Lögberg - 10.10.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 10. OKTÓBER, 1935.
Týnda brúðurin
Eftir MR8. E. D. E. N. SOUTHWORTH
“Ef eg yrfói við beiðni þinni, um að
hlaupa öllum óafvitandi frá heimili mínu, og
fara með þér til Parísar, eða fara þangað
einsömul, til þess að mæta þér þar, þá mundi
iðrun og eftirsjá fylgja gerðum mínum og
skuggi sektar og ranglætis hvíla á samvizku
minni. Eg gæti borið alt slíkt, ef það væri
óhjákvæmilegt, til að koma góðu verki í fram-
kvæmd, en í þessu tilfelli er það ekki nauð-
synlegt, og væri algerlega rangt. Eg tala
ekki einungis um mig sjálfa, miklu fremur um
Bdith, sem mér er eins kær og lífið í brjósti
mér; hversu mikla sorg og hugarkvöl mundi
eg ekki bak'a henni og Miriam; mundi eg ekki
finna mig seka í að særa þeirra viðkvæmu
hjörtu, ef til vill til ólífis? Okkur er vandfar-
ið hér í þessu umhverfi, sem forsjónin hefir
sett okkur í, til þess að verða öðrum til fyrir-
myndar, og lagt okkur á herðar þá skyldu, að
beita kröftum okkar til góðra áhrifa og bless-
unar. Bíddu rólegur þeirra fagnaðar- og
sæludaga, þar til forsjóninni þóknast að
greiða úr þeim erfiðleikum, sem nú aðskilja
okkur; og þá lítur þú til baka sigrilirósandi
og þakkar Guði fyrir þessi reynslu- og freist-
ingaár, sem þú hefir gengið í gegnum og varð-
veitt þitt góða mannorð og óflekkaða sam-
vizku. Nefndu þetta ekki á nafn framar við
mig. Haltu áfram að vera eins góður og
göfugur og þú hefir verið, og eins og þú get-
ur verið, ef þú vilt. Þú átt yfir svj miklum
gæðum og mannkostum að ráða. Vertu þín-
um betri manni og göfuga innræti trúr, þá
mun vel úr öllu rætast og hamingja og bless-
un fylgja þér. Ó, bara að þú vissir hversu
mikið að veslings Marian þín þráir þig,
hversu hjarta mitt þráir að mega slá við
brjóst þitt, og dvelja hjá þér. Við s^kulum
bíða róleg og örugg þeirrar stundar að fram
úr ])essum erfiðleikum rætist.”
19. Kapítuli.
Nei, pósturinn er ekki kominn; eg er ekki
búin að opna hann,” kallaði Nancy Stamp út
um gættina til nokkurra svertingja, sem stóðu
þar skjálfandi og biðu eftir að fá sig af-
greidda.
“Láttu meira brenni á eldinn, djöfuls
svarti púkinn þinn,” sag'ði hún í grimdarleg-
um málróm við Chezzel, vikadrenginn, og
láttu sjóða á katlinum; eg get aldrei opnað
bréfskrattann þann arna, nema með því að
mvkja oflátuna ofurlítið með heitri vatns-
gufu, svo hægt sé að plokka hana af án þess
að sjáist mikið á henni,” sagði hún eins og
við sjálfa sig. “Hvað ertu nú að hanga
þarna ? Farðu út, naggurinn þinn, ef eg á ekki
að lúberja þig; eg kæri mig ekki um að láta
alls lags illþýði troða mér um tær, meðan eg
gái að hvað er í bréfsneypunni.—Þá það, siss,
siss; hvað vilt þú vera að flækjast hér ó-
hræsið þitt, eg skal snúa þig úr hálsliðnum ef
þá hypjar þig ekki í burtu,” sagði hún við
kisu gömlu, sem var að nugga sér upp við
hana í mestu makindum, og átti sér einkis ills
von.
