Lögberg - 24.10.1935, Blaðsíða 5

Lögberg - 24.10.1935, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMTTJDAGINN 24. OKTÓBER, 1935. 5 We’re All Nutty Here and There (By P. N. BRITT.) 44'T'HE venomous tongue Or the dirty mind Are the stock in trade Of a certain kind. “And, its just too bad They don’t get to know How folks detest Their coarse, vulgar show. “But venom and dirt Are peaches and cream To whispering cads, Or so it would seem.” Some of us are nutty all the time. * * • /~4NE of the most abominable pests with which humanity is afflicted is the person who has something bad to tell about everybody, and nothing good to say about anybody. The tribe appears to be about fifty-fifty, male and female, or married and single. I was going to say white and black, but I won’t. I have known quite a few colored folks, but I can- not recollect ever having heard a negro speak nastily about anybody. It must be that only white folks are black-hearted. These blithering nuisances make a lot of trouble and cause a lot of heartaches, but I guess nothing can be done about it. I know quite a few, but they never see me, if I see them first. This wormy element of the popu- lation was working overtime during the election campaign. Anything bad that could be found, or imagined, about any candidate, was broadcast or whispered on to the air or into the back alleys. Just nutty—low-grade—that’s all. But, things came out okey. Every- thing hasn’t gone to the bow-wows. There’s still hope ahead — so, why worry? * * * X>IGHT after the election in came Aloysius. He’s a card, a guinea-' gold guy. If a cloudburst came in the midst of seeding, or a cyclone just as harvest was getting under way, Al. would say: “It’s just what the country needs,” or, “It’s worth a million to us.” And, the heck of it is, that Al’s generally right. Last summer he came in one morn- ing and asked me if I had been fol- lowing the grasshopper and drouth stuff in the papers. I said I hadn’t. “Well,” he said, “didn’t you notice they have quit talking about it?” I hadn’t even noticed that, and asked him why the discussion had collapsed. He gave me such a hopeless look as to convirice me that I was abso- lutely dumb, and said quietly: “God sent rain!” * * * WfHEN Aloysius comes in, it’s like ” a ray ofjsunshine. He seems to see good in everything, and the hand of God in everything that’s worth while. When he comes I may be in the dumps, but I’m full of hope be- fore he leaves. \ L. and I are Native Sons—opposed to each other on “Free Trade or Protection” (each with modifica- tions) but, as friends we’re “thicker than thieves.” We are still so old- fashioned as to feel that Canada will eventually be saved by either Free Trade or Protection. We don’t care which, if we can just get back to “normalcy,” whatever that means. Either of us could swallow almost anything to get back to where we ought to be. Or to where we think we ought to get. Which doesn’t mean just the same. * * * 'T'HINGS may be tough with lots of folks, but it is not those suffering who are making the biggest noise about it. I know a person who is eternally complaining, and during many years of acquaintance, this person has had nothing to complain about and a heck of a lot to be thankful for, but gratitude is a word unknown to many. I often wonder why such people do not notice how folks avoid them. They can’t get much out of life, but, of course, there