Lögberg - 28.11.1935, Blaðsíða 2

LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 28. NÓVEMBER, 1935
Gullbrúðkaup
þeirra Mr. og Mrs. Iljörtur
Guðmundsson að Árnes Man.,
29. september 1935.
Fjölmenni mikiÖ heimsótti þessi
vinsælii hjón á gullbrúðkaupsfagn-
at5i þeirra, og var sumt langt aÖ
komiS.
Skemtiskráin var sem hér segir:
1. Sálmur: Hve gott og fagurt og
indælt er.
2. Biblíulestur og bæn. Séra Rún_
ólfur Marteinsson.
3. Ávarp forseta, séra Jóhanns
Bjarnasonar.
4. Fjórsöngur: Skúli Hjörleifs-
son, Valdimar Benediktsson,
frú Púlína Einarsson og frú
E. Björnsson.
5. Ræða, séra Eyjólfur J. Melan.
6. Einsöngur, frú Pálina Einars-
son.
7. Ræða, Ingibjörg Ólafsson.
8. Fjórsöngur.
9. RæSa, séra Rúnólfur Marteins-
son.
Auk þess tóku til máls Sveinn
Thorvaldsson, kaupmaður, Jón Frið-
finnsson, tónskáld og Gísli Sig_
mundsson verzlunarstjóri. MeS
píanóspili skemtu Sigurrós Johnson
og Snjólaug Josephsson
Vinagjafir til minningar um at-
burSinn, afhenti séra Jóh. Bjarna-
son gullbrúShjónunum, meS viSeig-
andi hlýyrSum og árnaSaróskum.
KvæSi eftir J>á Dr. Sig. Júl. Jó-
hannesson, FriSrik GuSmundsson
og L/árus Árnason voru flutt. Fara
J>au hér á eftir, ásamt ávörpum
þeirra frú Ingibjargar Ólafsson og
séra Eyjólfs J. Melan.
Forseti, heiSursgestir og vinir :—
Eg hefi þaS á tilfinningunni, aS
eg ætti aS biSja afsökunar á því aS
hafa tekist á hennur þaS hlutverk,
aS mæla fyrir minni gullbrúSar-
innar hér í dag. Sökum þess hve ó-
kunnug eg er henni, er hætt viS aS
eg gangi fram hjá einhverju af því,
sem hér ætti aS verSa minst, og
vildi eg þá biSja þá, sem siSar tala
og kunnugri eru, aS bæta þaS upp.
Eg geri mér í hugarlund aS æfi-
saga GuSrúnar GuSmundsson sé aS
mörgu leyti svipuS æfisögum fjölda
íslenzkra landnámskvenna; þrotlaust
stríS viS erfiSleika af ýmsri tegund.
Svo margar konur á hennar aldri
sem fullorSnar komu frá íslandi,
hafa aldrei getaS notiS sín og aldrei
haft tækifæri til aS sýna hvaS í þeim
býr, og án efa hefir þaS veriS mikill
skaSi fyrir félagslíf í íslenzkum ný-
lendum hve hinar eldri, íslenzl<u
konur hafa byrgt 'sig- inni. Hefir
þaS orsakast af erfiSleikunum
mörgu fyr á árum, og ef til vill hef-
ir þaS einnig veriS arfur sem þær
tóku meS sér frá ættjörSinni, aS þaS
væri sjálfsagt aS karlmenn litu eftir
félagsstörfum, en konan starfaSi
heima fyrir. En þessar konur gerSu
sitt til þess aS börn þeirra gætu
mentast og notiS sín, því til þess var
ferSin gerS vestur um haf. — Og
enginn nema GuS veit hve mikiS
margar íslenzkar mæSur lögSu á sig
til aS koma þeirri hugsjón í fram-
kvæmd.
