Lögberg - 04.04.1929, Blaðsíða 2

Lögberg - 04.04.1929, Blaðsíða 2
Bls. 2. LÖGBERG FIMTUDAGINN 4. A'PRÍL 1929. Ferðammningar Eftir Kristófer Ólafsson. Birtar með leyfi Siggeirs Þórðar- sonar, Cypress River, Man. Kalmanstungu 16. jan. 1929. Kæri fööur-vinur! Kærar þakkir fyrir bréfiÖ, sem eg fékk með beztu skilum. Nú á loksins að verða af því að eg sendi þér minningarnar frá ferðalaginu um Danmörk, Noreg og Svíþjóð á árinu 1926, það er líka kominn tími til að efna það loforð. Lagði eg af stað frá Kalmans- tungu þann 14. febr. 1926. FerS- inni var fyrst i stað heitið til Reykjavíkur og þaðan innan skamms eitthvað til útlanda, en annars engin ákveðin takmörk sett fyrir henni. Það eina ákveðna var að bregða sér eitthvað um stundar- sakir út í veröldina, til að víkka sjóndeildarhringinn frá átthaga- þúfunum og svala dálítið útþránni, sem vildi láta gefa sér gaurn. Heiman að fylgdu mér hugheilar heillaóskir að mér mætti vel farn- ast i ferðinni og að eg fengi heil- um vagni heim ekið aftur. A veg fylgdu mér faðir og móðir. Gátu þau eigi látið vera að færa mér daggarfórnir ásamt velfarnaðarósk- unum. A leiðinni til Rorgarness komum við á marga bæi, var eg að kveðja góða vini og kunningja, sem fluttu mér hugheilar óskir að vega- nesti. \'íðar, sem eg vildi hafa komið varð eg að !áta ver^i, vegna þess hvað það var úr leið og hefði þarafleiðandi tekið mikinn tíma.— Eg fann það vel, að nú var eg að yfirgefa æskustöðvarnar, alt, sem mér þótti vænst um, þó ekki stæði til að það yrði nema í bili. Eg fann það betur þá en áður að Borgarfjörðurinn var mér hjart- fólgnasti bletturinn á jarðríki og hlaut altaf að verða, og að það var hann, sem eg vildi helzt af ö-llu fórna kröftum minum fyrir, að hann hlaut altaf að eiga hug minn óskiftann.— f Reykjavík dvaldi eg mánaðar- tíma. var að undirbúa mig undir ferðalagið. Dvaldi eg þar á meðal margra góðra vina og lifði með þeim ánægjustundir, sem eru mér vegnesti um ókominn óákveðinn tíma. A Landakotsspítalanum var eg í fimm daga. Var meitlað af beininu, utan af litlutáar liðnum. \ oru þeir læknar mínir Ólafur Jónsson og Matthías Einarsson. Tókst þeim fljótt og vel að gera við fótinn, gréri skurðurinn svo fljótt að eftir hálfan mánuð gekk eg óhaltur. í herberginu, sem eg lá i á spítal ■ anum, voru menn með allslags sjúk- dóma, sumir mennirnir, sem vonuð- ust eftir bráðum bata, aðrir, sem ekki gátu búist við öðru en að liggja svona ósjálfbjarga það sem eftir var tilveru þeirra hérnamegin. Það má vera dapurlegt að horfa fram á langa lífsleið, með hrausta sál og þroskaða, en svo vanheilan likama að sálarkraftarnir fá ekki notið sín, hversu starfshæfir sem þeir eru.— Frá Reykjavík sigldum við kl. 6 að kvöldi þann 25. marz með e.s. Lýru áleiðis til Bergen. Vorum vjð tveir félagar. Félagi minn var Karl, sonur Ingólfs læknis Gíslason- ar í Borgarnesi. Þegar skipið lagði frá landi veifaði og vinkaði kunn- ingjahópurinn á hafnarbakkanum til okkar svo lengi sem við sáum, svöruðum við með vasaklútum og höttum okkar. Við vorum glaðir og hressir þrátt fyrir það, þó við mætt- um búast við að færa sjáfarguðin- um óslítandi fórnir í fimm daga. En við höfðum góðan hug á þvi að komast að sem beztum samningum hvað það snerti. Skipið sigldi með allar vörur til baka, því það fékk sig