Lögberg - 24.11.1927, Blaðsíða 6

Bla. «
LOGTWRG. FIMTUDAGINN
24. NÓVEMBER 1927.
Dóttir sjávarins.
Eftir
JOHANE SCHÖRRING.
Sagan er í þrem þáttum: 1. Filia Maris.
2. Berg læknir. 3. Melania Verent.
“Þú slæmi Volmer, alt af svo harðráður.
getur það aldrei glatt þig, að sjá mig svo á-
nægða og snotraf’’ spurði hún hnuggin.
“Jú, í kvöld gleðst eg innilega yfir því, að
þetta er næstsíðasti dansinn,” svaraði eg.
“Ef það væri nú sá allra seinasti, mundir
þú þá verða alvarlega glaður?” spurði hún otneð
barnslegri, skjálfándi og ísmeygilegri rödd.
Eg hélt henni í faðmi mínum, æskunnar og
fegurðarinnar smágerða blómi, sveipað léttum,
hvítum skýjum og með perlur fléttaðar inn í
svarta hárið.
Var það eg, sem átti að stöðva þessi léttu,
loftkendu skref, og banna þessari snyrtilegu
persónu að þjóta af stað, þegar hinir töfrandi
tónar hljóðfæranna kölluðu á hana, öllum til
sannrar ánægju, sem sáu hana.
Eg varð angurvær — hvernig mátti eg voga
mér* íÆ, jú, þessi hraði hjartsláttur, hann
kallaði aðvarandi til mín, eg fann það mjög vel;
en þetta var mitt lcyndarmál, hana grunaði ekk-
ert, gamli læknirinn þeirra sagði alt af: “Látið
hana að eins skemta sér, maður er ekki ungur
nema einu sinni á æfinni.”
Hann er fyrirmynd hinna gömlu.
“Hvers vegna ertu svo svipdimmur og reið-
ur, Valmer!” spurði hún. “Á eg að vera heima
í kvöld, kyr heima; þá vil eg gera það.”
“Ert, þú veik, Marta?” spurði eg, horfandi
á hana, um leið og eg reyndi að telja þessi óró-
legu lijartaslög með sjálfum mér, “fyrst að þú
kemur með slíkt tilboð, annars væri næstum ó-
mögulegt að fá |>að framkvætnt.”
“Vesalings vinur minn, 'það skortir nú bara,
að þú skipir mér að halda áfram,” sagði hún og
lagði kinn sína við mína.
Þetta var hið ánægjulegasta augnablik lífs
míns. Eg vissi nú betur en áður, að hiín var
mín, að þegar eg gæti fengið hana til að yfir-
gefa þessar dansandi persónur, þá skyldi eg
koma henni til að glevma þeim. En hvað eg
skyldi stunda hana vel, það var lán, að eg var
læknir; hefði eg nú t. d. verið hermaður, lög-
fraíðingur eða eitthvað annað, þá hefði eg alt
af þurft að hafa einhvern ókunnan lækni til að
segja mér, hvernig eg ætti að vernda hana. Eu
nú, nú skyldi eg rannsaka hana! og komast að
því, hvernig hentugast væri að haga öllu, svo
það kæmi henni að sem beztu gagni.
“Volmer,” hvíslaði hún, eins og hún væri
að svara hugsunum mínum, “eg er sjálf glöð
yfir því, að þetta er næst-síðasti dansinn; mér
þvkir ekki eins vænt um að dansa nú eins og
áður. Það er þó gott, þar eða konan þín dans-
ar ekki? En hún skeytir heldur ekki um það.”
“Nei, hún fær aldrei leyfi til að dansa, því
henni er bezt að láta það vera, og hún þekkir
ást mína nógu vel til þess, að vita, að það er
umhyggja mín fyrir heilbrigði hennar og vel-
Iíðan, sem kemur mér til að bgnna það, hún er
alt of andstut't til að dansa.
“Vertu þá glaður yfir því,” sagði hún hlæj-
aiuli, “að þetta er annar síðasti dansinn.”
“Aður en við giftum okkur,” svaraði eg,
“en eg vildi að það væri sá síðasti.”
Hún vatt sig úr faðmi mínum og sagði:
“Það getur orðið eitthvað til hindrunar í
næsta skifti. Líttu nú á migi Eg er svo glöð
yfir perlunum, sem þú sendir 'mér í gær, eg hefi
sjálf fléttað þær fastar í hárinu á mér. til þess
að líkjast henni, sem við lásum um fyrir
skemstu? Lítur það vel út?”
