Lögberg - 16.05.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGBDRGr, FIMTUDAGINN 16. MAÍ, i935.

Heimkomni hermaðurinn
“Fg hefi átt all-ítarlegt tal við Margréti
frænku, ” sagði Molly Cameron; “að því er
'þig sjálfan snertir, þá er þér fullkunnugt um
málavöxtu, að einu atriði undangkildu. Ein-
hverra óviðráðanlegra orsaka vegna, annað-
hvort vegna truflunar á póstsambandi eða
öðru, þá barst mér ekki í hendur seinasta
bréfið frá Don fyr en fullum mánuði eftir
dauða hans. 1 þessu bréfi var í raun og veru
fólgin sú eina huggun, er Lolly naut, seinustu
dagana sem hún lifði, eða réttara sagi þá dag-
ana, sem eg leyndi henni í herbergi mínu og
■sendi mömmu hennar bréf, sem þannig var
g'engið frá, að ekki var annað sjáanlegt en
þau kæmi frá Sacramento. Eg geri ráð fvrir
að þig hafi rent grun í það, að það var eg,
sem gerði ráðstafanirnar og samningana við
sjúkrahúsið. Mig hafði aldrei órað fyrir því,
að það yrði Lolly ofurefli að ala barn sitt, og
að hún myndi látast qf barnsförum. Eg orð-
aði bréfin þannig, að þau. ylli Margréti frænku
sem allra minstar undrunar og trúði því eins
og nýju neti, að svo væri rækilega um alla
hnúta búið, að telja mætti altltrygt. Það var
talið sjálfsagt að hún tæki með sér gifting-
arvottorðið á sjúkrahúsið. Og hún var orð-
in svo yfirkomin af allri þeirri armæðu, er
hún var sokkin ofan í og öllum hinum lítil-
lækkandi aðstæðum, að það var engu líkara en
hún kysi helzt að bréfið væri á þeim stað, þar
sem læknar og hjúkrunarkonurkonur helzt
ræki í það augun. Hún varð knúð til þess að
hafa sannanir við hendi, vegna hættu þeirrar,
er hennar eigin sjálfsvirðingu hafði verið
stofnað í; hún hafði tekið út verulegar þ.ján-
ingar sálinni, engu síður en líkamanum. Þeg-
ar Margrét fór að róta til í skúffunni með það
fyrir augnm að huga að einhverju, sem gera
þurfti við, var giftingarvottorðið með því
fyrsta, er fyrir henni varð.”
“Pdg vona að 'þér skiljist,’’ sagði .Jamie,
“að eg opnaði aldrei pakkann; eg hafði enga
minstu hugmynd um j>að hverjum þú hafðir
fengið í hendur giftingarvottorðið og hring-
inn; eg vissi ekki einu sinni í hvers nafni þú
hafðir tekið leyfisbréfið; eg vissi aðeins það,
er eg kom á sjúkrahúsið, að segði eg nokkuð
í þá átt, að stúlkan væri mér ókunnug með
öllu, ]>á hlyti ]>að að varpa ]>ungum skugga á
hana og þess vegna tók eg með fullu jafnaðar-
geði ofanígjöf frá lækninum og lét sem ekkert
hefði í skorist. ”
Molly Cameron gekk fram á mitt gólfið
og rétti lít arma sína.
“Þvílík vanvirða,” hrópaði hún upp yfir
sig. “Eg get samt fullvissað þig um það, að
Lolly skýrði hjúkrunarkonunni frá því i mín
eyru, að þú værir heiðursmaður, sannur heið-
ursmaður og mættir ekki vamm þitt vita í
neinu; að þú hefðir int af hendi fórn, er eng-
um öðrum manni hefði nokkru sinni til hugar
komið að inna af hendi..”
“Hjúkrunarkonan tók málstað minn,”
sagði Jamie, “og það svo röggsamlega, að
la*knirinn bað mig auðmjúklega fvrirgefning-
ar. Það út af fyrir sig gat auðvitað verið
gott og blessað; þó bætir það að engu upp
breytni mína gagnvart þér í gær. ”
Jamie gekk í áttina til Mollv Cameron
og rétti fram handleggina.
