Lögberg - 11.04.1929, Síða 3

I
LÖGBERG BTMTUDAGINN 11. APRÍL 1929.
BIs. S.

[ Sérstök deild í blaðinu S« 0 1] LS1 K1 [] N | Fyrir börn og unglinga
BRAUDIN OG BLÓMIN.
Eftir Grím Thomsen.
Harðdrægur og' hjartakaldur,
liugsaði eigi nema um aura,
að engTi nema vondu valdur
velti hann sér í hrúgum maura.
Allra liylli af sér braut hann.
Engrar sannrar gleði naut hann.
Hennar iðn var aðra að gleðja,
öll að græða hjartasárin,
nakta að klæða, svanga að seðja,
sorgbitinna’ að þerra tórin.
En aldrei mátti’ hann af því vita,
að hún gæfi svöngum bita.
Um liana sat hann einu sinni,
er hún bar til isju'kra fæðu.
Þykist vita’ að vistir finni
vífsins fólgnar undir klæðum.
<lBer eg,” sagði hún, “sveig af blómum,
sem jeg ætla helgum dómum. ”
'Tf^kið eftir, til hann þreifar,
trúir eigi frúar orði.
Brauðs eru þá burtu hleifar,
breyttur allur matarforði.
Alt í einu skamtar skornir
skírum voru að blómum orðnir.
Með það sinna fór hún ferða,
að finna þá, sem vildi ’ hún hjúkra.
Aftur blóm að brauðum verða.
Bletssun fvlgir skamti sjúkra.
Draga má af dæmi frúar
dygða hvert sé afl og trúar.
KRISTUR STJÓRNAR FRA KROSSINUM.
Gömul helgisaga segir svo frá:
I stórviðrinu, sem fór hamförum eftir haf-
fletinum, hrakti veikbygt og lítið skip, án þess
að geta nokkurt viðnám veitt o'fureflinu, hinum
æstu öflum náttúrunnar, sem fyrirsjáanlega
hlutu að sigra í þeim ójafna leik, sem hér var
háður.
Alt í einu virtist rofa dálítið til, og ljós sást
út við yztu brún sjóndeildarhringsins.
Hið aðframkomna skip nálgaðist óðum þetta
ljóis; eftir nokkur andartök sáu sjómennirnir
frá hverju J)að stafaði. A æstum öldunum stóð
uppreistur kross, og allir þektu þann, sem á
honum hékk; vissu, að það var enginn annar en
frelsarinn — og það var einmitt héðan, að
birtan barst út yfir haJfflötinn. í örvæntingu
sinni haxldist iskipherrann að þessari sýn. —
Þeir voru að berjast við sjálfan dauðann, að-
fram komnir af þreytu, vosi og hungri; grimm-
úðugt ginnungagap sjávarins gein við hinum
aðframkomnu skipverjum. Lokaþátturinn einn
virtist eftir; — bara dálítil hrina, — og alt var
búið. Hvraða þýðingu gat hann þá haft, þessi
fljótandi kross — þessi einkennilega sýn, gat
það .nokkuð hjálpað dauðvona mönnum! Gat-
hann, sem ekki virtist geta hjálpað sjálfum sér,
sjálfur deyjandi og negldur á tré, gert nokikuð
fyrir aðrai Nei, hann gat það vissulega ekki;
— og 'skipherrann rak upp kaldan örvrænting-
arhlátur. Honum fanst þeir þarfnast alls ann-
ars framar og meir nú, en að sjá sýnir, sem
hvort eð var fengu engu um þokað.
Þá varð skipsdrengnum að orði: “Nei,
þetta er ekki isvo, því að hann hefði getað
bjargað sjálfum sér, en hann vildi ekki gera
það. Hann lét líf sitt (frjál® og óþáður öllu,
nema vilja föður síns, en Guð er kærleikur.
Hann dó því af kærleika til mannanna — til
okkar, og enn þá getur hann bajrgað okkur úr
þessum sjávarháska. ’ ’
Litli skipsdrengurinn kraup á kné og bað,
en á meðan hann baðst fyrir, tok sýnin um-
breytingu. Frelsarinn, krossfesti, stóð nú með
útréttar hendur og útbreiddan faðm. Hann
var ekki lengur háður krossinum; nú var kross-
inn háður honum. Storminn lægði í skjótri
svipan og isjómennimir skildu það, sem þeir
aldrei áður höfðu hugleitt né haft vitneskju
um, að Kristur—Frelsarpnn stjórnar frá kross-
inuKm.
Stærsta aflið milli liimins og jarðar, kær-
leikurinn Frelsarans, ræður yfir vindi og sjó;
