Lögberg - 14.11.1935, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. NÓVEMBER, 1935.
fí
•5T
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTIIWORTH
Maðurinn greip grimdarlega vinstri
hendinni um mitti hennar, reiddi upp hægri
hendna og hvæsti út á milli tannanna: “Þú
hefir sjálf kveðið upp þinn dóm — dauða!
þú ótrúa manneskja! ’ ’ Og hann stakk morð-
hníf í brjóst henni og hratt henni frá sér.
Hún rak upp sárt hljóð, og féll til jarðar
við fætur honum; hún greip liöndunum í gras-
ið og engdist sundur og saman af kvölum.
Það virtist eins og hennar mikla lífsorka safn-
aði nýjum kröftum, og hún reis upp við oln-
boga og studdi höfuðið með annari hendinni,
en kipti hnífnum úr sárinu með hinni, og lagði
hann á jörðina. Blóðið fossaði úr sárinu, og
við blóðmissinn fjaraði út lífsorkan, hendin,
sem liún studdi undir höfuð sér féll máttlaus
niður og hún hneig aflvana til jarðar. Mað-
urinn hafði staðið yfir henni hreyfingarlaus,
•eins og vofa. Alt í einu vaknaði hann til með.
vitundar um hvað hann hafði aðhafst; hann
varð þess var að hann hafði framið glæp.
Ilann horfði með skelfingu og undrun á ]>að
sem hann hafði gert.
Það var eins og einhver rödd hefði hvísl-
að í eyra hans: “Gættu að hvað þú hefir
gert.’’ Og hann féll á kné við hlið hennar,
tók undir herðar henni og lét höfuð hennar
hvíla á liandlegg sér, og horfði í andlit henni,
sem snöggvast. Hann lagði hana niður með
hægð og rak upp skerandi angistar-vein.
“Ungfrú Mayfield! Guð minn góður!
hvað hefi 'eg gert! ’ ’ Og með átakanlega sker-
andi hljóði, sem var sambland af kvalafullu
veini og orgi, fleygði hann sér á kné við hlið
hins fallna líkama. óveðrið æddi með ofsa
tryllingi um andlit morðingjans, og hinn með-
vitundarlausa líkama Marian, en hvorugt
þeirra varð þess vart.
Alt í einu beyrðist fótatak manna, sem
bar fljótt að og vakti morðingjann upp af
þeirri kveljandi örvinglun, sem hann var fall-
inn í. Hann brá skjótt við, reis á fætur og
flúði í æðislegu ofböði út í náttmyrkrið.
25. Kapítuli.
Jacqueline hafði orðið fljótari í ferðum
en hún bjóst við; hún kom heim rétt um það
að fór að dimma og illviðrið skall á. Hún
hljóp úr vagninum í eiiiu hendings kasti inn í
húsið og mætti frú Waugh í forstofunni, sem
faðmaði hana að sér með miklum fögnuði, og
sagði:
“Kæra Jacqueline mín, hvað mér þykir
vænt um að þú ert komin heim ár þessu ill-
viðri; eg hefði orðið svo ósköp hrædd um þig,
að vita af þér úti í þessu óskapa veðri, svo
hefi eg ekki verið með sjálfri mér, sían þú
fórst, það hefir verið hreint óskaplegt að sjá
prófessorinn í kvöld, síðan þú fórst, og eg vil
ekki forsvara hvaða afleiðingar það hefði
haft, ef þú hefði ekki komið heim í kvöld.
Svona nú, góða mín, farðu strax upp í her-
bergið þitt og skiftu um búning og komdu svo
ofan, því kvöldverðurinn er þegar tilbúinn,
og við höfum tvær steiktar straumandir á
borðinu, sem Thurston skaut hérna á tjöm-
inni í skóginum í morgun og gaf mér. ’ ’
“Það er ágætt, frænka mín! En er Dr.
Grimshaw heima?”
