Lögberg - 05.09.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGrBERG, FIMTUDAGrlNN 5. SEPTEMBER, 1935.
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
Hann kysti hana enn einu sinni á hendina,
sem hann hélt í, reisti hana svo á fætur, tók
hana við hönd sér og leiddi hana eftir slóð-
anum, sem þau komu, á veginum, sem lá heim
til hennar.
Þau voru nú komin rétt út að skógar-
jaðrinum og Marian dróg að sér hendina úr
hendi hans, og sagði:
“Hér skiftast leiðir okkar.”
“Þú lofar mér að fylgja þér heim?”
“Nei; það yrði svo langt fyrir þig að
ganga til baka.”
“ Við skulum ekki hugsa um það. Eg bið
þig, ka:ra Marian, lofaðu mér að fylgja þér. ”
“Nei; það gæti komið of flatt upp á
Edith, að sjá mig koma heim með ókunnug-
um manni,” sagði hún, og veifaði til lians
hendinni í kveðjuskyni, og gekk hratt á stað
og .stefndi heint yfir engið.
Thurston starði á eftir henni og fyltist
óviðráðanlegri löngun til þess að fara á eftir
henni; en hann áttaði sig á því að það mundi
hyggilegast eins og hún hafði gert, að láta
vegina skilja þarna að því sinni. En hann
treysti forsjóninni til þess að gefa sér annað
tækifæri til þess að. mæta henni og verða
henni samferða þegar hún færi til kirkjunn-
ar næ.sta sunnudags morgun, og hann ásetti
sér að vera kominn á þessar slóðir kl. 7 næsta
sunnudagsmorgup og bíða þar eftir henni.
Eftir að hafa tekið þessa ákvörðun hraðaði
hann sér heim.
En hvað var um Marian ? Hún hraðaði
sér heim til sín, tók af sér hattinn og sjalið,
og fór að sinna störfum sínum eins og vana-
lega; en það leyndi sér ekki að sælum unaðs-
roða brá fyrir á andliti hennar; augnatillitið
var ennþá mýkra og ástúðlegra; unaðsbros
lék um hinar blómlegu varir hennar og rödd-
in var dýpri og skærari.
Næsta sunnudagsmorgun mættust þessir
elskendur aftur, af tilviljun, eða svo vildi
Thurston að minsta koti láta það líta út, þar
sem hann gekk í hægðum sínum eftir braut-
inni, og sá svo til að Marian gengi fram á sig
í skóginum, á leið hennar í sunnudagsskólann.
Hún var blómleg og fögur, eins og hinn
indæli morgun, þar sem hún kom eftir skóg-
arbrautinni, hún var morgungyðjan sjálf.
Honum virtist bregða svolítið við, er hún
náði honum, og hann sneri sér snögglega við,
eins og eitthvað óvænt hefði komið fyrir.
Hann fagnaði henni af öllu afli sálar sinnar.
“Vertu velkomin, marg velkomin! Eg
fagna komu þinni eins og morgunbjarmanum.
Já, þúsund sinnum velkomin! Má eg nú, kæra
Marian, kalla þig mína? Hefi eg skilið þitt
engilbros rétt ? Er það hinn blessaði boðberi,
sem flytur mér hið þráða svar upp á bænir
mínar?” Hann frekar hvíslaði en talaði þessi
orð, er hann tók hana í faðm sinn og lagði
höfuð hennar að brjósti sér. “Talaðu, elsku
Marian! Talaðu, elskan mín! Ertu mín, eins
og eg er þinn?”
Hún svaraði svo lágt, að hann varð að
beygja höfuðið niður að vörum hennar, ti] að
heyra það sem hún sagði.
‘ ‘ Eg elska þig af öllu hjarta. En eg elska
])ig of mikið til þess að eg vilji eyðileggja
framtíð þína. Þú mátt ekki binda forlög þín
og framtíð við mig, kæri Thurston.” Og hún
reyndi svo mjúkt og hægt að losa sig úr faðm-
lögum hans. En hann lagði handlegginn svo
milt og blítt um mitti hennar, laut höfði sínu
að eyra hennar og livíslaði af sárri tilfinn-
ingu:
“Hvað meinarðu, Marian? Eg skil ekki
hvað þú segir. ” ,
“Kæri Thurston,” sagði hún með skjálf-
andi röddu, “eg hefi þekt afa þinn um lengri
tíð af afspurn, og mér er vel kunnugt um
skaplvndi hans, venjur og áform. En í gær-
dag vildi svo til að eg heyrði mann, sem er
Jionum persónulega kunnugur, segja, að
gamli Wilcoxen hafi svarið það, að hann
gerði þig að erfingja sínum aðeins með því
skilyrði, að þú giftist stúlku, sem væri eins
rík eða ríkari en hann. Ef þú giftist mér, þá
gerði afi þinn þig arflausan; eg elska þig of
mikið til þess að verða valdandi að slíku,”
sagði hún í lágum róm,—“eyðileggja framtíð
þína, nei, það geri eg ekki. Þú mátt ekki
hugsa um að giftast mér meðan afi þinn er á
lífi, elsku Thurston.”
