Lögberg - 26.01.1928, Síða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. JANÚAR 1928
Jogbetg
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Talahnan N-6327 ofi N-632S
Einar P. Jónsson, Editor
Uianáskríh til blaðsins:
THE tOLUMBI^ PHE8S, Ltd., Box 317t, THwilpog, M»H-
UtanAskrift ritstjórans:
EDITOt LOCBERC, Box 317S Wlnnlpog, Han.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram
Tho “Lðgharg” 1« prlntsd and publlahed by
Ths Columblt. Preaa, LLmlted, ln the Columbta
Buildlng, 896 Oartrent AVe., Winnlpeg, Manitoba.

Innflutningsmál og framleiðsla.
Núna fyrir skemstu, birtist í blaðinu Mon-
treal Gazette, greinarkorn eftir Mr. J. A.
Hunter, er starfað hefir að heilbrigðismálum í
Tuelon-héraðinu í Manitoba síðastliðin tuttugu
og fimm ár, einkum og sérílagi meðal fólks af
öðrum uppruna en brezkum. Virðist oss efni
greinarinnar slíkt, að vel ætti erindi fyrir al-
menningssjónir. Er Mr. Hunter manna kunn-
ugastur innflutningsmálum og nýbygg.jalífi, og
álit hans þarafleiðándi veigameira en hinna, er
láta sér nægja pappírsþekkingu eina.
1 upphafi greinar sinnar, víkur Mr. Hunter
nokkrum orðum að innflutningí fólks frá Mið-
Evrópulöndunum og bendir á það um leið, hve
mikinn og giftusamlegan þátt það hafi í því
átt að leggja járnbrautir og bvggja upp lanclið.
Kveðst hann þess fullvís, að í hópi slíkra inn-
flytjenda sé að finna marga menn og margar
konur, er fyllilega atandi jafnfætis heztu inn-
flytendum frá öðrum þjóðum. Einhverjir
kunna vafalaust að verða á annari skoðun, en
réttmæt og .sönn mun íran vera engu að síður.
Eins og nú standa sakir, mun almenningur
nokkurn veginn sammála um það, að aukinn
fólksflutningur inn í landið, sé blátt áfram lífs-
skilyrði fyrir vöxt þjóðarinnar og viðgang í
framtíðinni, þótt eitthvað kunni að bera á milli,
hvað hinum mismunandi aðferðum viðkemur.
Er gott og gleðilegt til þess að vita, að full-
komin þjóðareining hefir nú að lokum náðst,
um þetta mál málanna, innflutningsmálið. —
Aðeins þröngsýnir menn, amast við auknum
fólksflutningi hingað til lands frá brezku eyj-
unum. Hefir þaðan jafnan komið margt ágætra
manna, er lagt hafa fram til þess sinn góða
skerf, að rækta og byggja upp landið. Hinn
verður þó ekki á móti mælt, að lélegir innflytj-
endur frá Bretlandi sé engu hetri, en samskon-
ar lýður annarstaðar frá.
Mr. Hunter Ieggur á það sérstaka áherzlu,
hve afar áríðandi það sé fyrir stjórnarvöld þau
og stofnanir, er innflutningsmálin hafa með
höndum, að kynna sér skapgerð og persónuein-
kenni hvers einstaks innflytjenda, með það fyr-
ir augum, að komast að niðurstöðu um það,
fyrir hvaða starf að hann sérstaklega sé bezt
fallinn. Tjáist hann sér þess fyllilega meðvit-
andi, að í slíkum efnum hafi oft og iðulega eigi
slíkrar varúðar verið gætt og æskilegt var.
Mr. Hunter telur það illa farið og misráðið,
að sjaldan sé um annað talað í sambandi við
landbúnað hinnar canadísku þjóðar, en hveiti-
ræktina. Telur hann slíkt hinn háskalegasta
misskilning ,er gefi erlendum þjóðum villandi
skoðanir um hin margvíslegu auðæfi landsins. »
Allir innflytjendur séu ekki hneigðir fyrir það
sama. Þótt einum falli kornræktin bezt í geð,
þá séu aðrir vanir búpeningsrækt eða fiski-
veiðum að heiman, og myndu þar af leiðandi
fremur kjósa að gefa sig við slíkum störfum, er
hingað kæmi, en einhverjum öðrnm.
