Lögberg - 24.10.1935, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMTTJDAGINN 24. OKTÓBER, 1935.
5
We’re All Nutty
Here and There
(By P. N. BRITT.)
44'T'HE venomous tongue
Or the dirty mind
Are the stock in trade
Of a certain kind.
“And, its just too bad
They don’t get to know
How folks detest
Their coarse, vulgar show.
“But venom and dirt
Are peaches and cream
To whispering cads,
Or so it would seem.”
Some of us are nutty all the time.
* * •
/~4NE of the most abominable pests
with which humanity is afflicted
is the person who has something bad
to tell about everybody, and nothing
good to say about anybody. The
tribe appears to be about fifty-fifty,
male and female, or married and
single. I was going to say white and
black, but I won’t. I have known
quite a few colored folks, but I can-
not recollect ever having heard a
negro speak nastily about anybody.
It must be that only white folks are
black-hearted.
These blithering nuisances make a
lot of trouble and cause a lot of
heartaches, but I guess nothing can
be done about it. I know quite a
few, but they never see me, if I
see them first.
This wormy element of the popu-
lation was working overtime during
the election campaign. Anything bad
that could be found, or imagined,
about any candidate, was broadcast
or whispered on to the air or into
the back alleys.
Just nutty—low-grade—that’s all.
But, things came out okey. Every-
thing hasn’t gone to the bow-wows.
There’s still hope ahead — so, why
worry?
* * *
X>IGHT after the election in came
Aloysius. He’s a card, a guinea-'
gold guy. If a cloudburst came in
the midst of seeding, or a cyclone
just as harvest was getting under
way, Al. would say: “It’s just what
the country needs,” or, “It’s worth a
million to us.”
And, the heck of it is, that Al’s
generally right.
Last summer he came in one morn-
ing and asked me if I had been fol-
lowing the grasshopper and drouth
stuff in the papers.
I said I hadn’t.
“Well,” he said, “didn’t you notice
they have quit talking about it?”
I hadn’t even noticed that, and
asked him why the discussion had
collapsed.
He gave me such a hopeless look
as to convirice me that I was abso-
lutely dumb, and said quietly:
“God sent rain!”
* * *
WfHEN Aloysius comes in, it’s like
” a ray ofjsunshine. He seems to
see good in everything, and the hand
of God in everything that’s worth
while. When he comes I may be in
the dumps, but I’m full of hope be-
fore he leaves.
\ L. and I are Native Sons—opposed
to each other on “Free Trade or
Protection” (each with modifica-
tions) but, as friends we’re “thicker
than thieves.” We are still so old-
fashioned as to feel that Canada will
eventually be saved by either Free
Trade or Protection. We don’t care
which, if we can just get back to
“normalcy,” whatever that means.
Either of us could swallow almost
anything to get back to where we
ought to be. Or to where we think
we ought to get. Which doesn’t mean
just the same.
* * *
'T'HINGS may be tough with lots of
folks, but it is not those suffering
who are making the biggest noise
about it. I know a person who is
eternally complaining, and during
many years of acquaintance, this
person has had nothing to complain
about and a heck of a lot to be
thankful for, but gratitude is a word
unknown to many. I often wonder
why such people do not notice how
folks avoid them. They can’t get
much out of life, but, of course, there
may be a kick in making folks miser-
able, like pestering a nice, friendly
dog, or cutting out a horse’s tongue,
or something. Even worse than being
nutty.
The other day a grumbling, whim-
pering person was complaining,
without any cause whatsoever. She
caused a dear girl to cry.
“When I see sifch as this,” she sob-
bed, “it recalls to me when I was a
child, and my poor, dear mother was
running a boarding house, and cook-
ing daily for fifty men to save me
and my brothers and sisters from
starvation.”
* * *
IVT AYBE its because I’m getting
pretty old, but it just burns me
up to see a good friend move off to
somewhere else. Moore and I had
been cronies for quite a long time.
If we missed a few days having a
visit and a chat it annoyed me. Of
an evening, every time the dog
barked I would think it was Moore
coming. The dog always greeted
him with a friendly bark and wag-
ging tail.
Moðre and I could sit around and
settle most of the vital, burning
questions of the day at an evening’s
session. Moore was such an agree-
able person that I think he could
settle even the Ethiopian question if
he could have an evening session
with Mussolini.
