Lögberg - 28.11.1935, Blaðsíða 7
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. NÓVEMBER/1935
7
Séra Johann Bjarnason
og frú hans heiðruð
á Gimli
Þann 18. nóv. f jölmenti fólk mjög
til kirkju lúterska safnaðarins á
Gimli. P'ólk var þar saman komiÖ úr
Gimli söfnuði, en einnig úr VíÖines-
söfnuöi í Húsavík, ÁrnessöfnuÖi og
frá Betel, en þessum söfnuöum
þjónar Gimli prestur, ásamt Mikley.
Tilefni samkomu þessarar var að
þakka séra Jóhanni Bjarnasyni og
frú hans vel unnið starf í þjónustu
safnaðarins og prestakallsins og
gleðjast með þeim sameiginlega
þessa kvöldstund.—
Síðla næstliðins vetrar var það,
að séra Bjarni sonur þeirra var kos-
inn af söfnuðum þeim er presta-
kallið mynda, sem eftirmaður föður
síns. En sökum veikinda séra
Rjarna, er lengi vörðu, hefir séra
Jóhann þjónað prestakallinu, en nú
er séra Bjarni, sem betur fer, kom-
inn til heilsu og hefir nýlega verið
settur inn í embættið. Mun þó fað-
ir hans þjóna með honum i vetur.
Prestshjónin frá Árborg, voru
viðstödd á gleðimóti þessu, eru þau
fyrverandi starfsfólk Gimli safnað-
ar, og frú Ingibjörg uppalin á Gimli
og um langt skeið kennari þar.
Stýrði séra Sigurður samsætinu,
sem hófst með sálmasöng, biblíu-
lestri og bæn.
Ávarpaðí hann svo heiðursgest-
ina; þakkaði þjónustu séra Jóhanns
og frúar hans i þarfir prestakalls-
ins. Gat hann þess að hvar sem að
séra Jóhann hefði starfað, hefði
hann verið dyggur og trúr starfs-
maður, þolinmóður í þfsbaráttunni,
og jafnan fús til sóknar og varnar
málefni fagnaðareridisins. Þakkaði
hann starfið í Gimli söfnuði en
einnig fyrir hönd kirkjufélagsins;
hefir séra Jóhann verið einn af af-
farasælustu starfsmönnum þess, um
síðastliðin tíu ár, er það vandaverk,
og var sérstakur vandi að verða þar
eftirmaður vors sártsaknaða, ágæta
séra Friðriks Hallgrímssonar. Söng-
flokkur Gimli-safnaðar söng söngva,
Miss Snjólaug Josephson spilaði.
Fóru svo 'fram ávörp frá hinum
ýmsu söfnuðum. Fyrsta ávarpið
las Mr. F. Ó. Lyngdal, kaupmaður,
forseti Gimli-safnaðar. Þakkaði
hann fyrir hönd safnaðarins þjón-
ustu og þolinmæði séra Jóhanns og
störf frúar hans á þessum umliðnu
árum. Ennfremur þakkaði hann
það, að þau hjón, er þau bráðum
legðu niður störf, eftirskildu presta-
kallinu son sinn að starfsmanni.
Fyrir hönd Árnessafnaðar mælti
Mr. Guðmundur Elíasson þakklæt-
isorð. Flutti hann séra Jóhanni og
frú hans hlýtt og laglegt kvæði
frumort.
Fyrir hönd Víðinessafnaðar flutti
Mr. Þorvaldur bóndi Sveinsson
ljúf kveðju og þakklætisorð og
heillaóskir.—Fagurt ávarp og þakk.
lætisorð frá Mikleyjarsöfnuði voru
lesin upp af þeim, er stýrði samkom-
unni. Var þess þar getið, að séra
Jóhann hefði þjónað þeim söfnuði
lengur en nokkur annar prestur. Á-
varp frá vistmanni á Betel var og
lesið upp, túlkaði það þakklæti og
hlýhug, er mun talað út úr hugum
allra á Betel. Mr. Lárus Árnason,
einnig vistmaður á Retel, mælti hlý-
yrðum til heiðursgestanna; þakkaði
hann séra Jóhanni persónulega bless-
andi áhrif og skyldurækni.
