Lögberg - 29.12.1932, Page 2

tíla. 2.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. DESEMRER 1932.
Endurgjald Samverjans
Lauslega þýtt úr ensku af
G. ]. Oleson.
Þegar hinn nafnfrægi mannvin-
ur William Penn réðist í að stofna
nýlendu fyrir trúbræður sina í
Bandarikjum, og rétti út hendina
til hinna fátæku og undirokuðu
þjóðflokka í Evrópu, og bauð þeim
að hagnýta sér tækifærið og eignast
heimili þar sem þeir gætu notið
frjálsræðis í trúarefnum, var því
tekið með gleði og fögnuði af fjölda
fólks í Hollandi, Póllandi, Frakk-
landi og Svisslandi, í kjölfar hins
fyrsta fámenna flokks komu aðrir
stærri hópar von bráðar, svo eftir
nokkra áratugi höfðu risið upp
blómleg þorp og bygðarlög í Penn-
sylvania. Þrátt fyrir það að fullur
f jandskapur ríkti meðal hinna hvítu
manna og Indíána i nærliggjandi
fylkjum, af þvi hvitir menn höfðti
gengið á rétti Indíánanna, þrælkað
þá og kúgað og eitrað líf þeirra með
sölu áfengra drykkja, var samt fuli
vinátta og samúð meðal rauðskinna
og hvítra manna i bygöarlögum Wil-
liams Penns fyrir viturlega löggjöf
leiðtoganna í hinum dreyfðu bygð-
arlögum og þann kristilega anda,
sem ríkti. Þetta hafði þau áhrif að
bygðirnar blómguðust og þroskuð-
ust fljótar en ella, af því hinir hug-
rökku frumherjar treystu dreng-
lyndi Indíánanna og áræddu þvnað
nema lönd langt úti í eyðiskógum og
á afskektum stöðum.
Einn af þessum hugrökku frum-
herjunt hét Louis Houser; hann
hafði bygt sér bjálkahús við hinn
fagra Pequea læk, ekki alllangt frá
Susquehama ánni. Hann er hærri
en í meðallagi herðabreiður með
góða burði, hann var verðugur son-
ur fjallalandsins fræga, Svisslands,
sem hann hafði yfirgefið ásamt
konu sinni, sem Martha hét, árið
1738, fyrir áeggjan landa sinna, og
flutt til Pennsylvania, sem vingjarn-
lega breiddi faðminn móti þeim, sem
frelsis og gæfu leitaði. Eftir erfiða
sjóferð, sem tók nokkrar vikur,
komu þau ásamt mörgum öðrum
innflytjendum til Philadelphia. Fyr-
ir hraustan og framgjarnan mánn,
eins og Houser var, voru óþrjót-
andi tækifæri, sem gáfu honum
sæmilegt í aðra hönd, og samdi hann
sig brátt að siðum og háttum hins
nýja umhverfis. Eftir tveggja ára
tímabil afréð hann að fara að dæmi
annara innflytjenda og stofna heim-
ilí fyrir sjálfan sig í frumskógunum.
Nú, þegar hér er komið sögu er
hann kominn í bjálkahúsið við
Pequea lækinn.
Houser var í hæsta' máta ánægður
með árangurinn af starfi sínu; ekki
einungis ruddi hann skóginn er árin
liðu og akurblettirnir stækkuðu að
sama skapi, heldur átti hann því láni
að fagna að njóta vináttu og tiltrúar
Indíána kynflokksins, sem Pequea
nefndist, og bjuggu í nágrenni við
hann, sem hann á marga lund sýndi
vinahót og þeir guldu honum í sömu
mynt. Hann verndaði þá gegn á-
gengni og svikum óhlutvandra
prangara, svo þeir jafnan leituðu
ráða til hans, og heiðruðu á ýmsan
hátt. ,
En nú grúfði svart og ömurlegt
ský yfir starfi hans og framkvæmd-
um; hann hafði búið á landinu sínu
í tæp fimm ár og var í þann tfeginn
að fara að njóta lifsins og gleðjast
af árangrinum af uppihaldslausri
baráttu þegar heilsa konunnar hans
—hennar Mörthu—sem hafði að-
stoðað hann svo trúlega, fór að gefa
sig. Hún var ein af þessum konum,
sem þola og liða án þess að kvarta.
