Lögberg - 26.01.1928, Síða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. JANÚAR 1928
r
Z5Z5E5Z5c5d5d5d5c5d5d5''.bd3c5c3ciJUC3i
2S2525Z5H5Z5d5d5d525d5d5d5d525d5d5d5d5H5dS25E5d525d525d5d5d5Z5d5d5d5d5d5d5d5d5H5Z5d5d5d5H5H5d5H5d5d5Z5c!5dSd5d5a5d5d5d5d512S25d5‘?trc
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
•7,il:s-dHS25252525HSa5H525H5B5ZSZSH52525HSZ5E525HS25HSE5ESHS2S?iiaiÆí5Z5E52SE5E5252525H5Z5SS2525(!52S2S25E5HSE5HSE5HSil5a5ESi5H5aSHS25ESH5ZSaS15E52SHS2 S12S252SHS2SE^
STORMURINN.
(Eftir Robert Louis Stevenson.)
Eg sá iþig Iaufum sveifla í hring
og sveigja skóginn alt í kring
og drekann okkar hefja hátt
og hrekja fugla um loftið blátt.
Hvað þú er sterkur, stormur minn,
eg stöðugt heyri sönginn þinn.
Á fimleik þínum furðar mig,
þú faldir alt af sjálfan þig;
þú hryntir mér; eg heyrði þá
þú hlóst um leið >— en ekkert sá.
Þú, stormur blæst úr allri átt,
og allan daginn syngur hátt.
Þú sterki, kaldi stormur, hvað
er starf ]?itt? Vi'ltu segja það?
Er það að hræða’ og hrekkja mig?
Til hvers ert þú að fela þig?
Hvað þú ert sterkur, stormur minn!
eg stöðugt heyri sönginn þinn.
Hvað ertu? Drengur? eða karl?
eða’ ertu skrímsli stórt sem fjall?
eða ertu barn, sem æðra mér
og öðruvísi leikur þér?
Þú, stormur, blæst úr allri átt
og allan daginn syngur hátt.
Sig. Jú)l. J. þýddi.
GJÖFIN.
Nóttin er dimm og köld. Stormurinn strýkur
rúðurnar með ísköldum andardrætti, er þrengir sér
inn um hverja misfellu, í gegn um hverja rauf á
glugganum. Hélan á rúðunum þyknar meir og
meir. Það er sem stormurinn stynji, er hann gæg-
ist inn um gluggann á kofanum hans Jóns gamla og
sér útslitið gamalmennið hvíla höfuðið þreytulega
upp við helfrosinn vegginn. Á borðinu logar á
kerti, sem er nær útbrunnið, eins og lífsþróttur hins
aldraða manns. Eldurinn í ofninum er sem næst
útslokknaður. Alt er þögult og hljótt.
En nú er barið á dyrnar, og Jón gamli bröltir
á fætur, þó með kvölum, því gigtin er búin að kreppa
og hriýta þennan útslitna mann, svo nú er hann að
eins vipur af þvi, sem hann áður var. Hann var þó
áður fyr “karl í krapinu”, en nú átti hann örðugt
með að opna kofahurðina fyrir Þórði Snæfell, sem
var frá fornu og nýju góðvinur hans.
“Sæll og blessaður, gamli kunningi,” sagði Þórð-
ur glaðlega, um leið og hann lokaði kofahurðinni,
tók þétt og vinalega í hönd Jóns gamla, leiddi hann
að rúminu og segir: “Við skulum nú sitja hérna á
fletinu þínu, lagsmaður, og spjalla saman. Raunar
á eg annríkt, eins og vant er, en nú hefi eg góðar
fréttir að færa þér, lagsmaður.. Eg fékk bréf í dag
frá óla Ráðsmanni, og eins og þú veizt, þá er hann
bezti karl. Hann bað kærlega að heilsa þér, og þú
átt að koma sem fyrst, því nú er einn karlinn á
“Hælinu” rétt nýfarinn til himnaríkis, og þú átt að
koma í hans stað. Þú mátt eiga það víst, að vel
verður farið með þig, og þú verður ekki hafður í
kjallaranum, því nú á að stækka Hælið, því að
mannvinurinn hann Þórðarson ÞChicago, hefir gef-
ið tíu þúsund dollara í gamalmennahælissjóðinn.
