Lögberg - 08.09.1927, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. SEPTEMBER 1927.
Bls. 5
Dodds nýrnapillur eru beata
nýrnameðalið. Lœkna og gigt bak-
v«rk, hjartabilun, þvajteppu og
önnur veikindi, «em stafa frá nýr-
unum. — Dodd'fl Kidney Pillt
koflta 50c askjan eða #«x ðakjur
fyrir |2.50, of fáet hjá öllmn lyf-
aölum eða frá The Dodd's Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
sagt aldrei öílugri verið en sein-
ustu árin, þekkingin, vitið, mál-
snildin, stilþrungnin er hvergi meiri
en í siðustu ljóðunum, sem líklega
eru þó sÍ9t hæf til að verða almenn-
ingseign. Þau minna mig á fjalliö
Herðubreið, sem stendur langt uppi
á íslándsöræfum og gnæfir hæst
yfir, en upp þangaö klífa ekki
nema einstöku menn, sem kaupa
vilja dýrlegt útsýni við allmiklu
erfiði.
En almennast gildi hygg eg þau
ljóðin muni hafa, þegar landneminn
mikli leggur frá sér lúðurinn og
tekur langspilið ofan af hyllunni.
Þvi hann kann líka aS strjúka veika
strengi og þýða og hann strýkur þá
skálda léttast og mjúkast, eins og
væri hann að leika fyrir harm-
þrungin brjóst.
• Nú skal strjúka hlýtt og hljótt
hönd við streng sem blær í viðnum,
grípa vorsins þrá og þrótt
— þungafult en milt og rótt —
úr þeim söng, sem sumarnótt
syngur djúpt i lækjamiðnum.
Það er holt að hafa átt
heiðra drauma vökunætur,
séð með vinum sinum þrátt
sólskinsrönd um miðja nátt,
aukið degi í æfiþátt
aðrir þegar stóðu á fætur.
Hann var stórt fyrirbrigði þessi
íslenski vökumaður þessi norræni
landnemi i óbygðum Vestursins og
má það vera oss í senn stolt mikið
og fögnuður að hafa att hann.
Hann hefir gefið okkur rétt til þess
að trúa á niátt mannsins og dýrð.
til að trúa á sigur mannsins yfir
féndum mannsins. Lúður hans sem
langspil er túlkun þess. sem æðst er
og háleitast í eðlisfari hins norræna
kynstofns. Göfugustu kendir i
barmi vorum eru það, sem hlusta a
bergmálið dvína af síðustu fóta-
tökum hans meðal vor. Dauðinn
hefir kallað hann, þessi gamli, góði
félagi, sem dokar við þröskuld okk-
ar allra. Og okkur er það eitt skil-
ið eftir. að biðjk Guð að blessa
fuglana, sem kvaka yfir leiði hans
vestur frá.
Halldór Kiljan Laxness.
Canada framtíðarlandið og Vestur-Islendingar.
Nú lögðu Englendingar alt kapp
á þáð að ná á sitt vald helztu stór-
vígjum Erakka og vinna þeim sem
mest ógagn er kostur var á. Sendu
þeir herflokka til Fort Niagara og
herstöðva þeirra upp með Champ-
lain vatninu og Beauséjour í Aca-
dia, til Fort Niagara komust her-
sveitirnar aldrei, ‘ en Beauséjour
gafst upp, Baron Diékau, einn af
hinum nafntogaðri herforingjum
Frakka var handtekinn. Colonel
WSlIiam Johnson, sem stýði her-
sveitum nýlendumanna enskra og
Mahawks Indíána vann sér mikið
frægðarorð i þessum leiðangrum;
hann var að ýmsu leyti nafntogáður
maður og hafði mikil áhrif og völd
hjá þessum Indiána-flokki, giftist
hann seinna konu úr þeirra hópi.
MoIIy Brant,, sem merk hefir verið
í sögunni, systur Joseph Brant,
þóðhöfðingja þessa kynflokks, sem
mikið kemur við söguna og var
Englendingum góður haukur *i
horni á meðan hann sat uppi. Wil-
liam Johnson fékk riddara-nafnbót
fyrir þessar sigurvinningar.
1756 hófst sjö ára stríðið í Ev-
rópu og þá hófst aftur fyrir alvöru
baráttan úm yfirráðin í vesturheimi.
