Lögberg - 22.12.1927, Blaðsíða 1

öQbe?o>
40 . ARGANGUR
WINNIPEG, MAN.. FIMTUDAGINN 22. DESEMBER 1927
NOMER 51
Canada.
Sambandsþingið verður kvatt
saman á fimtudag, 26. jan. Sex
sæti eru nú auð í efri málstofunni,
þrjú fyrir Quebec og þrjú fyrir
Ontario. Væntanlega verða því
sex Senatorar útnefndir áður en
þingið kemur saman.
* ■*• *
í vikunni sem leið varð elds-
voði mikill í Quebec-borg, þar sem
kviknaði í barnaheimiiinu “Hos-
píce St. Charles”. Þetta var um
nótt og voru í byggingunni um
370 börn. Síðustu fréttir segja,
að víst sé að þarna hafi farist 36
börn og að enn séu 14 börn ó-
fundin, sem talið er sjálfsagt, að
einnig hafi farist flest eða öll.
Sagt er að margir hafi sýnt fram-
úrskarandi hreysti og hugrekki
við að bjarga börnunum.
* * *
Hon. R. B. Bennett, leiðtogi con-
servatíva flokksins í Canada, kom
til Halifax á sunnudaginn frá
Englandi. Hafði hann ferðast
þangað fyrir skömmu án þess að
margir vissu, enda fór hann dult
með þessa ferð og nefndi sjálfan
sig “R. B. Parker” og var þannig
skrásettur á skipinu. Hann varð-
ist allra fréttta og vildi ekkert
segja blaðamönnum í Halifax um
ferð sína, annað en það, að hann
hafi farið sinna ferða. Þeir
gerðu það nú stundum höfðingj-
arnir í gamla daga, að ferðast í
dularklæðum svo 'þeir t þektust
ekki og er það sem Mr. Bennett
nú hefir gert, talsvert svipað því.
Hann er líklega sannur íhalds-
maður.
* * *
Svo er ráðgert, að Hveitisam-
lagið í 'Caskatchewan, láti reisa á
næstunni kornhlöðu í Port Arthur
er rúma skuli tiu miljón mæla
hveitis. Verður það að sögn lang-
stærsta kornhlaða í hefmi.
* * *
Tekjur sambandsstjórnarinnar
á síðastl. átta mánuðum, hafa orð-
ið sextíu miljón dölum hærri en
útgjöldin. Þykir slíkt, sem eðli-
legt er, vel að verið, og bera ó-
rækt vitni um aukna þjóðarvel-
megun.
* * *
Látinn er fyrir skömmu, Senat-
cr Gustave Boyer, fimtíu og sex
ára að aldri, áhrifamaður hinn
mesti. Var hann fæddur og upp-
alinn í Quebecfylki; tók snemma
að gefa sig við stjórnmálum, sem
fylgjandi frjálslyndu stefnunnar.
Caf hann sig jafnframt við blaða-
mensku og Iandbúnaði, og ferðað-
ist árum saman um sveitir Que-
becfylkis sem umboðsmaður fylk-
isstjórnarinnar, í þeim tilgangi,
að leiðbeina bændum í akuryrkju.
Hinn látni senator var fyrst kos-
inn á sambandsþing árið 1904, og
átti sæti í neðri málsofunni jafn-
an síðan, þar til að hann var skip-
aður senator um haustið 1922.
Bandaríkin.
Enn hefir Charles A. Lindbergh
farið mikla fifegðarför í loftinu,
þar sem hann í vikunni sem leið
flaug alla leið frá Washington D.