ekki afgreitt vegna verkfalls í Reykjavík. Það fékst aðeins fyrir “bolsanáð” að skipið tæki póst og farþega. Meðal flutningsins, sem skipiS hafði meðferðis voru tiu eggjakassar, sem ekki gátu farið til baka án þess að verða ónýtir, svo það varð gjörð tilraun til að komá þeim á land, en það endaði með því að þeim var öllum hent til baka um borð aftur af verkfallsmönnum og í þvi harki var landgöngubrú skips- ins brotin. Úti á milli eyjanna rendi vélbátur að skipshliðinni, skipið stoppaði og kössunum var öllum rent ofan í bátinn. Eigandi kassanna veifaði óspart þegar hann stímaði til lands, gat hann þó tæp- lega staðið á fótunum. svo vár hann drukkinn. Það var stafandi logn og blankaði á sjóinn. Minar mestu sjóferðir fyr en nú, voru einungis á milli Borgarness og Reykjavíkur. Við félagar vorum stálhraustir og nut- um svefns og góðra drauma á með- an skipið fór yfir Reykjanesröst hvað þá endranær. Um morguninn kl. sex, vorum við vaktir með drvnjandi öskri skipslúðursins, sem tilkynti að nú værum við komnir til Vestmannaeyja. Klæddum við okk- ur í snatri og hlupum upp á þiljur til að fá betra loft í lungun og lit- ast um. Skipið lá undir hinum mik- ilúðlega Heimakletti, sem hefir tek- ið lífið af svo mörgum hugprúöum sigmönnum. Virtist mér svipur hans svo harður, að ekki mun hann klökna þótt sorgbitnir ástvinir hrópi til hans ávítandi sáryrðum. Svo virtist mér útsýnið tilkomumikið frá skipinu, að eg get ekki hugsað mér að athugulir menn, sem geta á annað borð orðið fyrir hrifningu, geti týnt því úr huga sínum, ef þeir einu sinni hafa séð það. Sífelt brunuðu framhjá skipinu vélbátar með kátum sjómönnum, sem veif- uðu til okkar um leið og þeir skut- ust framhjá. Litlu bátarnir þeirra dönsuðu eins og í rólu, því alda var töluvert mikil. Menn úr landi sögðu mér að hundrað vélbátar væru gerð- ir út frá Vestmannaeyjum. Þegar búið var að afgreiða skip- ið og flytja í land nokkra sjóveika farþega, sem voru með, voru undin upp akkeri og siglt af stað. Var nú töluverð kylja svo skipið valt óþægi- lega mikið, að okkur félögum fanst, svo að ógleði fór að gera vart við sig. Vildum við þó okki fara í rúmið, því okkur langaði til að sjá upp til strandarinnar, svo lengi sem við sigldum með henni. Þegar kom suður með ströndinni færðum við sínar tvær fórnirnar hver. Var þá farið að bregða birtu svo við hypjuðum okkur í rúmið, því höfuð- ið var orðið þungt og sjóloftið kalt og hráslagalegt. Sáum við líka að orðið mundi dimt löngu áður en við værum komnir úr landsýn. Með skipinu var danskur maður frá Kaupmannahöfn. VTar hann sjó- maður. Hafði hann slasast á skipi og verið settur á sjúkrahús í Reykjavík. \rar hann á heimleið, þrátt fyrir það þó hann væri hvergi nærri albata. Hét hann George Hamilton. Var hann strax félagi okkar, þótti okkur traust nokkurt að honum, því hann var ekki sjó- veikur. Var hann okkur hjálpsam- ur þegar komið var með matinn, sem kom sér vel, þvi kvensan, sem framreiddi lét sér nægja að kalla til okkar að maturinn væri á borð borinn. Lét hún sig það engu skifta þótt maður væri svo lasinn að karl - mesku þyrfti til að reisa höfuðið frá koddaum. En erfitt var að koma matnum niður, það varð slagur í kokinu um hvern bita, hvort hann ætti að fara niður eða snúa strax aftur. En það setti eg mér