Pósthúsholan var í framherbergi í hús
kofa Nancy Stamp, og hún hafði póstaf-
greiðsluna á hendi. Það lágu nokkrir póst-
pokar á gólfinu, sem hún var ekki farin að
opna, en hún var að handleika nokkur undar-
leg bréf, sem henni fanst alveg bráðnauðsyn-
legt að opna, og líta yfir innihald þeirra, áð-
ur hún afhenti þau eigendunum.
“Bíðið þið nú-hæg, látum okkur sjá,”
sagði þessi trúverðuga póstafgreiðslu frú, er
hún var að raða nokkrum bréfum, er hún
hafði milli handa sér. “Hvað er nú þetta?
Tvöfalt bréf til Thurstons liðsforingja—það
er sjálfsagt eitthvert stjórnmálarugl! Hver
kærir sig nokkuð um það; að minsta kosti
ekki eg! Hann getur fengið það í kvöld, ef
hann kemur eftir því. En hvað er nú þettaf
Hamingjan góða! Það er hvorki meira né
minna en þrefalt 'bréf til Marian Mayfield.
Og það frá útlöndum. Eg er nú svo sem alveg
hissa.
—“Hættið. þið þessu kattavæli þarna úti,
bölvaðir ræflarnir ykkar,” hrópaði hún út til
svertingjanna, sem stóðu þar skjálfandi í
snjónum, og vildu fá sig afgreidda.—“Þið
verðið að bíða þangað til eg opna póstliúsið.
Eg lield ykkur liggi ekki meira á.”—
“Hver getur veri að skrifa Marian May-
field frá útlöndum? Eg held eg megi eins vel
Jíta yfir hvað það hefir inni að halda, áður en
eg læt það fara til hennar.”
Þegar ungfrú Nancy hafði afgreitt svert-
ingjana og lokað pósthúsinu, settist hún inn í
dagstofuna, tók bréf Marian, opnaði það og
fór að lesa. Eftir því sem hún las lengur
stækkuðu augu hennar og munnur að stórum
mun af undrun og hún hrópaði upp yfir sig
hvað eftir annað: “Hvað er þetta? Ekki
nema það! Hver mundi hafa látið sig dreyma
um slíkt! Mikill asni var eg að láta ekki Salö-
mon biðja liennar þegar liann var að hugsa
um það-Len Guð minn góður, hvernig átti eg
þá að vita þetta; hvernig gat eg látið mér
detta í liug—”
Loksins var hún vakin upp af þessum
hugsanadraumi með því að barið var hægt á
hurðina. Henni varð bylt við og hún hvítn-
aði upp eins og hún fyndi til þess að hún væri
staðin að vondu verki, eins og hún líka var.
Það var barið aftur. Hún híjóp á fætur,
faldi í flýti bréfin, sem hún hafði opnað og
var að lesa, svo gekk hún fram að hurðinni
og stóð þar sem agndofa um stund. Það var
barið í þriðja sinn og allharkalega, svo brak-
aði í hurðinni.
“Hver er útif” spurði hún skjálfandi af
hræðslu.
“Það er eg, Nancy frænka! í hamingj-
unnar bænum láttu mig ekki standa lengur
líti í þessu vonskuveðri; eg er nærri því dauð-
úr úr kulda!”
“Ó, ert það þú, Solomon? Ekki vissi eg
liver það var. Mér varð svo bylt við, þú gerð-
ir mig svo hrædda,” sagði Nancy, og opnaði
hurðina fyrir þessum lærða frænda sínum.
Dr. Solomon Weismann var mjög illa til
reika þegar hann kom inn. Hann stappaði
snjóinn af fótum sér, fór úr yfirhöfninni og
tók af sér hattinn og hristi snjóinn af því og
hengdi á snaga við eldstæðið, til þess að þurka
úr því bleytuna, því næst tók hann stól og
færði að eldstæðinu og settist beint fyrir
framan logann, til þess að geta sem bezt
vermt sínar köldu hendur og fætur. Hann sgt
þannig þegjandi og afar þungbúinn og virtist
ekki veita neinu eftirtekt.
