Lögberg - 23.05.1935, Blaðsíða 2

9
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. MAJ, 1935.
Þolgæði
Eftir Mrs. C. Nusum.
og Pétur og Jóhannes, sem glödd-
ust af þvi aS þeir voru virtir þess
aÖ líSa fyrir Jesú nafn.
Hélstu áfram verkinu án þess aS
í fyrra bréfinu til Korintumanna : vik-Ía fra ásetningi og áframhaldi,
er oss sagt að elskan umberi alla . e'ns °& 1 a11 postuli. ÞaS væri aS
hluti. í bréfi Jakobs (5, 11) er s>'na >olgæSi. Þegar þeir, sem þú
kveSiS svo að orSi: “Sjá, vér telj- hefir hSiS fyrir og gert alt þitt bezta
um þá sæla, sem þolgóSir hafa ver- , >' r'r endurgjalda þér meS illu einu,
iS.” Hvers vegna? Vegna þess að ( °& sýnast gleyma þinni trúu þjón-
sá sem stöðugur stendur alt til justu- >olir8u þá eins og Jesú, sem
enda mun hólpinn verða. (Matt. 24, t ekki uPPlaul< sínum munni; þjón-
13). ÞaS er eittvhaS mjög alvarlegt arðu >essu fólki hvenær sem tæki-
í þessum orSum, því ef þeir, sem færi Sef-st> eins °g þú hafir gleymt
þola verða frelsaðir, hvað þá um 1ullu hinu illa? Þetta væri að um-
hina, sem ekki þola? jbera- MætirSu erfiSleikum og
HvaS er þaS að hafa þolgæSi? skorti á öllum lifsþ*gíndum meS
ÞaS að færast stöSugt áfram í GuSs
vilja, í hans verkum og á hans veg-
um. Jafnvel þegar margt er öSru
vísi en vér myndum kjósa. Páll
postuli hafði þolgæði þegar hann
sagði: “En eg set það ekkert fyrir
mig, met eg líf mitt lítils virði gagn-
vart því aS fullnægja GuSs vilja.”
(Postulanna gjörningabók 20, 29).
Högg og ofsóknir gátu ekki haft á-
hrif gegn hans framförum. I Jakobs
pistli 1, 12 stendur skrifaS: “Sæll
er sá maSur, sem stenst reynsluna.”
AS standast er að færast áfram, meS
fullri hlýðni viS OrSiS og Andann,
og gæta vel að því að vér hliðrum
glöðu geði, án þess að tala eSa jafn-
vel hugsa um þaS, heldur eins og
Páll, læra aS vera ánægður með
hvað sem er. HefirSu erfiðaS i
GuSs rikis þarfir, og séð verk þitt
hepnast eftir aS hafa fórnað öllu
fyrir þaS, en svo hefir einhver,.sem
staðiS hefir kyr, og horft á, tekið
alla þökk og heiður, og álitiS sig
sjálfan hafa komið öllu þessu í svo
gott horf. Tekur svo í taumana, og
fær sér bezta staS i verkinu, sem þú
hefir lagst á þig að uppbyggja?
BrostirSu þá og hirtir ekki um
heiSur nema frá GuSi einum? ÞaS
var þér nóg. Hélstu sjálfum þér
ekki til við neina freisting, dveljum frá allri beiskÍu gerSirSu alt sem
ekki með hugann á neinu, sem kynni j1 >'nu ',alcli stoS til þess að alt færi
að glepja, förum ekki eftir vorum !vel úr hendi' íaínvd >ó aðrir tækJu
eigin eftirlöngunum ; látum þær ekki allan hel8ur’nn af >vi? Þetta væri
ráSa viÖ oss. að Þola dt e,ns g°Sur liSsmaSur
T . . . . ,v krossins. 2. Tím. 2, 11. hvernig
Þegar freistingm gerir vart við •* , , * ... , , ,
■ , , „ , , , , . | viS getum þolað: “Þvi ef ver erum
sig þa er aS hverfa hug og hiarta J , ., . , ,
íc "II 1 ^ meo honum damr, þa munum ver
að ollu leyti til GuSs og hans orSs,
ásamt honum lifa.” SjáiS hversu
og dýrka hannn í anda, þá er freist- •, , _
. . , , , , ’r , þolgæði er sameinaS lifinu. En að
íngunni algerlega utrymt Hun fær ,
• ,• deyja sjalfum oss, vorum eigin osk.
