Lögberg - 23.06.1932, Síða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. JÚNÍ 1932.
Bl.s 7.
ERLENDUR ERLENDSSON
Fæddur 18. sept. 1857.
Látinn 10. janúar 1931.
Þann 10. janúar, 1931 andaðist
Erlendur Eríendssson, fyr bóndi á
Hálandi í Geysisbygð, Man. Dauða
hans bar að á heimili Halldórs
sonar hans í Árborg, Man., en þar
hafði hann dvalið síðari ár og
notið aðhjúkrunar sonar síns og
tengdadóttur.
Stutta stund var hann veikur,
bar dauða hans fljótt að. Bana-
meinið var lungnabólga.
Erlendur heitinn var fæddur 18.
sept. 1857, í Geirmundarbæ á
Akranesi. Foreldrar hans voru
Erlenur Erlendsson og Ingibjörg
Sigurðardóttir. Bjuggu þau síðar
um langt skeið á eignarjörð sinni,
Teigakoti á Akranesi. Bæði voru
þau hjón talin að vera góðum
mannkostum búin: hún ágætlega
gáfuð og fríð og ta'lin að vera góð
kona; hann mikill starfsmaður,
með beztu formönnum og einkar
aflasæll. Ingibjörg dó árið 1880,
tók þá Erlendur yngri við búi föð-
ur síns og hjá honum og Ólínu
konu hans, dó Erlendur eldri ár-
ið 1882.
Bræður Erlendar yngra voru
fjórir: Halldór, druknaði af Akra-
nesi; Kristinn, dó á Seyðisfirði;
Stefán, fluttist suður í Njarðvík-
ur og settist þar að; Jónas, yngst-
ur þeirra bræðra, stundaði far-
andkens'lu til sveita.
Erlendur Kvæntist 10. nóv.
1881, Ólínu Theódóru Guðmunds-
dóttur; voru þau gefin saman í
hjóna band af séra Jóni Benedikts-
syni, sóknarprests að Görðum á
Akranesi. Guðmundur faðir Ólínu
var frá Elliða í Staðarsveit, son-
ur Stefáns bónda á Tungu í Stað-
arsveit, Guðmundssonar prófasts
á Staðastað Jónssonar. Móðir
Ólínu var Anna Sigurðardóttir,
bónda á Elliða, en móðurmóðir
hennar var Kristín Jónsdóttir, af
góðum bændaættum á Snæfells-
nesi og í Hnappadal, sem kendar
eru við Borgarholt og Hjarðar-
fell.
Systkini Ó'línu, sem nú eru á
lífi, eru Sveinn Guðmundsson,
kaupmaður á íslandi, og Lárus
Guðmundsson, aktýgja og söðla-
smiður í Winnipeg, og Anna, kona
Nikulásar Ottensonar í Winnipeg.
Erlendur bjó nú á föðurleifð
sinni; stundaði hann fiskiveiðar
og þótti heppinn sjómaður. Hann
elskaði sjóinn og skildi vel hans
breytilegu myndir; saknaði hann
sjólífsins frjálsa, en óvissa alla
æfi þaðan af; mun það og ekki
eins dæmi vera um menn, er sjó
stunduðu heima, en gerðust bænd-
ur er hingað kom.
Árið 1889 fluttu Eílendur og
Ólína til Canada með fimm börn,
hið elzta á sjöunda ári, hin yngstu
tvíburar fjórtán mánaða; dó ann-
að þeirra, stúlka, Þórdis að nafni,
fyrsta sumarið, sem þau dvöldu
hér vestra.
Erlendur heitinn var í Winni-
peg um hríð og vann þar hvað
helzt sem hægt var að fá. Að ári
liðnu tók hann heimilisréttarland
í Geysisbygð í Nýja íslandi, og
nefndi hann bústað sinn Háland.