Það var sveimér myndarleg jólagjöf, lagsmaður. En
þú verður að fylgja öllum lifsreglum heimilisins, og
þú ættir helzt ekkert að skifta þér af blessuðu kven-
fólkinu, því elsku karlinum honum Briem þætti það
máske verra.” Og nú hló Þórður ‘hjartanlega, en
Jón brosti og sagði:'
“Alt af ertu eins, gamli vinur, og víst eru þetta
góðar fréttir. iEg fer strax á morgun ofan eftir.
Þú verður, vinur góður, að koma með mér á
lestina.
“Já, það) skal eg gera, lagsmaður, og vertu nú
blessaður og sæll, nú verð eg að fara. Þú þarft ekki
að spara eldiviðinn í nótt, og láttu þér líða eins vel
og hægt er.” Svo tók Þórður í hönd Jóns gamla og
hristi hana ánægjulega, en Jón þakkaði fyrir frétt-
irnar og komuna.
Þegar ÞÍrður var farinn, fór Jón gamli að búa
um í rúminu sínu; svo lét hann vel í eldstæðið, og
innan skamms var orðið heitt og notalegt í kofanum.
Þá fór Jón í rúmið, las sálm úr Passíusálmunum, og
reyndi svo að sofna. En það var sem svefngyðian
ætti annríkt; Jón gat ekki sofnað, hann var að hugsa
um gjöfina stóru, hans Þórðarsons; um þá blessun,
er þessi gjöf færð þeim, er helzt þyrftu hjálpar
með. Og honum fanst hann heyra frelsarann segja:
“hina fátæku hafið þér ætíð hjá yður.” Loks kom
“bróðir dauðans”, og flutti gamalmennið inn á hin
dýrðlegu draumalönd sælu og sólskins.
A. E. Isfeld.
KETTIRNIR HANS MARK TWAINS.
Þið hafið sjálfsagt öll heyrt talað um mann,
sem hét Mark Twain. Hans rétta nafn var Clemens,
en sem rithöfundur kallaði hann sig alt af Mark
Twain. Hann var einhver allra merkasti skrítlu-
smiður, sem uppi hefir verið í Bandaríkjunum, og
skrifaði fjarska margt hlægilegt og skemtilegt.
Mark Twain þótti ósköp vænt um ketti, og yfir
höfuð var hann mikill dýravinur; alt hans heimilis-
fólk var eins að þessu leyti. Þar voru því alt af
tveir eða þrír kettir.
Einn kötturinn, sem heimili átti hjá Mark Twain,
var kallaður “Satan”. Þannig stóð á því, að þegar
Jean dóttir Mark Twains var lítil stúlka, fór hún á
stað til kirkjunnar einn sunnudagsmorgun, og var í
fjarska fínni loðkápu mjallahvítri. En á leiðinni
fann hún flækings kettling kolsvartan. Henni
sýndist kettlingurinn vera hungraður, og þó hann
væri blautur og forugur, tók hún hann 1 fang sitt,
sneri aftur og fór með hann heim.
Hvíta loðkápan hennar varð blaut og óhrein
eins og kötturinn, en Jean kærði sig kollótta um
það.
Faðir hennar tók ágætlega á móti henni og kett-
inum. “Þetta ei; einstaklega laglegur köttur,” sagði
hann. "Hann er svo kolsvartur, að eg held við
verðum að kalla hann “Satan”, og svo festist þetta
nafn við köttinn.
Seinna kom það þó í ljós, að þetta var kven-
köttur, og hún átti dóttur, sem var eftirmynd móð-
ur sinnar. “Þetta var ágætt,” sagði Mark Twain.