Peningagjafir voru og afhentar
séra Jóhanni og frú hans, frá öllum
söfnuðum prestakallsins og frá
Betel. Kom rnikill hlýhugur i ljós
gagnvart heiðursgestunum fyrir vel
unnið verk og persónugildi þeirra._
Séra Sigurður mælti nokkur orð
til frú Helgu Bjarnason. Eftir
fleiri söngva af hálfu söngflokksins
talaði séra Jóhann hlýjum vinarorð.
um; fléttaði hann inn í ræðu sína
frásögum af ýmsri reynslu fyrri ára.
Er séra Jóhann einkar skemtileg-
ur á ræðupalli og segir sögur greini-
lega og vel, svo að þær njóta sín sem
bezt. Eftir sálmasöng var svo spst
að ágætum veitingum, sem kvenfé-
lag Gimlisafnaðar framreiddi bæði
fljótt og vel. Var kvöldstundin
eirikar ánægjuleg.
Eg, sem línur þessar rita, get ekki
lokið við þær án þess að þakka séra
Jóhanni ágæta kynningu i nágrenni,
er varað hefir um full fjórtán ár;
fyrst er hann þjónaði í Árborg, en
eg á Gimli. Síðar er eg varð eftir-
maður hans í Árborg, varð hann
sóknarprestur á Gimli, varð það því
hlutverk okkar að verða eftirmenn
hvors annars. Betri nágranna í
prestsstöðu en séra Jóhann er ekki
hægt að hugsa sér. Hann er sannur
og göfugur maður, ágætlega gefinn,
heill og hreinn. Gunnreifur bardaga-
maður er hann, ef þvi er að skifta,
hann heldur fast á málefni sínu og
getur verið kappsfullur en einnig
sanngjarn og göfugur.
Er það einlæg ósk min og von að
kirkjufélag vort og vestur-íslenzk
kristni megi enn um langa hrið,
njóta staðgóðra hæfileika hans, er
við megum sízt án vera. Um hann
má með sanni segja að orð skáldsins
eiga vel við og eru góð lýsing:
“Þéttur á velli og þéttur
þolgóður á raunastund.”
lund,
Er eg einn af mörgum, sem árna
frú Helgu og séra Jóhanni og fjöl-
skyldu þeirra allra heilla og bið að
ferill hins unga prests, séra Bjarna,
n’egi giftusamlegur verða.
Sigurður Ólafsson.
Til stuðnings
Þeir herrar, Ásnvundur P. Jó-
hannsson og Sveinn Oddsson, hafa
konvið með uppástungur, sem Lög-
berg hefir birt nýlega, báðar tírna-
bærar og vitibornar, aðlútandi mögu-
leikum að koma til leiðar verzlunar^
sambandi við Ameríku — með is-
lenzkar vörur, og einnig með hér-
lendan varning til íslands. Sveinn
j skorar á lesendur að beita sér fyrir
þessu máli. Sérstaklega nefnir hann
íslendinga í Canada og spyr urn
stuðning. Sá, sem þessar linur ritar
er téðum uppástungum sanvhuga.
