Lögberg - 19.09.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGBERGr, FIMTUDAGINN 19. SBPTEMBER, 1935
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
“Eg var að hugsa um að leggja á stað á
miðvikudagsmorguninn kemur.”
“Binmitt sama daginn, sem við ætlum að
leggja á stað,—getum við ekki orðið sam-
ferða?“ sagði frú Waugh.
. “Það skyldi mér vera sönn ánægja,—
það væri svo indælt, og eg skal ekki láta neitt
svifta mig þeim heiðri og ánægju, ef frú
Waugh vill sýna mér þá góðvild að leyfa mér
að vera samferða/’
“Því ekki, Thurston minn. Þú mátt vera
viss um að mér er ánægja í að þú sért okkur
samferða—en það er óþarfi fyrir þig að vera
að brúka þetta virðulega orðfæri við kerling-
una hans föðurbróður þíns. En hvernig ætl-
ar þú að ferðast! ”
“Eg fer ríðandi til Washington og hefi
fylgdarmann til að fara heim með hestana,
eftir það fer eg meft póstvagninúm til Balti-
more.”
“Ríðandi, það er ágætt—það er alveg
eins og forsjónin hafi hugsað fyrir þessu,—
því Marian mín, sem eg hefi verið að biðja
um að koma með okkur í þessa ferð, er hérna,
og hún segist verða að fara ríðandi, því hún
hafi engan hentugan vagn til að ferðast í svo
langa leið, svo £að kemur sér vel, þú getur
verið meðreiðarmaður hennar.”
Thurston sneri sér og hneigði sig fyrir
Marian og sagðist þakka fyrir þann heiður
er hún auðsýndi sér og þá ánægju, sem sér
væri í að mega vera henni til aðstoðar á
ferðalaginu; hann sagði þetta svo eðlilega og
blátt áfram, að engan af þeim er viðstaddir
voru, gat látið sér detta í hug, að þau hefðu
verið búin að ræða þetta mál sín á milli áður.
Marian roðnaði við og brosti og þakkaði hon-
tím virðulega fyrir sitt góða tilboð, sem hún
þáði með ánægju.
Þegar búið var að koma sér saman um
hvernig ferðalaginu skyldi hagað, stóð Thnrs-
ton upp, kvaddi og fór.
Marian dvaldi svolítið lengur, til að
ganga frá ýmsu smávegis við frú Waugh
sem þurfti til ferðarinnar; að því búnu kvaddi
hún og hélt heim á leið. Þegar hún kom út
fyrir girðinguna sá hún Thurston vera að
teyma hestinn sinn, fram og aftur eftir skóg-
arbrautinni, mjög óþolinmóðlega, meðan hann
■beið eftir henni.
# # # — "
Dr. Grimshaw var mjög óánægður, og
undir eins og Marian var farin og hann var
orðinn einn með frú Waugh og Jacqueline,
þá snéri hann sér að frú Waugh og sagði
hörkulega:
“Bg held að það hefði ekki verið úr vegi,
frú Waugh, að þú hefði fært það í tal við
fleiri af samferðafólkinu, áður en þú afréðir
að bæta svo þýðingarmiklum förunaut við í
hópinn.”
“Eg held að það sé betra fyrir þig, Dr.
Grimshaw, að hugsa meira um þitt mikilvæga
starf, sern heyrir meira undir þinn verka-
hring, en hverja eg kýs til samfylgdar. ”
Dr. Grimshaw svaraði henni engu. Hann
kreisti saman varirnar og sat hreyfingarlaus
og horfði í kaupnir sér,—hann var nærri því
brjóstumkennanlegur. Hann vissi að hvorki
þolinmæði, ástaratlot né eftirgangsmunix
höfðu hin minstu áhrif til að vinna honum
eitt einasta bros frá konunni hans.
