Lögberg - 15.08.1935, Blaðsíða 6

6
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
“Eg held bara að þú sért svolítinn djöf-
ull! Eg gæti hrist úr þér líftóruna!”
“Já, það væri auðvelt fyrir þig, föður-
bróðir! Það er ekki mikið að hrista. En ef
þú gerðir það, hefðir þú engan til að læðast í
skjóli við með eignir ættarinnar, til þess að
fá þær í hendur Dr. Grimshaw.” Jacqueline
stóð á fætur og Ibjóst til að ganga í burtu.
“Hæ, komdu hingað, gálan þín.
Jacqueline sneri við.
‘ ‘ Það er bezt að hamra járnið meðan það
er heitt, og binda þig meðan þú ert þæg, því
það er ekkert á þig að treysta, þó eg geti
varla ætlað þér að þú svíkir hátíðlega gefið
loforð; heyrir þú?”
“Nei, eg svík ekki gefið loforð.”
“Jæja, gefðu mér þá þinn trúnaðareið
upp á það, að ef eg kaupi búgarðinn Locust
Hill, handa móður þinni, fyrir framtíðarheim-
ili, að þá skulir þú giftast Dr. Grimshaw á
aðfangadagskvöldið fyrir næstu jól; viltu
lofa því?”
“Já, eg gef þér mitt drengskaparloforð
upp á það.”
“Án allra undanbragða?”
‘ ‘ Án undanbragða! ’ ’
“Eg held að það sé vissara að innsigla
svona loforð! Klifraðu þarna upp á borðið
og náðu biblíunni ofan úr skápnum, strjúktu
húsarykið af lienni og láttu ekki kóngulærn-
ar koma við hana. ”
Jacbueline gerði sem hún var beðin, hálf
óafvitandi og kæruleysislega. “Þarna legðu
nú hönd þína á þessa helgu bók og sverðu við
nafn almáttugs Gnðs, að þú skulir fullnægja
þeim loforðum, sem þú hefir gefið mér og þú
skuldbindur þig til að halda.”
“Eg lofa því,” sagði Jacqueline.
“Þetta er gott, nú geturðu verið róleg;
láttu bókina aftur upp í hylluna og svo getur
þú farið og gætt starfa þinna.”
Jacqueline lét ekki þurfa að segja sér
tvisvar að fara út; hún fór og læsti hurðinni
á eftir sér, en heyrði sjóliðsforingjann vera
að hælast um það sem gerst hafði..
“Jæja, eg náði loksins fuglinum í búrið.
Það mátti ekki seinna vera. En nú flýgur
ekki unginn út. ’ ’
Hún var að velta fyrir sér hvað hann
meinti, með þessum orðum, eða hvort hún
hefði heyrt rétt. Jacqueline var á leiðinni til
herbergis móður sinnar, þegar hún mætti frú
Waugh, sem kom hlaupandi á móti henni og
sagði með mesta ákafa: “Hvar hefirðu ver-
ið, góða mín, eg hefi verið að leita að þér um
alt húsið. Góðar fréttir, kæra Jacqueline,
góðar fréttir! Nú losnar þú undan ánauðar-
okinu. Hver heldur þú að sé kominn?”
“Hver? Hver?” spurði Jacqueline með
ákafa.
“Claudy!”
“Töpuð, töpuð!” hljóðaði vesalings
Jacqueline upp yfir sig; hún fórnaði upp
höndunum og rak upp átakanlegt angistar-
óp, sem heyrðist gegnum alt húsið, og féll á-
fram á gólfið, og lá um stund sem dauð væri.
Skömmu eftir þetta var giftingardagur-
inn ákveðinn, sem var jóladagurinn.