‘’Eg held við ættum að kalla litla köttinn “Sjmd”,
því syndin var dóttir Satans, eins og þið vitið.” —
Allir féllust á þetta, og aumingja litli kötturinn var
kallaður þessu Ijóta nafni, þó greyið væri bæði fall-
egt og skemtilegt.
Mark Twain gaf köttum sínum alls konar ein-
kennileg nöfn, og hann lék við þá, alveg eins og við
börn. Hann lét oft taka áf sér myndir með köttun-
um; ein mynd er til af honum, þar sem “Satan” sit-
ur öðru megin og “Synd” liggur hinu megin við
hann.
Mark Twain talaði við kettina, alveg eins og
þeir væru manneskjur, og það sýndist oft, eins og
þeir skildu hvað hann sagði við þá. Stundum hafði
hann fjóra eða fimm ketti í einu og var þá oft glatt
á hjalla. Kettirnir sátu þá í röð og horfðu á hann,
þegar hann talaði við þá, og var eins og þeir hlust-
uðu á hvert orð, sem hann sagði og tækju eftir því,
til þess að reyna að skilja hvað hann væri að segja.
Einn kötturinn hans hét Bambino. Clara dóttir
Mark Twains átti þann kött, og hann var öllum kött-
um vitrari. Hún hafði kent honum ýmislegt, sem
aðrir kettir kunnu ekki. Þar á meðal það, að þvo
sér í framan upp úr vatnsskál á 'hverjum morgni.
Er sagt, að það hafi verið bæði hlægilegt og ein-
kennilegt, að sjá kisu, þegar hún stóð við vatnsskál-
ina, deif löppinni ofan í vatnið og þvoði á sér alt
andlitið. Hún, var orðin svo vön þessu, að hún
heimtaði vatnið á hverjum morgni og át ekkert, fyr
en hún hafði þvegið sér.
Mark Twain hafði fjarska mikla skemtun af
þessum ketti, og kendi honum ýmislegt fleira. Hann
hafði áhald til þess að kveikja með í vindlum; var
þeta áhald á borði við rúmgaflinn hans — og hann
kendi kisu, að snúa á ljósinu, þegar hann kveikti í
vindli.
í hvert skifti, sem Mark Twain tók vindil, hljóp
Bambino upp í rúmið hans og þaðan upp á borðið.
Svo horfði hann á húsbónda sinn, og þegar honum
sýndist hann vera tilbúinn, þá tók hann í streng-
inn með kjaftinum til þess að snúa ljósinu á fyrir
hann. Þegar hann hafði kveikt, og hagrætt uppi í
sér vindlinum, þá togaði kisa aftur í strenginn, til
þess að slökkva ljósið. Það var auðséð, að henni
þótti gaman að þessu, og að hún fann töluvert til
sín yfir því að geta gert það. En svo vandi Mark
Twain köttinn á að kveikja ekki né slökkva nema
eftir vissum reglum. Þegar hann vildi láta kveikja,
þá hneigði hann sig einu sinni, og þegar hann vildi
láta slökkva, þá hnegði hann sig tvisvar. Þetta
skildi kisa og fór eftir því.
Mark Twain var sérlega upp með sér af Bam-
bino; hann sýndi hann öllum gestum sínum, og lét
hann leika alls konar listir fyrir þá. Kötturinn varð
stórfrægur í nágrenninu.
Einu sinni hvarf Bambino. Hann ‘hafði sloppið
út um opinn glugga og farið í eitthvert ferðalag,
líklega farið að heimsækja nágrannaketti sína. Mark
Twain sá dæmalaust mikið eftir kisu. Hann aug-
lýsti eftir henni og bauð verðlaun þeim, sem kæmi
með hana. Hér um bil hver einasti maður í ná-
grenninu kom með kött, þegar þessi auglýsing birt-
ist, og stóreflis hópur af flökkuköttum var kominn
þar saman. Eftir þrjá daga fanst Bambino. Hafði
hún þá verið í heimboði eða heimsókn hjá einhverj-
um kunningja sínum þar skamt frá. Mark Twain
fagnaði honum eins og hann væri barn, sem hann
hefði heimt úr helju. S. J. J. þýddi.
