Lögberg - 03.11.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGötiftG, FIMTUDAGINN 3. NOVEMBER 1927.
í525a525aSa52525H52525a5a525H5H5H5H5aSa5HSE5ESa5E5éí5Ha5H5asa555I!SaS'a5H5H5H5H5HSÍ5Híí
SÖLSKIN
i?'Tíi5HSHSa
Fyrir börn og unglinga
sasasasasps SLSts'dsasasHSHsasHSHsasHSHsasasasasHsasHsasHSzsasasHsasHsasasPsai.AE shshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshshsh shshshshshshs
Þegar hann hafði legið stundarkorn í sorg-
um, fór hann út og niður hæð, sem var þar
skamt frá, og alla leið riiður að á.
Dýrasögur.
Vitur fugl,
Þessar sögur birtust í Family Herald and
Weekly Star, 21. september:
Við tókum eftir nokkru skrítnu á grasflet-
inum fyrir framan húsið okkata- í gær.
Það hafði rignt dálítið og ungir rauðbryst-
ingar, sem við höfðum í kofa á bak við húsið,
höfðu komið fram á grasflötinn á sama tíma og
þeir voru vanir til þess að fá kjöt, sem kastað
var fyrir þá á hverjum degi.
Alt í einu fór einn fuglinn með nefið niður
í jörðina og togaði í eitthvað af alefli. Það
var auðséð, að hann átti erfitt mqð að ná því,
hvað sem það var, því hann spyrnti í jörðina
og togaði lengi; tók sér svo hvíld og byrjaði
aftur.
Loksins dró hann upp afarlangan orm.
Hann ætlaði að flýja burt með orminn þannig,
að hann hélt í miðjuna á honum, en báðir end-
arnir héngu. Hefir sjálfsagt vitjað fara eitt-
hvað afsíðis með þessa björg til þess að geta
« étið hana í ró og næði.
En ormurinn var of þungur, til þess að litli
unginn gæti þaldið uppi höfðinu með hann á
fluginu. Hann gat ekki lyft sér upp og flogið
með hann, því höfuðið drógst of langt niður.
Litli rauðbrystingurinn sat því stundarkorn
með orminn í nefinu og velti höfðinu á báðar
hliðar á víxl eins og hann væri að hugsa um
eitthvað.
Alt í einu slepti hann orminum augnablik,
en var fljótur eins og elding að grípa hann
aftur. % rí'
Hafði hann nú tekið utan um annan endann
á orminum og kastaði honum svo með snöggri
sveiflu yfir bakið á sér.
Með því að hafa orminn svona, var þyngdin
ekki tilfinnanleg og litli rauð.brystingurinn gat
flogið með hann án þess að taka nærri sér.
Var þetta að eins tilviljun? Eða var það
hugsun? Hafði fuglinn reiknað það út, að
hægra væri að bera orminn á bakinu en í nef-
inu?
* * *
II.
Einu sinni sat nokkuð margt fólk úti á svöl-
um á bóndabæ; veðrið var hlýtt og fagurt. Mað-
ur kom þangað með hljóðfæri og hafði það fyr-
ir atvinnu að spila á það fyrir fólk; allir, sem
hlustuðu á, gáfu honum nokkur oent fyrir.
Maðurinn hafði með sér ósköp lítinn asna; var
hann bæði honum til skemtunar og dró að hon-
nm fólk, því að asninn var svo skrítinn.
Nú var asninn orðinn dauðþreyttur; hann
hafði ferðast allan daginn. En spilarinn var
lengi, því alt af vildi fólk fá að heyra meira.
Asninn gekk mann frá manni ósköp vin-
gjamlegur og skoðaði alt í krók og kring.
Loksins stökk hafn eins og hvolpur upp í
kjöltu húsmóðurinnar, hringaði sig þar í ró og
næði og steinsofnaði. Hann svaf vært langa-
lengi og vaknaði svo hress og hvíldur.
Hvernig stóð á því, að asninn litli valdi
kjöltu húsmóðurinnar fyrir hvílustað? Vai*
það af því hann sá hversu vingjarnleg þessi
kona var! Fann hann það á sér, að honum
væri óhætt að leggjast til svefns í kjöltu hennar?
