Lögberg - 20.11.1930, Side 6

eia. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. NÓVEMBER 1930.
.......... !
Sonur Guðanna
Eftir
R E X B E AC H.
“Hvað eigið þér við? Hvað viljið þér þá, sem
þér getið ekki fengið? Hver er hún?”
Sam svaraði þessu ekki, en eftir ofurlitla þögn
spurði hann: “Langar yður til að vtia, hvers vegna
eg er svona heppinn?”
“Auðvitað lanigar mig til að vita það.”
Hann stakk fingrunum niður með kraganum
sínum og tók þaðan dálitinn hlut, sem hann lagði á
orðið fyrir framan hana.
“Hvað er þetta? Kaþólskur verndargripur?”
“Svo er það.”
“Eg vissi ekki, að þér væruð kaþólskur. Eg er
það ekki.”
“Hver eru yðar trúarbrögð?”
“Trúarbrögð? Yður er vorkunnarlaust að sjá,
að eg tilbið Soninn. Annars hefi eg mesta trú á
góðum mat og líkamsæfingum. En áður en við för-
um mikið að tala um trúarbrögð, ættuð þér að segja
þjónunum, að hætta við að koma með vinið, sem þér
báðuð um. Það væri fallega gert, að snúa mér
til réttrar trúar. Eg er heiðingi. Eg tek alt gott
og gilt, sem þér segið. En meðal annara orða, haf-
ið þér nokkra peninga? Mér kemur það reyndar
ekkert við, en pabbi var að spyrja um það. Það er
"■~það fyrsta, sem foreldrar spyrja um, ef dóttur þeirra
lízt vel á einhvern. Ef svarið er neitandi, þá er
óánælgjan vís. Pabbi segir, að eg sé ástsjúk, og sjái
ekki fótum mínum forráð.”
“Eg hefi enga peninga, sem eg geti sagt, að séu
eiginlega mínir eigin peningar,” svaraði Sam.
“Við skulum ekki fara lengra út í þá sálma.
Eg hefi nóg og meir en það. Pabbi hefir meiri pen-
inga en bankinn.” Hún þagnaði pfurlitla stund og
það komu dálitlir rauðir dílar í kinnarnar á henni.
“Hvernig stendur annars á því,” hélt hún áfram,
“að yður er illa við mig? Eg er sæmilega lagleg”
“Sæmilega? Óttalega! Langt fram yfir alt,
sem eg get hugsað mér!” sagði Sam.
“Og ég er sæmilega greind.”
“Miklu meira en það. Þegar eg hugsa um gáf-
ur yðar, þá dáist eg að þeim, og finn betur en nokk-
urn tíma áður til minnar andlegu fátæktar.” Þetta
var sagt blátt áfram en þannig, að það bar vott um
einlægni.
“Eg hefi mikið af þessu, sem ómögulegt er að
lýsa seiðmagni, eða hvað það nú er, einhverju—”
“Þér hafið það áreiðanlega og eg dáist að því.”
“Því í ósköpunum takið þér mig þá ekki í fang-
ið og dansið við mig?” Þau Sam og Alannna stóðu
upp og fóru að dansa. Þau voru bæði eins og drukk-
in af fögnuði.
Þegar þau komu aftur, var búið að láta á borð-
ið það sem Sam hafði beðið um. Dálitla stund sátu
þau þegjandi, e4i Sam varð fyrri til að taka til máls.
Tókuð þér eftir hjónunum, sem töluðu við mig? Kon-
an lítúr út fyrir að vera spánversk.”
“Þessi með stóra kambinn? Hver eru þau?”
“Vinir Bathursts. Maðurinn er einn af þess-
um olíukóngum frá Oklahoma, hún er kona hans.
Bathurst sagði mér hvernig þau kyntust. Mig lang-
ar til að segja yður það.”
“Því það?”
“Það er dálítið merkileg saga, eða mér finst
það að minsta kosti. Hann kyntist henni í Monte
Carlo og varð strax ástfanginn af henni, vegna þess
hve falleg hún er. Hún er elskuleg kona, eða finst
yður það ekki?”