MANNÚÐ.
Einstaka raddir heyrast um það, að mannúðin
sé orðin of mikil, kærleikurinn sé kominn út 1 öfgar.
Nú sé hlúð að öllu því, sem veikt er og vanmátt-
ugt, og krökt sé því í heimi þessum af allskonar
sjúklingum og meinakindum, sem ekki geri annað
en flækjast fyrir þeim, sem heilir eru og hraustir.
Er ekki, skjmsamlegast að “brjóta hinn brákaða
reyr, og slökkva hinn lítt logandi hörkveik’, eða
að minsta kosti að lofa því, sem lasburða er, að
lognast út af og deyja? Er það ekki vitleysa, að
vera að milda lífsbaráttuna? Er ekki barátta, “allra
gegn öllum”, einmitt það, sem þroskar einstakling-
inn mest og bezt? Megum við missa aflraunirnar, á
hvaða sviði sem er?—Þannig spyrja sumar af sálar-
frændum þýzka heimspekingsins Nietsche. Sem bet-
ur fer, eru þeir fáir, og er svo komið, að raddir
þeirra eru sem fáeinir falskir tónar í fögrum söng,
sem allur þorri hugsandi manna er tekinn að syngja.
Því yfirleitt munu þeir, er nokkuð hugsa, vera farn-
ir að gera sér grein fyrir því, að mesta böl heims-
ins er ekki ofgnótt kærleika, heldur kærleiksskortur.
Sjálf baraáttan er ekki takmark; hún er stundum
nauðsynleg leið að takmarki. En takmarkið er ham-
ingja, sæla, ekki að eins fárra einstaklinga, heldur
allra. Hver sem neitar því, að þetta séi takmarkið,
neitar því um leið, að tilveran sé í insta eðli sínu
góð, eða yfir henni vaki góður Guð. Segja má, að
vísu, að engin vissa sé fyrir því, að tilveran sé góð.
Þó er það fleira og þyngra á metunum, sem mælir
með því, heldur en hitt, sem mælir á móti. Allir
kannast v!ð þróunarkenningu vísindanna, og hver,
sem lítur yfir sögu mannkynsins nokkurn veginn
hlutdrægnislaust, kemst naumast hjá að sjá fram-
farir, einnig í góðleik og göfgi. Benda má og á þá
staðreynd, að hver góður og óspiltur maður myndi
ekki í alvöru fá sig til þess að óska annars en þess,
að allar lifandi verur mættu verða hamingjusamar.
Ef lífið er ilt í eðli sínu, þá er hver góður maður
betri. Nú segir heilbrigð skynsemi okkur, að ekk-
ert geti verið betra eða fullkomnara en það, sem
hefir framleitt það. Því er það, að góður maður er
í raun réttri bezta sönnun þess, að tilveran sé í insta
eðli sínu góð. Það ætti af þessum rökum meðal ann-
ars að vera Ijóst, að þeir, sem tekið hafa að sér að
líkna og hjálpa, — þeir hafa gengið í þjónustu lífs-
ins, og um leið í þjónustu Guðs.
Persatrúarmenn hafa rétt fyrir sér, er þeir
halda því fram, að bezta guðsdýrkunin sé fólgin í
því að yrkja jörðina og yfirleitt í því að viðhalda
lífinu og s k a p a eitthvað, er lífsgildi hefir. Það,
sem heimurinn þarfnast mest, er kærleikur, tak-
markalaus kærleikur, en kærleikurinn kemur jafn-
an fram sem hjálpfýsi og miskunnsemi gagnvart
þeim, sem minni máttar eru. Kærleikurinn er olían
á sigurverk heimsins. Án þeirrar olíu stirðnar vél-
kerfið, hversu hugvitssamlega sem þvf hefir verið
fyrir komið, og hættir loks að hreyfast.
