Lögberg - 15.09.1927, Blaðsíða 7

LöGBERG, FIMTUDAGINN 15. SEPTEMBER 1927.
B)«. 7.
Ferðapistill.
Við lögðum af stað frá Church-
bridge að morgni kl. 10 á laugar-
daginn 27. ágúst, eftir nýafstaðið
kveðjumót heima hjá mér um
nóttina áður. Halldór, yngsti son-
urokkar, vildi, með guðs hjálp,
sjá okkur, gömlu foreldrunum sín-
um, borgið fyrsta áfangann af
leið okkar, sem fyrst var fyrir-
huguð inn til Langruth og Amar-
anth í Manitoba, bar sem tvær
dætur okkar voru, Þórunn, kona
Guðmundar ólafssonar, Guð-
mundssonar prests að Arnarbæli
fyrir austan, sem búa í grend við
smábæinn Amaranth, sem eg tók
eftir að væri eins og 14 mílur
norður frá Langruth, þar sem
Stefanía dóttir okkar lifir með
eiginmanni sínum, séra Hirti J.
Leó, sem er þar að vinna prests-
verk fyrir söfnuðinn, sem bæði er
prestur úti á landsbygðinni og í
bænum, sem hann bæði hefir get-
ið sér svo góðan orðstír fyrir.
Halldór minn og við lögðum á
stað í drottins nafni, á mínum
eigin bíl, og fórum við fyrst 4
mílur suður, svo 8 mílur austur og
eína mílu norður. Komum þá til
Langenburg; fórum svo eina mílu
suður og 5—6 austur til Maxwell
og eina mílu suður og svo 14 míl-
ur austur til Russell; þá eina mílu
suður til Binscarth, 12 mílur suð-
ur, og þaðan líka fjórar mílur
suður. En alt fyrir það, með öll-
um þessum krókum, vorum við
enn ekki komin nema einar 40
mílur áleiðis. Eg sé því engan
gróða í því, að fara að telja alla
þessa króka, sem voru líkir þessu
alla leið til Minnedosa og Neepa-
wa. Þaðan kom góð akbraut alla
leið til Gladstone, og svo þaðan
til Westbourne, og þá loks fanst
okkur vera farið að skila áfram.
Mig minnir að kl. væri eitthvað
á áttunda tíma, þegar við komum
til Westbourne og hittum hinn
góða, kunna mann Sigurð Sölva-
son, póstafgreiðslumann, sem við
fengum leiðsögn hjá til Langruth
og meira að segja tók okkur inn
í hús, þar sem við mættum hans
ágætu konu, Guðrúnu Pétursdótt-
ur frá Felli fyrir austan, og svo
dóttur þeirra. Þetta fólk alt
saman tók okkur tveim höndum.
Engin undanfærsla að borða með
þeim ágætan kvöldmat, og kaffi,
og svo tilsögn til Langruth.
Okkur, gömlu vesalingunum,
þótti hvíldin góð og alúðlegheitin
og hin frábæra gestrisni. En eins
og oft vill verða, að tíminn beið
ekki, svo það leiddi til þess, að
við komumst ekki á stað fyr en
tók að skyggja, og þrátt fyrir góða
tilsögn Sigurðar héldum við, eft-
ir svo sem 4 til 5 mílur, í norður-
átt. Sá eg okkar kost vænstan,
að snúa til baka og aftur flýja á
náðir Sigurðar og vega í sama
knérunn, sem okkur reyndist þó
gott. Og þrátt fyrir það, að fólk-
ið var komið í bólið, dreif það sig
á fætur til að veita okkur Inndælt
gistihús, og rúm, sem við urðum
svo fegin, og háttuðum fljótlega
og bróðir dauðans tók okkur þeim
heljar tökum, að við vissum
hvorki í þenna heim né annan,
fyr en sól var nærri komin í dag-
málastað næsta morgun, sem var
isunnudaguir, ( ífagur og inndæll
Og nú var um að gera að hafa
hraðan á, til að vera komin norð-
ur til Langruth kl. 10, því kl. 11
byrjaði séra Hjörtur þar guðs-
þjónustu sína, eins og vani hans
var, allan tímann sem hann var í
Langruth; vegalengdin er álitin
að vera 24 mílur, en meiri partur
af því góð akbraut.
Þegar við kvöddum þau góðu
því með blessaðan magann út-
troðinn ekið heim og lesnar allar
lofgjörðarbænir, sem til voru í
pokahorninu og lagst til svefns
og sofið áhyggjulaust þar til sól
var risin hátt á loft næsta dag.
