Lögberg - 25.07.1935, Blaðsíða 4

4
LÖGBBRG, FIMTUDAGINN 25. JÚLl, 1935.
Högberg
0»fl< ðt hvem flmtudag af
rik COLUMBIA PREBB LIMITBD
895 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitobe.
UtaníVakrlft ritatjórana.
BDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Ver8 $8.00 utn árlO—Borgiat fi/rirfram
The "Lögberg” is printed and published by The Colum-
bia Prees, Limited, 69 5 Sargent Ave., Wnnipeg, Manitoba
PHOJiE 8« 337
Varnir Ottawaáljórnarinnar
Þjöðin hefir nú fengið yfirlýsingar frá
Bennett forsætisráðherra og Guthrie dóms-
málaráðherra, þar sem reynt er að verja
gerðir sambandsstjórnarinnar í sambandi við
verkfallið frá atvinnuleysingjaskálunum.
En vfirlýsingar þeirra og skýringar eru
alls ekki fullnægjandi.
Því greinilegar sem sagan er sögð því
glöggar kemur það í ljós að yfirvöldin í Ot-
tawa sýndu hinn mesta skort á dómgreind, og
að uppþotið í Regina síðastliðinn mánudag
þurfti alls ekki að eiga sér stað.
Ræða Bennetts í þinginu á þriðjudaginn
gekk mestmegnis út á það að halda því fram
með ofsafengnum móðursýkis orðum, að verk-
fallið hefði í raun réttri verið “uppreistar
hrevfing” sem komið hefði verið af stað af
kommúnistum.
]\ír. Bennett varð reglulega mælskur
þegar hann var að lýsa samsærinu til þess að
kollvarpa stjórninni í Canada. Myndin, sem
liann málaði var fullkomin og þar vantaði
ekki hin venjulegu slagorð þegar hann.var að
lýsa óviðjafnanlegum leyniráðum í Moskow
og alþjóða samsæri.
En þessi skilningur á verkfallinu virðist
vera ímyndun ein og hugarburður, sem fæðst
hafi í huga Bennetts. Hann kom ekki með
tangur né tölur í sannanaskyni, sem nokkur
hugsandi vera gæti tekið sem líkur, hvað þá
meira.
Þangað til sannanir eru framfærðar —
ef þær annars eru nokkrar til — mun fólkið
leggja lítinn trúnað á þessa uppreistar- og
samsærissögu Bennetts.
Stjórnarbvltingar eru aldrei bvrjaðar af
hópi vopnlausra og hungraðra manna, sem
um Jandið ferðast.
Auk þess er skynsamleg ástæða fyrir
þessu verkfalli án þess að þar komi til greina
nokkur hugun um uppreisn.
Eftir að þessir ungu menn höfðu eytt
löngum tíma í atvinnuleysingjaskálunum —
sumir þeirra voru þar þrjú til fjögpr ár— þá
voru þeir orðnir kjarklausir og farnir að ör-
vænta um möguleik nokkura endurbóta í fram-
tíðinni; þeir höfðu enga vinnu nema snapir;
þeir höfðu ekki cent til þess að kaupa sér
allra nauðsynlegustu smámuni og þeir voru
sviftir eðlilegum samgöngum og náttúrulegu
félagslífi við annað ungt fólk.
Þeir voru reiðubúnir til þess að reyna
eitthvað nýtt; til dæmis að fara til Ottawa í
því skvni að leita sér möguleika á bættum
kjörum.
Efalaust hafa margir þeirra slegist í för-
ina hugsunarlftið; flestir hafa haldið að för-
in yrði þó að minsta kosti tilbreytilegri og
f jörugri en skálalífið var, og þeir hafa haldið
að ferðin gæti ef til vill borið einhvern árang-
ur.
Sumir leiðtogarnir voru meðlimir í
kommúnistaflokknum; en sú hugmynd að
mennirnir í heild sinni hafi látið sér koma til
hugar að hef ja stjórnarbyltingu, það er diug-
myndaflug og hégómi.
# # #
Jafn hlægilegt er hitt að halda því fram
að verkfallsmennirnir hefði getað komið
stjórnarbyltingu til leiðar eins og Bennett
fullyrðir, jafnvel þótt svo hefði verið að ein-
hverjir þeirra hefði hugsað sér að hefja upp-
reist í landinu. Þeir hefðu snúið hugum og
samúð fólksins frá sér undir eins, ef þeir
hefðu sýnt hin minstu ófriðarmerki.
