Lögberg - 03.04.1930, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. APRÍL 1930.
Bla. 5.
ICELANDIC MlUEUMl CELEBRATIBN EXCURSIDN
Montreal - Reykjavik
S.S. ANTONIA
Siglir frá Montreal
6. Júní 1930
Cunard llnan
heíir opinber-
lega v e r i ð
kjörin af
sjálfboSa-
nefnd Vestur-
Islendinga til
aS flytja heim
[slenzku Al-
þingishátlSar
gestina.
B. J. Brandson, forsetl.
G. Stefánsson,
Dr. B. H. Olson,
S. Anderson,
G. Johannson,
S. K Hall,
A. C. Johnson,
Jonas Palsson,
P. Bardal,
M. Markusson,
W. A. Davidson.
L. J. Hallgrímsson,
J. H. Gíslason,
H. A. Bergman,
E. P. Jðnsson.
Dr. S. J. J'ohannesson.
A. B. Olson,
Spyrjist fyrir um aukaferðir.
Áriðandi að kaupa farbréf sem fyrst, til að tryggja sér gott pláss.
Frekari upplýsingar á öllum skrifstofum Cunard-félagsins, eða hjá
J. H. Gíflason, Convener Volunteer Committee, 409 Mining Exchange
Building, Winnlpeg, Canada.
Miss Thorstina JacKSOn, Passenger Executive Department
CUNARD LINE, 25 broadway, new york, n. y.
lega ritdóms, sem virÖist skrifa'Ö-
ui í þeim eina tilgangi, að gjör-
ey'ðileggja söngstjórann og flokk-
inn í áliti allra sem ritdómurinn
næði til. Hefði ritstjórinn borið
velferð söngflokksins fyrir brjósti,
og í einlægni bent honum á gallana,
sem þyrfti lagfæringar við, þá
hefði ritdómurinn verið skrifaður
i alt öðrum anda, eitthvað líkt
þeim, sem fram kemur í ritdómn-
um um karlakór Björgvins Guð-
mundssonar, sem minnir mann
helzt á góðviljaðann afa, sem er að
gæla við barnabörn sín. Aftur á
móti virðist ritdómurinn um H.
Þórólfsson og flokk hans helzt
minna mann á Jón Koparuxa, sem
flakkaði um sveitir Islands þegar
sjálfsögðu flugleiknin orðið enn ar í þessum bæ, síðastliðin 30 ár.
tærari og sömuleiðis hlauptæknin
skarpari ef á jörðinni þyrfti að
lenda. Eg er ritstj. og meðhjálp-
inni alls ekki sammála, að það sé
nokkurt gleðiefni, eða um “gam-
an’’ að ræða, þó mönnum mistakist
að ná haldi á áheyrendum sínum,
eins og átti sér stað í þetta sinn, og
það svo bersýnilega, að heita mátti
steinhljóö í salnum þegar listamað-
urinn!! stóð upp frá hljóðfærinu.
Það vita þeir sem kunnugir eru,
að um eitthvað verulega bragð-
lítið er að ræða, þegar landinn spar-
ar lófa sína á samkomu. Það sem
aðallega var aðfinnsluvert um
“Fantasy leikinn” var þetta: Tón-
inn skorti bæði líf og lit, ef svo
eg var unglingur, og hafði þann 1 mætti að orði komast. Jafnvægi
hann út í að dæma þetta á “listræn-
um grundvelli.”
Látum oss þá athuga þennan
vaðal. Allir þeir sem nokkuö
þekkja til söngs, vita það, að sér-
hver söngflokkur hvílir aðallega á
tveim máttarstoðum, sem kallaðar
eru sópranó og bassi. Séu þessar
tvær máttarstoðir traustar og á-
byggilegar, munu flestir söngstjór-
ar telja flokk sínum borgið.