“Það veit eg ekki, góða mín, en flýttu
þér nú. ”
Jacqueline tifaði upp stigann í mesta
flýti og fór inn í svefnherbergið sitt, sem var
svo notalega hlýtt, því María þjónustustúlk-
anþennar hafði kveikt upp í eldstæðinu, og
gert alt sem notalegast fyrir hana. Hún tók
af sér hattinn og fór úr kápunni og lagði hana
á stól við eldstæðið; því næst sneri hún sér
að speglinum, og fór að laga og slétta hárið á
höfðinu á sér. Hún hoppaði um gólfið í ein-
hverjum tryllings galsa og byrgði niður í sér
hláturinn, eins og hún byggi yfir einhverjum
miklum fögnuði. Þegar hún hafði lokið við
að klæða sig, fór hún ofan og inn í borðstof-
una. Þegar hún kom voru allir seztir við
borðið og biðu hennar.
“Farðu í’estus, og vittu hvort Nance
Grimshaw er í herberginu sínu, og ef hann
er þar ekki, þá bíðum við ekki lengur,” sagði
sjóliðsforinginn, sem var farinn að verða ó-
þolinmóður að bíða, og stappaði með stafnum
sínum í gólfið. Festus fór sem fljótast, og
kom að lítilli stundu liðinni með þær fréttir,
að hann fvndi hvergi prófessorinn.
Jacqueline ypti öxlum og hláturinn sauð
í benni.
Meðan setið var að máltíðinni, var sjó-
liðsforinginn ýmist að skamma Jacqueline
fyrir að hafa íátið bíða eftir sér að borðinu
eða bölsótast yfir því hvað Grimshaw væri
óstundvís. Að lokinni máltíðinni leiddi frú
Waugh hann inn ístofu, sem var baka til í
húsinu, þar lagði hann sig í mjúkan sófa og
frú Waugh breiddi hlýja upparábreiðu ofan
á hann. Frú L’Oiseau var eftir í borðstof-
unni til að taka af borðinu og koma borðbún-
aðinum fyrir í skápunum; Jacqueline fór inn
í setustofuna, þar var enginn nema þjónustu-
stúlkan að bæta brenni á eldinn.
‘ ‘ Heyrðu! sástu prófessorinn meðan eg
var í burtu?” spurði Jacqueline.
“Eg skyldi nú segja það, en eg vildi að
eg hefði ekki séð hann; endurminningin um
það er nóg til að ge'ra mig vitlausa hvenær
sem er.”
“Hvað segirðu? “Hvað gerði hann?
Hvenær var það?”
“Það var rétt fyrir sólarlagið; eg var
að bera eldivið í fanginu upp á loft, í herbergi
frú L ’Oiseau, að eg mætti prófessornum, liann
var að koma ofan. Mér varð svo bylt við að
sjá hann, að eg næstum hljóðaði upp yfir
mig, og var rétt búin að missa allan eldivið-
inn ofan stigann; já, mig langaði til að hljóða
upp; mig langaði til að fleygja viðnum; mig
langaði til að henda sjálfri mér ofan : hjartað
barðist svo í brjósti mér, að eg fékk hellu
fvrir eyrun—hann leit svo hræðilega út, já,
svo afskaplega hræðilega! Hann spurði mig,
og röddin var svo náköld og draugaleg eins
og hún kæmi úr dauðans gröf, sém gerði mig
enn hræddari, hvar þú værir, og svo fór hann,
og eg hefi ekki séð hann síðan. ”
“Hvað vildi hann vita um mig? Hvað
sagðir þú honum?”
“Hann spurði bara hvort eg vissi hvar
þú værir. Eg sagði honum að þú hefðir farið
með ungfrú Marian. Hann spurði hvenær
þú kæmir heim. Bg sagði að þú kæmir ekki
fvr en á morgun; og þegar hann lieyrði það,
varð hann bara blásvartur í framan, svo
hvítnaði hann upp, kinkaði höfðinu og sagði
“ó-ha,” en það var eins og eitthvert tóma-
hljóð; svo fór hann og eg hefi ekki séð hann
síðan.”