“Er þess nokkur von, Stormgyðja, að þú
getir og viljir fyrirgefa mér. Geturðu trúað
því eða viltu trúa því, að hið ógróna sár, sem
eg bar á brjóstinu, nóttina góðu, sem eg fyrst
hitti þig í fárviðrinu á gnýpunni; sárið, sem
eg hafði búist við að þá og þegar myndi binda
enda á líf mtt, er nú, sakir aðdáanlegrar um-
önnunar af hálfu Margrétar frænku þinnar,
og sólbaðanna niður við ströndina, gróið að
fullu. Geturðu trúað því, að eg, þrátt fyrir
stríðsörin, sé nú orðinn heil'brigður maður að
fullu?”
“Jamie,” sagði Molly, “já, Jamie; eg
hefi aldrei áður fyr á æfi minni fvrir fundið
jafn margorðan Skota sem þig. Það hlýtur
að vera Ameríku að kenna, eða hinum ame-
rí.sku siðum. Eg fer að tapa trúnni á hinn
skozka uppruna þinn, ef þessu heldur áfram.
Verulegur Skoti mundi færa sig feti nær, og
það alveg formálalaust, og spyrja hreinskiln-
islega: Viltu? .... Hann gengi út frá því
sem gefnu að svarið yrði jákvætt, og færi svo •
úr því að gera ráðstafanir viðvíkjandi fram-
tíðinni. Jamie varð þungt um andann og
veittist örðugt að koma fyrir sig orði. Þess-
vegna varð það Molly, sem skar upp úr. Hún
rykti vitund við höfði, leit beint upp í loftið
og sagði: “ Já, }>ú getur fengið mig nær sem
]>ú vilt.”
Jamie réði sér ekki fyrir fögnuði. Eg
vil giftast þér undir ein.s í dag; fara sam-
stundis á skrifstofuna, er selur leyfisbréfin
og koma öllu vafningalaust í kring. Eg er
orðinn fvrir löngu fullsaddur af þessn æfin-
týralífi. Eg þarfnast ]>ín; eg þarfnast heim-
ilis þar sem ást þín ræður ríkjum; þar sem eg
verð fullvalda býflugnavörður, og þú full-
vahla drotning mín.”
Hvað heldurðu að leyfisbréfa skrifstofan
segi, ef sama stúlkan kemur þangað eftir
svona skamman tíma og biður um leyfisbréf
undir öðru nafni ? ’ ’
Jamie vafði Molly örmum sínum um leið
og hann leit hlæjandi lengi og ástúðlega í
aug-u hennar. “Láttu mig um leyfisbréfa-
skrifstofuna. Þeir, sem þar eiga hlut að máli,
hljóta að vera menskir menn; menn, sein hægt
er að sannfæra; menn sem þekkja inn á lífið.
Eg fer þangað beina leið til þess að skýra
fyrir þeim hvernig í öllu liggur. Þú mátt
trevsta því, að þar fellur alt í ljúfa löð. Mér
hefir stundum áður lánast að sannfæra fólk,
og eg efast ekki um að svo verði einnig í þetta
sinn. ”
“Molly! Eg vil að þú skiljir það til
fullnustu, að eg trúði því aldrei í hjarta mínu,
að þú hefðir leitað til mín í ofviðrinu þín
sjálfrar vegna; eg hafði það ávalt á meðvit-
undinni, að þú værir að fórna einhverju afar
verðmætu, annari stúlku til bjargar.
Molly. Cameron leit ástljómuðum augum
á Jamie. Mér Var fyrir löngu kunnugt um
hugarfarsafstöðu þína í þessu tilliti,” sagði
hún undur blíðlega. 'Svo vafði hrín hand-
leggjunum um háls Jamie, unz höfuð hans
svo að se’gja huldist í þykku og silkimjúku
hári hennar.
ENDIR.
Fréttaritarinn sem gerði sjálfan
sig að konungi
Eftir Richard Harding Davis
(Sv. 0. þýddi)
“Hér kemur skeyti til Leonard T. Travis,
Bandaríkja konsúls á Opeki,” las.Stedman.
