Lögberg - 10.01.1935, Blaðsíða 7

LÖGBEUGr, FIMTUDAGINN 10. JANUAR 1935
7
Minningarorð
1
1
I
i
1
1
!
MiÖvikudaginn þann 14. nóvember s. 1. andaÖist að heimili
sínu í Wynyard, Sask. Mrs. GuÖrún Pearl Kristjánsdóttir Jó-
hannsson, eftir sjö mánaða veikindastríð. Guðrún Pearl var
fædd hinn 26. febrúar árið 1906 í Caliento, Manitoba; foreldr-
ar hennar voru þau hjón Karl Pétur Kristjánsson og Guðrún
Ásmundsdóttir; voru þau nokkuð lengi búandi í Caliento.
Guðrún Pearl misti föður sinn þá hún var ung að aldri, og ólst
svo upp hjá móður sinni, og var hjá henni að mestu leyti þar
til hún árið 1931 gekk aS eiga eftirlifandi mann sinn, Friðrik
Jóhannsson. Þau hjón búsettu sig þá í Wynyard, Sask. og
höfðu þati verið gift aðeins um þriggja ára tímabil.
Þeim varð tveggja barna auðið, sem bæði lifa móður sína,
og eru Edvard Ásmundur, tveggja ára gamall og Pearl Lilja
Guðrún, aðeins 7 mánaða gömul, og hafði Mrs. Jóhannsson
aldrei komist á fætur eftir að hún átti litiu stúlkuna, mun hafa
gripið hana tæring, sem og leiddi hana til dauða. Pearl Lilja
Guðrún var skírð við líkkistu rnóður sinnar og er hún ljóm-
andi fallegt og efnilegt barn.
Guðrún sál. átti tvö systkini, sem bæði eru á lífi, og eru
þau Ferdinant Kristján, ungur og efnilegur maður, og býr með
móður sinni í Caliento, Man., og systir þeirrar látnu, Kristin
Engilina, nú Mrs. Olson, búandi einnig í Caliento.
Guð'rún Pearl var að eðlisfari glaðlynd og skemtileg, vel
skynsöm og hafði einnig náð allgóðri mentun: hún hafði litið
á líf sitt og framtið með mikilli ánægju og björtum framtiðar-
vonum, enda var hún i blóma lífsins og gift ungum og efni-
legum manni. En svo þegar byrjaði að draga fyrir sól lífsins.
þegar fyrsti vottur af alvarlegri veiki gerði vart við sig, þá
steig Guðrún sál. einnig spor í rétta átt: hún varð ekki von-
laus, en hún festi augun á Konungi dýrðarinnar, og i þeim
ljóma, sem skin frá hans heilaga augliti, þá fann hún sanna
ánægju, sem gjörði lítið úr mætti veikinda og dimmu sorgar,
fyrir þeim dýrðarljóma, þá hvarf jafnvel hugsunin um dauða
og gröf, því alt þetta var eilíflega sigrað með kenningu meistar-
ans frá Nazaret. (Þér eruð þegar hreinir fyrir það orð, sem
e.g hefi talað). Hugsandi um alt þetta tók þessi unga og efni-
lega kona, alt hið mikla veikindastríð með hinni mestu ró, og
einstakri hugprýði og sönnu ljúflyndi, og ])ess meir sem hennar
líkamlegi þróttuv þverraði, þess meir sameinaðist hugur hennar
sælunni, er hún sá í fjarska, og síðustu stundirnar, sem hún
lifði i heimi þessum þá bað hún hjúkrunarkonuna sína að lesa
og syngja fyrir sig þennan hugljúfa sálm: “Safe in the arms
of Jesus, Safe on His gentle breast.’’
Andi hennar hjúþaður himneskri vorsól og blíðum, björt-
um og eilífum framtíðarvonum, og hvilandi við brjóst sins
blessaða frelsara, þá var hún leyst frá öllum jarðneskum þraut-
um.