Litlu fyrir miðjan dag var svo
lagt upp af okkur fimm á tveimur
bílum norður til dóttur okkar, sem
áður er minst. Eg hefi aldrei
komið til Egyptalands, á eyði-
mörkina, en innra með sjálfum
mér fanst mér hún nauða lík
þessu eyðilandi, þar sem eg gat
ekki í námunda séð neitt hús nema
gamla kofa tóma, sem biðu eftir
forlögunum þeim, að verða her-
fang þess rauða og varma, eða þá
handanna, sem gera sér gott af
því, sem víðsvegar liggur 1 hirðu-
leysi, og ætti að vera allra þeirra
gagn, sem manndáð hafa til að
keppa við þann rauða. En svo,
þegar eg gáði að, þá gat þetta ekki
verið Mósesar eyðimörkin mikla,
því þarna var svo mikið gras, að
hvergi hefi eg séð annað eins, að
undanteknu Hvanneyrar flæði-
engi á íslandi. Enda léku þeir
Guðmundur og synir hans sér að
því, að losa í kring um 20 hlöss
af heyi á dag, auðvitað stundum
lítið minna. Svo þegar talað er
riðadóttur Jóhannsonar, sá ekki
manninn og vissi ekki um heiti
hans; og þar sá eg aðra dóttur ,1.
Loptssonar, var kona efnabónda
þar skamt frá, sonar Kjartansons-
hjóna, sem áður er á minst; og
seinast til Guðrúnar Friðbjörns-
dóttur, og þar hjá henni hitti eg
Friðbjörn, gamlan vin, sem lengi
var verzlunarmaður í Amaranth,
með góðum árangri; mann Guð-
rúnar sá eg ekki, því allir sem
vetlingi gátu valdið, voru í hey-
skap. Á þessum nefndu heimilum
var okkur sýnd gestrisni og al-
úðlegheit eftir megni. Við Frið-
björn gamli mintumst talsvert á
gamla tímann okkar í Þingvalla,
og var gott að heimsækja gamla
manninn.
Einu sinni fórum við frá kirkju
með séra H. J. L. og þeim hjónum
til Mr. og Mrs. J. Þórðarsonar,
gamalla vina frá Þingvalla, og
var okkur tekið þar tveim hönd-
um, allar kræsingar á borði, nema
mjöðurinn hans Bárðar á Búr-
felli hafði alveg gleymst. En bót
í máli, að nú á tímum er búið að
finna upp á svoleiðis góðgerð-
um, sem ekki stíga eins til höf-
uðsins og á fyrri árum. Menn nú
að því skapi meir friðelskandi, og
afleiðingin því vinsamlegri, þótt
án W3- hefi eg tæplega séð, öH8 aldrei gæist ,á könnunni. Sv0
annað eins buland, hyað grasjvorutn yið teWn fögt> gömlu hj6n.
snertir. Enda sannaðist þar vel,
þegar litið var til skepnanna, sem
þar voru mjög vænar að sjá, nær
200 fjár í einum hóp koma heim
á kvöldin sjáfhala, í einum hóp,
án nokkurrar stygðar; allur hóp-
urinn lagðist milli fjóss og bæj-
ar, lömbin, sem búið var að selja,
komin um og yfir 100 pund; 10
kýr leit eg þar sívalar af spiki, en
mjólkuðu svo smjörríkri mjólk,
að eg er ekki viss um að fyrst í
Þingvalla nýlendu hafi verið
annar eins kostur, og þótti okkur
þó nýkomnum að heiman hann
góður; 10 ungviði sá eg á fyrsta
og öðru ári, og voru þau flest al-
in fyrir markað; 12 hross sá eg
lagleg að útliti, en sum ekki feit;
enda var dagana 20, sem við
dvöldum þar, oftast slegin, rökuð
og dregin heim, í tveggja mílna
fjarlægð, frá 8 til 10 hlöss á dag.
Þeir voru fjórir feðgar, elzti
sonur, Björn, mannsefni gott,
kominn í gegn um 11. bekk, við
sex fet á hæð. Eg held eg yrði
ekki sagður ýkj'a það, að eg ætti
brausta drengi að hlaða heyi á
grind. En af þeim fáu vagnhlöss-
um, sem eg tók á móti, fanst mér
hart að gera upp á milli þessa
pilta og minna drengja, og er það
það vel að verið af 18 ára dreng;
hinir, ólafur 16 ára og Arthur
Douglas 14, eru báðir afbragð fyr-
ir sinn aldur.