Framtíð hinnar canadísku þjóðar, getur
aldrei orðið einvörðungu undir hveitiræktinni
komin, þótt hún að vísu hljóti ávalt að hafa
djúptæka þýðingu, hvað viðkemur atvinnuveg-
um og lífsframfærslu landsmanna. Nýja,r
auðsnppsprettur, eru að opnast jafnt og þét't,
er á sínum tíma hljóta að seiða til sín miljónir
manna og skapa í landinu margfalt fjölbreytt-
ara atvinnulíf, en við hefir gengist hingað til.
Verða þá líkurnar til þess drjúgum meiri, að
sérhver innflytjandi geti komist skjótlegar að
þeim starfa, sem hann bezt er fallinn til, og að
hann fái þarafleiðandi notið sín betur, enn ella
myndi verið hafa. Blandaður landhúnaðnr,
einkum og sérílagi í Sléttufylkjunum, er að
færa út kvíarnar jafnt og þétt. Bændur eru
stöðugt að færa sér betur og betur í nyt
leiðbeiningar af hálfu stjórnarvaldanná hvað
áhrærir griparækt, og meðferð mjólkur-
afurða, þannig, að sem mestan arð megi
veita í aðra hönd. Þá er og vert, að minst
sé nokkuð á sauðfjárræktina, jafn stórstígum
framförum og hún hefir tekið í seinni tíð,
bændum og búalýð til hinna mestu hagsmuna.
Árið 1926, fjölgaði sauðfé hér í landi um
121,809, og nam heildartalan við lok þess árs,
2,877,363. Við síðastliðin áramót, var tala
sauðfjár komin upp í 3,262,706, og liafði fjölg-
unin á árinu numið 120,230.
1 norðurhluta Alberta-fylkis, hefir sauð-
fjárræktinni skilað drjúgum áfram í seinni tíð,
og það svo mjög, að komin mun nú vera nokk-
urnveginn til jafns við suður-fylkið. En þar
hefir, sem kunnugt er, húpeningsrækt alla jafna
staðið í mestum hlóma.
Tnnan vébanda Manitoba-fylkis, hefir tala
sauðfjár hækkað þó nokkuð á síðastliðnum
tveimur árum, og gefið bændum hreint ekki svo
lítið í aðra hönd. Bændur i Saskatchewan-
fylki, eru einnig farnir að vakna til meðvitund-
ar um gildi sauðfjárræktarinnar, og teknir að
stunda hana af mikilli alúð. Svína og nautpen-
ingsrækt í því • fylki, hefir tekið geysimiklum
framförum, jafnvel meiri en í nokkru hinna
fylkjanna. Þá hefir og tala hrossa aukist að
miklum mun.
Af því, sem nú hefir sagt verið, má það
ljóslega ráða, hve skilningur canadískra bænda
er farinn að glöggvast jafnt og þétt á gildi hins
blandaða landbúnaðar, eða með öðrum orðnm,
á því, hve óviturlegt það sé, að tengja allar sín-
ar vonir við hveitirætina eina, er reynst getur
oft og einatt svipul sem sjávarafli.
1 sambandi við grávöru-framleiðsluna, er
þess vert að geta, hve tóu- og vatnsrottn-rækt-
inni, hefir fleygt fram í Vesturlandinu, á hin-
um síðari árum. Mest mun kveða að tóurækt í
Alberta-fyllki, þótt allmiklum framförum hafi
hún jafnframt tekið, bæði í Manitoba og Sask-
atchewan.
Vatnsrottu-ræktin, hefir tekið risavöxnum
framförum í Sléttufylkjunum þremur, og
reynst næsta arðvænleg. Með það fyrir aug-
um, að greiða fyrir slíkri framleiðslu sem allra
mest, hefir sambandsstjórnin fengið fylkis-
stjórnunum til umráða, allmikla mýrlendisfláka
í Alberta, Manitoha og Saskatchewan, er þær
síðan hafa selt á leigu til athafnamanna, er
gefa vildu sig við vatnsrottu-rækt.