strax, að aldrei skyldi nein máltíð líða svo, að eg ekki kæmi niður minst tveimur þremur munn bitum, því ef maður getur komið einhverju niður líður maiíni betur, segja þeir, sem vit hafa á þeim hlutum. Eftir fjörutiu klukkustunda sigl- ingu komum við til Þórshafnar í Færeyjum kl. sex að morgni. Stóð skipið þar við í tvo tíma. Myrkur var svo við gátum ékki séð i land. Bættust þar í hópinn fjórir færey- ingar, alt mjög huggulegir og skemtilegir menn. Einn þeirra hafði “tattúerað” á handleggina “Alt fyrir Færeyjar.” Við nánari kynningu komst eg brátt að því að hugur fylgdi má!i. Færeyjar, föð- urland hans, áttu hug hjms óskift- ann. Nafn hans var Joen Henrik Hjalt frá Þórshöfn. Var hann af- bragðs hrís á kvensuna, sem “upp- vartaði,” útlistaði hann vel og dyggilega fyrir henni, hvað illa hún gætti skyldu sinnar, var gamli maðurinn ekki málstaður þegar hann var að lesa yfir henni. Þótti honum leitt að við félagar skyldum hafa sjódrunga, svo hann var oft að reyna að tala hann frá okkur. Kom hann þá til okkar, og spurði hvernig elskulegu vinirnir sínir hefðu þaö núna. Var hann óspar á gamauyrði og hnittileg tilsvör og jók með því glaðværð. Eftir fjörutíu tíma siglingu frá Þórshöfn komum við til Bergen í Noregi. Þegar við komum inn úr skerjagarðinum var næstum því al- dimt. Fanst mér innsiglingin ó- gleymanlega fögur. Sumstaðar var fjörðurinn svo mjór að skipið skreið rétt með landsteinunum og alstaðar voru blaktandi vitar á hverjum tanga, með allavega litum ljósum. Svo voru hús hér oe þar beggja vegna uppljómuð með rafurmagns- ljósum í snarbröttum fjallshliðun- um innan um skóginn, en uppi yfir reigði fjallsbrúnin sig hátt við him- in. En innst í fjarðarbotninum ölasti Bergen við, sem eitt Ijómandi ljóshaf. Ljósin og lognið stafaði á fjörðinn. Ljóskerin meðfram “Flöjbanen,” sem liggur upp á hátt fjall fyrir ofan Bergen, voru eins og leiðarljós, sem maður í fljótu bragði gat hugsað sér að væru veg- vísar alla leið til himins, að með- fram þeim lægi stiginn mikli og fjöl- farni. Þá var maður kominn til Noregs. Eitt það fyrsta, sem við sáum þeg- ar við komum upp að bólverkinu voru tvær íslenzkar stúlkur, sem við þektum. Voru það þær Þuríð- ur dóttir Guðmyndar sýslumanns í Borgarnesi, frá Svarfhóli og Anna Jensdóttir frá Kirkjubóli við ísa- fjörð, var hún í Kalmanstungu næstliðið sumar, en hingað var hún Hún varð eins og önnur manneskja Saskatchewan Kona Notaði Dodd’s Kidney PiIIs. Mrs. George Grimly Þjáðist af Bakverk. Maidstone, Sask., 1. apríl (eiuka- skeyti)— “Eg hefi notað nokkrar öskjur af Dodd’s Kidney Pills, og þær gerðu mér mikið gott,” segir Mrs. G. Grimly, vel þekt kona hér á staðnum. “Eg þjáðist af bak- verk tímunum saman, og fanst eg ómögulega geta farið á fætur. Eg hafði heyrt svo mikið um Dodd’s Kidney Pills, að eg afréð að reyna þær. Eftir að háfa not- að úr þremur öskjum, var eg orð- in eins og ný manneskja. Nú hefi eg þetta ágæta meðal ávalt við hendina.” “Sé heilsa yðar ekki í sem beztu lagi, ættuð þér ávalt að nota þetta meðal, sem hreinsar blóðið og heldur nýrunum í góðu lagi. Látið Dodd’s Kidney Pills hjálpa yður og vernda heilsu yðar. nú komin til að læra “bastvefnað.” Þegar klárt var að skoða “passa” okkar og farangur, sem ekkert var við að athuga, ætluðum við að ná í bíl til að