Eyðimerkurlífið er holt og gott;
hver sem árætt hefði vegna kulda
að búa á Arnarvatnsheiði á ís-
landi, hefði getað eignast þar
gott sauðfé, góðar álftir, góðan
silung, og margt benti til að mætti
rækta þar skóg; sami jarðvegur
sýndist þar og í tungunni; og eins
var með fornu afdalina, sem forn-
sögurnar lýsa svo vel, og eitthvað
gott hefir hún haft kvígan hans
Örlangs gamla á Esjubergi, á
Kjaiarnesi, sem kom fram úr
skóginum eftir tvö ár, með tvo
kálfa. — Svo sleppi eg því, þessu
innskoti um eyðimerkur og land-
nám, og bið afsökunar á.
Á meðan við ihjón vorum hjá
in og höfð í gisling, þar til undir
sólsetur daginn eftir, þó með því
móti að lofa að koma aftur og
dvelja þá lengri tíma, sem líka
var gert.
Það er því öllum kunnugt, að
þessir herrar hafa lesið og breytt
eftir ólafi konungi Tryggvasyni,
aðferð hans við þá Gissur og fé-
laga hans, árinu áður en kristni
var lögtekin á íslandi 1000. En
svo mikið vann hann þó til að
losna við okkur að láta flytja
okkur upp til Þórunnar okkar.
Svo eftir allar góðar veitingar
hjá Þórunni dóttur okkar og kær-
leiksrík alúðlegheit þeirra allra,
fórum við þaðan, eins og áður er
sagt, eftir 20 daga, til Langruth,
og þar gekk úr rúmi fyrir okkur
hinn eðallyndi mannvinur, ívar
Jónasson; minnist eg ekki að hafa
heyrt um aðra eins sorgarsögu og
þá, sem hann á að baki, búinn að
missa þrjár góðar og elskuríkar
konur, sem allir er þeim kyntust,
elskuðu og virtu; svo misti hann
líka ástúðlega fullorðna dóttur,
sem hann sjálfur hefir sagt mér
að ofan á alt hitt hefði sér fund-
ist þó sárast, því mér skildist svo
á honum,- að nærri því hefði ver-
ið komið, að líf hans félli fyrir
sorginni, hefði þá ekki huggar-
inn hár að ofan gert kraftaverk
af náð sinni, eins og oftar, gefið
honu sælufrið í sál sína og vakið
hann til að kannast við, að allar
mótlætingar þessa tíma miða að
eins til góðs frá Drottins hendi,
því þeim er sigurinn vís og fögn-
uðurinn við sælu samfundinn á-
samt með öllum sínum, því þeirra
er himnaríki. “Guð huggi þá, sem
hrygðin elær, hvort þeir eru fjær
eða nær; kristnina efli og auki
við, yfirvöldunum sendi lið;
hann gefi oss öllum himna frið.
— Þetta er af innilegri einlægni
minni óskað til vinar mins fvars
og allra.
Þegar til Langruth var komið,
tók við heimboð, fyrst frá þeim,
sem eg áður þekti í Þingvalla,
bæði í bænum og (íti á landi, tal-
dóttur okkar Þórunni, þá keyrði l ig eftir röð sem næst átti sér
þeirra allra. Fólkið hér í kring
um Langruth er eitt það allra
bezta, sem eg hefi kynst, og hefði
eg nú munað lýsingu þá, sem séra
Hjörtur gaf af nefndu fólki á
sunnudaginn var, 4. sept., á
stólnum í Lundar kirkju, það var
einlæg sönnun þess, sem eg er hér
með að þakka, öll þessi stóru
heimboð, því alstaðar vorum við
látin fylgja iþeim hjónum. —
Það var eín góð kunningja-
kona mín, sem eg gat aldrei fund-
ið, hún var svo langt frá. Það
var Mrs. Guðrún Th. Eyvindson;
hana bið eg afsökunar, en skal
reyna næst að gleyma henni ekki.
Um búskap og plássið er hart
að segja mikið ábyggilegt. Land-
ið er víða fallegt og sléttur mikl-
ar og allar ræktaðar, en of víða
komið í órækt, og það svo, að eg
heyrði að stöku menn væru bún-
ir að gefa upp hveitirækt; einn,
sem eg man eftir, var sonur Gunn-
ars Kjartanssonar, sem á dóttur
J. Loptssonar, og er nú fiskikaup-
maður, og gerir það vel. En akra
hans sá eg og var ljót sjón, al-
gulir af sáðþistli. En þetta sást
víðar og mest hjá annara þjóða
fólki. Þistillinn sýnist vera óvið
ráðanlegur, þar sem hann er fyr-
ir alvöru kominn, en hart að segja
hvort uppræta megi til fullnustu
með þriggja ára plægingu og svo
oft öll sumurin. Það tekur meiri
efnalega krafta en eg hygg þar sé
fyrir hendi, að undanteknum J.