Sannleikurinn er sá að þeir fóru alla leið
til Regina með friði og spekt og hinni mestu
reglu. Þeir hefðu getað farið til Ottawa og
haldið þar kröfugöngu alveg eins og sveltandi
menn gerðu í Washington, án þess að friði
eða stjórn væri nokkur hætta búin. Þannig
hefir það verið þegar hungraðir menn hafa
stofnað til kröfugöngu. Alt hjaðnar niður,
eftir að takmarkinu hefir verið náð. Ekkert
hættulegt kemur fvrir nema þegar maðurinn
sem æðstu völdin hefir tapar sér og byrjar á
ofbeldisverkum, eins og Hoover gerði 1932,
þegar eftirlauna kröfugangan átti sér stað og
mennirnir voru reknir frá Washington með
sverðum og eldi, og eins og Bennett virðist
hafa gert 1935. í báðum þessum tilfellum var
búin til eldrauð saga um kommúnista upp-
reist og hún höfð að afsökun fyrir stjórnar-
völdin.
Þessi saga, eins og Bennett sagði hana í
Ottawa á þriðjudaginn, er slík, að henni trúir
enginn; og sama er að segja um skýringuna
á því frá stjómarinnar hálfu hvernig farið
var að þegar ákveðið hafði verið að bæla
verkfallið niður. Stjórnin segir að það hafi
verið gert með heimild póstmálalaganna, sem
banna að póstflutningar séu hindraðir; í öðru
lagi með heimild járnbrautarlaganna, sem
banna, að nokkuð sé skemt af eigum járn-
brautanna, og í þriðja lagi með heimild 98.
greinar hegningarlaganna, sem ákveði hegn-
ingu fyrir það að heyra til ólöglegu félagi.
Ef eitthvað af þessum lögum hefði verið
1 brotið, þá var full ástæða til þess að taka þá
menn fasta sem það gerðu. Venjulegast er þó
þannig farið að í slíkum málum að fylkið sér
um að lögum sé hlýtt og dómsmálaráðherra
Jiess skipar að taka menn fasta. Bókstaflega
er það þó rétt eins og Mr. Gnthrie segir, að
sambandsstjórnin getur haft sama rétt'; en
það er föst regla, sem ekki hefir verið vikið
frá að sambandsstjórnin blandi sér ekki inn í
slík mál nema því aðeins að fylkisstjórnin,
sem hlut á.að máli biðji hana um aðstoð eða
að því sé fyrst lýst yfir að þjóðarvandræði
vofi yfir.
Hvorugt þetta átti sér stað síðastliðinn
mánudag. Mr. Bennett og Mr. Guthrie tóku
til sinna ráða án þess að þeir gerðu svo mikið
sem að ráðfæra sig við stjórnina í Saskatche.
wan og án þess að lýsa því yfir að nokkur
uppreisn ætti s,ér stað.
Tiltæki þeirra var greinileg yfirtroðsla
á borgaralegum rétti; og þessi yfirtroðsla var
enn þá alvarlegri vegna þess að þótt sam-
bandsþingið sæti þá var það engra ráða spurt
og því enginn gaumur gefinn. Ef senda má
riddaralið og héraðslögreglu til þess að
skjóta á fólkið á almennum samkomum þegar
Mr. Bennett skipar svo fyrir, þá getur hann
einnig eftir eigin geðþótta lýst herlögum yfir
land alt á morgun eða livenær sem hann í-
myndar sér að kommúnista samsæri sé á ferð-
inni. Fyrsta kæruefni fólksins gegn stjórn-
inni fvrir athæfi hennar á mánudaginn, er því
það, að hún fyriNeit almennar reglur í laga-
framkvæmdum og sætti þar með fordæmi, sem
er afar hættulegt fyrir frelsi canadiskra borg-
ara.