Á Lálandi, er var næsta land5 bjó
frændi hans, Oddur Guðmunds-
son frá Akranesi, ásamt konu
sinni Margréti Aradóttur. Þau
höfðu komið frá íslandi tveimur
árum áður. Oddur og Erlendur
voru systrasynir. Hjónin á Lá-
landi tóku á móti ólínu og börn-
um þeirra hjóna, en Erlendur var
þá fjarverandi í fiskiveri á Winni-
pegvatni. Þegar svo að hægt var
að flytja til dvalar í nýja heimil-
ið á Hálandi, tóku Oddur og kona
hans eitt barnanna, önnu að
nafni, til fósturs. Ólu þau hana
upp og gengu henni í foreldra
stað. Oddur bóndi hafði tekið
sér nafnið Akranes, og bar Anna
Erlendsdóttir, fósturdóttir þeirra,
það nafn. Margrét kona Odds
var ein af þeim góðu konum; sem
ekkert aumt máttu sjá, án þess
að gera tilraun til að bæta úr því;
og hún gleymdi sjá'lf eigin van-
heilsu og erfiðleikum í tilraunum
sínum að gleðja aðra.
Á Hálandi er talið, að þau Er-
lendur og Ólína sætu að búi um
36 ár. Barátta þeirra, með svo
stóran barnahóp, framandi eins
og þau voru, var því torsótt og
erfið för, en leiddi smám saman
fram til betri kringumstæðna.
Slík eru ávalt kjör landnemans;
varð þeim sem flestum öðrum
þessi barátta harðsótt. Erlendur
heitinn varð að vinna hvar helzt
sem tækifæri var, utan heimilis
síns, til þess að bjargast áfram.
Hann var talinn góður verkmað-
ur, að hverju sem hann gekk; hann
var vel látinn maður, örgeðja, en
lundléttur og glaður í viðmóti.
Fróður var hann, og það var
eins og ávalt létti yfir manni
við það, að mæta honum og tala
við hann, því fjör og gleði ein-
kendu framkomu hans, til hinztu
stundar fram.
Fyrir nokkrum árum vildi það
slys til, að hann misti algerlega
sjón á öðru auga. Hitt augað
veiktist þá líka. Gekk hann síðar
undir uppskurð á því, er sjón
hans tók að deprast; fékk hann
bót á sjóndepru þeirri er þjáði
hann; hélt hann nokkurn veginn
sjón til æfiloka.
Börn þeirra hjóna voru sem Wér
segir:
Guðmundur, stundaði verzlun,
kvæntist Hansínu Albertsdóttur
hanson; láti 19. des. 1913.
Ingibjörg, kona D. R. Mil'ler.
búsett í Wþeeler, Oregon, U.S.A.
Anna, kona Jóns Jósephssonar,
Sigurðssonar frá Melstað í Min-
erva bygð, búsett á Gimli.
Halldór Sæmundur, býr I Ár-
borg, kvæntur Guðrúnu önnu,
dóttur Tryggva Ingjaldssonar og
Hólmfríðar konu hans, en fóstur-
dóttur Mr. og Mrs. A. F. Reykdal.
Marilíus, kvæntur Jóhönnu dótt-
ur Mr. og Mrs. Eiríkur Jóhannes-
son frá Héraðsdal. Þau bjuggu á
Háladi. Marilíus er nú dáinn fyr-
ir nokkrum árum. Þau Marilíus
oð Jóhanna voru barnlaus.
Jóhanna, gift Robert Miller,
búsett í Wasco, California.
Þórdís, ungbarn, áður umgetið.
Nokkru eftir áfall það, sem Er-
lendur varð fyrir á sjóninni.
brugðu Hálandshjónin búi. Dvöldu
þau um hríð á Hálandi, svo í Ár-
borg og á Gimli, til skiftis hjá
börnunum.
Tvívegis hefir Ólína verið vest-
ur við haf hjá dætrum þeirra þar.
Einnig um lengri og styttri tíma
hjá Ottenson hjónunum í Winni-
peg en Erlendur heitinn dvaldi
lengst af hjá syni sínum og
tengdadóttur í Árborg, þar sem
dauða hans bar að.