þa ekki brotist ínn, og enginn lima ,, .
1 1 u' ui'x • * um.°g eftirlongunum og tilhneig-
vorra skal þa hlyðnast eða þjona • , ,, v „
, . , , / .. . . 1 mgum hlytur að ganga fyrir fyll-
henni. I þessari somu ritnmgar- . ,,, . —. ? 0 ' y _
. , T , , . v mgu hfsins. Einmg er oss sagt, aS
grein 1 Jakobs pisth lesum ver að ! , , , , , ’ ,
. , / . . „1 við getum lært þol og þrek með því
sa, sem stenst freistinguna er sæll, 1 ag
vegna þess að “þegar hann hefir j
sigraS, skal hann öölast kórónu
lífsins, sem Drottinn hefir heitiS
þeim, sem hann elskar.” 14. versið
í sama kapítula segir aS sérhver
freistist þegar hann er dreginn og
veiddur af sinni eigin girnd. Þetta
orð girnd meinar sterka löngun.
ViS getum dregist út af þrönga
veginum, sem liggur til himins
(lífsins) í gegnum vorar eftirlang-
anir.
Jesús kallar þann veg svo þröngv-
an að fáir finni hann (Matt. 7, 14).
Tiltölulega fáir kristnir, sem freist.
ast af sínum eigin eftirlöngunum,
standast svo vel að þeir njóti fylli-
lega hins yfirfljótanlega lífs fyrir
sál sína, líkama og anda. GuS vill
svo fylla oss af sinu lífi að vér
megum njóta þess kraftar, sem
hrekur burtu sjúkdóma og þjáning.
GuS segir okkur (í Jóh. Opinb.)
að hann hafi gert oss að konung-
dómi og kennimönnum og að vér
eigum að “ríkja í lífi.” En þaS eru
aSeins þeir, sem standast, efast ekki
í freistingum, sem virkilega rikja,
og það eru þeir sem meðtaka kórónu
lífsins, því OrSiS segir aS slikt sé
handa þeim, sem elska GuS, en sá
sem elskar bregst ekki í hlýSni. Vér
lesum (í Tím. 2,3) aS oss er boSiS
aS þola ilt eins og góSir liSsmenn
krossins Krists. ÞaS er nú hægt
aS þola þegar GuS er aS blessa, og
allir eru góSir og ánægSir.
Páll segist líSa ilt eins og illvirki,
“jafnvel fjötra.” HefirSu nokkurn
tíma liSiS á þann hátt? þegar þú
hafSir lagt þitt bezta fram fyrir
GuS og menn og hafSir lifaS eftir
hans orSi, fór þá einhver aS setja
út á þig og þín verk, og bera þaS
út um þig aS þín verk væru óhæfi-
leg. ÞoldirSu þetta og hélst áfram
á dygSanna vegi, eins og þó allir
hefSu.hrósaS þér? Reyndi einhver
að takmarka þig og ráÖleggja þér
aðra aðferS viS guSsríkisþarfir.