Jacqueline skifti sér ekki af því, þó móð-
ir hennar klæddi hana í brúðarskraut, hún lét
sem hún vissi það ekki. Dr. Grimshaw beið
eftir henni í forstofunni. Undir eins og hún
kom ofan úr stiganum, tók hann í hönd henn-
ar og þrýsti henni mjög áfengislega og
hvíslaði að henni:
“Góða mín, fyrirgefðu mér þessa föstu
ákvörðun mína.”
“Guð forði mér frá því, ” sagði hún og
heiftin brann úr augum hennar.
Það er ótrúlegt að nokkrum elskhuga
geti liðið ver við hlið brúðar sinnar en Dr.
Grimshaw gerði, er hann leiddi hina þvingiuðu
brúður sína út í vagninn. Á eftir fylgdu
brúgumasveinn og brúðarmeyjar. Sjóliðs-
foringinn og frú L’Oiseau komu næst á eftir
brúðhjónunum. Frú Waugh, sem ætíð var
sjálfri sér samkvæm, neitaði að vera við-
stödd giftinguna.
Þegar brúðfylgdin kom til kirkjunnar,
voru öll sæti upptekin, því f jöldi hafði safnast
saman, er það kvisaðist um giftinguna. Mörg
hundruð forvitin og og rannsakandi augu
störðu á brjúðhjónin, er þau gengu eftir gang-
inum upp að altarinu.
Athöfnin hófst, en ekki heyrðist eitt ein-
asta orð koma yfir varir Jacqueline, né held-
ur sá nokkur að hún bærðist líkamlega, frek-
ar en hún væri kaldur marmari. Presturinn
fékst ekkert um það þó hún svaraði engu hin-
um lögboðnu spurningum, en tók það sem
feimni eða hæversku, en áleit það svo sem
sjálfsagt að hún hefði svarað játandi.
Athöfninni var lokið og presturinn hafði
Wessað yfir brúðhjónin og söfnuðinn, og að-
I
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. ÁGÚiST 1935.
standendur og vinir brúðhjónanna þyrptust
í kringum þau til að óska þeim til lukku.
Einn meðal þeirra, sem komu til að óska
þeim til lukku, var Thurston Wilcoxen.
Waugh sjóliðsforingja geðjaðist mjög vel að
honum, enda var hann hið mesta glesimenni
og bar langt af öðrum að allri hegðun og
prúðmensku. Waugh sjóliðsforingi bauð
honum að koma heim með þeim, og sitja hina
sameinuðu brúðkaups og jólaveizlu með sér
og brúðhjónunum. Eg býst við að Grim.
vilji keyra heim í litla vagninum, hann mun
ekki kæra sig um að liafa aðra farþega en
brúði sína. Jæja, við getum öll komist í stóra
vagninn,” sagði sjóliðsforinginn, sem lék á
alsoddi af ánægju.
Dr. Grimshaw beið ekki boðanna, tók
brúðina í fang sér og lét hana upp í litla vagn-
inn og settist við hlið hennar.
“Jæja, mín fagra og elskulega, þá loks-
ins ertu orðin mín,” sagði hann og leit í augu
hennar.
“Svo er guði fyrir að þakka, að eg er
ekki þín. Eg hefi aldrei svarið þér neinn eið.
Eg hefi ekki opnað varir mínar, eða hugsað
á þann veg að sverja þér nokkurn eið. Eg
hefi aldrei lofað þér neinu,” sagði Jacqueline,
og sneri sr snúðugt frá honum, og þau töluð-
ust ekki meira við á heimleiðinni.
11. Kapítuli.
Það voru töluverð umskifti fyrir Thurs-
ton Wilcoxen að koma heim, eftir hina löngu
veru sína í E|vrópu. Það, að höfðingjasetrið
Dell-Delight, hafi einhverntíma borið nafn
með rentu, en nú var það orðið lítið annað en
skuggi horfinnar dýrðar, og virtist ekki eiga
meira skylt við heimilið en nöfn konunglegra
forfeðra eigandans, einhversstaðar langt aft-
ur í öldum, sem hann þurfti oft að vitna til.