Hálands heimilið stóð nærri
þjóðbraut; var þar gott að koma,
því bæði voru hjónin góðviljuð og
aðlaðandi, og gestrisin voru bæði
þau og börnin þeirra. Þau tóku
góðan þátt í félagsmálum bygðar
sinnar og lögðu jafnan gott til.
Ávalt tilheyrðu þau og studdu af
a'lvöru og fúsleik lúterska safn-
aðarstarfsemi, var það þeim
hjartfólgið mál. Erlendur heit-
inn var innilegur trúmaður, er
þeim er þessar línur ritar, ógleym-
anlegt hversu tilfinningar hans
voru snortnar við nautn kvöld-
máltíðarsakramentisins og einnig
við venjulegar safnaðar guðsþjón-
ustur.
Jarðarför Erlendar heitins fór
fram þann 12. jan; fyrst frá heim-
ili sonar hans og tengdadóttur, og
svo frá lútersku kirkjunni. Fjöl-
ment mjög var á báðum stöðum.
Börn hans tvö voru þar viðstödd.
auk tengdafólks, því Anna dóttir
hans hafði komið frá Gimli og
dvaldi þar unz faðir hennar öðlað-
ist frið dauðans. Lengra að kom-
in voru tengdafólk og vinir hins
látna, Mr. og Mrs. Nikulás Otten-
son og Mr. Lárus Guðmundsson,
fr Winnipeg. Lík hans var lagt
til hvíldar í Gimli grafreit.
Ólína kona hans var um þær
mundir vestur við haf til dvalar
hjá dætrum sínum; fjarlægð aftr-
aði henni frá því að vera viðstödd
jarðarförina, og svo hitt, að hún
hafði stuttu áður stórmeiðst í bíl-
s'lysi.
Erlendur heitinn var fallegur
maður og karlmannlegur á velli.
bar hann til hinztu' stundar vask-
leika merki. Þrátt fyrir sjón-
depru er þjáði hann, gekk hann
léttur í spori, þráðbeinn og ó-
beygður. Hið síðasta sumar, er
hann lifði, var oft í fylgd með
honum líti'll sveinn, sonarsonur
hans; Þórhallur að nafni. Leidd-
ust þeir jafnan, og var sem þeir
mættu alls ekki skilja.
Erlendur heitinn elskaði hafið,
þekti svipbrigði þess og baráttu
þá, er heyja verður í hildarleikn-
um við það. Nú er hann sigldur í
hinzta sinn, og ástvinir hans, forn-
vinir og samferðamenn horfa með
söknuði í hjarta út á haf dauðans
og eygja í trú og von eilífðar-
strendur, þar sem hinn þreytti for-
maður hefir náð farsælli lend-
ingu, fyrir náð guðs og meðal-
göngu frelsarans.
I hug syrgjandi vioa hans.
hvarfla orð Steingrím skálds
Thorsteinssonar:
“Þá vorið aftur vitjar lands,
Þú viðkvæmt dáins saknar,
Er sóley grær á sverði hans,
En sjálfur hann ei vaknar.
En þó hann vanti’ á vorsins hól
Og vin sinn blóm ei finni,
Hann lifir þó und þinni sól
í þökk og kæru minni.”
Sigurður ólafsson.
Ferðasaga
eftir Pétur Sigurðsson.
Erlendir feiðamenn
á Islandi
Vigfús Guðmundsson í Borgar-
nesi og Einar Mágnússon menta-
skólakennari, eru nú að undirbúa
stofnun ferðamannaskrifstofu í
Reykjavík. Á hún að skipuleggja
ferðgaJlög (einkum útlendinga)
innanlands, kynna ísland erlendis,
veita leiðbeiningar um ferðalög
og útvega farartæki, fæði og gist-
ingu fyrir ferðamenn víðsvegar
um landið, með sanngjörnu verði.