“Mér skvldi þykja gaman að vita um
hvað þú ert að hugsa; það er víst eitthvert
mikið vandamál,” sagði ungfrú Nancy og
tók prjónana sína og áettist á stól við hliðina
á honum; en doktorinn virtist ekki veita því
neina eftirtekt, og hélt áfram, þögull og al-
varlegur, að stara í eldinn.
“Já, já, skárri eru það nú þægilegheitin;
eg skyldi ekki vera neitt hissa á því að þáð
væri nýjustu uppfyndingar í kurteisi hjá ykk-
ur lærðu mönnunum, að virða ekki aldraða
ættingja ykkar svars, ef þeir gera sig svo
djarfa að yrða á ykkur. ”
“Varst þú að segja eitthvað við mig,
Nancy frænka?”
“Ójá, víst var eg að því Eg var að
spvrja þig að því hvað gengi að þér í kvöld?”
“Eg veit ekki. Elg hefi aldrei verið eins
bugaður síðan eg man eftir, eins og í kvöld.”
“Ilvað svo sem ætti það að vera, ,sem
amar að þér; það skyldi mér vera forvitni á
að vita. Kanske þú sért með ólund við mig
út af því að eg réði þér frá að biðja Marian,
líérna um daginn, þegar þú varst að hugsa um
það, og sért nú orðinn hræddur um að það sé
orðið of seint. Skárri er það nú kappinn!
Skárri er það karlmannslundin!—Marian er
góð stúlka, ef hún léti ekki alla hringla með
sig, og eins líklega spilla sér; en henni gengur
líkast til gott til með því að vera eins og út-
spýtt hundsskinn alstaðar, þar sem einhve'r er
veikur, eða eitthvað er að, og það eins hjá
djöfuls púkunum. Nú, ef þig langar til að ná
í hana og þér finst þú endilega þurfa þess, þá
skal eg ekki standa á móti því hér eftir. ”
Dr. Solomon snéri sér snögglega að
frænku sinni og starði undrandi á hana.
“Hm!” sagði ungfrú Nancy, eins og dá-
lítið vandræðalega; “já, eg var á móti því að
þú værir að hugsa um hana, auðvitað var eg
það fyrir góða og gilda ástæðu, og það var
vegna þess að hún var fátæk, og þér, sem líka
ert fátækur, var engin uppbygging í að gift-
ast lienni allslausri.”
“Eg veit ekki betur en við séum bæði fá-
tæk ennþá, eins og við höfum alt af verið.”
“Ó, sussu, sussu nei! Að minsta kosti er
hún ekki fátæk lengur. Eg veit nokkuð, sem
eg þarf að segja þér hérna undir fjögur
augu,” sagði ungfrú Nancy, og færði sig fast
að frænda sínum, og hvíslaði í eyra honum:
“Suss, suss!”
“Hvað ertu að sussa, frænka? Eg er
ekki að segja neitt, þú blístrar svo inn í eyrað
á mér, að það er nóg til þess að eg fái hlustar-
verk,” sagði Dr. Solomon, og hallaði höfðinu
frá henni.
“Nú, jæja þá, hlustaðu eftir því sem eg
ætla að sogja þér. Miss iMarian Mayfield
hefir erft stórtan auð.”
Ungfrú Nancy hikaði við að segja meira
í einu, en horfði á frænda sinn, til þess að sjá
hvaða áhrif þessi tíðindi hefðu á hann.—En
ólundar- og varfærnissvipurinn, sem var á
andliti hans, breyttist ekkert við þessi tíðindi,
hann virtist ekki gefa þessu nokkurn gaum, og
anzaði henni ekki einu orði. Ungfrú Nancy
var alveg hissa; hún bjóst við að þessi opin-
berun mundi hafa meiri áhrif á hann. Svo
iiún hélt áfram og sagði:
“ Já, liún hefir erft mikinn auð eftir föð-
urbróður sinn, sem dó ógiftur og bamlaus í
Wiltshire á Bnglandi. Hvernig lízt þér nú
á? Eru þetta ekki góðar fréttir?”
