Lögberg - 23.05.1935, Blaðsíða 7

LÖGBEEG, FIMTUDAGINN 23. MAI, 1935.
7
Barnadagurinn
Rœða séra Arna Sigurðssonar frí-
kirkjuprests, flutt af svölum
A lþingish ússins.
Nú er vetur úr bæ. Sumardag-
urinn fyrsti er kominn,n þessi au-
fúsugestur íslendinga. Vér fögn-
um nú öll þessum góða gesti, og
óskum hvert öðru gleðilegs sumars.
Þeir herkonungarnir úr norðrinu,
Snær og Frosti, hafa að vísu ekki
enn selpt heljartökum sínum af
landinu. Það vill oft vora seint, og
íslendingurinn hefir stundum þurft
að vera langeygur eftir batanum.
Enn eru bygðir og vegir víða undir
fönnum. En batinn kemur. Hann
er nú í nánd. Sumardagurinn fyrsti
ber oss þau boð sunnan úr sólar-
löndum, að bráðum vorar. Þá birt-
ist landið grænt undan fönnum,
gróðurinn breiðir sig um grundirn-
ar og döggvar falla í dali. Skepn-
urnar varpa af sér dofakufli vetr-
arins, og fyllast fjöri og þrótti, og
maðurinn, náttúrunnar barn, finn-
ur vorhug vakna í sál og sinni.
Engin þjóð er jafn háð árstið-
unum, sem sú, er býr í köldu landi,
og á við erfið og torsótt atvinnu-
skilyrði að stríða. Þjóð, sem á
undir högg að sækja alt lífsupp-
eldi sitt, verður með harðfengi að
heimta það úr skauti náttúrunnar til
lands og sjávar, og býr við þá hnatt-
stöðu, sem veldur löngum skamm-
degisnóttum og sólarlitlum dögum,
hún hlýtur eðlilega að veita því ríka
eftirtekt, þegar um skiftir til batn-
aðar, til mildara tíðarfars og blíðari
lífs- og starfsskilyrða, til lengra sól-
argangs og bjartari daga. Hún finn-
ur upphvatningu og hughreystingu
í umskiftalögmáli árstíðanna, sem
í hinni heilögu bók er orðað svo:
“Meðan jörðin stendur, skal ekki
linna sáning og uppskera, frost og
hiti, sumar og vettp% dagur og nótt.”
Hún byggir á því lögmáli þá öruggu
von og vissu, að öll él birti upp um
síðir, að sumarið og sólskinið verði
vetri og frosti yfirsterkara. Og þá
er tími til að hefja nýjar fram-
kvæmdir, vaka og vinna, plægja
jorðina. sá og ýrkja, byggja og reisa | nákvæmni,
úr rústum, og leita með enn meiri
djörfung út á hafið, til að sækja
björg í bú úr auðsuppsprettum þess.
Og þá kemur lika sá tíminn, er
sækja skal í nægtabrunn sumarnátt-
úrunnar endurhressing handa líkama
og sál, varpa af sér vetrarfargi og
skammdegisdrunga, hlusta á raddir
náttúrunnar, nývaknaðrar til lífs og J kunnáttu,
sæði, hlynnið að veikbygðum vísi,
látið alt sem þér ræktið, njóta skjóls,
sólar og daggar í réttum, hæfilegum
hlutföllum. Og munið, að það er
lögmál mannlegs lífs, eigi síður en í
ríki jarðargróðursins, sem skáldið
orðar þannig:—
“Sæla reynast sönn á storð,
sú mun ein, að gróa.”
íslendingar! Sumardagurinn
fyrsti bendir árlega til umskifta á
betri veg, til sumars á eftir vetri,
framtíðar, sem tekur fortíðinni
fram. Þessi þjóðlegi hátiðardagur
má því minna oss á það, sem oss
hlýtur að vera stórvægilegt umhugs-
unarefni: á framtíð þjóðar vorrar,
niðja vorra, sem eiga að erfa land-
ið. Það væri ekki unt að hugsa sér
glæpsamlegri léttúð en þá, að láta
alt slampast ei'nhvern veginn áfram,
hirða ekkert um, hvernig búið er í
hendur framtíðarinnar og niðjanna.