Mrs. Guðrúnar Pearl Jóhannsson er sárt saknað af hennar
heittelskandi eiginmanni, enda var hún elskuleg og ástrík eigin-
kona, og sönn móðir, jafnvel mitt í hinu stranga dauðastríði, þá
sýndi hún innilegustu móðurást til barpa sinna og sanna elsku til
manns síns til hinstu stundar.
Ilennar er einnig sárt saknað af eftirlifandi elskuríkri
móður, og góðum systkinum og öllum vinum og kunningjum
nær og f jær.
Guðrún sál. var jarðsungin þann 17. nóvember af séra
G. P. Johnson, frá lútersku kirkjunni í Wynyard, að viðstödd-
um mörgum virium og vandamönnum hinnar látnu. Guð blessi
hennar minningu.
Eiginmaður, börn, móðir og systkini og allir vandamenn
hinnar látnu vilja með þessum línum votta sitt hjartans inni-
legasta þakklæti til allra hinna mörgu og góðu vina bæði í Wyn-
yard og víðar, sem sýndu hina mestu og innilegustu hluttekn-
mgu i hinu langa og erfiða veikindastríði, og svo við fráfall
Guðrúnar sál. o£ biðja góðan Guð að launa þeim öllum af
sinum rikulega kærleika og föðurlegu elsku, þegar þeim mest
a hggur i lifinu.
Fyrir hönd syrgjenda,
G-. P. J.
Agnes og Friðrik
crn‘9 á þz>í sfQ(j aff bc'm þeirra
zc>rn ffrafin upp 0g fluff aff
Tjarnarkirkju.
Eftir Grctar Fells.
, l?' júní síðastliðinn flutti eg í
utvarpið erindi um síðustu aftök-
una a slandi. Sama dag voru hin-
" Jar®nesku leifar þeirra Agnesar
Magnúsdóttur og Friðriks Sigurðs-
^onar jarðaðar í kirkjugarðinum á
jorn á \ atnsnesi (i Húnavatns-
s.vslu). Framkvæmdi þá athöfn
soknarpresturinn þar, séra Sigurður
Johannesáon. 21. sama mánaðar
komu allmargir menn saman á hin-
um fornu brunarústum á Illugastöð-
um, og var þar beðið fyrir sálum
þeirra Agnesar og Friðriks af séra
Sigurði Jóhannessyni. Við það
tækifæri talaði og bóndinn á Illuga-
stöðum, Guðmundur Arason, og
kona hans.
Ýmsar kviksögur hafa gengið um
það hér í bænurn, hvernig á atburð-
um þessum standi. Saga þessa máls
er rétt sögð á þessa leið:
Kona ein hér í bæ, sem ekki vill
láta nafns síns getið, er allmiklum
miðilshæfileikum gædd. Koma þeir
hæfileikar fram i ósjálfráðri skrift.
Hið óhamingjusama fólk, sem frá
var sagt i erindi þvi, sem nefnt var
hér að framan, — þau Friðrik,
Nathan og Agnes,—höfðu lengi lát-
ið þá eindregnu ósk i ljós, að reynt
yrði að milda málstað þeirra, sér-
staklega Agnesar, og hafa áhrif á
almenningsálitið í þá átt, að vekja
samúð með þeim og skilning á öll-
um málavöxtum. Var þess sérstak-
lega óskað, að beðið væri fyrir sál-1
um þeirra á brunarústunum á 111-
ugastöðum, og að guðsþjónusta færi
fram í sama skyni i Vatnstjarnar-
kirkju. En alt varS þetta að fara
fram fyrir sumarsólstöður þessa árs
Eru nú liðin rúmlega tvö ár síðan að
þessu máli var fyrst hreyft að hand-
an. Ýmiskonar smásannanir hrúg-
uðust upp, svo að lokum varð ekki
undan ])ví komist að leggja trúnað
á, að vitsmunaverur þær úr öðrum
heimi, er hér áttu hlut að máli, væru
þær, er þær sögðust vera. í þetta
sinn er ekki unt að tilgreina allar
þær sannanir, enda ekki alt af hirt
um að vottfesta þær. En svo mikið
er víst, að fast var eftir leitað um
framkvæmdir og fékk rnálið að
lokum á sig svo mikinn alvöru- og
veruleikablæ, að viðurlitamikið þótti
að sinna því ekki á þann hátt, sem
um var beðið.