Þórðarsyni og B. Jónssyni, sem
mér sýndist, eftir húsaskipun og
ökrum að dæma, vera efnuðustu
bygðarmennirnir. Þeim öllum, er
eg kom til, sýndist líða vel, vera
í góðum efnum, ekki ríkir, en
viljugir að bera hvers annarg
byrði, þegar á lá; öll hjálpsemi
og félagsskapur bygður á grund-
velli kristilegs kærleika og trú-
rækni, sem kom út í góðu og vin-
samlegu viðmóti við alla, og fé-
lagsskap og kirkjurækni. Svona
komu allir fyrir mínar sjónir og
reynd í bygðum og bæjum, kring
um Langruth og Amaranth. Ein-
læg kveðja og þakklæti til þeirra
allra. Eg er svo hjartanlega sam-
dóma herra J. J. Bildfell í því er
hann sagði um bygð þessa eftir
jjóðhátíðina hér, sem hann var
aðal ræðumaður á fyrir nokkru
síðan, og einnig herra Halldóri
Daníelssyni í lýsingum hans um
bændafólkið hér í bygð 1924.
Blessunaróskir til allra.
B. Jónsson.
er kvæntur Halldóru Magnúsdótt-
ur frá Reykjavík.
Sigurjón sál. var jarðsunginn
30. maí af séra Carli J. Olson.
Húskveðjan var flutt á heimili
dóttur hans, Soffíu Sigurbjörn-
son, nálægt Leslie, en aðal athöfn-
in fór fram í kirkju Immanúels-
safnaðar að Wynyard. Fjöldi
fólks var viðstaddur til að heiðra
minningu þessa valmennis.
C. J. O..
Leiðrétting.
1 síðasta blaði Lögbergs er grein,
“Endurminningar” eftir “Mývetn-
ing.” í greininni eru nokkrar slæm
ar ritvillur. Þessar meðal ann-
ars:
í fyrsta dálki: Fjallaloftið var
henni geðfelt, á að vera: Fjalla-
lofitð er henni geðfelt.— Hvoru-^
tveggja í einu, smalasæld og
þraut, á að vera: smalans sæld og
þraut. — Manni finst sig langa
til, á at5 vera: manni finst sig
langi til o.s.frv.
1 öðrum dálki—Andfuglinn söng
sín morgunljós, á að vera: söng
sín morgunljóð.
í þriðja dálki—Væntandi vin-
anna heim úr verunni, á að vera:
úr verinu o.s.frv. >— Reynist það
þrautabeita, á að vera: þrauta-
beit.
S.S.C (Mývetningur.)
XHSHBHXHSHZKXHZHSHZHSHSHZMZHXHZMSHSHSHZHSHSHXHXHEHEMS
g M
Rjómasendendur veitið athygli!
Sendið oss næsta rjómadunkinn. Munuð þér verða meira
en ánægðir með árangurinn. Vér höfum aldrei haft óánægð-
an viðskiftavin enn, og munum aldrei hafa. Vér greiðum
hæsta markaðsverð og ábyrgjumst að þér verðið ánægðir með
viðskifti vor. Skrifið oss og biðjið um merkiseðla.
Modern Dairy Ltd.
ST. BONIFACE, MAN.
H
Z
H
S
H
Z
H
X
H
H
X
■
X
H
S
H
X
H
X
|
z
H
X
M
ZHSKSKBKBPXfrBHXMXHXHaMZMSMSMSHBMXKSHSMZHZMZMXMZKgMXMH
hún út með okkur; drengir henn-
ar stýrðu bílnum og gerðu það
vel, eftir að Halldór minn var
búinn að sýna þeim hvað nauð-
synlegt var, því Þórunni minni
gaf eg bílinn, en Halldór minn
fór með lestinni til baka um
hjón, Mr. og Mrs. Sölvason, fanst kvöldið vestur á föðuíland sitt,
mér allra hluta vegna skylda mín
að sýna lit á að þægja þeim fyrir
állan greiðann og hjálpina, því
eg hafði þeim áður aldrei gott
gert, og heldur ekki líklegur til
að muna það lengi. En það var
ófáanlegt, að þau tækju við einu
centi, og er það meir en maður
getur búist við af vandalausum
manni. Það var mikill greiði, þó
það hefði verið borgað.