Eitt er víst, og það er það, að ef til vill var
engin manneskja í öllum hópnum, sem líklegri
var til þess að lofa honum að sofa í kjöltu sinni
en húsmóðirin.
* * *
III.
Ilundur skilur ákúrur.
Maður nokkur segir eftirfarandi sögu:
Eg átti ágætan veiðihund. Einu sinni var
eg úti að skjója í þéttum skógi. Veðrið var af-
skaplega vont.
Eg skaut fugl á flugi og hann datt ofan í
skóginn all-langt frá mér. Eg sagði hundinum,
sem hét Snápur, að fara og sækja fuglinn.
Hann fór og leitaði lengi, en kom aftur fugls-
laus; hann hafði ekki fundið hann. Eg skamm-
aði hann fyrir ódugnaðinn og hann var
sneipulegur.
Þegar við komum heim, var búið að leggja
aktýgi á hesta og setja þá fyrir kerru, því við
áttum að fara í heimboð til nágranna okkar.
Við fórum öll upp í kerruna og Snápur ætl-
aði að elta okkur, eins og hann var vanur.
Eg skipaði honum að vera kyrrum og félagi
minn var hastur við hann og sagði: “Nei, nei.
Snápur! Þú færð ekki að fara með okkur, ó-
nytjurigurinn þinn; þú náðir ekki fuglinum;
skammastu þín!”
Við vorum burtu í heilan sólarhring. Þeg-
ar við komum aftur, lá Snápur við hliðið, þar
sem við höfðum yfirgefið hann, dinglaði róf-
unni og var með dauðan fugl á milli fram-
lappanna.
Hann hefir að líkindum skilið það, að hann
fékk ekki að fara vegna þess að hann fann ekki
fuglinn, hefir farið aftur af stað að leita og
kannske leitað alla nóttina þangað til hann
fann fuglinn.
* # #
IV.
Sami maður segir þá sögu, sem hér fer á
eftir:
Hótelhaklari nokkur hafði alið upp heima
hjá sér otur (otter). Einu sinni hafði oturinn
stolið fiski og étið hann. Hann var' barinn
, miskunnarlaust fyrir þetta með svipuól.
Hér um bil klukkutíma seinna kom hann
aítur með með stóreflis ál í munninum. Áll er
uppáhaldsfæða otursins. Hann laþbaði rak-
leiðis til húsbónda síns og lagði álinn við fæt-
urna á honum. Gerði hann þetta auðsjáanlega
til þess að sættast og bæta fyrir afbrot sitt.
Þegar hann var búinn að þessu, flýtti hann
sér inn í eitt svefnherbergið, fór þar upp í rúm,
skreið inn á milli rekkjuvoðanna og þurkaði f
sér bleytuna og óhreinindin.
S. J. J. þýddi.
SKUGGINN MINN.
Eftir Robert Louis Stevenson.
(Lauslega þýtt.)
Eg á lítinn, skrítinn. skugga,
skömmin er svo líkur mér;
hleypur með mér úti og inni
alla króka, sem eg fer.
Allan daginn lappaléttur
leikur sér í kringum mig;
eins og eg, hann er á kvöldin
uppgefinn og hvílir sig.
Það er skrítið, h! ha! há! ha!
hvað hann getur stækkað fljótt;
ekkert svipað öðrum börnum,
enginn krakki vex rivo fljótt.
Stundum eins og hugur hraður
hann í tröll sér getur þreytt;
stuíklum dregst hann saman, saman,
svo hann verður ekki neitt.
Hann er ósköp heimskur, greyið,
hann er verstur eftir nón;
engan leik hann lærir réttan,
leikur ,bara eins og flón.
Stundum vill hann vera glettinn,
verður skrambi upp með sér,
geiblar sig og gretitr allan,
gerir nærri flón úr mér.
Hann er mesti heygull, greyið,
hann vill láta passa sig;
eins og hann sé ósköp hræddur,
oft hann kúrir fast við mig.
»
E g er mikið minna hræddur
—mér er samt ei vel við svín—
Ef eg hræddist eins og skugginn,
ósköp mundi eg skammast mín!
/
Það var einu sinni í sumar,
sem eg snemma kkeddi mig,
kom á fætur fyr en sólin
fór að sjást—hún hvíldi sig.
Þá var skugginn litli latur,
lét mig ekki vekja sig,
hei amsvaf í náð og næði,
nenti ekki að elta mig.