Aðalvilla Nietsche og skoðanabræðra hans ligg-
ur í því, að það sé styrkleikinn e i n n, sem hafi rétt
til lífsins. Eigi verður sagt, t. d., að það, sem ein- (
kennir blómin, sé styrkleikur. Þau eru boðberar
fegurðar og yndisþokka. Og hver er svo forhertur,
að hann neiti þeim um rétt til að lifa? Hið sanna er,
að styrkleikurinn hefir í raun '•éttri því að eins til-
verurétt, að honum sé beitt í þjónustu hins góða,
eða hann sé a. m. k. meinlaus. Það eru ávextir trés-
ins, sem kveða upp dóminn yfir því.
Annars ætti ekkert fremur að liggja í augum
uppi en það, að ófullkominn heimur, sem fullur er
af þjáningum, þarfnast einskis fremur en mannúð-
ar og líkarstarfsemi. Það er starfandi, fórnfús kær-
leikur, sem einn getur endurleyst heiminn. Og það,
sem einknt hefir mestu anda mannkynsins, er það,
að þeir hafa ekki viljað “brjóta hinn brákaða reyr,
eða slökkva hinn lítt logandi hörkveik”. í augum
þeirra hefir alt lífið verið heilagt. Þetta er mjög
skiljanlegt, því það, sem gerir mann að miklum
manni, er eigi að eins mikill heili, heldur og stórt
hjarta. — Dýraverndarinn.
HESTAMiENN.
Þeir undu sér langbezt í hrossahóp,
í högunum úti — hjá fjörugu stóði.
Þeir virtu hvert tryppi—og hvernig það hljóp,
og — hvort ekki leiftrið í augum þess glóði.
Loks þeir litu eitt, ,
því líktist ekki neitt,
það var vandlega grandskoðað, valið og falið,
þó væru’ eigi fjármálakjörin sem bezt,
og dýrt væri’ að eiga hinn ágæta hest,
var aldrei um verðið hans einu’ orði talað.
Og uppeldið þurfti sá fákur að fá,
sem framtiðargleðin nú bygðist á mesta.
Það var ekki úr töðunni talið hvert strá,
er tryppum þeim breyttu í afburða hesta.
Mjólkin ekki mæld,
sem mátt og sæld
í fola þann settu með eldinn í augum,
sem aldrei’ að fjöri né tilþrifum brást.
— Það hófst milli mannsins og hestsins ást,
er hélt við um æfina viðkvæmum taugum.
Er tamningin hófst — þessi lokkandi list,
— bæði leikur og agi — með skilningi unninn.
Hann var ekki teygður á töltinu fyrst,
unz tærasti andvari fjörsins var unninn.
Lundin létta’ ei kæld,
þar með listin bæld,
sem ólgaði’ í fjörgapans vöðvum og vilja,
og vart mátti hemja í skipulags dans.
—I En reynt var að auka á hlaupþol hans,
gera hreyfingar snöggar, sem eldingar bylja.
Og hugalt var augað um höfuðsins burð,
og herzlu og mýkt nú í skap hans og fætur,
að hann skrikaði hvergi á ófæru urð
og aldrei hann hnjósaði um dimmustu nætur.
Loks var skelt á skeið,
væri skemtireið,
og dýrðlega rættust þá draumarnir þráðir
í dynjandi, svifmjúkum vekurðarsprett.
Þá var ylur í sálunni, örlögin létt,
— í algleyming komust þeir félagar báðir.
En hófleiks og skilnings við hestinn var gætt,
— í hvívetna vakandi festu og mildi;
og bæri við ofreið, var óhappið bætt,
— þeir urðu að vinum — og hvor annan skildi.