Undirbúningsskóli Mrs. GuS-
mundsson er sá meSal annars aS
hj úkra veikri móSur um þrjátíu ára
tímabil; frá því hún var barn aS
aldri og þar til eftir aS hún er gift
kona. Þar hefir hún ef til vill lært
margt af því, sem hefir orSiS öSrum
til blessunar síSar; lært aS gleyma
sjálfri sér í þvi aS þjóna öSrum, þá
hefir hún ef til vill einnig öSlast sitt
mikla trúnaSartraust, og þá ef til vill
reynt aS gleyma sér viS lestur ljóSa,
sem hún hefir ávalt unnaS.
Æfiferil hennar ætla eg ekki aS
reyna aS rekja nákvæmlega. ÁriS
1899 flytja þessi góSu hjón vestur
um haf. Stigu þá þau erfiSu spor,
sem margir útflytjendur frá íslandi
í þá daga urSu aS stiga, aS skilj^.
sum af börnum sínum eftir, vegna
íátæktar. Tvö börn þeirra urSu
þar eftir þar til ári síSar. — Land
námu þau í ÁrnesbygS, er þau
nefndu Fögruvelli, og hafa dvaliS
þar síSan.
Nágrannar og vinir hér vita bezt
um þann kjark, sem hún Mrs. GuS-
mundsson hefir ávalt sýnt; vita um
hiS dæmafáa starfsþrek hennar, og
vita um hve hjálpsöm hún hefir
veriS viS alla, sem bágt hafa átt. Á
prestsskaparárum sínum hér mjntist
maSurinn minn oft á þá trygS, sem
þessi aldraSa kona sýndi kirkju
sinni, þó þreytt væri og sárlasin lét
hún sig aldrei vanta viS guSsþjón-
ustur.
GáfuS og ljóSelsk aS eSlisfari,
mun þaS hafa veriS henni óblandin
ánægja aS lesa og læra íslenzk ljóS,
og viS vitum öll þann sorglega sann-
leika, aS þeim fer alt af fækkandi
hér vestan hafs, sem hægi er aS tala
viS um íslenzk ljóS, og ljóSabæk-
urnar okkar fögru eru aldrei opn-
aSar, en sitja uppi á hillum meS f jár-
sjóSi sína innilukta.
Þegar eg.hugsa um æfisögu henn.
ar GuSrúnar GuSmundsson, dettur
mér í hug æfintýri eitt, er eg las fyr-
ir nokkru síSan. Skýrir þaS frá því
aS hópur af óreyndum unglingum
er á ferS; lá leiS þeirra frá Syrgis-
dölum til Morgnalands. Á veginum
slæst í för meS þeim ókunnur maS-
ur í dökkri kápu. ÓveSur brast á
og erfitt var aS rata; þá fór ókunni
maSurinn þegjandi á undan, braut
storminn og vísaSi veginn. Hungur
sótti aS unglingunum þegar á leiSina
dróg, þá tók hann nestiS sitt og
skifti því á milli þeirra. Eitt ung-
menniS kvartaSi um aS hann kæmist
ekki lengra fyrir kulda; þá klæddi
aldraSi maSurinn sig úr kápunni og
færSj hann í hana. Annar kvartaSi
yfir aS hann kæmist ekki áfram fyr-
ir hálkunni; þá rétti hann honum
stafinn sinn þegjandi. Og loks er
nærri var komiS alla leiS hrasaSi
einn unglingurinn og brákaSi {-• -
legginn, þá bar hann hann á bak-
inu þaS sem eftir var leiSarinnar,
alla leiS aS höllinni, sem stóS opin til
aS taka á rr^iti gestunum. Og þegar
þangaS var komiS og unga fólkiS
sagSi frá þessum ókunna manni,
sem hafSi rétt þeim öllum hjálpar-
hönd, spurSi konungur Morgna-
landsins um nafn hans. En enginn
vissi nokkuS um hann nema þetta.