Slíkar skrifstofu'r tíðkast víðast
hvar erlendis. En þó svo sé, er
oftast erfitt að fá upplýsingar um
ísland og ferðalög hér. Annað er
þó verra, að útlendir ferðamenn,
er flestir koma hingað í góðum
hug og með velvild ti'l þjóðarinn-
ar, fá ekki þá fyrirgreiðslu, sem
æskileg er eða íbúum landsins til
sóma. í ferðamannariti um Norð-
urlönd, sem gefið er út af stærsta
freðamannafélagi heimsins og
hefir upplýsingar frá umboðs-
mönnutn sínum hér á landi, eru
taldar til nokkrar áætlunarferðir
um landið og kostnaðurinn við
þær. Sem dæmi má nefna: 10
daga ferð frá Rvík til Gu'llfoss,
Geysis og Heklu. Komið við á
Hlíðarenda, gist tvær nætur í
Garðsauka á heimleiðinni, eina
nótt við Þjórsárbrú og eina nótt
á Kolviðarhóli, o. s. frv. Þessi
ferð kostar frá Rvík til Rvíkur aft-
ur £42,15,0, eða íslenzkar krónur
946.92 fyrir manninn. önnu'r ferð
er í riti þessu frá Rvík um Kal-
manstungu og Arnarvatnsheiði til
silungsveiða, og þaðan um Kalda-
dal til Gullfoss og Geysis og það-
an til Rvíkur. Þessi ferð á að taka
15 daga og kosta £60,5,0, eða ísl.
kr. 1,334.54 fyrir einn mann. —
Ritið er gefið út 1931. — Eins og
sjá má, er það ekki heiglum hent
að heimsækja land vort með slík-
um ferðakostnaði. Væri vel, ef
þeim Vigfúsi og Einari tækist að
firra þjóðina frekara vamms í
þessu efni. — Tíminn.
— Kreppunni linnir aldrei fyr
en menn hafa komið sér saman
um að strika út állar gamlar
skuldir.
— Eg er á sömu skoðun — en
skraddarinn minn er ófáanlegut
til að fallast á það.
í ferúar- og marzmánuði ferð-
aðist eg um mikinn hluta Húna-
vatns- ag Skagafjarðarsýslu fyr-
ir Umdæmisstúkuna á Akureyri.
Hafði æðsta manni hennar, Bryn-
leifi Tobíassyni, kennara, verið
falið af stjórn íslands, að sjá um
að skólar landsins væru heimsótt-
ir 0g í þeim flutt erindi um bind-
indi. Það féll því í hlutskifti
mitt, að heimsækja skólana á
þessu svæði, ásamt allmörgum
öðrum stöðum.
Þann 28. janúar lagði eg af
stað frá Reykjavík upp í Borgar-
nes sjóleiðina, fór þaðan eftir
hálftima stanz með bíl upp að
Fornahvammi. Þar hafði eg gist
ein nótt fyrir löngu. Nú var orð-
in breyting á þar, komið reisu-
legt og mikið steinhús. Þar sat
maður svo um kvöldið og hlustaði
á fréttirnar úr höfuðstaðnum og
reyndar um heim allan. Morg-
uninn eftir lögðum vér af stað
norður yfir Holtavörðuheiði í
snjóbíl. Geri eg ráð fyrir að
mörgum ferðamanni, sem farið
hefir leið þessa í óblíðum veðrum
á vetrardegi, á liðnum tíma, hefði
þótt það einkennilegt fyrirbrigði,
hefði hann í vitran séð ferlíki
þetta skríða áfram eins og orm
ofan á snjósköflunum. En þarna
sátum vér nú inni og vissum
ekkert af snjó, ófærð, hríð eða
heiði. Alt þetta hafði nýtízku-
farartækið gersigrað. Þegar norð-
ur yfir fjallið kom, niður í bygð-
ina, þá var alauð jörð og vegir
þíðir. Umferð var þess vegna
bönnuð öðrum bílum en snjóbíln-
um, sem fór með okkur alla leið
að Reykjum við Hrútafjörð. Þar
er einn af nýju sveitaskólunum
að rísa upp. Nemendur voru þar
milli 30 og 40 síðastliðinn vetur.