Sig. Júl. Jóhannesson.
PRESTURINN OLI VIND.
Meistari Óli Vind, sem einu sinni var prest-
ur við Frúarkirkjuna í Kaupmannahöfn, var
mjög samvizkusamur og skyldurækinn maður.
Hann dró ekki úr sannleikanum, heldur tók
hart á þeim löstum, sem við gengust, hver sem
í hlut átti. Nokkrir hirðmenn fóru eitt sinn
í Frúarkirkju, að heyra til hans, og prédikaði
hann í það skifti, eins og hann var vanur, eða,
ef til vill, nokkru harðara. Einhverjum þess-
ara manna þótti sér misboðið í ræðu hans, svo
þeir báru sig upp undan því við Kristján kon-
ung fjórða, og gáfu í skyn, að í henni hefði
verið eitthvað meiðandi jafnvel fyrir konung-
inn. Kristján fjórði lét kalla Vind fyrir sig, og
spurði hann, hvort það væri satt, að hann hefði
prédikað, eins. og honum hefði verið frá sagt.
Vind svaraði, að hann þættist ekki hafa talað
annað en það, er sér bæri sem sannleiks kenn-
ara, og sem hann gæti staðið við. Konungur
skipaði honum þá, að flytja sömu ra(ðu í hallar-
kirkjunni næsta sunnudag þar á eftir. Vind
hlýddi þessu boði konungs og hélt ræðuna öld-
ungis óbreytta. Konungur hlýddi henni með
athygli, og var mörgum forvitni á, að vita álit
konungs um hana, en hann lét það ekki upp-
skátt, heldur gekk út úr kirkjunni, án þess að
tala við Óla Vind, eða minnast á hann við aðra.
En skömmu síðar gjörði konungur hann að
hirðpresti og skriftaföður sínum.—Smás. P.P.
FENELON ERKIBISKUP.
Hinn guðhræddi Fenelon erkibiskup var
kennari hertoga Karls Búrgund. Þetta var
mjög örðug staða fyrir hann, og hann þurfti á
mikilli ráðdeild og þolinmæði að halda, til að
leysa þvílíkt vandaverk vel af hendi, því að
þessi ungi prinz var mjög ódæll og óstýrilátur.
Einu'áinni var snikkari nokkur fenginn til að
smíða eitthvað í höllinni; en prinzinn tafði oft
fyrir honum, svo honum gagnaðist ekki að vera
við vinnu sína. Stundum skemdi hann smíða-
tól hans; stundum var hann að masa við hann
og stundum hafði hann einhverja hrekki í
frammi. Snikkarinn kvartaði um þetta við
Fenelon, sem réð honum til að hafa alla einurð
við prinzinn. Þegar hann nú einhvern daginn
byrjaði með sín gömlu ólæti, gjörði snikkarinn
sig byrstan og sagði: “Eg ætla áð byðja yður
að gjöar svo vel, að láta mig vera kyrran og
smíðatól mín. ’ ’ Þá varð prinzinn óður og upp-
vægur, og atyrti snikkarann fyrir það, að hann
vildi ekki láta undan. Snikkarinn reiddist nú
líka og sagði: “Vitið þér hvað, herra prinz,
mig gildir einu hvaða maður þér eruð; eg ætla
að biðja yður að snauta burt; því ef eg reiðist
fyrir alvöru, þá getur svö farið, að þér fáið að
kenna á því.” — Þá varð prinzinn hræddur,
hljóp til Fenelons, ,bar sig upp undan snikkar-
anum, og beiddi, að láta reka hann burt. “Það
er þó góður smiður,” mælti Fenelon. “Hvað
varðar mig um það?” svaraði prinzinn; “eg
vil láta hegna honum. ” Fenelon: “Eg held,
að hann sé fremur brjóstumkennanlegur, en
hegningarverður; er það ekki sannarleg ógæfa,
að hann getur ekki lengur stjórnað geði sínu?”