Þá var það að Frakkar sendu vest-
ur um haf til þess að taka við yfir-
greifa, sem var snjall hershöfðingi,
hugrakkur og þrautseigur og dreng-
lyndis maður hinn mesti. Eins og
nú stóðu sakir stóðu Englendingar
betur að vigi hvað mannafla og all-
an útbúnað snerti, og einnig fjár-
hagslega, en það hnekti þeim stór-
lega að herstjórn og formenska
mála allra hér var í höndum ónýtra
manna. Jarlinn af London yfirhers-
höfðingi þeirra var bráðónýtur
maður, og Abercrombic, annar af
fremstu hershöfðingkjunum yar
engu betri. Montcalm náði i Os-
wega úr höndum hans fyrirhafnar-
litið. en stærstan ósigur biðu Eng-
lendingar við George vatnið, þar
gafst upp alt varnarliðið í William
Henry hervirkinu. Varnarliðið
gafst upp með því skilyrði að það
bæri ekki vopn á móti Frökkum í
18 mánuði, var það látið í friði
fara, og lofaði Montcalm því vernd
gegn ofsókn Indíánanna, sem þó
brást. Indíánarnir æstir af brenn-
andi stríðslöngun og hefndarhug
réðist á varnarliðið og drap eða
tók til fanga flest af því. Mont-
calm og embættismenn hans gátu
engu tauti á komið og réði ekki við
neitt—hryðuverkin við Fort W!il-
liam Henry 9. ágúsf 1757—kannské
mesta sneypuför fór þó London við
Louisbourg er hann reyndi að taka
hana herskildi með miklu liði bæði
á Iandi og só. Borgina varði Dru-
cour hershöfðingi, sem ódauðlegt
nafn vann sér í sögunni, ekki ein-
ungis fyrir hersnild og hugprýði,
heldur lika fyrir drenglund og
mannkosti. Eftir allar ófarir ensku
hershófðingjanna vaf auðséð að
breyta þurfti til, ef duga skvldi.
William Pitt hinn eldri var þá ný-
tekinn við stjórn utanrikismála á
Englandi, og lét hann nú mikið til
Sín taka, hann var ákveðinn í því
að reka Frakka frá völdum í Can-
ada, og til þess að koma skipulagi
á alla herstjórn vestra, vék hann úr
sæti öllum hinum ónýtu hershöfð-
ingjum nýlenduhersins Abercrom-
bic, er þar sást honum yfir að hann
var ekki líka rekinn. »
Amberst var skipaður yfirhers-
höfðingi en Bowscavcn hét sá. sem
yfirstjórn átti að hafa á flotanum.
Wolfe, Lawrence og Whitemore
hétu ungir og efnilegir foringjar,
sem áttu að vera þeirra önnur hönd.
Wolfe var þeirra frægastur, vann
hann sér ódauðleika í sögunni sem
vitur herstjóri og sigurvegari og
drengur góðilr.
Amberst og Wolfe sigldu vestur
yfir Atlantshaf 150 skipum og
12,000 manns, var það fríðastur
floti, sem fram að þessum tíma
hafði siglt yfir hafið. Lansburg
var sérstkt vígi Frakka á austur-
ströndinni, annað en Quebec og var
herflotanum fyrst stefnt þangað, og
umsátur hafið um staðinn, sem
stóð í sjö vikur. Drucour höfuðs-
maður staðarins varði Louisburg
drengilega svo lofsorði var lokið á
komu hans, bæði gagnvart sínum
eigin mönnum og fjandmönnunum.
Staðurinn gafst upp eftir 7 vikna
umsát og herliðið 5,637 manns gel*k
Englendingum á vald. Var það lið
alt sent til Englands sem stríðs-
fangar. — Louisburg var úr sög-
unni, hin sterka kastalaborg þátím-
ans, sem Frakkar höfðu bygt sínar
vonir á um voldugt riki í vestrinu,
sem tók 25 ár að byggja og kostaði
iprjátíu miljónir livra, var nú í
rústum. 1760 var Kapteinn John
Byron, afi Byrons stórskálds Breta,
skipaður af George II. og Pitt, sem
formaður herliðs og sjómanna til
þess að slétta Louisbourg við jörðu.