Henni versnaði smátt og smátt.
Svissneska konan, sem áður var svo
hraust með rjóðar kinnar, var nú
aðeins skuggi af því, sein hún áður
var. Hún var búin að missa matar-
lvstina; kraftar hennar þverruðu og
stundum leið hún miklar þjáningar.
Áhyggjurnar út af ástandi og heilsu-
leysi konunnar var Houser þung
byrði. Meðul þau, sem nýbyggjarn-
ir áttu kost á komu ekki að neinu
haldi, og kunnátta vinar hans,
Pequea læknisins gaf engan árang-
ur. Loks afréð hann að takast ferð á
hendur til Philadelphia, sem var
erfiðleikum bundin, og leita hjálpar
hjá Evropiskum lækni. Konan hans
var of veikburða til að þola þrautir
ferðalagsins; eini vegurinn var að
fara á hestbaki í gegnum skóga, eftir
stígum í ótal krókum og yfir fjall-
vegu, og mundi taka að minsta kosti
tvo daga. Hann skildi því konuna
eftir í skjóli nágranna síns ogilagði
einn á stað til höfuðstaðarins.
Eftir að læknirinn i Philadelphia
hafði ineð þolinmæði og eftirtekt
hlustað á nákvæma lýsingu á ein-
kennum sjúkdómsins, sagði hann:
“Vissulega skal eg gera mitt bezta í
því að tilreiða góð meðul handa
konunni yðar.” En eg hefi ekki trú'
á því að henni batni nokkurn tíma
hér í landi, eina vonin til bata liggur
í því að hún flytji aftur heim til
ættjarðarinnar.”
Houser sá fljótt hina miklu örð-
ugleika, sem þar stóðu í vegi, ef
hann reyndi að fara eftir ráðum
læknisins, en hann var staðráðinn
í því samt að leggja alt í sölurnar,
og láta ekkert óreynt til þess að ást-
kæra konan hans gæti aftur fengið
heilsuna. Niðursokkinn i þessum
hugsunum hélt hann heirn á leið.
Það er sagt að “sjaldan sé ein
báran stök,” og það átti hér heima.
í Philadelphia hafði hann heyrt ó-
friðarsögur, Frakkar og Englend-
ingar væru komnir í blóðugt stríð
út af nýlendu yfirráðum, og vofÖi
nú hættan yfir Pennsylvania, sem
til þessa hafði lifað í friði. Þetta
strið var sérstaklega hræðilegt fyrir
nýbyggjana, af því að báðar hliðar
drógu Indiána flokkana inn í stríð-
ið og beittu bæði mútum og loforð-
um. Og þegar þeir á annað borð
voru komnir í stríoið, þá herjuðu
þeir á bygðir þeirra, ekki einungis
á afskektum stöðum, heldur óðu
þeir yfir stór og f jölmenn hqruð og
drápu fólkið með mestu grimd.
Þessi alda náði til Indíánanna í
Pennsylvania og fóru þeir að sýna
sig all-ófriðlega gagnvart hinum
hvíta kynstofni, og skærur höfðu
átt sér stað á mörgum stöðum. Þetta
sá og heyrði Houser mikið um á
leiðinni og jók áhyggjurnar hjá
honum um hag konunnar sinnar.
Þegar hann komst heim eftir viku
útivist fann hann heimilið í friði og
alt í góðu lagi. Pequea Indíánarnir,
þrátt fyrir það að þeir voru komnir
á stúfana með sverð í hendi á móti
Mingo kynflokknum, þá héldu þeir
fornan vinskap við Houser og létu
hann og heimili hans i friði. Á hinn
bóginn fór heilsu Mörthu hnign-
andi; hún gat nú ekki farið úr rúm-
inu. Undir þessum kringumstæðum
og jafnframt því, að meðulin, sem
hann kom með höfðu engan árang-
ur, þá var þýðingarlaust að hugsa
um ferð til gamla landsins með þeirn
erfiðleikum sem henni fylgdi, enda
tók konan þvert fyrir að ráðast í
það. Nú voru dimmir þrautadagar
fyrir Houspr; kona hans veik í rúm-
inu, en i nágrenninu var bardaga-
völlur Indíánanna og stöðugt bar-
ist, ástand sem gat orðið afar hættu-
legt íyrir konuna hans og hann
sjálfan, á hvaða stund sem var.