“Mér er ekkrt gefið um neinar konur, sem yður
liggja svona orð til.”
Hann var að hugsa um, hvernig hann gæti kom-
ið því fyrir, að kynnast henni, þegar hún alt í einu
hneigði sig fyrir honum og brosti—”
“Hún er sjálfsagt frek, eins og Spánverjar eru
flestir.”
“Hún er alls ekki Spánverji. Hún er Osoge
stúlka.”
“Hún er hvað?”
Osoge Indíani, frá sama ríkinu og hann er.
Þessi Indíana flokkur er orðinn að ríku og mentuðu
fólki. Þessi stúlka fékk ágæta mentun við Eastern
háskólann. Hér er um hreina og göfuga ást að
ræða. Mér finst það afar merkilegt.”
“Að hverju leyti?” spurði Alanna.
“Vegna þess, að margt fólk hefir svo afar mik-
ið ógeð á öllum kynflokkum, öðrum en sínum
eigin!”
“Það er bara hégómi.”
‘Hafið þér ekki líka þessar tilfinningar? Mund-
uð þér vilja giftast Indíana, eða nokkrum, sem ekki
væri hvítur maður?”
“Eg var einu sinni trúlofuð einum — frá Aust-
ur-Indlandi. Það var nú auðvitað ekki nema leikur,
en hann var býsna góður náungi, o!g hann var ekki
svo mjög dökkur. Eg gæti ekki átt Svertingja. Þér
hafið undarlegar skoðanir, Sam. Ef mér þætti vænt
um mann, þá gæti eg ekki annað en gifst honum.
Sem beUir fer, er eg þannig upp alin, að eg verð að
láta alt eftir mér, sem mig langar til. Það er óþekt
hjá okkur þetta “þú skalt ekki”. Eg mundi giftast
honum, eða engin önnur skyldi giftast honum, að
minsta kosti. Hafið þér aldrei orðið ástfanginn?”
“Aldrei, þangað til eg dansaði við yður.”
Alanna hallaðist áfram og studdi berum oln-
bogunum á borðið, og studdi hönd undir kinn, eins
og vani hennar var. Hún horfði fast og stöðugt á
hann og það var engu líkara, en hann félli í hálf-
gerða dáleiðslu. Honum hafði aldrei dottið í hug,
að nokkur stúlka gæti verið svona lokkandi — seið-
andi, eins og þessi, eða að það mundi nokkurn tíma
koma fyrir sig, að lesa í augum nokkurrar stúlku þær
hugsanir og tilfinningar, sem hann nú þóttist geta
lesið úr augum Alanna Wagner.
“Um hvað eruð þér að hugsa?” spurði Alanna
eftir góða stund.
“Bara þetta, að hið eðlilega, óhjákvæmilega,
verður að koma fram, hvað sem öllum göfugum dygð-
um og andlegum þroska líður,” svaraði Sam með
hálf-óstyrkri rödd.
Hljóðfærasláttrinn hafði hætt um stund, en nú
byrjaði hann aftur, og þau Sam og Alanna fóru aft-
ur að dansa. Sam var enn styrkari og öruggari en
áður, og Alanna gladdist af að finna það. Hún gaf
eftir, færðist alVeg að honum og hann fann andar-
drátt hennar leika um vanga sér. Það var engu lík-
ara, en þau hefðu komið sér saman um það, að hætta
að dansa, þegar þa'u bar rétt að dyrunum, o'g þau
fóru út og horfðu út á sjóinn. Það var logn og
nóttin var hlýleg og anganin af blómunum lagði
móti þeim þegar þau komu út. Þau genlgu niður mar-
maratröppurnar og út í garðinn. Margir segja, að
fegurri listigarð sé hvergi að finna í víðri veröld.