ræðpr yfir afli öldunnar, takmörkum, og aflcið-
ingum. — Svo tekur hann í taumana með orði
máttar isíns, þegar ótti og nevð hefir náð að
koma því til vegar, sem allir blíðu dagarnir
ekki gátu áorkað vegna skammsýnis, sljóleika
og rangs uppeldis, — já, hverjar sem orsakirn-
ar voru. ,
Hendurnar, sem voru tevgðar og negldar á
krosstréð, hafa isíðan ])á ávalt verið útréttar til
björgunar og viðreisnar. Faðmurinn, sem ]>á og
* þar var útbreiddur, hefir æ síðan verið ör-
uggur griðastaður fyrir alla, er ]>angað leituðu
— fyrir Jnq og mig.
Röddin, sem í dauðanum á krossinum flutti
boðskap um fvrirgefningu og sátt, hljómar enn
þá. Já, hún hljómar enn, sterkari en áður, því
að hörmungar krossins og kraftur uppris-
unnar hefir gefið henni þá fyllingu fegurðar,
uiildi og máttar, sem ekkert áfl fær staðið
gegn.—
Hann vissi um litla skipsdrenginn, sem bað,
og enn ]>á heyrir hann “sínum himni frá, hvert
hjartaslag ])itt jörðu á. ” — Já, hann heyrir
l>að, þrátt fvrir brotsjóana og æðandi ofviðrið,
hver^ sem ])á ert, sem leitar til hans í nevð
þinni. — Herópið.
BÆTT OR YFIRSJÓN.
Eftir Moody.
Á þeim tíma, sem eg dvaldi á Englandi og
meðal annars hélt samkomur í Mandhester, var
þar trúaður heimilisfaðir, sem fyrst þá varð
fullsannfærður um gagn og gildi þessara sam-
koma, er vér ætluðum að flytja úr borg þessari.
En eftir að vér vorum farnir þaðan til annar-
ar, borgar, sem vér liöfðum í hyggju að halda
margar samkomur í, sagði hann við konu sína:
“Það hefir verið mikil yfirsjón af mér að
taka ekki bæði þig og börnin og heimilisfólkð
með mér á samkomur þær, sem hér hafa verið
haldnar. Eg sé það nú alt eftir á. En eg ætla
mér að bæta úr því með þvá að taka son okkar
út úr umsýislunni og flytja mig með vður til
þess bæjar, þar er samkomurnar eru nú haldn-
ar. Það ætla eg að leigja mér hæli, svo að við
getum öll sótt samkomurnar.”
Og hann lét ekki sitja við orðin tóm.
Eg man ]>að lengst, ivð hann kom til mín
kveld eitt, skömmu eftir að hann var fluttur
með allan hópinn, ogisagði: “Herra Moody,
nú liefir konan mín snúið isér, guði séu ]>akkir
fyrir það. Enda þótt eg bæri ekki annað úr
býtum við komu mína liingað, ])á hefi eg fengið
ríkuleg laun.”
No'kkrum kveldum síðar kom hann aftur, og
skýrði mér frá, að nú hefði sonur sinn snúið
sér og ein af þjónustustúlkunum hefði orðið
fyrir vakningu. Og seinasta daginn, sem vér
áttum að vera þar í bænum, gat hann skýrt frá
því, að hinn síðasti af fjölskvldunni liofði gef-
ið drotni hjarta sitt. Og nú fór hann heim til
sín með hjartað fult af lofgerð til Guðs. — Þá
er vér 'seinna komum til Lundúna, kom bæði
faðir og sonur þangað og tóku þar þátt í starf-
inu, og eftir því sem eg frekast veit, get eg ekki
hugsað mér nokkurn mann hamingjusamari í
allri Norðurálfunni en þenna heimilisföður.
ÓDUR KROSSINS.
“Helgist fntt nafn”—V. V. Snævarr.
Sá krosis, er margur kristinn ber,
Guðs kærleiksmerki heilagt er,
os? sent til sálubóta.
I eldraun harms við tregatár,
við trúarraun og opin sár
(íuðsbörn hans náðar njóta.
6, beygðu þig í bljúgri hrygð,
og ber þinn kross með trú og dygð
og blikna ei, þótt blæði.
Og mæl þú livergi æðru-orð,
])ótt eldi rigni’ og titri storð
og naprir byljir næði.
Ó, bein þú jafnan hug til hans,
ins helga kærleiksmeistarans.
Á Golgata flaut græðilind.
Á Golgata skín dýrðarmynd.
Þar styrk fá ]>eir, sem stríða.
Og bið þú heitt, er brestur þrótt