Þetta sama kvöld, nær viti sínu fjær af
reiði, sjálfsáliti og blossandi afbrýðissemi,
fór hann á fund Mrs. L’Oiseau og krafðist af
henni, með valdsmannlegri skipun, að hún
beitti áhrifum sínum, og gerði alt sem hún
gæti til þess að beygja dóttur sína til hlýðlii
við sig. Mrs. L’Oiseau, sem var viljug til
þess, sendi strax eftir dóttur sinni, en allar
fortölur, tár og kveinstafir gömlu konunnar,
höfðu ekki hin minstu áhrif til að mýkja skap
Jacqueline, eða fá hana til að fyrirgefa og
sættast við Dr. Grimshaw.
“Móðir mín,” sagði hún, og röddin titr-
aði af gremju, “þér líður vel núna; eg er búin
að sjá það, að þú varst aldrei eins veik og mér
var komið til að ímynda mér að þú værir;
þú ert nú sjálfstæð og óháð. Eg fleygði frá
mér þeirri einu von hamingju og farsældar,
sem eg átti í lífi mínu, til þess að þér gæti
liðið vel; eg seldi mig í þessa yfirskinsgift-
ingu, til þess að Dr. Grimshaw gæti á löglegan
hátt orðið eigandi og erfingi að Luckenough.
í því máli var eg og táldregin og svikin! Nú
hefir öllum skilyrðum verið fullnægt; hann
hefir eignirnar og þú ert sjálfstæð. Og hann
hefir enga kröfu framar til mín, og ekkert
vald yfir mér. ”
Hann hefir vald yfir þér, Jacqueline, og
þú átt það bara umburðarlyndi Dr. Grim-
shaw að þakka að þér er liðið að halda áfram
að þrjóskast og þverskallast við að gera
skyldu þína.”
“Umburarlyndi hans. Já, hér, sá hefir
verið umburðarlyndur!” sagði hún og hló
kuldahlátur.
“Já, hann hefir verið það, þó þú viljir
ekki viðurkenna það. Það er eins og þú vitir
ekki að hann hefir fult vald til að þvinga þig
til hlýðni við sig!”
“Svo þú heldur það!” hreytti hún út úr
sér; hún beit saman tÖnnunum, krepti hnef-
ana og ranghvolfdi í sér augunum. “Látum
hann reyna; látum hann gera mig vitstola og
sjá þá hvað við tekur. Hann þorir ekki að
gera það, móðir mín; hann skilur mig betur
en þú gerir; hann veit vel að hann má ekki
þvinga mig svo að eg missi vald á þolinmæð-
inni. Nei, móðir mín; hann getur farið til
föðurbróður míns aftur og leitað ráða hjá
honum ef honum þóknast; látum þá sameina
alt sitt mannúðarleysi og ilsku; látum þá gera
það versta sem þeim dettur í hug, en þeir
skulu aldrei finna hina minstu tilslökun eða
eftirgjöf hjá mér; ekki eitt einasta bros, ekki
öitt einasta orð, ekki eitt einasta tillit, svo
hjálpi mér Guð að halda þennan eið meðan
eg lifi. Þeir vita það, móðir mín; þeir vita
það vel! Og hvernig ? Þú ert þeim óháð, og
ekki lengur undir þeirra þrælmensku yfir-
ráðum; þeir geta ekki kvalið þig og þvingað
til þess að buga hjarta mitt; þú ert þeim óháð;
eg hefi keypt þér frelsi og trygging fyrir öll
ólifuðu árin þín; og eg er frjáls. Þeir vita
það, móðir mín, þeir vita það, þó þú vitir það
ekki.”