Prinzinn: “Nú kastaí tólfunum; þér haldið í
hönd með auðvirðilegum snikkara.” Fenelon:
“Af því hann hefir á réttu að standa.” Prinz-
inn: “Þér munið ekki eftir því, að eg er prinz,
og eg má ekki hafa það svo búið, að mér sé mis-
boðið.” Fenelon: “Snikkarinn er maður, og
þér eruð líka maður, og þess vegna eigið þið
báðir heimting á, að ná rétti ykkar.” . Prinz-
inn: “Haldið þér yður saman, herra minn! eg
veit hver eg er og hver þér eruð.” Fenelon
gekk þá stillilega burt og skildist við prinzinn;
en daginn eftir sagði hann skýrt og skörinort
við hann: “Prinz, þér munið, hvað þér sögð-
uð við mig í gær. Það er skylda mín að setja
ofan í við yður fyrir það. Það lítur út, eins
og þér vitið ekki, hver eg er, og hver þér eruð.
yerið getur, að einhverjir undirmenn yðar hafi
sagt yður, að þór væruð mér meiri; en þá hafa
þeir ekki sagt yður satt. Án þess eg þykist af
því, verð eg einlæglega að segja yður, að eg er
meiri maður en þér. Ætt yðar verður hér ekki
gjörð að álitum. Með því að láta yður fæðast
af svo háum stigum, hefir Guð ætlað að reyna
yður, til að sjá, hvort breytni vðar yrði sam-
boðin tign yðar. Þér verðið þó að játa, að eg
er fróðari og betur að mér en þér, því af hverj-
um hafið'jiér numið það, sem þér vitið, öðrum
en mér? og hvað vald og yfirráð snertir, þá á
eg með mig sjálfur, en þér standið undir mér.
Ef þér ekki trúið þessu, þá mun bæði konung-
urinn og faðir yðar færa yður heim sanninn um
það. En ef þér haldið að það sé einhver sér-
leg hepni og stór velgjörð, að hafa það starf á
hendi, sem mér er trúað fyrir, að vera fóstri
og fræðari yðar, þá verð eg líka að koma vitinu
fyrir yður í þessu efni. Einungis af vináttu
við föður yðar, og eftir langa bæn hefi eg tek-
ist á hendur, að vera kennari yðar. En nú skul-
uð þér sjá, hversu hægt mér veitir að afsala
mér þessu embætti. Komið með mér til kon-
ungs; eg ætla að biðja hann, að útvega yður
annan kennara, og þér megið trúa mér til þess,
að eg óska þess af heilum hug, að fyrirhöfn
hans megi bera betri ávöxt, en eg get búist við
af minni.” — Prinzinn stóð agndofa af hræðslu
og vissi ekki hvað hann ætti að gjöra af
sér. Iðrunarfullur beiddi hann kennara sinn
fvrirgefningar, og um fram alt, að yfirgefa sig
ekki. IJpp frá því tók hann stakkaskifti, og
varð stiltari og viðráðanlegri.—Smás.P.P.
Vor er^nndælt, eg það veit,
þá ástar kveður raustin,
en ekkert fegra’ á fold eg leit
en fagurt kvöld á haustin. — Stgr. Th.
« # # #
Alt fram streymir endalaust,
ár og dagar líða;
nú er komið hrímkalt haust,
horfin sumarblíða.—Kr. J.
LEIKIR,
I. A tvinnu-gátur.
Margir unglingar eru í herbergi. Einn fer
út, en hinir koma sér saman um það, hvaða at-
vinnu þeir velji sér. Að því búnu er kallað á
þann, sem út fór; hann gengur fyrir hvem
mann og spyr: “Hvaða atvinnu hefir þú?”
Honum er svarað með því að segja honum
fyrsta og: síðasta stafinn í atvinnunni; það er
að segja,\var þessir stafir séu í stafrófinu; t.
d. ef einn er skraddari, þá segir hann: “Fyrsti
stafurinn er 24. í stafrofinu og seinasti staf-
nurinn er sá 12.” /
Spyrjandinn reiknar það þá út, hverjir staf-
irnir séu; hann finnur það að orðið byrjar á
“S” og endar á “r”.
Ef sá sem spyr, getur ekki getið rétt til um
alla, þá verður hann að fara út aftur og allir
kjósa sér nýja atvinnu. Þegar hann getur rétt
í öllum itlfellum, þá tekur hann sér sæti inni
og einhver annar fer út og svo kqjl af kolli.
Nauðsynlegt er að muna eftir því, þegar
þessi leikur er leikinn á íslenzku, að stafrofið
hefir fleiri stafi en til eru í ensku; íslenzka staf-
rofið er þannig: aábcdðefghiíjklm
noóp qrst uú vw yý x zþæö.