One day recently word came to
Moore to pull up stakes and move
East. He has gone, and I am very,
very sorry. It’s only off and on in
a lifetime that one meets such a
friend as Moore. He was introduced
to me as “Cheerful Charlie,” by a
mutual friend, who was a joking
rascal, but a kindred spirit. Moore’s
name wasn’t Charlie at all, but John,
though he was always Charlie to me.
He was “Cheerful Charlie” to all in
his college days, and the friendly
rascal who introduced us made the
“Cheerful Charlie” stick with me.
I’m nutty! But some day I’Il get
back at Chris.
gerSa samdi hann sex skáldsögur, alt
á norsku; var hann J>ó prýÖilega rit_
fær á enska tungu, en þótti móÖur-
mál sitt hljómfegurra og léttara í
vöfunum, enda lék það í höndum
hans.
Rölvaag dó um aldur fram, að-
eins hálf-sextugur, 5. nóvember
1931. VarÖ hann harmdauði eigi
aðeins fjölmennum ættingja- og
vinahóp, heldur einnig þúsundum
lesenda og aÖdáenda víðsvegar um
lönd, því að skáldsögur hans höfðu
verið þýddar á margar tungur.
Norðmenn í Vesturheimi fylgdu
þar til grafar höfuðskáldi sinu og
fyrir margra hluta sakir helzta mál -
svara sínum; norskar og amerískar
bókmentir, og að vissu leyti heims-
bókmentirnar, voru snauðari mikil-
hæfum ritsnilling; en sú var máls-
bótin, að hann hafði, þótt ár hans
yrðu færri en æskilegt hefííi verið,
auðgað bókmentir heimalands síns
og kjörlands að lifrænum ritum og
snjöllum.
Sonur fátæku fiskimannshjón.
anna á Hálogalandi, sjómaðurinn,
sem fluzt hafði vestur um haf,
mentunarlítill og með tvær hendur
tómar, hafði séð drauma sína ræt-
ast langt umfram það, sem hann
hafði dirfst að láta sér í hug koma.
Heimsfrægð hafði fallið honum í
skaut; margs konar heiðursviður-
kenningar höfðu hlaðist að honum1 á
síðari árum hans. En hann hafði
einnig lagt mikið i sölumar, háð
stríð við skilningsskort og ýmis
konar andstreymi. Mestu varðaði
það þó, að hann hafði reynst köllun
sinni trúr, ekki hvikað frá settu
marki.
Æfintýrið norska um son karls í
koti—Askeladden—hafði orðið að
áhrifamiklum virkileika i æfiferli og
afrekum Rölvaags. Hann hafði
eignast kóngsdótturina og ekki að-
eins eitt—heldur mörg konungsríki.
(Við sainning þessa æfiágrips
Rölvaags hefi eg einkum fylgt frá-
sögninni í grein Lincoln Colcords,
“Rölvaag The Fisherman Shook
His Fist at Fate,” í The American
Magasine, marz 1928, og inngangs-
ritgerð sama höfundar að ensku
þýðingunni á skáldsögunni Giants
in the Earth (/ de Dage og Riket
grundlægges), 1927; en þær eru
báðar bygðar á frásögn Rölvaags
sjálfs, hin fyrstnefnda að miklu leyti
i eigin orðum hans Auk þess hefi
eg stuðst við bein samtöl við hann,
því að við vorum um tveggja ára
skeið samkennarar við St. Olaf Col-
lege.).
III.
Rölvaag var norskur og norrænn
i merg og bein, tengdur heimalandi
sínu og kynþætti traustum böndurn.
Kemur það þá ekki á óvart, að hann
var víðlesinn i íslenzkum fornrit-
um og hafði tekið ástfóstri við þau,
bæði Eddurnar og fornsögur vorar.
Seildist hann þangað ósjaldan eftir
tilvitnunum til áréttingar máli sínu
og líkingum. Þegar hann flutti, i
áheyrn þess, sem þetta ritar, kveðju-
orð við jarðarför kennara síns í
norskum fræðum við St. Olaf Col-
lege og fyrirrennara sins i forseta-
stól þeirrar kensludeildar, valdi hann
að einkunna'rorðum erindin alkunnu
úr “Hávamálum”: “£>eyr fé, deyja
frændr.” í ritum Rölvaags ber
einnig mest á þessu tvennu: annars
vegar ást hans á Noregi og menn-
ingarlegri arfleifð þjóðar hans; hins
vegar umhugsuninni um framtið og
hlutskifti norskra innflytjenda og
afkomenda þeirra vestan hafs. Ekk.
ert er heldur eðlilegra en að hver
sá, sem metur að einhverju dýru
verði keyptar menningarerfðir þjóð-
ar sinnar, vilji sem allra lengst
sporna við þvi, að þær séu seldar
við sviknu gjaldi og látnar fara í
glatkistuna.
