Lögberg - 17.09.1931, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. SEPTEJVÍBER 1931
Bls. 3.
▼ 1
Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir böm og unglinga

B L E I K U R.
Þegar eg flutti alfarinn til Iieykjavíkur
árið 1881, settist eg að hjá mági mínum, Sig-
fúsi Eymundssyni, ljósmyndara. Hann liafði
mikið yndi af. góðum hestum, þótt ekki væri
hann reiðmaður að sama. skapi. Þó fann hann
jafnan í því efni, sem öðru, hvort að honum
sneri handarbak eða lófi, eða með öðrum orð-
um: hann kunni að feta ágæti hesta sinna og
sýndi alt ,af mikla leikni, er hann greip þá til
kostanna.
Þegar eg kom til Sigfúsar, átti hann, ásamt
fleiri gæðingum, lítinn hest bleikan, er hann
liafði keypt fyrir mörgum árum norðan úr
Skagafirði af Bimi í Hjaltastaðahvammi, föð-
ur frú Kristínar Símonarson, sem lengi átti
lieima hér í bæ, en nú er nýle£a látin.
Bleikur var að ýmsu leyti einkennilegur í
háttum sínum, vitur með afbrigðum og kost-
irnir að sama skapi, enda mun óhætt að segja,
að hann hafi verið með allra beztu og snjöll-
ustu gæðingum, er þá voru uppi. Fjörið afar-
mikið og skjótleiki á skeiði eða stökki, tals-
vert meira en í meðallagi. En tölt hafði hann
ekki, enda var sá gangur fágætur í þá daga.
Eg sagði áðan, að Bleikur hefði í mörgu
verið einkennilegur, og skal eg þá reyna að
færa sönnur á það, og tína það helzta til, er eg
man um liann og einkennilegt þótti.
Vísu lærði eg fyrir nokkrum árum, sem mér
finst að getað hefði verið kveðin um Bleik.
Hún er svona:
“Farðu vel með folann minn,
fæstum reynist þægur;
hann er eins og heimurinn,
hrekkjóttur og slægur.M
Bleikur var styggur, beit og sló og hafði oft
alt ilt á homum sér þegar átti að handsama
hann. Þó sýndi hann sig í engu slíku við hús-
bónda sinn, en hins vegar geri eg ráð fyrir, að
hann hefði aldrei látið Sigfús ná sér úti á víða-
vangi, enda reyndi karlinn það ekki. Það kom
á mig og fleiri unglinga, að sækja Bleik og ná
honum, og gekk það misjafnlega vel.
Aldrei kunni Bleikur við sig undir söðli, var
þá latur og treggengur, brá fyrir sig brokki,
skifti um gang og jafnvel víxlaði, ,sem hann
annars aldrei gerði, enda sóttusjtj konur lítt
eftir honum til reiðar. Þegar hann stóð á hlaði,
söðlaður, iþá engdi hann niður höfuðið ólund-
arlegur, og gat þá engum ókunnugum komið
til hugar, að þar væri um afburða gæðing að
ræða.
Yfir liöfuð gerði hann sér mannamun og
var sérstaklega ódæll og óráðþæginn við alla
ókunnuga, svo að erfitt var fyrir þá, að koma
nokkuru tauti við hann; hljóp hann þá stund-
um með þá út úr götunni og liafði ýmsa aðra
hrekki í frammi. En þegar menn fóru að kynn-
ast honum, var annað uppi á teningnum. Þá
komu kostirnir í ljós, og þeir vom bæði miklir
og margliliða, og þá sýndi hann aldrei annað
en það, sem hvern gæðing má prýða.
Það tíðkaðist þá á sumrum, eins og nú, að
þeir Reykvíkingar sem gátu, riðu eitthvað upp
í sveit á sunnudögum, sér til liressingar og sálu-
bótar. En vegna. þess að eg var þá bundinn
við ljósmyndasmíði komst eg aldrei af stað fyr
en um nón; fram að þeim tíma varð eg að “af-
mynda fólkið.”
Einn sunnudag sem oftar reið eg upp í
Mosfellssveit, ásamt fleirum. Eftir einum
samferðamanninum í það sinn man eg sér-
staklega vel vegna Bleiks. Maðurinn var Gunn-
ar Þorbjörnsson, ættaður frá Steinum í Borg-
arfirði; hann varð síðar kaupmaður hér í
bænum og mörgum að góðu kunnur. Gunnar