Hann ásetti sér samt að vera hug-
hraustur og vongóður og treysta
Guði. Hann skifti sér sem bezt
hann gat til að annast konuna og
annast heimilið og önnur nauðsyn-
leg störf. Eitt kvöld vantaði eina
kúna úr hjörðinni. Annaðhvort
höfðu Indiánar, sem uin skógana
flæktust stolið henni, eða- þá hún
hafði orðið viðskila við hjörðina í
skóginunvsem víða var afar þéttur.
Það var of seint að leita að henni
um kvöldið, en næsta morgun á-
kvað hann að leita hennar.
Konuna skildi hann eftir, um
morguninn, en til að gæta hennar,
vitran og sterkan úlfa-hund. Sjálf-
ur hafði hann i för með sér veiði-
hund sinn til að leita að kúnni.
Hann var búinn að vera tæplega
hálfa klukkustund að leita í skóg-
inurn þegar hundurinn fór að láta
skrítilega; hann hljóp að kjarr-
runna þéttvöxnum og gelti ákaf-
lega. Houser fylgdi honum eftir
með gætni, þegar hann greiddi
kjarrið sundur, þá sá hann nokkuð,
sem hann ekki átti von á. Þarna í
runnanum lá Indiáni af Mingo kyn-
flokknum meðvitundarlaus, auðsjá-
anlega af blóðmissi. Hann hafði
ægilegt sár á öðru lærinu, sem striðs
öxi Indíánanna (Tomahavvk) auð-
sjáanlega hafði veitt honum. Vafa-
laust hafði hann særst í viðureign
við Pequea flokkinn, og á flóttanum
orðið svo aðframkominn að hann
hafði skriðið þarna inn í runnann,
til þess að deyja óáreittur af óvinun-
um. Þrátt fyrir það að Houser
stóð þarna andspænis Mingo Indí-
ána, sem var fjandmaður Pequea
flokksins, sem voru vinir hans, af-
réð hann strax í huga sínum að
bjarga lífi þessa særða manns. Hann
hraðaði sér heim eftir uxa-kerrunni
sinni, hagræddi manninum, sem enn
var meðvitundarlaus þar í, og
breiddi yfir hann með grasi og
skógarlimi, svo að óvinir hans
Pequea-arnir, þó þeir yrðu á vegi
hans, yrðu hans ekki varir. Á heim-
ilinu bjó hann út þægilegan legu-
bekk, hreinsaði sárið, bar á það
græðandi smyrsl og batt vandlega
um það, og eftir að hafa reynt að
koma ofan í hann heitri mjólk, fékk
hann meðvitundina. Houser hafði
nú tvo sjúklinga til að sjá um. I
einu horninu á húsinu var rúm kon-
unnar hans og gagnvart því var
legubekkur Indíánans særða. Hin
skörpu augu eir-lita mannsins
hvíldu jafnan með meðaumkunarblæ
á hinni sárþjáðu konu. Hin við-
kvæma umönnun mannsins hennar
hafði mikil áhrif á Indíánann.
Hinir sterku likamskraftar þessa
barns náttúrunnar voru auðsæir, þvi
að hann fékk skjótan bata. Eitt
kvöld, eftir að hann hafði verið
þarna viku, sagði hann velgerðar-
manni sínum—hinum góða Sam-
verja að nú ætlaði hann að fara.
Houser dróg athygli hans að sárinu
á fætinum, sem enn var ekki gróið,
og vildi að hann dveldi lengur, en
hann tók hjartanlega í hönd vel-
gjörðarmanns síns og þrýsti hana
vinalega, og svo hvarf Indíáninn út
um dyrnar og út í skugga nætur-
innar.