Ekki eins og þú vinnur, heldur eins
og þeir vinna. HefirSu þá þolgæSi
til aS halda áfram verkinu, leiddur
af GuSs orSi og anda, meS mildum
hug og lítiltæti. Ekkert orS, tillit
eSa ill tilfinning gagnvart þeim, sem
álasar þér? Ef þetta særSi þig eSa
hrygSi eSa mÖSgaSi, eSa færSi þig í
sjálfsmóS eSa umkvörtun, eSa þú
drógst af þér viS verkiS, þá brástu
þolgæSinu. Barstu reynsluna meS
langlundargeSi og meS gleSi, eins
á Jesú, en ekki á mann-
þjóSina. “Þola eins og vér ^æjum
þann, sem er ósyndugur.” í Hebrea
bréfinu 12, er oss sagt aS þola refs-
ingu, og aS ef vér þolum, þá skulum
vér lifa. Jesú kom að vér mættum
öölast líf, en til þess aS hafa líf
fyllingu hans hljótum vér aS hafa
þolgæSi. Hvernig mætum vér
r°vnslunni ? Þegar Guð dregur
bæ'varið, höldum viS þá áfram
aS trúa rétt eins og við sæjum bæn-
heyrsluna. Mætum viS með athygli
öllum vorum skyldum til að öðlast
bænheyrslu? BiSjum svo þess er
vér þráum og bíðum eftir svari, trú-
andi því aS vér meStökum þegar
vér biðjum (Mark. 11, 24). Fögn-
um vér í Drotni og erum jafn glöð
og ef vér hefSum öSlast þaS, sem
vér erum aS biðja um? Erum við
laus viS allan ótta, spurningar eSa
efasemdir ? Þetta er þolgæði. Þeg-
ar Guð líSur öSrum aÖ orsaka oss
mæðu og þrautir, fögnum vér þá?
Þegar tilraunir vorar í guSsríkis-
þarfir mishepnast, treystum viS
honum þá og brestur oss þá ekki
sömu hyggju og hugrekki, eins og
vér sæjum góSan árangur. í slík-
um kringumstæSum myndi þolgæði
vort grundvallast á því, sem hann
hefir sagt: “Vitandi að verk yÖar
er ekki til ónýtis, á sínum tíma mun-
uð þér uppskera.” “Sá sem sáir
meS tárum skal koma með fögnuði
berandi kornbindin.”
Þetta er þolgæÖi. í 1. Péturs-
bréfi (2, 19) lesum vér: “Því þaS
er náS ef einhver af samvizkusemi
og fyrir GuSs sakir, umber hið mót-
dræga, sem hann óréttilega líSur.”
Þega/ þú ert sakaður um þaS, sem
þú ert saklaus af, eða verSur aS
líSa fyrir annara vangæslu, eða
þegar fólk lykur sér frá þínum fé-
lagsskap og talar svo illa um þig.
Þolirðu þetta með fögnuÖi? Pétur
vitnar til Krists: setur hann sem
vora fyrirmynd. (1. Pét. 21, 23).
Alt, sem Kristur leiS var fyrir aðra.
Fyrir annara illverk og fyrir þaS,
sem hann ranglega var ákærSur
um. Umberum vér alveg eins og
hann gerSi ? Ekkert orð, engin um-
kvörtun, engin breyting í ásetnningi
eða hegðun. í bréfinu til hinna
hebresku er oss sagt aS hugleiSa
hvernig Jesú umbar. ViS höfum
ekki reglulegt þolgæSi nema vér
göngum i gegnum reynsluna, með
sama hugarfari og Jesú hafði. Urn-
kvörtunarlaust og án þess aS tala
um það viS aÖra eða yrðast viS
aðra, og án þess að skifta um ásetn-
ing eSá afstöðu gegn öðrum.
Hversu lengi ættum við aS sýna
þolgæÖi? Alt til enda. (Matt. 24, I
13). HvaS mikiÖ
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO., LTD.
HENRY AVENUE AND ARGYLE STREEX
WINNIPEG, MAN. PHONE 95 551
þess er gætt, aS fjöldi hinna gömlu
handrita hafa eyðilagst og aldrei
orðiS kunn núlifandi kynslóð.