og brjóstið þreytta gerist gnótt
og trú og þrek vill þverra.
En segðu: Verði vilji þinn,
eg veit, að hann er betri’ en minn.
En vertu hjá mér, Herra!
Þín bæn er heyrð. Þess vertu vís.
Nýtt vonarljós í sálu rís
úr hafi hanua þinna.
Það geislum merlar grýtta braut.
Það gvllir harm og krossins þraut.
Þú stvrk og frið munt finna.
Þú sér í anda sigurlaun:
í sigurgleði krossims raun
við leiðarlok mun breytast.
TJói byrði krosisins beygi þig,
Guðs blessað hjarta eygir þig.
Og margfalt mun þér veitast.
('), drottinn Jsú, dýrð sé þér.
Af dæmi þínu lærum vér, v
að meta. kfossins merki. »
Gef helgan fórnar-anda oss,
og er vér berum þungan kross,
þái ver með oss í verki.
Gamla tréð, sem fœrt var úr stað.
Leiguliði nokkur hafði í garði sínum epla-
tré eitt, sem lionum ]>ótti vænna um en öll önn-
ur aldintré, því eplin af ])ví voru svo fvyirtaks
sæt og bragðgóð; sendi hann landsdrotni sín-
um ávalt nokkuð af þeim að gjöf á ári liverju.
Jarðeigandinn hafði einkar mikhn* mætur á
eplum þessum og þess vegna heimtaði hann, að
tréð yrði flutt inn í sinn garð. Nú var svo
gjört, en bæði uppgröftur trésins og gróður-
setning þe«s í hinum nýja jarðvegi gerði það
að verkum, að það misti gróðurmagn sitt; það
skrælnaði og óx ekkert á því framar. Þegar
jarðeigandinn sá, að tréð var útkulnað, sagði
hann: “Það kemur af því, að eg vildi umplanta
gamalt tré til að fullnægja fýsn minni. Hefði
eg látið mér nægja ávöxtinn, sem eg fékk á ári
hverju, })á mundi tréð enn í dag bera ,sín sætu,
safaríku epli, en “sá, sem girniist meira en
mátti, missir það, sem fyr hann átti.
—Stgr. Th. þýddi.
HVER ER MESTUR?
Eftir Vald. biskup Briem.
Hver er mestur yðar allra?
Ekki sá, sem mest á til,
heldur sá, sem Guði geðjast,
gjörir honum flest í vil.
Sá á mest af sönnum auði,
sem á mestan kærleikann.
Sá er mestur, sem er beztur,
sannarlega það er hann.
Hver er mestur allra yðar?
Ekki sá, sem sfendur liæst,
heldur sá, sem liógvær reynist,
hann er sínum Guði næst.
Sá á mestan sóma skilið,
sem á auda liógværan.
Sá er mestur, sem er beztur,
Sannarlega það er hann.
Hver er yðar allra mestur ?
Ekki sá, er vit ber mest,
heldur isá, sem hjartaprúður
hagar sér og reynist bezt;
sá, sem blíður elskar alla,
einkum Guð og frelsarann.
Sá er mestur, sem er beztur,
sannarlega það er hann.
TIL UNGA FÓLKSINS.
Eftir Guðrúnu Lárusdóttur.
Árum isaman lá hún blind í rúminu sínu.
Vinum fór fækkandi ásamt glaðværðarstundun-
um; ldjótt var nú og kyrt, þar sem áður heyrð-
ist lipurt fótatak, glaðvær rödd og léttir hlátr-
ar. Engin hlv vinarhönd snart nú orðið hruif-
óttar kinnar, engin smáhönd smeygði sér leng-
ur inn í kreptan lófann. — Ömurlega elli, eyði-
mörk lífsins, — þar sem e'kki gróa blóm, og ekki
skín sól, og engir fuglar syngja fögur ljóð, en
þögnin þrumar eins og norðangustur, sem næð-
ir inn um freðin þök. ,
Dagarnir líða — liægt — ofur hægt. Eg
laumast að rúminu.
“Sefurðu?” spyr eg.
Smávaxinn líkaminn, kreptur af gigt og
rúmvist, bærist undir sænginni: “Nei, eg sef
ekki — hver er þar?”
Eg segi til nafns míns.
“Æ, ert það þú — komdu blessuð ætíð —
skelfing er langt síðan — æ, mér finst alt vera
svo langt.”
Titrandi höndur, magrar, sinaberar, seilast
yfir á rúmstókkinn og hagræða ábreiðunni af
gömlum vana.
“Geturðu sezt? Fer vel um þig?”
Eg sest á rúmstokkinn og þrýsti gömlu, lúnu
liöndina., sem er hlý ennþá, þrátt fyrir alt, og
mér dettur margt í hug, er eg'lield utan um