Þar sem áður var auður og fjár-
munir þar sem áður var frægð og
drenglund, þar sem áður var sótt
og varist af kappi, er nú auðn og
náttúrufriður, og grasið sprettur i
næði og kyrþey í rústum fornrar
frægðar í grafreit franskra vona
um stærð og auðlegð á vestrænum
Atlantsströndum. Þrátt fyrir sigur
Englendinga við Louisbourg, voru
þeir ekki allstaðar sigursælir inni
í landi, máttu því lúta i lægra haldi
undir stjórn Abercrombics, sem
áður er getið. Við Ticonderoga, v.ið
Camplain vatnið leiddi hann 2000
hrausta hermenn í dauðann með
heimskulegri herstjórn og skamm-
sýni, átti hann þar við Montcalm
að etja, sem enn á ný sýndi að hann
átti yfir hersnild og vitsmunum að
ráða, og gekk hann sigri hrósandi
af hólmi. Forbes hershöfðingi
gjörði tilraun til þess að taka Fort
Du Quesne herskildi en varð frá að
hverfa sökurn veikinda. Var hann
fluttur veikur austur yffr AHeg-
hany-fjöll. Sendi hann George
Washington, og tók hann vígið 25
nóv. 1758 án þess að til orustu
kæmi. Var nú breytt um nafn og
vigið kallað Fort Pitt, til virðingar
Wílliam 'Pitt stjórnmálagarpjnum
fræga, sem við völd sat á Englandi
Upp af rústum virkis þessa spratt
hin fræga Pittsburg í Pennsylvania.
höfuðborg iðnaðar og framkvæmda,
stórborg með meira en 600,000 í-
búa.
Stríð til sóknar hófst nú meir en
áður af hálfu Englendinga. Sir
William Johnson tók Fort Niagara
herskildi. Amberst sigraði Ticon-
deroga án mikillar mótstöðu, en
aðalþrautin var að sigra Quebec og
því þrekvirki var Wolfe hershöfð-
ingja trúað fyrir. Um sumarið 1759
sigldi Wolfe frá Louisbourg til
Quebec með því sem næst einu
þúsundi manna. Þeir Sanders og
Holmes vóru flotaforingjar, en
æðstir að völdum, næstir Wolfe.
voru þeir Townsend, Monckton og
Murray. Montcalm var vel búinn
—no other food
compares with
SPEIRS
PflRNELL
BREflD
Speirs Parnell
Baking Co., Limited
Phones: 86 617-86 618
við áhlaupi, hafði hann beitt öllu
sínu viti til útbúnaðar til að mæta
áhlaupi, en hann átti við ramman
reip að draga. Hinn alræmdi Bigot
landstjóri var versti níðingur og
blóðsuga í allri sögu Frakka i Can-
ada, sem svældi á allar lundir fé
út úr fátækum almenningi til þess
að auðga sig og gæðinga sína, hafði
komið landinu og stjórn þess í þá
aumustu niðurníðslu, sem hægt var
að hugsa sér, og dró úr landslýð alla
dáð til varnar. Þrátt fyrir það stóð
Montcalm sig vel. Wolfe setti lið
sitt á land á Orleans eyjunni neðan
við Logina og gerði þaðan ítrekað-
ar tilraunir til þess að ná fótfestu í
borginni, en var jafnan hrakinn til
baka af Montcalm og herliði hans,
sem hafði rækilega bygt varnar-
virki 'með allri ströndinni, og hafði
þar að auki miklu meira liði á að
skipa. Frakkar reyndu árangurslít-
ið að eyðileggja flota Englendinga,
og Englendingar skutu á borgina og
gerðu stór skörð í hana en að öðru
leyti sat alt við það sarna.
Wolfe náði fótfestu á Levi tang-
anum gagnvart borginni og þar bjó
Mohckton um sig sem best hann
gat, en nú var að verða áliðið sum-
ars og útlitið ekki sem glæsilegast,
jók það Wlolfe áhyggjur, sem áður
var þjakaður af sjúkdómi. Þá var
það að Townsend liðsforingja hug-
kvæmdist það að hægt væri að
klifra bakka St. Lawrence fljótsins
fyrir ofan borgina, 3 mílur, og á
þann hátt leggja til orustu við
vamarliðið á Völlunum fyrir ofan.