“Elsku Marian, er það einungis til að
binda mig traustari böndum við þig, að þú
færist undan að bænheyra mig?”
“Kannske svo sé,” svaraði hún svo und-
ur milt.
“Hlustaðu á það, sem eg ætla að segja
þér, elsku Marian. Eg sver það við himininn,
og fyrir augliti guðs, að eg hefi aldrei elskað
nokkra konu nema þig, og þú ert sú eina kona,
sem eg elska. Eg skal vera þér trúr meðan
eg lifi, sem eiginmaður þinn, ef þú vilt taka
mér sem þínum eina elskhuga. Eg held mitt
loforð við þig, eins lengi og við lifum bæði!
Eg er þessvegna, elsku Marian, bundinn þér
eins fast og nokkur loforð geta bundið. Eg
er þér lofaður meðan eg lifi, hvort heldur þú
samþykkir það loforð eða ekki! Þú getur ekki
gefið mér eftir þetta loforð, eða leyst mig frá
því, það er svarið himninum, 'og öllu, sem
heilagt er. Þú sérð að eg er bundinn loforði,
sem ekkert getur ónýtt, en þú ert frjáls.
Komdu í arma mína, mín hugljúfa Marian.
Þú sagðir að þú elskaðir mig. Gef mér lof-
orð þitt, á sama hátt. Við erum bæði ung,
elsku Marian, og við getum beðið. Einungis
gef mér loforð þitt, að þú viljir verða konan
mín, gef mér þá blessuðu vissu, og eg skal
bíða rólegur. Hvað segirðu, elsku Marian?”
“ Afi þinn—”
“Hann hefir ekkert á móti þér, persónu-
lega, elskan mín; hann veit ekkert, ímyndar
sér ekkert um hvert hugur minn stefnir. Nei,
elskan mín, þetta hugarflug hans um það að
eg eigi að giftast ríkri stúlku, er blátt áfram
ekkert annað en elliglöp; við verðum að fj7r-
irgefa honum, se.m nú er níutíu og fimm ára,
slíka dutlunga. Við getum líka lifað í von-
inní, þar eð hann er nú orðinn svona gamall,
að við þurfum ekki að bíða mörg ár þar til að
við getum sameindst í heilögu hjónabandi!”
“Ó, við skulum aldrei hugsa þannig! Það
væri syndsamlegt, og við- yrðum fyrir van-
þóknun himinsins. Við skulum óska að gamli
máðurinn lifi lengi enn, til þess að búa sig
undr eilífðina.”
“Guð varðveiti mig frá því að óska hon-
um feigðar, nei, það kemur mér ekki í hug, eg
óska þess eins, að hann verji þeim dögunum
sem hann á eftir ólifað til þess að búa sig sem
bezt undir viðskilnað sinn,'—dagana, sem ef til
vill hafa mesta þýðingu fyrir velferð hans
ódauðlegu sálar, ” sagði Thurston. En góða
mín, þú ert svo þögul, það er jafnvel erfið-
ara að fá þig til að tala en forsætisráðherra.
Svaraðu mér nú, í eitt skifti fyrir öll, elsku-
lega Marian; eg er þér bundinn meðan lífið
endist; viltu lofa því að verða mín elskuleg
eiginkona?”
“Já,” hvíslaði Marian svo undur milt
og lágt.
“Og viltu,” og hann þrýsti henni fastara
að'brjósti sér, “viltu minnast þessa loforðs
þegar eg bið þig þess?”
“Já,” sagði hún svo undur blítt. “Sé
það ekki til þess að spilla hamingju þinni og
koma þér í erfiðleika og fátækt; það vildi eg
ekki gefa samþykki mitt til!” Hún sagði þetta
í djúpri einlægni og alvöru.
“Guð blessi þig; þú ert engill! ó, Marian,
ef þú gætir séð tilfinningar hjarta míns, þá
sæir þú að eg,finn til þess, að eg er ekki verð-
ur þeirrar hamingju að mega kalla þig
mína.” Hann sagði þetta í barnslegri ein-
lægni og sakleysi.