Framundan þeim var breið o!g fögur gata, með fall-
egum trjám báðu megin. Af þessari götu sást út á
höfnina og það er meir en líklegt, að hún hafi verið
lögð mað það í huga, að gera hentu'gan gang fyrir
elskendurna. Þessi gata hafði strax orðið vinsæl
og það var eins og fólki væri alt af að þykja meira
og meira vænt um hana. Gestirnir, sem þarna höfðu
verið, unnu henni. Þeir voru orðnir margir, sem
áttu ýmsar þægile’gar endurminningar tengdar við
þessa götu. Giftar konur sneyddu heldur hjá þess-
ari götu, en ungu stúlkurnar, og piltarnir Iíka, voru
þar æði oft. Einstöku sinnum höfðu líka sjálfsmorð
verið framin þarna. Hér var Alanna þaulkunnug.
Hér voru þau, Sam og Alanna, komin, án þess
þau vissu hvers vegna, eða hvort þeirra hefði ráðið
ferðinni. Hvorugt hafði í raun o'g veru gert það,
þau bara fóru þarna, og þegar þau voru komin inn
í hálf-dimmuna, þá stönzuðu þau, eins og þeim hefði
verið gefin einhver þögul bending, og horfðu hvort
á annað.
Það var meir en hálf dimt, en þau sáu þó hvort
annað vel, eða þeim fanst það. Alanna skildi vel, að
hann var hálf-dáleiddur, hann gat ekki hu'gsað
skýrt, eða hann gat að minsta kosti ekki látið skyn-
semina ráða. Því var virkilega svo farið, að hann
þá í bili misti taumhald á tilfinningum sínum.
Hann, og hún í örmum hans. Hann faðmaði
hana að sér og þrýsti hverjum kossinum eftir ann-
an á varir hennar. Það var eins og hann hugs-
aði ekkert um, hvað hann var að gera. En stúlkan
tók kossum hans o!g faðmlögum með fögnuði. Henn-
ar faðmlög gáfu hans ekkert eftir. Hér var í
stuttu máli, um hamslausan ástafögnuð að ræða á
báðar hliðar. Engin skynsamleg hugsun komst hér
nokkurs staðar nærri. Flestum eða öllum hugsun-
um má Iýsa með orðum. Jafnvel sorginni má lýsa,
svo hún verði öðrum skiljanle!g. En ástafögnuðinum
getur enginn lýst, svo meira verði en hálfverk.
Alanna hafði sagt, að Sam væri kaldur í við-
móti, hálfgerður járnstaur hafði hún sagt að hann
væri. En járnið bráðnaði í þetta sinn og henni
fanst það vera nokkuð heitt. Ekki of heitt, samt, það
gat ekki verið. Þetta var ekki nýjung fyrir hana,
eins o!g það var fyrir hann. Aðrir menn höfðu sýnt
henni ásta-atlot og henni hafði fallið það vel. En
alt, sem hún hafði áður reynt af þessu tagi, var
bara eins og hégómi í samanurði við þá sælu, sem.
hún nú naut.
Það heyrðist mannamál, og fólk gekk fram hjá,
en Sam og Alanna skeyttu því ekkert. Þau sátu
stundarkorn á einum bekknum, sem var utan við
götuna. Svo stóðu þau upp og gengu eitthvað, án
þess að hulgsa nokkuð um það hvert þa fóru. Tím-
inn leið og það var dimt og nú tóku þau eftir því, að
rafljósin í garðinum höfðu verið slökt. En það var
heiður himinn og stjörnurnar lýstu. Gosbrunnur-
inn hélt áfram að þeyta vatninu upp í loftið, og þau
heyrðu vjð og við til einstöku fugla, þó þeir væru
flestir sofnaðir. Hljóðfærin í danssalnum voru
löngu þögnuð.
Elskendurnir voru þögul lengst af, og þegar
þau sölgðu eitthvað, þá voru það bara efnislaus orð
og sundurlaus. Þa voru bara að hugsa um sína eig-
in sælu, og henni verður ekki lýst með orðum.
“Þúsund sinnum hefir mig dreymt um það, að
eg héldi þér í faðmi mínum, eins og eg geri nú,”
sagði Sam 1 hálfum hljóðum. “Mér finst elg kann-
ast við þessar sælu tilfinningar. Eg hefi nú lengi
hugsað um fátt annað en þig. Á hverju kveldi hefi
eg sofnað með mynd þína í huga mér. Mér hefir
fundist, að hár þitt léki við kinnar mér, og mér hef-
ir fundist að eg finna af því inndæla blóma-
an!gan.”