Lukkaðist Wólfe að koma liðinu
þarna upp að næturlagi, komst
hann fram hjá var^mönnunum, sem
héldu að hér væri á ferð liðsauki
frá Montreal. Var kalli varðmanna
svarað á frönsku, alveg rétt sam-
kvæmt visbendingu gefinni af
frönskum liðhlaupa. Þann 13. sept.
1759 stóðu herdeildir Wolfes reiðu-
búnar að leggja til orustu á Abra-
hams völlum. Þegar Montcalm varð
þess var hvað í ráði var hélt hann
til orustu með það af liði, sem hann
náði til. Stóð þar hin fræga úrslita
orusta um bresk og frönsk yfirráð
í Canada. Báðar hliðar sóttu fram
af kappi en Englendingar sigruðu,
báðir herforingjarnir Montcalm og
Wolfe særðust til dauða á vígvell-
inum. Wolfe lét í ljósi gleði sína
yfir sigrinum áður en hann dó, og
sömuleiðis Montcalm þakkaði fyrir
að hann fengi að deyja áður en
borgin gengi Englendingum á vald.
Báðir börðust eins og hetjur, báð-
ir dóu eins og hetjur við góðan
orðstír og báðir hafa verið meth-
ir i sögunni hlið við hlið sem sann-
ar hetjur og bestu drengir, þótt
hvor um sig þjónaði sínum herra
og sínum málstað og gæfu sig á
vald herguðinum, sem var og er
enn í dag dýrkaður, en sem hefir
sett svartan blett og svívirðingar á
mannlífið alt í gegn um söguna, en
það var aldarandinn þá og engir
menn, sem dáð var í komust hjá
hermannalífi. ,
Framh.
Lyfið undir sverðs-
hjöltunum.
Þess er getið í sögum, að til
hafi verið eitruð sverð. En oft
er það látið fylgja með, að undir
hjöltum þeirra hafi verið falin
lyf — einskonar lyfsteinar—sem
var það eina, er grætt gat sár þau
er ölík eitruð sverð veittu.
Tunga þjóðanna er einskonar
sverð. Salómon segir, að orð
sumra manna séu eins og “spjóts-
stungur”, og fornar og nýjar bók-
mentir tala um eitiandi tungur,
en einnig græðandi og lífgaíndi.
Tungan er margvíslega notuð.
Oft eru'fluttar ræður, skrifaðar
greinar, gefnar út bækur, sem
særa og eitra svo að ilt er að
græða. En sverðið mikla, — tals-
gáfan, — á þó til græðilyf undir
hjöltum sínum. Oft heyrir mað-
ur ræður, les greinar og bækur,
sem menta, bæta og lífga. En
sögurnar geta þess, að það hepn-
aðist mönnum ekki æfinlega, að
ná í lyfin undir hjöltunum og geta
skafið steinana niður í sárin, og
svo ber við þann dag í dag.
Það hefir oft verið sagt, aR
stríðstal sé skaðlegt. Haldi að
eins stríðshugmyndinni vakandi
og tefji fyrir þeim, er friðinn
“semja” og “flytja”. En það er
til annað tal, sem er enn þá hættu-
legra. ÁÞað er ekki einungis
jarðneskt, heldur líka, eins og þar
stendur, “djöfullegt”. Það rekur
ætt sína til svartaskólamenningar
Það er gáleysistalið um óyfirstíg-
anlegt djúp staðfest milli æsku og
elli, um afnám hjónabands og
heimila. Hvort heldur það eru
frægir dómarar eða fræg skáld,
sem tala þessu máli skrílmenning
ar, þá er það draugsrödd undir-
ajúpsins og hinna yztu myrkra.