Þú gerir þér of háar vonir um mig. Eg
er hrædd, eg veit ekki hvað kann að ske.”
“Því ertu hrædd, elsku Marian?
“Ó, eg veit ekki við hvað; það getur skeð
þegar þú þekkir mig betur, að þú getir þá
ekki elskað mig eins innilega,” sagði hún
með skjálfandi rödd.
“Hvernig ætti eg?”
“ó, það getur skeð að þú hafir fengið
ást á mér í augnabliks hrifningu, án þess að
vita hver eg er, og þá opnast augu þín, og þú
ef til vill hefir orðið fyrir vonbrigðum, og
ást þín til mín kólnar.”
“Farist þá sál mín um alla eilífð, ef eg
nokkurn tíma hætti að 'elska þig!” -sagði
Thurston í æstri hugarhrifningu, og þrýsti
henni að hjarta sér, og staðfesti sinn hræði-
lega eið með kossi á enni hennar og varir.
“Þessi samningur er nú staðfestur; forlög
okkar verða eitt eilíflega! Hér eftir skal ekk-
ert aðskilja okkur!”
Þau voru nú komin nærri þorpinu og
Marian staðnæmdist og sagði: “Góði Thurs-
ton, ef að það verður vart við að þú sért að
bíða eftir mér við kirkjuna, veiztu hvað fólk-
ið muni segja? Þáð segir að eg sé að teygja
þig með mér, og það berst bráðlega til eyrna
afa þíns, og kemur þér í vandræði.”
“Stansaðu eitt augnablik, elsku Marian!”
“Hvenær eigum við að finnast næst?”
“Þegar forsjóninni þóknast.”
‘ ‘ 0g hvenær verður það, elskan mín ? ’ ’
“Eg veit ekki; en eg ætla að biðja þig
að koma ekki heim til mín, elsku Thurston;
]>að væri ógætilegt. ”
“Marian! Eg verð að s.já þig svo oft.
Viltu finna mig hérna niður við víkina annað
kvöld?”
“Nei,” svaraði Marian mjög áhyggju-
full, “eg get það ekki að þessu sinni, þrátt
fyrir það þó hjarta mitt þrái nærveru þína,
eins og veikt barn þráir nærveru móður sinn-
ar; þú verður að fyrirgefa mér það, elsku
Thurston.”
Hún horfði í andlit honum sínum bros-
hýru og mildu bláu augum, meðan hún talaði,
en tilfinningarnar báru hana ofurliði, svo
höfuð henn^r hné, sem máttvana að brjósti
hans, og hún vafði handleggjunum um háls
hans og hjúfraði sig að brjósti hans, í draum-
kendri ástarsælu. 'Thurston varð sem frá sér
numinn og honum fanst eins og hann væri
skapaður til að vera verndari hennar og allra
manna. Hann hvíslaði fremur en að hann
talaði: “Þú hefir rétt fyrir þér, elsku Mar-
ian, þú, sem eg elska meira en alt, sem til er
í heiminum; eg elska þig af öllu afli sálar
minnar, svo þú ert mér alt sem til er í þessu
lífi. Við skulum hafa það eins og þú segir.
Ek skal ekki leita samfunda við þig. Það er
með mig eins og móður, sem er að deyja úr
bráðsmittandi sjúkdómi, hún neitar sér um
þá síðustu ánægju og huggun, að faðma að
sér barnið sitt, sem er heilbrigt til þess að
sýkja það ekki; eins vil eg þín vegna halda
mér frá þeirri himnaríkis dýrð, sem felst í
nærveru þinni. ’ ’
“Elsku Thurston,” sagði hún, og lyfti
höfðinu frá brjósti lians, “það verður ekki
eins tilfinnanlegt og þú heldur. Við sjáumst
í kirkjunni á hverjum sunnudegi, og á hverj-
um mánudegi í fyrirlestrasalnum. Við sjá-
umst og oft í heimboðum hjá nágrönnunum.
Minstu þess líka að bráðum dregur nær jól-
unum og öllum jólasamkomunum, og þá sjá-
umst við á hverju kvöldi í smásamkvæmum,
sem verða haldin víðsvegar hér í nágrenn-
inu. Eg verð að flýta mér alt sem eg get; eg
er orðin of sein, langt ^)f sein! Vertu sæll,
elsku Thurston!”
“Vertu sæl, ástkæra Marian.”