Tíu dagar voru liðnir síöan að
hann kvaddi, þá var það eitt kvöld,
að hundarnir geltu ákaflega. Houser
lá sifjaður á legubekknum, og var í
þungum hugsunum um hið vonlausa
ástand konu sinnar. Hann reis upp
fljótt, er hann heyrði hunda geltið,
og rétti út hendina eftir byssunni
sinni, sem hlaðin var á veggnum.
Hann horfði út um lítið gat á
gluggahleranum út í kyrð nætur-
innar, en gat ekki séð neitt grun-
samlegt. Hann þaggaði niður í
hundunum, og var í þann veginn að
kasta sér aftur niður á legubekkinn,
þegar steini var kastað í nyrðri
gluggahlerann. Hann horfði út og
í áttina, og sá hann þá Indíána læð-
ast út úr skóginum með uppréttar
hendur og ganga rakleiðis að hús-
inu. Houser þekti strax að þetta
var ungi Mingo Indíáninn, sem
hann hafði hjúkrað. Hann opnaði
dyrnar til ífö láta hann inn, en hann
staðnæmdist við dyrnar, og benti
með hendinni í áttina, sem hann
kom frá og sagði: “Faðir minn.”
Og húsráðandi, fullur undrunar, sá
annan Indíána þar á ferðinni, sem
nú var kominn heim að ^úsinu, aldr-
aður maður gáfulegur og göfug-
mannlegur að útliti. Þegar þeir
voru komnir inn i húsið bað Indí-
áninn Houser að kveikja Ijós, en
breiða fyrst vandlega fyrir alla
glugga, svo að Pequea Indíánarnir,
óvinir þeirra ekki gætu greint þá,
þó þeir væru þarna á sveimi. Þá
segir gamli maðurinn: “Eg er lækn-
ir Mingo kynflokksins. Þú hefir
bjargað lífi sonar míns; mig langar
að þakka þér þann velgerning. Hann
hefir sagt mér frá konunni þinni,
sem er veik. Eg trúi því að eg geti
hjálpað henni, ef þú vilt treysta
mér.”
Ilouser leiddi hann að rúmi kon-
unnar, og þegar hann hafði horft á
hana um stund, þá segir hann: “Það
er alveg eins og eg bjóst við.” Hann
tók þá úr vasa sínum Iítið glas með
brúnum lög, og pakka af jurtum,
sem hann rétti húsráðanda með
nokkrum fyrirmælum. Að því loknu
segir hann: “Ef að þessi meðul
bæta konunni þinni, þá skaltu koma
og fá meiri meðul.” Hann bað þá
Houser að slökkva ljósin svo ékki
bæri á burtför þeirra, og þeir feðg-
arnir hurfu út í næturmyrkrið og í
gegnum hergarð óvinanna undir
tjaldi næturinnar og til heimkynna
sinna. Til hinnar mestu gleði fyrir
Evbyggjann þá varð brátt sýnilegur
góður árangur af meðulum Indíána
lækisins. Tvisvar ferðaðist Houser
til bygða Mingo Indiánanna ,sem
var sex klukkustunda ferð, eftir
meiru af meðulum. Martha hrestist
stöðugt þótt hægt færi. Þremur
mánuöum eftir nætur-heimsókn
feðganna, komu jólin. Þá kom
Houser heim með lítið sedrusviðar-
tré, og hann ásamt konu sinni héldu
hátíðleg jólin með gleði og þakk-
argjörð, en dýrmætasta gjöfin, sem
þau þökkuðu með lofsöng, var
heilsa konunnar. Það voru gleðileg
jól.
Jólakvöld 1923
Langt norður I óbygðum Can
ada var veiðimaður á ferð; hann
bar stóran bagga á herðum sér og
veiðisnöru á belti; á öxlinni bar
hann tíuskota byssu. Það leyndi
sér ekki, að maðurinn var að
þrotum kominn af þreytu, því
gangurinn var þunglamalegur,
vonbrigði voru máluð í svip hans
og limaburðurinn stirðlegur.