Ekki ber því samt að neita, að
um innviði flokksins, nefnilega
altó og tenór, skifti einnig miklu
máli, þó óneitanlega beri sópraninn
og bassinn aðal þungann, og næst-
um megi segja, aö þessar tvær aðal
ráddir, beri frægð eða ófrægð
flokksins á herðum sér. Hvað
segir svo ritstjórinn um þessar tvær
aðalraddir í söngsveit hr. Þórólfs-
sonar ? Hann segir að þær séu
svo góðar, að þær geti tilheyrt
hvaða fyrsta flokks söngfélagi, sem
vera skyldi. í þessu atriði er ég
ritstjóranum alveg sammála. Altó-
röddina virtist ritstjórinn álíta
sæmilega, þó heldur væri hún veik
og reikul í ráöi, að hans dómi, sem
eg geri ekki að neinu kappsmáli,
jafnvel þó mér fyndist sú rödd hafa
nægan þrqtt og víða nijög blæ-
fiigur. Þá komum við að tenór
röddinni, sem vakti svo mikinn
lirylling í sálu ritstjórans, að hann
segir sig “bresta öll réttmæt lýsing-
arorð.” Þessir stórsyndarar munu
hafa vefið fimm eða sex talsins.
Látum oss þá athuga frekar, hVað
ritstjórinn hefir að segja um þessa
föllnu menn. Hann segir að tveir
eða þrír af þessum fimm eöa sex
hafi allgóðar raddir. Hér getur
því ekki verið að ræða um meira en
tvo eða þrjá, sem hneykslinu hafa
valdið. Gæti það nú ekkert bætt
úr skák, fyrir þessum aumingja
mönnum, að allir hafa þeir staðist
“raddpróf” hjá Björgvin Guð-
mundssyni og verið teknir í flokk
hans, því um Björgvin segir rit-
stjórinn alveg nýlega, aö hann sé
guðborinn til listarinnar. Eg játa
það hreinskilnislega, að fyrstu ten-
órum í karlakór hr. Þórólfssonar
hafi verið heilmikið ábótavant. Aft-
ur á móti neita ég því, að um nokk-
urt hneyksli hafi verið að ræða.
Ritstjóri Heimskringlu ætti að vera
svo kunnugur söngkröftum Vestur-
íslendinga, að vita það, að hér er
ekki um auðugan garð að gresja,
þegar til þess kerriur að velja í
fyrstu rödd í karlakór. Mér vitan-
lega hefir ekki einn einasþ íslerid-
ir.gur í þessum bæ, sem tenór rödd
hefir, lagt fyrir sig söngnám að
nokkru ráði, annar en hr. Árni
Stefánsson. Það er þvi þýðingar-
laust, og aðeins til að gera sig
merkilegan, aö vera moka skömm-
um og níðyrðum yfir nokkurn
söngstjóra fyrir að hafa ekki í
flokki sínum það sem ekki er til.
Mannanna synir og hinir “guð-
bornu,” standa þar jafnt að vígi.
veglega starfa að hræða kvenfólk
og börn. Þegar Jón var þess full-
viss að enginn fullorðinn karlmað-
ur væri heima við, gekk hann inn
í bæinn og settist andspænis kon-
unni, þar sem hún sat með börn
sín hágrátandi og titrandi af
hræöslu, og tók að brýna sveðju
eina afar stóra, er hann hafði með
sér, og raulaði grimdarlega: “drepa,
drepa.”
Eg vil að síðustu lýsa því yfir
að samsöngurinn sem félagið I.C.S.
hélt 10. des. síðastl. hafi verið
verulega góöur og tvímælalaust
einn með þeim allra beztu, sem
haldnir hafa verið meðal íslendinga
um langt skeið. Sum lögin voru
prýðilega sungin, mætti þar með
tilgreina þessi: Bridal Chorus, eftir
Cowen; Hér er kominn Hoffinn,
og Sofðu unga ástin mín. Með
á laginu
“Sof þú unga ástin mín” hefir
bókmentum vorum bæzt verulegur
gimsteinn, þó ekki sé hann stór eða
fyrirferðamikill. Um söngstjórn
hr. H. Þórólfssonar má margt gott
segja.