Gamli Wilcoxen var einn þeirra manna,
sem hafa mammon fyrir sinn guð. Hann
hafði fengáð stórfé að erfðum. Hann hafði
og gifst hálfsystur Waugh sjóliðsforingja,
fyrir peninga; og auk þess hafði hann grætt
með harðneskju og nurli, fé á tá og fingri,
alla sína æfi, þar til nú, að hann var orðinn
níutíu og fimm ára gamall. Hann var svo
stórauðugur, að sagt var að hann varla vissi
aura sinna tal. Kona hans og þrjú börn voru
dáin, svo nánustu ættingjar hans, sem voru
á lífi, voru barnabörn hans. Tburston var
sonur elzta sonar hans. Cloudesley Morning-
ton var sonur eldri dóttur hans; og vesalings
Fanny Laurie var dóttir yngstu dóttur hans.
Þau Thurston og Fanny höfðu fengið dá-
lítinn arf eftir foreldra sína, sem var óháð
yfirráðum afa þeirra. En vesalings Claudy
hafði verið eftirskilinn í heiminum, er hann
misti foreldra sína, sem algerður munaðar-
leysngi, sem varð að treysta á góðvild mann-
anna til þess að halda í sér lífinu, eða eftir-
talinni og illa útlátinni hjálp ríkra ættingja
sinna.
Hinn elzti og náskyldasti ættingi drengj-
anna og umsjónarmaður þeirra var gamli
Wilcoxen. Hann hafði tekið þá á heimili sitt
til uppeldis og til þess að þeir gætu notið til-
sagnar í þorpsskólanum, en hann áleit óþarft
að þeir fengju meiri mentun en gamli skóla-
kennarinn í þorpinu gat veitt þeim; sem var
svo vel að sér, að hann gat kent þeim að tíu
tíu centa peningar væri dollar; hann gat og
kent þeim hvar og hvernig þeir ættu að skrifa
nöfn sín undir viðtökuskírteini, ef þeir tækju
á móti peningum eða öðrum munum. Hann
gat og kent þeim að lesa úr ógreinilegum
undirskriftum á skuldbindingarskjölum, og
setja á sig dag og stund þegar loforð um
greiðslu féllu í gjalddaga. Hann sagði að
þetta væri nóg mentun fyrir unga menn, það
væri nóg til þess að kenna þeim að spara og
gæta sín, en ekki nqg til að freista þeirra til
að eyða fé sínu heimskulega, í ferðalög, bóka-
kaup, myndir og málverk, myndastyttur,
fínan fatnað og annan fávíslegan hégóma, og
kostnaðarsöm leikspil og gjálífi.
Hann hélt mest upp á Thurston, líklega
af því hann bar hið volduga ættarnafn og
hafði erft dálitla upphæð eftir foreldra sína.
Hr. Wilcoxen hefði sér að bagalausu getað
gefið homim meira tækifæri til mentunar og
kostað hann á hærri skóla, en hvernig átti
hann að komast út úr því, að láta Thurston
halda áfram námi og komast hjá því að eyða
peningum til hjálpar eða menningar Claudy,
sem var þó líka barnabam hans; en hann var
alveg eignalaus, svo það voru engin tiltök.
Hann reyndi því að skýla þessari nísku, bæði
fyrir sjálfum sér og öðrum með allra handa
íhalds og sparsemis kenningum.
Það var ekki sársaukalaust fyrir dreng-
ina að sjá jafnaldra sína úr nágrenninu vera
senda til náms á æðri mentaskóla, en þeir
voru teknir út af þorpsskólanum til að þræla
á ökrunum, sem var algerlega óþekt þar á
þeirri tíð.