hafði snemma mætur á góðum hestum, enda
sendi faðir hans lionum oft ágæta hesta.
Þennan umrædda sunnudag reið Gunnar
rauðum fola, 6—7 vetra gömlum; var folinn
léttvígur, viljaharður og röskur vel. Þegar við
komum upp úr Reiðskarði hjá Artúnum, fór-
um við gamla veginn eins og leið liggur niður
að Grafarvog. A melunum var venja að
spretta úr spori og hleyptum við báðir. En
um leið og Rauður tók á rás, þaut Bleikur með
mig út úr götunni og vildi hvergi fara. Þóttist
eg vita, að hann teldi sig ekki hafa í fullu tré
vð Rauð, svo að eg lét hann sjálfráðan og hugs-
aði mér að bíða þangað til að eg fyndi að
Bleikur vildi sjálfur grípa sprettinn- Þess var
heldur ekki langt að bíða, því að þegar komið
var upp á melana héma megin Korpúlsstaða,
fór Bleikur að skjóta til eyrurn og varð þá nota-
lega léttur í taum og spori. Sagði eg þá við
Gunnar, að við skyldum hleypa aftur, því að
eg fann á öllum hreyfingum Bleiks, að liann
mundi ósmeykari en í fyrra skiftið. Enda fóru
leikar svo að liann skiídi Rauð rækilega eftir.
Þá var Bleikur 21 vetra og farinn að hærast.
Ekki man eg eftir því, að eg sæi nokkuru
sinni þreytu á Bleik, og var þó ekki hægt að
segja, að honum væri' sérstaklega hlíft eða
mulið undir liann. En alt af fór Sgfús vel með
Bleik og sýndi honum ýmiskonar nærgætni.
Til dæmis lét hann Bleik aldrei synda yfir
stórárnar austanfjalls, þó að hinir hestarnir í
förinni yrðu að gera það. Teymdi Sigfús klár-
inn með öllum reiðtýgjum út í ferjuna, og þar
stóð Bleikur með höfuðið í handarkrika hús-
'bóndans og 'bærði ekki á sér fyr en báturinn
kendi krunns; þá lyfti hann sér yfir borðstokk-
inn og stökk á land, rétt eins og hinir far-
þegarnir.
Venjulega var Bleikur hagaspakur, bæði í
heimahögum og á ferðalagi. Og á meðan eg
var bonum samvistum, vissi eg ekki til, að hann
stryki nema einu sinni. Það var í ferðalagi
til Akureyrar 1882- Þá kom hann í Skagafjörð
eftir 91—10 ára dvöl hér syðra og hafði aldrei
komið þangað frá því hann var seldur suður.
Við gistum í Vallholti, en þaðan strauk hann
um nóttina heim til æskustöðva sinna í Hjalta-
staðahvammi, og þekti ein af dætrum Björns
gamla hann í hlaðvarpanum þegar komið var
á fætur um morguninn. Svona var átthaga-
ástin sterk, og mfnningamar gömlu lokkandi,
þrátt fyrir a'lt dálætið syðra og hugulsemi
húsbóndans.
Út um hagana fór Bleikur einförum, sam-
lagaði sig aldrei öðrum hestum og hneggjaði
aldrei til þeirra né -félaga sinna, er hann átti
þó samstöðu með vetur eftir vetur.
Eg var Bleik samtíða um tíu ára skeið og
allan þann tíma lieyrði eg hann hneggja að eins
einu sinni, og það var í síðasta sinni, er honum
var slept upp úr bænum. Bleikur va r aldrei,
allan þann tíma, fluttur í haga, heldur slept við
hús Sigfúsar á Læjargötuhorninu; velti hann
sér þá venjulega nokkram sinnum á Lækjar-
torgi, tók síðan á rás og skokkaði hröðum fetum
upp að Búastöðum.
í síðasta sinn, er Bleik var slept í Reykja-
vík, sneri hann sér vjð á lækjarbrúninni og
hneggjaði einu sinni eða tvisvar. Hneggið var
einkennilega hátt og hvelt, svo að ekki var ann-
að hægt, en að veita því eftirtekt! Það var
engu líkara, en að hann væri að kveðja hús-
bónda sinn og aðra vini. Eftir það hélt hann
leiðar sinnar og nam ekki staðar fyr en inn í
Bústaðahögum. Nokkrum dögum síðar var
hann tekinn inn á Bústöðum og farið með hann
upp í Borgarfjörð.
Andrés Féldsted á Hvítái*völlum var góð-