Hin ýfirlætislausa koria, sem i
þetta sinn var milliliður milli heim-
anna tveggja, komst ekki hjá því,
að reyna með einhverjum hætti að
koma þessum óskum hinna fratn-
liðnu á framfæri í þessum heimi.
Guðmundur Sigurjýmsson Hofdal
ötull maður og greinagóður, bauð
henni aðstoð sína. Páll hæstaréttar-
dómari Einarsson var og fyrstur
manna kvaddur til ráða, samkvæmt
eindreginni ósk að handan. Leitað
var til biskups um leyfi til að grafa
upp bein þeirra Agnesar og Friðriks
og jarða þau i vígðri mold, og skat
það sagt biskupi til hróss, að hann
leyfði það með ljúfu geði. Guð-
mundur Hofdal brá sér nú norður
til að sjá um uppgröftinn á beinum
um, og kýs eg að láta hann sjálfan
segja frá för sinni. Með hans levfi
birtist þvi hér orðrétt útskrift úr
dagbók hans, frá 13.—15. júni þ. á
Konum segist svo frá:
“13. júni 1934.
Síðdegis i dag var sú ákvörðun
tekin, að eg legði af stað snemma í
fvrramálið norður í Húnavatns-
sýslu. Tilgangur fararinnar er sá,
að leita að dys þeirra Agnesar
Magnúsdóttur og Friðriks Sigurðs-
sonar er tekin voru af lífi í \ atns-
dalshólum 12. janúar 1830, vegna
morðs á Nathani Ketilssyni, og
grafa upp líkamsleifar þeirra til
endurgreftrunar í vígða mold.
Tildrög þessa máls eru þau, að
því er eg bezt veit, að Agnes og
Friðrik bafa sjálf, í gegnum ósjálf-
ráða skrift, óskað, ásamt rnörgu
fleira,_eftir uppgreftri beina sinna
og jarðsynging þeirra í kirkjugarði
Tjarnarkirkju á Vatnsnesi.
Vegna þeirrar óraleiðar, sem er
frá Vatnsdalshólum til Tjarnar-
kirkju og þar sem höfuð þeirra
Agnesar og Friðriks, voru grafin i
Þingeyrarkirkjugarði, sem er skamt
frá hólunum, þótti mér æskilegra að
beinin yrði jarðsungin, ef þau fynd-
ust. að Þingeyrum. Bað eg því
miðilinn i dag, er mér var falin
norðurförin, að leita leyfis Agnesar
og Friðriks fyrir þeirri breytingu.
Tók miðillinn þvi vel og bauð mér
að vera viðstaddan skrift sina i
kvöld. Það get eg því nriður ekki
vegna anna, en kom hinsvegar til
viðtals við hann, að skriftinni lok-
inni. Fékk eg þá að vita að þau
Agnes og Friðrik héldu fast við þá
ósk sina að jarðsyngingin færi fram
að Tjörn og að séra Sig. Jóhannsson
frá Hindisvík gerði prestsverkin.
Þau höfðu sagt það vera rangt að
höfuð þeirra hefðu verið flutt i
Þi ngeyrark i rk Jugarð: “Gæðakon-
an góða” — Þingeyrarprestkonan
—hafði að visu falið vinnumanni
sínum að gera svo, nóttina eftir af-
tökuna, en hann svikist um það, án
þess þó nokkurn tíma yrði uppvíst,
og hefði rann tekið það leyndarmál
með sér í gröíina. Vinnumaðurinn
hefði farið til aftökustaðarins þá um
nóttina, eins og til stóð, tekið höf-
uðin niður, en í stað þess að fara
með þau til Þingeyra og grafa þau
þar á laun, eins og hann hafði lofað
prestkonunni að gera, gróf hann
þau: “sem svarar feti norðan við
dysina, þar er malarbornara.” Fyrir
nokkru síðan hafði Agnes vísað all
nákvæmlega á dysina og rneðal ann-
ars með þessum orðum: “Það er í
hásumars-sólsetursátt, séð frá af-
tökupallinum og skamt frá honum.”