Eg var of ánægður til að geta fundið orð,
sem voru nógu kjarnmikil til að lýsa gleði minni
og aðdáun.
Gæfan á enga sögu, og mín stærsta gleði er
næstum steinþegjandi.
Þegar dansleikurinn stóð sem liæst, var eg
sóttur til hitavæikí? sjúklings.
Hún þaut fram hjá mér á -danssviðinu og
kinkaði kolli, og lét mig hringsnúast á eftir
henni og dansfélaga hennar, til þess að geta
séð í augu hennar, þangað til eg kom að dyr-
unum.
Hún var þreytuleg og einkennilega föl.
Eg fann alt í einu til óvildar á því að yfir-
gefa hana, leit í kring um mig og datt í hug að
biðja roskinn vin minn, Storm, að fara í stað
mín, en sneri mér við og fór.
Eg var lengur en eg hafði búist við. Eg hélt
að eg mundi finna vei'kan mann, en fann hann
devjandi.
Þegar eg var búinn, kom hraðboð til mín.
Dansinn var hættur, það hafði liðið yfir Mörtu.
Þegar eg kom þangað, sá eg undarlega sýn.
Danssalinn í mestu óreglu, fullan af dauð-
skelkuðum manneskjum, sem snerust hver um
aðra hvíslandi.
í einum klefanum lá á legul>ekk ung stúlka
í hvtíum fatnaði, föl og hreyfingarlaus, um-
kringd af afar hræðslulegum manneskjum.
Storm laut niður að henni. Þegar hann sá
mig, rétti hann úr sér, kom á móti mér, opnaði
munninn til að segja eitthvað, en hélt áfram
að vera þögull.
Eg sá þetta alt á einu augnabliki.
Spegibnn, sem hann hafði borið að munni henn-
ar, hnífinn, sem hann hafði opnað æð hennar
með, opna kjólinn, brjóstlúkuna o. s. frv., til
þess að gera andardráttinn auðvældari.
Eg ýtti þeim öllum til hliðar, foreldrunum,
lækninum, vinunum, knéféll við hlið hennar og
lagði eyrað við brjóstið. Hefði nokkur titring-
ur átt sér stað í brjósti hennar, þá hefði eg fund-
ið til hans, eins og til minnar eigin, sáru sorgar.
“Eg var sóttur of seint, hún er dáin.”
Þetta var eins og vindhviða á undan sjálfu
óveðrinu. Kyrðin, sem átt hafði sér stað,
breyttist nú í kvein og grát.
Allir vissu það, áður en eg kom, en enginn
hafði sagt það--------------
Eg hélt henni heila stund í faðmi mínum —
þar eð allir hinir vroru farnir.
Gat sál hennar verið óvitandi um þessa
stuttu stund?-----------------
Hvaða gagn var að því, þó eg hefði látið líf
mitt til þess, að hún héldi sínu, ef hún hefði
orðið að bera mína sorg? -
“Nei, þá verð eg heldur að ganga mína
leið í gegnum lífið með þessa byrði, en að hún
hefði þurft að bera að eins helming hennar.”
Þessi hugsun hékk föst í mér, og endurtók
sig um langan tíma við og við, eins og hálfgerð
æðisýki.-----------------
Hér éndar ánægjunnar, æskunnar og ástar-
innar saga.
Marz.
Nú er eg að eins maður, sem beiti kröfum
mínum til að komast áfram í lífinu á illi skerja
og grynninga.
Maí.
“Orðin mín: “G|uð gefi, að þetta verði síð-
asti dansinn”, endurkölluðust svo oft í huga
minn, næstum ásakandi.
Var það nauðsynlegt að taka hana, til þess
að láta mig skilja, hvaða vald og skelfing fylg-
ir dauðanum?
Að því er aðskilnaðinn snertir, er dauðinn
sár, en annars ekki. Lífið er ekki nógu stórt
til þess, að það geti gert hinn síþráandi anda
ánægðan, sem leitar áfram og aftur áfram.
Börnin verða leið á leikföngunum, hve mörg
og mismunandi sem þau eru;, fyr eða síðar
verða manneskjumar líka leiðar á lífinu. Sál-
in verður að fá eitthvað annað, heldur en þetta
líf hefir að bjóða.
Er hugsanlegt, að sú manneskja lifi, sé til,
sem ekki yrði þreytt, jafnvel þótt ellin kæmi
ekki til að eyðileggja einn hluta hennar eftir
annan ?