Það mundi minna mjög á hugarfar
franska konungsins, er sá að visu,
að í óvænt efni var stefnt í lífi þjóð-
ar han, er lét sér nægja að segja
þessi kæruleysisorð: “Syndaflóðið
kernur eftir vorn dag.” Á máli ís-
lenzkrar hugsunar heitir það, að
fljóta sofandi að feigðarósi.
Mennnirnir eru æðsti gróður
hvers lands. Hvort þeir vaxa og
hvernig þeir vaxa, það skiftir enn
meira en nokkuð annað, sem gert er
til þess að fegra landið og prýða.
Maðurinn er vaxtarbroddur lífsins í
landi hverju. Það er dýrmætt og
gott, að vér vinnum að því að klæða
það skrúði grasa og blóma til nyt-
semdar og yndisauka, svo sumar
þess verði sem fegurst hvert ár. En
mennnirnir eru sá gróður landsins,
sem líf og tilvera þjóðarinnar bygg-
ist á.—Höfum þetta hugfast, ver-
um einhuga unr þetta, jafnt ellin,
kynslóð dagsins í gær, allir fulltíða
menn, kynslóð dagsins í dag, og
æskan, kynslóð dagsins á morgun.
Þegar vér lítum í huganum yfir
land vort, og lífskjörin, sem nátt-
úruskilyrði þess skapa þjóðinni, sj:
um vér, að mannlífsgróður vor þai
að vera harðger, hraustur og hei
brigður, til þess að geta lifað, dafr
að og borið góðan ávöxt. Að hor
um þarf að hlúa .með kostgæfni o
ást og alúð, svo a
mönnunum, sem eiga að erfa landií
megi innrætast það, sem skáldi
segir svo satt og vel: Sú þjóð, ser
i gæfu og gengi vill búa, á Gu
sinn og land sitt skal trúa.”
Uppeldismálin eru æðstu velferð
armál hverrar þjóðar. Það er
ræktunarmál, sem þarf að sinna a
drengskap, krafti 0|
starfs, vaxtar og gleði, og viroa kærleika. Þeir, sem að uppelc
fynr ser skruðklæðin nýju, sem vinna, þurfa að gera sér ljóst, a
Iandið skartar i frammi fyrir hin- þeir eru af Guði settir í aldingar
0m hæsta hofuðsmið, skapara sín- þjóðlífsins, til þess að yrkja ham
Urn’ j °S verja, þurfa að vera færir urr
Svo segja fróðir menn, að sumar- að innræta hinni vaxandi æski
dagunnn fyrsti var lengi ein hin ' trúna á landið sitt, og þann Guð, e
mesta hátíð á Iandi hér, næst jól-
unum. Hann hefir um langan ald-
ur verið vor langþjóðlegasta hátíð,
þótt mörgum hafi fundist í seinni
tíð, að honum hafi verið alt of lítill
sómi sýndur, og þótt það miður, að
svo dauft var orðið yfir þessum
þjóðlega hátíðisdegi. Það hefði
enginn, ntma íslendingur geta
sagt, eins og Matthias, er hann fagn-
ar sumrinu í kvæði: “Kom heitur
til míns hjarta, blærinn blíði, kom
blessaður í dásemd þinnar prýði.
Kom lífsins engill, nýr og náðarfag-
ur, í nafni Drottins, fyrsti sumar-
dagur.” Hvergi hefir verig fagur-
legar orkt og kveðið um sól og surru
gaf þjóðinni landið í öndverðu. o
gefur það á ný hverri nýrri kyn
slóð, að sama skapi, sem hún reynis
trú í lífi og starfi.
Skaldið Einar Benediktsson yrki
eitt sinna fögru kvæða um bjark
irnar, sem eru fegursta prýði ís
lenzkrar náttúru, og þurfa á ná
kvæmni og alúð þjóðarinnar . a
halda, svo að þær mega lifa o:
skrýða landið skógi á ný. 1 niður
lagi þess kvæðis eru þessi ógleym
anlegu orð: “Ein frelsandi mum
komi’ og hlúi nú hlýtt, hinum harð
gerðu viðum með uhglimið nýtt
\ or Guð, lát þu verndast og gróa.