keyra okkur á hótel, en því miður gátum við engan fengið, svo við máttum labba og bera tösk- urnar. Kom það sér vel fyrir okk- ur að leiðin var ekkí löng, því við vorum sifjaðir og slúskaðir eftir sjóferðina, þvi litið var sofið og borðað á leiðinni. Við sváfum vel um nóttina og stóðum upp að morgni nýir og betri menn, endur- nærðir af langþráðum ótrufluðum svefni. Fórum við nú að skoða okk- ur um í þessum yndislega fjallabæ. Vorum við svo óheppnir að veður var þungbúið. Sögðu bæjarbúar okkur að sjaldgæft mætti telja rign- ingarlausa daga i Bergen. Hvar sem við gengum um borgina, gaf að líta reisulegar og smekklegar byggingar. Snarbrött fjallshlíðin var alsett íbúðarhúsum, innan um greni og furutré, sem streittust við brekkuna. Þar uppi var mikið af götunum, stigar, sem voru annað- hvort úr steini eða timbri. Utan með Iáréttu stigunum sá eg viða timburrið, svo var brekkan mikil. Til þess að fá hæfilegan j>all undir húsin, varð víða að byggja tveggja til þriggja ‘tasíu” háan stöpul undir framhlið hússins. Upp á “Flojen” fórum við með Floj’banen, eru vagnarnir halaðir upp og niður á stálvírum, sem ganga fyrir rafurmagni. Uppi á fiallinu er stórt og mikið veitingahús, spil- ar )>ar hljómsveit alla daga. Svo er umferð þarna mikil, að vagnarnir, sem eru tveir, ganga annar upp en hinn niður á hverjum hálftíma all- ann daginn. Þegar við vorum komnir þarna upp, varð okkur við eins og eg hugsa mér það, að kom- ast á annað tilverustig. Svækjan og þrengslin í skipsskrokknum, en þarna frelsið og himnesk angan. Útsýnið var dásamlegt yfir Bergen, fjörðinn og bændabygðina um- hverfis. Söknuðum við þess nú miki’ð að ekki var sólskin, fanst okk- ur það beinlínis öfgafull jafnaðar- stefna hjá skaparanum. Drukkum við þama kaffi og hlustuðum á hlómleika meyjanna. Að því búnu tókum við dkkur far með glæfra- brautinni niður snarbratta fjalls- hlíðina og í gegnum hamragöngin. Töluðum við mikið um að heim- sækja þennan dásamlega stað aftur, helzt var í ráði að fara hingað brúð- kaupsferðina, erf ástæður leyfðu. Var nú bæði regn og stormur, svo við fómm heim á hótelið og tók- um saman dót okkar, því við vor- um búnir að ákveða að fara með sex lestinni af st^ð áleiðis til Oslóar. Fórum við í bíl til járnbrautarstöðv arinnar þó stutt væri, því regnið streymdi úr loftinu óaflátanlega. A járnlbrautarstöðinni stóð á spjaldi með stóru letri: “Passið pyngjuna yðar fyrir vasaþjófum.” Hinn danski ferðafélagi okkar lét ferða- poka sinn á járnbrautarafgreiðsluna og mátti borga undir hann 29.00 kr. til Kaupmannahafnar, fanst okkur það dýrt fyrir ekki stærri hlut. Nú þutum við inn í landið í gegnum holt og hæðir, alveg eins og maður heyrði talaðum í gömlu sögunum þegar maður var lítill. Altaf öðru hvoru þaut lestin í gegnum löng jarðgöng, sem voru sprengd í gegn- um klettaása, sem Noregur er auð- ugur af. Sumstaðar lá brautin utan i snarbröttum fjallshlíðum, og var þar eigi óvíða hengiflug fyrir neð- an. Er óheppilegt fyrir hrætt fólk og taugaveiklað að líta út urn vagn- gluggana á slíkum stöðum. Þetta var í fyrsta skifti sem við félagar fórum með árnbraut og kunnum við því hreint ekki illa. í hverju þorpi voru viðkomustaðir og miklu víðar til að taka og afferma farþega og flutning. Á viðkomustöðunum stóð ætíð maður með flagg