Skyldi þjóSin okkar íslenzka hafa
nokkuS, sem hún frekar mætti hrósa
sér af, en einmitt þessa mörgu menn
og konur er þannig ferSast gegnum
Syrgisdali, sem aldrei hafa auglýst
góSverk sín, en í kyrþey rétt hjálp-
arhönd öllum þeim, sem á vegi
þeirra hafa orSiS. Og þó íslend-
ingum hætti oft viS aS vera aS dáSst
aS hinu svokallaSa heldra fólki og
yfirburSamönnum á einhverju sviSi,
finst mér aS þeim eigi eftir aS skilj-
ast, aS þeir eru mestir, sem breyta
eftir og skilja orS frelsarans, er
hann sagSist vera kominn til aS
þjóna öSrum en ekki til aS láta
þjóna sér.
Nú í dag er þaS okkur innileg
gleSi aS mega rétta þessum öldruSu
vinum vinarhönd og samgleSjast
þeim og börnum þeirra á þessum
heiSursdegi. Eftir starfsríkan dag
er indælt aS njóta hvíldar. Og viS
vonum aS friSur og hvíld aftansins
verSi þeim unaSsrík. ViS vitum aS
! fegurS sólsetursins nýtur sin aldrei
i til fulls nema þegar ský eru á lofti.
j Og eg veit aS skýin sem svifiS hafa
i yfir á æfidegi þessara hjóna hjálpa
j nú til þess aS gera sólsetriS fagurt
i og gefa vissuna um aS unaSsrikur
' dagur fylgi á eftir.
Sameiginléga viljum viS svo öll
árna þér, Mrs. GuSmundsson, allr-
j ar blessunar; þökkum sporin þín
I mörgu og handtökin öll, til aS hjálpa
log .gleSja; og af hjartá óskum viS
þér, manni þinum og börnum hless_
j unar drottins á ókomnum árum.
Ingibjörg J. Ólafsson.
TIL MR. OG MRS.
HJÖRTUR GUÐMUNDSSON
eftir séra Eyjólf Melan
Kæri gullbrúSgumi!
Er eg stend hér upp til þess aS
ávarpa þig nokkrum orSum, þá er
þaS ekki til þess aS varpa neinu nýju
Ijósi yfir æfiferil þinn, né ykkar
hjónanna, þessi umliSnu 50 ár. ÞaS
er svo langur tími, aS.til þess væri
enginn tími, þótt svo væri, aS eg
hefSi til þess kunnugleika, sem mig
brestur. Eg stend því upp aSeins í
því skyni aS óska þér og konunni
þinni til hamingju á þessari stundu.
AS frambera hamingjuóskir er svo
auSvelt, aS þær eru oft tóm mein-
ingarlaus orS, sögS fyrir siSasakir.
En sé vinátta og velvild í huga þess,
sem óskar, hversu mikiS felur þá
eigi þessi ósk í sér. Fyrir fimtíu ár_
lun síSan hafa margir vinir ykkar
og ættingjar óskaS ykkur til ham-
ingju, og þeir hafa sjálfsagt lagt
margskonar meiningu í orSiS ham-
ingju: Langt líf, mörg og efnileg
börn, góSa heilsu, mikil efni, vináttu
annara manna og virSingu. Hafa nú
þessar óskir vinanna fyrir 50 áruni
orSiS aS áhrinsorSum? Já, eg held
þaS. ÞiS hafiS átt lengri sambúS
en venjulega gerist. ÞiS hafiS kom-
iS upp mörgum börnum og eru nú
sum þeirra hér til þess aS gleSjast
meS ykkur á þessari stund. ÞiS er-
uS enn þá viS furSugóSa heilsu,
þrátt fyrir þaS, þó aS ellin hafi sótt
ykkur heim, þrátt fyrir fimtíu ára
óslitiS starf í baráttunni fyrir líf-
inu og viShaldi þ@ss, þrátt fyrir
mörg sár, sem á hvern þann hljóta
aS berast, er lengi berst, og þrátt
fyrir mikiS heilsuleysi. Mikil efni
eSa fjármunir eru mjög teygjanleg
hugtök. ISnhöldinum og olíu-
kóngnum finst hann ekkj efnaSur
nema aS hann eigi mörg hundruS
miljónir dala. Afdala og bakskóga-
búinn er aS eigin áliti velmegandi,
ef hann fær hinar einföldu kröfur
sínar fyltar, og hvert smáhapp lætur
hann líta bjartari augum á tilveruna.