Ef það er satt, sem vera má, að
bilið sé breiðara milli æskulýðs
,og gamalmenna, eða að eins for-
eldra, en verið hefir áður, Þá ættu
menn ekki að veras vo myrkir í
huga, að álíta þetta djúp óbrúan-
legt. En þegar komið er svo langt
að æskulýðurinn þrífst ver í nær-
veruyrfbreldra sinna, en sjóskepn
an á þurru landi, og þetta er tal-
ið framfarir, eftirsóknarverðar
og órækar, þá kastar fyrst tólfun-
um. Er það líklegt, að mann
skepnan geti orðið svo ónáttúr-
legt dýr, að hennar meðskapaða
eðlishVW; missi alt vald? Að sú
eðlishvöt, er kemur í ljós hjá
fuglum loftsins, sem byggja
hreiður sín, friðskjól fyrir unga
sína, hverfi algerlega úr mannfé-
laginu? Á maður að trúa þessum
hrakspám? Lambinu þykir gott
að leika sér á fjöllunum, þó er
ekkert frelsi því svo glæsilegt, að
það kjósi ekki heldur návist móð-
ur sinnar. Og hefir nokkur mað-
ur nokkru sinni séð unga skepnu
eða ungt dýr kjósa heldur sam-
félag annara ungra dýra, heldur
en móður sinnar? Hafa ekki all-
ar skepnur, já öll kvikindi, lag á
því, að hæna unga sína að sér?
Ætti mannskepnan a$ reynast
hinum öllum óhæfari í þeirri list?
Og getur nokkur annar en keypt-
ur falsspámaður sett fram jafn-
sundurleita hugsun og þá, að
mannfélagið geti orðið ein sam-
feld heild, stórt heimili, gott sam-
félag manna, þegar hin fyrsta,
þelgasta og meðfædda félagshvöt
mannssálarinnar er svo að þrot-
um komin, að henni geðjast ekki
að nærveru þeirra, sem bönd
blóðsins tengja hanafastast við,
geispa yfir nærveru foreldra og
nánustu vina?
En eins og máttur sólarinnar
verður oftast yfirsterkari hrak-
spám veðurfræðinga, svo má og
jafnvægi tilverunnar sín ávalt
meira en allur skáldskapur manna.
Eins og áður er sagt, eru orð
sumra manna mjög skaðleg, en
orð annara aftur heilnæmið'
sjálft, og þeim flokkinum tilheyr-
ir ræða frú Ingibjargar J. Ólaf-
son, sem birtist í Lögbergi 28.
júlí s. 1., undir yfirskiftinni:
“Heimilið”. Þar er enginn harð-
snúinn orðaleikur á ferðinni, sem
hinir orðhvössu ritdómendur
finna sig knúða til að rita langa
lofgerðarpistla um. Ekki heldur
nein ný kenning, heldur að eins
vel sagður hinn eldgamli og bless-
unarríki sannleikur, sem er e’ins
heilnæmur fyrir hvert manns-
hjarta, er af volgu blóði hreyfist,
eins og sólskinið blessað er holt
öllu því, er lifir og hrærist. Það
er annars stór furða, að menn-
irnir, — sem ráðast á stofnanir
þær, er reynsla allra alda hefir
þó trygt, svo sem hjónabandið,
heimilið, helgustu og beztu trúar-
brögð manna og ýiúsa helga siði,
og álíta sig þar velta miklum
Grettistökum, hégómadýrð sinni
til frægðifr, — skuli geta notast
við vora eldgömlu sól. Hún er þó
eldri en alt hitt, sem þeir ráðast
á og fordæma, að eins vegna þess
að það er gamalt og forsmáð af
skrílræðisandanum. Þegar maður
snýr sér frá ritgjörðum þessara
manna og að gre'inum eins og
“Heimilið”, þá er sem komi mað-
ur úr norðan kuldanæðingi, í
skjól sunnan undir fjallgarði, þar
sem blessuð sólin skín. Hin hollu
orð frúarinnar um heimilið, eru
andlegt sólskin, sem félagslíf
vorra tíma þarfnast mjög, og
sjálfsagt geta þau vegað á móti
einhverju af óheilnæminu, sem vor
á meðal birtist í ræðu og riti á
yfirstandandi ári.
Má eg spyrja? Hvað ætla skáld-
in, er spá afnámi heimilanna, að
gera við skáldskap sinn á meðal
kynslóðar,, sem ver öllum fáanleg-
um frístundum sínum í það, að
“lyfta sér upp?” Verður þá ekki
lítið um sögulestur? Hættu þessa
hefir frú Ingibjörg víst séð vofa
yfir, því hún kemst svo að orði í
ræðu sinni: “Er það ekki ómet-
anlegt tap að þau (börnin) fari á
mis við allan þann fjársjóð, sem
íslenzk skáld hafa géfið þjóð
sinni?” Fyrir utan þessi heil-
brigðu orð, er greinin rík af öðr-
um enn þá fallegri: “Þýðingar-
mesta starfið okkar er að vaka
yfir sálum barnanna, sem drott-
inn trúði þér og mér fyrir.” ....