Vísindamenn út um heim, sem
hafa viljaS kynna sér þessar gömlu
bókmentir, hafa átt við mikla örð-
ugleika að stríða, þar sem eins dýr-
mæt handrit og hér um ræðir, af
skiljanlegum ástæSur, eru ekki lán-
uð út. Má tilnefna ótal dæmi þess,
hve miklum örugleikum þetta hefir
valdiS. Eins og t. d. þegar NorS-
menn ákváðu að gefa út Flateyjar-
bók 1856 og umskrifa varð alt
handritiÖ í Kaupmannahöfn —
vinna sem tók sex ár aS fram-
kvæma. Sem dæmi um þaS hve
Flateyjarbók er álitin dýrmætt og
merkilegt handrit, má nefna tilboÖ
, . - ... ... «TT , „ Amerikumanna, sem oskuðu aS
þola? Alla hluti. Umber alt. . , , . . , . • , ^. •
' . . .. hafa hana a heimssyningunm 1 Cni-
Hvermg eigum við að umbera ? Eins
og Jesús gerSi. AS sýna hans þol-
gæði alt í gegn, er aÖ yfirvinna. í
Jóh. opinherun lesum vér aS sá, sem
sigrar á að neyta af lífs-trénu, svo
vér sjáum að líf er endurgjald þol-
gæðis. Algert, sigrandi lif. Eg trúi
því aS ef við værum algerir yfir-
vinnarar, sigrandi alt hið illa, myndi
hinn illi engan kraft hafa til að festa
viS oss sjúkdóma, því GuS myndi
þá fylla oss með yfirfljótanlegu lífi
Jesú Krists, svo aS við heföum
mótstöðukraft gegn öllum sjúk-
dómum (Róm. 8, 2, 11, 13). AS-
eins guðleg elska getur hjálpað oss
í þolgæði, slík elska til GuSs að við
vildum heldur • deyja en bregðast
honum
cago 1893, en vildu ekki eiga í sama
amstrinu og NorÖmenn. BuSu þeir
að láta sérstakt herskip sækja bók-
ina til Kaupmannahafnar, sérstök
járnbrautarlest skipuS hermönnum
skyldi flytja hana yfir landiS til
Chicago og þar skyldi haldinn her-
vörSur um hana dag og nótt meÖan
á sýningunni stæði. Mörg hinna
gömlu islenzku handrita, sem varð-
veitt hafa verið, eru áreiSanlega
engu ómerkari en Flateyjarbók.
Oft hefir verið um þaS rætt, að
gera hin merkilegustu og dýrmæt-
ustu fornhandrit íslendinga—kjarn-
ann úr fornnorænum bókmentum—
þannig úr garSi, aS þau væru auð-
Slik elska til meðbræSr- ' fenSinn vísindamönnum víSsvegar
anna sem hylur syndir þeirra, þó ur um heim t'1 fræðiiS ana og
þær væru fjöldamargar (1. Pétur
4. 8). (OrSskv. 10, 12). Þó viS
bregðumst Guði ekki nema aðeins"
einu sinni, verðum við að auÖmýkja
oss, þar til heilagur andi breiðir , .
11 ' c- t_- 1. . t>i 1 að hetta hefir verið álitið okleift af
elsku sina yfir hjarta vort. Elskan a" rc w ^ ^
umber alt, og aS eg hafi þessa elsku,
ur um
jafnframt að forða þeim þann veg
frá eyðileggingu. Og oftar en einu
sinni hafa verið gerða/ tilraunir í
þessa átt, en þær hafa aldrei komið
til framkvæmda m. a. vegna þess
sýnir sig á því að eg ávalt og í öllu
hafi þolgæÖi.
Þ. B. Þ. þýddi.
Otgáfa forníslenzkra
handrita erlendis
(Kaupmannahöfn í marz.)