Fftirfylgjandi frásaga er orsök, í
þetta sinn, til að nota mál- eða rit-
frelsið:
Um tugi ára hefi eg átt bréfavið-
skifti við frænda minn á íslandi,
sem er gildur óðalsbóndi í Breiða-
fjarðareyjum. Nokkur ár eru liðin
siðan hann í bréfi bað mig að grensl-
ast eftir markaði fyrir æðardún. Það
er einn aðal-tekjuliður eyjamanna,
og mikið er af þeirri vöru hand-
leikið árlega á Breiðafirði. Eg vildi
reyna að sinna þessari bón og fékk
góðan mann mér til hjálpar, sem var
Mr. Baldur Sveinisson, þáverandi
aðstoðarritstjóri við Lögberg. Leit-
uðum við uppi nokkur helztu félög,
sem verzluðu með fiður og dún teg.
undir. Áttum tal við innkaupsmenn
þeirra. Á þeim tirna tókst okkur þó
ekki að fá ábyggilega áætlun um
verðmæti á virkilegum og velhreins-
uðum æðardún. Ekkert sýnishorn
höfðum við handbært og þar af leið-
andi vafasanvt um réttan skilning á
gæðurn vörunnar, sem um var að
ræða. Vitandi er margt hér, sér-
staklega tilheyrandi rúmfatnaði, selt
og keypt, og sagt að vera fylt upp
með æðardún, sem er þó ekki nema
bara smágert fuglafiður. Öllum bar
saman um að virkilegur æðardúnn
væri dýrmætur og sú vara sem héld-
ist í háu verði hérlendis.
Síðar í bréfi bað sami maður rpig
að komast eftir, ef eg gæti, hvort
mundi vera fáanleg héðan frá Ame.
ríku nothæf vél til dúnhreinsunar,
som Breiðfirðingar þarfnast mjög,
því gamla aðferðin og tækin reynast
erfið og seinleg. Ekkert hefir mér
tekist að finna til gagnlegrar fræðslu
um þannig lagaða vél. Eg hefi nú
bent á þessi atriði sem umhugsunar-
efni sérstaklega fyrir vélasölumenn
og umboðsmenn.
V'ancouver, B.C.
G. H. Hjaltalín.
Í"
Sigurjón Bergvinsson
Fœddur 26. febrúar 1848 — Dáinn 19. april 1934.
Þann 19. apríl (sumardag-
inn fyrsta) 1934, andaðist að
heimili sonar síns Thorkels,
640 Alverstone St., Winnipeg,
bændaöldungurinn og göfug-
mennið Sigurjón Bergvinsson.
Sigurjón var p r ý ð i 1 e g a
skáldmæltur; aðeins fátt eitt
af ljóðum hans var birt í ís-
lenzku blöðunum. Mikið orti
hann af tækifærisvísum, sem
bæði voru vel ortar og smelln-
ar. En það sem mest hreif
huga hans og sem oft varð
efnið í ljóð hans, var dýrð
Guðs, eins og hún birtist í stjörnum himinsins blómskrúði jarðar-
innar og skrúðgrænum trjám merkurinnar. Flest sem hann orti
var þrungið manngæzku, barnslegu trúnaðartrausti og hrifning.
Þ. Þ. Þorsteinsson skáld mintist Sigurjóns í ljóði, sem birt
var í 10. tölublaði Heimskringlu (5. des., 1934)- Þetta fagra og
sanna ljóð lýsir Sigurjóni sáluga og hugsunarhætti hans betur en
langt mál, og sýnir hvað skáldið skildi hann vel. Eg get ekki stilt
mig um að endurtaka part af því ljóði hér:
“Fólksins gleymdu fræðin, mist, Hagmælt tunga, hugur skýr
flestum betur unnir. hófst í borgir skýja,
Málrúnir og marga list dreymdi að sérhver dagur hýr
meir en aðrir kunnir. dásemd flytti nýja.
Öldnum þul og ungri sál
íslenzk þjóð á færra,
hennar öll sem matti mál
meira öllu og stærra.
Þar sem leizt mér lítið skjól
leiztu heilög regin,
sást frá þínum sjónarhól
sólskin hinum megin.’*
Sigurjón var fæddur á Halldórsstöðum í Bárðardal‘í Þing-
eyjarsýslu 26. febr. 1848, og.var því rúmlega 86 ára að aldri.