C. til Mexico City, án þess að
koma við nokkurs ktaðar á leið-
inni. Hann hafði ætlað sér að
fljúga þessa leið á 26 klukku-
stundum, og vanalega skeikar litlu
með áætlanir hans, en í þetta
sinn varð hann samt einni klukku-
stund og þrettán mínútum seinni
en til var ætlast. Kom það til af
því, að hann lenti í þoku og vilt-
ist dálítið af leið um tíma. Þegar
hann kom á áfangastaðinn, hafði
hann flogið yfir 2,100 mílur og
verið að því 27 klukkustundir og
13 mínútur. Sagt er að um 25,000
manns hafi verið saman komin
við lendingarstaðina til að fagna
honum og voru þar á meðal Calles
forseti ^ og Morrow sendiherra
Bandaríkjanna í Mexico. Margir
höfðu beðið þarna tvær klukku-
stundir, eða lengur. Voru margir
orðnir órólegir út af því, að Lind-
bergh kom ekki á tilsettum tíma
cg héldu, að eitthvert óhapp
hefði kannske komið fyrir hann,
og fögnuðurinn var mikill þegar
hann kom, en sjálfur brá hann
ekki skapi sínu og var jafn ró-
legur pg yfirlætislaus eins og
vanalega.
Þegar fréttin barst til Wash-
ington, að Lindbergh væri kom-
inn heilu og höldnu til Mexico,
varð þar fögnuður mikill, og sendi
forsetinn honum þegar samfagn-
aðarskeyti og sömuleiðis ráðherr-
avnir Kellogg og Davis. Neðri
deild þjóðþingsins hætti störfum
sínum um tíma, þegar fréttin barst
þangað um þessa síðustu sigur-
för Lindberghs og samþykti það
að senda honum samfagnaðar-
skeyti. Þessi þingfundur var
byrjaður með bænagerð, þar sem
allir þingmennirnir báðu Guð að
leiða Lindbergh farsællega á hans
löngu og hættulegu ferð.
Senator McMaster frá Suður-
Dakota, hefir borið fram í öld-
ungadeild þjóðþingsins í Wash-
ington, þingályktunartillögu, er
fiam á það fer, að stjórninni beri
nú þegar að hefjast handa og
hrinda í framkvæmd lækkun á
verndartollum. Telur McMaster
verndartollana bændum yfirleitt
til hins mesta óhagnaðar.
* * *
1 boðskap sínum til þingsins
GCongress) leggur Coolidge for-
seti aðal áherzlu á að gæta hófs í
fjármálum, á flóðvarnir, á að
styrkja búnaðinn og á landvarnir.
* * *
Bandaríkin hafa afþakkað, að
taka þátt í afvopnunarstarfi Þjóð-
bandalagsins, vegna þess fyrst og
fremst, að landher Bandaríkjanna
sé eins lítill eins og hann megi
frekast vera, og í öðru lagi vegna
þess, að Bandaríkin geti ekki und-
irskrifað samninga, sem skuld-
bindi þau til að ábyrgjast, að ein
þjóð sýni ekki annari þjóð ásælni
og yfirgang.
* * *
Grikkland hefir samið við
Bandaríkin um greiðslu á því, sem
það skuldar þeim, sem nemur
$19,659,836, og skal sú skuld borg-
uð á 62 árum.
* * *
Lífskröfur fólksins í Bandaríkj-
unum eru hærri heldux en í nokkru
öðru landi í heimi, segir Hoover
viðskiftaráðherra, og þeim er
betur fullnægt, og hann bætir því
við, að þær sé nú hærri en þær
hafi nokkurs staðar eða nokkurn
tíma áður verið.
* * *
f ársskýrslu sinni til Coolidge
forseta, varar Davis hermálaráð-
herra við því, að Bandaríkin
sleppi hendi af Philippine eyjun-
um, því það mundi stöðva fram-
farir í eyjunum og hnekkja vel-
líðan íbúanna.
* * *
Toseph C. Bechard að Fall River,
Mass. hefir búið til uppdrætti og
sýmshorn af bát, sem hann segir
ao geti farið fjórar mílur á mínút-
unni, eða álíka og vindurinn, þeg-
ar hann fer sem allra hraðast. Með
þvi móti yrði ekki nema svo sem
half dagleið frá New York til
París.
Jólin í Fyrstu lútersku kirkju.
Á aðfangadagskvöld verður samkoma yngri deilda sunnu-
dagsskólans, með jólatré og jólagjöfum. Byrjar sú samkoma
kl. 7:30, en börnin safnast fyrir þann tíma í fundarsal kirkj-
unnar og ganga þaðan syngjandi inn í kirkjuna.
Á jóladaginn kl. 11 f. h. fer fram hátíðarguðsþjónusta
safnaðarins. Verður hún flutt á íslenzku. Báðir söngflokk-
ar safnaðarins (um 60 manns) sameinast um hátíðarsöngvana.