“Mér lízt svo á, að úr því að hún vildi
mig ekki meðan hún var fátæk, að hún muni
ekki kæra sig meira um mig nú, þegar hún
er orðin rík. ”
“Ó, vertu nú rólegur; hún veit ekkert
um það ennþá. ’ ’
“Hvernig veizt þú það þá?”
“Uss, uss! Eg skal segja þér það, ef þú
gætir þess að segja aldrei frá því. Þú mátt
aldrei láta neinn vita hvernig þú komst að
því; annars lendi eg í skömm, og það verður
okkur til eyðileggingar; eg veit þú gerir það
ekki! Hlustaðu nú á mig—”
“Nancy frænlia, í hamingjunnar bænum,
vertu ekki að tjá mér frá óknyttum þínum
eða heimskulegum leyndarmálum; eg vil ekki
heyra um neitt slíkt, og eg—eg er ekki slíku
vanur, og eg er hræddur við alt slíkt-! ’ ’
‘ ‘ Hræddur við hvað ? Enginn getur sann-
að neitt,” svaraði ungfrú Nancy dálítið
skjálfrödduð.
“Þér er betur kunnugt um það en mér,
Nancy frænka, en eg vil benda þér á að vera
varfærin, ])ú mátt vera viss um að fólkið hefir-
auga á gerðum þínum. ’ ’
“Látum það sanna eitthvað á mig, ef
það getur, látum hyskið hérna í kring gera
það ef það getur! Eg held að það hafi fá vitni.
Chizzel og köttinn! Það eru þá vitni; ætli það
færi langt með þá,” sagði ungfrú Nancy ó-
lundarlega; “látum það gera það versta sem
það getur! Eg býst við að mér sé eins kunn-
ug póstafgreiðslulögin, þó eg sé einstæðings
kvenmaður, eins og svörtu djöflunum hérna
í nágrenninu!”
“Þeir geta krafist að póstafgreiðslan sé
tekin af þér, og þurfa enga aðra klögun að
bera fram á hendur þér, en það sem allir
vita: styrfni og geðvonzku. ”
“Já, það er það sem Waugh sjóliðsfor-
ingi hefir hótað mér; honum ferst, þessum
samvizkulausa, gamla sjóræningja. Það væri
])á ekki stór missir; það er ekki svo feitt em-
bætti. ’ ’
“Það er það sama, bættu ráð þitt, frænka,
og ])á er eins líklegt að þeir lofi þér að halda
póstafgreiðslunni áfram; en eg fyrirbýð þér
að segja mér eitt einasta orð um athafnir
þínar, því ef'þú yrðir tekin fyrir mundi mér
verða stefnt sem vitni á móti þér, sem mér
mundi ekki vera geðfelt;—þú skilur hvað eg
meina. En þú getur sagt mér, ef þú veizt
fyrir víst, að Miss Mayf^eld hafi tilfallið
stór arfur. En eg banna þér að segja mér
hvemig þær fréttir bárust til þín!”
“ Jæja, já, já, eg er alveg viss um það, að
hún hefir erft stórmikinn auð. Eg hefi ómót-
mælanlega sönnun fyrir því; og það sem
meira er, að enginn manneskja hér í landi
veit það, nema eg—og þú. Láttu nú engan *
fá nokkurn grun um þetta; en farðu og búðu
þig upp á eins vel og þú getur, og eyddu ekki
tímanum í umhugsun, en farðu strax til Miss
Mayfield og biddu hennar, áður en þessi frétt
(berst út!”
“Það gæti varla heitið heiðarlega að
farið, ’ ’ svaraði doktorinn í undanfærslu róm.