Bergvin faðir Sigurjóns var Einarsson. Móðir Bergvins var Helga
dóttir Bergþórs hreppstjóra á Öxará í Bárðardal. Friðbjörg móðir
Sigurjóns var dóttir Ingjalds og Þorgerðar, sem bjuggu á Hall-
dórsstöðum. Bróðir Friðbjargar var-Jón Ingjaldsson á Eyjadalsá;
hans dóttir var Helga kona Jóns Sigurgeirssonar hreppstjóra á
Hvarfi. Þau voru foreldrar Hannesar dýralæknis í Reykjavík.
Systkini Sigurjóns voru 10, öll dáin nema tvö, Soffía nú á
Gautsstöðum, ekkja Joseps Magnússonar, sem ættaður var frá
Reykjum og Baldvin, til heimilis hjá syni sínum Agnari á Sauðár_
króki. Dóttir Baldvins, Valrós, er gift Pétri Jónssyni kaupmanni
á Hjalteyri. Systkini Sigurjóns, nú dáin, voru: Arnbjörg, Anna,
Valgerður, Sigrún, Bergfríður, Bergvin, Jóhann og Sigurveig.
í bréfi að heiman frá tengdasyni Sigurjóns, Lárusi J. Rist á
Akureyri, eru eftirfylgjandi upplýsingar viðvíkjandi æfi þess
látna, eftir Sigurð Bjarnason frá Snæbjarnárstöðum, jafnaldra og
æskuvin Sigurjóns, í viðtali við Sigurjón L. Rist dótturson Sigur-
jóns sáluga:
'F’oreldrar Sigurjóns bjuggu fyrst á Halldórsstöðum. svo í
Sandvík í Bárðardal, svo á Grjótárgerði í Fnjóskadal; þaðan ætl-
uðu þau að flytja til Brazilíu vorið 1864. Skipið, sem átti að flytja
þau kom aldrei. Þá vistuðust börn þeirra á ýmsum bæjum í daln-
um. Sigurjón fór i Sörlastaði til Jóns óðalsbónda Sigfússonar og
Steinvarar dóttur Jóns Gunnlaugssonar prests á Hálsi í Fnjóskadal.
Fyrst var hann þar smali og vinnumaður. Hann lagði hug á Mar-
gréti dóttur Jóns, en hann var ríkur maður og vildi gifta dóttur
sína efnuðum manni og helzt lærðum.
Sigurjón var hvers manns hugljúfi og mesti skemtimaður,
góður hagyrðingur var hann eins og foreldrar hans og flest öll
systkini. Áhugasamur með afbrigðum að afla sér mentunar bæði
verklega og bóklega. Sigurjón var vinsæll maður í Fnjóskadal, og
stuðluðu menn að því að þau Margrét næðu saman. Þegar Sigur-
jón var úrkula vonar um að fá Margrétar, þá ætlaði hann að flytja
til vinar síns Guðmundar Daviðssonar, bónda og hreppstjóra í
Hjaltadal. Er Guðmundur kom á Krossmessudag til að sækja
Sigurjón, bað hann um samtal við hjónin, Jón og Steinvöru. Eng-
inn veit hvað þeim fór á milli, nema Guðmundur talaði máli Sig-
urjóns. Eftir þetta samtal fékk Sigurjón Margrétar og fluttist
aldrei til Guðmundar. Vorið eftir flutti Jón að Espihóli í Eyja-
firði, en Sigurjón og Margrét, sem voru nýlega gift, tóku við búinu
á Sörlastöðum, Þar bjuggu þau í 9 ár í ástríku hjónabandi eða þar
til Margrét andjðist árið 1885, og var banamein hennar tæring. Á
þessum árum var Sigurjón málsmetandi maður í sveitinni og fékst
við opinber störf.”