Alt af vinsemd veitt,
sem þeir væru eitt,
hver hreyfing, hvert tillit hjá hestinum fríða
og honum, — er einn skild’ ’ans viðkvæmu sál.
sem var það ei uppgerð né atvinnumál,
sem of mörgum bröskurum þessara tíða.
— Með árunum hækkandi orðstírinn rís
um afburða hest, — blandinn öfund á köflum,
sem hleypt var í lífsnauð á örþunnan ís,
en undir svall fljótið — og bullaði í sköflum.
Lítt af gætni gjör,
_ var sú glæfraför,
sem eldlegan vilja og öryggi fóta
til ítrasta krafði, — og helstökkið tókst,
en ástin við sigur og ánægjan jókst,
— og yndi er hestláns á jörðu að njóta.
En einkum í kappreið á eggsléttri grund
hann afrekin framdi, — þá svall honum reiði, *
þeir fengu að stökkva ’onum fram úr um stund
svo fram hjá þeim straukst hann, — og brá ekki
Aldrei eins og þá, [skeiði.
var hann yndi að sjá
með framdreginn hálsinn og fæturna teygði,
sem foldina lömdu og skeindu’ um leið.
Það þótti’ þeim hinum ei þægileg reið,
er þeytti ’ann grjóti og mold í þá fleygði.
Þótt væru í búinu þrengingar þrátt,
og Það væru lagðar á gæðinginn fölur,
hann gat ekki annað, hann átti þá bágt,
ef átti’ ’ann að láta sig ginna þær tðlur.
Þá var sælan seld,
þá var súrt um kveld
að ganga hjá kofanum köldum og auðum
og kumrið ei heyra, svo viðkvæmt og trygt,
og finna’ ekki himneska hestalykt. •
— Þá var hugurinn fullur af vonum dauðum.
En það tók hann altaf samt sárast að sjá,
er sátu hann aðrir, er tökin ei kunnu.
Hann barðist við hjartað í brjóstinu þá,
er beisk niður kinnarnar tárin hans runnu.
Sjá þá hestin h a n s
vera’ í höndum annars manns,
er barði’ ’ann í vonzku og var hann að gera
að vesaldar bikkju hins þrællynda manns.
Og líta sorgina’ í svipnum hans
var sár, sem ei gréri og — þungt var að bera.
En dauðinn var oftast, er band þeirra braut.
Er brjóstið hans þyngdi, þótt fölskvaði ei vilja,
er farin var heilsa og fóturinn hnaut
— Þeir fundu það báðir, — þeir urðu að skilja.
Hans var margoft minst,
geymd hans minning inst,
hans afreka getið með viðkvæmum vörum.
Hann vissi sitt æfinnar fegursta skeið,
þann inndæla spottann á örðugri leið,
sem eru þeir, vinirnir, saman í förum.
— Nú er framsókn í menningu fákanna stór,
því frægðina týndu á skjótlegaa að rétta.
Þeir raða upp hestum, sem klerkum i kór,
og kveðja með skotum til verðlauna spretta.
Latur kerru klár
fer á kostum skár
en kaldlyndir jálkar, sem knaparnir þvinga.
Slíkt kallaðist áður fyr lullara hjakk. —
Og næst verða framsettu frúrnar — í hnakk,
víst framtíðar hestamenn íslendinga.
—Fákur. Kolb. Högnason.
Professional Cards
DR B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Hldgr.
Oor. Qraham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834
Office tlmar: 2—3
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka therzlu á. aB
eelja meBul eftlr forskriftum leekna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aB fá, eru
notuB eingröng-u. Pegar þér kómiB
meB forskriftina til vor, megiB þér
vera vlss um, aB fá rétt fafi sem
lseknirinn teknr til.
Notre Darae and Sherbrooke
Phones: 87 669 — 87 86«
Vér seljum Giftingaleyflsbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Gnaham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834
Ofílce tlmar: I—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: 27 686
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
aiff-220 Medloal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 884
Office Hours: 8—6
Heimili: 921 Sherbume St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Aledtcal Arts Hldg
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phole: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdóma.—Er aS hiitita
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e.h.