Jacqueline virtist vera full af ofsakæti
eða öllu héldur tryllingslegri æsingu, sem
varð þeim mun meir áberandi, sem lengur
drógst heimkoma Dr. Grimshaw. Hún hopp-
aði og dansaði um stofugólfið, eins og sjálf-
ur skollinn hefði náð valdi yfir líkama hennar
og sál, og hún hugsaði með sjálfri sér:
“Ó, verður það ekki gaman; verður það
þó ekki! þegar Grimshaw kemst að því hversu
hlægilega hann hefir verið gabbaður. Hann
hefir ætlað að njósna um mig. En í staðinn
fvrir að finna mig, finnur hann Thurston og
Marian og verður sér til skammar fyrir að
'hnýsast inn í samfundi þeirra. Skyldi ekki
verða hvellur! Ó, það verður þó svei mér
gaman að sjá skepnuna! Já, kátbroslega
gaman. Og hún hoppaði upp af kæti yfir að
hugsa til þess hversu sneyptur hann yrði, og
hversu mikið uppistand yrði út úr þessu. En
þessar lnjgsanir og ærslagangur tóku skjótan
enda.
Alt í einu var framhurðinni hrundið upp
mjög harkalega; óreglulegt fótatak heyrðist
úti í forstofunni; því næst var hurðin að dag-
stofunni opnuð og Dr. Grimshaw skjögraði
inn á gólfið og staðnæmdist fyrir framan
Jacqueline.
Við þessa sjón brá Jacqueline svo, að
gáskinn og léttúðin hurfu úr huga hennar, og
það ekki bara snöggvast, heldur fyrir alla
æfina. Hún sá strax að eitthvað hræðilegt,
óbætanlegt hafði skeð. Hendur hans voru
blóðugar upp að úlnliðum og útlitið svo ægi-
legt að henni flaug strax í hug að hann hefði
framið morð. Hún hafði ort séð hann í æstu
skapi, og hafði aldrei, hvorki hræðst hann né
aumkað, hversu mikið sem hún hafði skap-
raunað honum og kvalið hann, fyr en nú.
Hvað sá hún? Nábleikan uppvakning mbð
öskugráar varir, holar kinnar og frosin augu,
sem alt bar vott um óafbærilega þjáningu og
örvæntingu. Hann hafði í ofurmagni angist-
arinnar læst fingrunum í brjóst sér, eins og
hann ætlaði að slíta hjartað út úr því. Þrisvar
gerði hann tilraun til aið tala, en hann gat
ekkert sagt; hann gat engu orði komið upp
fyrir hryglu, sem fylti brjóst hans og kverk-
ar, og við síðustu tilraunina sem hann gerði,
fyltist hálsinn og munnurinn af blóði. Hann
reyndi að stöðva blóðrensli með því að halda
vasaklútnum sínum fyrir munn sér, en hendin
hné aflvana ofan með síðunni; hann riðaði
eitt augnablik og féll á gólfið.
Jacqueline horfði óttaslegin á afleiðing-
ar verka sinna. Hún rak upp hræðilegt ang-
istarvein, sem heyrðist um alt húsið.
Allir komu þjótandi til að vita hvað hefði
komið fyrir. 'Sjóliðsforinginn kom fyrstur
inn í stofuna; hann pjakkaði stafnum sínum
af alefli ofan í gólfið og hrópaði eins hátt og
hann gat í ofsabræði:
“Hver and .... géngur á? Hvern d .. ..
hefirðu nú gert? Hvað á allur þessi a......
hávaði að þýða, bölvuð hrekkja-dósin þín?”
“Ó, frændi! frænka! mamma! sjáið —
•sjáið!” stamaði Jacqueline út úr sr og benti
á manninn, sem lá á gólfinu.