Stjórn hans er prúðmannleg en
stefnir þó meö ákveðni og festu að
því marki, sem hann hefir sett sér
að ná. Um karlakór herra B. G.
skal eg vera fáorður. Ekki svo a'ð
skilja að söngstjórinn og sveit hans
séu ekki þess verðugir, heldur að-
eins vegna þess, að bæði blöðin létu
söngstjórann og flokkinn í heild
sinni njóta sannmælis og þar af
leiðandi ekki um neina ófyrirleitna
árás að ræöa. En geta mætti ég
þess, að óneitanlega bólaði á gamla
skerinu, sem hefir orðið mörgum
bátnum að strandi, nefnilega vönt-
un á góðum röddum í fyrsta tenór.
Um þetta þýðir ekki að sakast.
Söngstjórinn verður að tjalda því
sem til er. Á þá sem aöstoðuðu
karlakórið langar mig að minnast
með fáum orðum, sérstaklega sök-
um þess, að ritstjórar blaðanna
hafa þar ekki orðið á eitt sáttir, þó
einkennilegt megi virðast.
Frá því fyrsta að ég heyrði séra
Ragnar Kvaran syngja, hefi ég
veriö hrifinn af söng hans. Aldrei
hefi eg samt getað gert mér neina
verulega grein fyrir þeirri hrifn-
ing, þar til eg heyrði hann syngja
“sólóna” í “Nykrinum,” eftir Kjer-
úlf. Gátan er nú ráðin, fullnægj-
andi fyrir mig. Séra Ragnar söng
þessa sóló afburða vel, og einnig
stóð söngstjórinn prýðilega á verði,
að söngmaðurinn yrði ekki fyrir
hnjaski af undirröddum. Hefði
séra Ragnar látiö temja rödd sina,
samkvæmt listarinnar reglum, hefði
hann án efa orðið frægur söngmað-
ur. Ráðning gátu rninnar, sem eg
minnist á hér að framan er þessi:
Séra Ragnar hefir sérstakt lag á ao
fikra sig svo fimlega eftir lífæð
listarinnar þRhythm) að aldrei
verði honurn fótaskortur. Hér er
átt við stefnu í hljóðfallinu, sem
hvorki má vera losaraleg, né heldur
einstrengingsleg. Innan þessara
takmarka er vanalega háður hinn
ömurlegasti skrípaleikur af þeim,
fram á það hér að framan að rit-
stjóri Heimskringlu viðurkennir að
Icelandic Choral Society saman- þessari nýju útsetning
standi af ágætu söngfólki, þar sem
95 prósent af því sé hæft í fyrsta
flokks söngfélag. (1 flokknum
sungu 42 á samkomunnij.
Samtímis lýsir ritstjórinn því yf-
ir, að þetta sama. fólk syngi eins
og dottandi og dauð-þreyttar vinnu-
kindur, sem draga þurfi tónana út
úr með töngum. Jafnvel þó slík
röksemdafærsla, sem þessi, sé ekki
alveg óvanaleg hjá ritstjóranum,
leikur þó tæpast vafi á því, að um
einkennilegt fyrirbrigði er að
ræða, og verkefni fyrir vísindalega
sinnaða menn, að rannsaka ásig-
komulag þessa enikennilega fólks,
á vísindalegum grundvelli. Rit-
stjórinn finnur söngliði hr. Þór-
ólfssonar það til foráttu, aö það
hafi ekki lært utan að vísur og er-
indi, “því án þess sé gott samræmi
óhugsanlegt. ” Þessi aðfinnsla rit-
stjórans er að öllu leyti réttmæt. En
gæta ber þess, að báðir flokkarnir,
sem ritstjóri hefir þegar dæmt,
voru jafn sekir í þessu efni; þó
minnist hann ekki með einu oröi á
þennan galla i ritdómi sínum um
karlakór B. G.