vinur Sigfúsar og honum einum trúði Sigfús
fyrir því að skjóta Bleik.
Þá var Bleikur 23 vetra, er liann féll.
Andrés gerði útför hans myndarlega, og lét
heygja hann að fornum sið. Sló hann upp
veizlu, bauð til sín vinum sínum og var erfi
Bleiks drukkið með rausn og prýði- Stóð haug-
urinn á háum ási og varða hlaðin þar á ofan,
sem eg býst við að standi að einhverju leyti emi.
—Dýrav. Dan. Daníelsson.
\ Gettu gátu.
Senn er amma sjötug,
senn er mamma fertug!
afi minn er áttræður,
en hann pabbi fimtugur.
Þegar eg verð þrítug
þá er mamma sextug-
■gettu hvað eg gömul er,
gættu ’ að hvað eg sagði þér.
S. J. J. — Sólskin.
URÐARKETTIR.
Ýmsum finst eflaust nafnið ljótt, en um það
tjáir ekki að fást.
Það var vorið 1927, að gæzlumaður stúkunn-
ar vakti á fundum máls á gönguferðalögum og
þá sérstaklega fjallaferðum. Hvatti hann fé-
laga til þeirra. Benti á, að útlendingar þeir,
sem fjarri fjöllum búa, sækja í stórhópum til
fjallalanda, t. d. Sviss og Noregs, til að njóta
f jallasólarinnar og þeirrar hressingar, er fjall-
göngmr veita. Kvaðst hann mundi beita sér
fyrir málinu eftir getu- Yegna veikinda hans
varð ekki af framkvæmdum, fyr en vorið 1928.
Félagar höfðu afspum af útferðum skáta. Er
ætlunin, að Urðarkettirnir verði skátaflokkur,
þegar tækifæri býðst.
Urðarkettir eru ekki félag með skrifuðum
lögum eða ákveðnum fjárframlögum. Flokkur-
inn hefir engin fjármál. Hver, sem vill, getur
tekið þátt í honum, með því einu, að mæta eftir
því sem ákveðið er, og lilýða stjóm foringja síns.
Hins vegar kemur ekki til að foringi stjórni,
nema þar sem vandfarið er. Þá veltur líka á, að
hlýtt sé tafarlaust.
Alls liafa mil'li 20 og 30 tekið þátt í ferðum
til þessa. Urðarkettir hafa klifið flesta tinda
kringum Seýðisfjörð og oft upp suma.
Ýmsir munu spyrja: Hver er árangurinn?
Því er fljótsvarað.
Ótal skemtilegar endurminningar um dá-
■samlegt útsýni, um erfiðleika, sem voru yfir-
stignir, um ágæta félaga, um byltur sem menn
skellihlógu að, um fótskriðu með ægihraða
niður snarbrattar fannir, um myndatökur og
síðast en ekki sízt dásamlega endurminningu
sálar og líkama, þegar bygðin er langt fyrir
neðan mann, en háfjallasólskinið, miklu sterk-
ara en niður í bygðum, bakar mann. — Æfin-
týrin gerast allstaðar í slíkum ferðum.
Þegar þetta er ritað, hafa Urðarkettir far-
ið sína fyrstu ferð á árinu, þrír saman, og þeg-
ar þetta birtist, eru líkindi til, að allmargar
ferðir hafi verið farnar..
Meðal annars hafa Urðarkettir farið í Fjarð-
arskóg í Mjóafirði, en í þær tvær ferðir hafa
að eins fjórir farið, Vonandi tekst að fjöl-
menna þangað á sumri komanda; það marg-
borgar sig.
Framundan er nú sumarið með öllum sín-
um unaðsemdum. Eg vona, að æskulýður
Seyðisfjarðarkaupstaðar beri gæfu 'til að
bergja æ betur á þeirri dásam'legu heilsulind,
sem fjallafarimar eru.
Þá mun vel fara.
—Smávi FjcAlla-Foggi.
G A F U Ð Á LF T.
1 fyrra vor tók verkamaður einn, sem vinn-
ur suður við Tjarnarenda, upp á því að gefa
álftarunga brauðmola. Bleytti hann brauðið
í skál, er hann hafði meðferðis, en lét svo álft-
arungann éta úr lófa sínum. Varð unginn mjög
hændur að manninum og undi hvergi alt síð-
astliðið sumar nema við fætur hans. Svo kom
haustið og allar álftirnar voru teknar í burt
og settar í vetrardvöl. Veturinn leið og svo
kom aftur vor og álftahópurinn kom aftur á
Tjörnina einn góðan veðurdag. Ein álftin tók