Allir eru hjartanlega velkomnir.
Á jóladagskvöld verður haldinn hinn árlegi Concert
sunnudagsskólans. Eftir stutta guðsþjónustu og hátíðlega,
verður sungin Cantata, er skólinn hefir lengi æft og undirbúið.
Samkoma sú byrjar kl. 7.
5£MSMSS5SMSMEE]SKlSM5SKlSKIEMSSKISM35íSK!SMSM2K!E5aSKlSK)SK!SMSKlSMHKlS
i hjónabandinu, og var heimilislíf
þeirra hjóna hið ástúðlegasta.
Hún var ágæt söngkona og list-
feng á handiðnir, útsaum o. s. frv.
sem hún gaf til líknarþarfa og
kunningja. T. d. sendi 'hún ýmsa
slíka kjörgripi til Jóns Sigurðs-
sonar félagsins í Winnipeg, þeg-
ar það félag var að safna til
hjálpar hermönnum í heimsstríð-
inu mikla. Hún unni þjóð sinni
og móðurmáli; og var í því sem
öðru stoðuð og styrkt af manni
sínum, sem, eins og mörgum Norð-
mönnum er títt, er mjög hlyntur
íslendingum — er í raun og veru
einn af oss. — Með samþakklæti
frá honum, og undirrituðum fyrir
birting dánarfregnar þessarar,
Bretland.
Helgisiðabók (Prayer Book)
ensku kirkjunnar hefir haldist ó-
breytt siðan árið 1662. Hefir
mörgum af kirkjunnar mönnum
fundist nú á seinni árum, að hún
væri orðin úrelt og nauðsyn bæri
til að breyta henni töluvert, eða
semja nýja helgisigðabók. Hefir
verið að þessu unnið nú í mörg
ár, og hefir biskupinn af Canter-
bury, yfirmaður ensku kirkjunn-
ar, átt þar mestan hlut að máli.
Hann hefir að þessu unnið í 21
ár. Hverjar 'breytingar þessar í
raun og veru eru, er ekki hægt
að skýra í stuttu máli, en aðallega
munu þær í því fólgnar, að gera
bókina, að efni og formi, sam-
kvæmari skilningi og smekk þeirr-
ar kynslóðar, sem nú er uppi,
heldur en gamla bókin er. Sam-
komulag virðist hafa náðst meðal
prestastéttarinnar um breyting-
arnar, en hér er um þjóðkirkju að
ræða, og þurfti því samþykki
þingsins til þess, að breytingarn-
ar næðu fram að ganga og hin
nýja bók gæti öðlast lagagildi.
Lávarðadeildin samþykti breyt-
breytingarnar með miklum at-
kvæðamun, en neðri deildin (The
House of Commons) hafna^i þeim
með 247 atkvæðum gegn 205.
Sá maður, sem aðallega barðist
á móti þessum breytingum á helgi-
siðabókinni, var sér William
Joynson-Hicks. Hélt hann því
fram, að þessi nýja bók færði
ensku kirkjuna nær kaiþólskunni,
heldur en hin væri. Sagt er að
erkibiskupinn af Canterbury taki
sér þetta mjög nærri, og margir
fleiri kirkjunnar menn og óttist
að þetta muni leiða til þess, að
kljúfa ensku kirkjuna í tvent.
* * *
Á fimtudaginn í vikunni sem
leið, borguðu Bretar Bandaríkj-
unum $92,575,000 upp í striðs-
skuldirnar, en það minkar skuld-
irnar að eins um $35,000,000, hitt
alt eru rentur af skuldunum. Alls
hafa Bretar nú borgað Banda-
ríkjamönnum $802,980,000 upp í
þessar skuldir, en það grynnir á
skuldunum um $120,000,000, hitt
fei alt í rentur. Eiga þeir nú eft-
ir óborgaðar $4,480,000,000 eftir
þessa síðustu borgun.
* * *
Beinagrindur þriggja manna,
sem gizkað er á að uppi hafi ver-
ið um miðja seytjándu öld, fund-
ust nýlega, er verið var að grafa
í jörð í grend við Leeds kastal-
ann á Englandi. Allir höfðu menn
þessir verið yfir sex fet, sá hæsti
sex fet og þrír þumlungar.