Sem óhrekjandi dæmi, því til sönnunar, hve
áhuginn á vatnsrottu-ræktinni, er jafnt og þétt
að fara í vöxt, má geta þess, að um þessar
mundi bíða afgreiðslu tvö huridruð umsóknir
um mýrlendisfláka í Albdrta-fylki |til vatns-
rottu-ræktar, fimmhundruð í Saskatchewan og
tvöhundruð og fimtíu í Manitoba. Er fram-
ieiðslutegund þessi, þótt enn sé að vísu ung,
óyggjandi sönnun fyrir því, ein af mörgum, hve
óhemju fjölbreytilegt að atvinnulífið í landi hér
getur verið, ef menn vaka á verði og færa sér
auðsuppspretturnar í nyt.
Náttúruauðlegð þessa lands, er svo mikil
og margvísleg, að Ktt tæmandi má kallast. En
slík auðlegð, út af fyrir sig, er ófullnægjandi.
Til þess að blása í hana lífi, ef svo 'mætti að
orði kveða, gera sér hana nothæfa, þarf fólk,
hugdjarft atorku fólk, er ekkí lætur sér alt
fyrir brjósti brenna. —
Mannúðarmál.
Það er nú þegar á vitorði almennings, að á
síðasta sambandsþingi voru afgreidd lög um
ellistyrk, bundin því skilyrði, að stjórnir hinna
ýmsu fylkja, tækju að sér að greiða ákveðinn
hluta fjárhæðarinnar, og önnuðust jafnframt
um að fylkisþingin samþyktu hlutaðeigandi
þingsályktnnartillögur í sambandi við málið.—
Sú hin frjálslynda stjórn, er um þessar
mundir fer með völd í British Columbia fvlki,
\arð fyrst til þess að koma auga á manmíðar-
LJið þessarar stórmerku nýjungar, og hrinda
mólinu tafarlaust í framkvæmd, hvað svo sem
kostnaðinum leið. Óx vegur stjórnarinnar
mjög af málinu, og þótti flestum, sem hún hefði
með afskiftum sínum, skapað fagurt fordæmi.
Jafnskjótt og sambandsþingið í fvrra,
hafði afgreitt ellistyrkslögin, og þau öðla-st
staðfestingu, bar Mrs. R. A. Rogers, eina kon-
an, er sæti á í Manitoba-þinginu, fram tillögn
til þingsályktunar þess efnis, að skora á Brack-
en-stjórnina að sinna málinu umsvifalaust, og
afgreiða þar að lútandi löggjöf. Stjórnin
daufheyrðist,—og málið varð svæft.
í kosningarimmunni síðustu hér í fylkinu,
kom ellistyrks-málið mjög við sögu. Tjáðu all-
ir flokksforingjar sig fylgjandi framgangi
þess, þótt engin fylgdi því jafn röggsamlega
fram sem leiðtogi frjálslynda flokksins Mr.
Robson. Taldi hann það eitt af megin málun-
um, er fyrir kjósendum lægju til úrskurðar.
Mun Mr. Robson átt hafa í því sinn drjúga þátt,
þótt óbeinlínis væri, að núverandi stjómarfor-
rnaður, Mr. Bracken, lýsti yfir því í boðskap
sínum til þingsins, að stjórnin myndi hlutast
til um, að nauðsynleg löggjöf í sambandi við
ellistyrksmálið yrði lögð fyrir þing. Mun nú
því mega ganga út frá því sem gefnu, að þetta
nauðsynjamál verði í náinni framtíð, leitt til
farsællegra lykta. —
Styrkþegar geta þeií* einir orðið, menn eða
konur, er náð hafa sjötugsaldri, dvalið að
minsta kosti tuttngu ár hér í landi og öðlast
brezk þegnréttindi.
Vafalaust eru það hreint ekki svo fáir Is-
lendingar í landi hér, er koma til með að geta
notið góðs af lögum þessum. En til þess að svo
verði, ríður á að hafa nægileg skilríki við hend-
ina, svo sem borgarabréf. —
Það eru ávalt einhverjir, er af einhverjum
orsökum hafa tapað samböndum við samfélag-
ið, og standa uppi einir og ráðþrota þegar kom-
ið er fram á síðasta áfangann. Til þess að
draga úr einstæðings-beiskju slíkra manna, em
ellistyrkslögin ger. Þar er ekki um neina
ölmusu að ræða, heldur aðeins um dálítinn við
urkenningarvott fyrir vel unríið æfistarf.
Almanak.