may be a kick in making folks miser- able, like pestering a nice, friendly dog, or cutting out a horse’s tongue, or something. Even worse than being nutty. The other day a grumbling, whim- pering person was complaining, without any cause whatsoever. She caused a dear girl to cry. “When I see sifch as this,” she sob- bed, “it recalls to me when I was a child, and my poor, dear mother was running a boarding house, and cook- ing daily for fifty men to save me and my brothers and sisters from starvation.” * * * IVT AYBE its because I’m getting pretty old, but it just burns me up to see a good friend move off to somewhere else. Moore and I had been cronies for quite a long time. If we missed a few days having a visit and a chat it annoyed me. Of an evening, every time the dog barked I would think it was Moore coming. The dog always greeted him with a friendly bark and wag- ging tail. Moðre and I could sit around and settle most of the vital, burning questions of the day at an evening’s session. Moore was such an agree- able person that I think he could settle even the Ethiopian question if he could have an evening session with Mussolini. One day recently word came to Moore to pull up stakes and move East. He has gone, and I am very, very sorry. It’s only off and on in a lifetime that one meets such a friend as Moore. He was introduced to me as “Cheerful Charlie,” by a mutual friend, who was a joking rascal, but a kindred spirit. Moore’s name wasn’t Charlie at all, but John, though he was always Charlie to me. He was “Cheerful Charlie” to all in his college days, and the friendly rascal who introduced us made the “Cheerful Charlie” stick with me. I’m nutty! But some day I’Il get back at Chris. gerSa samdi hann sex skáldsögur, alt á norsku; var hann J>ó prýÖilega rit_ fær á enska tungu, en þótti móÖur- mál sitt hljómfegurra og léttara í vöfunum, enda lék það í höndum hans. Rölvaag dó um aldur fram, að- eins hálf-sextugur, 5. nóvember 1931. VarÖ hann harmdauði eigi aðeins fjölmennum ættingja- og vinahóp, heldur einnig þúsundum lesenda og aÖdáenda víðsvegar um lönd, því að skáldsögur hans höfðu verið þýddar á margar tungur. Norðmenn í Vesturheimi fylgdu þar til grafar höfuðskáldi sinu og fyrir margra hluta sakir helzta mál - svara sínum; norskar og amerískar bókmentir, og að vissu leyti heims- bókmentirnar, voru snauðari mikil- hæfum ritsnilling; en sú var máls- bótin, að hann hafði, þótt ár hans yrðu færri en æskilegt hefííi verið, auðgað bókmentir heimalands síns og kjörlands að lifrænum ritum og snjöllum. Sonur fátæku fiskimannshjón. anna á Hálogalandi, sjómaðurinn, sem fluzt hafði vestur um haf, mentunarlítill og með tvær hendur tómar, hafði séð drauma sína ræt- ast langt umfram það, sem hann hafði dirfst að láta sér í hug koma. Heimsfrægð hafði fallið honum í skaut; margs konar heiðursviður- kenningar höfðu hlaðist að honum1 á síðari árum hans. En hann hafði einnig lagt mikið i sölumar, háð stríð við skilningsskort og ýmis konar andstreymi. Mestu varðaði það þó, að hann hafði reynst köllun sinni trúr, ekki hvikað frá settu marki. Æfintýrið norska um son karls í koti—Askeladden—hafði orðið að áhrifamiklum virkileika i æfiferli og afrekum Rölvaags. Hann hafði eignast kóngsdótturina og ekki að- eins eitt—heldur mörg konungsríki. (Við sainning þessa æfiágrips Rölvaags hefi eg einkum fylgt frá- sögninni í grein Lincoln Colcords, “Rölvaag The Fisherman Shook His Fist at