í þágu viðhalds norskrar tungu
og menningar í skólum og heima-
| húsum vestan hafs samdi Rölvaag
I þess vegna á árunum 1918—1922
fjórar kenslu- og fræðibækur um
norsk efni, að ógleymdum sæg rit-
| gerða í sama anda, víðsvegar í
I norsk-amerískum blöðum og tíma-
ritum. Merkast þeirra er ritgerða-
safnið Omkring Fædrearven (Um
feðraarfinn, 1922) sem ritað er af
miklurn eldmóði og á köflum með
leiftrandi snild. Var það bjargföst
sannfæring Rölvaags, að með því
einu móti að varðveita sem lengst
menningarlegt sjálfstæði sitt, gætu
Norðmenn vesta’íí hafs lagt varan-
legán skerf til amerískrar menning-
ar. Honum var það hið níesta
harmsefni, hversu fljótlega og um-
hugsunarlaust njargir landar hans
þarlendis snéru baki við ættarerfð-
um sínum, og fyrir því eggjaði hann
þá lögeggjan, að halda sem lengst
trygð við tungu sína og arfleifð.
Hann gat ekki til þess hugsað, að
þeir kæmu tómhentir að veizluborði
amerískrar framtíðarmenningar, eða
soguðust niður í hringiðu þjóða-
blöndunarinnar vestra, svo að þess
sæust engin menningarleg vegsum-
merki, að þeir hefðu þar komið við
sögu. Skáldið Stephán G. Stepháns-
son gerðist málsvari sömu þjóð-
ræknisstefnunnar í hinu snjalla ljóði
sínu “Þing-kvöð,” er hann segir:
|
“Nú skal bera á borð með okkur
bót við numinn auð,
margar aldir ósáð sprottið
íslenzkt lifsins brauð:
Alt, sem Iyfti lengst á götu,
lýsti út um heim,
nú skal sæma sveitir nýjar
sumargjöfum þeim—
sumargjöfum öllum þeim.”
En slík stefna í þjóðræknismálum
er alt í senn: sprottin upp af hollum
þjóðarmetnaði, heilskygn og lang-
sýn, ræktarsöm jafnt við kjörlandið
sem heimalandið.
Með það fyrir augum að halda
vakandi menningarlegri ábyrgðartil.
; finningu landa sinna vestan hafs og
j glæða hana, studdi Rölvaag einnig
af alefli hin ýmsu félög þeirra
landi þar, sem að því marki unnu
og vinna, ekki sízt Norsk-ameríska
1 Sögufélagið x (The Norwegian-
j American Historical Association),
; en hann var einn af stofnendum
j þess, um langt skeið ritari þess, og
lífið og sálin í störfum1 þess, meðan
hans naut við. Hann lét sér, í einu
| orði sagt, fátt eða ekkert það óvið-
; komandi, sem stutt gat að varðveizlu
j og viðhaldi norskrar tungu og me»n-
ingar í Vesturheimi.
Slíkur var þjóðræknis- og þjóð-
ræktarmaðurinn Rölvaag, menning.
arfrömuður og merkisberi þjóðar
sinnar á erlendum vettvangi. Aðal-
áhugaefni sagnaskáldsins Rölvaags
voru af sama toga spunnin ; verndun
og ávöxtun ættararfsins og fram-
tíðar-hlutskifti Norðmanna vestan
hafs eru meginþættir í skáldsögum
hans, þó að þær séu með öllu lausar
við þjóðarrembing og þröngsýni.
Framhald.
Frá Blaine
Einn af hinum síðari viðburðum
úr félagslífi íslendinga í Blaine, sem
verðugt er að minnast, er kveðju-
samsæti það, sem haldið var 6. sept-
ember s. 1. til heiðurs Mrs. Ninnu
Stevens, i tilefni af burtför hennar
úr bygðinni. Mrs. Stevens er upp
alin hér i sveit og hefir löngum átt
hér heima. Þó sannast það ekki á
henni, að fár sé i föðurlandi met-
inn. Fáar konur munu hér vinsælli.