Málshátturinn, sem kveSur svo á,
aS sá hafi nóg, er sér næg/a lætur,
I THOSE WHOM WE SERVE |
IN THE FIELD OF COMMERCIAL PRINTING S
AND PUBLISHING BECOME LASTING FRIENDS ||
BECA USE— |
OVER THIRTY YEARS EXPERIENCE IN ENGRAV-
ING, PRINTING AND PUBLISHING IS PART OF 2S
THE SERVICE WE SELL WITH EVERY ORDER M
WE DELIVER. =
1 COLUMBIA PRESS LIMITED I
695 SARGENT AVENUE - WINNIPEG - >HONE 86 327
muh sennilega komast næst sannleik-
anum um þaS, hvaS séu fjármunir.
Eg er vlss um aS þú, kæri gullbrúS-
gumi, hefir á þinni löngu æfi, lært
þann sannleika. Þú værir ekki kom-
inn'á þennan aldur, ern og glaSur,
ef búksorg og áhyggja um einskis
verSa muni hefSu gert þér aurakur
á þinni liSnu æfi.
Vináttu annara manna veit eg aS
þiS hafiS öSlast og unniS til. Sann-
ur vottur um þaS er mannfjöldi sá,
af vinum og kunningjum, sem hér
er samankominn, og sjálfsagt vildu
margir fleiri hér vera, ef ástæSur
leyfSu. Þess vegna endurtek eg
óskina, sem þiS svo oft hafiS heyrt,
og óska þér og konu þinni til ham-
ingju meS þaS, aS svo margar sann-
ar hamingjuóskir hafa rætst í hinni
löngu sambúS ykkar. Tíminn, sem
er liSinn lokar svo aS enginn lýkur
upp. En samt gefst hverjum þeim,
sem í honum lifir og starfar aS líta
þegar hann vill inn í hinar lokuSu
hallir árannanna, sem liSin eru. ÞaS
getur þú einnig gert. HorfiS þangaS
í huganum um stund og komiS þaS-
an kátur og glaSur og notiS kveld-
friSarins meS ró og góSri samvizku.
MeS þetta óska eg þér einnig til
hamingju.
ÞaS er sagt, aS þaS sé ilt aS vera
i ólandi alinn. ÞaS verSur hverj-
um óland eSa ilt land, sem er fædd-
ur í þvi landi eSa því umhverfi, er
ekki ljær eyra né gefur gaum aS
þeim gáfum og þrá sem í honum
býr.
Mr. GuSmundsson var þegar í
æsku sönghneigSur og þráSi mjög
aS læra söng og hljómfræSi, en
tækifærin voru auSvitaS engin til
slíks á þeim tímum. Þá skildu fáir
slíkt í hans umhverfi. HefSi hann
fæSst hálfri öld síSar, þá væri hann
nú ef til vill frægur söngmaSur eSa
. sönglagasmiSur.
ÞaS er hjátrú sjómanna, aS því
skipi farnist illa, sem flytur lík í
lestinni. Margir, sem fæddir eru
meS einhverja listgáfu eSa halda aS
þeir séu þaS, eru svipaSir þessu.