sig þegar út úr hópnum og kom kvakandi og
baðaði vængjum til verkamannsins. Nuddaði
hún höfðinu við fætur lians og elti hann hvert
sem hann fór eftir það, nema á kveldin, er hann
fór heim. 1 kaffi-hléunum á morgnana og eftir
miðjan dag settist maðurinn inn í skúr, og
þangað elti ál'ftin hann og beið hans meðan
hann drakk kaffið. Um hádegið, þegar hann
fór heim í mat, elti álftin hann og beið við hús-
dyr hans meðan hann mataðist, en maður þessi
á heima rétt við Tjörnina.
Og þegar menn koma suður að Tjarnar-enda
og ætla að tala við verkamanninn, kemur álftin
hlaupandi og lemur gestina með vængjunum
og bítur þá- Hleypur hún þá í kringum verka-
manninn og vill auðsjáanlega vernda hann fyrir
ónæði hinna ókunnugu.
Einr( dag var bygt ”port” tvið heimili
verkamannsins, og næsta dag, þegar hann fór
heim til máltíðar, tapaði álftin af honum inn í
portið. Hélt hún áfram vaggandi að næstu
þvergötu, en þar þekti hún sig ekki og leit því
við, en þá var verkamaðurinn horfinn. Kipt-
ist hún þá við og gargaði mikið, baðaði vængj-
unum og skoðaði húsin beggja megin götunn-
ar. Sá kona nokkur þetta, sem vissi um fylgi-
spekt álftarinnar, og sagði verkamanninum til.
Varð hann að standa upp frá mat sínum og
fara út á götuna, en er álftin sá hann, kom hún
lilaupandi til hans og beið lians eins og vant
var. — Sýnir þetta gáfur fuglsins og trygg-
lyndi. — V. S. V. — Dýrav.
B ö R N .
(Eftir Longfellow.)
Ó, komið þið, börnin mín blessuð!—
Mér berst ykkar leikhljóð svo kært,
að þungbærar liugsanir hverfa
og hjartað er lífstraumi nært.
Þið opnið mót austrinu glugga,
þar ómyrkrað lífssunna skín.
Hver hugsun er syngjandi svala
og sólveigar streyma til mín.
1 sál ykkar söngfugl á lieima
og sólskin og streymándi lind;
í hjarta mér haustvindar næða
um hrímgaðan öræfatind.
Ó, hvað væri’ oss lífið þá lengur,
ef litum ei hlæjandi barn?
Sem frjóvana firnindi’ að baki
og framundan gróðurlaust hjam.
Sem laufblöð, er loftstraumi nærast
og ljósgeislum viðinn fá skreytt,
þá trjákvoðu tímanna tengur
í trjástofiy og lim hafa breytt.
Já, þannig sem ljósfögur lífsblöð
á litverpum, hrörnandi stofn
þá sólheima börnin oss birta,
er bjó oss hin himneska Lofn.
Ó, komið þið, börnin mín blessuð!
eg bið ykkur: hvíslið að mér,
hvað söngfugl og vindblærinn segja
í sólheim, þar líf ykkar er.
Því hvað eru störf vor og stríð vort
og styrkur og 'bókvit mót því,
sem boðið þið, börn, er oss mætið
með brosi? — Vor guð er í því.
Mót ykkur hin andmestu kvæði
með öllu’ eru fegurðarsnauð,
því þið eruð lifandi ljóðmál,
já, lifandi — liin eru dauð.
Sig. Júl. Jóh. — Kvistir.
Barnavísa.
Elskulega mamma mín,
mjúk er altaf höndin þín,
tárin þorna sérhvert sinn,
sem þú strýkur vanga minn;
þegar stór eg orðinn er,
alt það launa skal eg þér.
Móðurvísa.
Lítill drengur lúinn er,
lokar auga sínu;
hjartans vinur, halla þér
•hægt að brjósti mínu.
Afmælisvísa.
Vinur minn, lifðu sem lengst,
lifðu til frægðar og sóma;
alt sem er göfugt og gott,
gleðjist og hrj'ggist með þér.
—S. J. J—Kvistir.
'Tofsssional ^ards
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medlcal Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 834 Offlce tlmar: 2—3 Helmill 776 VICTOR ST. Phone: 27 122 Winnipeg, Manitoba H. A. BERGMAN, K.C. Islenzkur lögfrœSinffur Hkrifstofa: Room 811 McArthur Bullding, Portage Ave. P. O. Box 1656 PHONES: 26 849 og 26 840