‘1 Sendið nákvæma skýrslu um hin miklu dráp
á Ameríkumönnum af völdum þýzkra her-
manna. Utanríkis — gmð komi til, stamaði
Stedman og hætti að lesa, horfandi með ang-
istaraugum á símavélina—Utanríkisráðgjaf-
inn.
“Þetta rekur endahnútinn á alt saman,”
rurndi í Gordon, reitandi hár sitt og felandi
andlitið í höndum sér. “Nú kemst eg ekki
leng'ur hjá því að drepa nokkra. ”
“Albert Gordon fréttaritari, ” las Sted-
man, eins hátíðlega og hann væri að lesa
dauðadóm, “er hershöfðingi Thomas Brad-
ley, sá er nú ræður yfir hersveitum Opekinga,
sami maðurinn og hinn víðfrægi Sir Thomas
Kent-Bradley, hershöfð(ingi úr Creamean
stríðinu. Fréttaritari London Times, San
Francisoo fréttablaðsskrifstofan. ’ ’ .
“Haltu áfram, haltu áfram,” sagði Gor-
don í angist sinni. “Eg er farinn að venjast
við. Haltu áfram.”
“Bandaríkja-konsúll, Opeki,” las Sted-
man. “Utanríkisráðgjafinn biður um nöfn
þeirra Englendinga, er lífið mistu í hinni
miklu skothríð er Þjóðverjar hófu af herskip-
inu Keisarinn; einnig áætlun um eignatjón.
Staughton, sendiherra Breta í Washington.”
‘ ‘ Stedman! ’ ’ orgaði Gordon um leið og
% hann stökk á fætur. “Þetta ér einhver mis-
skilningur einhversstaðar. Þessir menn gátu
ekki allir lesið frétt mína þannig. Einhver
hefir bætt við og aukið það, sem eg sagði; og
nú verð eg að láta fólkið hérna sanna þessar
fréttir, hvort sem því líkar betur eða ver, og
annaðhvort kæfa það í blóðflóði eða sprengja
}>að í loft upp. Svaraðu ekki neinu af þess-
um skeytum nema því frá Dodge, og segðu
honum að alt hafi verið fremur rólegt og við-
burðalítið síðan, og að eg muni senda honum
fjögur þúsund orð um' flótta íbúanna og um-
búnað þess við fjallaræturnar, og nokkur þús-
und í viðbót um sendisveitina, er send var út
af örkinni að njósna um ferðir Þjóðverja og
gerðir þeirra hér á eynni.—Og nú fer eg að
koma róti á hlutina.”
Gordon kvaðst mundi verða í burtu í tvo
tíma í minsta lagi. Stedman treystist ekki
til að veita móttöku fleirum af þessum tauga-
skerandi skeytum er hann var orðinn einn,
svo hann símaði til Octavia: “Vertu sæll í
tvo tíma,” og hljóp svó eins og byssubrendur
út úr símastöðinni. Hann larfaðist niður í
flæðarmál og settist þar á stein í hugsnuar-
leysi og ték að þurka hinn kalda svita er
draup af enni hans með vasaklút sínum.
“Þegar maður hefir ekki veitt móttöku
neinu öðru en veðurskýrslum frá Octavia í
heilt ár,” nöldraði hann við sjálfan sig; “þá
getur það verið dálítið truflandi að fá skeyti
frá öllum kórónu-hausum í Evrópu og ráð-
gjöfum þeirra, biðjandi um nákvæmar upp-
lýsingar um blóðsúthellingar, sem aldrei hafa
áttsérstað.”
Eftir tvo tíma kom Gordon til baka frá
konsúlshúsinu með lieilan bunka af hand-
ritum í höndunum.