Þegar sjóliðsforingi Waugh heyrði þetta,
varð hann afarreiður, æddi fram og aftur og
stappaði þungt í gólfið með stafnum sínum,
og sór við allar helgar og vanhelgar vættir,
að sú skömm skyldi aldrei spyrjast, að hans
náskyldustu ættingjar yrðu aldir upp eins og
ruddalegir og óupplýstir bænda ræflar. Hann
heimtaði keyrsluvagninn sinn og keyrði í
spretti yfir að Charlotte Hill, þar sem hann
innritaði nöfn þeirra beggja frænda sinna á
nýsveinalistann og ábyrgðist allan kostnað af
veru þeirra í skólanum. Að þessu loknu skip-
aði hann keyrslumanninum að keyra undir
eins til Dell-Delight, þar sem hann átti langt
tal um þetta mál við Mr. Wilcoxen.
Gamli maðurinn virtist ekki taka erindi
sjóliðsforingjans neitt illa; honum fanst það
sanngjarnt að þer 'bæru báðir kostnaðinn við
að menta drengina. Hann fór og feótti dreng-
ina út í akurinn, þar sem þeir voru að plægja,
og lét búa þá út til þess að fara á mentaskól-
ann í Charlotte Hill, og mentast eins og hæfði
barnabörnum slíks herramanns.
Drengjunum virtist ekki finnast mikið til
um þennan nýja boðskap, sem gamli maður-
inn hafði tilkynt þeim með skipandi og alt
annað en þýðum málróm; en þeir voru því svo
vanir, að þeim brá ekki við það. Waugh sjó-
liðsforingi var ömmu bróðir þeirra, og sem
slíkur fanst honum að hann hafa fullan rétt
til að ráða mentun þeirra og sýna þeim vald
sitt, ef honum svo sýnc^st. Þeir skoðuðu
þetta nýja tiltæki þeirra karlanna frá því
sjónarmiði. Þó voru þeir í hjarta sínu mjög
þakklátir sjóliðsforingjanum fyrir þetta tæki-
færi til að komast áfram á mentabrautinni,
sem þeir báðir þökkuðu lionum og hans til-
hlutun.
Þeir stunduðu námið af hinum mesta á-
kafa og einlægni. Þeir voru báðir í heima-
vist í skólanum og sváfu saman. En í skóla-
fríinu voru þeir sinn í hvoru lagi. Thurston
var hjá afa sínum á Dell-Delight, en Claudy
var á Luckenough.
Þegar drengirnir höfðu lokið námi í
mentaskólanum, var Waugh sjóliðsforingi í
vandræðum með hvað hann ætti að velja sem
framtíðarlífsstarf fyrir Claudy. Honum kom
því til hugar að beita áhrifum sínum við flota-
máladeildina, og útvega miðskipsmanns-stöðu
fyrir Claudy á einu af herskipum stjórnar-
innar.
Hr. Wilcoxen, sem nú var orðinn gamall
og hnignaði ár frá ári, en á sama tíma var
sonar sonur hans að þroskast og hafa meiri
áhrif á hann. Þessi áhrif jukust smátt og
smátt með hverju líðandi ári, þó honum gengi
lítið betur í að sigrast á liinni rótgrónu íhalds-
semi hans og nísku, en Hollendingur að þurka
upp .Zuider sjóinn.
Þegar nú að gamli Wilcoxen heyrði það
að búið væri að útvega Claudy stöðu, og hann
mundi ekki verða hans handbendni, fór hann
að verða svolítið viðráðanlegri og hlusta á
hinar þráföldu óskir Thurstons að hann mætti
halda áfram námi við þýzkan háskóla, og að
loknu náminu fengi að ferðast um Austur-
Evrópu; og loksins eftir margar bænir og að
gefnum mörgum loforðum um að eyða, ekki
nema því minsta sem hann gæti komist af
með af peningum, samþykti gamli maðurinn
þessa fyrirætlun.
Dvöl Thurstons utanlands varð langtum
lengri en í fyrstu var til ætlast. Fyrst var
hann hálft þriðja ár við háskólann, svo ferðað-
ist hann í tvö ár, og að síðustu var hann hátt
á annað ár í París.