“En sú vandfýsni! Ætli að það væri þó
ekki! Getur þú ekki skilið það, að þegar það
verður hljóðbært að Marian hafi hlotnast
þessi stóri arfur, að þá hlaupa allir til að elta
hana, bara til þess að ná í peningana, og svo
að lokum er eins líklegt að hún lendi í hönd-
unum á einhverju samvizkulausu þrælmenni,
sem hún svo giftist, og sem eyðir öllum f jár-
munum hennar og skilur hana eftir allslausa,
með hóp af krökkum, en strýkur sjálfur í
burtu. Bn aftur á móti, ef við höldum þessu
leyndu, hefir þú gott tækifæri til þess að fá
hana, og þú verðskuldar líka að fá hana fyrir
konu, og þér er trúandi til þess að gæta eign-
anna vel og láta þær ekki ganga úr höndum
þér, og þá hefðirðu bæði Marian og eignimar,
alt handa sjálfum þér, og enginn gæti sagt
orð. Skilurðu hvað eg meina?”
“Já, þegar það er skoðað aðeins frá
þessu sjónarmiði,” svaraði doktorinn, mjög
áhyggjufullur.
“Auðvitað; frá hvaða öðru sjónarmiði
ætti svo sem að líta á þetta mál. Sérðu það
ekki að þetta liti út—eins og það líka væri—
stórsómi fyrir Marian, að þú bæðir hennar,
bláfátækrar og' umkomulausrar; en svo kæmi
arfurinn til ykkar eins og óvænt happ. Það
liti svo fjarska rómantískt út.
20. Kapítuli.
Nýjar sorgir og áhyggjur lögðust þungt
á Marian. Thurston talaði aldrei við hana,
eða skrifaði henni, eins og hann var vanur.
Hún sá hann aldrei nema £ kirkjunni éða í
fyrirlestrasalnum, eða í félagi með öðrum.
Hann hélt sig algerlega frá henni, en gaf sig
því meir að hinni fríðu og ríku ungfrú An-
gelica Le Roy, og var þegar farið að para
þau saman.
Marian lét sér ekki koma til hugar tor-
tryggni eða afbrýði, hún var svo einlæg og
hrein í hugsun að hún gat ekki ætlað Thurs-
ton neina ótrygð eða staðfestuleysi. Henni
barst til eyrna umtal um samdrátt þeirra
Thurstons og ungfrú Angelicu Le Roy, sem
hún tók mjög nærri sér, en vildi lireint ekki
leggja neinn trúnað á; henni fanst það lirein-
asta fjarstæða að ætla Thurston slíkt karak-
tersleysi. Sér til enn meiri harms og móðg-
unar sá hún í samkvæmum og mannamótum,
að Tliurston sýndi ungfrú Angelica Le Roy
hina mestu umönnun og aðdáun; hann' dans-
aði alt af við haúa og þau voru stöðugt að
hvíslast á, og virtust vera ástfangin hvort af
öðru upp í hársrætur, en hann lézt ekki sjá
Marian, eða skifti sér hið minsta af lienni;
hún fór smátt og smátt að efast um trú-
mensku hans. Hvað gat lmnn meint með
þessu? Nei nei, það gat hún ekki látið sér til
liugar koma. En hver gat þá verið tilgang-
urinn? Var hann að hugsa um að vinna sér
ást ungfrú Angelicu Le Roy? Hvort heldur
sá var tilgangur hans eða ekki, þá var þó öll-
um ljóst að hún var meir en lítið ástfangin í
honum og gat ekki dulið þær tilfinningar sín-
ar.
Marian var of hyggin til þess að láta
nokkuð á sér bera, en hún fann til þess, að
það var skylda hennar að tala við Thurston
um þetta mál, hversu óljúft sem hénni væri
það. Það leið nokkur tími þar til liún fékk
tækifæri til þess.
Það var einn dag í febrúarmánuði að svo
vildi til að hún mætti Thurston niður við sjó-
inn, þar sem hún var að ganga sér til afþrey-
ingar. Hún heilsaði honum með fögnuði, og
ávarpaði hann glaðlega. Hún talaði í mild-
um róm, og hagaði orðum sínum með hinni
mestu gætni, þó ákveðið og vífilengjulaust;
hún var hreinskilnari og ákvenari en flestar
stúlkur hefðu verið, undir kringumstæðun-
um. Marian var að upplagi einörð og djörf,
sérstaklega þegar um samvizkuspursmál var
að ræða.