Mér finst æfinlega sem þessi ósl
ar en á íslandi. Og þeir, sem ekki : og bæn skáldsins hljóti líka að ei
eru skákl, hafa kynslóð eftir lcyn
slóð helgað sumrinu söngva hjart-
ans, óorktu Ijóðin, sem einhver vit
við framtíðarkynslóðina, syni ,
dætur, sem vér elskum, æskuna, se
á að erfa landið og gera garðii
j 7 ----*'-**'-' uil
ur maður hefir sagt, að séu fegurst frægan. Einnig þar þarf hin fre
allra ljóða. Sumardagurinn fyrsti
er mannshuganum vorboði, ekki síð-
ur en gróðri og lífi jarðar. “Hvar
sem lítið lautarblóm langar til að
gróa”, hvort heldur er á landi eða í
lundu, þar er sumardagurinn fyrsti
hinnn ljúfasti gestur.—Hann flyt-
ur öllum vorgróðri lands og þjóðlífs
fyrirheit um vöxt og blessun. En
um leið er hann áskorun til allra
landsins barna. Ræktið vel voryrkj-
urnar, svo að ekkert sé af mann-
annan hálfu ógert látið til þess, að
sumargróður og sumarávöxtur verði
sem mestur og beztur. Sáið góðu
andi og verndandi hönd að vera
verki í uppeldisstarfi hinna elch
í skilningi þeirra á réttmætum krö
um og eðli æskunnar, í ástríkri un
önnun þeirra fyrir unga gróðrinur
sem ekki má kyrkjast í frumvexl
Uppeldið þarf að stefna að þ\
stuðla að því, að bernska og æsl
hvers mannsbarns megi vera þrosl
ans og vaxtarins vor, bæði andlej
og likamlega.
Eftir því sem kauptún og bæ
vaxa, verður vandinn meiri, að veil
hverju barni slíkt uppeldi, sérstal
lega vegna þess, að þar er hætú
Myndin sýnir þeg-ar George Bretakonungur svarar heillaóskunum og ræSunum vií5
hátföarhöldin á fjórðungsaldar rikisstjórnarafmæli sfnu. Til begg-ja handa konungshjón-
unum sitja fjórir synir þeirra.
mest á því, að börnin fari á mis við
uppeldisáhrif samlífsins við náttúr-
una, við grös og blóm, dýr og fugla,
en taki í staðinn rykuga götu, gráa
húsaskrokka, dimma og sólarlausa
húsagarða, lélegar íbúðir og óholt
fæði. Til þess að ráða á þessu bót,
verður þegar í stað, nú i dag, að
hefjast handa, og bjarga því, sern
bjargað verður. Það hafa uppeld-
isfrömuðir hinna stóru landa og
miljónaborganna séð fyrir löngu.
Og hér er einnig hafið slíkt starf,
starf i þá átt, að leiða borgarbörnin
að brjóstum Móður Náttúru, gefa
þeim sumarið. Hér hafa menn tek-
ið til starfa, áem heyrt hafa þögul
andvörp fátækra borgarbarna, er
ségja hið sama, sem skáldið lætur
burnirótina í gljúfraskugganum
biðja um: “Ó, berðu mig til blóm-
anna, í birtu *og yl.” Þetta starf er
hafið. Það hefir blómgast til þessa.
Og það vex, og nýtur skilnings og
stuðnings allra góðra manna.
Eg sagði áðan, að mörgum var
farið að þykja of dauft yfir sumar-
deginum fyrsta, þessari þjóðlegu,
ramíslenzku hátíð. En nú er þetta
orðið breytt, að minsta kosti hér i
Reykjavík. Nú hefir þessi dagur
öðlast nýtt innihald, nýtt líf. Nú
iðar allur bærinn af æskufjöri og
vorgleði, eins og nú má sjá hér við
Austurvöll. Börnin og æskan setja
sinn svip á bæinn í dag; þau fylkj-
ast saman í sveitir undir forystu
kennara sinna; þau leggja fram
krafta sína og kunnáttu til að
skemta borgarbúum og afla fjár í
þarfir fátækustu barnanna. Sumar-
dagurinn fyrsti hefir hefir nú verið
kjörinn vakningardagur til hinnar
þjóðnýtustu sumarstarfsemi,—Hann
heitir nú öðru nafni Barnadagurinn,
og fara þau nöfn vel saman, því að
bæði boða þau vorið og gróðurinn.