SagnfræSingar og vísindamenn
víSsvegar um heim, hafa auðvitaS
margháttað sjónarsvið, en um eitt
geta þeir allir orSiS á eitt sáttir: AS
fornbókmentir Islendinga eru hinn
dýrmætasti arfur frá fortíÖinni,
hið merkilegasta bókmentalega
minnismerki, sem fornnorrænar
kynslóðir hafa reist sér og norræn-
ar bókmentir eiga nú til minjá um
lífsviÖhorf löngu horfinna kynslóða.
ÞaS er talið, eins og kunnugt er,
aS enn séu til um 700 skinnhandrit,
sem skrifuÖ hafi veriÖ af íslending-
um fyrir miðja 16. öld. Er það stór-
kostlegt dæmi um þróun og þýSingu
bókmenta á íslandi til forna, þegar
f járhagslegum ástæðum
Þessvegna er full ástæða til þess,
að vera þeim manni þakklátur, sem
leyst hefir þessa þraut á eigin spýt-
ur og þannig unnið heimsbókment-
unum ómetanlegt gagn. Sá maður,
sem þetta hefir gert, er, eins og allir
vita, eigandi forlagsbókaverzlunar-
innar Levin og Munksgaard í Kaup-
mannahöfn, hr. Einar Munksgaard.
sem með ýmsu móti hefir unnið
fornaldarrannsóknunum marghátt-
að gagn. ÞaS er hann, sem m. a.
gefur út hin miklu, fornu handrit
frá Iran og rit um byzantiska hljóm-
list: “Monumenta Musica Byzan-
tinae.” En stórfenglegust er útgáfa
hans af “Corpus Codicum Islandic-
orum mediiævi,” sem er latneska
heiti hinna forníslenzku handrita.
Einar Munksgaard hefir gefiS út
sex hinna forníslenzku handrita:
Flateyjarbók, MöSruvallabók,
Heimskringlu, Grágás, Snorra-
Eddu og Morkinskinnu. Þær eru
allar fullkomin eftirmynd frumrit-
anna, rithandaútgáfur. ASeins
hafa litirnir ekki verið eftirlíktir.

pað er hvorkl fátækt né atvinnuleysi í þessum bæ, sem heitir Boulder City, Nev.
Hann var bygður fyrir fjórum árum eftir vísindalegum útreikningl stjórnar-verkfræðinga,
og búa þar nú menn þeir, er vinna við byggingu Boulder stíflunnar miklu. Hrjóstrug fjöll
sjást í baksýn.
MeS því að mikill hluti hinnar
fornnorrænu listar felst í litauSgi
smámyndanna, skrautmyndanna og
skrautlegum upphafsstöfum, má
með sanni segja, að þessa dagana
hefir skeS atburSur, sem allir unn-
endur hinnar fornu, íslenzku menn-
ingar hljóta aS taka með miklum
fögnuSi. Er hér átt við hiS nýút-
komna bindi í hinu stóra handrita-
safni Einars Munksgaard, sem i
fyrsta skifti gefur fræðimönnum
tækifæri til itarlegra rannsókna á
hinni fornnorrænu málaralist. Út
um heim hefir sú skoSun veriS al-
menn, að málaralist íslendinga sé
ekki nema 40 ára gömul. Þessi
skoÖun verður aS víkja fyrir stað-
reyndum þeim, sem þetta nýja bindi
handritasafnsins hefir fram að færa.
Stendur það saman af fjölda af ís-
lenzkum fornmálverkum, sem eru
meira en 600 ára gömul. Þessar
myndir, sem allar eru meS litum,
bera vott um list á mjög háu stigi.
Ef athuguS er t. d. myndin af falli
Ólafs helga viS StiklastaÖi 1030, þá
sézt, aÖ hún er bygð upp af svo
miklum frumlegum mótandi þrótti
og með svo öruggu litasamræmi, aS
hún myndi hvarvetna gnæfa upp úr
á listasýningum nútímans.