Ferðin gekk vel norður og kom-
umst við til Langruth kl. 10, með
ánægjulegustu viðtökum og góð-
gerðum. Var svo haldið til kirkju
kl. 11. Það var regla séra Hjart-
ar, að byrja guðsþjónustur í Lang-
futh kl. 11, en niður á Herðu-
breið eða Pig Point, kl. tvö og
hálf, tvær messur flutjar yfir
daginh; útkoman að hlusta á séra
Hjört var sama og áður. Eftir
messuna var okkur boðið heim til
Mr. og Mrs. Bjarna Ingimundar-
sonar, og þáðum við þar öll fimm
alls lags góðgerðir, kaffi og kaffi-
brauð, og svo á heimleið farið til
Mr. og Mrs. Magnús Pétursson-
ar; var þar myndarlega á borð
borið af alls lags réttum, sem
við líka gerðum góð skil. Það tók
meira upp líka fyrir það, að prest-
ur og bóndi höfðu fjörugar og
fræðandi samræður, eins og þeim
báðum er meðskapað, en það gef-
ur betri lyst, stýtti svo tímann, að
þar sem hann rekur laglegan og
skuldlausan búskap á löndum for-
eldra sinna, við góð efni.
Eins og áður er sagt, yorum
við 20 daga hjá Þórunni dóttur
okkar, og keyrðum við tvo daga
norðaustur fyrir Amaranth; fanst
mér það langt; Guðmundur var
með í förinni og spilti það ekki
til, því bæði þau hjón eru svo
lífsglöð, að hvorki óánægja né
bölsýni komast að til að depra
vonarljósið né eyða kjarkinum,
sem þetta svo oft ertfiða búsum-
stang hefir í för með sér, og
mörgum reynst ofjarl. En traust-
ið á mátt sinn og útsjón, undir
guðs vernd og með blessunar
krafti hans, hver sá er svo gjör
ir, fer með óskarðan hlut af
hólmi í öllu því stríði lífsins, sem
mörgum hefir sýnst ofraun.
Fyrst komum við til Mr. og Mrs
Gunnar Kjartansson, eða mig
minnir að hann heiti Gunnar;
kona hans er systir Björns Þor-
leifssonar, sem lengi var góður
og vel kristinn nágranni minn í
Þingvalla. Þau hjón og börn
þeirra tóku okkur ágætlega vel,
sýndu okkur alt inni og úti, Og
svo framreiddar ágætis góðgerð-
ir, sem við neyttum með ánægju
og þakklæti. Sama sagan var með
alla hina, sem þau góðu líjón
fóru með okkur til, sem voru Mrs.
HRASL.
við vissum ekki fyr en kvöld var Guðný J. Loptson og dóttir henn-
komið og farið að skyggja. Var ar Sólvör, og svo Ingibjargar Ind-
stað: Við fjögur fórum aftur til
Jóns Þórðarsonar, og vórum aft-
ur þar sólarhring, fórum við séra }
Hjörtur að róa með Jóni út á
Manitobavatn, ekki Genesaretvatn
með Pétri. Ekki var fiskiríið
mikið betra hjá okkur en Pétri;
aftur gekk mannveiðin hjá okkur
Jóni ver en Pétri; með Leó vil eg
segja sem minst um, nema sjálf-
an mig. Næst fórum við til Frí-
manns, sonar Jóns Þórðarsonar og
hans góðu konu, dóttur ívars, sem
nefndur er hér áður, Mr. og Mrs
Bjarni Tómasson. Næst til Mr
og Mrs. Jóhann Jóhannsson yngri
Mr. og Mrs. Böðvar Jónsson, Mr,
og Mrs. Valdi Bjarnason, og svo
kvöddu þau okkur með skínandi
kvöldmat, Magnús Pétursson og
Ingibjörg ólafsdóttir, á sunnu-
dagskvöldið, og enduðu þar með
öll þeimboðin þar úti á landinu.
En svo voru heimboðin öll í
fcænum, hjá Jóhanni Jóhannssyni
eldra, þrisvar matur og kaffi á
víxl; tvisvar til Mr. og Mrs. Þor-
steins Björnssonar, Th. Olson;
tvisvar til Mr. og Mrs. Jón Hall-
dórsson, Mr. og Mrs. ólafur Þor-
lewifsson, Mr. og Mrs. Gísli Jóns-
son, Mr. og Mrs. Jóhannes Bald-
vinson, Mr. og Mrs. Finnbogi Er-
lendsson, Mr. og Mrs. Carl Lin-
dal, Mr. og Mrs. Árni Jónsson,
Mrs. Guðný Sakaríasson, Mrs.