Það er ástæða til að fagna því,
að til er barnavinafjlag, sem heitir
Sumargjöf. Eg þekki einstaka menn,
sem fórna miklum tíma, leggja á sig
mörg ómök til að gleðja börn,
manna þau og menta i kyrþey, án
nokkurs sérstaks endurgjalds eða
viðurkenningar. En gott er til þess
að vita, að bundist hefir verið sam-
tökum, sem þegar hafa unnið mik-
ið starf, en munu þó geta áorkað
meiru. Lýst hefir verið áður starfi
barnavinafélagsins Sumargjafar
fyrir hlustendum útvarps og lesend-
um blaða. Eg veit, að eg má í nafni
stjórnar og framkvæmdarráðs fé-
lagsins þakka almenningi hér í
Reykjavík þær góðu undirtektir,
sem starfið hefir hlotið, og ávöxt
þann, sem hátíðahöld Barnadagsins
hafa borið undanfarin ár, og munu
vera nú í dag, þrátt fyrir veikindin,
sem varpa nokkrum skugga yfir
bæjarlífið um þessi sumarmál.
Góðir íslendingar! Þorsteinn Er.
lingssonar fagnar í einu sumar-
kvæða sinna vorinu með þessum
orðum: “Kæra vor, þú blessar enn í
bæinn ; börnin taka kát í þína hönd.”
Eigum vér ekki að vera samhuga
og samtaka um að styrkja hverja
viðleitni, er stefnir að því, að sem
flest börn megi taka glöð í liönd
vorsins, er það blessar í bæinn?
Gleðilegt sumar!
—Vísir 26. apríl.
I þjónustu keisara
ekkjunnar
Eftir Prinsessu Der Ling.
Mrs. Jakobína J. Stefánsson þýddi.
(Brot) .
Keisara-ekkja sú, er hér um
ræðir ríkti í Kína um síðustu
aldamót (1900). Var nafn
hennar Tzu Hsi. Var hennar
eigi allsjaldan getið meðal
Norðurálfumanna á þeim tím-
um. Hún var allásjáleg kona,
og að sumu leyti mikilhææf, en
þótti ærið grimm í skapi; urðu
þeir af þegnum hennar eigi
langgæðir, er hennar misþókn-
an hvildi á, heldur fengu illan
dauðdaga. Prinsessa Der Ling,
sem hér segir frá reynslu sinni,
er enn á lífi, og hefir áunnið
sér mikil álit fyrir ritstörf o. fl.
Hún ferðaðist árið 1934, um
Canada og Bandaríkin og var
um þá för hennar getið í hér-
lendum blöðum og fluttar
myndir af henni. Prinsnessu-
titilinn fékk hún í þjónustu- «
keisara-ekkjunnar.—Þýð.
Þegar klukkurnar í klaustri
“hinna helgu hjartna” í París
hringdu til morgunbæna, barst ekk-
ert það með hljómi þeirra, sem
ómaði um þau þögulu hýbýli, er gæfi
til kynna að ein af námsmeyjum
þeirrar reglu mundi þennan dag
þeim örlögum hlýta, að úr því mætti
vel mynda nútíðar þjóðsögu, einna
likasta barna-æfintýrunum gömlu,
heldur var þetta bara hinn dagsdag-
legi gangur venjunnar í kla.ustrinu.
Stúlkurnar flýttu sér í hina bláu
víðu serki með merkjum reglunnar
á, og settu enn dökkblárri erma-
svuntur þar utan yfir, einnig hvítan
hálskraga og handstúkur, svo svarta
sólaþykka búðarskó, litu síðan sem
allra snöggvast í eina lélega spegil-
inn. sem til var í klaustrinu.
Eg sá mig augnablik í speglinum,
þegar eg var að fara til morgun-
messu, og vakti það hjá mér þær
tilfinningar og hugsanir, sem ekki
var neitt sérlega guðrækilegt við.
Eg var orðinn þreytt á klausturbún-
ingnum, reglunum og sífeldu til-
breytingarleysi. Eg þráði tilbreyt-
ingu, lífræna viðburði, lifið sjálft
og æfintýri.
Sízt bjóst eg við að með leiftur-
hraða mundi þessi ósk mín verða
uppfylt.
Faðir minn, Jú Keng, lávarður,
var um þessar mundir sendiherra
hins kínverska keisaradæmis í París
á Frakklandi. Starfrækslu þessarar
stöðu er faðir minn hafði, fylgdi
það, að stöðugt var margmenni á
heimili foreldra minna í París, og
jafnvel samkvæmislíf. Loks varð
svo mikið um það, að foreldrum
okkar þótti ráðlegast að koma okk-
ur systrunum tveimur. ungum og á-
hrifagjörnum, burt af heimilinu og
í klaustur, þar sem minna var um
að vera.