Þetta ber því að sjálfsögðu að
skilja á þá leið, að sé söngstjórinn
mannsins sonur, megi söngfólkið
aldrei hafa augun af honum. En
aftur á móti, sé söngstjórinn “guð-
borinn,” þá saki það ekki, “sam-
ræmið,” þó ekki sé æfinlega á hann
horft. Eitthvað er ritstjórinn ó-
ánægður meö “hlauptækni” Mrs.
ísfeld. Ef þetta háfleyga orð á
að tákna það, að Mrs. ísfeld hafi
ekki tekið nægilega skarpt til fót-
anna, að og frá hljóðfærinu, er ég
ritstjóranum ekki sammála; mér
virtist frúin býsna létt í spori.
Töluverður móður er í ritstjóran-
um út af því, að herra Þórólfsson
skyldi ekki nota hina “afbragös-
snjöllu” raddskipun Sigfúsar Ein-
arssonar, eða þá að láta hr. Björg-
vin Guðmundsson raddsetja lögin,
sem alveg var hér við hendina.
Sjálfsagt er þetta nægilega sann-
gjarnt frá ritstjóra Heimskringlu í
garð hr. Þórólfssonar, þó sánnleik-
urinn sé sá, að þjóðlögin, sem sung-
in voru, séu ekki, og hafi aldrei ver-
ið til eftir Sigfús Einarsson fyrir
samkynja eða ósamkynja raddir, .. . r f .
, , , * ■ , . ' . . 1 sem Iistgafu hafa af skornum
neklur aðeins fyrir harmomum. , . , ,
Sömuleiðis aö Björgvin hafi verið , S ani 1
“við hendina,” einmitt þegar hann (
var staddur austur á Englandi. Eti
hvers vegna þessi dæmalausa varúð
með það að minnast aldrei á herra
Jón Friðfinnsson tónskáld, sem
væri hann ekki til? Öllum ætti
þó að vera það ljóst, að Jón er
prýðis vel gefinn, og fyllilega fær
Urii aö raddsetja fyrir hvaða söng-
flokk, sem vera bæri. Að visu
er Jón svo vel þektur, að hann
þarfnast engra sérstakra meðmæla.
Hér hefi ég þá lagt fyrir almenn-
Það hefir þá fyllilega verið sýnt ing alla aðaldrætti þessa einkenni
Notið
þetta
Bragð-
góða Kaffi
Þegar þér kaupið Saxon Kaffi,
þá gerið þér þau beztu kaup,
sem hægt er að gera.
Spyrjið um “The Gift Pack-
age”, silfruð William A. Rog-
ers teskeið í hverjum pakka.
H. L. MacKinnon Co.
Limited
SOID ON A MONEY BACK
GUARANTEE
SAXON
COFFEE

^HOICC BLCNUOF
SPCCIALIY StLECTED
HJGIO.. gradd
1e*IT,!"*«»3íC.r.
Eg vildi alvarlega ráð
leggja þeim, sem nú eru að snúast
á jörkunum, og velta vöngum
framnii fyrir V.-Islendingum, og
sífelt eru hrópandi: list!! list!!
að kynna sér alvarlega lífæð list-
arinnar, svo þeir beri þó ofurlítið
skyn á hvað “ósvikin list” þýðir.
Hr. Ragnar H. Ragnar aöstoðaði
karlakóriö með píanóleik. Rit-
stjóri Eögbergs hefir tekið af mér
ómak með þvi er hann skrifar um
leik herra Ragnars á Vorkveðju
Griegs. Aðeins vidi ég bæta því
við, að ef þetta hefir verið fyrir-
boði hins komandi vors, sem nú fer
í hönd, þá -kvíði ég fyrir vorinu
í fyrsta sinni á æfinni. Ritstjóri
Heimskringlu, eða ef til vill einhver
bráðabirgðar meðhjálp hans, geta
þess að herra Ragnar hafi leikið
Fantasy eftir Mozart með sérlega
fallegum tón og ágætum skilningi.