* * *
Kona ein ung var fyrir skömmu
dæmd í fjögra mánaða fangelsi í
Hampshire, fyrir að hafa í leyfis-
leysi mjólkað kú nágranna síns
úti í haga. Kvaðst eigandi kýr-
innar hafa komist að raun um, að
sex sinnum hefði verið leikið á
sig með þessum hætti. Ekki kvaðst
kona þessi hafa þurft mjólkurinn-
ar við, heldur hefði hún að eins
fundið upp á því að mjólka kúna
af rælni.
* * *
Imperial loftflutninga félagið í
London, hefir, síðan það tók til
starfa, flutt 52,000 farþega, sam-
tals 2,500,000 mílur án þess að
nokkur farþegi hafi meiðst, auk
heldur farist, eftir því sem fé-
lagsstjórnin skýrir frá. Félagið
hefir á þessu ári haft $57,000 á-
góða, en alt af tapað fé þangað til.
í fyrra tapaði það $100,000. Þrátt
fyrir það, að maður sér oft frétt-
ir um flugslys hér og þar, þá
benck* skýrslur ótvíræðilega í þá
átt^ið loftferðir séu að verða
hættulitlar.
Hvaðanœfa.
Friðarverðlaun Nobels fyrir ár
það, sem nú er að líða, hafa veitt
verið Ferdinand Buisson, forseta
“Mannréttindafélagsins” á Frakk-
landi.
* * *
Maxim Litvinoff heitir legáti,
sem Soviet stjórnin á Rússlandi
sendi fyrir skömmu til Geneva til
að taka þátt í störfum nefndar
þeirrar, sem er að undirbúa til-
lögur til takmörkunar hers og
flota í Norðurálfunni. Var hans
tillaga sú, að allar þjóðir í Norð-
urálfunni gengju nú að verki og
eyðilegðu allan sinn herútbúnað
og væru búnir að því á næstu
fimm árum. Ekki lítur út fyrir,
að sú tillaga hafi fengið mikinn
byr og grunar ýmsa að hér sé
ekki af einlægni talað.
Stjórnin í Argentina áætlar að
hveitiuppskeran þar' í landi verði
í þetta sinn 243,767,000 mælar
hveitis, sem er 23,000,000 mælum
meira en í fyrra; flax 86,000,000,
eða 16 milj. meira en í fyrra;
hafrar 65,800,000, bygg 16,650,000
og rúgur 7,480,000 mælar. Stjórn-
in gerir ráð fyrir, að af þessa árs
uppskeru hafi bændurnir nálega
146 milj. mæla hveitis til að selja
til annara landa, en af hveitiupp-
skerunni 1926-27 hafa þeir nú
selt 155 milj. mæla. Þrátt fyrir
þessa miklu uppskeru, er meðal-
talið þ>ó ekki nema 12.9 mælar af
ekrunni.
Kona ein 1 Greenburg, Pa., Mrs.
Michael Garrity, eignað,ist þrí-
bura hérna um daginn, þrjár
stúlkur. Áður hefir kona þessi
eignast þríbura, en í það sinn
voru það þrír drengir.
Frú Olga Rudel-Zeynek heitir
kona ein í Austurríki, sem nú er
forseti efri málstofu þingsins í
Vínarborg. Hún er fyrsta konan,
sem orðið hefir þingforseti nokk-
urs þjóðþings og þykir þetta því
merkilegra, sem konur í Austur-
ríki hafa að eins haft kjörgengi
og kosningarrétt í tíu ár.
* * *
V. A. Tanner og ráðuneyti hans,
í Helsingfors á Finnlandi, hefir
sagt af sér. Varð stjórnin undir
við atkvæðagreiðslu í þinginu út-
af tollmálastefnu sinni.
Þinn einl.,
P. M. Clemens.
Islandsbréf.
Manitobaþingið.