Oss hefir nýlega bori.st í hendur Almanak
hr. Óafs S. Thorgeirssonar, fyrir árið 1928,
fjölbreytt og skemtilegt aflestrar, að vanda.
En sökum annríkis, veitist oss eigi kostur á, að
lýsa innihaldi þe&s, sem skyldi.
Lengsta og veigamesta ritgerðin, er eftir
séra Kristinn K. ólafsson, um Ðakotasögu
ungfrú Thorstínu Jackson. Er ritgerðin prúð-
mannlega samin og rökföst vel, að því er frek-
ast verður séð. En það dylst engum, er með
athygli les, að eftir að hafa lesið ritgerð þessa,
lækkar gildi Dakotasögunnar að drjúgum mun,^
því svo glögglega er þar fram á sýnt, veilur í
heimildum og frásögn.
Næst kemur “Frú Bonaparte frá Baltimore,’’
saga þýdd af Dr. Sig. Júl. Jóhannessyni, lipur í
framsögn og skemtileg. Safn til landnámssögu
íslendinga í Vesturheimi, — Islendingar á
Kyrrahafsströnd, eftir frú Margréti J. Bene-
diktsson; Höfundur sögunnar “Ben Húr,” þýtt
af G. A..; “ Smalaþúfan,” æskuminningar frá
Islandi, eftir Finnboga Hjálmarsson; “Hvern-
ig Benjamín Franklín kom á gang sögunni um
Polly Baker”; “Konur keyptar fyrir tóbak”
og margt annað girnilegt til fróðleiks.
Almanakið kostar eins og að undanförnu,
50 cents, og fæst hjá útgefanda, Ó. S. Thor-
geirssyni, 674 Sargent Ave., Winnipeg.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Þeir íslendingar, er í Hyggju hafa að flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Canada framtíðarlandið.
Sólskinslandið.
Eg var nýlega að lesa rit, sem gefið er út í
Ottawa, af innanríkismáladeildinni þar. Ritið
fjallar aðallega um afurðir landsins og auðlegð
þá, sem jörðin hefir að geyma. Er þar sýnt
með tölum og samanburðarsúlnm hversu mik-
ils virði Canada selur til Bandaríkjanna árlega'
af hverju fyrir sig. Er þar viður og pappír
langhæst, og fer sú verzlun árlega vaxandi.
1 Vestur-Canada eru víða miklir skógar; er
þar því unninn mikill viður á þessum svæðum;
en sérstaklega er nú lögð áherzla á það að vinna
pappír úr skóginnm í Vestur-Canada.
Er verið að yeisa þar víða pappírsverik-
smiðjur, og sumar þeirra afarstórar. Hlýtur
það fyrst og fremst að verða hin mesta auðs-
uppspretta fyrir landið í heild sinni og í öðru
lagi veitir það fjölda fólks stöðuga atvinnu.
Mér datt í hug þegar eg var að lesa þetta
rit að einkennilegt væri að enginn Islendingur
skyldi enn þá hafa tekið rögg á sig og lagt út í
starfrækslu einhverra stór-fyrirtækja í sam-
"bandj við náttúruauðlegðina í Canada. — sér-
staklega í Vestur-Canada, þar sem tækifærin
eru flest og Islendingar lang-fjölmennastir.
En sleppum því í bráðina, eg eftirlæt það
þeim, sem meiri fjármálaþekkingu hafa en eg
að athuga þau mál; þetta mætti þó ef til vill
verða til þess að heilinn rumska’ði í höfði ein-
hvers, sem hefði bein í nefinu til stórræða og
framkvæmda á þessum svæðum.
Eins og eðlilegt er telur þetta áminsta rit
einungis þau gæði landsins, semi að einhverju
leyti verða mæld í peningagildi, og bera skýrsl-
ur, sem þar eru birtar það með sér, hvílíkur
afarauður er þar fólginn í skauti náttúrunnar.
Aftur á móti langar mig til þess að fara ör-
fáum orðum um eitt atriði, sem mér finst mik-
ils virði og sjaldnar er minst á en vera bæri:
Það er sólskinið og heiðríkjan í Vestur-
Canada. Ef til vill eru engin ein náttúrugæði
landsins út af fyrir sig eins mikils virði og sól-
skinið. Og það hefir eitt fram vfir alt annað:
það kostar ekkert og þess geta allir notið.