Taka þau það fram að þetta hafi
verið ósköp “gaman” jafnvel þó
ofurlítiö skorti á “tæra flugleikni.”
Hér hefði átt mæta vel við að rit-
stjórinn hefði bætt þessu við frá
eigin brjósti: Það hefði, jú, verið
um enn meiri afburða snild og list-
ræni að ræöa, og hárisi alfullkom-
leikans fyr verið náð, ef hr. Ragnar
hefði þjálfað betur tækni sina til
túlkunar og tjáningar, og þá að
milli Melodíu og undirspils yfir-
leitt afar lélegt, því víða drukknaði
Melodian alveg í hávaða undirspils-
ins. Hljóðfallið losaralegt, og al-
gerlega stefnulaust, eins og æfinlega
vill verða hjá þeirn, sem ekki eru
músíkalskir að eðlisfari. Meðferð
pedalsins var víða mjög ábótavant,
sérstaklega í “Allegro” og “piu
Allegro” þar sem alóskildum sam-
hljómum var grautað saman hvað
eftir annað.
Ekki heföi mér komið til hugar
að fara að gera mér neina rellu út
af því þó ritstjóri Heimskringlu
eða bráðabirgða meðhjálp hans,
auglýsi almenningi að þau hafi
“gaman” á samkomum eða ann-
arsstaðar. Slíkt er mér óviðkom-
andi meö öllu. Né heldur þó herra
Ragnar H. Ragnar hljóti lof þess-
ara hjúa fyrir pianóleikni sína. En
þegar Vestur-íslendingum er aug-
lýst það, og það af ritstjóra opin-
bers blaðs, að Ragnar Hjálmarson
“sé sá eini, sem taki Hst sína af
fullri alvöru” þá kastar tólfunum.
Eg kalla að Heimskr. færist
töluvert í fang, að leggja út á þann
sjó, að smána heila stétt manna og
kvenna, aðeins til að geta logið
lofi á einn eöa tvo vini ritstjórans.
Með þessari síðustu árás sinni
er hr. Sigfús Halldórs að ráðast á
alla þá Islendinga í þessutn bæ,
sem við píanó kennslu fást, og að
þeir séu að selja svikin verk.
Sömuleiðis ræðst hann að öllum
þeim, sem eru að stunda nám i
píanóspili, nema auðvitað þessu
eina óskabarni hans. Um konsert-
spil er ekki að ræða. Það hefir
enginn lagt fyrir sig, sem atvinnu,
hvorki R. H. R. eða aðrir. Eg
fyrir mitt leyti neita því með öllu,
að iláta þennan sísuðandi skúm
sönglistarinnar sviviröa kennslu-
starf mitt. Aðrir kennarar geta
gert sem þeim sýnst, enda líklegir
til að kaupa friðinn svo dýru verði,
að þeir hneigi höfuð sín í auð-
mýkt frammi fyrir Sigfúsi Hall-
dórs, þó hann legði þá i hjartastað,
meö kjaftarýting sínum. Hr. Sig-
fús Halldórs steig út á hálann ís,
með því að segja því fólki stríð á
liendur, sem einhverrar mentunar
hefir orðið aðnjótandi í sönglist-
inni. Ekki vegna þess að ég álíti
okkur neina undrastærð, heldur
vegna þess að hann sjálfur er þar
svo miklu minni. Hann mætti
gjarnan minnast þess, að viö höfum
öll setið þegjandi hjá, þegar hann
hefir verið að “stilla sér upp” á
meðal vor, sem “konsert artist”
með hráa og ótamda rödd, sem
hann hefir enga stjórn á, og æfin-
lega hleypur með hann i gönur.