Afi hans hefði aldrei liðið þessa löngu
veru hans í Evrópu, ef hann hefði átt að
borga kostnaðinn úr sínum vasa, en kostnað-
urinn var borgaður með fyrirfram greiðslu
af hinum litlu eignum Thurstons, sem afi-
hans tók til sín. Svo þegar Thurston loksins
kom heim eftir fimm ára dvöl erlendis, voru
eignir hans að mestu gengnar til þurðar og
inntektir hans voru næstum engar. Hann var
því svo að segja öreigi, en skuldaði engum
neitt og var öllum óháður. Þessi ungi og af-
burða efnilegi maður hafði yfirgefið hið
margbreytta og glaðværa líf og umgengni við
hina þektustu menta- og fræðimenn í París,
til þess að hverfa heim í hið daufa og fá-
breytilega líf á heimili afa síns.
Hann hafði komist til lögaldurs, rétt áður
en hann fór frá París, og þegar hann kom
heim, var hann skipaður fjárráðamaður vesa-
lings Fanny Laurie, og falin tilsjá með henni.
Það fyrsta, sem hann gerði var að fara
og sjá Fanny, þar sem hún dvaldi á geðveikra-
hæli, langt norður í ríkjum, og kynnast sjálf-
ur högum hennar og ástæðum.
Þegar hann fékk þá skýringu hjá yfir-
lækni stofnunarinnar, að hún væri ólæknandi,
en alveg hættulaus hvar sem hún væri, afréð
hann að taka hana út af stofnuninni, þar sem
hún var innilokuð, og fara með hana til átt-
haga sinna, þar sem hún gæti óhindruð milli
skógarbeltanna, hæðann og lækjanna, sem
henni voru svo kær í æsku, fundið sitt forna
frelsi og ró, og hvílt sitt sjúka hjarta og hug
við söng sumarfuglanna og hinn ljúfa lækj-
arnið, og þar sem hann gæti verið nálægt
henni.
Gamli Wilooxen var þessu smaþykkur og
hvatti til þess, en það stafaði hvorki af mann-
úð eða umhyggju fyrir velferð vesalings
Fanny, heldur af því að hann hélt að það
mundi kosta minni peninga að hafa hana
heima, en borga með henni á stofnuninni.
Hann var vanur að segja: “Hvað á þaið að
þýða að vera að borga fyrir fæði og hjúkrun
og læknishjálp á geðveikrahælinu, þegar fæði
liennar aðhlynning og lækniskostnaður yrði
svo mikið ódýrari heima?” Gamli maðurinn
vonaðist eftir, og beið með óþreyju þeirrar
stundar, að vesalings Fanny hrykki upp af,
því þá átti Thurston að erfa eignir hennar;
og hann var að hugsaum það eitt, að hver
dollar af inntektum hennar, sem sparaðist,
legðist við höfuðstólinn og arfurinn yrði
þeim mun meiri er hanú félli Thurston í hend-
ur.
Skömmu eftir heimkomu Thurston^ gerði
gamli maðurinn honum kunn þau skilyrði,
sem hann yrði að undirgangast áður en hann
gerði hann að einka-erfingja sínum; þau voru
tvö. 1 fyrsta lagi að hann yfirgæfi sig ekki
meðan hann lifði; og í öðru lagi, að hann gifti
sig ekki nema með sínu fulla samþykki. “Eg
kæri mig ekki um að vera skilinn eftir ein-
samall í ellinni, drengur minn; og að hinu
leytinu langar mig ekki til að sjá þig fleygja
þér í fangið á einhverri stelpunni, sem á
minna til en þessar i;eitur, sem eg eftirlæt
þér. ’ ’