Hann vár aleinn; hafði ekki svo
mikið sem hund sér til fylgdar;
þó var hann lan’gt frá öllum
mannabygðum. Látbragðið lýsti
því, að á þessari stundu fanst hon-
um einveran átakanleg — hver
sem hefði séð hann tilsýndar,
hefði haldið að honum fyndist
sem væri hann útskúfaður úr
mannheimi og dæmdur til einveru
norður á eyðimörkum klaka og
snjóa.
Áliðið var kvelds og hann var
tuttugu (20) mílur frá næsta
veiðimannskofa. Vindurinn blés
um vanga hans og snjórinn þyrl-
aðist í flyksum í andlit hans. Aug-
un fyltust af snjó og átti hann
fult í fangi með að verja augna-
lokin frá því að verða samfrosta.
Hvílíkt hörkuveður! Það var eins
og norn veðranna í Norður Mani-
toba væri að leika sér að því að
kvelja þennan gamla veiðimann.
Var hún ef til vill að hefna fyrir
skógardýrin, sem hann hafði svift
lífi?
Nokkur skref fram undan veiði-
manninum var u'ppsprettulind,
sem aldrei fraus; hún var úti í
vatni og var því vök á vatninu.
Það var auðséð, qð hann vissi ekki
af þessu, því hann stefndi beint
út á vatnið, einmitt þar sem vök-
in var. Hann var að ganga í
gildru; áður hafði hann oft lagt
gildrur fyrir dýr, og þau þannig
mist líf sitt; átti hann nú sömu
forlög fyrir sér?
Hvers vegna var veiðimaðurinn
svona seint á ferð; og hvers vegna
fór hann ekki út í skóginn, þar
sem finna mátti hlé o!g skjól? Þar
var enginn skógur; eldur hafði
geysað um landið í fjögur sumur
og brent allan skóginn til kaldra
kola. Það var einmitt ástæðan
fyrir því, að þessi barátta átti sér
stað. Hann hafði farið að kanna
og skoða nýja skóga, nýja eyði-
mörk og' þar fékk hann þessar
kÓldu viðtökur. Hann var fangi
veðranornanna. Vindurinn hvein
enn þá geystar en áður, hann átti
enn þá erfiðara með að verja
augun frá því að frjósa saman.
Hann var kominn út á vatnið, en
sá ekki vökina. Hann þrammaði
áfram þunglamalega. Isimí brotn-
aði o!g hann féll í vatnið.
í einhverju ofboði kastaði hann
frá sér byssunni, þegar hann var
að sökkva og lá hún á vakar-
barminum.
Nýtt líf færðist i veiðimanninn;
nú varð þó sannarlega annaðhvort
áð duga eða drepast. Snaran í
belti hans og bagginn á öxl hans
gerði honum það erfitt, að hefja
sig upp úr vökinni, þó tókst hon-
um það eftir mikla örðugleika.
En þegar hann komst upp á ís-
inn og lagði af stað, saknaði hann
byssunnar, og byssulaus maður
þar norður frá var sama sem
dauður maður. Nú fór hann að
hu'gsa margt. Til hvers var hann
að basla við að komast upp úr vök-
inni, þegar ekkert lá fyrir honum
annað en að frjósa í hel eða svelta
í hel eða vera varnarlaus, rifinn í
hel af dýrum eyðimerkurinnar?
Allar eldspýturnar hans voru ó-
nýtar — allar rennandi blautar
Honum fanst það miklu betra að
drukna þar, sem dauðinn var þó
svo miskunnsamur í vökinni, að
láta leikinn ekki standa lengi yfir.
Með ákveðnum ásetningi gekk
hann aftur út að vökinni. Hugur-
inn hvarflaði heim til konu og
barna; heit tár hrundu niður
kinnar hans um leið og hann gekk
að vökinni með ákveðinni hugs-
un.
En hann hrasaði um eitthvað.
Hafði rekið fótinn í eitthvað. Það
var byssan hans.