Thurston tók máli hennar með kaldri
kurteisi, eins og þetta væri eitthvert mark-
laust bull, sem hún væri að fara með, og svar-
aði henni aðeins í gletni og galsafullri stríðni.
Marian gaf því lítinn gaum; hún var ró-
leg og ákveðin, þó hún byggi yfir sárum til-
finningum harms og sorgar. Þegar liún fann
að hann tók lítið eða ekkert tilíit til þess, sem
hún sagði, en bara stríddi henni með kald-
hæðni, sagði híin: “Það verður líkast til ó-
hjákvæmilegt fvrir mig, að vara ungfrú Le
Roy við hvaða hættu að hún er að stevpa. sér
út í—ekki mín vegna. Væri aðeins um mig
að ræða, þá veizt þú hversu mikið að eg vildi
heldur líða, en að gera þér lineysu eða nokk-
ur óþægindi. En þessi unga stúlka má ekki
vera höfð fyrir ginningarfífl.”
“Þú ætlar kanske að skrifa henni nafn-
laust viðvörunarbréf ?”
“Nei,—'eg fer aldrei krókaleiðir að því
takmarki sem eg set mér.”
“Hvað ætlarðu þá að gera?”
“Fara og tala við ungfrú Le Roy sjálf.”
“Hvaða afsökun gætir þú haft fyrir svo
ástæðulausri árás og afskiftasemi?”
“Guð veit það! Eg veit það ekki. En
eg treysti því að mér megi auðnast að frelsa
hana, án þess að koma upp um þig.”
“Heldur þú að hún taki til greina ein-
hverja órökstudda aðvörun?”
“ Já, mína aðvörun tekur hún áreiðanlega
til greina.”
“Hamingjan góða! Hvaða sjálfsálit!
Sjálfselska er þér eiginlegust, Marian! Sjálfs-
elska er þín eina ást, sjálfhælni þitt hámark,
sjálfsdýrkun þín eina trú! Þú vilt ekki vera
elskuð—aðeins tignuð! Þií tróðst þá ást sem
eg bauð þér undir fótum þér! Þú ert hjarta-
laus; þú hefir aðeins heila. Þú getur ekki
elskað, þú getur aðeins hugsað! Þú þarfnast
heldur ekki ástar, bara orku! Skjall er þitt
lífsloft,—þitt eðlilega andrúmsloft! Að heyra
nafn þitt vegsamað á hverri tungu,—það er
þín hæsta hugsjón! Slík kona ætti að vera
viðbjóðslega Ijót, svo engum manni kæmi til
hugar að fella ástarhug til hennar,” sag'ði
Thurston biturlega, starandi sljóum augum,
sem þó brunnu af niðurbældri geðshræringu,
á hina fríðu og tignarlegu konu, sem stóð
fyrir framan hann. Marian stóð hreyfingar-
laus og starði á eitthvað í fjarlægð. Augu
hennar fyltust tárum, er tóku að renna ofan
eftir kinum heunar. Varirnar titruðu og
röddin var óstyrk, er hún tók til máls og
sagði:
“Þú gerir mér rangar ásakanir Thurs-
ton, ])ú þekkir mig ekki, en eg vona að sá tími
komi, að þú ])ekkir mig eins og eg er.”
‘ ‘ Eg held að sá tími sé þegar kominn.
Það er og kominn tími fyrir mig að opna augu
])ín dálítið.. 1 fyrsta lagi skal eg segja þér,
að óhrif þín, þó mikil séu, eru takmörkum
háð. Og þau takmörk geta ef til vill takmark-
ast við ungfrú Le Roy. Þú, sem einungis
þekkir afl hugsananna, getur hvorki vegið
eða mælt afl ástarinnar. Viðvörun þín mundi
ekki hafa hin minstu áhrif á ungfrú Le Roy,
og eg skal segja þér, þrátt fyrir alla þína við-
vörun gæti eg strax á morgun leitt ungfrú Le
Roy upp að altarinu og gifst, henni.”
í