Bftir að þau höfðu kvaðst með kossum
ástar og fölskvalausrar einlægni, hljóp hún
rjóð og sællleg eftir skógargötunni, sem lá
inn í þorpið. Thurston gaf henni loforð sitt
í fullri einlægni um að leita ekki fundar við
hana; og hann hélt það vel alla vikuna; freist-
ingin til þess að brjóta það var og minni af
þeirri ástæðu að liann vissi ekki hvar helzt
að tækifæri væri til að finna hana.
Næsti sunnudagur rann upp skær og fag-
ur, og Thurston hugðist nú að fara aðra leið
til kirkjunnar en eftir skógarbrautinni, svo
hann yrði ekki á vegi Marian, og hún gæti
ekki sagt að hann staéði ekki við loforð sitt,
svo. hann fór veginn sem lá með ánni upp til
þorpsins; jafnvel þó honum dytti í hug, en
hann vildi ekki kannast við það með sjálfum
sér, að hún hefði einmitt valið ár brautina,
til þess að verða ekki á vegi hans í skóginum.
Þessi ímyndun hans hafði ekki verið með
öllu ástæðulaus. Hann var kominn aðeins
skamt eftir brautinni upp með ánni, þegar
hann sá Marian spölkorn á undan sér; hann
hvatti sporið og var innan stundar búinn að
ná henni. Hún setti á sig mesta undrunar-
svip, sem bar þó meir vott um fögnuð og gleði
en að henni mislíkaði að Tlmrston slæist í
ferðina með sér, en hún gat ekki skilið hvern-
ig þetta vildi svona til; það var eins og for-
lögin eða jafnvel galdrar hefðu verið hér
beint að verki. Hún gat ekki ásakað hann
fyrir að hafa ekki haldið loforð sitt, um að
sækja ekki á fund hennar er liún væri ein á
ferð. En hún lézt vera alveg hissa á þessum
óvænta fundi þeirra. “Eg vissi ekki að þú
mvndir fara þessa leiðina,” sagði liún.
“Eg bjóst ekki heldur við, elskan mín, að
þú mundir fara þessa braut; en eg mundi
loforð mitt um að vera ekki á vegi þínum, eða
sækja eftir að vera þér samferða, þess vegna
fór eg ekki skógarbrautina,” sagði Thurston
og reyndi að telja sér trú um að hann væri að
segja satt.
Það er ekki nauðsynlegt fyrir lesandann
að fylgja þessum elskendum eftir á þessari
morgungöngu, enda mundu elskendurnir ekki
vera oss neitt þakklát fyrir slíka nasvísi. En
það er nóg að geta þess að þetta var ekki síð-
asti morgun eða kvöld samfundur þein-a og
'skemtiganga.
Það vildi oft til eftir þetta að Tliurston
varð á vegi Marian, þar sem hún sízt bjóst
við honum; hann var þnúinn áfram af hinni
dýpstu ástarhrifningu og þrá, til þess að vera
nálægt henni, þrátt fyrir það að hann var að
telja sér trú um að þessum fundum þeirra
bæri saman algjörlega af tilviljun. Þannig
áttu ]>au margar gönguferðir saman, bæði
fram með ströndinni og eftir hinum skugg-
sælu skógarbrautum, meðan blíðviðri Indíána-
sumarsins entist og öllum þeirra samfundum
var svo háttað, að Marian virtist aldrei hafa
ástæðu til að kvarta um að hann hefði ekki
haldið loforð sitt. Eftir því sem tíminn leið
og nær dróg vetrinum og útivistar stefnumót
fóru að verða færri og erfiðari, fór Thurston
að fara fram á að þau skyldu giftast heimu-
legri giftingu. Honum fanst svo stutt á milli
leynifunda og leynigiftingar, að það bil væri
auðvelt að stíga yfir.
“Elsku Marian, við erum bæði komin til
lögaldurs, og bæði frjáls, — við getum ekki
með því vanþóknast guði né brotið á móti lög-
máli mannanna, þó við gerðum það, — það
mundi tryggja sameiningu okkar og vernda
okkur frá ofbeldi og þvingun. Sýnist þér það
ekki líka?”