“Það er nú bara sápan hans föður míns,” sagði
Alanna. “Það er góð lykt af henni og hún endist
lengi.”
“Pabbi þinn spurði, hvort eg hefði nokkra pen-
inga og eg sagði þér—”
“Segðu mér ekkert um það, elsku vinur minn.
Hvað !gerir það til? Mig varðar ekkert um það eða
neitt annað. í kvöld hugsa eg ekki um hann sem föð-
ur minn. Nú er eg ekki hold og blóð og við mig
loðir ekki snefill af neinu því, sem kalla má skyn-
semi, eða eitthvað þess konar. Eg er “prinsessan
sofandi”, sem er enn að núa augun. Það getur vel
verið, að þú sért bara beiningamaður o!g flökkukind,
en það gerir ekkert til.”
“Nei, svo er fyrir að þakka, að eg er ekki bein-
ingamaður. Eg held mér sé óhætt að segja, að eg
hafi eins mikla peninga eins og faðir þinn, o!g kann-
ske meiri, eða eg stend til að hafa það—”
“Mér þykir leiðinlegt, að þú skyldir segja mér
þetta. Eg vildi helzt, að þú værir óþektur og um-
komulaus og hefðir ekkert nema mig. E!g vildi þú
værir duftinu smærri.”
“Því vildirðu það?”
“Ef þú hugsar ekki eins um mig, þá get eg ekki
gert þér það skiljanlegt. Þú mátt ekki biðja mig, að
hugsa eða tala skynsamlega. Eg hefi rétt nú kom-
ist að því, hver eg er og—”
“Og eg verð að segja þér hver eg er—”
“Ekki í kveld! Elsku vinur minn, gerðu það
ekki. Eg* verð að fá að njóta óvissunnar.
“Þú ert reglulegur gimsteinn. Eg tilbið þig.”
“Kystu mig þá.”
Aftan við sætið, sem þau sátu á, stóð líkneski.
Það var af klæðlausri dansmey í þeim stellingum,
að hún lyfti dálítið öðrum fœtinum, hallaði höfð-
inu aftur á bak og lyfti upp báðum höndum. Hun
var ímynd æskunnar o!g gleðinnar og ástríðanna.
Alanna lagði andlitið við vangann á Sam. Herðar
hennar og brjóst var eins slétt og ávalt eins og dans-
meyjarinnar.
Þegar þau loksins fóru inn í veitingahúsið, var
aldimt. Vökumaðurinn gaf þeim grunsamlegt auga,
en hélt svo í hina áttina.
“Eg hafði enga hugmynd um, að það væri orðið
svona framorðið,” sagði Sam þegar hann leit á úrið
sitt. “Hvað heldurðu að faðir þinn segi?”
Alanna hló, og la'gði handlegginn enn fastara
utan um mittið á Sam. “Hann er skynsamur karl.
Hann segir líklegast, að það sé betra fyrir stúlku,
að vera úti seint en aldrei.”
Alanna var vanalega löngu komin á fætur og
farin út, áður en faðir hennar hafði morgunverð.
Honum brá því í brún morguninn eftir, þegar hann
sat við morgunverðinn og Alanna kom inn í borð-
stofuna og settist hægt og letilega á stól gagnvart
honum. Hún var enn í náttfötunum, föl og þreytu-
leg og það var eins o'g hún gengi í svefni. Augna-
ráðið var starandi og það var eins og hún horfði á
föður sinn úr fjarska.
“Halló,” sagði hann glaðlega. “Hvað hefir taf-
ið þig í morgun, o!g hvað kemur til að eg nýt þeirrar
ánægju—” hann þagnaði ofurlitla stund og hallað-
ist fram á borðið. “Hamíngjan góða! Hvað gengur
að þér, Alanna mín?”