Allir litu saihstundis á Dr. Grimshaw,
þar sem hann lá hreyfingarlaus. Hann var
fölur sem nár og aðeins dró andann með
þrautum og þjáningum. Við hvert andartak
rann meira og meira af blóði út úr munni
hans og nösum, sem myndaði poll á gólfinu
þar sem hann lá.
Frú Waugh og frú L ’Oiseau lutu niður
að hinum' veika manni og hugðust að reisa
hann upp. Sjóliðsforinginn færði sig nær
hálf úrræðaleysislegur, eins og hann æfinlega
var þegar eitthvað alvarlegt bar að liöndum.
‘ ‘ Hvað — -hvað — hvað hefir komið fyr-
ir? Hver befir gert þetta? Hvernig vildi
þetta til?”spurði liann eins og hálf ringlaður.
“Réttu mér púða, María, til að láta undir
höfuðið á honum; frú L’Oiseau, farðu og
sendu einhvern af vinnumönnunum undir eins
eftir Dr. Brightwell; segðu honum að taka
fljótasta bestinn í hesthúsinu og ríða eins
hart og hesturinn getur komist og koma undir
eins með lækninn,. því Dr. Grimshaw er að
deyja!” sagði frú Waugh.
“Deyja, lia? hvað sagðirðu Henrietta?”
spuúði sjóliðsforinginn í einhvers konar skiln-
ingslausri eftirvæntingu, því hann gat ekki
óttað sig á hvað hafði skeð. “Æ, segðu mér
Henrietta, hvað hefir komið fyrir? Hvað
gengur að Grim?”
“Það hefir sprungið slagæð í lionum,”
sagði frú Waugh, áhyggjufull, og hallaði
sjúklingnum aftur á bak á gólfið og lagði
mjúkan púða undir höfuðið á honum. •
“Sprungið slagæð? Hvernig vildi það
til? Grim! Nance! talaðu við mig! Hvernig
líður þér? Æ, hamingjan góða komi til, hann
getur ekki talað — hann heyrir ekki til mín!
Æ, Henrietta; hann er fjarska veikur —
fjarska veikur! Það verður að koma lionum
strax í rúmið og sækja lækni! Komdu hérna
María, og hjálpaðu mér til að taka liann upp
og leggja hann upp í rúm,” sagði gamli mað-
urinn kvíðafulur.
“Láttu hann vera; það hefir þegar verið
sent eftir lækni; það má ekki hreyfa hann,
]>að gæti riðið honum að fullu. Eg er mjög
hrædd um að hann sé það langt leiddur, að
mannleg hjálp komi honum að engu gagni hér
■eftir,” sag|3i frú Waugh og þerraði blóð-
renslið af vörum hins deyjandi manns.
‘ ‘ Ilvað segirðu! verði ekki bjargað! lia,
hvað? Nance! Nei, nei! það er ómögulegt!”
sagði gamli maðurinn og lagðist á linén og
laut yfir liinn deyjandi mann, eins og hann
vildi segja eitthvað.
“Vertu hjá Dr. Grimshaw, María, eg
ætla að fara og vita hvort eg hefi nokkur
meðul sem gætu hjálpað í millitíðinni, þangað
til læknirinn kemur,” sagði frú Waugh, og
fór út úr stofunni. Hún kom bráðlega aftur
með ]>að af meðulum, sem hún hafði og sem
hún vissi ekki heldur hvort mundu eiga við,
en þau hjálpuðu ekkert. Alt, sem þær gerðu
til þess að reyna að hjálpa honum, virtist
bara flýta fyrir viðskilnaði hans. Blóðspýt-
ingurinn smáminkaði 0g andardrátturinn
varð afllausari, styttri og óreglulegri. “Það
er alt um seinan nú orðið; hann er að deyja, ’ ’
sagði frú Waugh í mjög alvarlegum málróm.