Thurston flutti þetta leynigiftingarmál
sitt fyrir henni af mestu mælsku, og í mestu
einlægni, en algerlega árangurslaust. Hann
hélt þessu máli fram við hana hvenær sem
]>au fundust, og þó bæði ást hennar og vilji
til að þóknast honum sem bezt, væri hennar
insta og heitksta þrá, þá samt sem áður lét
hún ekki bugast; hún fylgdi ákveðið rödd
samvizkunnar í brjósti sér, sem mótmælti
slíku tiltæki; og hún svaraði slíkum mála-
leitunum þannig:
Þó heimuleg gifting sé ekkert brot á guðs
eða manna lögum, eða með því sé nokkurri
manneskju gert neitt rangt til, þá samt sem
áður gæti það gefið ástæðu til, eða valdið mis-
skilningi og grun—og ef til vill róg og lvga-
sögum, sem yrðu til mikils harms þeim, sem
við elskum og virðum og vilja okkur alt hið
bezta. Gagnvart þeim væmm við að gera
rangt. Eg vil forðast að aðhafast nokkuð,
sem samvizkan segir mér að sé rangt, og þá
ekki heldur fyrir þig, elsku Thurston.”
14. Kapítidi.
Það var aðfangadagskvöld jóla. Snjó-
bylurinn napur næddi úti, svo allir voru
fegnir að vera inni og skýla sér fyrir vetrar-
hörkunni. Gamli Wilcoxen sat samanhnipr-
aður í leðurklæddum hægindastól, sem var
fast við eldstæðið í svefnherbergi hans, niður-
sokkinn í að telja saman inntektir sínar og
reikna út hugsanlega verðhækkun á hluta'bréf-
um sínum á milli þess að liann saug langan
teig úr krítarpípu, sem hann liafði í munni
sér.
Fanny var í einu af loftherbergjum húss-
ins; hún starði út um gluggann á snjóbreið-
una, er huldi jörðina svo langt sem augað
eygði og út á víkina fj7rir framan húsið; hún
hlustaði á stormþyt og hamfarir vetrarbyls-
ins, og söng af mestu kæti gamanvísur, eins
og hún var vön að gera þegar véðrið var sem
verst.
Thurston var einn í dagstofunni; hann
hafði lagt sig upp í legubekk til þess að lesa
dagblaðið og hafa næði til þess að geispa yfir
lestrinum, því hann vissi lítið hvað hann var
að lesa um, enda ekki merkilegt. Hugur hans
var annarsstaðar.
Alt í einu var framdyraliurðinni lirund-
ið upp og einhver kom alsnjóugur inn í for-
stofuna.
Thurston fleygði -blaðinu, sem liann var
að lesa, hljóp á fætur og út í forstofuna. Sér
til mikillar undrunar sá liann Claudesley
Mornington standa þar við liurðina, snjóugan
og veðurbarinn, fölan í andliti með æðislegu
augnaráði, sem gerði hann skelkaðan við að
sjá æskuvin sinn og félag’a í slíkri geðshrær-
ingu.
“Guð hjálpi mér, Claudesley! hvað hefir
komið fyrir ? Hefir eitthvert slys komið fyrir
heima?”
Heima, heima! Hvar heima ? Eg á
hvergi heima framar á þessari jörð!” svaraði
hann með átakanlegurn harmi.
“Góði vinur minn, talaðu ekki svona
hræðilega. Hvað er að? Einhver vandræði
við gamla sjóliðsforingjann?”
“Fari hann í heita h........!” hrópaði
Cloudy, og ruddi sér fram hjá honum og
hljóp í einum spretti upp á loft.
Thurston ibrá mjög við að sjá Claudy
svona æstan, því liann var að upplagi mjög
stiltur; andlitið bar þess l.jósan vott að liann
var í mjög æstu skapi, og þeim mun meir sem
Thurston hugsaði um útlit hans, þeim mun
órólegri varð hann; þar til að hann gat ekki
þolað þá óvissu lengur og læddist út úr her-
bergi sínu hljóðlega og fór upp á loft og að
herbergisdyrum Claudys og staðnæmdist fvr-
ir utan dyrnar og hlustaði hvort hann heyrði
nokkuð til hans; hann heyrði að það gall í
málmi inni í herberginu og honum datt í hug
að hann væri að láta skothylki í skammbyssu;
en til hvers gæti liann verið að því? Hann
evddi engum tíma í að hugsa sig um eða að
berja að dyrum. Thurston setti fótinn af
öllu afli í hurðina og sprendi upp lásinn og
hentist sem kólfi væri skotið inn í herbergið
og náði skammbyssunni úr höndum Claudesly
með svo skjótri svipan að hann vissi varla
hvað skeði. Thurston staðna'mdist fyrir
framan hann og sagði:
“Herra Guð komi til, Claudy! Hvað ætl-
arðu að gera?” Claudy horfði á hann augna-
blik með æðistryldu augnaráði, en er Thurs-
ton endurtók spurningu sína, svaraði hann
með tryllingslegum kuldahlátri:
“Eg býst við að eg sé orðinn vitlaus!
Heldurðu það ekki?”