þegar lestin nálgaðist, liturinn á flagginu sagði til um það hvort stoppa skyldi eða ekki. Landslagið umhverfis þessa leið er yndislegt. En strax kemur það í ljós hvað landið er fátækt af mold en auðugt af klettum og grjóti. Hér og þar sáum við bregða fyrir bændabýlum, með smekklega bygðum húsum í hlýlegum stöðum rnilli ásanna inni í skóginum. Sum- staðar skerast örmjóir skipgengir firðir langt inn á milli fjallanna. Einnig eru víða vötn í dalverpum, sem auka mjög fegurðina. Mikið er landið auðugt af skógum of foss- um. Norðmenn vinna líka mikið af trjávið til útflutnings. Brá víða fyrir stórum sögunarmillum, sem reknar eru með rafurmagni. Þegar við komum inn í lestina í Bergen, voru allir klefar að ein- hverju leyti skipaðir, svo viS gátum ekki fengið neinn útaf fyrir okkur. Völdum við loks einn klefa, var einn karl fyrir í honum. Þegar við vor- um búnir að koma töskum okkar fyrir og sestir niður fórum við að spjalla við þennan mann, urðum við brátt þess varir að hann var margfróður og skemtilegur. Hófst þegar meS okkur hinn bezti og einlægasti kunningsskapur og töl- uðum við saman um alla heima og geima rétt eins og kunningjum, sem ekki hafa fundist lengi. Þessi nýi félagi gjörði sér mikið far um að kenna okkur norskuna og var mjög vandlátur með framburðinn. Þegar stutt var eftir til Oslóar kom yfir- maður lestarinnar og spurðist fyrir um það hvort við værum timabundn- ir, sagði að lestin gæti ekki fariS stanslaust, mundi henni seinka um klukkutíma, svo ekki væri hægt að ná i lestina til Kaupmannahafnar með öðru móti en að fara síðasta spölinn í bil. Vildum við ákveðið allir halda stanslaust áfram og ekki slita félagsskapinn, svo (hann /iét okkur hafa farmiða með bíl þar sem eftir var leiðarinnar, sem ekki var nema einnar klukkustundar keyrsla. A leiðinni i bílnum lenti í hafarí og síkömmum á milli hins nýja félaga okkar, sem var verksmiðjustjóri og bílstjórans. Reis það aðallega út af því hvað billinn væri slæmur og illa keyrður. Skönnnuðust þeir gríðarlega, annar hét kæru og mál- sókn, en hinn að stoppa bilinn og láta okkur ganga. Að lyktum yfir- bugaðist þó bílstjórinn og hætti að keyra í fólsku, enda hélt hann líka á verri málstað. Nú skildum við við Hannlton hinn danska, veika félága alla leið frá Reykjavik og hefi eg ekki séð hann síðan. Mátti hann ekki stoppa, því hann var pen- ingalaus og þurfti að komast sem fyrst á sjúkrahús. Við ætluðum að stoppa nokkra daga í Osló til að litast þar um, vorum við þar um bænadagáVia, efrt. páskadagsmorgun héldum við ferðinni áfram til Kaup- mannahafnar. Nú var verksmiðjustjórinn, hinn nýi vinur betri en enginn, fylgdi hann okkur á gott hótel og beiddi mjög vel fyrir okkur, sagði að þetta væru tveir ungir vinir frá ís- landi, ókunnir hér og óvanir norsku máli. Þvoðum við nú af okkur ferðarikið og borðuðum í skyndi, því svo ætlaði kunninginn að sýna okkur helztu staði borgarinnar, og áttum við að hitta hann heima hjá honum rúmri 'klukkustund síðar og stóð það alt heima. Sýndi hann okkur'ineðal annars allar fullkomn- ustu verzlanir borgarinnar og lét þar hærra í fólksmergðinni, sem var ein iðandi kös en í stærstu rétt um heima á íslandi. Einnig skoð- uðum við gömlu konungshöllina, með hinum stórfenglega kastala, og nýja “slotið,” fanst ósmekklegur