Ef nemendur í einhverjum skóla, t. d. hér í
Winnipeg ættu að nefna eitt sérstakt einkenni
á Vestur-Caríada, þá mundi mikill meiri hluti
þeirra segja að það væri sólskinið. Og ef rétt-
íátur dómari ætti hlut að máli, þá mundi hann
telja það svarið réttast.
Sólskin og heiðríkja eru þau auðæfi, sem
náttúran hefir áreiðanlega verið ríkust af þeg-
ar hún mótaði Vestnr-Canada.
Þetta hefir miklu meiri og betri þýðingu en
fólk alment gerir sér grein fy.rir í fljótu bragði.
Það er ekki einungis lausleg skoðun manna,
heldur blátt áfram margsannað, að sál og svip-
ur fólksins mótast og myndast að miklu leyti
af einkennum landsins, sem það býr í. Kemnr
þettæ þeim mun betur og glöggar í ljós, sem
fólkið er þar lengur mann fram af manni,—
eftir því sem það festir þar dý^ri rætur; heyrir
landinu nánar til.
Eg hefi oft heyrt um það rætt og oft hugsað
nm það sjálfur hvernig á því stæði hve bjart-
sýnir og vonsterkir menn eru yfirleitt hér í
V e.stur-Canada.
En þegar vel er aðgætt, þá er þetta eðlilegt.
Margur mun hafa veitt því eftirtekt hversu
mikil áhrif veður og loftslag hefir á líf og líðan
manna; ekki einungis á þeirra líkamlegu heilsu,
heldur einnig eða jafnvel öllu meira á sálir
þeirra eða hinn innra mann, eða hvað
helzt ætti að kalla það. 1 þessu tilliti þarf
ekki annað en benda á breytingu þá, sem allir
finna á sjálfum sér þegar vorið og birtan heilsa
eftir vetrarríkið. Sá, sem ekki finnur þá til
reglulegrar endurfæðingar er að einhverju
leyti andlega vanskapaður.
Sólarljósið—sólskinið—er nú orðið meira
virði í vitund manna, en það var. Ekkert hefir
fundist sem eins styrki heilsuna og verji veik-
indum og sólskinið. Þegar þetta er athugað
og þegar það hefir lærst fullkomlega að nota
-þetta líknarlyf og þennan lífgjafa með öllum
þeim áhrifum, sem honum fýlgja, þá verður
sólskinið í Vestur-Canada jafnvel talið mesta
auðsuppspretta, sem landið á, því hvað er það
sem jafnast á við bjarthugsandi fólk með
hraustan líkama og sólskin í sál.
Eg hefi oft fundið til þess áður hversu mik-
ils virði þetta atriði er og þessvegna datt mér í
hug eftirfarandi erindi fyrir mörgum árum:
Vesturlandið, landið mitt,
landið margra bjartra daga!
upp við blessað brjóstið þitt
börn þín verma höfuð sitt,
sumarklæði sólskinslitt
sveipar þína blómgu haga.
Vesturlandið, landið mitt,
landið margra bjartra daga!
Sig. Júl. Jóhannesson.
Ferð til Minnesota.
Eftir G. J. Oleson.
(Framh. frá 5. jan.)
Sigbjörn Signrðsson Hofteig má
óefað telja í fremstu röð vestur-
íslenzkra bænda og leikmanna, alt
í senn, hæfileikamaður, atorku og
dugnaðarmaður og mannkosta-
maður með heilbrigðar hugsjón-
ir. Hann er fæddur i Vopnafirði
á Austurlandi; fæddur og uppal-
inn í fátækt. Misti foreldra sína
í bernsku, og mun hafa farið til
vandalausra snemma og algjör-
lega að spila upp á eigin býti. En
það var nokkuð í unglinginn
spunnið, og hann fékk allstaðar
gott orð og gat vailið um staði,
var því á vegum góðra manna. —
Hann var í Hofteigi hjá séra Þor-
grími, er þar var prestur, þegar
hann var í kringum tvítugt; var
prestur að mörgu leyhi mætur
maður. Þegar Sigbjörn var 19
ára, kendi hann innvortis sjúk-
dóms, sem var alvarlegur, væri
ekki að gert. Varð það þá fyrir
aðstoð og tilhlutan séra Þorgríms
að hann fór til Akureyrar til að
leita læknishjálpar. Fór hann
norður með mönnum, sem ætluðu
til Akureyrar og voru fótgang-
andi. En þar sem hann var illa
haldinn orðinn af meinsemdinni,
komst hann að eins ofan í Þing-
eyjarsýsíuna austarlega og lagðist
þar veikur, og lá vikutíma eða
lengur. En með aðstoð góðra
nianna komst hann til Akureyrar,
og til Finns Jóngsonar, sem þar
var þá læknir, var þetta að haust-
lagi.