“Spurðu ekki um það,” sa!gði hún og rétti upp
hendina seinlega. “Mjólkurmaðurinn kom með mig
og eg hefi ekki fest blund. Eg skal aldrei sofa oft-
ar, þar er glæpsamleg tímaeyðsla. Láttu þér ekki
bregða við neitt, sem þú kant að heyra um mig. Þú
eyrir aldrei meira en helminlginn af því, sem þó er
satt. Ef einhver vökumaðurinn skyldi segja þér, að
hann hafi séð mig hér eða þar, á þessum og þessum
tíma, þá láttu þér ekki bylt við verða, því það er
sjálfsagt satt. Eg hefi farið langa leið og kannað
ókunnuga stigu, bæði á landi og sjó. Það er merki-
legt, að eg skyldi slæðast aftur heim með rjóma-
flöskunum.” Hún horfði með hálf-opnum augum
innan um hina skrautlegu stofu. “Miklum breyt-
ingum hefir þessi gamla stofa tekið.”
“Ertu búin að fá kaffið?"'
“Eg hefi ekkert fengið. Eg hefi fengið alt.”
“En heyrðu mig! Hvað hefir eiginlega komið
fyrir þig?”
“Það er mér ómögulegt að segja. Eg reyndi
svo margt í nótt, sem eg hefi aldrei reynt áður.
Það er ómögulegt að segja frá því. Það var eitt-
hvað, sem kalla mætti himnaríkis sælu. En eg gekk
fram af sjálfri mér og er öll í molum.”
“Þú varst úti með þessum Lee, eða var það
ekki?”
“Jú, við sátum úti garðinum í alla nótt, rétt
eins og sjómennirnir gera o!g stúlkurnar þeirra.”
“Úti í garði?” sagði Wagner, og var rétt eins og
honum litist eitthvað ekki sem bezt á þetta.
“Vertu nú hægur og góður, pabbi minn,” svar-
aði Alanna, o!g sagði það með góðu, helzt eins og í
prédikunarróm. “Eg sat undir stjörnubjörtum himn-
inum og kulið lagði um fæturnar á mér og eg hafði
ekkert á höfðinu. Það var mesta furða, að eg skyldi
ekki fá versta kvef.” Hún horfði á föður sinn
þannig, að honum varð meira um það, heldur en
jafnvel nokkuð, sem hún hefði getað sagt.
“Eg skil ekki, hvað þú ert að fara,” var alt sem
hann gat sagt í bráðina.
“Við erum i samræmi. Þú ert tilfinningalaus
og eg er sofandi, eða meir en það, blóðið hefir
storknað. Eg hefi óráð. En vektu mig ekki, kall-
aðu ekki á læknir. Það gæti skeð að hann læknaði
mig.”
Wagner starði á dóttur sína og vissi ekki hvað
hann ætti að hugsa eða segja. Honum var næst að
halda, að þetta væri alt einhver uppgerð. “Er þér
virkilega alvara? Er þetta satt, sem þú segir mér,
hvar þú hafir verið? Það lítur út fyrir, að þú sért
stolt af þessu framferði. Þú lætur eins og hálf-óð
mannaeskja, eða einhver óhemja. Eg verð liklega
að setja þig í bönd.”
"Það er einmitt það sem það er stundum
kallað.”
“Úti heila nótt með ókunnugum manni! Eg
hefi aldrei heyrt neitt því líkt.” Wagner var orðinn
töluvert æstur í skapi, en Alanna gerði ekki annað
en hló.
“Ókunnugum manni! ósköp er að heyra til
þín, faðir minn! Hann var mér ókunnugur, en hann
er það ekki lengur. Nú er eg honum nauða-kunnug,
frá hvirfli til ilja. En eg hefi verið sjálfri mér ó-
kunnug. Þú náttúrlega verður æfur, en eg er að
vara þig við. Eg þekti sjálfa mig alls ekki. fyr en
eftir klukkan hálf tólf í gærkveldi. Nei, nei, Wagn-
er, eg hafði ofurlítið kynst hinni fögru dóttur yðar,
svona eins og 'gengur og gerist, en eg var henni
aldrei veruleg kunnug fyr en í nótt. Þvílíkar til-
finningar! Þvílík dýpt! Þvílíkt magn! Hún er
engin meðal manneskja og hún er föður sínum til
mikils sóma. — Hann kysti mig, pabbi. Fyrirgefðu!