“En Jacqueline, hugsaðu um það, hversu
spiltu og óguðlegu lífi þú lifir, með því að
halda áfram þessari uppreisn á móti réttum
og löglegum myndugleika mannsins þíns; þú
■ert að steypa þér út í eilífa glötun óg fyrir-
dæmingu, hugsaðu um það! ”
“Hann er ekki maðurinn minn! Eg neita
því algerlega; eg hefi aldrei tekið hann fyrir
eiginmann. Það var ekkert í þessari gift-
ingarathöfn, sem gaf honum nokkurn rétt til
að líta svo á. Það var aðeins lögfræðilegt
form í kaupskaparlegum tilgangi. Það voru
skammarleg svik; það var óafmáanleg sví-
virðing framin fyrir Guðs heilaga altari, en
Guð veit, að í þeirri svívirðilegu athöfn réði
ekki minn vilji. Eg var lömuð og beygð, mér
voru sagðar lygar, mér var hótað, með hótun-
um, sem aldrei hefðu verið framkvæmdar eða
framkvæmanlegar, eg var gerð nær viti mínu
fjær af ótta um velferð þína; það var leikið
með umönnunartilfinningu mína fyrir þér,
eg var hrædd og hrakin og kjarkbrotin, áður
en þessi nafngifting fór fram, það er, áður en
eg lofaðist til að gerast áburðarskepnan, sem
færði honum þennan eigindóm. Eg lofaði
engu meir, og eg hefi haldið öll míndoforð.
Nú er það ibúið! Það er búið! Það verður
ekki aftur tekið! En eg skal aldrei, aldrei
fyrirgefa honum þann þátt, sem hann tók í
þessum svívirðilega leik.”
“Ave Maria, Mater Dolorosa- Hefir
sorgin,—hefir þjáningin kramið nokkurt
móðurhjarta sem mitt? Heilögu dýrlingar og
englar á himnum! Hvað þú gerir mig hrædda.
Veiztu það ekki, vesalings barn, að þú ert að
fremja synd til dauða? Veiztu það ekki, að
liin heilaga kirkja rekur þig úr samfélagi
sinna útvöldu! ’ ’
“Látum svo vera; eg skal heldur láta
bannfæra mig, en að eg nokkurn tíma gefi
Dr. Grimshaw eitt einasta vonar tillit. Eg vil
heldur eiga á hættu hið eilífa, en falla í þá
glötun sem nær er! ”
“Heilaga María, frelsaðu hana! Veiztu
ekki vesalings ógæfubarn, að sálarástand þitt
er þannig, að ef þú dæir núna, lægi ekki annað
fyrir þér en logar hins eilífa elds?”
“Ha, ha! Hvar heldur þú að eg sé núna, ,
mamma?”
“Þú ert viti þínu fjær! Þú veizt ekki
hvað þú ert að tala um. Og ofan á alt saman
ertu hálfgerður trúvillingur, eg veit það, því
þú trúir ekki á helvíti.”
“Jú, það geri eg sannarlega, mamma.
Jú, vissulega geri eg það; ef trú mín á þá
kenningu hefir nokkurn tíma veiklast, þá er
hún óbifanlega sterk nú orðið. Hún er meira
en endurvakin, því, sjáðu til, mamma, eg trúi
á himnaríki, en eg þekki helvíti!”
“Mér þykir mjög vænt um að heyra það,
góða mín; og eg vona að þú hugsir um það, og
slík umhugsun getur leitt þig á rétta leið og
breytt hug þínum gagnvart Dr. Grimshaw,
svo að þú sjáir að þér í tíma.”
“Móðir mín, ” sagði Jacqueline og rak
upp skeilihlátur, “heldur þú að nokkrar kval-
ir í helvíti séu átakanlegri en þær, sem þú ert
að neyða mig til að ganga út í?”
Hamingjan var með ungu elskendunum,
Thurston og Marian, þennan daginn, því þeg-
ar Thurston kom heim um kvöldið, sagði afi
lians við hann.
“Jæja, herra víðförull, úr því að þú ætl-
ar að sigla frá Baltimore, þá held eg að þér l
sé bezt að ferðast út af fyrir þig, og fara í
gegnum Washington.”
“Það yrði dauft og leiðinlegt ferðalag,
herra minn,” sagði Thurston, ólundarlega.
“Þú meinar að það yrði of ódýrt og þess
vegna sé það þér ekki samboðið, herra
miljóneri! Það kostar ekkert og þessvegna
hefir þú enga ánægju af því, hr. eyðslusegg-
urr,” hrópaði maurapúkinn í braiði sinni.