ÞaS, sem er merkilegast viS þessa
nýju bók, er þaÖ, að meS henni er
opnaÖur nýr og nær ókannaSur
heimur, þvi aldrei fyrr—aS undan-
teknum einstökum mydnum—hafa
verið gefnar út litmyndir úr forn-
handritum íslendinga. Nú fyrst
hefir þeim veriS safnaS í eina heild
og gerSar svo vel úr garÖi, að góðir
möguleikar fyrir grandgæfilegum
rannsóknum fræSimanna, eru nú
fyrir hendi, Og þessvegna er full
ástæða til þess, aS gera sér beztu
vonir um það, aS rannsóknir á þess-
ari fornu málaralist muni blómgast
í náinni framtíS.—Á sama hátt sem
útgáfur Einars Munksgaard, af
fornhandritunum hafa í mörgum til-
fellum létt undir rannsóknir fræSi-
manna á norrænum fornbókmentun-
um.
Hin glæsilega vitgáfa íslenzkra
fornhandrita, sem Einar Munks-
gaard hefir boriÖ gæfu til aS leggja
grundvöll að og nú byggir upp af
miklum dugnaði, er eitt merkasta
bókaútgáfufyrirtæki heimsins. Og
engin bókaútgáfa hefir varpaS eins
miklum ljóma yfir nafn Islands. Á
hinum stóru bókasöfnum í Japan,
Bandaríkjunum, Kanada og Evrópu
eSa um víða veröld, er þessi útgáfa
skoÖuS sem merkisviðburSur í
heimsbókmentunum. Er það glæsi-
leg sönnun þess, hve þýÖingarmikill
hluti fornbókmentir íslendinga í
raun og veru eru innan heimsbók-
mentanna.
I sambandi við þetta er full á-
stæða til að geta þess, að í hand-
ritaútgáfum þessum hefir Einar
Munksgaard alt af lagt kapp á þaÖ
að láta Islendinga njóta þess heiS-
urs, sem þeim ber meS réttu. Á
framhliS hvers hinna stóru skinn-
binda gefur aS líta skjaldarmerki
íslands á gullnum grunni. ísl. vís-
indamenn hafa ritaS inngangsorS
aS öllum bindunum. Eru þau rituS
af prófessorunum: Finni Jónssyni,
SigurSi Nordal, Páli Eggert Óla-
syni, Halldóri Hermannssyni, Jóni
Helgasyni og dr. F.inar Ó. Sveins-
syni.
Einar Munksgaard, sem sjálfur
stjórnar hinni forníslenzku hand-
ritaútgáfu og sem auk starfs síns
hefir samiS nokkur merkileg rit,
sagSi í einkaviÖtali, aS prófessor
Frederick Paashe í Osló mundi
skrifa inngang næsta bindis. Því-
næst mundu vísindamenn víðsvegar
um heim, semja'innganginn aS því
bindi, sem þar næst yrÖi gefiÖ út.
Alls verSa gefin út 100 bindi af
hinum forn-íslenzku handritum,
segir Einar Munksgaard. ÞaS eiga
að koma út 2—3 bindi á ári, og eg
NUGA-TONE ENDURNÝJAR
HEILSUNA
NUGA-TONB styrkir hin einstöku
liffæri, eykur matarlyst, skerpir melt-
inguna og annað þar að lútandi. Veitir
vöðvunum nýtt starfsþrek og stuðlar að
almennri vellíðan. Hefir oft hjálpað.
er annað brást. Nokkurra daga notkun
veitir bata. NUGA-TONE fæst hjá lyf-
sölum. Gætið þess að kaupa aðeins ekta
NUGA-TONE.
Við hægðaleysi notið UGA-SOI. —
bezta lyfið, 50c.
geri ráS fyrir, aS útgáfunni verði
lokið aS fullu á tæpum þrjátíu ár-
um.
—HvaS verður eitt eintak af öll-
um bindunum selt dýrt?