Skólinn er hitaður með hveravatni
og er íslenzki veturinn þar alger-
lega ofurliði borinn. 1 skólanum
er líka mikil og góð sundlaug,
mesti fengur fyrir skólalýð. Eft-
ir að hafa flutt tvo fyrirlestra í
skólanum, lagði eg af stað norð-
ur á Hvammstanga. Þar flutti eg
þrjá fyrirlestra og hélt svo áfram
norður á Blönduós, stanzaði þó
sólarhring á leiðinni á bæ, sem
Lækjamót heitir og flutti þar
eitt erindi. Býr þar Bjarni Lin-
dal, myndarbúi og er þar reisu-
lega bygt.
Á Blönduósi stanzaði eg nokkra
daga, flutti þar fjóra fyrirlestra,
og var aðsókn þar mikil og áhugi
manna ágætur fyrir þeim menn-
ingarmálum, sem eg gerði þar að
umræðuefni. Töluverður áhugi
vaknaði þar betur hjá mönnum
fyrir bindindismálunum, menn
gengu jafnvel í tóbaksbindindi og
hafa nokkrir haldið það vel síð-
an, ekki fyrir það, að eg réðist
neitt óþyrmilega á tóbakið. Eg
kallaði það að eins villimensku,
sem út eigi að deyja með komandi
kynslóð og vaxandi menningu.
Eg álít ekki þá menn að neinu
neyti verri, sem tóbak nota, heldur
en hina, en sannri menningu get-
ur tóbaksnautn ekki tilheyrt. —
Á Blönduósi komu góðir menn sér
samana um það, á meðan eg
dvaldi þar, að mynda sérstaka
deild úr ungmennafélaginu fyrir
börn og unglinga, er hefði algert
bindindi á stefnuskrá sinni, og
hefi eg frétt nýlega að þetta hafi
hepnast vel. — Kvennaskólann á
Blönduósi heimsótti eg einnig og
flutti þar einn fyrirlestur. Þótti
mér það hlýleg aðkoma, að koma
inn í vistlega samkomusalinn
þeirra, þar sem námsmeyjar sátu
allar í hálfhring, klæddar
fallegum einkennisbúningi úr
hvítu og bláu. Forstöðukona
skólans, Árný Filippusdóttir, er
þekt og eftirtektarverð listakona.
Hennar fjölbreytta og prýðilega
gerða handiðn hlýtur að vekja
eftirtekt hjá hverjum, sem þvi
kynnist.
Á Blönduósi get eg með sanni
sagt, að menn tækju mig upp á
arma sína og vildu alt fyrir mig
gera, en það gæti eg reyndar sagt
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
Kjé
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offloe: Bth Floor, Hank of Hainllton Chambers.
um viðtökurnar á hverjum stað,
að heita má.
Nú tók leið mín að liggja nokk-
uð krókótt. Eg fékk nú beiðni
víðsvegar úr sveitinni um að koma
á samkomur manna þar og flytja
fyrir þá erindi. Frá Blönduósi
fór eg með bíl inn að Bólstaðar-
hlíð í Langadal, flutti þar fyrir-
lestur klukkan tólf um kvöldið, |
á einskonar skemtisamkomu, og
svo annan fyrirlestur klukkan að
ganga þrjú um nóttina. Morgun-
inn eftir fór eg svo ríðandi með
presti bygðarinnar upp í Laxárdal
og flutti þar erindi í samandi við
guðsþjónustu er hann fram-
kvæmdi á bæ einum þar. Þaðan
fórum við svo aftur ríðandi sama
dag niður að Geitaskarði í Langa-
dal, og vorum þar á samkomu til
klukkan þrjú um nóttina. Þar
flutti eg einnig tvö erindi, sam-
kvæmt ósk manna. Á Geitaskarði
er vel bygt og hefi e'g hvergi séð
jafnstóra stofu í sveit eins og þar.