“Höndin, sem ruggar vöggunni,
stjórnar heiminum.” .... “Heim-
ilið er elzta stofnunin, sem heim-
urinn á. ... . Það er konungsríkið
okkar . . . Frá því hfa sumar okk-
ar fengið það veganesti, sem bezt
hefir dugað, og af hrærðu hjarta
þökkum við Guði fyrir þær mæð-
ur, sem vel reyndust í eldraun-
inni.” .... “Sú þjóð, sem á mis-
lukkuð heimili, á enga framtíð
fyrir höndum.” .... “Hver ein-
asti unglingur sýnir, að einhverja
leyti, hvaða andrúmsloft er
heima fyrir.” .... Gimsteinarnir
eru börnin, sem Guð hefir trúað
okkur fyrir. Takmark okkar er
því að halda þeim hreinum, fága
þá og prýða.” .... “Það er hlut-
verk þítt 0g mitt að hjálpa til þess
að heimilin eigpiist aftur sinn
forna mátt.”
Eg treysti því, að frú Ingibjörg
misvirði það ekki við mig, að eg
hefi gert ræðu hennar að umtals-
efni, og endurtekið nokkurar fall-
egar setningar. Mér þykir vænt
um allan þvílíkan boðskap, og eg
vona, að afstaða mín í flokksmál-
um blindi mig aldrei svo, að eg
geti ekki metið rétt ágæti hlut-
anna.
Eg þori að spá því um yngri
kynslóðina, og heimilið, að þeg-
ar yngri kynslóðin hefir drukkið
svo af nautnabikar lífsins, að
henni er orðið óglatt, þá mun hún,
með tárin í augunum syngja eins
og skáldið fræga, á götuhorni
vegamóta og tímamóta: “Enginn
staður í heiminum jafnast á við
heimilið, hversu fátæklega sem
það kann að vera”. (Be it ever so
humble, there is no place like
home).
Pétur Sigurðsson.
FRÆGÐ.
Það er hvorttveggja, að menn
þeir, sem vilja að frægð og met-
orð gildi mikið í heimi þessum,
eru margir þeirrar trúar, að menn
séu frá klifdýrum—öpum—komn-
ir, enda hneigjast þeir menn mjög
að þeirri list, að klifra og hreykja
sér hátt. Vafalaust hafa stuðl-
arnir í vöggu forreðra þeftra J—
eikur-frumskóganna — verið há-
vaxnir. Menn gera mikið að því
að byggja turnhús og háreistar
hallir, en margur babelsturninn
hrynur, þegar hið lágdeista
stendur. Það þykir mikils vebt,
að geta talist frægur eða í hópi
frægra, en íann, sem heimurinn
keppist mest við að heiðra, kendi
þó, að aðal velferðarskilyrði
mannanna, væri þa%, að auð-
mýkja sig, beygja sig og gerast
þjónustufús. Margur frægur
maður á skilið að teljast frægur
* fyrir þjónustufúsleik og dygð. En
oft fer það svo, að minst ber á
þeim, er mesta gagnið vinna.
Allir taka meira eftir turninum á
húsinu, en undirstöðusteinunum,
sem oft eru huldir í jörðu, en
undirstöðusteinarnir gera þó
meira gagn en turnarnir. Það
hefir æfinlega verið sérstakur
flokkur manna, sem verið hefir
undirstaða mannfélagsins, og það
eru hinir dygðaríku. Mennirnir,
se msykra og salta mannfelagið,
sem fæða af sér alt gott og gefa
heiminum nýta og dygðuga syni.