“Nei, þvert á móti, herra minn. Eg er
bara að segja að það verði langt og leiðinlegt
ferðalag, einangraður frá öðru ferðafólki.”
“Já, að hafa engan til að tala við, já, eg
bjóst við því; þessir mælskumenn þurfa alt af
að vera sítalandi. Það er kannske hægt að
bæta úr því. Dr. Grimshaw og hans föru-
neyti—eyðsluskepnur—eru að leggja á stað
til Washington, til að spraða sig méðal fína
fólksins þar. Þú getur slegist í förina með
þeim, og þá geturðu masað við hina apana—
svo sem Jacqueline—og gert Grim.. gamla
sjóðandi vitlausan af afbrýðissemi, svo hann
þjóti til og hengi sig, og þú sitjir uppi með
ekkjuna og auðinn! Væri það nægilegt,
hrekkjabragð til að skemta þér við? En eg
veit að þú vilt ekki gera það. Eg veit það; eg
veit það! bara af því að eg stakk upp á því að
þú gerðir það.”
‘1 Hvað meinarðu, herra minn, að eg komi
Grimshaw gamla til að hengja sig?”
“Nei, eg meina að þú viljir ekki verða því
samferða.”
“Það er algerður misskilningur. Auð-
vitað vil eg vera því samferða, ef þú æskir
þess,” sagði Thurston dræmt.
“Hm! Jæja, það er þó svolítið skárra,
en eg bjóst við. Þú getur tekið nýja létti-
vagninn og Melcliisedek getur farið með þér
til að keyra með þig, og koma til baka með
, vagninn. ’ ’
“Eins og þér þóknast,” sagði Thurston
með sonarlegri hlýðni.
“Eln mundu það, að láta ekki freistast
til að eyða peningum fram yfir það allra
nauðsynlegasta. ’ ’
“Eg skal gæta þess.”
Að þessari samræðu lokinni, var Thurs-
ton svo glaður með sjálfum sér, að hjartað í
brjósti hans hoppaði af fögnuði. Svo djúp og
einlæg þakklætiskend fylti hug hans, að hann
viknaði. Tilhugsunin um að eiga að fá nýja
léttivagninn og geta boðið Marian sæti við
hlið sér, svo hún þyrfti ekki að hossast á hest-
baki alla þá löngu leið; hvílíkt tækifæri! að
eiga þeirrar blessunar og ánægju von, að
mega sitja við hlið hennar alla leiðina. Mel-
chisedek gat auðvitað riðið á reiðskjóta
Marian. Þetta var svo eðlilegt og bara blátt
áfram sjálfsagt, að jafnvel hinn öfundsjúki
og tortryggni maurapúki, afi hans, gæti ekki
haft nokkuð á móti því. Því undir svona
kringumstæðum, hvaða heiðvirður maður gat
látið kvenmann, sem var í hópnum kossast
þreytta á hestbaki, en hann og þjónn hans
keyrðu í þægilegum vagni? Hver góður
drengur vildi ekki heldur taka taumana sér
í hönd og keyra sjálfur og bjóða henni sæti
við hlið sér, en þjónninn tæki liest hennar sér
fyrir reiðskjóta? Þessar hugsanir flugu
gegnum lieila Tliurstons og fyltu sál hans
fögnuði og tilhlökkun. En hann varaöist að
láta afa sinn verða þess varan. Næsti dagur
var sunnudagur. Thurston fór snemma á
fætur og gekk út á skógaribrautina og beið þar
þesss að Marian kæmi; hann fylgdi henni á
leið til kirkjunnar. A leiðinni sagði hann
henni frá hver breyting hefði orðið á með
ferðalag sitt; nú ætti hann að ferðast í nýjum
léttivagni, í staðinn fyrir það, sem hann bjóst
við, að verða að fara ríðandi; og fyrst ham-
ingjan hefði orðið sér svo góð í þessu kvaðst
hann vonast til þess aö hún veitti sér þann
heiður og ánægju að sitja við hlið sér í vagn-
inum, alla leiðina. Hann sjigðist vera svo
himinlifandi sæll í huga sínum, yfir því að
geta haft hana svo nálægt sér á ferðalaginu.