“Deyja! Nei, nei, Nance! Nance! talaðu
við mig! Þú ert ekki að deyja! Eg hefi mist
meira blóð um dagan en þetta! Nance!
Nance! talaðu við þinn gamla — talaðu,
Nance!” æpti sjóliðsforinginn og tók sjúkl-
inginn í fang sér og liorfði æðislega og ráða-
levsislega á hið deyjandi andlit.
Hann hélt honum svona í fangi sér í
nokkur augnablik, þar til frú Waugh lagði
hendina á öxl honum og sagði milt en alvar-
lega: “Legðu hann niður, Waugh sjóliðs-
foringi; hann er dáinn.”
“Dáinn! dáinn!” endurtók gamli mað-
urinn yfirkominn af harmi og beygði höfuð
sitt niður að líkinu og grét liástöfum. Frú
Waugh gekk til hans og lagði blíðlega hend-
ina á herðar honum. Hann leit til hennar svo
vonleysislega, svo hjálparvana, svo yfirkom-
inn og hrópaði upp yfir sig:
“ Ó! Henrietta! hann var sonur minn—
einka sonur minn, eini sonurinn minn! þó
hann hafi ekki opinberlega verið viðurkend-
ur sem slíkur! Æ, segðu mér, Henrietta, er
hann dáinn? Ertu viss um það? Heldurðu
virkilega að hann sé dáinn?”
“Hann er dáinn; legðu hann niður og
komdu með mér í herbergið þitt, ” sagði
Henrietta með sinni viðkvæmu samhygð og
tók í hönd honum og leiddi hann í burtu.
Jacqueline, nábleik og nötrandi af skelf-
ingu, kraup við stofuborðið og glápti stirðn-
uðu augnaráði á hinn dána mann, þar sem
hann lá. Gamli maðurinn tók eftir honni og
skap hans breyttist á augabragði frá sorg í
hamstola reiði; nötrandi af geðshræringu
sagði hann:
‘ ‘ Það varst þú! Þú ert morðinginn—þú!
Hefnd himinsins falli yfir þig!”
“Eg meinti það ekki! FJg meinti ekki að
gera neitt ilt! Æ, hversu mikill ólánsgarmur
er eg; eg vildi óska að eg hefði aldrei verið
til!” hljóðaði Jacqueline upp yfir sig og néri
saman höndunum í ofboðslegri angist.
“Burt héðan! burt frá augum mínum,
djöfuls óhappa skepnan þín; burt — og það
strax, svo eg sjái þig aldrei framar! Allir
árar vítis elti þig og kvelji hvar sem þú
ferð!” hrópaði sjóliðsforinginn nötrandi af
harmi og heift.
f
26. Kapítidi.
Hvar var hann nú, meðan þessu fór fram,
maðurinn, sem með sinni ofsafengnu ástríðu
haíði verið, sér óafvitandi, valdur að þessari
ógæfu? Hvar var Thurston? Eftir að hafa
skilið við sambandsfélaga sinn í veitingahús-
inu, flýtti hann sér heim. Hann þurfti að
gera einhverja grein fyrir því hversvegna
hann þyrfti svona undir eins að fara að heim-
an og búast við að bera lengi í burtu, til þess
að hylja áform sitt og láta sögu sína líta út
sem sennilegasta.; kvaðst hann hafa fengið
hraðboð frá Baltimore að mæta þar eins fljótt
og mögulegt væri, viðvíkjandi afaráríðandi
viðskifta samningi. Hann hugsaði að sér
yrði auðvelt þegar hann væri kominn þangað,
að búa út sennilega sögu, sem fulla afsökun
fyrir því að hann hefði nauðsynlega orðið að
halda ferðinni áfram til Frakklands.