byggingarstíll á því. Hann var mjög upp með sér af rafurmagns- járnbrautunum, sagði að slikt gæf- ist ekki kostur á að sjá í Kaup- mannahöfn. Höfnin er falleg, sýndi hann okkur hvar norðmenn tóku á móti Ámundsen þegar hann kom úr pólfluginu. Síðast fór hann með okkur up>p á efstu hæð í hæsta húsi borgarinnar. Var þar “kon- súlatskontór,” var þar eins og ann- arsstaðar tekið á móti vini okkar n.eð einstakri respekt og virðingu. Kynti hann ungu vinina frá íslandi fyrir herrunum, sem voru gráhærð- ir gleraugnaöldungar og sagði að þá langaði til að sjá yfir borgina. Var það auðfengiþ og jægar opn- aðir allir gluggar, og okkur fenginn einn heljarstór sjónauki. Var út- sýnið afibragðsgott þvi veður var hið ákjósanlegasta. Sáum við yfir rnestan hluta borgarinnar og Krist- janíufjörðinn, sem stafaði af logni og sólskini. Holmenkollen er einn aðalskemti- staður Oslóarbúa. Fórum við þang- að upp með ra furmagnsbraut, sem þangað gengur á hálftíma fresti, vegurinn þangað er c. 15 til 20 kíló- metrar. Var þar alstaðar fult af fólki, sem var að leika sér á skíð- um, því þarna var töluverður snjór, og sleikja sólskinið. Þarna uppi er mjög sólríkt. Drukkum við þarna kaffi, tókum nokkrar myndir og nutum útsýnisins yfir borgina og Kristjaniufjörðinn, sem var mjög hrífandi. Því bugðóttar strendur fjarðarins beggja vegna, alþaktar húsum og skógi, glitruðu með öll- um regnbogans litum í aftanskininu. Framh. Af ávöxtuDum skulum vér þekkja þá Síðan ©g skrifaði tvær greinar mínar í Lögbergi (24. jan. og 28. febr. s. 1.), hafa tveir “'legátar” hlaupið út á völlinn og fett fing- ur framan í okkur, fyrir það, sem 'þar er sagt um afskifti okkar íslendinga af Ingólfsmálinu. Af því sem mér hefir verið kent að elska óvini mína, þá vil eg fara eftir þyí. og enn benda þeim á afturhvarf af villigötum sínum, sem nú eru orðnar svo troðnar. Áminstir tvejr drengir eru þeir Alhert prestur og W. J. Lindal lögmaður. Albert segir (sjá Heimskr. 27. febr.), að eg viti um margt, sem fram fór í því máli, og er það eitt af mjög fáu, sem hann segir satt í þejm lestri sínum; því alt, sem starfað var í dagsljósinu, og engin hula hvíldi yfir, var auð- velt fyrir hvern einn aÖ gjöra sér grein fyrir, og eru öll meginatriðj þess tilfærð í áminstum greinum minum, með fáum og nokkurn veginn skýrum orðum. Auk þessa hefi eg neyðst til að kynnasf nokkru því, sem með leynd áttj að fara, og ekki er góð- um drengjum sæmandi; sem felst alt í þyí, hvernig nokkrir menn beittu sér fyrir því, að hætt væri stðrfum Ingólfi til hjálpar, en lögðu sig jafnframt í líma með, að ná haldi á sjóSnum, sem marg- ar óhaggandj sannanir hafa ver- ið færðar fyrir. Um það eru samhljóða dómar þriggja íslenzþra ágætis lög- manna, að siðferðislega og laga- lega hafi Þjóðræknisfélagið aBs engan rétt haft fil að teygja sína nettu fingur umhverfis sjóðinn. Þar á meðal eru þessi ákveSnu orð hr. Hjálmars A. Bergmans, stíluð til félagsins: “Sé það okki ánægt með álit þeirra (þriggja), getur það leitað álits þess fjórða, eða fimta, eða sjötta. Eg fyrjr mitt leyti er sannfærður um, að ekki er til í þessu fylki einn ein- asti lögfræðingur svo illa ag sér í lögum, að hann mundi gefa nokkurt annað álit en það, sem félagið hefir þegar fengið frá þessum þremur”. (Sjá Lðgberg 21. febr. s. 