“Hér eru þrjú þúsund orð,” sagði hann
vonleysislega. “Eg hefi aldrei skrifað meira
og sagt minna um mína daga. Það mun koma
út á þeim tárunum á skrifstofunni. Bg varð
að láta eins og þeir vissu um alt sem hefði
skeð hingað til, þeir líklega vita meira en við;
svo hlóð eg spádóm ofan á spádóm um meiri
óeirðir og lögbrot í framtíðinni; einnig sauð
eg saman langt samtal við sjálfan mig og
þess afdánkuðu kónga. Þær emu fréttir, sem
skeytið liefir að flytja eru um það, að sendi-
mennirnir, sem áttu að gæta að ferðum Þjóð-
verja, væri komnir til baka og hefðu hvorki
orðið varir við skipið né nokkra menn á landi,
og að álit þeirra sé, að þeir muni hafa siglt
til liafs; og svo bætti eg því við í endanum,
að héðan væru engar fréttir, og er það það
sannasta í þessu öllu saman. Bara hugsaðu
þér, Stedman,” bætti liann við í öngum sín-
um, “hugsaðu þér, að þeir hafi siglt alfarnir
á burt, hvað á eg þá að gera?”
‘ ‘ Það er um mig að segja, ’ ’ sagði Sted-
man, “að eg er logandi hræddur að koma
nálægt símanum. Það er eins og eg sé að
leika mér með eld. Mitt veika taugakerfi
l>olir ekki annað eins og við höfum fengið í
morgun. ’ ’
Gordon henti sér sorgbitinn niður á stól,
en Stedman drógst hægt og varlega að síma-
borðinu, eins og hann byggist við sprenging
þaðan þá og þegar.
“Hann er byrjaður að bölva aftur;”
sagði hann raunalega, sem svar upp á hinar
.spyrjandi augnagot, er Gordon sendi honum.
‘ ‘ Hann vill fá að vita hvenær eg ætla að hætta
að hlaupa frá símanum. Hann segir hafa
hrúgur af skeytum fyrir okkur, en eg held
• eg ætti að demba þínu á hann fyrst; finst þér
það ekki líka?”
“Jú, það finst mér,” svaraði Gordon,
eins og úti á þekju. “Eg kæri mig ekkert um
fleiri skeyti en eg hefi fengið. Þetta er það
bzta sem eg get gert, ” sagði hann um leið og
hann kastaði handritinu á borðið fyrir fram-
an Stedman. ‘ ‘ Og svo mega þeir halda áfram
að hljóða um meira þangað til að vírarnir
eru orðnir rauðheitir, en þeir fá ekkert meira
frá mér, farið það í horngrýti. ”
Það var steinhljóð á -stöðinni nokkra
stund, meðan Stedman var að grúska í hand-
riti Gordons, sem starði niðurlútur og övænt-
ingarfullur út á sjóinn.
“Þetta er nokkuð þunt hjá þér, Gordon,”
sagði Stedman er liann loks leit upp. “Það
er líkast því að maður gæfi manni mjólk er
hann biður um brennivín.”
“Heldurðu eg viti það ekki, asninn þinn.
Það er það eina og bezta, sem eg gat hugsað
mér. Það er ekki mér að kenna að við erum
ekki allir dauðir. Bg get ekki drepið neina
útlendinga þegar engir útlendingar eru til
að drepa. Það eina, sem eg get gert er að
fyrirfara sjálfum mér, og það mun eg gera,
ef ekkert kemur fyrir. ’ ’
Svo sendi Stedman ékeyti Gordons til
Octavia, og að því búnu þögðu þeir langa
stund, og það eina, sem rauf þögnina, bæði úti
og inni, var sjávaraldan, er hún skall á kóral-
rifinu úti í firðinum. Alt í einu kiptist Sted-
man við og horfði vandræðalega á símavélina,
sem nú var tekin til að tifa.