E!g veit þú gerir það. Það var himneskt!”
Albert Wagner gaf eitthvert hljóð af sér, sem
mest líktist stunu. Það gekk alveg fram af honum.
Hann reyndi að tala, og reyndi að segja eitthvað,
en hann gat ekkert sagt, c/g hann var ekki nema rétt
byrjaður, þegar Alanna tók fram í fyrir honum, og
nú talaði hún með nokkuð meiri alvöru en áður.
“Blessaður, byrjaðu nú ekki á þessum söng. Þú
verður æfinlega hjáróma og nærð sjaldan laginu.”
Þau töluðu bæði í einu, en einhverju sem hann
sagði, svaraði hún með meiri skerpu heldur en áður.
"Nú ertu farinn að hugsa alt of lágt. Reyndu
s* slíts hugann frá því, sem auðvirðilegt er. Það
KAUPIB AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH &
Bnnk .IH.rn.,,.
er engin ástæða til að fyrirverða sig fyrir mínar
gerðir. Eg er ekki að fela mig í myrkrinu.”
“Þú hefir þegar gert það. Það er ekki til nems
að segja mér að stúlka faðmi óg kyssi mann heila
nótt úti í myrkrinu og—”
“Eg gat í raun og veru svo sem ekkert við þetta
ráðið. Það er alveg satt! Þú þékkir þennan mann
ekki. Kvenmaður er alveg eins og deig í höndunum
á honum, sem hann getur hnoðað rétt eins og on
um sýnist. Eg var bara eins og fis í vmdmum.
Auðvitað vildi eg að vindurinn héldi áfram. Það
var svo gott að láta vindinn feykja sér. Eg er ekki
að segja, að eg hafi ekkert gert til að auka gleðma^
En það kemur ekki öðrum við en mér. Þu verður að
re'yna að koma því inn í þitt höfuð, þó þú eigir kann-
ske erfitt með það, að eg ræð mér algerlega sjalf og
þarf engum að standa reikinsskap á mínum gerðum,
nema sjálfri mér. Þú þarft að skilja fólkið, eins og
það er nú, ekki eins og það var einhvern tíma. Þu
ert eins og feður vanalga voru fyrir stríðið. En
þú getur svo sem haft þínar úreltu hugmyndir fynr
mer“ósköp eru að heyra þetta! Þó eg ætti lífið að
leysa, þá skil eg ekki þetta frelsi, sem þú ert að
tala um, og veit ekki hvort þú átt við frelsi eða o-
frelsi, sekt eða sakleysi.
“Sakleysi og fáfræði og heimska ruglast alt
saman í huga þínum. Karlmenn hu-gsa svo mikið
um það sem er andstyggilegt.”
“Hættu þessu vitleysistali. Eg myndi gera ut-
af við þig, ef eg héldi þú værir eins slæm, eins og
þú læst vera. Eg býst við þér finnist einhver mik-
ilmenska í þessu vitleysistali. Það er eins ög svo
margt annað nú á dögum. Það er engu likara, en
að unga fólkinu þyki sómi að skömmunum, eða það
talar svoleiðis. Nú finst mér næstum, a ðeg hefði
heldur viljað, að Anna hefði ekki skilið við mig.
Mér er alvara. Eg er hræddur um, að mér hafi al-
gerlega mistekist að ala þig upp.” Raunasvipunnn
á andliti hans var svo greinilegur, að ekki var um
að villast að honum leið alt annað en vel.
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
/
Amaranth, Man...........
Akra, N. Dakota.........
Arborg, Man.............
Árnes, Man.............
Baldur, Man.............
Bantry, N.Dakota ....
Beckville, Man..........
Bellingham, Wash.......
Belmont, Man............
Bifröst, Man............
Blaine, Wash..........
Bredenbury, Sask.......
Brown, Man.......... • •
Cavalier, N. Dakota .. .
Churchbridge, Sask. . .
Cypress River, Man. . . .