En þa’ð ber oftast minna á þeim
n?önnum, heldur en á hinum, sem
hátt gnæfa í ljósadýrð heims-
menningarinnar, og oft hafa
hreykt sér upp á kostnað undir-
stöðuflokksins. Mörg fátæk og
guð^Iskandi móðir hefir gefið
heiniinum heimsfrægan son, en
svo hefir þeim fræga syni oft
mishepnast að gefa heiminum aft-
ur frægan niðja. Frægðin ein er
ekki aðal atriðið. Það er hægt að
vera heimsfrægur hnefleikamað-
ur, heimsfrægur sundkappi, heims
frægur söngvari, , steinafræðing-
ur, efnafræðingur, flugmaður, eða
heimsfrægur í einhverri annari
list, án þess að vera mikils virði
fyrir utan þá einu list. Rousseau
var frægur maður, en þess er
sjaldan getið um hann, að hann
mitt í frægðarljóma sínum varð
að skjótast um götur Parísar, í
myrkrinu, með sitt fimta óskil-
getna barn til þess að láta það í
körfu, sem sett var út í því augna-
miði, af spítala fyrir föðurlaus
börn. Marga fleiri fræga menn
mætti nefna, sem ólu og ala ald-
ur sinn í álíka vgsaldóm.
Það er heilög skylda sérhvers
manns, að sækja fram til þeirrar
fullkomnunar, sem unt er að ná,
en manngildi má ekki meta ein-
unfis eftir útliti manna. Það
Hvar sem þér kaup-
ið og hvenær sem þér
kaupið Magic bökun-
arduft, vitið þér, að
það er ætíð hægt að
reiða sig á það og er
hið besta, ávalt á-
byggilegt og hreint.
BÚIÐ TIL I CANADA
MACIC
BAKINC
POWDER
er ekkert undur þótt heimurinn
hossi sínum. Göfugir menn sækj-
ast sjaldan (eftir iupphefð, og
tala sjaldan hátt um upphefð
sína eða vina sinna.
Eitt sinn las eg í blöðunum um
sæmdarauka einhvers eða ein-
hverra, og varð mér þá að orði:
Hlyntur reynist heimur enn,
höfðingjunum fínum.
Heimur sæmir heimsins menn
.heiðursmerkjum sínum.
Pétur Sigurðson.
Á Wonderland Fimtu- Föatu- ogLaugftrdag þeasa viku.
Frá Tilgátum
til
Vísindalegrar vissu
FRESH AIR
CODE installED
MoClary’s eru hinir einu I
Canada, sem tilheyra National
Warm Air Heating and Venti.
iating Association, sem er
leiðandi iðnféLag, sem hefir
tekið upp þessa vísindalegu
reglur við að setja upp hitun-
artæki. Með því að fá Mc-
Clary’s “'Code Installed’’ Sun-
shine Furnace, f&ið þér áreið-
anlega þau hitunaráhöld, sem
kosfia minna I fyrstunni, held-
ur en önnur margbrotniari og
það kostar minna að hita
með þeim, og þau tryggja
yður 70 stiga hita í hverju
herbergi, hvemig sem veður
er.
Flestir húseigendur skelia skuldinni á furnace-ið; því er kent um
háan eldiviðarreikning, kvef og hústa og húskulda. Samt er Fumace-inu
sjaldnast um að kenna. Sé þaö réttupp sett, þ& «r hita-lofts Fumace
besta hituniartækið sem til «*. En þrátit fyrir alla þess kosti, er það
ekki fullnægjandi, nema það sé sett inn samkvæmt vissum reglum.
“Code Installed” þýðir aðferð, sem er bygð & vísindalegri reynslu,
og sem ekki er vikið frá. pessi aðferð er trygging fyrir þvl að þér
fáið hinn heilsusamiegasta og belsta hita I húijiim yðar, með minstum
kostnaði og gerir hitun með Iheitu lofltd þ& æskilegustii hltunaraðferð,
sem nokkursstaðar þekkist í þessu lan<fi.
Loftleiðslan er aðal atriðið við MlClary’s
Sunshine Furnace, sem brenna linkolum jafnt
eins og harðkolum, coke eða við. Pau breyta
gasinu úr llnkolunum i Joga og varna sóti og
ryki og koma I veg fyrir óþarfa eyðslu.
Fyllið út og sendið oss meðfylgjandi miða
og vér sendum yður nafn og utan&skrift næsta
manns, sem selur McClary’s vörur og sem
áhyrgist yður að hitavélarnar séu svo upp-
settar að þér séuð ánægður með þær alla æfi.
MAIL, THIS COUPON
The McClarý Mfg. Co., London, Canada.
Please send name of nearest McC’.ary’s
deater who installs Sunshine Furnaces
according to Standard Code.
Name ..
Address
McClarys
SUNSHINE FURNACE
Á það má einnig setja Miles Automatic Furnace Fan, ef óskað er.