Þegar við vorum heima á ættjörð
okkar, höfðum við lifað einföldu og
óbrotnu lífi. Það var ekki nema
þegar við ferðuðumst, að okkur
gafst færi á að kynnast umheimin-
um, en augnablikssýn af honum
höfðum við náð. Korh það af því,
að eigi varð hjá þvi komist að börn
sendiherrans hlytu að verða aðnjót-
ancli þeirra hlunninda er til víðtæk-
ari þekkingar og frjálsræðis horfðu ;
það sem eg hafði séð af Japan,
Sviss, Frakklandi og Ameríku —
eins og svipleiftursýn, en yfirgrips-
tnikil—varð til þess, að mig lang-
aði að fá að sjá meira.
Vegna embættisstarfa sinna, bjóst
faðir minn til að fara til Washing-
ton, og hafði eg beðið fólk mitt leyf-
is að eg mætti ganga í vassar-skóla,
því þar bjóst eg við að fá það sem
eg mest þráði—frelsi og sjálfræði,
er ameríkanskar stúlkur njóta. En
það átti ekki að verða. Þennan
sama morgun kom móðir mín til
klaustursins, sem við vorum í, með
þau stórtíðindi, að keisara-ekkjan
Tzu Hsi hefði svo fyrirskipað, að
faðir minn kæmi tafarlaust heim til
Kína með fólk sitt, og eg ætti að
búast til að fara til “forboðnu borg-
arinnar” til að verða þjónustu- og
fylgdarmey hennar keisaralegu há-
tignar.
Fylgdarmey! Fyrir manneskju
innan þessara gráu, gömlu klaustur-
veggja, hljómuðu þessi orð svo und-
árlega og næstum ósennilega. Eg
leit á skrítnu, óbrotnu ermasvunt-
una mína, klunnalegu skóna. Fylgd-
armey- Tæplega hefði olnbogabarn-
ið í þjóðsögunni orðið meira undr-
andi og hrifið en eg varð, þegar
álfkonan góða snart það með töfnt-
sprota sinum.
Þar næst kom nú þetta byltingar-
kenda annríki, sem jafnan fylgir
burtflutningum. Við fórum frá
París, og meðan við vorum á leið-
inni heim, hugsaði eg stöðugt um
“forboðnu borgina,” sem eg hafði
heyrt svo margt um, og átti nú innan
skamms að fá að sjá með eigin
augum. En svo fylgdi þessum
hugsunum stöðugur ótti við keisara-
ekkjuna, þennan mikla valdhafa,
sein réði vfir fjórum miljónum
manna, og ágerðist sá ótti alt af.
Hvernig var hún? Eg hafði heyrt
að hún væri miskunnarlaus harð-
stjóri; en svo var mér nú sagt að
þetta væri hin mesta upphefðarstaða
sem hún hefði nokkurn tima veitt,
sem eg ætti nú að fá ; og eg skalf við
tilhugsunina eina, um að taka á móti
stöðunni. Ætli að mentun sú, er
eg fékk í klaustrinu dugi mér þegar
út í þetta og annað eins er komið?
Loksins komum við til Peking, og
þá vöknuðu hjá mjr mpxgar æsku-
endurminningar, sem að engu gerðu
öll árin, sem frá voru liðin. Eg
mintist þeirra tíma, þegar eg var
svolitill telpuhnokki, og fór ríðandi
á svolitlum asna gegnum borgar-
hliðið! en nú var mér sagt að halda
tafarlaust til hirðarinnar.
Eftir rnikinn og erfiðan undir,-
búning lagði eg af stað til “for-
boðnu borgarinnar” í skrautlegum
burðarstól, og báru hann átta burð-
armenn og eftir honutn gekk heil
fylking hermanna og einnig margt
ZAM-BUK
hreinsar húðína af
Blettum og bolum
annara manna, sem allir voru á
hestbaki. Mýsnar og fjalakassinn
í þjóðsögunni höfðu hér tekið
myndbreytingu eins og þar, og
yngsta systirin var á leiðinni til
“ballsins.” Ilvað ætli “systurnar”
í klaustrinu í París hefðu sagt,
hefðu þær séð alt þetta?