En þegar þessi lífsþreyta ræðst á mann-
eskjuna á æskuárum hennar, og þegar hún er
fullþroskuð, þá er það all-undarlegt, sem líður
fram hjá sálarsjón hans og skoðunum. Hve ó-
segjanlegur munur, sýnist mér nú vera á til-
værunni, lífinu í heild sinni og takmarki þess,
og fyrir hálfu ári síðan.
Október.
Sorgin hefir ekki komið til mín, eins og
falleg, dökk kvænpersóna, með löngun og ang-
urvært þungljmdi, eins og skáldin lýsa henni.
Hún er‘ komin eins og hálföldruð persóna og
hefir boðið mér búning sinn: “Þarna, farðu í
þenna búning og gakk þú starfandi og hiklaust
•í gegn um lífið, eg skal gefa þér glögt auga og
stöðuga hendi, svo að þú getir sigrað hina lík-
amlegu galla manneskjanna; það er að eins
hugsanalíf þitt, sem eg klæði .búning mínum, en
það sjá manneskjumar ekki, vita ekki um og
þekkja ekki, Það er skylda þín, að varðveita
þenna leyndardóm.”
Þannig hljóðar kenniorð lífs míns.
Nóvember.
f huga mínum hefir að eins ein ást búið, eins
og hjá jurtunum, sem að eins bera eitt blóm.
Þegar eg áttaði mig á því, hvaða tiafn þessi
tilfinning hafði, reyndi eg að sigra hana og gaf
henni nafnið ístöðuleysi; hvers vegna var ekki
mögulegt að sigra hana?
Nú blessa eg þetta ístöðuleysi fyrir þau fáu,
en gæfuríku augnablik, er það hefir gefið mér.
fyrir endurminningarnar, sem það hefir skilið
eftir, fyrir sorgina, sem það gaf mér í arf.
Eg tek á móti tilboði greifa K, um að fara
til útlanda í tvö eða þrjú ár með syni hans, til
hins suðlæga loftslágs, þar eð sonur hans er
heilsulítill, með því skilyrði, að eg hafi frjálsar
hendur til náms að mestu leyti, ef heilbrigði
hans leyfir það. .■>
Lífíð hérna er mér ekki gagnlegt. Sorg mín
breytist alloft í kátínu, kátínan í háð.
Menn hlaupa ekki frá sjálfum sér, en menn
fá nv áhrif, þvinguð umgengni setur mörg tak-
mörk.
Innra líf mitt þarfnaðist nýrrar niðurröð-
unar.
Kvenfólkið segist 6afa tilfinningu fyrir
öllu; eg trúi þvu, en karlmenn verða að ávinna
sér hana, það er mikill munur.
Eg þekki vesalings krypling, heilsulausan
úrsmið, sem á röska og djarfa konu. í hvert
skifti, sem eg kem þar til að líta eftir mannin-
um, segir konan alt af sem kveðju til mín:
“Læknirinn má ómögulega ómaka sig hingað á
mánudögum, því þá er maðurinn minn úti allan
daginn að “draga upp. ”
Eg sé hann með innri sjón minni þjóta um
kring allan daginn og setja tímans hvfldarlausu
hjól af stað, gæti maður einhvem tíma hitt
mann, sem gæti dregið upp hið innra hæfileika-
kerfi og rent því aftur af stað, eins og hinn ó-
þreytandi vinur minn gerir við þessa líflausu
sjúklinga.
Þessar hugsanatilraunir geðjast mér vel.
Voldugur andi yrði það að vera, andi, sem
hefði fengið leyfi t. d. til að fara aftur til jarð-
arinnar og framkværha starf sitt. Þögull og ó-
skeikandi yrði hann að ganga um kring. eins
og guðdómleg vera, og klappa á hin órólegu
'hjörtn til að reyna slög þeirra.
“Hér,” mundi hann oft segia, “er ekkert
hægt að gera við þetta hjarta, hið fasta traust
og hin bjarta v-on, sem er eins og fjöðrin í
úrinu, eru brostnar; hér er ekki mögulegt að
‘draora unp’. “Og hér hefir sorgarinnar, í-
stöðuleysisins oa1 efans ryð, fest sia á allar
hjartans smáaerðu æðar og minstu þlóðæðam-
ar, sem eru eins og hjólin í úrinu; stundum
munu þau hreyfast og ganga, en stöðv'ast aftur
og standa kyr, í hvert skifti sem uppdrátturinn
hefir gefið þeim nýtt líf.”