Veldur því hin frábæra söngrödd,
sem hún hefir hlotið í vöggugjöf, og
sem hún hefir eflt og þroskað með
löngu námi. Samfara sönghæfileik.
um hennar er látlaus framkoma,
bjartsýni, glaðlyndi og prýðilegt
dagfar. Þessir eiginleikar hafa all-
ir hjálpast að og gert hana að eftir-
lætisbarni bygðarinnar. Hefir hún
notið verðugs trausts og vinsælda
hjá öllum flokkum hins íslenzka
mannfélags í Blaine, og þá ekki síð-
ur hjá hérlendu fólki. Mörg und-
anfarin ár hefir hún gengið um
þessa bygð og “gert gott,” með því
yfir lífi margra, og fæla burtu grýl-
ur ósamkomulags og tortryggni. Til
hennar hefir verið leitað i gleði og
sorg, við jarðarfarir, messugjörðir
og á skemtisamkomum. Ávalt hefir
hún verið fús til liðveizlu, og leyst
hlutverk sín af hendi með prýði, til
unaðar og raunabóta. Sérstaklega
hefir söfnuðurinn lúterski, sem hún
tilheyrði frá barnæsku, notið gagns
og gleði af starfi hennar. Hefir
hún á ýmsum tímum þjónað kirkju
sinni sem kennari í sunnudagaskóla,
forstöðukona söngflokksins og ein_
söngvari.
Nú er hún var að fara, þótti söfn.
uðlnum og kvenfélagi hans tilhlýði-
legt að heiðra hana með samsæti.
Var til þess efnt í samkomuhúsi
kvenfélagsins, sem hún einnig til-
heyrði. Gengu konur að þeim und-
irbúningi með venjulegri rausn.
Borð voru skreytt og hlaðin fyrir
rúmlega hundrað manns.
Við insta borðið sátu, ásamt heið-
ursgestinum1, faðir hennár, Mr. H.
B. Johnson, kona hans og dóttir;
systir hennar, Mrs. Tom Saunders;
afi hennar, Mr. P. O. Hansen;
tengdaforeldrar hennar, Mr. og Mrs.
John Stevens, og tvær dætur þeirra
með mönnum sínum.
Stutt skemtiskrá fór fram undir
stjórn safnaðarforsetans, Mr. An-
drew Danielssonar. Fyrst tók Mrs.
Danielsson, forseti kvenfélagsins til
máls/ Talaði hún mjög hlýlega og
af djúpri tilfinningu, til heiðurs-
gestsins fyrir hönd kvenfélagsins og
afhenti um leið vandaða ullarábreiðu
i silkifóri. Ilafði ábreiða þessi ver.
ið sérstaklega búin til af kvenfélag-
inu fyrir þetta tafekifæri. Þvínæst
talaði Mr. Danielsson, og afhenti
fagran gólflampa, sem vott virðing-
ar og þakkar fyrir starf Mrs.
Stevens í þágu safnaðarins. Mrs.
Kristín D. Johnson flutti frumort
kvæði, sem birtist á öðrum stað i
blaði þessu. Þá talaði séra V. J.
Eylands. Rakti hann stuttlega sögu
kirkjusöngsins, og fór lofsamlegum
orðum um starf Mrs. Stevens í
þeirri grein.
Mrs. H. B. Johnson, stjúpmóðir
Mrs. Stevens talaði einnig nokkur
orð. Mintist hún einkum manns
Mrs. Stevens, sem ekki gat, starfs
síns vegna, verið viðstaddur. Mr.
Ásgeir Pétursson flutti heiðursgest-
inum stutt ávarp^ Milli ræðuhald-
anna fór fram söngur undir stjóm
Ársæls Ágústssonar frá Belling-
ham. Síðust talaði Mrs. Stevens
J nokkur þakkarorð fyrir samsætið og
gjafirnar.
Mr. og Mrs. Stevens búast við að
dvelja framvegis í Tacoma, Wash.,
þar sem Mr. Stevens starfar í þjón.
ustu Great Northern járnbrautarfé-
lagsins. Hugheilar óskir fylgja
þeim hjónum hvar sem leið þeirra
liggur um ókomna tíð.