Fate,” í The American Magasine, marz 1928, og inngangs- ritgerð sama höfundar að ensku þýðingunni á skáldsögunni Giants in the Earth (/ de Dage og Riket grundlægges), 1927; en þær eru báðar bygðar á frásögn Rölvaags sjálfs, hin fyrstnefnda að miklu leyti i eigin orðum hans Auk þess hefi eg stuðst við bein samtöl við hann, því að við vorum um tveggja ára skeið samkennarar við St. Olaf Col- lege.). III. Rölvaag var norskur og norrænn i merg og bein, tengdur heimalandi sínu og kynþætti traustum böndurn. Kemur það þá ekki á óvart, að hann var víðlesinn i íslenzkum fornrit- um og hafði tekið ástfóstri við þau, bæði Eddurnar og fornsögur vorar. Seildist hann þangað ósjaldan eftir tilvitnunum til áréttingar máli sínu og líkingum. Þegar hann flutti, i áheyrn þess, sem þetta ritar, kveðju- orð við jarðarför kennara síns í norskum fræðum við St. Olaf Col- lege og fyrirrennara sins i forseta- stól þeirrar kensludeildar, valdi hann að einkunna'rorðum erindin alkunnu úr “Hávamálum”: “£>eyr fé, deyja frændr.” í ritum Rölvaags ber einnig mest á þessu tvennu: annars vegar ást hans á Noregi og menn- ingarlegri arfleifð þjóðar hans; hins vegar umhugsuninni um framtið og hlutskifti norskra innflytjenda og afkomenda þeirra vestan hafs. Ekk. ert er heldur eðlilegra en að hver sá, sem metur að einhverju dýru verði keyptar menningarerfðir þjóð- ar sinnar, vilji sem allra lengst sporna við þvi, að þær séu seldar við sviknu gjaldi og látnar fara í glatkistuna. í þágu viðhalds norskrar tungu og menningar í skólum og heima- | húsum vestan hafs samdi Rölvaag I þess vegna á árunum 1918—1922 fjórar kenslu- og fræðibækur um norsk efni, að ógleymdum sæg rit- | gerða í sama anda, víðsvegar í I norsk-amerískum blöðum og tíma- ritum. Merkast þeirra er ritgerða- safnið Omkring Fædrearven (Um feðraarfinn, 1922) sem ritað er af miklurn eldmóði og á köflum með leiftrandi snild. Var það bjargföst sannfæring Rölvaags, að með því einu móti að varðveita sem lengst menningarlegt sjálfstæði sitt, gætu Norðmenn vesta’íí hafs lagt varan- legán skerf til amerískrar menning- ar. Honum var það hið níesta harmsefni, hversu fljótlega og um- hugsunarlaust njargir landar hans þarlendis snéru baki við ættarerfð- um sínum, og fyrir því eggjaði hann þá lögeggjan, að halda sem lengst trygð við tungu sína og arfleifð. Hann gat ekki til þess hugsað, að þeir kæmu tómhentir að veizluborði amerískrar framtíðarmenningar, eða soguðust niður í hringiðu þjóða- blöndunarinnar vestra, svo að þess sæust engin menningarleg vegsum- merki, að þeir hefðu þar komið við sögu. Skáldið Stephán G. Stepháns- son gerðist málsvari sömu þjóð- ræknisstefnunnar í hinu snjalla ljóði sínu “Þing-kvöð,” er hann segir: | “Nú skal bera á borð með okkur bót við numinn auð, margar aldir ósáð sprottið íslenzkt lifsins brauð: Alt, sem Iyfti lengst á götu, lýsti út um heim, nú skal sæma sveitir nýjar sumargjöfum þeim— sumargjöfum öllum þeim.” En slík stefna í þjóðræknismálum er alt í senn: sprottin upp af hollum þjóðarmetnaði, heilskygn og lang- sýn, ræktarsöm jafnt við kjörlandið sem heimalandið. Með það fyrir augum að halda vakandi menningarlegri ábyrgðartil. ; finningu landa sinna vestan hafs og j glæða hana, studdi Rölvaag einnig af alefli hin ýmsu félög þeirra landi þar, sem að því marki unnu og vinna, ekki sízt Norsk-ameríska 1 Sögufélagið x (The Norwegian- j American Historical Association), ; en hann var einn af stofnendum j þess, um langt skeið