Dolly Bay, Man........
Edinburg, N. Dakóta ..
Elfros, Sask...........
Foam Lake, Sask. .. .
Framnes, Man...........
Garðar, N.'Dakota . . ..
Gardena, N. Dakota ..
Gerald, Sask.......•
Geysir, Man...........
Gimli, Man..........• •
Glen'ooro, Man.........
Glenora, Man..........
Hallson, N. Dakota ..
Hayland, Man...........
Hecla, Man.............
Hensel, N. Dakota .. ..
Hnausa, Man............
Hove, Man..............
Howardville, Man. .. .
Húsavík, Man...........
Ivanhoe, Minn..........
Kristnes. Sask.........
Langruth. Man........
Leslie, Sask...........
Lundar, Man............
Lögberg, Sask.........
Marshall, Minn.......
Markerville, Alta. .. .
Maryhill, Man..........
MLineota, Minn.........
Mountain, N. Dakota .
Mozart, Sask.........
Narrows, Man..........
Nes. Man..............
Oak Point, Man. .. .
Oakview, Man..........
Otto, Man..............
Pembina, N. Dakota ..
Point Roberts, Wash. .
Red Deer, Alta........
Revkjavík, Man.........
Riverton, Man.......
Seattle Wash..........
Selkirk, Man..........
Siglunes, Man........
Silver Bay, Man.......
Svold, N. Dakota ....
Swan River, Man. ..
Tantallon, Sask......
Upham, N. Dakota ..
Vancouver, B. C. .. .
Víðir, Man............
Vogar, Man...........
Westbourne, Man, ..
Winnipeg Beach. Man,
Winnipegosis, Man. ..
Wynyard, Sask.........
.......B. G. Kjartanson.
B. S. Thorvardson.
.......Tryggvi Ingjaldson.
...........J. K. Kardal
............O. Anderson.
..........Einar J. Breiðfjörð.
...........B. G. Kjartanson.
......Thorgeir Símonarson.
............O. Anderson
.......Tryggvi Ingjaldson.
......Thorgeir Símonarson.
........S. Loptson
;■......j. s. GiiHs.
........B. S. Thorvardson.
................S. Loptson.
.....F. S. FreTierickson.
.........Ólafur Thorlacius.
.........Jónas S. Bergmann.
.. Goodmundson, Mrs. J. H.
.... Guðmundur Johnson.
.........Tryggvi Ingjaldson.
........Jónas S. Bergmann.
.........Einar J. BreiðfjörS.
................C. Paulson.
Tryggvi Ingjaldsson.
..............F. O. Lyngdal
..........F. S. Fredrickson.
................O. Anderson.
.........Col. Paul Johnson.
.............Kr. Pjetursson.
..........Gunnar Tómasson.
.............Joseph Einarson.
................J. K. Kardal
...............A. J. Skagfeld.
G. Sölvason.
...... .. G. Sölvason.
....................B. Jones.
...............Gunnar Laxdal.
..........John Valdimarson.
................Jón ólafson.
...............S. Einarson.
...........* .. .. S. Loptson.
....................B. Jones.
................O. Sigurdson.
.................S. Einarson.
....................B. Jones.
..........Col. Paul Johnson.
..............H. B. Grímson.
...............Kr Pjetursson.
................J. K. Kardal
.............A. J. Skagfeld.
...........Ólafur Thorlacius.
............S. Einarson.
■; ;; ..........G. V. Leifur.
................S. J. Myrdal.
..............O. Sigurdson.
..............Árni Paulson.
G. Sölvason.
.. ..... J. J. Middal.
........... Klemens Jónasson.
...............Kr. Pjetursson.
...........Ólafur Thorlacius.
...........B. S. Thorvardson.
.................J. A. Vopni.
...................C. Paulson.
...........Einar J. Breiðfjörð.
...............Mrs. A. Hardy.
...........Tryggvi Ingjaldsson.
...............Guðm. Jónsson
............Jón Valdimarsson
., .. ...........G. SölArason.
.... Finnbogi Hjálmarsson,
,, ,,,,,, Gutmar Johannsson.