“Hann er farinn að tala Ijótt aftur,”
sagði hann; “hann segir að þetta skrif þitt
sé eintóm andskotans vitleysa. Hann segir
að hlutirnir í Y.C.C. séu komnir upp í hundr-
að og tvo, og að hluthafarnir séu að losa sig
við þá, og græði á tá og fingri, og að svona
vitleysisrugl sé ekki það, sem félagið kæri sig
um að sent sé eftir vírum þess. ”
“Hvað ímyndar hann sér að eg sé að
gera hér?” orgaði Gordon. Heldur hann að
eg hafi rifið niður þýzka flaggið og sett sjálf-
an mig í lífshættu einum sex sinnum, bara
til að auka verð og sölu á hlutum Yokohama
félagsins ? Ha.nn er vitlaus! Þú ættir í það
minsta að geta talað ljótt til baka. Segðu
honum í fáum orðum hvernig í öllu liggur.
Hættu þessu fálmi í blöðunum! Seg(ðu aðal-
skrifstofunni, að við séum að bíða meiri á-
tekta,‘ og í millitíðinni verði þeir að gera sig
ánægða með það, sem við sendum; við séum
að gera það bezta sem við getum. Bíddu,
sendu þetta til Octavia. ”
Gordon byrjai að skrifa og las upphátt
jafnóðum og hann skrifaði:
“Símstjóri, Odtavia:—Þú v|rðist hafa
misskilið mitt fyrra skeyti. Mergurinn máls-
ins er þetta: Menn af þýzku herskipi komu
hér á land og drógu upp flagg sitt; það var
skömmu síðar dregið niður og Bandaríkja-
fáninn settur í staðinn, og honum heilsað með
skoti úr bras-fallbyssu. Þýzka skipið svaraði
þessu með öðru skoti sem hitti flaggstöngina,
sundraði henni í þúsund mola og sendi flagg-
ið til jarðar; skipið sigldi síðan á burt og
hefir ekki sézt til þess síðan, og engin líkindi
að það sjást nokkurn tíma. Tveir kofar
hristust um koll og eru þetfa einu skemdirnar
sem hér urðu að undanteknu því, að fallbyss-
an okkar sprakk í loft upp, og með henni eyði-
lögðust allar hervarnir á eynni. Engum,
hvorki innlendum né útlendum hefir verið
slátrað. Allir Englendingar samanstanda af
tveimur sjómönnum, sem hafa verið liér um
nokkurn tíma undanfarandi. Ameríkumenn-
irnir eru hér einnig bara tveir, unglingurinn
sem sendir þér þetta skeyti og eg sjálfur.
Okkar fyrsta skeyti var satt og rétt í öllum
aðalatriðum en kannske ekki nógu nákvæmt í
smáatriðunum. Eg orðaði það þannig með
vilja, því eg bjóst við meiri viðburðum innan
skamms; en ekkert hefir komið fyrir síðan,
og það er ekkert útlit fyrir að nokkuð ætli að
koma fyrir framar. Þetta er alt og sumt, og
þarna liefir þú það. Albert Gordon. ’ ’
“Jæja, hvað segir hann um þetta?”
spurði Gordon eftir litla þiign.
“Hann segir ekki neitt ennþá,” svaraði
Stedman.
‘ ‘ Eg liugsa það hafi liðið yfir liann. Hér
kemur það,” sagði hann í sömu andránni.
Svo hallaði hann sér fram á borðið og grúfði
sig fram yfir símavélina, en Gordon stökk
upp af stólnum og tók sér stöðu við hlið han.s
meðan hann veitti móttöku því sem fylgir:
“Kæri Stedman,” las Stedman ofurhægt
og rólega. “Þú og þessi ungi vinur þinn eru
tveir röskir hálfvitar. Ef þú hefðir lofalð mér
að senda þér skeyti þau, sem hér bíða til ykk-
ar, þá hefðuð þið hætt við að senda þessa
barnalegu viðurkenningu nm sekt ykkar í
þessu sambandi. Það eina sem þið getið gert,
og nokkur skynsemi er í, er að komast burt
af Opeki sem allra fyrst, eða ef þess er eng-
inn kostur, þá að fela ykkur uppi í fjöllunum
með hinum hálfvitunum. Eg er hræddur um
að eg hafi komið þér í klípu hjá félaginu, samt
er það ekki víst, því eg hefi grun um að þeir
.skuldi þér fyrir nokkurra mánaða þjónustu.