12. Kapítuli.
Það leit ekki eins vel út með þessa áætlun
og útreikning Wilcoxens gamla, eins og hann
hélt, því að sonarsonur hans • hafði óafvit-
andi séð og lítilsháttar kynst Marian May-
field morguninn, sem hann mætti henni við
garðshliðið á Old Field, er hann var að leita
að vesalings Fanny. Það hafði vaknað í með-
vitund hans honum áður óþekt tilfinning, er
stríddi á hann og mynd hinnar fögru, sak-
lausu og blíðu stúlku stóð honum stöðugt fyrir
hugskotssjónum. Þetta engilbjarta og blíða
andlit, þessir gullnu lokkar, 'hinn fagri háls
og holdugu handleggir og hvelfdu og mjúku
brjóst; myndin var svo fögur, full unaðar,
nautna og lifandi æskufjörs.
Fyrst í stað hugsaði hann lítið um þessa
töfrandi mynd þegar henni brá upp í huga
hans, og hann var sér næstum óafvitandi
þeirra áhrifa sem hún hafði á hann, og hvern-
ig hugsunin um hana dreifðist og fléttaðist
um alla tilveru hans. Loksins þegar hann
gerði sér skynsamlega grein þeirra áhrifa,
brosti hann að sjálfum sér og fór að hugsa
um hvort að hann væri í alvöru orðinn ást-
fanginn; og honum brá við hugsunina og
reyndi að hrinda henni úr huga sér; en það
var ekki svo auðvelt. Hvar sem hann var
staddur og hvað sem hann hafði fyrir stafni,
þá stóð myndin alt af fyrir hugskotssjónum
hans, og í staðinn fyrir að þreytast eða reið-
ast út af þessu, þá opnaði hann helgidóm
hjarta síns fyrir þessari þægilegu mynd, setti
hana í hásæti sinna helgustu tilfinninga, þar
sem hún var hæstráðandi og stafaði unaði og
sælu um alt líf hans.
Bráðlega varð hugsunin um hana sterk-
ari í huga hans en alt annað, og honum fanst
hann ekki liafa neina ró, nema sjá hana lík-
amlega í sinni töfrandi fegurð.
Fara að sjá hana? Til hvers? Hann
reyndi ekki að gera sér frekari grein fyrir
því, eða svara þessum spurningum, er komu
upp í huga hans, í sambandi við það mál.
Þannig leið ein vika eftir aðra. Hann átti í
stríði við tilfinningar sínar, þó honum hefði
verið skipað að gleyma þessari fallegu stúlku,
þá liefði lionum verið það ómögulegt, því hvar
sem hann fór um í sveitinni til að líta eftir
eignum afa síns, eða til þorpanna B.— eða
C.— þá heyrði hann alstaðar talað um
Marian, og stundum sá liann hana tilsýndar,
en honum var ómögulegt að ná tali af henni,
nema með því að brjóta viðteknar kurteysis-
venjur. Hann bæði sá hana og heyrði talað
um hana í samkvæmislífinu, meðal heldra
fólksins, þar sem hann bjóst sízt við að um-
komulaus stúlka sem hún hefði nokkurt tæki-
færi til að vera með.
Marian sótti reglulega mótmælenda kirkj.
una í Benedict, og á morgnana kendi hún í
sunnudagaskólanum, og á undan kvöldmess-
unni tók hún á móti hóp svertingjabarna til
kenslu.
Tburston hafði ekki verið kirkjurækinn,
hann gekk að vísu stundum í katólsku kapell-
una og stundum í mótmælenda kirkjuna, en nú
fór 'hann að ganga stöðugt í hina síðarnefndu
kirkju; það er mjög líklegt að það hafi ekki
verið skaparinn, miklu fremur það skapaða,
sem dróg hann þangað, því ef að hann sá ekki
Marian í sæti sínu, þá varð söngurinn, bæn-
iraar og prédikunin lítilsvirði fyrir hann og
mistu alveg í huga hans allan tilgang og
meiningu.