“Ejg er eins', elsku Thurston; eg er svo undur
sæl með sjálfri mér, að hugsa til þess að
mega vera þér svo nálæg. Guði almáttugum
sé lof!” sagði hún í djúpri hrifningu og rétti
honum hendina, 'Sem hann kysti með barns-
legri auðmýkt og lotningu, eins og hún væri
eitthvað svo heilagt, sem hann næstum veigr-
aði sér við að snerta. Tliurston var sannar-
lega ekki hamingju horfinn þennan dag, því
■eftir morgunmessuna, þegar fólkið var að
leggja af stað frá kirkjunni, sá hann að frú
Waugh benti honum að koma til sín. Hann
fór strax á hennar fund. Hún sag'ði:
“Það getur skeð að eg sjái þig 'ekki strax
aftur, svo eg ætla að segja þér núna, að ef
þú hvggur á að verða okkur samferða til
Washington, verður þú að vera alveg tilbúinn
og koma yfir að Lucust Hill á þriðjudags-
kvöldið, og vera hjá okkur á miðvikudagsnótt-
ina, því við leggjum snemma á stað á mið-
vikudagsmorguninn og við viljum koma í veg
fyrir að nokkuð tefji okkur. Marian mín
kemur til okkar á þriðjudagskvöldið og verð-
ur hjá okk'ur nóttina. Segðu nú bara ekkert,
Thurston. Eg veit hvað unga fólkið er sein-
látt. Eg er alveg viss um að ef þú kemur
ekki á þriðjudagskvöldið, þá megum við bíða
eftir þér klukkutíma eða meira ‘á miðviku-
dagsmorguninn,—þú veist hvað fljót þið eruð
að búa ykkur, unga fólkið.”
Thurston varð mjög glaður með sjálfum
sér, þó hann léti ekki á því bera, að hugsa til
þess að geta eytt kvöldinu með Marian, og
eiga von á því að fá að sofa undir sama þaki
og hún, áður það legði á stað í þessa langferð.
Hann fór að láta sér detta í liug að hann væri
fæddur undir stjörnumerki hamingjunnar.
Hann sagði frú Waugh að hann hefði ekkert
á móti því að gera eins og hún sagði, og að
hún mætti vera viss um að hann yrði kominn
til Locust Hill á þriðjudagskvöldið, nógu
snemma til þess að geta setið að kvöldverði
með henni og ferðafólkinu. Hann sagði að
afi sinn vildi láta sig fara keyrandi í nýja
léttivagninu þeirra, og þar sem jómfrú May-
field ætti að fara ríðandi, þá gæti hann lofað
henni að sitja í vagninum hjá sér á leiðinni.
Frú Waugli varð ákaflega glöð að lieyra
það; hún sagði að það væri svo miklu skemti-
legra og betra fyrir Marian sína, en að þurfa
að ferðast svo langt á hestbaki að vetrarlagi.
“En gættu þín, ungi maður, að verða ekki ást-
fanginn í henni! Við álítum öll að liún sé of
góð fyrir nokkurn dauðlegan mann!” sagði
frú Waugh hlæjandi.
Thurston sagðist skyldi reyna að verjast
því, ef að hann gæti. Að svo mæltu kvöddust
þau og fóru hvort sína leið glöð í hjarta.
A mánudagskvöldið flutti Thurston
kveðjuræðu sína í skólanum; við það tækifæri
mætti hann Marian og sagði henni með mikl-
um fögnuði frá því, að frú Waugh hefði boðið
sér að vera á Loeust Hill, á miðvikudagsnótt-
ina. Ánægjubros uppljómaði liið fríða og
góðmannlega andlit Marian, sem var honum
nægur»vottur þess að hún fagnáði þessum
fréttum af öllu hjarta, eigi síður en hann.
Á þriðjudagskvöldið var alt ferðafólkið
samankomið við kvöldverðayborðið að Locust
Hill. Allir voru glaðir og kátir. Sérstaklega
lá þó vel á gamla sjóliðsforingjanum og frú
Waugh, og þeim Marian og Thurston.