Hann mundi naumast geta endurbætt eitt
veikt hjarta á móti hundrað klukkum, sem ves-
alings krv'piingurinn minn fengi til að sýna
tímanum.
Menn geta hugsað sér tilrauninni haldið á-
fram á þann liátt, að hann aðskildi alla smá-
gerðu hluti hjartans, til þess að rannsaka
hverja æð og hverja einustu litlu blóðæðina,
endurbætti þær og kæmi svo öllu í samt lag aft-
ur, en niðurstaðan yrði sú, að áður langur tími
liði, yrði alt í ólagi aftur, og þegar hann svo í
annað skifti klappaði á hjartað, mundi það
svara: “Farðu til hugsananna, það eru þær,
sem þvinga hjartað, gera það órólegt og trufla
starf þess.” Hugsanimar mundu svara:
“Farðu til sálarinnar. Það er sálin, sem er
veik.” Sálin mundi hrópa: “Farðu með mig
þangað, sem eg á heima, hvaðan kom eg hing-
að?” /
Já, og hún gæti bætt við: “Hvert fer eg
héðan ?’ ’
Hvorttveggja þetta, er jafn stórfurðulegt
fyrir mannlega hugsun að skilja, en sem betur
fer, er það nægilegt, ef menn halda að þeir
skilji þetta sér til gagns.
Hingað til hefi eg hugsað fremur lítið um
þetta; en þegar dauðinn kemur óvænt og tekur
frá manni kærasta blómið, sem maður hélt á í
hendi sinni, og deyðir það miskunnarlaust, þá
er það eðlilegt, að hugsaniraar dvelji oftast
við allar þær myndir, sem einkenna hinn stóra
sannmælir, er heitir dauði.
Líf læknanna er líka í raun og veru barátta
á móti dauðanum, eins og stríð mýflugnanna
móti fílnum, ef maður á ístöðuleysis augnablik-
um vill vera alveg hreinskilinn. Fullnægingar-
innar verður maður áreiðanlega að leita í hin-
um endurbætandi, vægu tilfellum, þar sem vís-
ingin og reynslan geta veitt gagnlega hjálp.
11. Janúar 1828.
í dag er dauðadagur hennar, eitt ár! hvers
vegna ekki hundrað ár?.
Stundum er eins og manni finnist tímatalið
alveg rangt. Hvað gagnar það, að menn segja
mér, að þetta sé eitt ár, segjum og skrifum eitt
ár, eg veit mjög vel, að það er ekki þannig,
hvers vegna ganga menn ekki frá heimili til
heimilis og safna atkvæðum, þá fengi menn má-
ske að vita hve margir hinir sorgmanldu eru,
sem finst tíminn svo langur og álíta tímatalið
rangt, eins og eg.
Þegar eg hugsa um hana, þá hefi eg mvnd
af bami fyrir hugarsjón minni, barni, sem elsk-
aði gleðina mest of öllu. En sú ánægja, sem
það hefði verið, að sjá hana stækka dag eftir
dag, tíma eftir tíma, að sjá hana svífa frá gleð-
inni yfir í dýpri alvöru.
Hún var ekki fullra átján ára, svo það var
engin furða, þó hún þekti að eins gleðina og
sæktist eftir henni.
Hve undarlega óreynd er hún ekki flogin
burt og þó svo langt, langt í burt — einsömul —
lengsti flóttinn, sem sálin getur gert.
Á eg fyrst að fylgja á eftir henni sem gam-
all maður, þreyttur og úttaugaður af þessu lífi?
Menn tala svo mikið um hin mismunandi
kjör lífsins; en hve ósegjanlegtír munur er ekki
líka á hinum kjörunum, kjör sálarinnar mega
menn líklega kalla það ?
Hve útslitin og sorgþrungin hefir ekki mörg
sál farið héðan, og önnur svo frjáls og óþving-
uð ?
Hvers vegna hugsa menn svo lítið um þetta,
nema þegar menn eru sorgbitnir, sem skerpir
minnið og þvingar?
Stundum finst mér, eins og hi daglega strit
ætli að koma mér til að glevma henni, og hið
glevmda er, eins og það hefði aldrei verið til.
“Gleymskan er endalok endurminninganna,”
segir Sókrates.
Þessi hugsun fellur mér afar illa. Maður-
inn megnar að eins lítið alla þessa mörgu daga
lífsins. Fari manni fram í einu, fer manni
oft aftur í öðru, þannig er lífið í raun og vem.