Þeir flytja lík í lestinni. Eftirsjá
þess, sem stundum var ekki neitt,
gerir þá aS ógæfúmönnum og ósátt_
um viS tilyeruna. Hirti GuSmunds-
syni fórst ekki þannig. Sönglaga-
tilhneigirtg hans svaf eins og Þyrni-
rós í æfintýrinu, þangaS til kóngs-
sonurinn kom og leysti hana úr á-
lögunum. Þá hljóma, sem hann
heyrSi í æsku hefir hann geymt um
hin löngu ár meSan aSrar skyldur
kröfSust krafta hans og tíma. Nú í
næSi ellinnar rif jar hann þá upp og
sníSur úr þeim smálög sér til skemt-
unar og gleSi. Þeir eru gamlir vin-
ir lönguliSinna ára. Þeir flytja
honum boS frá æsku hans og styrkja
lífsskoSun hans, sem gerir honum
þaS. mögulegt aS líta á líf sitt, ekki
sem glataSan tíma, heldur sem undir_
búningstíma komandi lífs, þar sem
ný tækifæri bíSa og nýir kraftar og
ný æska. Fyrir þessa trú sína getur
hann, eins og Egill: glaSur meS góS-
um huga og óhræddur heljar biSiS.
Og þaS er sérstaklega þetta, sem eg
óska honum til hamingju meS.
Til Hjartar Guðmudssonar og konu
hans, á gidlbrúðkaupsdegi þeirra
29. september, 1935.
MeS kveldroSans friSblæ á fjöllum,
meS fögnuS og hátíSabrag,
meS blessun frá börnunum öllum
er bjart yfir ykkur í dag.
ÞiS fluttuS til framandi landa,
þar forlögin völdu’ ykkur staS;
þiS voruS samt íslenzk í anda;
já, æfin ber vitni um þaS.
Þig funduS i erfiSleik öllum
til atorku, skapandi þrótt,
viS draumsjón frá dölum og fjöllum
og dagbjartri, íslenzkri nótt.
Því löngum var hugurinn heima,
þó heimkynni skopuSust tvenn ;
þaS ljúft var aS láta sig dreyma
um landiS, sem kærast er enn.
Þó lífiS meS harSkleifum hjöllum
oft heimtaSi tvöfaldan dug,
á móti þess gæSurp og göllum
þiS genguS meS einbeittan hug.
ÞiS storminn og straumana brutuS
og studduS hvort annaS í raun.
ÞiS hugástir barnanna hlutuS ;
og hver þekkir dýrarj laun ?
í minning um móSur og föSur
býr máttur, sem barninu’ er stjórn;
hann bindst ei viS staSi né stöSur,
en starfar frá eilífri fórn.
MeS kvöldroSans friSblæ á f jöllum,
meS fögnuS og hátíSabrag,
meS blessun frá börnunum öllum
er bjart yfir ykkur í dag.
|
Sig. Júl. Jóhannesson.
Gullbrúðkaup Mr. og Mrs. Hjörtur
Guðmundsson, Árnes. Man.
Æskustundir, æskugleSi,
æskuleikir, dýrust hnoss.
Bjartar vonir gistu í geSi,
greri rós á hverju beSi.
Saklaus æskan öllu réSi,
ástin þáSi og gaf sinn fyrsta koss.
Halur og sprund meS hjartaslögum
handaböndin knýttu sín.
Halur og sprund á heiSursdögum,
helgisiSa bundust lögum.
Allir vita af sjón og sögum,
sólin lengst á hæstu fjöllin skín.
Meiri kraftar, minni vandi,
maSur og kona á einni braut.
Lengst af fjarri föSurlandi,
í fimtíu ára hjónabandi,
kristin trú og kærleiksandi,
kynti ljósin, eyddi hverri þraut.
Líttu GuS á elliárin,
annmarkanna fullan skut;
kyrSin greiSi hvítu hárin,
kærleikurinn þerri tárin,
lina og græddu lúasárin,
lífsis gæfa falli í þeirra hlut.
Fr. Guðmundsson.
Einlæg ósk.
GuS, þú varst þeim huggun hlíf,
hjálp í stríSi og þrautum,
ver þeim áfram ljós og líf
lifs aS endabrautum.
LifiS hjón i lengd og bráS
latfi viS mein og baga;
hljótiS allra ást og náS
alt til siSustu daga.