Jón litli hafði skrifgð eitthvað í vitnisburða-
bókina sína. Kennarinn verður reiður við
hann og segir: “Hefirðu gert þetta með vilja,
Jón?” — “Nei,” svaraði Jón. “Eg gerði það
með penna.”
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 S34
Office tlmar: 2—-3
Phone: 27 122
Winnipeg:. Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggrjum sérstaka ftherzlu «. aS
eelja meðul eftir forskriftum lœkna.
Hin beztu lyf, sem hægt er a8 fft eru
notu8 eingöngu. fegar þér kómiB
me8 forskríftina til vor, megl8 þftr
vera vlss um, a8 f& rétt þaB sem
læknirinn tekur til.
Nötre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 669 — 87 «6«
Vftr seljum Glftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Grialham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tlmar: 8—3. v
Helmlll: 764 Victor St.
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
919-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy St*.
Pbono: 21 834
Oífice Hours: 8—6
Helmill: 921 Sherburne 8t.
Winnlpeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phole: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdöma.—Er að hit/ta
kl. 10-12 f.h. 6g 2-5 e.h.
Heimili: 373 River Ave.
T'als. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medlcal Art» Bldg.
Btundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjðkdðma.
Er a8 hltta frft kl. 10-12 f. h.
og 3—6 e.. h.
Offioe Phone: 22 298
Heimili: 806 Vlctor St.
Slmi: 28 180
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
með lltlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: 30 720
St. John: 2, Rlng 8
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N
fsicnzkir lögfræðingar.
356 Main St. Tals.: 24 963
peir hafa einnig skrifstofur að
Lundar, Riverton, Gimli og Piney,
og eru þar að hitta á eftirfylgj-
andi timum:
Lundar: annan hvern miðvikudag
Riverton: Fyrsba fimtudag,
Gimli: Fyrsta miðvikudag,
Piney: Priðja föstudag
I hverjum mánuði
J. Ragnar Johnson, b.*., ub. llm.
Islenzkur lögmaður
með MoMnrray & MoMnrray
410 Electric Railway Chamber
Winnipejj, Man.
Sínaer; Skrifst. 26 821. Heima 29 014
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mál bæði
í Manitoba og Saskatöhewan
Skrifstofa: Wynyard,' Sask.
A. G. JOHNSON
907 Confederation I.lfe Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna. Tek-
ur að sér að ávaxta sparifé fólks.
Selur eldsábyrgð og bifreiða ábyrgð-
ir. Skriflegum fyrirspurnum svarað
samstundis.
Skrifstofuslmi: 24 263
Heimasími: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
IdMlTED
R e n t a 1 3
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 PARIS BLDG., WINNPEG.
Phones: 26 349—26 340
Emil Johnson
SERVIOE EIjEOTRIO
Rafmagns Contracting — Allskyns
ratfmagnsáhöld. seld og viB þau gert
— Eg sel Moffat og CcClary elda-
vélar og hefi þxvr til sýnis á verk-
stæði mínu.
524 SARGENT AVK.
(g&mla Johnson’s byggingin við
Young Sq'eet, Winnipeg)
Verkst.: 31 507 Heima:27 286
A. S. BARDAL
848 Sherbrooko St.
Selur líkkistur og annast um öt-
farir. Allur útbúnaður sá beati.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifstofu talB. 86 607
Heimllis Tals.: 58 302
Tals. 24 153
NewLycBum Photo Studio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage. Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
Islenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta verð.
Pantanir afgreiddar bæði fljótt og
vel. Fjölbreytt úrval.'
Hrein og lipur viðskiftl.
Bjarnason Bakinsr Co.
676 SARGENT AVE., WINNIPEG.
Pbone: 84 29S
HVÍLD.
Að leggjast til hvíldar að liSnum degi,
er lögmál guðs, þaS breytist eigi.
Við alduistakmark eg höfuð hneigi.
Samt €r sem fjöldinn sjái eigi
hinn síðasta geislá af æfidegi, —
-4ið dagsetur eg höfuð hneigi.
En sólin til viðar sígur eigi,
hún sendir geisla af nýjum degi.
1 dagrenning eg höfuð hneigi.
A. E. tsfeld.
\
/