Þú hefðir átt að vita svo mikið og kaupa hluti
í félaginu meðan þeir voru aðeins fimm cent
stykkið, eins og eg gerði. Þú ert langt frá
að vera eins gáfaður og margir aðrir. En í
sambandi við kunningja þinn, þennan stríðs-
fréttaritara, er þaJð að segja, að hann hefir
eyðilagt sig fyrir lífstíð. Þú skilur, góði
Stedman minn, að þegar eg hafði sent ykkur
fyrsta skeyti, og fyrirspurnum rigndi inn úr
öllum áttum, en mér var alveg ómögulegt að
fá þig til að gegna, ]>á tók eg mér það frelsi
að svara nokkrum þeirra sjálfur, fyrir ykk-
ar hönd. ”
“Guð komi til,” stundi Gordon.
Stedman varð náfölur og köldum svita
.sló út um hann allan, og draup í dropatali af
enni hans og kinnum.
, “Þetta fyrra skeyti ykkar,” hélt hann
áfram að lesa með þrautum, “var svo ná-
kvæmt og vel frá gengið, að eg sá mér fært
áð fylla í eyðurnar, og á þann hátt að seðja
að nokkru hina hungruðu munna blaðanna,
sem alt af voru að hljóða um meira, meira,
meira; en um fram alt sá eg í hendi minni, að
það mundi auglýsa Y.C.C. félagið og hluti
þess, og það var mér fyrir mestu. Þetta hefi
cg verið að gera meðan þið sváfuð. Sökum
ókunnugleika míns um fólksfjölda og annað á
eyju ykkar, þá getur verið að eg hafi farið
skakt með eitthvað smávegis. Eg t.. d. drap
eina hundrað Ameríkumenn, sem þar áttu
hoima, tvö hundruð Englendinga, því mér
líkar þeir ekki og vil losna við þá, og eitthvað
á annað hundrað Frakkar hrukku upp af í
skothríðinni. Eg sprengdi í loft upp með
dýnamíti, konungshöllina og gamla Ollypýbus
með, holaði alla borgina með sprengikúlum
og eyðilagði eitthvað um hundrað dollara
virði af eignum borgarbúa. Svo beið eg ró-
legur eftir fréttum frá vini þínum, þar sem
hann staðfesti frásögn mína, með meiri
manndrápum og skemdum, en þetta hefir
hann svikist um að gera. Mér þykir þetta
mjög leiðinlegt, fremur hans vegna en mín,
því eg hefi beðið kunningja mína í San Fran-
cisoo að selja alla hluti mína í Y.C.C. félaginu
og ]>að hefir liann gert, og fengið einn dollar
og tvö cent fyrif hvern þeirra; og nú bíða
mín a'llir peningarnir þar til eg kem þangað.
Eg legg á stað í dag frá Octavia að innheimta
minn réttmæta gróða. Eg hefi auðgast um
tuttugu þúsund dollara á þessu litla stríði
ykkar, sem eg er mjög þakklátur fyrir. Svo
þakklátur, að eg get glatt ykkur með þeirri
frétt, að hið þýzka herskip, Keisarinn, er
komið til San Francisoo. Kafteinninn hefir
gefið skýrslu um atburðina og boðist til að
bæta með hverju sem krafist verður fvrir að
Bandaríkjaflaggið féll niður í ógáti. Hann
seglst hafa miðað á fallbyssuna, enda hafi
henni verið miðað á skipið og kúla send í átt-
ina til þess. En þú hlýtur að sjá það, minn
kæri vinur, að áður en hann komst í höfn,
höfðu hin ýmsu stórveldi sent lierskip sín
áleiðis til Opeki, að hefna fyrir hryðjuverðin,
sem eg lýsti á þegnum þeirra. Viðvörun mín
ætti að vera þegin með þökkum. lög er í skuld
við ykkur, sem svarar tuttugu þúsund doll-
urum, og sem lítinn þakklætisvott vil eg gefa
vkkur heillaráð: Farið burt frá Opeki. Ef
það er enginn annar vegur að komast þaðan
nema syndandi, þá gerið þið það; en um fram
alt, farið!”