Skurðlækningar voru ekki tíðk-
aðar í þá daga við innvortis mein-
semdum, en sú aðferð notuð, að
brenna holundið og stinga svo á
n’einsemdinni, þegar búið var að
brenna mátulega mikið. Var þetta
kvalafult, en reyndist oft vel.
Þessa aðferð notaði Finnur við
Sigbjörn og byrjaði að fást við
þetta strax og brendi hann einu
sinni, en varð þá sjálfur fyrir
siysi svo uppihald varð um tíma
við brennurnar, svo brunasárið
greri og brigslaði svo verra var
viðureignar, en áður, þegar lækn-
ir byrjaði upp á nýjan leik; var
hanri að fást við hann allan vet-
urinn, svo ekki var það fyr en um
vorið, að Ioks var stungið á mein-
semdinni eða sullinum, en sem
lukkaðist svo vel, að hann losnaði
við þenna kvílla.
Vel hagnýtti Sigbjörn sér tím-
ann þenna vetur á Akureyri. Þar
var þá kennari sem Jóhanne3
Halldórsson hét, sem stundaði
kenslu; og þótt peningaráðin væru
lítil, naut hann nokkurrar kenslu
hjá honum, því kennari ilét sér
ant um hann, en iSigbjörn fram-
gjarn, námfús og ástundunarsam-
ur; lærði hann þar að skrifa
prýðilega rithönd, og undirstöðu í
ýmsum öðrum fræðum. Svo auk
þess sem hann fékk bót á heils-
unni þenna vetur á Akureyri,
auðgaði hann anda sinn að mun
og fékk víðtækari sjón yfir lífið.
En þetta alt kostaði mikið, en
honum tókst von bráðar að end-
urgjalda það alt, því hann var
hinn mesti dugnaðar og ráðdeild-
armaður.
Árið 1868 giftist hann Stein-
unni Magnúsdóttur óðalsibónda á
Skeggjastöðum á Jökuldal. Var
hún hinn bezti kvenkostur þar um
slóðir, hin mesta myndar- og
heiðurs-kona, eins og hún átti kyn
tiL Byrjuðu þau búskap á
Skeggjastöðum, og siðar að Mý-
r.esi; bjuggu þau tíu ár á fslandi
áður. þau fluttust vestur um haf.
Var það á þeim áratugum, sem
mestur vesturfarahugur var um
land a/lt og mikill fjöldi manna
flutti vestur um haf af Austur-
landi. Sigbirni og þeim hjónum
farnaðist vel á íslandi, og voru í
R.iklum uppgangi, og Sigbjörn
hefði óefað brotist fram til vel-
gengni á íslandi, sér til sóma þar
eis og hér, (því það er í flestum
tilfelilum maðurinn sjálfur, orkan
sem hann knýr fram, sem skapar
farsældina, en ekki eitthvert um-
hverfi; gæfan leitar ekki að
manni, maðurinn verður að skapa
gæfuna. Og maður, sem á afl og
orku og trú, hann gerir hinn
hrjóstruga reit að aldingarði, en
ónytjungurinn gerir aldingarð’nn
að eyðimörk.
Nú var svo komið, að hann þurftí,
ef sæmilegt var að húsa alt að
nýju, þar sem hann bjó heima,
eða fara af landi burt. Nú varð
að hrökkva eða stökkva, ráðasb í
ný og stór fyrirtæki, eða byrja
nýtt líf í nýju landi, og teningun-
um kastaði hann og fór vestur um
haf, og rakleiðis til Minnesota. —
Fremur fanst mér það á röddinni,
að hann hálft um hálft sæi eftir
því, að hann fór frá Isilandi; ekki
fyrir það, að honum hafi ekki
farnast vel hér, heldur vegna
þess, að hann er rammíslenzkur f
anda, ann fslandi og öllu því góða
og uppbyggilega í fari íslenzkrar
þjóðar, eins og hann hefir viður-
stygð á því gagnstæða eða mein-
scmdunum, sem hann mundi vilja
vera fyrsti maður að hjálpa til
að brenna burtu.