Þegar aflinu er beint á einn stað, þá kemur það
niður á öðrum pörtum, sem að meiru eða minna
leyti verða að liggja kvrrir. Að því levti er
ekkert fyrirkomulag fullkomið.
Endalaus reikningsskil og þrásækileg reikn-
invslok með framkvæmi af reiknings jöfnuði og
reikningshalla. hvert sem maður snýr sér í nátt-
úrunnar og lífsins hagspeki.
Það er þreytandi hugsun, að því leyti sem
hún kallar og minnir á, að menn verði alt af
að vera á varðbergi, aldrei að blunda. Og þó
er það svo aðlaðandi að blunda með köflum og
láta alt eiga sig, ef maður vissi ekki, að maður
yrði að vakna aftur til að halda áfram þar sem
maður hætti.
Mér finst eitthvað svo afar leiðinlegt við
þessa hugsun, að byrja aftur þar sem maður
hætti.
Hvers vegna kastar maður ekki af sér á-
nauðinni með köflum, og lætur alt eiga sig, í
stað þess að byrja alt af aftur, einmitt þar, sem
maður hætti?
Hversvegna hlýðir hermaðurinn, þegar
trumban kallar á hann, hvers vegna fleygir
stýrimaðurinn ekki skipstjóranum útbyrðis,
hvers vegna hleyp eg ekki burt?
Jlvert? Til hvers?
Ef maður gæti hlaupið út úr lífinu,, eins og
maður hleypur eftir þjóðbraut.
Mundi slíkur vegur ekki verða troðfullur af
vegfarendum, mönnum sem væra að villast,
strokumönnum, ógæfusömum.
Eg er sannfærður um það.
Að viku liðinni fer ég með unga greifanum
mínum.
Við förum strax til Italíu, sérstaklega til
Norður-ttalíu, þaðan förum við svo snögga ferð
til Rómaborgar og aftur annað hvort til Norð-
ur-ttalíu eða Suður-Frakklands.
Greifinn er ástúðlegur, ungur maður, um
tvítugs aldur, í meira lagi heilsulasinn, en alls
ekki vonlaus; mér sýnist hann ekkert kvíðandi,
að svo miklu leyti sem eg hefi getað séð.
Við ferðumst tveir einir ásamt herbergis-
þjón, eitt af þessum takmörkuðu dýrum, sem
hefir annan fótinn í siðuðu landi og hinn í
kænskunnar og kankvísinnar flata landi.
Hann er það sem Þjóðverjar kalla gelausig,
hafði mælt og verðlagt mig í fyrsta skifti sem
liann sá mig, þessar tvær mínútur, sem hann
þurfti til að hengja upp hattinn minn og frakk-
ann, og segja frá komu minni.
Þegar hann er auðmjúkur gagnvart greif-
anum, þá er hann að minsta kosti auðmjúkast-
ur við mig. Greifinn er nú sjúklingur, og þeg-
ar maður er sjúklingur, verður maður að hlýða
lækninum sínum, og þeim sem húsbóndinn hlýð-
ir, verður þjónninn auðvitað að hlýða.
Eg geri eins góðan samjöfnuð, og hr.
Torterup.
Rómaborg í Október.
Það er sannarlega ánægjulegt hvað greifan-
um hefir batnað nú þegar þessa mánuði. Að
ári liðnu, máske fyr, mun hann verða orðinn
allvel liraustur, held eg. Hann er enn þá dá-
lítið veill í bakinu.
Hér eyðum við alveg ógleymanlegum dög-
um. Til Thomaldson komum við oft, og sjáum
hjá honum alt, sem hefir listanafn í heiminum.
Nú sem stendur er það Horace Vernet, sem
mest hrífur okkur, hann er meðal annars að
'lraga upp nivncl af firenku sinni, sem efunar-
laust verður ein af hans ódauðlegu myndum.
Hún er yfirburða yndisleg, svo yndisleg, að
allir listamenn dást að henni.
“Það eru ekki eingöngu andlitsdrættir henn-
ar,” segir Thorvaldsen, “sem menn dást svo
mikið að, það mætti finna eitt og annað að
þeim; en það er rauðjarpa hárið í samræmi við
dökkbláu augun, og fremur en alt annað þetta
vfirbragð milli gráts og hláturs, sem tekur menn
með óviðráðanlegu valdi. Þess vegna á að mála
liana, en ekki búa til fyrirmynd.”