ritari þess, og lífið og sálin í störfum1 þess, meðan hans naut við. Hann lét sér, í einu | orði sagt, fátt eða ekkert það óvið- ; komandi, sem stutt gat að varðveizlu j og viðhaldi norskrar tungu og me»n- ingar í Vesturheimi. Slíkur var þjóðræknis- og þjóð- ræktarmaðurinn Rölvaag, menning. arfrömuður og merkisberi þjóðar sinnar á erlendum vettvangi. Aðal- áhugaefni sagnaskáldsins Rölvaags voru af sama toga spunnin ; verndun og ávöxtun ættararfsins og fram- tíðar-hlutskifti Norðmanna vestan hafs eru meginþættir í skáldsögum hans, þó að þær séu með öllu lausar við þjóðarrembing og þröngsýni. Framhald. Frá Blaine Einn af hinum síðari viðburðum úr félagslífi íslendinga í Blaine, sem verðugt er að minnast, er kveðju- samsæti það, sem haldið var 6. sept- ember s. 1. til heiðurs Mrs. Ninnu Stevens, i tilefni af burtför hennar úr bygðinni. Mrs. Stevens er upp alin hér i sveit og hefir löngum átt hér heima. Þó sannast það ekki á henni, að fár sé i föðurlandi met- inn. Fáar konur munu hér vinsælli. Veldur því hin frábæra söngrödd, sem hún hefir hlotið í vöggugjöf, og sem hún hefir eflt og þroskað með löngu námi. Samfara sönghæfileik. um hennar er látlaus framkoma, bjartsýni, glaðlyndi og prýðilegt dagfar. Þessir eiginleikar hafa all- ir hjálpast að og gert hana að eftir- lætisbarni bygðarinnar. Hefir hún notið verðugs trausts og vinsælda hjá öllum flokkum hins íslenzka mannfélags í Blaine, og þá ekki síð- ur hjá hérlendu fólki. Mörg und- anfarin ár hefir hún gengið um þessa bygð og “gert gott,” með því yfir lífi margra, og fæla burtu grýl- ur ósamkomulags og tortryggni. Til hennar hefir verið leitað i gleði og sorg, við jarðarfarir, messugjörðir og á skemtisamkomum. Ávalt hefir hún verið fús til liðveizlu, og leyst hlutverk sín af hendi með prýði, til unaðar og raunabóta. Sérstaklega hefir söfnuðurinn lúterski, sem hún tilheyrði frá barnæsku, notið gagns og gleði af starfi hennar. Hefir hún á ýmsum tímum þjónað kirkju sinni sem kennari í sunnudagaskóla, forstöðukona söngflokksins og ein_ söngvari. Nú er hún var að fara, þótti söfn. uðlnum og kvenfélagi hans tilhlýði- legt að heiðra hana með samsæti. Var til þess efnt í samkomuhúsi kvenfélagsins, sem hún einnig til- heyrði. Gengu konur að þeim und- irbúningi með venjulegri rausn. Borð voru skreytt og hlaðin fyrir rúmlega hundrað manns. Við insta borðið sátu, ásamt heið- ursgestinum1, faðir hennár, Mr. H. B. Johnson, kona hans og dóttir; systir hennar, Mrs. Tom Saunders; afi hennar, Mr. P. O. Hansen; tengdaforeldrar hennar, Mr. og Mrs. John Stevens, og tvær dætur þeirra með mönnum sínum. Stutt skemtiskrá fór fram undir stjórn safnaðarforsetans, Mr. An- drew Danielssonar. Fyrst tók Mrs. Danielsson, forseti kvenfélagsins til máls/ Talaði hún mjög hlýlega og af djúpri tilfinningu, til heiðurs- gestsins fyrir hönd kvenfélagsins og afhenti um leið vandaða ullarábreiðu i silkifóri. Ilafði ábreiða þessi ver. ið sérstaklega búin til af kvenfélag- inu fyrir þetta tafekifæri. Þvínæst talaði Mr. Danielsson, og afhenti fagran gólflampa, sem vott virðing- ar og þakkar fyrir starf Mrs. Stevens í þágu safnaðarins. Mrs. Kristín D. Johnson flutti frumort kvæði, sem birtist á öðrum stað i blaði þessu. Þá talaði séra V. J. Eylands. Rakti hann stuttlega sögu kirkjusöngsins, og fór lofsamlegum orðum um starf Mrs. Stevens í þeirri grein. Mrs. H. B. Johnson, stjúpmóðir Mrs. Stevens talaði einnig nokkur orð. Mintist hún einkum manns Mrs. Stevens, sem