Það lauk við umræðurnar út af
hásætisræðunni, seint í vikunni
sem leið, og vísaði áfengislaga-
frumvarpinu til laganefndarinn-
ar og ákvað svo að taka sér hvíld
þangað til 16. janúar. Annað er
ekki að segja af gerðum þingsins
í þetta sinn. Þingnefnd sú, sem
nú hefir áfengisfrumvarpið með
höndum, heldur samt áfram að
slarfa, þótt þúýjhlé sé og tekur á
móti nefndum frá ýmsum félög-
um, sem óánægð eru með frum-
varpið og vilja breyta því í ýmsu
cg öðru. Er töluvert mikið af því
tagi á ferðinni og mun seint vinn-
ast að gera alla ánægða, og er nú
haldið að ekki nái það fram að
ganga, fyr en í fyrsta lagi um
mánaðamótin janúar og febrúar,
og fráleitt verðd bjórstofurnar
opnaðar fyr en með vorinu, því
það getur ekki orðið fyr en einum
tveimur mánuðum eftir að lögin
eru samþykt.
Fréttabréf
Chicago. 111., 11. des. 1927.
Herra ritstj. Lögbergs,
Þann 2. þ.m. lézt að heimili sínu
í Lincoln, Nebraska, 'húsfrú Guð-
rún Jónsdóttir Holm, — dóttir
hjónanna Jóns Jónssonar og Guð-
rúnar Jónsdóttur Matthiesen á
Elliðavatni.
Guðrún heitin kom til Ameríku
árið 1879. Hún settist að í Mil-
waukee, og var fyrst til húsa hjá
mági sínum og systur, Jónasi og
Kristrúnu Johnson. Árið 1884
giftist hún Peter Peterson Holm,
manni af norskum ættum; dvöldu
þau lengst af í Chicago, þar til
árið 1906, er þau fóru til San
Francisco og dvöldu þar árlangt;
en fluttu svo til Omaha, Nebr.,
þar sem systir hennar og mágur,
Jónas og Kristrún, voru þá fyrir.
1913 setust þau að í Lincoln;
stofnaði Holm þar húsgagnaverk-
stæði og verzlun þá, sem hann
hefir enn þá, með félaga sínum,
Mr. Vance.
Guðrún heitin var rúmföst í 6
mánuði, með innvortisveiki þeirri,
er leiddi hana til bana. — Auk
manns hennar syrgja hana ein
systir, Mrs. J. J. Clemens í Ash-
ern, Manitoba, og fjöldi af syst-
kinabörnum. >— Þeim hjónum
varð aldrei barns auðið.
Jarðarförin fór fram þann 6.
þ.m. Húskveðja var haldin í
Lincoln, síðan var líkið flutt til
Omaha og héldu þar tveír prest-
ar húskveðjur. Var séra Jón J.
Clemens annar þeirra, og talaði
hann síðar yfir leiðinu. Jarð-
setningin var í Forest Lawn graf-
reifnum, við hljðina lá systur
hinnar Ijitnu, mági og tveim börn-
um þeirra. Blómagjafir voru
fjölmargar og veglegar. Aðkom-
andi vandamenn hinnar látnu
voru séra Jón J. Clemens og und-
irritaður, systursynir hennar.
Guðrún átti miklu láni að fagna
I
Akranesi 8. okt. 1927.
Síðan með góu í fyrra vetur hef-
ir mátt heita óslitin sumartíð hér
sunnanlands, og reyndar um land
alt. Sjávarafli, heyfengur og garð-
ávextir, alt í bezta lagi og afkoman
því að því leyti góð, frá hálfu guðs
og náttúrunnar. Verzlun sæmileg.
“Kynslóðir 'koma, kynslóðir fara.”
Og ávalt týnast einhverjir úr lest-
inni meðal þeirra, sem ýmsir vest
anmenn þekkja: er háaldraður
sómábóndi, Björn^ Þorsteinsson í
Bæ í Bæjarsveit nýlátinn; mun
hann hafa verið nær áttræðu; auk
þess sem Bjöm var fyrirmyndar
starfsmaður og búhöldur góður.
Háfði hann jafnan með höndum
ýms trúnaðarstörf fyrir sveitunga
sína, svo sem hreppsstjóm, odd-
vitastarf, kirkjumál og í háa tíð
sýslunefndarmaður. Hann var
bróðir Kristleifs á Kroppi, sem
margir kannast við, einkum af rit-
um hans, vom báðir virtir og vin-
ir minir.