Þaðan fór eg svo ríðandi niður á
Blönduós, þaðan með bíl út á
Skagaströnd, flutti þar eitt erindi
fyrir fullri kirkju, fór svo inn að
Efri-Mýrum í Langadal og flutti
þar einnig tvö erindi fyrir fjög-
ur ungmennafélög, er þar höfðu
safnast saman.
Það hefði verið ógerningur að
vaka nótt eftir nótt og fara svo
oft ríðandi á milli staðanna í öllu
vanalegu veðri á Þorra, en tíðin
var eins og um hásumar, bílar gátu
víða ekki farið eftir vegum vegna
þíðu, enda hefir það nú reynst
svo, að tíðin var of góð, því nú
hefir grimmilega kalt vor étið
upp öll þau gæði.
Frá Efri-Mýrum fór eg aftur
niður á Blönduós og hvíldi mig
þar tvo daga, því kraftarnir voru
næstum þrotnir. Þaðan fór eg inn
að Auðkúlu í Svínadalshrepp. Átti
eg þar góðar viðtökur hjá presti
og var hjá honum í tvo daga,
því bílferðir voru bannaðar um
vegina. Næsti viðkomustaður
minn voru Hólar í Hjaltadal. Þótti
mér það fengur, að heimsækja
hinn forna og merka sögustað og
fá að skoða kirkjuna, sem mikla
sögu hefir að segja. Á Hólum
flutti eg þrjú erindi fyrir skóla-
lýð, fór svo að því búnu niður í
Hofsós, og flutti þar tvo fyrir-
lestra. Þótti mér gaman að koma
þar um slóðir, því nú voru liðin
42 ár síðan eg flutti af Höfða-
strönd, sem barn á fyrsta árinu.
Presturinn, sem skírði mig, séra
Pálmi Þóroddsson, er enn þjón-
andi prestur í þessu prestakalli
veitti hann mér góðar viðtökur og
bjó eg hjá honum og tengdasyni
hans meðan eg dvaldi í Hofsós, en
þar varð eg hríðteptur í tvo daga.
Fram að þessu hafði verið blíðu-
tíð, eins og um hásumar, en nú
skall á norðan stórhríð og ís dreif
að landi. Þriðja hríðardaginn
lagði eg samt af stað og komst á
tveimur dögum norður í Haganes-
vík, þótt færð væri orðin slæm
með köflum. Birti þá alveg upp
og gerði aftur fagurt veður; var
þá fögur sjón að sjá fjöllin og
landið alt mjallhvítt frá fjöru að
efsta tindi, baðað í geislaflóði
hækkandi sólar. Hvergi sást á
dökkan díl, alt var hreint og lýta-
laust. í Haganesvík dvaldi eg að-
eins rúman sólarhring og flutti
þar tvo fyrirlestra. Komu menn
þar langt innan úr sveit og hitti
eg þar forna vini og kunningja og
eitthvað af fremingarsystkinum
mínum. — Nú var ekki um annað
að gera, en að leggja á Siglu-
fjarðarskarð. Batt eg tösku mína
á bak mér að fornum sið, fékk
mér skíði og lagði af stað, en erf-
itt fanst mér að ganga á skíðum
yfir fjallið, færð var vond og eg
í hnéháum reiðstígvélum og hafði
ekki komið á skíði síðustu 23 ár-
in; en alt gekk þó vel og slysa-
laust, og eg held að eg hafi ekki
flutti þar tvö erindi sama kvöld-^ dottið oftar en tvisvar á leiðinni
niður fjallið, og er ekki hægt að
kalla það slæman skíðamann.
Nú gerði aftur blíðu veður og
snjó leysti allan, en töluvergur is-
hroði lá fyrir landi og sást all-
mikill af fjallinu; þó fóru skip að
mestu leyti leiðar sinnar.
Á Akureyri endaði eg svo ferða-
lag mitt, dvaldi þar nokkra daga
og flutti þar erindi nokkur, og þar
á meðal tvö í Mentaskólanum.