Ekki ber hann svo mikla virðing
fyrir áheyrendum sínum eða sjálf-
um sér, að hann áliti það ómaks-
ins vert að temja röddina fyrst,
og syngja svo. Þetta er þó ekkert
siðlegra heldur en ef einhver hús-
freyjan bæri hráan sláturkepp á
borð fyrir gesti sína, og byði þeim
að snæða. Það má næstum segja
að Sigfús Ilalldórs hafi skoðaö það
heilaga skyldu sína að sverta og
svívirða Vestur-íslendinga sem
mest síðan hann tók við ritstjórn
Heimskringlu. Til bráðabirgðar
mætti nefna þessa: J. J. Bildfell,
Pétur Sigurðsson, J. G. Jóhanns-
son, H. Þórólfsson og söngflokk
hans, og nú síöast píanókennarana.
Árlega sendir þó Heimskringla inn-
heimtumenn sína til að innheimta
andvirði blaðsins af, þessum auð-
virðilega skril, sem hún er að troða
ofan í skítinn á milli gjald daga.
Til þess eins eru þessir garmar
nothæfir, -að borga fyrir svertuna
á sjálfa sig. Ekki hefi ég orðið
þess var, að hr. Sigfús Halldórs
hafi hreyft hönd eða fót til varn-
ar islenzku konunum í Saskatche-
wan,þó að góðvinur hans H.K.Lax-
ness líki þeim við úldnar sauðar-
gærur í “Alþýðu bókinni.” Bók,
sem nú er víðlesin á Islandi. Án
efa hefir ])ó herra Halldþrs þakk-
látlega þegið beina af sumum
þessuin konum, þegar hann hefir
verið á “konsert túrum” þar
vestra, og líklega ekki bandað
hendinni á móti peningum þeirra
fyrir aðgöngumiða á samkomur
sínar. Eg vil að síðustu minna
hr. Sigfús Halldórs á það, að mér
er nokkurnveginn kunnugt um
mentastig og hæfileika þess fólks,
sem af íslenzku bergi er brotið, og
unnið hefir á sviði hljómlistarinn-
Einnig er mér vel kunnur árangur
af störfum þess. Sömuleiðis er
mér kunnugt um hve “básúnublást-
ur” sumra manna hefir reynst létt-
ur á metunum þegar á hefir reynt
og mest þurfti við, og að ekki hefir
æfinlega verið “tekið fyrir fræði-
flóðið af þeirri göngumæði.”
Því miður get ég ekki i þetta sinn
tekið til athugunar það, sem þessir
tveir brautryðjendur þój-listarinn-
ar: S. H. frá H. og R. H. R.
skrifa um sjálfasig í síðustu Heims-
kringlu, sem þeir nefna: “Hljóm-
leikar í Winnipegosis.” Þar hygg
ég að alda montsins og loddara-
menskunnar hafi náð “hárisi” sínu
og að uppskafningshátturinn hafi
aldrei teygt betur úr sér í opinberu
blaði.
Eg verð að biðja lesendurna vel-
virðingar á því, aö ég minnist ekki
á fiðluspil hr. Pálma Pálmasonar,
sem var einn af þeim sem aðstoð-
uðu karlakór B. G. Eg finn mig,
því miður ekki færann til þess, þar
eð ég hefi ekki helgað fræðum
fiðlunnar svo mikið, sem eitt augna-
blik æfi minnar.
Jóms Pálsson.
U„i„ eru talin meí j, reynJust r&ta
verða þær alls 1 arslok 1929, 23 J - -
miljónir 63 þús. kr. eða sem svar-
ar ca. 230 kr. á mtnn og eru allar
við Danmörku, nema enska lánið,
rúml. 10 milj. kr.