Ragnheiður Á. Þorsteinsson, og
Mr. Stefán Thorson.
Þetta eru nú þeir, sem eg man
að buðu okkur og við heimsóttum
og þáðum allar hinar beztu við-
tökur hjá, og áttum innilegrar
gestrisni að fagna. Þessu vel
gerðafólki okkar þökkum við hjón
af innilegu hjarta, og vona eg og
bið að góður guð blessi framtíð
Til Sig. Júl. Jóhannessonar,
fyrir minn part:
Engin merk hér eigum vé—
en oss þú hefir mælt úr hnefa,
og þú spyrð hvar sálin sé—
svarið er mér ljúft að gefa:
Hér okkar líkams liggja spor—
þér löngum hættir við að gleyma,
sérðu ei að sálin vor
situr enn við fjöllin heima.
Til spillvirkjans.
Þú ert að heyja óþarft stríð,
andans megin fólks að brjála,
ef þú teygir æskulýð
út á veginn nautna hála.
Flugan.
Þér nirflar bægja af nægta braut,
ei neitt þær vægja ‘hreður,
undralagin óðs við þraut.
þú allan daginn kveður.
Frá íslandi.
Hinn 11. þ.m. andaðist ekkjan
Þórdís Þorbjarnardóttir, Neðra-
nesi í Borgarfirði.. Hafði hún
búið langa hríð við rausn og
skörungsskap, en var nú mjög
þrotin að heilsu.
Akureyri 5. ágúst.
Útgerðarm.félagið á Akureyri
og nokkrir sunnlenskir útgerðar-
menn sendu Einar Olgeirsson til
Kaupmannahafnár í síldarsöluer-
indum. 1 samráði við íslenzka
sendiherrann á hann að vinna að
síldarsölu til Rússlands og víðar,
eftir því sem vænlegt þykir. Er
þetta gert í samráði við atvinnu-
mála ráðherra. — Síldveiðin er
stöðugt mikil og geta verkstniðj-
urnar ekki lengur tekið við síld
til bræðslu nema með löngum bið-
um skipanna. Margir tregir að
salta. — Votviðrasamt síðustu
dagana. — Vísir.
ögmundur Sigurðsson er ný-
kominn úr 42ja daga ferðalagi
með enskum prestshjónum, séra
Murray og frú hans. Þau fóru alt
austur í Suður-Þiugeyjarsýslu. •—
Vísir hafði tal af ögmundi, og lét
hann vel af veðráttu nyrðra. Hann
ságðist aldrei áður hafa séð jafn-
miklar breytingar og umbætur í
sveitum eins og nú. Fyrst væri
vegagerð og brúagerð ríkissjóðs,
en ekki bæri minna á framtaks-
semi einstakra manna. Þó kvart-
að væri um fólksleysi, þá risi nú
viða upp ný hús á bæjum, tún
stækkuðu til mikilla muna, girð-
ingar væri komnar um tún, engj-
ar og heimahaga, akvegir víða
heim að bæjum frá aðalvegum, o.
s. frv. — Vísir.
Akureyri, 6. ágúst.
Þrjár stúlkur úr Reykjvík, Sig-
ríður ólafsdóttir, Sigríður Elín
Þorkelsdóttir og Elín Guðnadótt-
ir, komu hingað í gær og höfðu
þáer riðið á hjólhestum úr Borg-
arnesi. 1 för með þeim var Jón
Gíslason úr Gróðrarstöð Reykja-
víkur, en hann hafði farið á hjól-
hesti alla leið úr Reykjavík, og
slegist í för með stúlkunum á
Blönduósi. Lagði hann af stað
mánudag, en þær á þriðjudag.
Ferðin hafði gengið ágætlega.
Yfir ár, sem ekki voru brúaðar,
var vaðið. Stúlkurnar fara suð-
ur aftur með íslandinu.
Síldarafli síðustu viku í Akur-
eyrar umdæmi: 15,162 tn. saltað-
ar, 3,018 kryddaðar, 24,000 mál í
bræðslu. Tuttugu og fimm skip
liggja nú á Krossanesi og bíða
afgreiðslu. Getur verksmiðjan nú
ekki lengur tekið við síld þeirri,
er ‘henni berst og kaupir að eins
af samningsbundnum skiþum. —■
Vísir.
um vetri. — Það væri mikill feng-
ur fyrir Háskólann, ef hann fengi
slíka fræðslu um norskar bók-
mentir.—Vísir.