# # #
önnur kvörtun eða kæra er einnig fyrir
hendi: Hvernig stóð á því að nauðsynlegt
þótti við framkvæmd venjulegra laga, eins og
til dæmis póstlaganna, járnbrautarlaganna að
senda heila herskara lögregluliðs til þess að
ráðast á fólk á samkomu sem virtist vera
haldin með friði og spekt? Sannanir eru fyr-
ir hendi til þess að sýna að nóg tækifæri var
til þess að handtaka leiðtoga verkfallsmanna
á friðsamlegan hátt. Tími, staður og aðferð
voru valin þannig að áreiðanlegt yrði að upp-
hlaup hlytist af sem allra mest og hlyti að
leiða til meiðsla. Var þetta gert af algengri
stjórnarvalda heimsku! eða var það fyrir-
fram útreiknuð tilraun til þess að gera upp-
hlaup meðal verkfallsmannanna og gefa með
því stjórninni tækifæri til þess að beita við
þá harðri hendi? Hið síðartalda virðist lík-
legt. Lögreglulið tekur menn ekki venjulega
fasta þannig að það með því valdi upphlaupi
og hættu, þegar það er fullkomlega í iófa lagið
að gera það á friðsamlegan hátt. Hver sem
ábyrgðina ber á árásinni á fólkið í Regina (og
skipunin kom frá Ottawa) þá er það vægast
sagt að hann breytti eins og flón—en langtum
líklegra er það þó að hann hafi verið sekur
um fyrirfram útreiknuð brögð til þess að
koma af stað upphlaupi.
Þá er þriðja atriðið sem verður að skýr-
ast: það er skipunin frá yfirmanni riddara-
liðsins, sem bannaði borgu/rum landsins að
veita verkfallsmönnum nokkurt lið. Gaf hann
út þessar fyrirskipanir af sjálfsdáðum eða
komu þær til hans frá Ottawa? Að hið síðara
hafi átt sér stað, er miklu líklegra.
Eln hvort heldur sem var á þjóðin heimt-
ing á svari við þeirri spurningu hvaða heim-
ild verið hafi í lögum landsins fyrir þessum
tilskipunum. Enn sem komið er hefir engin
skýring komið viðvíkjandi því atriði frá hálfu
yfrvaldanna.
Atvinnuleysislögin heimila að vísu ríkis-
stjóranum á stjórnarfundi að taka allar þær
ákvarðanir, sem hann telur nauðsynlegar eða
heppilegar til þess að vernda “frið, reglu og
góða stjórn í Canada.”
En samt sem áður hefir hann þetta vald
einungis á milli þinga, en ekki þegar þing
situr—og Mr. Bennett hefir lýst því yfir að
þessar tilskipanir hafi ekki verið bygðar á
atvinnuleysislögunum.
Hvar annarsstaðar í lögum landsins eða í
stjórnarskrá þess finst nokkur heimild fyrir
lögregluskipun, sem geri það að glæp, ef
skotið sé skjólshúsi yfir þurfandi mann eða
biti gefinn þeim er sveltur? Því er fljót-
svarað: engin slík heimild er til og engin slík
heimild getur veriíS til nema í þeim
löndum, sem stjórnaS er með her-
valdi og lögreghíliði. Canada er
enn ekki sokkiÖ niður í það óheilla
fen, jafnvel þótt þannig líti út í
augum annara þjóða, eftir því að
dæma sem skeði á mánudaginn.
Hvaðan þessi lögregluskipan kom
verður að skýrast; hún var efsta
silkihúfan á skrímsli þess sorgar-
leiks er átti upptök sin í óstjórnlegri
geðtryllingu og ofbeldi.
—Winnipeg Pree Press.
Sig. Júl. Jóhannesson þýddi.
Horft yfir farinn veg
(Minningar úr ferð vestur að hafi).
Eftir Richard Beck.
Hljóðstígar fylkingar daganna
halda sína leið, “seint og hægt með
tímans göngulagi,” og þó drjúgum
hraðar en oss grunar. Sannsögult
almanakið tjáir mér, að ár sé nú
liðið hjá siðan við hjónin lögðum
af stað í ógleymanlega ferð okkar
vestur að hafi í fyrra sumar. Eðli-
lega lít eg um öxl af þeim sjónar-
hól og horfi yfir farinn veg.
“Myndir fagrar margar geymast,
munarljúfar, síðla gleymast,” kvað
eg um minnisstæða ferð landveg frá
Akureyri til Reykjavíkur á skólaár-
um mínum. Það á engu miður við
um ferð okkar vestur að hafi. Minn.
ingarnar úr því fjölbreytta ferða-
lagi líða mér nú fyrir hugarsjónir
eins og lifandi myndasýning.