í sögu Nathans Ketilssonar og
Skálda-Rósu, eftir Brynjólf Jóns-
son frá Minna-Núpi, er eg hefi nú
fyrir framan mig, segir svo á blað-
síðu 123, eftir að aftökunni hefir
vcrið lýst: “Líkin voru lögð i kist-
ur og grafnar þar skamt frá, en höf-
uðin sett á stengur, því svo var á-
kveðið í dómnum.” Aðrar upplýs-
ingar um afstöðu dysjarinnar, er
ekki þar að hafa og verð eg því að
hlíta leiðsögn Agnesar, ])egar til leit-
arinnar kemur.
Agnes hafði látið þess getið í
kvöld, í sambandi við frásögnina
uni höfuðin, að vinnumaðurinn
hefði ekki tekið sitt höfuð upp af
stönginni, heldur brotið hana, skilið
brotið eftir í höfðinu, og að þar sé
það enn. Þá hafði hún og gefið
mér þetta ráð, meðal ýmissa ann-
ara, viðvíkjandi norðurförinni:
“Guðntundur á að fá aðstoð Magn-
úsar gamla á Sveinsstöðum, þvi
har.n m'un reynast góður leitarmað-
ttr.” Hver þessi Magnús er, eða
hvort hann er til, veit eg ekki.
14. júni 1934.
Klukkan er 8 að ntorgni. Eg er
ferðbúinn til norðttrfararinnar og
býð óstundvísra förunauta, er ætla
til Akureyrar.
Það eru andvöku-hugleiðingar
næturinnar er nú rvðja sér til rúms
á pappírinn. Ókvíðinn um erindis-
lokin tókst eg á hendur í gær þetta
fyrirhugaða ferðalag, því eg hafði
fengið að kynnast starfshætti ntiðils-
ins og þvi er ritast hefir hjá hon
um, þessu máli viðvíkjandi, og sann-
færst um. veruleik ósjálfræðisins í
skriftinni, sem og um nákvæmni
stjórnanda hans, sem knýtt hefir
margþætta sannana-keðju utan um
þetta málefni þeirra Agnesar og
Friðriks. Sannanakeðju er eg,
þrátt fyrir efunargirni, verð að
beygja nrig fyrir. En frásögnin i
gærkvöldi, um Þingeyrar-vinnu-
manninn og höfuðin, hefir skotið
mér skelk í bringu. Sagnirnar um
flutning höfðanna í Þingeyrakirkju
eru svo einróma, að eg óttast að
hið örugga miðilssamband, er eg
hugði vera, fari hér með vitleysu,
og hinsvegar er tilvísunin til “Magn.
úsar gamla” á Sveinsstöðum svo ó-
ljós, að eg efa að hann sé til, hvað
þá svo fundvís sem Agnes vill vera
láta. Það er að vísu margt sem
. . . Nú eru förunautar mínir komn-
ir. —
Það er komið að miðnætti; eg er
kominn að Sveinsstöðum í Austur-
Húnavatnssýslu og búinn að neytn
þar góðs beina: “Magnús gamli” er
til og er -hreppstjóri sveitar sinnar,
greindur maður og gætinn, að því er
mér virðist. Hann er að vísu ekki,
eftir útliti að dæma, nema Iiðlega
fertugur að aldri, þótt Agnes titli
hann gamlan. >
Eg hefi sagt honum frá eritidi
mínu og frá ósk Agnesar um aðstoð
hans við leitina. Aðstoðina mun
hann með ánægju í té láta, en eg efa
að hann leggi trúnað á afskifti
Agnesar af þessu máli. Eg hefi
einnig sagt honum frá fullyrðing-
um hennar um höfuðin og nialar-
borna jarðveginn, sem þau eiga að
Iiggja i' svo °g frá spýtubrotinu í
höfði Agnesar.