Eg hafði svo lítið verið í Kína
um æfina, því staða föður míns
hafði það i för með sér, að hann
varð sífelt að dvelja erlendis í ýms-
um stöðum um margra ára skeið.
Svo nú, þegar eg kom til heima-
landsins, var sem eg kæmi til ó-
kunnugs lands. Faðir minn hafði
sagt mér að þegar heim kæmi, yrði
eg að semja mig að siðvenjum þar
—þeim er viðgengjust meðal hefð-
arkvenna. En brátt varð eg þess
vör, að ein af þeim siðvenjum var
sú, að fólkið á strætunum mátti
ekki horfa á mig—ekki sjá mig.
Eg vildi hafa meira en einhverja
óljósa hugmynd um útlit umhverf-
isins og fólksins á strætunum kring-
um mig á leiðinni til “forboðnu
borgarinnar. Gramdist mér þvi
mjög að fyrir gluggum þessa lukta
tjaldstóls voru afarþykkar silki.
blæjur, og ekki einasta það, heldur
voru þær negldar niður á öllum
fjórum hornunum. Það var því
síður en svo að burðarstóll þessi
væri góð sjónarhæð; en svt) tókst
mér að losa eitt hornið á glugga-
blæjunnni af naglanum, og sá út
eins og mig lysti—þrátt fyrir allar
siðvenjur og reglur—og mundi það
eflaust hafa orðið álitið hneiksli
hefði það vitnast.
Alt, sem eg sá fanst mér nýstár-
legt og merkilegt, og hefði notið
þess enn betur hefði ekki hræðslan
við keisara-ekkjuna alt af verið ann-
ars vegar. Hvert spor áleiðis færði
mig nær og nær þessum volduga
kvenmanni. Að lokum tók við eitt
hliðið eftir annað, þá vorum við að
fara gegnum útgarða hallarinnar;
að síðustu tóku að sjást tilsýndar
afarmiklar og stórar, marglitar
byggingar, með þökum úr gulum
tígulsteini, sem glampaði á í sólar-
ljósinu, svo það leit út einns og heil
breiða af smáspeglum.
Fanst mér nú mikið til um þessa
fegurð, og hefði eg verið áhyggju-
laus, hefði eg orðjð hrifin af til-
hugsuninni um að þetta ætti að
verða heimili mitt — að sjálfsögðu
fyrst um sinn. Hvar sem eg leit,
blasti við auganu nýr fegurðarauki.
Eg gat varla trúað mínum eigin
augum.
En hvað þetta stakk í stúf við
gömlu gráu klausturveggina, sem eg
var nýkomin frá.
Þegar við loksins komum að insta
hliði “forboðnu borgarinnar” og i
ytri hallargarðinn, var þar fyrir
hirðmeistarinn, og bað hann inig að
bíða þar, meðan hann tilkynti keis-
ara-ekkjunni komu mína. Það var
indæll, sólríkur maimorgun. Hundr-
uð söngfugla með glæsilegum litum
af ýmsum stærðum og tegundum
voru þar í skrautlegum búrum, sem
hénguu á trjálimi, og sungu þeir-
hver í kapp við annan, og var sá
söngur heillandi, eins og fegursti
hljóðfærasláttur. Alt umhverfið
var eins og i álfheimum.
Hirðmeistarinn kom brátt aftur
og fylgdi mér gegnum fleiri hallar-
garða, fram hjá allmörgum smá-
vötnum, sem gullnir fiskar syntu í.
Allir voru garðarnir í blómskrúði
sínu. Hingað og þangað mátti sjá
reykelsis-ker, storka úr bronzi, dýr
og ljón. Þetta var alt nýstárlegt
fyrir mig, og undarlegt. Eg varð
svo fluglétt í gangi, og fanst helzt
eg vera að ganga á skýjum, en ekki
á þessari jörð. Garðarnir voru svo
margir, hliðin svo mörg, að eg var
hætt að skilja, og fanst helst að
þetta hlyti alt að vera draumur.
Alt í einu hrökk eg upp úr þess-
um hugleiðingum við að kallað var
með heldur þýðum málrómi: '
“Komdu inn með Der Ling án
tafar.”
Þetta var þá rödd keisaraekkj-
unnar, sem bauð mér að koma inn.
Hinn ógnumþrungna stund var þá
komin. Tók eg nú að hríðskjálfa
að hræðslu og kvíða fyrir að standa
augliti til auglitis við þessa voldugu
Framh. á bls. 8