ekki gat, starfs síns vegna, verið viðstaddur. Mr. Ásgeir Pétursson flutti heiðursgest- inum stutt ávarp^ Milli ræðuhald- anna fór fram söngur undir stjóm Ársæls Ágústssonar frá Belling- ham. Síðust talaði Mrs. Stevens J nokkur þakkarorð fyrir samsætið og gjafirnar. Mr. og Mrs. Stevens búast við að dvelja framvegis í Tacoma, Wash., þar sem Mr. Stevens starfar í þjón. ustu Great Northern járnbrautarfé- lagsins. Hugheilar óskir fylgja þeim hjónum hvar sem leið þeirra liggur um ókomna tíð. V. J. E. MARSI OG NINNA Á meðvitund marga við höfum Minning um gleði, Er hljómdisin heillaði fólkið Með hljómbylgjuin fögrum. í’akklát við munum þess minnast Að Marsi svo lengi Unni okkur andlegs að njóta Yndis af Ninnu. Tvö nöfn eru nátengd við unað Sú nautn eigi gleymist Framvegis má þau vel muna Marsa og Ninnu. NINNA OG MARSI (Lag: Vorið kemur, kvaka fuglar.) Gott var ávalt, elsku Ninna Á að hlýða sönginn þinn. Fegri rödd og frumleik meiri Fær ei skynjað hugur minn. Andi hljóntsins unað vekur, Opnar leyndan helgidóm. Inn í fólksins sál þú syngur Sumar ilm og vordags blóm. Framtíð ykkar fögur skreyti Farsældar og yndis rós, Vegferð ykkar vermi og lýsi Vinsældanna bjarta ljós, Ljúfra. hvítra liljublaða Leggi söngsins dýrðar krans Þér að enni, vífið*væna, Vafin blónium kærleikans. Þökk og heiður þér að sýna, Það er fólksins vilji nú ; Aðdáun og ást í hjörtum Öðrum fremur vekur þú. Hugur okkar hjá þér dvelur Hvert sem liggur brautin þín ; Um þig likt og mildur máni Minninganna geisli skírt. Mrs. Kristín D. Johnson flutti kvæði þetta í veizlu, sem haldin var til heiðurs Mr. og Mrs. Stevens í Blaine, Wash. 6. september 1935. Söfnuðurinn og kvenfélagið stóðu fyrir samsætinu. Úr borg og bygð Eins og getið er um á öðrum stað í blaðinu, þá flytur Ásgeir Ásgeirs- son, fræðslumálastjóri íslands, fyr- irlestur á íslenzku í Fyrstu lútersku kirkjunni i Winnipeg þann 4. nóv- ember. Það ber sjaldan við að Is- lendingum gefist kostur á að hlýða á slíkan gest og ætti fólk að festa sér aðgöngumiða sem fyrst. Fyrirlest- urinn verður í Fyrstu lútersku kirkju kl. 8 að kvöldinu. Aðgöngu. miðar eru 50C og fást hjá O. S. Thorgeirsson, báðum íslenzku viku- blöðunum, B. E. Johnson, ritara Þjóðræknisfélagsins og J. Walter Jóhannsson, einnig á staðnum sam- komukvöldið. Nánar verður getið um þetta í næstu blöðum. Laugardagsskóli Þjóðræknisfé- lagsins byrjar á laugardaginn kem- ur kl. hálf tíu í Jóns Bjarnasonar skóla. Kenslan hefst fyrir alvöru á laugardaginn og eru allir ungling- ar, sem ætla a sækja skólann á- mintir um að koma. Verður blaðið “Baldursbrá” þar til útbýtingar fyr. ir þá, sem óska að gerast áskrifend- ur. Séra Theodore B. Sigurðsson, prestur Selkirk-safnaðar, var stadd- ur í borginni á þriðjudaginn. Séra K. K. Ólafsson, forseti kirkjufélagsins, kom til borgarinnar á þriðjudagsmorguninn, norðan frá Manitobavatni, þar sem hann hefir gegnt prestsstörfum um hríð. Hann lagði af stað um kvöldið vestur til Wynyard. Þann 16. þ. m. voru gefin saman í hjónaband Benedikt Björgvin Lárusson frá Gimli og Sigurlín Elenor Arason. Dr. B. B. Jónsson gifti að heimili sínu 774 Victor St. Þann 18. þ. m. gaf Dr. Björn B. Jónsson saman i hjónaband að heimili sínu, 774 Victor Street, þau 'Carl Marius Ustad og Dagmar Ran. vig, bæði frá Winnipeg. ^ Borgið LÖGBERG! HUGSIÐ YÐUR EF ENGIN SÝNDi SAMÚÐ ? OCT. w 1 ki n 11= e <3 NOV. 28™ COMMUNIT/ CHEST 2N-D i

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.