gömlu, slitnu höndina, líkt og ónýtt áhald, sem
I enginn vill eiga héðan af. — Og þó — og þó, er
það ekki þes.si hönd, sem er búin að gera svo
margt til gagns? — Hlúði hún ekki að stórum
barnahóp? Bar hún ekki þyrstum drýkk og
svöngum saðning? Klæddi hún ekki klæðlausa?
Græddi hún ekki sár og veit nokkur, nema Guð
einn, hve mörg hún þerraði tár? — Og nú? —
Blindir hvarmar, — hvítar hærur — og — hönd-
in góðu afli þrotin, sú, er líknaði lengi og vel,
— á meðan mátti!
Myndir á þilinu minna á liðna daga, —
ungu, brosleitu hjónin, sem horfa með ástúð á
gamla andlitið á koddanum. Hér mætist fortíð
og nútíð, þær takast í hendur eins og beztu
svstur, yfir beð blinds öldungs, — og eg spvr
sjálfa mig: Hvar er eg stödd? Er eg í heimi
veruleikans þar sem rósimar visna vonum
framar, eða er eg lionfin inn í draumanna fagra
land, þar sem eilíf æska ríkir? En lítil, aflvana
hönd livílir í lófa mínum og eg átta mig — eg
er stödd við beð blindrar, háaldraðrar konu,
sem bárar tímans liafa skolað alla leið að tak-
mörkum lífs og dauða. Stormarnir liafa þeytt
skrælnuðu laufi, — sem eitt sinn greri á grænni
eik í aldingarði æskunnar — út á bersvæði kólg-
unnar, sem vér köllum elli. —
“Eg er með vinarkveðju til þín, Björg
mín, ’ ’ segi eg.
“Góða kveðju frá gömlum vini, sem liefir
ekki gleymt þér, þótt víða hafi farið.”
Og svo les eg fyrir hana gott og hlýlegt bréf,
þar sem umliðnar gleðistundir eru rif jaðar upp
af nýju, þar sem þakkaðar eru góðar viðtökur
og veittar velgerðir, þar sem Guði er falin öll
framtíð í Jesú nafni,----og tárin fara að
renna úr blindu augunum, og veslings nisnum
mundum er fórnað í bæn og þökk.------
“Hann hefir þá ekki gleymt mér, blessaður!
Guð almáttugur varðveiti hann allar stundir.
Og þakkaðu honum kveðjuna, hún var mér
sannarlega 'fögnuður — ])að er svo gott, þegar
einhver man eftir manni — í myrkrinu.-------
Hlýjan er svo notaleg — eg er viss um, að ef
blessað unga fólkið vissj livað okkur gömlu
skörin hungrar og þyrstir eftir hlýindwnum, þá
mundi það láta þau okkur í té frekar en oft
vill verða.”
Eg kveð gömlu konuna; hún árnar mér allra
heilla og biður mér Guðs blessunar, — eg fer
auðugri út en eg kem inn.
Orðin liennar hljóma í eyrum mér og nú
sendi eg þau áleiðis til unga fólksins.
—Lesb. Mgbl
/pocz>ocr>0)->oc—>ocn3ocziz>ocz^oczzr>o<mr>ocrr^>ocrrr>Qr->o<->n<-^
I Professional Cards s
o o
^=>0»=—>Q< >QCI30CZ30^>0<ZZ>QCS0C=5QtmQC=lOCTHH .m \nr~
Residence
Phone 24 206
Office
Phone 24 963
E. G. BALDWINSON, LL.B.
íslenzkur lðgfræðingur
708 Mining Exchange
356 Main St. Winnipeg
DR. S. J. JÓHANNESSON
stundar Iækningar
og yfirsetur.
•
Til viðtals kl. 11 f.h. til 4 e.h.
og frá 6—8 að kveldinu.
Sherbum St. 532 Sími 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
í.Þriðja hús norðan við Sarg.)
PHONE: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—5 e. h.
DRS. H. R. & EL W. TWEED
Tannlæknar.
406 Standard Bank Bldg.
Cor. Portage Ave. og Smith St.
Phone 26 545. Winnipcg
FowlerQptical
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
D». B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. N PHONE: 21 834 Office ttmar: 2—3 Heimili 776 Victor St. Phone: 27 122 Wlnnipeg, Manitoba. THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMAN tal. lögfnoStngar. Skrifstofa: Room 811 McArtbor Buildlng, Portage Ave. P.O. Box 1656 Phonea: 26 849 og 26 844