—Um 30 þús. krónur. BókhlöSu-
verð allra eintakanna, sem búiS er
aS gefa út hefir verið um 2 þús. kr.
hvert. Áhuginn fyrir þessum hand-
ritaútgáfum er svo mikill, að nú eru
aSeins eftir óseld tiu samstæð ein-
tök af öllum bindunum. Gert er ráS
fyrir, aS kaupendur skrifi sig fyrir
öllum bindunum í einu, en sú undan-
tekning gildi þó, aS listasöfn og
fornminjasöfn geta fengið mynda-
bindiS sérstaklega.----
Eins og kunnugt er, hefir Einar
Munksgaard með höndum — auk
annara merkilegra íslenzkra verka—
útgáfu hinna elztu bóka, sem prent.
aðar hafa veriS á Islandi, “Monu-
menta Typhographica Islandica.”
Prófessor SigurSur Nordal stjórnar
útgáfunni. Af þessari útgáfu, sem
mun samanstanda af 20 bindum, eru
þegar komin út þrjú bindi. Er
þetta merkilegt verk, sem vel er þess
vert að því sé veitt mikil athygli. En
útgáfa hinna forníslenzku handrita,
er í rauninni einn mesti stórvið-
burSur bókmentasögunnar.
Um þessi handrit hefir verið
sagt að þau hafi um aldaskeiÖ verið
menningarleg eign í þeim skilningi,
aS þau hafi veriÖ nægtabrunnur
andlegrar menningar og stöðugt
stefnt bókmentunum inn á nýjar
brautir. En fyrst nú, þegar Einar
Munksgaard hefir gefið út nákvæm-
ar eftirlíkingar af handritunum, sem
öll lönd eiga kost á aS eignast, má
meS sanni segja, að þau séu jrign
menningarinnar í orðsins fvlstu
merkingu. ÞaS hefir líka veriÖ
sagt, að meS þessum útgáfum séu
opnaSar nýjar leiðir og nýjar dyr,
að hinum gamla töfraheimi islenzkra
sagna. Nú eiga allir þess kost aS
kynnast þessum heimi, þar sem
handritin gnæfa eins og óbrotgjarn
minnisvarði yfir löngu horfnum
kynslóSum.
Útgáfa Einars Munksgaard verður
sýnd á heimssýningunni í Briissel.
Að síSustu vil eg geta eins, sem
mun gleSja alla, sem unna íslenzk-
um bókmentum: Hin stóru bindi,
sem innihalda hin gömlu íslenzku
verk, handrit ásamt öðru, verSa sýnd
á heimssýningunni í Brússel og
verður Einar Munksgaard eini bóka-
útgefandinn, sem tekur þátt í sýn-
ingunni.—B. S.
N. dagbl. 9. apríl.
Vorleysing
(Framh.)
6.
MikiS á 5. hundraS manns sóttu
hér f jórar samkomur á dag í 8 daga
án þess að láta sjá á sér lúa eða
leiða.
ÞaS var ekki óvenjulegt aS menn
yrSu mjög snortnir þegar þeir fyrst
stigu fæti sínum inn fyrir kirkju-
dyrnar. Djúp kyrS og næstum því
ómótstæðileg hughrif einkendi sam-
komurnar flestallar. Einstöku til-
heyrendur fara aS gráta í miðri
ræSu og biSja til GuSs í hálfum
hljóðum. Samkomunum verður
oftast nær ekki lokið með bæn og
söng eins og venja er til. Allir
verða aS fá tækifæri til að biðja, og
ekki er verið að bíða eftir boði eÖa
banni þess, er samkomunni stjórn-
ar. Og ómögulegt er að hver geti
beSiS eftir öSrum, heldur biðja allir
samtímis og upphátt. Eg hefi ekk-
ert hjartnæmara heyrt uin æfina.
AS samkomunum loknum hafa
eflaust margir horfið heim aftur ó-
rólegri og óhamingjusamari en
nokkru sinni áður. En “hrygÖin
GuSi að skapi verkar afturhvarf til
hjálpræðis, sem engan iðrar.“ “Til
blessunar varð mér hin sára kvöl.”