Bæjarfélaga skuldirnar, 5 milj.
kr., eru allar við Danmörku
meðalið fyrir hann
Maður í Alberta Reynir Dodd’s
Kidney Pills.
og
■ • I
Mr. E. J. Moores Batnaði Alveg
Mjög Slæmur Bakverkur.
De Winton, Alta, 29. marz —
mestar hjá Reykjavík, eða 4 milj. j (Einkaskeyti)
Mr. Moores, sem hér
er góð-
firði, 48 þús. kr. Skuldir Vest- ^uonur borgari hefir óbilandi
trú á Dodd s Kidney Pills. Hann
471 þús. kr., en minstar hjá ísa
dir Vest
mannaeyja námu 233 þúsundum
segir: “Fyrir nokkrum árum
króna, óg skuldir Akureyrar 223:meiddi eg mig í bakinu. Eg reyndi
þús. kr. Mest af þessum skuldumlýmislegt við þessu, en batnaði þó
eru fastaskuldir og sömuleiðis ekki fékk Dodd’s Kid-
, .... ney Pills. Mér for fljott að batna
allar rkisskuldir, þv rkið greiddi Qg eftir að eg var búinn úr fjór.
síðustu lausakuld sínar árið um öskjum, var eg orðinn albata.
1925. Lausaskuldirnar, þar sem Eg trúi því ^fastlega^ að ef ^ekki
þær eru viðskiftaskuldir, sem
| væri fyrir Dodd’s Kidney Pills,
hefði eg ekki komist á þennan
ganga mjög upp_ og niður eftir |dag gíðan hefi eg þær alt af við
árferði og skapast við ný v:ð-;hendina og öll fjölskyldan notar
skifti, nýjar skuldir eða nýjarjÞpr*, Bzeta ráð, sem eg get gei-
Islenzkar skuldir
við útlönd.
Skuldir Islendinga, ríkis, bæja
og einstaklinga, við útlönd, voru
í árslok 1928 rúmlega 43 miljón-
ir ísl. króna, samkvæmt skýrslum
þeim er Hagstofan hefir safnað.
Mestur hluti þessara skulda voru
fastaskuldir, þ. e. skuldir, sem
greiða á smásaman eftr samnngi,
en lausaskuldirnar voru rúmlega
1 miljón kr. Mest af föstú skuld-
unum voru skuldir bankanna, um
16 miljónir 244 þúsund kr., þá
veðdeildarbréfa lán 7, milj. 899
þús. kr. og síðan riíkisskuldir 7
milj. 646 þús. kr. Skuldir kaup-
staða voru rúml. 5 miljónir kr. og
skuldir Eimskipáfélagsins, tog-
arafélaganna o. fl. 5 milj. 186 þús.
kr.. Sem ríkisskuldir eru hér ein-
ungis teknar þær skuldir, sem
taldar eru á landsreikningi, en
ekki þau lán önnur, sem ríkissjóð-
ur hefir að vísu tekið erlendis en
stendur ekki sjálfur straum af.
En svo er t. d. um meiri hluta
enska lánsins frá 1921, en ca. þrfr
fjórðungar þess voru aftur lánað-
ir bönkunum með sömu kjörum
og ríkið hafði. Ef bankahluti
enska lánsins og veðdeildarbréfa
kröfur á útlönd, sem nota má til
greiðslu eldri eða komandi skulda.
í árslok 1928 voru lausaskuldirn-
ar erlendis nærri 16 miljónir eða
15,933, en jafnframt áttu íslend-
ingar þar innieignir, sem námu
nærri 15 miljónum, svo að lausa-
skuldirnar.voru ekki taldar nema
ein miljón króna. Árið 1927 höfðu
þær einnig minkað mikð (voru 8
mlj. 268 þús.)i móts við það sem
var 1926, þv5 þá voru þær upp
undir sextán og hálfa miljón kr.
ið öllum þeim, sem bakverk hafa,
|er að reyna Dodd’s Kidney Pills.