DR O. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office tfmar: 2—3 Heimili: 764 Victor St., Phone: 27 586 Winnipeg, Manitoba. LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N Islenzkir lögfræðlngar. 356 Main St. Tals.: 24 »63 pelr hafa einnig ekrifabofur a8 Lundar, Riverton, Oimli og PlMK og eru þar a6 hitta 4 eftlrfylgj- andi timum: Lundar: Fyrsta miðvikudag, Riverton: Fyrsta flmtudag, Oimll: Fyrsta mtðvikudag, Piney: priðja föstudag 1 hveirjum mfinu61

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office Hours: 3—5 HeimiU: 921 Sherburn St. Wlnnipeg, Manitoba.

J. Ragnar Johnson, B.A., LL.B., LL.M. (Harv.) fslenzkur lögmaður. 704 Mining Exchange Building 356 Main Stl Winnipeg Símar: Skifst. 2 1 033 Heima 71753

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdóma.—Er aS hltta kl. 10-12 f. h. og 2-5 e. h. HeimiU: 373 River Ave. Tals.: 42 691

JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Great WMt Permanent Buildiag Main St. south of Portaga. PHONE: 22 768

DR. A. BLONDAL Medlaal Artm Bldg. Stundar sérstaklega kvenna og barna sjúkdðma. Er aB hitta frá kl. 10-12 f. h. °S 3—5 e. h. Office Phone: 22 296 Heimill: 806 Vlctor St. Stmi: 28 180

G. S. THORVALDSON, B.A., LL.B. Lögfræðingur 709 Electric Chambera Talsími: 87 371

Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask.
1
A. G. JOHNSON ••7 Confederatioo lif* BUg WINNIPKG Annast um fasteignir manna. Tek- ur að sér að ávaxta sparifé fölks. Selur eldsábyrgð og bifreiða ábyrgð- Ir. Skriílegum fyrirspurnum svarað eamstundls. Skrifstofusimi: 24 263 Helmasfmi: 33 328

Dr. C. H. VR0MAN Tannlæknir 505 Boyd Bulldlng Phono t« 1T1 WINNIPEO.

A. S. BARDAL
848 Sherbrooke Hu
SeLur llkklstur og annast un #t-
farir. Allur ötbúnaOur
Ennfremur selur bann
minnievarOö. og legeteina.
Skrifatofu tala. 86 607
Holiiiill* Tals.: UMI
SIMPS0N TRANSFER
Verzla meO esK-A-dag hansnafðOur.
Annast elnnig um allar tegundir
flutninga.
681 Arlington St., Winnipeg
ALLAR TEGUNDIR FLUTN-
INGA.
Nú er veturinn genginn í garð,
og ættuð þér því að leita til mín,
þegar þér þurfið á kolum og
við að halda.
JAKOB F. BJARNASON
668 Alverstone. Sími 71 898
ISLENZKIR FASTEIGNA-
SALAR
Undirritaðir selja hús og lóðir
og leigja út ágæt ihús og íbúðir,
hvar sem vera vill í bænum.
Annast enn fremur um allskon-
ar tryggingar (Insurance) o«
veita fljóta og lipra afgreiðslu
ODDSON og AUSTMANN
521 Somerset Bldg. Sími 24 664
ÞJ0ÐLEGASTA
Kaffi- og Mat-söluhúsið
eem þessl borg iieflr uokkurn tinu
haft innan vébanda sinna
Fyrirtak* máltlBlr. akyr, pOnmi-
kökui, ruilupyiau og þ)ð0r»ilcnl»-
kaffL — Utanbæjarmenn f4 »4
avalt fyrst hresslngu 4
\V ICVEL CAFK, 0Ö2 Sargent Ave
3Imi. B-S1Í7.
Itooney Sterens. eiganOt.