Kensla í nýnorsku við Háskóla
íslands.
Heilsufræði hjóna.
heitir nýútkomin merkileg bók,
eftir Kristiane Skjerve. íslenzku
•þýðinguna hefir gert Dýrleif
Árnadóttir, cand. phil., en Stein-
dór Gunnarsson pretnsmiðjustjóri
er kostnaðarmaður. — Bókinni er
skift í tíu kafla, auk inngangs, og
eru þeir þessir: 1. Kynferðislíf nú
á tímum; 2. Andlegur og líkam-
legur mismunur karls og konu;
3. Eyðsla kynorku; 4. Ungu hjón-
in; 5. Þegar fram líða stundir;
6. Sérstök vandkvæði á samlífi
hjóna; 7. Takmörkun barnsfæð-
inga; 8. Barnið; 9. Hversdagslíf-
ið á heimilinu; 10. Hjónaskilnaðir.
Pyófessor, dr. Kr. Brandt, • í
Osló, hefir skrifað á þessa leið um
bókina og eru orð hans höfð að
formála fyrir íslenzku útgáfunni:
Árið 1916 gaf sami hðfundur
Anders Skásheim, bankaritari í
Björgvin, sem hér var á ferð í
sumar, hefir ritað greinar í ‘<Ber- út “Heilsufræði ungra kvenna”.
gens Tidende” um sambandið milli j>essi ágæta bók hlaut maklega
Noregs og Islands. Segir hann að viðurkenningu og náði geysilegri
íslendingum sé i brjóst borin vel- útbreiðslu.
vild til Noregs, og þekki þeir bet-
“Heilsufræði hjóna” er að vissu
ur sögustaði í Noregi en margur Jeyti áframhaid hennar. Hún er
Norðmaður gerir. Þó varar hann
menn við að leggja of mikið upp
úr vináttunni í öðrum efnum, því
að íslendingar sé írjálshuga þjóð
og vilji sjálfir ráða málum sínum.
En þótt Islendingar beri hlýjan
hug til Noregs, segir Skásheim, að
margt mætti betur fara um skiln-
ing og samúð milli landanna.
Einkum sejjjir hann, að mörgum
Islendingum hætti við að sjá
norsku þjóðarvakninguna gegnum
dansklituð gleraugu; ýmsir þeirra
álíti ný-norskuna réttlausan mál-
blending, enda þótt þeir, sem lært
hafa málið, hafi fest ást á því.
Til að bæta úrþessu, vill Skásheim
að Norðmenn, og þá einkum hin-
ir þjóðlega sinnuðu, geri meira
til að fræða íslendinga um norsk
efni. “Aðrar framandi þjóðir hafa
sendikennara við Háskólann í
Reykjavík, til þess að halda fyr-
irlestra um ættlönd sín. En Nor-
egur hefir ekki enn þá sent slíkan
talsmann til íslands — — Við Há-
skólann í Reykjavík þarf að halda
vísindalega fyrirlestra um norsk-
ar bókmentir og norskt mentalíf,
frá sjónarmiði þeirra, sem vinna
vilja að þjóðlegri vakningu í Nor
egi.” — Skásheim álítur, að það
gæti máske verið nóg fyrst í stað
að sendikennari væri hér í tvo
mánuði á hverju hausti eða hverj-
rituð af frábærum kennarahæfi-
leikum, miklum fróðleik og lífs-
reynslu, næmum fegurðarsmekk
og siðferðisþunga. Margt gott er
hér sagt, sem öllum er holt að
hlýða. Vafalaust mun hún geta
gefið mörgum ungum manni og
konu svar við spurningum, sem
vafist hafa fyrir þeim, og verið
þeim leiðarstjarna í hinum afar-
vandasömu og þýðingarmiklu
kynferðismálum. Þar sem eg
þekki ekki neina aðra bók betri
um þessi efni fyrir almenning, vil
eg eindregið mæla með henni.”—
Vísir.
Bókahlaða íyrir AlþjcðabanáalagiS
iNokkrir Bandaríkjamenn hafa
boðist til að leggja fram tvær
mnljónir doll. til að byggja bóka-
hlöðu fyrir Alþjóða bandalagið,
og til að halda henni við. Hefir
þetta boð þegar verið þegið með
þakklæti, eins og eðlilegt er, en
ókunnugt er enn, hverjir þeir eru,
sem svo eru örlátir, að leggja
fram þetta mikla fé. Má af þessu
marka, eins og fleiru, a ðAlþjóða-
bandalagið á góða vini í Banda-
ríkjunum, þó þjóðin tilheyri því
ekki, enn sem komið er.