Heimili: 373 River Ave.
Tajla. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medical Arte Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdóma.
Er aB hitta frá kl. 10-12 t. h.
og 3—6 e. h.
Oífice Phone: 22 208
Heimili: 806 Victor 8t.
Slml: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Tannlæknlr
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Bts.
Phone: 21 834
HeimlUs Tais.: 88 61«
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talsími: 28 889
Dr.
Sig. Júl. Jóhannesson
stundar almennar
Iœkningar
532 Sherburn St. Tals. 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
607 Maryland Street
OÞriðja hús norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 3-7 e.h. og á
Sunnudögum frá 11-12 f.h.
Giftinga- og JarOairfara-
Blóm
meö Utlnm fyrlrvara
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: 30 7SO
St. John: 2, Ring t
THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMAN UL lögtræBlngar. SkTifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P.O. Box 1656 Phones: 26 849 og 26 840

JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Great Weat Permanent Building Main St. south of Portage. Phone 22 768

LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N íslenzkir lögfræ&lngar. 356 Main St. Tals.: 24 963 peir hafa einnig skrifatofur aB Lundar, Riverton, Gimli og Plney og eru þar aB hltta & eftlrfylgj- andi ttmum: Lundar: annian hvern miBvikudag Riverton: Fyrsta fimtudag, Gimli: Fyrsta miBvikudag, Piney: PriBja föstudag I hverjiuim m&nuBl

J. Ragnar Johnson, b.«.,lib,llm. ísleozkur lögmaður með McMurray Íc MoMurrny 410 Electric Railway Chamber Winnipeg, Man. Símar: Skrifst. 26 821. Heima 29 014

A. G. EGGERTSSON fsL lögfræðlngur Hefir rétt til aB flytja mAl bæBl I Manitoba og Saskatohewan Skrifstofa: Wynyard, Sask.

A. C. JOHNSON »07 Ckmíederatlon Idte Bld*. WINNIPKG Annast um fasteignip manna. Tek- ur aB sér aB ávaxtá aparlfé fólks. Selur eldsábyrgð og bifredBa ábyrgB- ir. Skriflegum fyrirspurnum svaraB samstundis. Skrifstofuslmi: 24 263 Hedmaslmi: 33 328

J. J. SWANSON & CO. HLMITED R e n t a 1 b Insurance RealEstate Mortgagei 600 PARIS BLDG., WINNPEG. Phiones: 26 349—26 340

Emil Johnson SKRVIOK KIjKOTOIO Rta.fm.agns Contracting — Allskyns rafrrvagnsáhöld sdd og viO þau gert Eg scl Moffat og CcClary elda- vélar og hefi þwr til sýnis á verk- stœOi mínu. 524 SARGKNT AVK. (gamla Johnson’s bygglngin viB Young Sitreet, Wlnnlpeg) Verkst.: 31 507 Heima:27 286

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur llkkistur og annast um flt- farir. Allur útbónaBur sft. beatíL Ennfremur selur hann allskonar minnisrvarða og legstedna. Skrifstofu talB. 86 607 HelmlUs Tals.: 58 302

Talis. 24 153 MewLyceumPhotoStudio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið.

Holmes Bros. Transfer Co. Baggage and Furniture Moving Phone 30 449 668 Alverstone St., Winnipef ViðskiftiUlcndinga óskað.
Samlagssölu aðferðin.
= Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðnr- =
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega =
= leegri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin 5
= hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að =
E vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, aera henni =
= ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar E
= vörusendingar og vörugæði. =
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru =
1 fyrgreind þrjú mcginatriði trygð.
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
= 846 Sherbrooke St. - ; Winnipeg.Manitoba =
HMMMMIMIMMMMMIMMIMmMMIMMMMMimMMMimMIMMMMIimMMMMIMMIMMMIMlj;