Tilbreytingarlítil og fremur þreyt-
andi var bílferðin vestur rykskýjaða
vegi Norður Dakota og Montana
ríkis framan af, gegnum Dauðahaf
skrælnaðra, litverpra akra og engja-
landa, sem langvinnir þurkarnir
höfðu farið eyðingarhendi.
En von bráðar breytti umhverfið
og útsýnið um svip og lit þegar vest-
ar dró í Montana. Á heiðskírum
júlí-degi nálguðumst vfe langþráð
Klettafjöllin, er gnæfðu bókstaflega
í f jarska “sem risar á verði við
sjóndeildarhring.” Hressandi, eins
og heim væri komið á æskustöðv-
arnar f jöllum kringdar, var að finna
svalan fjallablæinn leika um vanga
sinn.
Heillandi náttúrufegurð og marg.
breytt mætir auganu hvert sem.litið
er, á ferðinni upp Klettaf jöllin
austanverð, þegar farin er sú leiðin,
sem við völdum, um “Glacier
National Park.” Eins og nafnið
vitnar um, er þar enginn hörgull
jökla, enda kallast landsvæði þetta
hið mikilúðlega, — “Land hinna
skínandi fjalla.” Djúpblá stöðuvötn
hreiðra sig, svo tugum og jafnvel
hundruðum skiftir, í gróðursælum
f jalldölum. Háir og hvítfextir foss-
ar stökkva þungstígir af stalli, svó
straumsins lúðrar gjalla þúsund
tungum.” Tröllauknir frumskóg-
ar rétta hendur móti himni, í allri
sinni dýrð, ósnortnir ránshendi
mannanna.
Dýrðleg og stórfengleg er útsýn-
in af Loganskarði (Logan Pass),
9,000 fet yfir sjávarmál, á björtum
sumardegi. Snævikrýnd risafjöll
blasa við á allar hliðar. En neðar
hlæja við sjónum skógi klæddar
hlíðar, silfurtærir fjallalækir og
blikandi vötn. Þetta er einnig sá
landshluti Bandaríkjanna, sem tal-
inn er líkastur Alpaf jöllunum i
Svisslandi að mikilleik og tign.
Enda hefi eg, enn sem komið er,
hvergi augum litið jafn stórhrika-
legt umhverfi. Engin orð fá lýst þvi
til hlýtar, né heldur sjálf Ijósmynda-
vélin. Menn gera sér einungis fulla
grein fyrir dýrð slíks umhverfis og
áhrifamagni þess með því, að sjá
það, dvelja í návist þess og drekka
djúpt af ótæmandi fegurðarlindum
þess.
Tilfinningum sjálfs mín í návist
þeirrar guðdómlegu hrikafegurðar
kemst eg næst því að lýsa í alkunn-
um ljóðlínum Einars skálds Bene-
diktssonar, þó orktar væru þær und-
ir öðrum kringumstæðum:
“Nú finst mér það alt svo lítið og
lágt,
sem lifað er fyrir og barist er móti.
Þó kasti þeir grjóti og hati og hóti,
við hverja smásál eg er í sátt.
Því bláloftið hvelfist svo bjart og
hátt.
Nú brosir hver stjarna þótt vonirnar
svíki,
og hugurinn lyftist í æðri átt.
Nú andar guðs kraftur í duftsins
líki.
Vér skynjum vorn þrótt, vér þekkj-
um í nótt
vorn þegnrétt í ljóssins ríki.”
Fjölskrúðug er náttúrufegurðin á
Kyrrahafsströndinni, svipmikil og
sviphrein, hvort sem horft er inn til
landsins eða á haf út. Eiga f jalla-
dýrðin þar og töfrandi hafsýnin sér.
staklega vel við heima-alinn Islend.
ing; enda eru þau orð Árna sagn-
fræðings Pálssonar víðfleyg orðin,
að vesturströndin sé “ísland með
viðbót.” Mun ýmsum þykja það
alldjúpt tekið í árinni. Borgirnar á
þeim slóðum eru því óvenjulega
fagurlega í sveit settar; á sumardegi
að sjá, þegar hinn f jölbreytti gróður
er í blóma, sem lita-auðugar myndir
i tilkomumiklum ramma.