Þá er nýlátinn liðugt sjötugur
Þorsteinn Tómasson hreppstjóri á
Skarði í Lundarreykjadal, vel gef-
inn og efnilegur maður, en átti 2
síðustu árin við mikla vanheilsu að
biia; dó eftir uppskurð á sjúkra-
húsi í Reykjavík; fluttur heim og
verður jarðsunginn á morgun.
Þá er og nýlátinn bændaöldung-
urinn Þiðrik Þorsteinsson í Háa-
felli á Hvitársíðu, 93 ára, hraustur
og marglátur maður.
Einnig er nýlátin Ólafia Kristín
Jóhannesdóttir, alin upp hér á
Gmnd, hálfsextug, systir Andreu
sál. konu Erlendar sál. á Sturlu-
reykjum og þeirra systkina; hafði
hún dvalið yfir 30 ár í Danm., en
var komin hingað heiir) fyrir ári,
þrotin að heilsu. Ólafia var mjög
vel gefin, grandvör og gáfuð
stúlka.
Fremur hefir heilsufar verið gott
síðastl. ár um land alt. f dag er
hæg norðan kæla, 5 stiga hiti móti
áttinni. Þ. J.
FYRIRSPURN.
Tvö systkyni búsett á Akranesi,
Magnús á Bergstöðum og Hallbera
í Bræðratungu fara þess á leit við
“Ivögberg” að það með eftirspurn-
um gæti gefið upplýsingar um 2
systur þeirra meðal fsl. vestan hafs,
er lengi hafa dvalið í Ameríku, Sig-
ríði, sem vestur fluttist með Einari
bónda Kristjánssyni frá Neðranesi
í Stafholtstungum og Kristínu, er
síðar fluttist frá Fiskilæk í Mela-
sveit, mun hún nú vera um sex-
tugt, en Sigríður liðugt fimtug, ef á
lífi eru. öll voru systkjn þessi
börn Magnúsar Mganússonar í
Efrihrepp í Skorradal, og ólust þar
upp. Óska 1 fyrirspyrjendur eftir
orðsending frá þeim eða blaðinu.
Virðingarfylst,
Þ. J.
hann það sjálfur með eigin hendi.
Bréfið þetta er ekki til neins af
höfðingjunum eða auðmönnunum,
heldur til umkomulítils skósmiðs
í Northampton, Massachusetts,
sem heitir Jim Lucey.
Skósmiðurinn þessi gerir grein
fvrir kunningsskap sínum við Mr.
Coolidge á þessa leið:
“Það eru þrjátíu og fjögur ár,
núna í nóvember, síðan eg fyrst
kyntist Calvin Coolidge. Hann
kom inn til mín með tveimur öðr-
um drengjum, og voru þeir allir
frá Amherst. Þeir höfðu komið
inn í búð þar skamt frá og spurt
hvar þeir gætu fengið gert við
skóna sina, og vinur minn, sem
þar var, sagði þéim að þeir skyldu
fara til Jim Lucey á Gothic stræti
því þá gætu þeir reitt sig á, að
verkið yrði vel gert. Eg hefi alt
af haft þá reglu, að gera alt vel,
cg ætla að fylgja þeirri reglu
meðan eg lifi.
Þegar þeir komu inn, höfðu
tveir af þeim skó undir hendinni,
sem þeir tóku fram og sýndu
mér, og sagði eg þeim hvað það
kostaði að gera við þá. Þá spurði
Skósmiðurinn og for-
setinn.
“Kæri vinur!
Það er ekki oft, sem eg sé yður,
eða skrifa yður, en eg vil, að þér
vitið að það er yður að þakka að eg
er nú hér og mig langar til að láta
yður vita, hve vænt mér þykir um
yður.
' Þér ættuð ekki að vinna mikið
hér eftir; en reynið að láta yður
líða vel og njóta lífsins, eins og
þér eigið svo vel skilið.
Einlæglegast,
Calvin Coolidge.”