Tíminn.
Tíminn þræði trausta- skar,
tíminn bræðir steininn,
tíminn næði takmarkar,
tíminn græðir meinin.
Heilræði.
Lát hugann doka, horfðu í kring.
hrintu oki’ af dáðum,
sízt má þokast sannfæring,
sjá við Loka ráðum.
Til Jóhannesar Stetfánssonar.
Þú kyngiljóðum kastar inn á
kvenna palla,
hugnæmt er að heyra svona
hörpu gjalla.
Ærinn frá þér andar kalt að
æðstu hnossum,
þó viltu lauga lífið alt í ljúf-
um kossum.
R. J. Davíðson.
♦^ ♦♦♦
Bóndinn sem tilheyrir Hveiti-
Leiðréttingar.
Slæmar villur hafa því miður
slæðst inn í æfiminningu Sigur-
jóns sál. Jónssonar, er birtist í
Lögbergi nýlega, og eru hlutað-
eigendur vinsamlega beðnir af-
sökunar á því.
1. Hann var fæddur á Háreks-
stöðum, en ekki á Hlíðarenda,
2. Sigurjón sál. og kona hans
fluttu til Ameríku frá Húsavík í
Norður-Múlasýslu, en ekki frá
Hvannstóði.
3. Lárus, sonur hins framliðna,
er kvæntur Bandaríkjakonu,
Mable að nafni.
J
t
x
f
i
f
,f
,f
f
♦
t
f
f
samlaginu.
Hann er meðeigandi í hinum mikilfenglegasta félagsskap í heimi. Þar sem fram-
leiðendurnir selja frajnleiðshi sína í samlögum. Hann er meðeigandi að kornhlöðum,
bæði í sveitunum og við hafnirnar, sem halda hér um bil fimftíu miljónum mæla
hveitis >og annara korntegunda. Hveiti hans er selt fyrir hann með eins litlum kostn-
aði eins og mögulegt er, og þar sem Hveitisamlagið er ekkert gróðafyrirtæki, þá
gengur allur arðurinn af hveitinu til framleiðandans sjálfs.
Það er honum sjálfum, og öllum öðrum, sem hveitisamlaginu tilheyra, til hags-
muna, að hann láti Samlagið selja korn sitt; það hjálpar til að gera verðið stöðugt
í staðinn fyrir, að kasta frá sér uppskerunni fyrir hvaða verð, sem fyrir hana
kann að fást' að haustinu.
f
f
f
f
Bóndinn, sem ekki tilheyrir Hveitisanlaginu, en selur hveiti sitt hveitikaup-
mönnum, hann fær þeim í hendur vopn, ssm hveitikaupmaðurinn getur notað á
Samlagið, og vinnur þannig sjálfum sér tjón og öllum öðrum hveitibændum, með f
því að keppa við nábúa sinn í stað þess að vinna í samlögum við hann. Hann borg- $
ar fyrir kornhlöður, sem einstakir menn eða félög eiga, en hann fær ekkert af á- X
góðánum, sem allur fer í .vasa félaganna í stað þess að renna í vasa framleiðand-
ans.
Hans hveiti er notað til að keppa við hveiti Samlagsins og getur verið notað X
f
f
f
♦♦♦
til þess að lækka hveitiverðið á heimsmarkaðinum. Bóndinn, sem íætur hveitikaup-
menn braska með hveiti sitt, hefir áhvggjar af því, vikum og mánuðum saman,
hvaða verð hann geti fengið fyrir það. Bóndinn, sem tilheyrir Samlaginu, veit að
hann fær sanngjarnt meðalverð, sem lians eigin félagskapur getur bezt fengið fyrir
hveitið, sem er miklu hærra heldur en hann gat með nokkru móti vonast eftir, áður
en Hveitisamlagið komst á fót.
Hví ekki að ganga í Hveitisamlagið og hjálpa nábúa yðar, % stað þess að vinn-a
honum tjónf
Manitoba Wheat Pool Saskatchewan Wheat Pool Alberta Wheat Pool
Winnipeg, Man. Regina, Saskatchewan. Calgary, Alta.
♦;♦
f
f
f
4. Stefán Pétur, bróðir Lárusar,