1.) Þrátt fyrir þetta, og allar aðr- ar lelðbeinjngar, er þeim hafa j verið gefnar um að þeir reyndu að bjarga sér, sem yrði með því eina móti, að þeir játuðu sekt sína, þá stendur Albert, ásamt hinum þremur kjólklæddu, með teygðar ál'kur, emjandi yfir því, að nokkurir skuli þeir vera til, er meini þeim að taka það fémætt, er þeir ná haldi á, og að þeir byggi úr því skemtihöll fyrir sjálfa sig, eða á annan hátt gal- hoppi með það landshornanna á milli Eða hvað segir fólk um það, að þegar eg 24. jan. s. 1. benti Albert á það, með mjög ( mikilli hógværð, að hann hefði I svikist undan því starfi, er hon- J um (ásamt öðrum) var trúað fyr- ir, og á þann hátt fleygt mörg hundruð dala sjóði, er fátæk al- þýða gaf nauðlíðandi manni tB hjálpar, í hendurnar á óhlut- vöndum mönnum; og hafði um hann þau vorkunnarorð, að eg þekti hann að því að vera svo vandaður maður, “að óþvingaður hefði hann aldrei boðið sér að halla þannig réttu máli”, þá verð- ur hann svo æfur, að ranghverfa hans snýr strax út, og segir, að eg hafi ásælst aleigu sína — með því að seilast í æ r u sína. Eg legg þag undir dóm yikkar allra, hvor okkar hefir hrjáð æru hans meira — eg, eða hann sjálfur. En til þess hefi eg fundið, á þessum síðustu tímum, að þeim er ekkert gaman þessum prestum. Að öllum málavöxtum athug- uðum, má telja ástand “þeirra kjólklæddu” þann veg farið, að I betra v*ri þeim að hengja stein um háls sér og sökkva sér í sjáv- ardjúpið, heldur en að halda á- fram að hneyksla mig — og agra. Þá skal vikið máli mínu að W. J. Líndal lögmanni. Þrettánda marz birtist grein eftir þig, Líndal minn, í báðum íslenzku blöðunum, er þú nefnir: “Einkennileg staðhæfing”, sem á a.ð vera einhvers lags vandlæting til mín fyrjr það, sem eg skrifaði i Lögberg 28. febr. s. 1. Fyrst verður mér að spyrja: Hvað hefir titill greinar þinnar að þýða? Þú tiigreinir eina staðhæfing eftir mig, sem þú strax berð sjálfur vitni um að vera rétta og sanna. Hvað er þá “einkennilegt” við hana? Áður en eg fer lengra, langar mig til að spyrja: Því ert þú að draga inn í samræður okkar (og auglýsa) nafn á einum góðum og vel gefnum íslendingi, er þú seg- íir að hafi verið “kærgur fyrir fjárdrátt”, en sem mjög bráðlega þar eftir var fundinn sýkn saka? Slíkt ættit þú að finna að var mjög óviðeigandi. Auk þess, sem hér áður er um getið, tBfserir þú þetta eftir mér: “Hugmynd mín er, að ekki hafi liðið meira en dagur, þar-til að þessir tvö hundruð dalir hafj verið greiddir úr Ingólfssjóðnum, i því skyni, sem Rögnvaldur stakk upp á-” Fyrir þeirri “hugmynd” minni færi eg meðal annars þessar á- stæður: 1. Á miðvikudaginn 25. febrú- ar 1925 (sem var fyrsti þingdag- ur Þjóðræknisfélagsins það ár), sá eg þig mikið á ferli, innan og utan Goodtemplarahússins hér í bænum, og varð eg var við (á- samt fleirum), að þú (og fleiri) gjörðuð ákveðnar tilraunir til að fá menn að veita ykkur lið í því að fá veitta peningaupphæð úr “Ingólfssjóðnum”, í sambandi við mál, er þú hafðir með höndum. Eftir að þú hafðir talað við séra Albert og hr. Hjálmar Gíslason, og varst að búa þig til burtfarar, þá virtist fólki er þar var við- statt, að þú vera svo ánægjulegur, að eitthvað mundi þér hafa orðið ágengt við þann fjárafla. 