Þetta er eitt af allra fyrstu
bréfunum, sem Mr. Coolidge skrif-
aði, eftir að hann varð forseti, og
hann lét ekki neinn af skrifurum
sínum skrifa það, heldur gerði
þessi litít piltur, Coolidge, sem eg
hafði enga eftirtekt veitt, hvort
eg gæti gert við skóinn sinn með-
an hann biði. Ef til vill átti hann
enga aðra skó; en hvað sem því
leið, þá sagði eg honum að setj-
ast niður og fór að gera við skó-
inn.
Hinir piltarnir fóru að þræta
út af einhverju, sem þeir höfðu
heyrt einn prófessorinn segja í
fyrirlestri í skólanum, þá um dag-
inn. Eg er nú töluverður mál-
skrafsmaður sjálfur, eða svo seg-
ir konan mín að minsta kosti, svo
eg hlustaði á þetta með athygli,
tn lagði þó ekki orð í belg, og hélt
áfram að vinna. Þeir urðu tölu-
vert ákafir út af þessu, og loks-
ins sneri annar þeirra sér að
Coolidge og sagði: “Heyrðu
hérna, rauðhöfði litli, þú getur
skorið úr þessari þrætu, því þú
veizt miklu meira um þetta mál,
heldur en við.” Hann vildi ekki
vera dómari í þessu máli, en þeg-
ar hinir piltarnir heimtuðu það j
því ákafar, þá sagði hann hæg-
látlega: “Þið hafið báðir rangt
fyrir ykkur.” Eg hætti að vinna
rétt sem snöggvast ok leit á hann,
og eg fór að hugsa um þenna
þunnvaxna og rauðhærða pilt,
hvers konar unglingur hann eig-
inlega væri. Hann var vitaskuld
ekki eins rauðhærður, eins og eg
hefi séð suma íra, en rauðleitt var
nú hárið á honum samt sem áður.
Piltarnir báðu hann að láta í ljós
sína skoðun á því máli, sem þeir
voru að tala um, og þeir gerðu það
með hægð og eins og með nokk-
urri tregðu. Þeir hættu áð þræta,
hlustuðu með athygli og þeir
virtust sannfærast af orðum hans.
Sjálfur veitti eg honum býsna
nána eftirtekt. Hann var ekkert
sérlega fallegur, en hann var hæ-
versklegur og kom vel fram, og
mér þykir æfinlega vænt um að
sjá drengi gera það. Þegar hann
fór, klappaði eg á herðarnar á
honum 0g sagði: “Komdu aftur,
drengur minn, við skulum tala
meira saman.”
Þannig byrjaði kunningsskapur
þessara tveggja manna, og hann
hefir alt af haldist við og orðið
því nánari og innilegri, sem árun-
um hefir fjölgað.
Caolidge þáði boð skósriflðsins
og kom aftur, og hann kom oft og
þeir töluðu mikið saman. Um
þetta samtal segir Mr. Lucey
meðal annars:
“Eg er töluverður málskrafs-
maður og Coolidge tók vel eftir
því, sem eg var að segja, meira að
segja ágætlega. Báðir vorum við
hneigðir fyrir sögu, og sérstak-
lcga töluðum við um sögu Banda-
ríkjanna. Stundum talaði hann
um lögfræði við mig og jafnvel á
því sviði, spurði hann mig um
mína skoðun. Eg, skósmiðurinn,
hafði nú líka helzt við það að
gera! En mér var farið að finn-
ast, að eg væri orðinn töluvert vel
að mér í lögum, og eg las margar
lögfræðisbækur, svo að hann kæmi
ekki alveg að tómum kofunum.
En við töluðum um margt ann-
að, um mannlífið sjálft, þar er alt
af nóg umtalsefni. Eg býst við,
að eg hafi llagt honum nokkuð
margar lífsreglur. Við töluðum
um alls konar þjóðmál og menn í
opinberum stöðum. Við höfðum
eitthvað að segja um flest mál,
sem á dagskrá voru, eins og kall-
að er. Mér fanst að hér hefði eg
hitt mann, sem væri töluvert öðru
vísi heldur en flestir aðrir ungir
menn. Eg hefi aldrei kynst nein-
‘Kveðið eftir kunningja’
Stephan G. Stephansson,
“Hann hefir hinn veg
Hörfað í sjónhvörf,
En verður af jörð
Ókvæmt, né brottflæmt.