L. A.
Um Ólaf Davíðsson
Eftir Davið Stefánsson
frá Eagraskógi.
t ________
I uppvextinum' dvaldi eg oft svo
vikum skifti á Hofi í Hörgárdal,
hjá afa mínum og ömmu, — for-
eldrum Ólafs DavíSssonar.
Eftir aS hann kom alfarinn heim
frá Höfn og settist af á Hofi, gafst
mér því nokkur kostur á aS kynn-
ast þessum einkennilega og hljóS-
láta manni.
Enda þótt eg væri þá barn aS
aldri, varS eg þess fljótt áskynja, aS
hann var í ýmsum háttum ólíkur
öllum, sem eg þekti.
Lærdóm hans og störf lærSi eg
síSar aS meta.
Þegar Ólafur dvaldi heima á Hofi,
bjó hann i suSurherbergi uppi á
lofti, sat þar allan daginn, og kom
aSeins niSur til aS borSa, þegar á
hann var kallaS, — og talaSi fátt.
ÞaS var eins og honum væri þaS
óviSkomandi, hvaS gerSist á heim-
ilinu og í sveitinni, viS gesti ræddi
hann helst ekki, nema þá, sem bein-
línis komu til aS heimsækja hann.
MiS furSaSi oft á því, hve þaul-
sætinn hann var uppi í herbergi
sínu, þar lifSi liann sínu lífi, einn
og sístarfandi. Mér fanst herbergi
hans vera einskonar helgidómur.
Þar mátti enginn hafa hátt, og eng-
inn snerta viS níinu. Þá sjaldan eg
kom þar inn starSi eg hljóSur á alt.
sem fyrir augun bar, Þar ægSi öllu
saman, en þó býst eg viS, aS alt hafi
veriS í röS og reglu.
Bækur og blöS Iágu hér og þar,
stórar arkir og smáir blaSsneplar
meS öllum regnbogans litum, hlaS-
ar af gráum og loSnum pappír — í
honum þurkaSi Ólafur grös sín. Á
gólfinu voru margir ómálaSir kass-
ar. — í þeim geymdi hann plöntu-
safn sitt.
Og þar var enn fleira: Ýmsar
bergtegundir. baukar, fullir af mold,
þari og skófir og annaS slíkt, sem
fæstum mundi þykja hýbíIaprýSi.
Út i horni stóS grasataskan, sem
Ólafur hafSi á bakinu, fulla af stein-
um, þegar hann druknaSi í Hörgá,
haustiS 1903.
Mér fanst einhver æfintýrablær
NUGA-TONE STYRKIR
LÍFFÆRIN
Séu líffæri yöar 'ömutS, eða þér kenn-
ið til elli, ættuð þér að fá yður NUGA-
TONE. pað hefir hjálpað mljónum
manna og kvenna I síðastliðin 45 ár.
NUGA-TONE er verulegur heilsu-
gjafi, er styrkir öll líffærin.
Alt lasburða fólk ætti að nota NUGA-
TONE. Fæst í lyfjabúðum; varist stæl-
ingar. Kaupið ekta NUGA-TONB.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyflð, 50c.
yfir þessari vistarveru Ólafs. Eg
vissi aS hann hafSi dvaliS erlendis
lengi, lengi, búiS í stórum borgum,.
gengiS um græna skóga. Eg þótt-
ist vita, aS hann væri lærSastur allra,
sem eg hafSi séS, jafnvel lærSari en
afi, sem las gríska bg hebreska doS-
ranta sér til skemtunar. Af þessu
hvorutveggja urSu hugmyndir mín-
ar miklar og auSmjúkar.
En mest af öllu furSaSi mig þó á
einveru hans, og ef til vill var þaS
mikiS hennar vegna, aS eg hugsaSi
nokkuS öSruvísi til hans, en annara
manna. Eg hafSi eitthvert óljóst
hugboS um þaS, aS í raun og veru
liSi honum alls ekki vel.