Magnús kveðst aldrei hafa heyrt
annars getið, að höfuðin væru í
Þingeyrakirkjugarði og að þau
hefðu verið flutt þangað að tilhlut-
un fólksins þar. Sagði eg honum
frá frásögn Agitesar um sviksemi
vinnumannsins i því efni.
Vart mun Magnús leggja trúnað
á sannleiksgildi þessara frásagna
Agnesar. Að visu hefir hann ekki
haft nein orð þar um, en kýmnis-
bros hans undir frásögn minni hefir
blásið mér því i brjóst.
Það, að “Magnús gamli” reyndist
að vera til, hefir að nýju vakið
traust mitt á leiðsögn hinna. látnu,
og Iegst eg þvi ókvíðinn til hvílu.
15. Júní 1934.
Klukkan er hálf tíu fyrir hádegi.
Eg stend á Þrístapa, en það er hóll
sá í Vatnsdalshólum, er þau Agnes
og Friðrik voru leidd á til aftök-
unnar. Við hlið mér standa þeir
Magnús Jónsson hreppstjóri frá
Sveinsstöðum og fulltíða sonur
hans, Ólafur að nafni. Á miðjunt
hólnurn er 45 cm. hár pallur. að
flatarmáli 22*4 fermeter. Hann
hefir verið hlaðinn úr grjóti og torfi
og stendur enn óhaggaður, að öðru 1
leyti en því, að hann hefir sigið lít-
ilsháttar á stöku stað. í kringum
pallinn hafði verið konrið fyrir tré-
girðingu, að því er sagan segir, en
hennar'sjást nú engin merki.
Við hef jum dysleitina með því, að
athuga nákvæmlega umhverfið, ef
ske kynni, að við yrðunr einhvers
]?ess varir ofan jarðar, er gæti orð-
ið okkur til leiðbeiningar, en er sú
leitar aðferð ber engan árangur,
könnum við jarðveginn, norðan við
aftökupallinn, með 8 mm. sverum
járnstöngum. Eftir þannig lagaða
f jórðungs stundar leit, rekur Magn-
ús sína stöng niður á aðra kistuna.
Er hann þá staddur 12 m. norðvest-
an við aftökupallinn. Þar hef jum við
gröft á allstóru svæði, til þess að
forðast skemdir.* Á 65 cm. dýpi
nyrðst í gryf junni komum við niður
á höfuðkúpurnar, er liggja livor hjá
annari. Þar finn.um við einnig tiu
cm. langt spýtubrot, er við ætlum að
sé af annari hvorri þeirri stöng, er
höfuðin voru sett á. Höfuðkúpurn-
ar virðast lítt fúnar og eru óskemd-
ar að öðru en því, að þrjár tennur
vantar i aðra þeirra. Jarðvegurinn
er þarna dálítið malarborinn, cn í
miðri gryfjunni og í svðri hluta
hennar er hrein mold. 25 cm. neð-
ar komum við svo niður á kisturn-
ar, í miðri gryf junni. Þær erii hlið
við hlið og liggja frá suðaustri til
norðvesturs. Tvokin eru brotin og
íallin niður og verður því eigi með
fullri vissu sagt um, hver lögun
þeirra hefir verið, en að líkindum
hafa þau verið flöt. Kisturnar eru
að öðru leyti heilar, en nijög fúnar.
Innan mál þeirra er: Breidd að of-
an 30 cm. í annan endann, en 37 í
lrinn, en að neðan 24 og 30 cm. Hæð
23 cni., jafn háar i báða enda, en
lengd annarar er 1,45 m. en binnar
1,65 m. Beinin eru mjög fúin og
varla annað eftir af þeim, en þau
hörðustu og stærstu.