Forveri um framspor
Fullvaxtaðs manngulls
Farsælli fólks heill, *
Fríðari lífstíð.
Alt sitt •— en ókvatt
Aðlærðri trúmærð —
Guðsríki í geðs bók
Gekk með og fékk séð
Var honum heims hver
Hugvefðug góðgerð,
Sólbrautin sæl—ljúf
Snildar og mildi.
Heldur en hagsæld
Huglétti um sann-rétt
Æ kaus hann ógnlaus,
Einstæði og vinfæð.
Þraut-reynslu þrekbót
Þroskaði horskan
Björgun og borgun —
Bjart var í hjarta.
Hvar sem að hann var
Honum var ljóss von,
Auðn fríð og yrkt hlið
Óður 0g söngljóð.
Dag lét sér duga,
Dorgaði ei morguns
Blindbyl, að botnleynd
Blíðu né kvíða.
Lánsbyr hans líf var
Lundgefnrar stefnu,
öll vörust elli,
Andar og handar.
“Heiðinginn” héðan,
Helrór, hann vel fór,
Stigin öll stígin
Staflaust til grafar.”
Jak. J—.
um verulega líkum honum. Mér
datt aldrei í hug, að hann yrði
forseti, en hélt þó alt af, að hann
mundi komast hátt í heiminum.”
“Calvin hafði strax á unga aldri
sterkan og ákveðinn vilja og vissi
ávalt hvað hann vildi og mig
furðaði ávalt hvað þetta var á-
berandi. Hann gleymdi aldrei
neinu og hann hafði einhverja
töluverða þekkingu á svo að segja
hverju máli, sem um var að ræða.
Þegar eg talaði sem mest, og
komst stundum í vandræði, þá
leysti hann ávalt úr þeim og það
fijótt og auðveldega. Hann var
feiminn og talaði lítið að fyrra
bragði og sagði oft ékkert tímun-
um saman, nema ef eg spurði hann
um eitthvað.”
Mr. Lucey hafði aldrei dottið
það í hug, að 'hann ætti nokkurn
verulegan þátt 1 því, að Calvin
Coolidge varð forseti Bandarikj-
anna. Mr. Coolidge lítur þar á
móti svo á, að þessum umkomu-
litla og ólærða, en vitra og góð-
gjarna alþýðumanni, eigi hann
það að mjög miklu leyti að þakka,
að hann nú skipar þá mestu virð-
ingarstöðu og trúnaðar, sem sjálf
Bandaríkin eiga kost á að veita.
Frá íslandi.
Axel Jónsson, bóndi á Ási í
Kelduhverfi var á leið með fjár-
rekstur til Kópaskers í haust.
En er hann kom norður fyrir
Skinnastaði, kendi hann stings
innvortis. Hélt hann nú áfram,
en komst ekki lengra en að Núpi.
Þar lagðist hann og var látinn
eftir þrjá daga.
Bræðurnir frá Sandi, Guðmnd-
ur og Sigurjón, Friðjónssynir, eru
staddir á Akureyri þessa dagana.
Þar ætlar Sigurjón að flytja er-
indi núna um helgina og lesa upp
kvæði eftii4 sig; síðan ætlar Guð-
mundur að láta til sín heyra þar.
Jón biskup Helgason hefir eftir
beiðni danska blaðsins Köbenhavn
gert grein fyrir þeirri spurningu
þess: “Hefir heimsstyrjöldin og af-
leiðingar hennar fjarlægt menn
frá kirkjunni?” í langri, ítarlegri
grein sýnir biskupinn fram á það,
að ekki er um neinn áreþstur að
ræða milli íslenzku kirkjunnar og
aimennings hér á landi, og allra
sízt vegna afleiðinga styrjaldar-
innar. Biskupinn lætur í Ijós þá
ósk, að Norðurlandakirkjurnar
yrðu fyrir sem mestum áhrifum
hver af annari, til lærdóms á því,
hvað nútíðin krefðist af þirkjun-
u sem þjóðkirkjum. Um leið og
þetta yrði, mundi þjóð og kirkja
nálgast hvor aðra.