Þær munu reynast vel. Þér get-
ið birt þetta, því, það 'getur orð-
ið öðrum til gagns.” — Það eru
vottorð þessu lík, sem hafa bygt
upp hið mikla álit, sem fólk hefir
á Dodd’s Kidney Pills.
og höfðu þá aukist mikið frá 1925
þegar þær voru rúml. fimm og
hálf milj. kr. Erlendu innstæð-
urnar 1927 og 28 sýna hið góða
viðskiftaárferði, sem þá var.
Lögr. '
TENDERS FOR COAL
^JEADED TENDERS addressed to the Pur-
^ ohasing Agrent, Department of Public
Works, Ottawa, will be received at his of-
fice until 12 oVlock noon, Wednesday, April
23, 1930, for the supply of coal for the Do-
minion Buildings and Experimental Farms
and Stations, throughout the Provinco nf
Manitoba, Saskatchewan, Alberta and Brit-
ish Columbia.
Forms of tender with specifications
and conditions attached can be obtained
from G. W. Dawson, Chlef Purchasing Agrent,
Department of Public Works, Otitawa; H. E.
Matthews, District Resident Architect, Win-
nipeg, Man.; G. J. Stephenson. District
Resident Architect, Regina, Sask.; Chas.
Sellens, District Resident Archiitect, Calgary,
Alta.; and J. G. Brown, District Resident
Architect, Victoria, B.C.
Tenders will not be considered unless
made on the above mentioned forms.
The right to demand from the successful
tenderer a deposit, not exceeding 10 per
cent. of the amount of the tender, to se-
cure the proper fulfilment of the contract,
is reserved.
By order,
N. DESJARDINS,
Secretary.
Department of Public Worksr,
Ottawa. March 26, 1930.
MARTIN & CO.
ENGIN ÞARF
AÐ NEITA SÉR UM HIÐ FÝJASTA OG BEZTA 1
EATNAÐI. BARA FÆRIÐ YÐUR 1 NYT
Vora miklu Vorsölu
Verðið er lágt. Úrvalið mikið
og svo vorir
Sérstaklega Hœgu Borgunarskilmálar
$
fyrir
NIÐURB0RGUN
getið þér fengið, hvaða Yfirhöfn, Kjól eða
Alfatnað í búð vorri, sem er alt að $50.00
virði. — Afgangurinn borgist á 20 vikna
borgunnm.
Það er þægilegt að borga eftir vorum reglum.
$19.75 to $39.50
Fox Furs
$29.50 to $49.50
KVENFÓLKS
Yfirhafnir Alklæðnaðir
$15.75 to $55.00
Kjólar
$7.95 to $35.00
KARLMANNA
Yfirhafnir Alfatnaðir
$17.95 to $35.00 $32.50 to $49.50
Föt, sem vér ábyrgjust
Búðin opin á laugardagskveldin til kl. 10.
MARTIN & CO.
EASY PAYMENTS, LTD.
2nd Floor Wpg. Piano Bldg., Portage and Hargrave.
tea
Fljót—Velvirk—Kostnaðarlítil!
The

=

Daglega er hægt að sjá hvernig
þessi vél vinnur í raforku deild-
inni á þriðja gólfi, miðju.
Washer
Rafmagns Þvottavél.
Ný rafmagns þvottavél, með síðustu
umbótum, en seld fyrir undarlega lágt
verð. Hún hefir alla kosti, sem heztu
þvottavélar hafa, og er eins falleg eins og
þær, sem dýrari eru. '
Þvottavélin er einstaklega ásjáleg,
ljósgræn að lit, slípuð eins og glas að
innan, og mjög þægilegt að halda henni
hr^nni. Þvær bœði fljótt og vel. Vindan
er eins hentug og verið getur.
$85.00
*
T. EATON C9.
WINNIPEG
LIMITED
CANADA