Greifinn er gersamlega ástfanginn af henni.
Hennar mikilhæfi frændi hefir sagt Thorvald-
sen, að hún sé ákveðin handa, eins og hann seg-
ir, náfrænda sínum, Rudolf Vernet, sem er, að
eg held, sjómaður, og sonur manns,, sem bæði
á vínberjaakra og skij> á sjónum, og á heima á
Suður-Frakklandi.
Eg veit ekki hvemig eg á að koma í veg fyrir
það, að þessi tilfinning nái yfirráðum yfir
greifanum. A eg að svifta hann allri von með
því að segja honum þetta, eða á eg að láta hann
sjálfan, tímann og tilviljanimar ráða sér ó-
hindrað?
Það er ef til vill ekki líklegt, að hann ætli
sér að stíga nokkurt alvarlegt gkref í þessa átt.
Hann gleðst máske yfir því að sjá hana, eins
og allir aðrir, að tala við liana og dást að
lienni; og hvers vegna ætti maður þá að svifta
hann þessari fram hjá líðandi, ánægju ?
Hún fer líklega bráðlega heim til síns ynd-
islega Cannes, eins og hún segir, og þá verður
hún okkur öllum eins og horfnar hillingar, sem
við gleðjumst vfir að hafa séð, en þráum ekki,
þar eð það er sú sýn, sem tilheyrir a'nnari jörð
og öðrum heimi, en þar sem við eigum heima.
4. Nóvember.
Eg kenni í brjósti um greifann. Hann er
hér enn þá. Hann bíður eftir fjölskyldu, sem
hann ætlar að verða samferða til baka, en hún
getur ekki losað sig frá Neapel. Það líða má-
ske nokkrar vikur enn þá þangað til. ,
Hún segist eiga að vera kómin heim fyrir
jólin.
Eg verð neyddur til að tala við hann um .
hana, þó mér sé það þvert á móti skapi; eg er
samt sem áður viss um, að liennar nafnkunni
frændi segir satt, og að hvorki greifinn né neinn
annar hefir sérstök áhrif á hana.
Hún er eðlileg í framkomu og eins í viðmóti
við alla, og enginn getur séð á henni, að hana
gmni hið minsta um hvílíka hylli og aðdáun hún
hlýtur yfirleitt.
Það er þess vegna, að hún er svo hættuleg.
Allir hugsa sem svo, að það sé ekkert að hræð-
ast, fyrst hún sé svo sönn og hlátt áfram, það
sé óhætt að reyna að ná í hana, en svo stendur
maður har, eins og refurinn í gildrunni.
Hefði eg ekki sjálfur átt jafn kæra og alvar-
lega endurminningu, sem hélt huga mínum í
fangelsi, þá hefði líklega farið eins fyrir mér
og hinum; en nú, já. eg gæti næstum óskað mér,
að eg hefði eitthvað, sem eg gæti elskað alvar-
lega.
Það er til lífsþreyta, sem ekkert elskar, af
því hún getur það ekki.
Það, sem mest fjörgar mig, er listin; eg
gleðst vfir allri þeirri list, sem við eins og lif-
um í og erum umkringdir af, eg gleð mig yfir
hinum indæla himni, yfir náttúrunni. og finn
ánægju í því, að gera skyldu mína eftir beztu
getu.
Þess vegna kaíla eg ásigkomulae- m;tt lífs-
þrevtu en ekki lífsleiðindi. Lífsleiðindin eiga
nefnilega heima í sálunni og ráðast á hugsan-
irnar, siðferðið og alt, sem á að knvja hina
mannlegu vél áfram og upp á við; en lífsþreytu
kalla eg það ásigkomulag, þegar maðurinn hef-
ir mist gleðina, gæfuna og ástina. Hún á heima
í leyndarklefa hjartans og tilheyrir í raun og
veru að eins einstöku mönnum á kyrrlátum
stundum.
En þreytan eða sorgin þarf aldrei að hindra
nein nfrá að gera skyldu sína, né að elska sann-
leíkann og almættið. Þess vegna er sorgin má-
ske aðlaðandi á stundum, hún hefir t. d. ara-
grúa af draumum, endurminningum, hugmynd-
um, baráttu, sem gleðin hefir, í sannleika sagt,
ekki Iiinn insta grn um.
Sorgin gefnr líka glegcri svn vfir lífið,
heldur en gleðin hefir nokkru sinni verið fær
um.