Uppgreftrinum er lokið og Magn-
ús er farinn heim að Sveinsstöðum
til þess að sækja eitthvað undir
beinin, en við Ólafur bíðum hans á
meðan.
Sólin skín nú í heiði frá hádegis-
stað og kyssir beinin, seni í 104 ár
hafa hvilt í hinu kalda og dimma
skauti náttúrunnar. t huga mér
brjótast fram margskonar hugsanir
og ryðjast óreglulega hver fram
fyrir aðra. Þrátt fyrir greind og
góðleik Ólafs þrái eg því einveru,
svo eg færi mér svefnásókn til af-
sökunar og geng afsíðis.
Eg sé í hyllingu andans hinn
margþætta hildarleik þeirra örlaga,
sem hrundu Agnesi og Friðriki út á
þá glapstigu, er leiddi til aftökunnar.
Hvernig orsakir og afleiðingar óf-
ust saman með eðlilegum hætti og
leiddu til þess er verða varð. Sé
Agnesi og Friðrik líðandi eftir lík-
amsdauðann, leita í tiu áratugi, ár-
angurslausra sætta við mennina, án
þess að finna nokkurn þann, er gæti
flutt sáttaumleitan þeirra á milli
heimanna. Sé angistarótta þeirra,
eftir að milliliðurinn, miðillinn, loks
er fundinn—óttann við það, að hann
gefist upp við að koma í fram-
kvæmd i tæka tíð, margedurteknum
óskum þeirra um uppgröft bein-
anna, jarðsyning þeirra í vígða
mold, guðsþjónustuathöfn á morð-
staðnum og almenna samhygð og
fvrirbeiðslu. Sé miðilinn og stjórn-
anda hans, er samstilt í kærleika og
þjónustu, ganga til verks, umlukt
geisladýrð dygðugs lífernis, er
gjörir þeim mögulegt að skila verk-
efni sínu, ósjálfráðu skriftinni villu-
lausara en venja er til um nriðils-
sambönd. Sé þau í hjálparstarfsemi
sinni, sem nær jafnt til látinna sem
lifandi, gera góðverkin nteð hægri
hendinni.'án vitundar hinnar vinstri.
Magnús er kominn aftur. Við
göngum frá beinunum til flutnings
og lagfærum moldarbynginn, því eg
skil gröfina eftir opna, svo að þeir
sem kynnu að vilja rannsaka hér
frekar, geti gert það fyrirhafnar-
laust. Á eg þó hér ekki við forn-
minjavörð, því hann telur þessa dys
fornminjum óviðkomandi. Eg hirði
ekki um að leita uppi smábein i
moldinni, því Agnes og Friðrik töldu
beinagröftinn og jarðsynging þeirra
í vígða mold, ekkert aðalatriði, held-
ur hafa þann eina tilgang, að vera
einskonar lyfti-afl ])ess starfs, sem
hafið er þeim til hjálpar.
Að skilnaði geng eg upp á Þrí-
stapa og litast um. Við mér blasir
héraðið, sem nú glitstafar mjög ein-
kennilega í titrandi tíbrá ljósvakans,
víðsýnt, frjótt og fagurt.
í tilbeiðslu leysi eg hugann frá
stund og stað og óska þess af alhug,
að sálir þeirra Agnesar og Friðriks
öðlist nú þegar fullan frið og innan
skamms megi þeim auðnast að sam-
einast hinni alfullkomnu Hópsál —
Guði.
XXX
Samkvæmt beiðni, vottum við
undirritaðir það hér með, að frá-
sögn G. S. Hofdals hér að framan,
viðvíkjandi uppgreftri beina þeirra
Agnesar og Friðriks, er rétt og
sannleikanum samkvæm. Jafnframt
vottum við það einnig, að okkur og
heimafólki okkar, var kunnugt um
af frásögn hans, áður en við lögðum
af stað með honum að heiman í
morgun, til Vatnsdalshóla, að Agnes
og Friðrik hefðu átt að hafa haldið
því fram í ósjálfráðri skrift, sem
að framan er skráð, viðvíkjandi
höfðum þeirra, malarborna jarðveg-
inum og spýtubrotinu í höfði Agn-
esar.