Gleðibjarmi færðist yfir þreytu-
lega 0g veðurbarða andlitið; nýtt
líf færðist í hann allan. Hann
reyndi byssuna og var hún í bezta
lagi. “Skotið veitir mér þá hvíld,
þegar eg kemst ekki lengra,” sagði
hann við sjálfan sig í hálfum
hljóðum.
í óveðrinu þrammaði hann á-
fram, en var nú enn þá þunglama-
legri en áður. Fötin voru að
gaddfrjósa og það gerði ganginn
erviðan. Nú var orðið myrkt af
nóttu og sá hann því ekki neitt
fram undan sér. Það var eins og
stormurinn segði: “Þú skalt láta
undan! Þú skalt!” — “Skotið veit-
ir mér þá hvíld. þegar eg kemst
ekki lengra,” sagði hann enn við
sjálfan sig. Það var eins og
þetta væri svar hans við hótun
stormsins, það var eins og hann
vildi andmæla honum með því
að segja, að hann skyldi aldrei
kvelja úr sér lífið með langvar-
andi kulda og þrautum; ef kraftar
sínir entust ekki til þess að bjarg-
ast, þá skyldi hann sjálfur ráða,
hvernig hann sofnaði síðast, en
stormurinn ekki.
Þá heyrði hann rödd, sem hann
kannaðist við: “Húh! húh!” Þetta
var skógarugla. Það þýddi viss-
an sigur; skógur hlaut að vera í
nánd og þá var honum borgið.
Ulgluröddin veitti veiðimanninum
nýjan lífskraft; hjartað sló hrað-
ara; blóðið rann örara; honum
hitnaði; hann hrestist og hug-
hreystist.
Hann skildi raddir dýranna að
talsverðu leyti; hann þekti þau
nákvæmlega; hann gekk á hljóð
uglunnar, og eftir nokkurn tíma
kom hann í skóg; þar fanst honum
eins og komið væri inn í hús; þar
var bezta skjol og svo að segja
logn. “Húh! Húh!” sagði uglan.
Veiðimaðurinn er búinn að kasta
bagganum af herðum sér og nú
hvín í, þegar hann beitir öxinni
til þess að höggva tré. Hann geng-
ur að einu trénu eftir annað eins
og hann væri að reyna þau—vita
hversu sterk þau væru. Hann var
auðsjáanlega að leita að ein-
hverju.
Alt í einu greip hann handfylli
sína af einhverju, er hann tók við
rótina á einu trénu, og fór með
það að viðarkestinum, sem hann
hafði hlaðið. Þetta var aðeins
gamalt músahreiður; að því hafði
hann verið að leita. Hendur og
fætur voru að frjósa 0g honum
gekk erfitt að ná kúlunni úr skot-
hylkinu; en með því að beita tii
þess tönnunum, tókst honum það;
hann náði þremur kúlum. En ef
hann hefði nú kveikt í púðrinu!
þá var úti um alt. En með þeirri
Iægni, sem gömlum og æfðum
veiðimanni er lagið að hafa, tókst
honum að skjóta eld í músa-
hreiðrið. Innan skamms var kom-
ið stóreflis bál, sem lýsti upp all-
an skóginn. Enn þá sagði uglan:
“Húh! húh! húh!” Veiðimaðurinn
leit í áttina, sem hljóðið kom frá,
og sá vin sinn sitja á grein í bezta
skotfæri. Hann leit á byssuna og
sugsaði eitthvað; en hristi svo
höfuðið: Nei, hvað mikið sem
hann leið af hungri, þá gat hann
ekki fenígið af sér að skjóta líf-
gjafa sinn og leggja hann sér til
munns.
Veiðimaðurinn tók upp te-
könnuna sína; ekkert var matar-
kyns í bagga hans, nema te; alls-
laust te hafði verið eina næring-
in í tvo dagana síðustu. Hann
hafði verið í burtu frá kofa sín-
um í sextán (16) daga. Hund-
arnir hans höfðu gefist upp af
hungri, og hafði hann endað kval-
ir þeirra með byssunni. Hann
hafði ætlað sér að vera kominn
aftur í kofann sinn fyrir jól ofe
halda þar til um jólin. En ill-
viðri, snjóþyngsli og fæðuskortur
A ANNAN DAG JÓLA 1932.