Þegar vestur kom, hugði Sig-
björn eins og flestir aðrir íslend-
ingar, til landhúnaðar; heimilis-
réttarlönd voru þá ölil til þurðar
gengin, en honum lánaðist að fá
keypta kostajörð í Lyon ,County;
160 ekrur var lítill blettur, að
nafninu að eins yrktur; fylgdi
jörðinni eitthvað af skepnum og
áhöldum. Skyldi hann borga fyr-
ir $800. Gat hann strax borgað
$600; var það stór upphæð frá
sjónarmiði íslenzkra frumherja;
gjaldfrest fékk hann á afgangin-
um. Húsakynni voru því sem næst
engin á landareigninni; þó var
þar moldarkofi, sem hann bjarg-
aðist við til íbúðar fyrst í stað; í
þeim kofa fæddist Halldór sonur
hans fyrsta haustið, er þau voru
rétt sezt á laggirnar, sá hinn sami
sem nú hefir tekið við búinu af
fóður sínum. Þetta var 1878;
hygg eg það réttara en það, sem
segir í landnámssögu Minnesota
að Sigbjörn hafi komið til bygð-
arinnar 1879. >— Sex árum áður
en Sigbjörn flutti frá íslandi,
dreymdi hann að hann var kom-
mn á ókendan stað—hæð nokkra;
þekti hann óðara staðinn, er hann
sá í draumi, þegar hann fyrsta
sinni kom á hólinn, þar sem húsið
var og þar sem síðar hefir verið
hcimili hans í hartnær 50 ár, og
gæfan hefir leitt hann til sigurs.
Er það merkilegt, að hulinn kraft-
ur virðist svo aðdáanlega leiða
suma menn, og hulinn kraftur til-
\erunnar bregður upp fyrir sál-
arsjón manna myndum og sýnir
þeim inn í fjarlæga og hulda
heima, sem er óskiljanlegt mann-
Jegu hyggjuviti. Veit eg það, að
þetta er hreinn sannleikur, því
Sigbirni er alt annað gjarnara,
en að fara með öfgar. Sagði
hunn mér þetta nú að vísu í
trúnaði, og vildi lítið halda því á
lofti, því þessu mundu sumir ekki
trúa, sagði hann. En eg hefi tek-
ið bessa leyfi að geta þess hér,
því mér fanst þetta merkilegur
víðburður og þess virði að ekki
gleymdist. Er þetta hreint ekki hið
eina dæmi þess, að Sigbjörn hef-
ir á margan hátt verið forviti og
spakur maður, og gæfumaður hef-
ir hann verið mikill.
Sigbjörn lagði nú með allri at-
orku áherzlu á það, að verða sjálf-
stæður maður og nýtur maður
hinu nýja fósturlandi, og varð
fyrir dugnað og framsýni ’brátt i
beztu bænda röð, þrátt fyrir hina
margvísdegu örðugleika, sem við
var að stríða framan af árum;
hann færði- út kvíarnar og bætti
við sig jörðum, en gætti þess alla
jafna, að tefla ekki um of á tvær
hættur, eða reisa sér hurðarás um
öxl, enda mun hann lengst af hafa
lagt sig fram til að verjast skuld-
um. Hefir það í flestum tilfell-
um verið farsælasta og happa-
tírýgsta leiðin til sigurs.
Sigbjörn hefir alla daga verið
mentavinur, þó ihann sjáilfur ekki
gæti notið mikillar mentunar í
æsku; en nú varð það hans stær ta
áhugamál, að geta gefið börnum
sínum þá mentun, sem kostur var
á. Urðu dætur hans allar fjórar
^kólakennarar og elzta dóttir hans
Guðný stundaði kenslu til langs
tíma og útskrifaðist af mentaskól-
anum í St. Peter, Minn. (Gustaf-
us Adolphus College) og vann sér
mikinn orðstír á mentaferli sín-
um. Fullkomna barnaskólafræðlu