DR. 0. BJORNSON 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office timar: 2—3 Helmili: 764 VICTOR ST. Phone: 27 586 Winnipeg, Manitoba W. J. LÍNDAL og BJÖRN STEFÁNS80N islenzkir lögfrœOingar & öCru gölfi 325 MAIN STREET Talsími: 24 963 Hafa einnig skrifstofur aC Lundar og Gimli og eru þar að hitta fyrsta miC- vikudag 1 hverjum mánuCi.

* DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office timar: 3—5 Heimili: 5 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba J. T. THORSON, K.C. íslenzkur löfffrœOingur Skrifst.: 411 PARIS BLDG. Phone: 24 471 l

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdöma.—Er að hitta ki. 10—12 í. h. og 2—5 e. h. , HeimiU: 373 RIVER AVE. Talslmi: 42 691 J. Ragnar Johnson B.A., LL.B., LL.M. (Harv.) íslenzkur lögmaöur 910-911 Electric Railway Chambers. Winnipeg, Canada Simi 23 082 Heima: 71 753

Dr. P. H. T. Thorlakson 205 Medicai Arts Bldg. Cor. Graham and Kennedy Phone: 21 213—21144 Heimili: 403 675 Winnipeg, Man. G. S. THORVALDSON B.A., LL.B. Lögfrœöingur Skrifstofa: 702 CONFEDERATON LIFE BUILDING Main St. gegnt City Hall Phone: 24 5S7

DR. A. BLONDAL 202 Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega kvenna og barna sjúkdöma. Er aB hitta frfi. kl. 10—12 f. h. og 3—5 e. h. Office Phone: 22 296 Heimili: 806 VICTOR ST. Slmi: 28 180 E. G. Baldwinson, LL.B. lslenzkur iögfræöingur 809 PARIS BLDG., WINNIPEG Residence Office Phone: 24 206 Phone: 89 991

Dr. S. J. JOHANNESSON stundar lækningar og yfirsetur Tll viðtais kL 11 f. h. U1 4 e. h. og frá kl. 6—8*a8 kveldinu 532 BHERBURN ST. SÍMI: 30 877 J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPEG Fasteignasalar. Lelgja hús. t)t- vega peningalán og elds&byrgO af OUu t&gi. Phone: 26 349

Drs. H. R. & H. W. Tweed Tannlœknar 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE: 26 545 WINNIPEG A. C. JOHNSON 907 ConfederaUon Llfe Bldg. WINNIPEG Annast um fasteignlr manna. Tekur aO sér aC ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgC og bif- relCa ábyrgCir. Skriflegum fyr- irspurnum svaraC samstundis. Skrifstofus.: 24 263—Heimas.: 33 328

Dr. A. B. INGIMUNDSON Tannlœknir 602 MEDICAL ARTS BLDG. Slml: 28 840 HeimiUs: 46 054 DR. C. H. VROMAN Tannlœknir 605 BOYD BLDG., WINNIPEG Phone: 24 171
DR. A. V. JOHNSON lalenzktir Tannlæknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pósthúsinu Slml: 23 742 Heimilis: 33 328 G. W. MAGNUSSON yudálœknir 91 FURBY ST. Phone: 36 137 VlCtals tlml klukkan 8 tll 9 aC morgninum

Björg Frederickson ^ZTcacfjer of tfjc |3iano w Telephone 34 785 A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur Ukklstur og annast um út- farir. Allsr útbúnaCur s& bexU Ennfremur selur hann allskonar mlnnlavarOa og legstelna. Skrlfstofu talslml: 86 607 Heimilis talsimi: 58 301
Hvaðan símarðu?
Frans var á ferðalagi. Ein-
hverju sinni barst honum í hend-
ur blað þaðan, sem hann átti
heima, og stóð í því sú frétt, að
hann hefði farist af járnbraut-
arslsyi. Hann súnar þá undir
eins til konu sinnar:
— Hanna, hefirðu séð það í
blaðinu, að eg hafi farist af járn-
brautarslysi?
— Já, svaraði Hanna. En hvað-
an geburðu þá símað?
Eins og fuglinn.
Prófessor Piccardi! hitti ein-
hverju sinni iðnfræða-afglapa
nokkurn, sem þóttist hafa vit á
öllum sköpuðum hlutum og lét
dæluna Iganga. Piccardi lofaði
honum að mala og mælti ekki orð
frá vörum. En að lokum ofbauð
honum þó, þegar pilturinn sagði:
— Maðurinn er orðinn jafnfær
fuglunum; alt, sem þeir geta, það
getur hann — já, miklu betur!
Piccardi hló, klappaði á öxlina
á honum og mælti:
— Eg vil gjarna trúa þessu,
en þér verðið þó að sanna mér
það. Og þegar þér sjáið t. d.
flugmann, sem hefir sezt á grein,
stunigið höfðinu undir handar-
krikann og stendur þar sofandi
á öðrum fæti, þá, blessaðir, sæk-
ið mig undir eins, því að það
langar mig til að sjá!
KADPIÐ ÁVALT
LUMBER
Kj*
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENH'V AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offloe: 6th Floor, Bank of Hamllton Chamhers.