Honum leið illa með sjálfum sér, því þeg-
ar honum flaug í hug áform sitt, fékk liann
sára tilkenningu um það, að hann væri að
breyta rangt gagnvart Marian, samvizkan
sagði honum að hann væri að brugga svikræði
gegn Marian, sem hann elskaði eins og lífið
í brjósti sér; en ástríðan var svo sterk, að
hann fann ekki til blygðunar fyrir þetta óvit-
urlega tiltæki sitt, heldur taldi sér trú um að
öll brögð væru leyfileg í ástum eins og í stríði;
sérstaklega eins og stóð á með hann og
Marian, sem voru gift og lögleg hjón; en þrátt
fyrir þessar niðurstöður gat hann ekki þagg-
að niður mótmæli samvizkunnar að beita
Marian ofbeldi—nei, það mátti ekki eiga sér
staðy—en livað gat hann gert? Hann hraðaði
ferðinni til Dell-Delight, til að sýna gamla
manninum bréf, sem hann þóttist hafa fengið
þá um morguninn frá Baltimore, þar sem þess
væri krafist að hann kæmi þegar til borgar-
innar, til að ráða fram úr mjög áríðandi við-
skiftamálum. Til þess að deyfa ásakanir
samvizkunnar, sneri hann sér að því að ganga
frá ýmsum skjölum og láta farangur sinn
niður í ferðakistur sínar, og segja þjónustu-
fólkinu fyrir um ýmsa hluti. Þegar farangur
hans var tilbúinn, var vagninum ekið heim og
farangurinn borinn út í hann; þegar þessu
öllu var lokið, var kl. orðin eitt, er hann lagði
á stað niður til þorpsins.
Skonnortan lá við bryggjuna, til að bíða
eftir honum. Thurston mætti mörgum kunn-
ingjum sínum í þorpinu og sagði það sem
honum þótti bezt við eiga, hvernig stæði á
þessari skyndilegu burtför sinni. Þegar
Thurston hafði kvatt kunningja sína, og þeir
óskað honum allra fararheilla, fór hann út í
skipið, og fann skipstjórann í lyftingunni.
“Þú veizt það Miles, að eg er ekki kom-
inn til þess að stanza lengi hér að þessu sinni.
Undir eins og fólkið fer af bryggjunni, fer eg
í land og beyri í vagninum til Dell-Delight.
Eg verð að mæta konunni minni héma við
víkina. Eg verð að vera hjá henni. Eg verð
að koma með hana út í skipið. Þú verður við
furuskógartangann, rétt um það að er orðið
aldimt. Má eg treysta á það?”
“ Já, já, herra.”
“Þú mátt ekki verða einu augnabliki of
seinn!”
“Þú mátt reiða þig á mig, herra.”
“Farðu upp á þilfar og gættu að hvort
fólkið er farið af bryggjunni.”
Skipstjórinn fór upp á þilfarið og kom
að vörmu spori ofan og sagði að það væru
alir farnir.
Thurston fór í land og upp í vagninn, og
keyrði umsvifalaust á leið heim til sín.
Ivlukkan var orðin nærri því fjögur þeg-
ar hann kom heim, en hvað var um að vera,
alt var í einu uppnámi á Dell-Delight. Sex
Svertingjar liöfðu verið sendir út, til að leita
hann uppi, en þegar þeir sáu hann koma,
hlupu þeir sem byssubrendir á leið til húss-
ins.
Thurston náði í einn þeirra, er síðastur
fór, og spurði hann hvað um væri að vera.
“Ó, herra Thurston, herra, ó, herra!”
sagði Svertinginn og ranghvolfdi í sér aug-
unum.
“Hvað gengur að þér, bjáninn þinn?”
“Ó, herra, vesalings gamli húsbóndinn
minn! vesalings húsbóndinn minn!”
“Hvað hefir komið fyrir húsbónda þinn?
Geturðu ekki sagt frá því?”
“Ó, herra Thurston! hann fékk slag og
datt niður eins og dauðskotin lóa, og var bor-
inn upp í rúmið sitt.”
“Slag! Hamingjan hjálpi mér! Hefir
verið sent eftir lækni?” sagði Thurston og
hljóp út úr vagninum.