V. J. E.
MARSI OG NINNA
Á meðvitund marga við höfum
Minning um gleði,
Er hljómdisin heillaði fólkið
Með hljómbylgjuin fögrum.
í’akklát við munum þess minnast
Að Marsi svo lengi
Unni okkur andlegs að njóta
Yndis af Ninnu.
Tvö nöfn eru nátengd við unað
Sú nautn eigi gleymist
Framvegis má þau vel muna
Marsa og Ninnu.
NINNA OG MARSI
(Lag: Vorið kemur, kvaka fuglar.)
Gott var ávalt, elsku Ninna
Á að hlýða sönginn þinn.
Fegri rödd og frumleik meiri
Fær ei skynjað hugur minn.
Andi hljóntsins unað vekur,
Opnar leyndan helgidóm.
Inn í fólksins sál þú syngur
Sumar ilm og vordags blóm.
Framtíð ykkar fögur skreyti
Farsældar og yndis rós,
Vegferð ykkar vermi og lýsi
Vinsældanna bjarta ljós,
Ljúfra. hvítra liljublaða
Leggi söngsins dýrðar krans
Þér að enni, vífið*væna,
Vafin blónium kærleikans.
Þökk og heiður þér að sýna,
Það er fólksins vilji nú ;
Aðdáun og ást í hjörtum
Öðrum fremur vekur þú.
Hugur okkar hjá þér dvelur
Hvert sem liggur brautin þín ;
Um þig likt og mildur máni
Minninganna geisli skírt.
Mrs. Kristín D. Johnson flutti
kvæði þetta í veizlu, sem haldin var
til heiðurs Mr. og Mrs. Stevens í
Blaine, Wash. 6. september 1935.
Söfnuðurinn og kvenfélagið stóðu
fyrir samsætinu.
Úr borg og bygð
Eins og getið er um á öðrum stað
í blaðinu, þá flytur Ásgeir Ásgeirs-
son, fræðslumálastjóri íslands, fyr-
irlestur á íslenzku í Fyrstu lútersku
kirkjunni i Winnipeg þann 4. nóv-
ember. Það ber sjaldan við að Is-
lendingum gefist kostur á að hlýða á
slíkan gest og ætti fólk að festa sér
aðgöngumiða sem fyrst. Fyrirlest-
urinn verður í Fyrstu lútersku
kirkju kl. 8 að kvöldinu. Aðgöngu.
miðar eru 50C og fást hjá O. S.
Thorgeirsson, báðum íslenzku viku-
blöðunum, B. E. Johnson, ritara
Þjóðræknisfélagsins og J. Walter
Jóhannsson, einnig á staðnum sam-
komukvöldið. Nánar verður getið
um þetta í næstu blöðum.
Laugardagsskóli Þjóðræknisfé-
lagsins byrjar á laugardaginn kem-
ur kl. hálf tíu í Jóns Bjarnasonar
skóla. Kenslan hefst fyrir alvöru
á laugardaginn og eru allir ungling-
ar, sem ætla a sækja skólann á-
mintir um að koma. Verður blaðið
“Baldursbrá” þar til útbýtingar fyr.
ir þá, sem óska að gerast áskrifend-
ur.
Séra Theodore B. Sigurðsson,
prestur Selkirk-safnaðar, var stadd-
ur í borginni á þriðjudaginn.
Séra K. K. Ólafsson, forseti
kirkjufélagsins, kom til borgarinnar
á þriðjudagsmorguninn, norðan frá
Manitobavatni, þar sem hann hefir
gegnt prestsstörfum um hríð. Hann
lagði af stað um kvöldið vestur til
Wynyard.
Þann 16. þ. m. voru gefin saman
í hjónaband Benedikt Björgvin
Lárusson frá Gimli og Sigurlín
Elenor Arason. Dr. B. B. Jónsson
gifti að heimili sínu 774 Victor St.
Þann 18. þ. m. gaf Dr. Björn B.
Jónsson saman i hjónaband að
heimili sínu, 774 Victor Street, þau
'Carl Marius Ustad og Dagmar Ran.
vig, bæði frá Winnipeg.
^ Borgið LÖGBERG!
HUGSIÐ YÐUR EF
ENGIN SÝNDi SAMÚÐ ?
OCT. w 1 ki n 11= e <3 NOV.
28™ COMMUNIT/ CHEST 2N-D
i