Thurston, sem kendi í brjósti um Jacqueline,
reyíidi að gleðja liana með kæti sinni og sam-
ræðum. Dr. Grimshaw þoldi það svo illa, að
frú Waugh hélt að liann mundi taka til ein-
hverra illra úrrææða, og notaði fyrsta tæki-
færi til að vara Thurston við því, og sagði
við hann: “Kæri Thurston, láttu Jacque-
line sem mest afskiftalausa; sérðu ekki að
Grim. er viti sínu fjær af afbrýðissemi?”
“Nei, er hann það?” sagði Tliurston, sem
ekki hafði látið sér detta slíkt í hug. “ Jæja,
fyrst hann er svona mikill asni, þá er bezt að
halda honum volgum á leiðinni.”
Kvöldið leið, og ferðafólkið gekk til
hvílu, til þess að geta notið svefns og hvíldar,
og búið sig sem bezt undir að leggja snemma
á stað næsta morgun.
Thurston var svo sæll, og svo margir
hamingjudraumar, sem risu upp í huga hans,
að hann gatt ekki farið að sofa, fyr en langt
var liðið nætur.
16. Kapitidi.
Það var lieiðskýrt og bjart veður, en nokk-
uð kalt um morguninn, þegar ferðafólkið kom
á fætur. Þykt hrím lá yfir snjóbreiðunni og
hrímdrönglar héngu niður úr berum greinum
trjánna. Skógardýrin voru að skríða út úr
fyígsnum sínum, en kanínumar og litlu skóg-
armýsnar kúrðu sig niður og’ biðu sólarupp-
komunnar, og svo gerðu öll hin smærri og
veikbygðari börn náttúrunnar, nema hinir
hárðgerðu og huguðu snjótitlingar, sem voru
flognir út þil að leita sér næringar, og það rétt
að húsdyrum mannanna, þó lítils væri að
vænta af nægtaborði þeirra.
Fyrstu geislar morgunsólarinnar voru
að senda sem boðbera sinn, rauðleitar rákir
á skýin niður undir sjóndeildarhringnum á
austurloftinu, þegar ferðafólkið var klætt og
settist að morgunverðarborðinu, til þess að
neyta síðustu máltíðarinnar áður það legði á
stað.
Sjóliðsforinginn Waugh og frú L’Oiseau,
sem áttu að vera heima og gæta heimilanna,
voru þar til staðar til að kvéðja ferðafólkið
og óska því góðrar ferðar.
Ilið heilnæma og' hressandi loft liins svala
vetrarmorguns, ásamt hinum mörgu umsvif-
um til að útbúa alt til ferðarinnar og sú nýj-
ung að borða morgiunverð við kertaljós, alt
þetta hafði einslags æsandi áhrif á ferða-
fólkið.
Að morgunverði loknum steig frú Waugh
upp í vagninn, sem* fjölskyldan ætláði að
ferðast í. Hún var búin í þykka og víða ull-
ardúks hempu, með breiðum otursskinns.
kraga og handskýlum og bómullar-fóðraða
hettu á höfði. Jacqueline var vafin innan í
mörg og mjúk sjöl, en á höfðinu hafði hún
hlýjan chinchilla-hatt. Dr. Grimshaw var
búinn ])ykkum stakki, og þar yfir afar þykkri
vaðmáls-yfirhöfn, og á höfði sér bar hann
stóra löðskinnshúfu með síðum eyrnasnepl-
um. Þau komu sér öll vel fyrir í f jölskyldu-
vagninum og lilúðu sem bezt að sér með því að
láta heita múrsteina vafða innan í þykkan
ullardúk, við fætur sér, og lokað glóðarker
undir sætið. Auk þess höfðu þau þykkar á-
breiður yfir hnjám sér og fótum, svo eftir
öllum frágangi að dæma gátu þau látið sér
líða vel og notið allra þæginda á ferðalaginu.