Af furðuverkum náttúrunnar
vestur þar ritaðist þó dýpst á minn-
isspjöld min f jallakóngurinn á þeim
slóðum, Mt. Rainier og umhverfi
hans. Amerískur náttúrufræðing-
ur kvað einnig svo að orði, að af
öllum eldfjöllum, sem eitt sinn lýstu
líkt og vitar á Kyrrahafsströnd-
inni, sé Mt. Rainier tignast ásýnd-
um. Lögun þess og bergmyndanir
eru jafn sérkennilegar og tindur
þess er svifhár, yfir 14,000 fet, enda
er það þriðja hæsta fjall í Banda-
ríkjum. Ægiprúður er einnig hinn
mikli jökulfeldur fjalls þessa. En
það er eitt af skemtilegustu mótsetn-
ingum og óvæntustu, á þeim stöðv-
um, að gnægð fegurstu blóma vex
efst uppi við sjálfar jökulræturnar.
Skógarnir á Mt. Rainier eru einnig
að verðleikum frægir fyrir fjöl-
| breytni þeirra og stærð. Hver sá,
| sem náttúrufegurð ann og séð hefir
t f jallakóng þennan á heiðum sumar-
degi, mun verða langminnugur
; þeirrar sjónar.
Á austurleið dvöldum við um hríð
i “Yellovvstone National Park,”
i þessu einstæða undralandi hinna
| fjarskyldustu náttúrufy?rirbrigða.
I Geysar og hverar eru þar svo þús-
1 undum skifíir, fleiri og meiri en
! annarsstaðar á jarðarhveli, og þar
^ af leiðandi frægir um öll lönd. Gjósa
! margir geysa þessara reglulega og
I þeyta sjóðandi vatnsstróknum
hundruð feta í loft upp, svo sem
| hinn víðkunnasti og vinsælasti
j þeirra allra, “Old Faithful” (Gamli
Tryggur), sem kafnar ekki undir
nafni, því að það bregst ekki, að
hann gjósi á sem næst klukkustund-
ar fresti. Af hverum eru hinir mý-
mörgu leirhverar, stærri og smærri,
sérkennilegastir; skarta þeir í slíkri
litadýrð í sólskininu, að sjálfur
regnboginn verður svipur hjá sjón
í samanburði við þá.
En geysarnir og hverarnir eru
ekki nema brot af dásemdunum í
“Ýellowstone National Park.” Inn-
an víðlendra vébanda hans—hann er
eitthvað tvær miljónir ekra að flat-
afmáli — getur að Hta tignarlega
f jalltinda, voldugar og litarikar gjár,
fossa og f jallalæki, skóga og blóm-
skrúð með afbrigðum, að ógleymdu
fjölskrúðugu dýralífinu.
Hugurinn dvelur við margt, sem
þar bar fyrir augu. Tilkomumikið
er að sjá “Old'Faithful” í algleym-
ingi, hvort sem er að degi til, með
heiðbláan sumarhimin i baksýn, eða
í marglitri rafljósadýrð undir dimm-
bláum kveldhimni stjörnum stráð-
um. Kynlegur er glerhóllinn tinnu-
dökki, “The Obsjdian Cliff.” Ó-
gleymanleg sjón er gjáin mikla,
“The Canyon of the Yellowstone,”
þegar sólskinið leikur um veggi
hennar í slíkum litbrigðum, að það
er sem opnist fyrir augum manns
hinar furðulegustu æfintýrahallir.
Þannig mætti lengi telja, því að
“Yellowstone National Park” er svo
ríkur að náttúru-undrum, að firnum
sætir. Þangað fer enginn fegurðar,
unnandi erindisleysu, þó hann eigi
um langan veg að sækja.
Vitanlega verða mörg og aðdáun-
arverð mannvirki á leið manns á
jafnlöngu ferðalagi og hér ræðir
um. Sjálfar þjóðbrautirnar yfir
hæstu f jallgarðana og erfiðustu yfir.
ferðar eru í raun réttri stórvirki;
sama máli gegrfir um margar brýrn-
ar. Einnig segir það sig sjálft, að
borgirnar vestur frá eru langt frá
snauðar að stórhýsum á ameríska
vísu. En ekkert af þessu var nógu
sérstætt til þess að þrýsta sér djúpf
inn í meðvitund manns. Af mann-
virkjum þótti mér—kannske af því
að eg er gamall sjómaður—hvað
mest koma til flotastöðvar Banda-
ríkjanna í Bremerton. Margt er
þar völundarsmíði, sem ber fagurt
vitni mannlegu hugviti og handar-
snilli. En þó hraus manni hugur
við, er rrtaður hugsaði til þess að
drekar þeir hinir miklu, sem þar
lágu í skipakvíum, með öllum sínum
dásamlega útbúnaði og bygðir með
stórkostlegum tilkostnaði, voru
vígðir hamri Þórs en ekki krossins
merki.