Dugur minkar, dignar fjör,
dregist get eg samt á fætur.
Eg hefi lifað ýms við kjör
áttatíu jólanætur.
Oft þó sýndist úfin dröfn
æfiknörinn fékk ei saka.
Lent hann fær í lífsins höfn,
lífs nær stundir enda taka.
Víst má telja veglegt hnoss,
að verða laus úr rökkur dölum.
Enginn skuggi amar oss
í þeim fögru himnasölum.
M. E.
handa hundunum, eyðilagði allar
hans áætlanir.
Á meðan vatnið var að hitna,
bygði veiðimaðurinn sér skýli úr
skógarlimi; það kunna veiðimenn
vel. Þegar vatnið var orðið heitt,
neytti veiðimaðurinn jólakveld-
verðar — það var að eins óbætt
og allslaust te.
lEkki var hægt að sjá nein von-
brigðismerki á andliti veiði-
mannsins; hann var orðinn af-
þreyttur og hlýr; honum leið vel,
hann vissi að sér mundi takast að
komast í kofann vinn næsta dag,
og þó hann væri svangur, lét hann
sér það ekki fyrir brjósti brenna,
því hann var orðinn veraldarvan-
ur o!g sætti sig við það, sem að
höndum bar.
Þegar hann hafði þurkað fötin
sín og drukkið ótal bolla af heitu
tei, lagðist hann út af á viðar-
búna bólið sitt. Hugurinn hvarfl-
aði heim til konu og barna. Hann
vissi að þeim leið vel í manna-
bygðum. Honum fanst hann sjá
litla drenginn sinn fleyta litlum
skipum á vatnsfötu og sigla þeim
í föðurleit eins og hann var van-
ur að segja.
Hugur hans flaug víða; hann
hulgsaði um svo margt, sem liðið
var. Hann sá sjálfan sig sem barn
á íslandi; hann mundi eftir
tröllasögunum, draugasögunum og
álfasögunum, sem honum voru
sagðar í æsku. Hann mundi eftir
því, að fólk hafði orðið úti uppi á
heiðum og fjöllum, og svo hugs-
aði hann um sína eigin baráttu,
sem var liðin, og honum fanst
sem hann hefði liðið talsvert af
því, sem sumir hafa reynt í dauða-
stríði sínu á heiðum á íslandi.
Hann fann svo glö!gt, hvílikur líf-
gjafi skógurinn er. Hugur hans
fyltist af þakklæti til Canada-
skóganna; þetta var alls ekki í
fyrsta ^Jcifti sem þeir höfðu frels-
að líf hans og honum fanst nú
sem hann gæti ómögulega launað
betm'gæði þeirra með neinu öðru
en því, að auglýsa þá út um allan
heim — já, reyna að sá voru
bezta Canadafræi eins víða og
mögulegt væri.
Og honum datt í hug, að ættjörð
vor, ísland, væri snauð af þeim
lífsgæðum — og því þá ekki að
byrja þar? Og þar sem íslands
beztu blóm hafa þróast og þrosk-
ast svo vel í Canada, því þá ekki
að sá candiskum blómum í ls-
landsmold? Hér var föðurland
og fósturland fjarlægt hvort öðru;
því ekki að binda þau traustari
böndum?
Veiðimaðurinn stóð upp úr
viðarbúna bælinu; hann var ein-
beittur og alvarlegur á svip og
skýr og snjöll orð heyrðust ber!g-
mála í skóginum, þegar hann
sagði: “Eftir sið forfeðra minna
stíg eg hér á stokk og^ strengi
þess heit, að gera alt sem í mínu
valdi stendur til þess að sameina
sem bezt Island og Canada með
canadisku skógarfræji. Eg mæli
þetta af hreinni og varanle’gri ást
til beggja landanna, og bregði eg
þetta heit, get eg ekki lengur
skoðað sjálfan mig sem ærlegan
dreng!” Og uglan tók undir:
“Húh! húh! húh!”. Hún var eina
lifandi vitnið að þessari heit-
strengingu.
B. M.