Sveinsstöðum, 15. júní 1934.
Magmis Jónsson,
(sign.)
Ólafur Magnússon.
(sign.)
Lýkur hér frásögn Guðmundar
Hofdals.
Hið merkilegasta í sögu þessa
máls er sú staðreynd að sagt er frá
því að handan, hvar höfuðkúpanna
sé að leita, og að það reynist rétt.
Má segja að höfuðin séu hér höfuð-
atriðið! Annars þykir mér þetta
mál alt merkilegt og hugnæmt, og
þori eg að fullyrða, að mikillinn et
samvizkusöm og ráðvönd kona, sem
í engu má vamm sitt vita. Hún er
litið fyrir að auglýsa sjálfa sig, og
kemur það bezt fram í því, að hún
vill ekki láta nafns sins getið. En
hún var tekin, eins og Páll jostuli
forðum, í þjónustu kærleikans, og
má hún vel við una. Hún er frið-
semjandi á sína vísu, og er því með-
al þeirra, sem einu sinni voru sagðir
“sælir.”
Afhendi eg svo þetta mál íslenzk-
um lesendum til ilnigunar og hleypi-
dómalausrar meðferðar. — Vildi eg
ekki sízt, að það dræpi á dyr hjá
þeim, sem virðast halda, að hið
venjulega og hversdagslega sé hinn
eini sannleikur, og þætti mér vel, ef
þeir opnuðu fyrir því — þó ekki
væri nema í hálfa gátt!----
Grétar Fells.
Bandormur
Margir menn, konur og börn, nota
hin og þessi meðöl árangurslaust við
ýmsu, sem álitið er að gangi að því,
sem von er til, þar sem um bandorma
ræðir. Merki þess koma oft fram t
lystaxleysi, stundum þð I óeðlilega
mikrm matarlyst, gráhvítri tungu,
höfuðverk, þreytukend, meltingar-
leysi, ðværum svefni, andremmu;
fylgja þessu oft sárindi í hálsi, dap-
urlyndi og veiklun í taugum og þar
fram eftir götunum. Bandormar eru
mjög mismunandi að lengd; getur
stundum svo farið að þeir verði frá
4 5 til 50 fet á lengd. Eins og gefur
að. skilja, veltur mikið á að sltkur
ðvinafagnaður sé numinn með öllu á
burt úr líkamanum, með þvt að dvöl
hans þar verður æ hættulegri með
hverjum degi sem líður. Að láta það
afskiftalaust að bandormur nái að
þroskast t manni dag eftir dag og ár
eftir ár, er með öllu ðsæmilegt og ð-
verjandi. Tanex drepur ekki band-
orminn á svipstundu, þvt til þess
þyrfti það mikið eitur, er riða myndi
sjúklingnum að fullu. En Tanex
lamar svo starfsemi bandormsins, að
áhrif hans verða smátt og smátt að
engu. Efni þau, sem Tanex er sam-
sett af hafa hreinsandi áhrif á alt
líkamskerfið.
Taka má Tanex að morgni og nær
það venjulegast fullri verkun á
klukkustund.
Tanex er ekki selt f lyfjabúðum,
heldur sent beint tii sjúklingsins frá
efnastofunni. pað er ekki sent
C.O.D. Lækninga skerfur með fullri
forskrift kostar $5.00. Sé yður ant
um að losna við handorm, þá sendið
eftir Tanez nú þegar. Aðeins selt
hjá Royal Laboratory, 607 Royal
Bldg. Box 104 Windsor, Ont. (Klipp-
ið þessa auglýsingu úr blaðinu, geym-
ið hana og sýnið hana vinum yðart
þeir geta orðið yður þakklátir
selnna).