Mannamótin íslenzku á vestur-
ströndinni í fyrra sumar — Mið-
sumarmót íslendinga í Blaine og fs-
lendingadagur Seattle-búa við Silver
Lake—skipa að vonum heiðursrúm
í minningasafni mínu frá ferðinni,
því að hátíðahöld þessi voru beint
tilefni hennar. Hún hefði eigi far-
in verið að því sinni, nema fyrir það,
að landar mínir buðu mér vestur til
sín, til ræðuhalda á þjóðminningar.
dögum þeirra.
Margs er einnig að minnast frá
dögunum þeim. Veðravöldin höfðu
svarist i fóstbræðralag við undir-
búningsnefndirnar um, að gera há-
tíðahöldin sem ánægjulegust og
svipfegurst. Sól skein glatt hátíð-
isdagana báða. “Himininn heiður
og blár, hafið var skínandi bjart.”
Samkomustaðirnir báðir eru einnig
hinir fegurstu og hentugustu; lauf-
prúð og skuggsæl skógartré skýla
þeim, en þó er þar olnbogarúm nóg
hundruðum manna. Aðsókn var og
með mesta móti í seinni tíð, og voru
margir komnir langt að. ísland og
íslenzkar erfðir voru segulaflið, sem
dró menn saman. Var skemtilegt,
að renna augunum yfir þessa mynd-
arlegu hópa.sona þess og dætra, og
barnabarna þess, því að ' mannval
gott íslenzks fólks er vestur þar.
Skemtiskrárnar voru f jölbreyttar og
samkomustjórn fór prýðilega úr
hendi. Bar alt þess vott, að góð
samtök stæðu að baki hátíðahald-
anna. Veitingar allar voru einnig
með gömlum og góðum íslenzkum
rausnarbrag. Konurnar höfðu að
venju leyst af hendi hlutverk sitt
með prýði.
Ómetanlegur styrkur er félagslífi
voru og þjóðræknisstarfi að slikum
samkomum vor á meðal. Andans
hressing er hverjum íslending að
sækja þær; ættar og vinabönd
treystast; þjóðernisleg sjálfsvirðing
eflist; heim er horfið með léttari
lund og djarfari framtíðarvonir.
Ljúfar og djúpstæðar eru minn-
ingarnar um ástúðlegar viðtökur
landa minna á vesturströndinni. Eg
hefi átt því láni að fagna, að heim-
sækja margar bygðir íslendinga hér.
lendis. Þær eru, sem vænta má,'
nokkuð frábrugðnar yfirlitum, og
yrkja lífsljóð sitt undir mismunandi
bragarhætti. En um eitt svipar
þeim öllum saman. Hjá þeim “sit-
ur gestrisnin á guðastóli,” að vikið
sé ögn við orðum Breiðf jörðs.
Það yrði langur nafnalisti, ef
taldir væru allir þeir, sem á einn eða
annan hátt greiddu okkur leið og
gerðu okkur dvölina vestur við haf
svo framúrskarandi ánægjulega.
Ekki verður þó hjá því komist, að
nefna þá, sem við' eigum stærsta
skuld að gjalda fyrir gestrisni og
aðra fyrirgreiðslu. Ber þar fyrst að
geta séra Valdimars J. Eylands, sem
var mestur hvatamaður komu minn-
ar, þó ýmsir aðrir styddu það mál
öfluglega, og undirbjó hana og fyr-
irlestrahöld mín með forsjá og ötul-
leik. Höfðum við bækistöð okkar á
heimili hans i Bellingham í meir en
viku. Þá dvöldum við í ágætri
gestvináttu þessa fólks um lengra
eða skemra skeið: • Séra K. K. Ól-
afson og frúar hans, Friðriku, og
Mr. og Mrs. K. S. Thordarson í
Seattle; Mr. og Mrs. Andrew
Danielson og Mr. og Mrs. Björn
Ásmundson í Blaine; Mrs. A. T.
Ariderson í White Rock, B.C.; og