Þar eru nú 170 nemendur, og er
þar jafnan gott að koma. Yfir-
leitt er það alt af mjög hressandi
að heimsækja menn á Akureyri.
Þaðan fór eg suður með drotning-
unni dönsku (Dronning Alex-
andrine) og varð danskurinn að
stangast töluvert við ;grænlend-
inginn á leiðinni, en veður var
blítt og glaða tunglskin um
kvöldið.
Það var inndælt að koma heim
eftir langt og vel hepnað ferðalag.
Viðtökur höfðu verið hinar prýði-
legustu á hverjum stað, aðsókn
að fyrilestrunum ágæt og boðskap
mínum verið tekið af mönnum
fegins hendi. Hjörtu manna virt-
ust opin fyrir þessari uppmrvun
og hendur þeirra fram réttar, og
var það því mjög ljúft og auðgert
að leggja fram sitt bezta. Alls
flutti eg um 40 fyrirlestra í ferð-
og voru þeir um andlega
menningu, heimilislíf, bindindi,
þjóðlega lifnaðarhætti, uppeldis-
mál og hugsanavenjur. Eg þyk-
ist viss um, að eitthvað gott muni
sprettaa upp á starfi þessu, eg ann
því og vona að geta haldið því
áfram.
ið, hið seinna þó öllu heldur um
nóttina, í litlu snotru kirkjunni,
sem var þétt setin af ágætum á-
heyrendum. Þá nótt gengu menn
ekki til hvílu á Auðkúlu. Ung-
mennafélagið skemti fólkinu alla
nóttina. Klukkan að ganga sjö um
morguninn lögðum við svo af stað
ríðandi langt inn í sveit. Fylgd-
armaður minn var ungur maður,
Guðmundur Pálsson, frá Guð-
laugsstöðum í Blöndudal, formað-
ur ungmennafélagsins þar. Það
var ætlan okkar að ríða norður
yfir Blöndu og alla leið norður
yfir Stóra-Vatnsskarð þann sama
dag, en Blanda var í vexti, svo
við snerum frá og héldum inn að
Guðlaugsstöðum. Vorum þar yf-
ir nóttina og lögðum svo af stað
daginn eftir og tókst þá að ríða
yfir Blöndu þótt mikil væri. Veð-
ur var fagurt og bjart og útsýn
allgóð af Stóra-Vatnsskarði. Datt
mér þá í hug Matthías og kvæðið
hans, er við riðum niður af fjall-
inu og sáum yfir Skagafjörð. Eg
hafði aldrei komið á jæssar slóð-
ir fyr, þó eg sé fæddur í sýslunni.
Langafi minn bjó þar í Hólminum,
sem kallað er, var fjórgiftur mað-
ur og átti 26 börn, er mér sagt.
Þegar niður að Víðimýri kom,
vorum við orðnir þreyttir að ríða,
svo við skildurrt þar eftir hesta
okkar og fengum okkur bíl niður á lnni
Sauðárkrók. Þar dvaldi eg nokkra
daga, flutti þrjá fyrirlestra og
var kirkjan full öll kvöldin. Við-
tökur voru allar hinar prýðileg-
ustu á Sauðárkróki. Læknirinn,
Jónas Kristjánsson, sem er mjög
áhugasamur bindindismaður, sendii
bíl með mig inn í Blönduhlíð og
flutti eg þar tvö erindi, annað á
Viðivöllum, þar sem er unglinga-
skóli, hitt á Stóru-ökrum. Þar
er samkomuhús bygðarinnar. Að-
sókn var þar ágæt og höfðu menn
lagt á sig að ganga langar leiðir,
Kennarinn: “Svo við vitum, að
við hitann þrútna hlutirnir, en
við kuldann skreppa þeir saman.
Getur nokkur gefið mér dæmi?”
Gáfaður piltur: “Já, dagarnir
eru styttri á vetrum.”