Hann minti mig aS nokkru leyti
á manninn, sem álfarnir héilluSu inn
í bergiS, og varS aS dvelja þar, enda
þótt hann þráSi alt af til manna-
bygSa.
Alt af var hann sístarfandi. HvaS
gat hann alt af veriS aS skrifa?
Enda þótt öll börn, sem kyntust
honum, elskuSu hann, bar eg fremur
til hans lotningu en ástarhug. Eg
skildi þaS ekki þ^á, aS hægt væri aS
skrifa sér til hugarhægSar. Eg
skildi þaS heldur ekki þá, hver Ól-
afur DaviSsson var. En meS aukn-
um þroska og aldri, kyntist eg lífi
hans og verkum svö mikiS, aS eg
dirfSist aS rita um hann nokkur orS
i þeim tilgangi, aS kynna hann hinní
uppvaxandi kynslóS i landinu.—
II.
Ólafur var fæddur aS Felli í
SléttuhlíS, 26. febrúar 1862. For-
eldrar hans voru séra DavíS GuS-
mundsson frá Vindhæli í Húna-
vatnssýslu og frú SigríSur Ólafs-
dóttir Briem frá Grund í EyjafirSi.
MeSan þau dvöldu í Felli áttu þau
viS mjög þröngan kost aS búa, en
björguSust þó af eigin atorku oS
iSjusemi.
f æsku gekk Ólafur aS algengri
sveitavinnu á sumrin, en stundaSi
aS vetrinum nám hjá föSur sínum.
Hann var snemma bókhneigSur
og námfús. Fimtán ára gamall sett-
ist hann í annan bekk Latínuskólans,
vel undirbúinn og þroskaSri en al-
ment gerSist um jafnaldra hans.
Stúdentsprófi lauk hann 1882, sigldi
þá til Hafnar, lauk heimskepisprófi
og las náttúruvísindi viS háskólann
um hríS, uns hann, af ýmsum óviS-
ráSanlegum ástæSum, hætti því
námi og tók aS gefa sig allan viS ís.
lenzkum þjóSfræSum. MeS hverju
ári sýndi hann þaS betur og betur,
aS hann var fullkomlega þeim vanda
vaxinn, aS skilja og meta aS verS-
leikum þá merkilegu fræSigrein.
Strax á unga aldri hafSi Ólafur
orSiS heillaSur af dulmætti þjóS-
sagnanna. MeSan hann var i Latínu.
skólanum kyntist hann Jóni Árna-
syni, frænda sínum, og varS honurn
mjög handgenginn. Má telja þaS
vist, aS gamli maSurinn hafi fremur
hva^: hann né latt til aS leggja rækt
viS íslenzk þjóSfræSi, og þá einkum
aS gefa sig viS söfnun þjóSsagna.
Þess gætir víSa í æskubréfum
Ólafs, aS hann hefir snemma vitaS,
aS alþýSa manna átti ekkert í fórum
sínum, sem betur lýsti innra lífi
hennar, en sagnir hennar og þjóS-
kvæSi. í þeim birtast hugboS henn-
ar um dulmögn tilverunnar, draum-
ar hennar og speki. Þetta vissi Ól-
afur DavíSsson, jafnvel áSur en
hann hitti Jón Árnason.
ÁSur en Ólafur fór í skóla var
hann farinn aS safna ýmsum forn-
um og nýjum fróSleik, þjóSsögum
og þulum. SafnaraeSliS var honum
meSfætt og rótgróiS, og óx meS
hverju ári. Á skólaárum sínum
safnaSi hann 4—5 þúsund íslenzk-
um orSum, sem hvergi voru í orSa-
bókum. SömuIeiSis safnaSi hann
íslenzkum bókum, og átti á tímabili
allmikiS. Meginhluta þess mun pró-
fessor Willard Fiske liafa fengiS,
hitt gekk í súginn, meSan Ólafur
dvaldi í Höfn.