2. Tveim dögum síðar (27. febr.) varð eg þess áskynja, að afgang- ur Ingólfssjóðsins vjrtist vera tvö hundruð dölum lægri, en eg hafði vænst, og gat féhirðir Ingólfsnefndarinnar ekki gert grein fyrir því á annan hátt en þann, að hann þóttist hafa unnjð fyrir þeirri uphæð; en á móti því virðist mér að séu tvær ástæður: Sú fyrri er, að verk hans var syo lítið, að með því að taka verð fyrir það, væri “að taka hlut á þurru landi.” — Hin ástæðan ®r sú, að við, sem í þeirri nefnd vor- um, bundumst drengskaparheiti um það, í byrjun starfsins, að taka ekkert fyrir verk okkar; enda var sá reikningur hans aldrei samþyktur af Ingólfsnefndinni. Heyrðu, góði! Þú lýsir því yf- ir, að þú hafir ekki fengið “eitt einasta cent úr Ingólfssjóðnum”. Sú setning þín skapar mér for- vitni. Viltu því gjöra svo vel og láta almenning vita, hyort þú fékst nokkra dali hjá féhirði þeirrar nefndar, sem kynnu að hafa verið úr þeim sjóði? Og, ef þú svarar þeirri spurningu neit- andi, vildir þú þá gjöra svo vel og segja til um það, hver afhenti þér þá peninga, sem þú segir að hafi verið borgaðir til þín, í sam- bandi við það mál, sem þú hafðir með höndum? Þú segir, eftir féhirði Ingólfs- sjóðsins, “að . . . ekki hefðu verið teknir peningar úr Ingólfssjóðn- um, . . .” Já, svo mega sagt hafa varir hans, en hvað sagði sam- vizkan? Arnljótur B. Olson. Opnun Grœnlands Innanríkisráðherrann vísar kröfu “Det ny Grönland” á bug. Þess hefir áður verið getið hér í blaðinu, að félag í Danmörku, sem nefnist “Det ny Grönland”, hefir haldið fundi og krafist þess að Grænland yrði opnað fyrir öllum þegnum Danakonungs. Enn fremur fór það fram á að fá að senda ferðamannaskip til Græn- lands í sumar. En innanríkisráðherrann þver- tók fyrir þetta. Félagið mun nú að vísu hafa búist við því, að ekki yrði tekið liðlega í kröfuna um að opna Grænland, en hitt þykir stjórn þess hart, að danskir ferðamenn skuli ekki fá leyfi til þess að fara til Grænlands og kynnast land- inu. Segja þeir sem svo, að það sé undir því komið, að Danir leggi fram fé, hvort efnalegar framfarir verða á Grænlandi, en það sé ekki við því að búast, að menn vilji leggja fram fé til fyr- irtækja þar meðan . þeir þekkja landið alls ekkert. Lítur félagið svo á, að það hefði verið einokun- inni meinlaust, þótt danskir þegn- ar hefðu fengið að skreppa þang- að sér til skemtunar. Félagið segir, að atvinnuvegir Grænlend- inga séu reknir á ósköp svipaðan hátt og samskonar atvinnuvegir i Evrópu, og að þeir noti nær ein- göngu verkfæri og áhöld frá Ev- rópu. Þess vegna sé þegar kom- inn tími til þess að hefja almenn viðskifti milli Grænlands og Ev- rópuþjóða. — Mgbl. Leitið frekari upplýsinga hjá Cunard Línu skrifstofunni í ná- grenni yðar, J. H. Gíslasyni, umboðsmanni sjálfboðanefndarinnar, 409 Minin g Exohange, Building, Winnipeg, Thorstinu Jackson CUNARD LINE New York 25 Broadway Cunard Línu skipin, sem sigla frá Montreal, eru ný, bygð síðan á stríðinu stóð. Allur viðurgjörningur og útbúnaður hinn bezti. Cunard línan kjörin af sjálfboða heimferðar- nefnd Vestur-Islend- inga, auglýsir beina feið frá Montreal til Reykjavíkurí sambandi við þúsund ára hátíðina í Reykjavík og á Þingvöllum Sérstakar ferðir verða útbúnar á Islandi og í öðrum löndum, í sambandi við þessa ferð til alþingishátíðar- innar.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.