Margrét og Sigurjón eignuðust eina dóttur, sem hét Steinvör
Véfreyja, fædd 1881, dáin 1911; maður hennar var Björn Lárus
Jónsson, hreppstjóri á Seilu í Skagafirði. Jón faðir Björns var
Björnsson og bjó á Ögmundarstöðum. Kona Jóns en móðir
Björns var Kristín dóttir Steins í Stórugröf,. alkunns bónda á
sinni tíð.
Árið 1887 giftist Sigurjón Önnu Stefaniu frá Flatatungu,
dóttur Þorláks Pálssonar Þórðarsonar frá Hnjúki í Svarfaðardal
og Ingibjargar Gisladóttur Stefánssonar í Flatatungu. Systkini
Önnu voru Pálína fyrrum verzlunarkona á Akureyri, dáin í Reykja-
vík 1934; Guðný, gift Sigtryggi timburmeistara á Akureyri, dáin
1909; Gisli, dáinn 1894; Páll, við verzlun í Reykjavík og Þorkell,
veðurstofustjóri í Reykjavík.
Árið 1889 fluttust Sigurjón og Anna búferlum til Skaga-
fjarðar, bjuggu fyrstu þrjú árin í Flatatungu og svo átta ár í
Glæsibæ; þaðan fluttust þau til Canada 1900, .settust fyrst að í
Winnipeg um tíma, einnig áttu þau heima nálægt Broadview, Sask.
kringum þrjú ár. Þar nam Sigurjón land, er hann síðar seldi.
En lengst af áttu þau heima nálægt B'rown pósthúsi í Suður-
Manitoba. Þar keypti Sigurjón ábúðarjörð (320 ekrur). Það
heimili er í miðri íslenzku bygðinni. Við þetta heimili er samkomu-
hús bygðarinnar. Á tíð Sigurjóns og Önnu var þetta heimili mið-
punktur íslenzks félagslífs í þessari litlu, íslenzku bygð. Þó efnin
væru lítil á fyrstu búskaparárunum, jukust þau fljótlega vegna
dugnaðar, framsýni og ötullar hjálpar sona þeirra hjóna, svo heim-
ilið varð með allra myndarlegustu heimilum bygðarinnar. Þar réði
rikjum rausn og skörungsskapur, öflug trú á Guð; trú á stdtfið,
og trú á framtíðina. Þangað var gott gestum að koma og þangað
komu margir.
1 ársbvrjun 1922, eða ef til vill fyr, varð Sigurjón fyrir þeirri
sorg, að kona hans veiktist alvarlega, og þrátt fyrir það að margra
og góðra lækna var leitað, ágerðist veikin, og í júlí 1922 andaðist
hún. Sigurjón bar sorg sína i hljóði, en var aldrei samur maður
eftir.
Börn Sigurjóns og önnu voru fjögur: Margrét, Thorkell, Gísli
Bergmann og Ingibjörg. Bræðumir Thorkell og Gísli hafa nú
um nokkuð mörg ár átt heima í Wínnipeg; fengist við húsabygg-
íngar og viðarverzlun. Gísli hefir auk þess tvívegis farið til Is-
lands, verið þar um tvö ár við verzlun með móðurbróður sínum,
Páli, sem fyr er nefndur. Ingibjörg dó barn að aldri í Winnipeg
1902. Margrét giftist 1911 Lárusi J. Rist, kennara á Akureyri.
Margrét dó árið 1921, frá sjö ungum börnum. Nöfn þeirra:
Óttar f. 1912, dáinn 19321; Anna, Jóhann, Sigurjón, Regina, Ingi-
björg, Páll
Jósep Magnússon og Soffía systir Sigurjóns eignuðust tví-
bura (tvær dætur) 9. des. 1885, sem þau gáfu nöfnin Fanney og
Isfold. Sigurjón heimsótti systur sína Soffíu og bauðst til að
taka annað barnið að sér, og var það þegið. Þetta var i skamm-
deginu og yfir f jall að fara til heimilis Sigurjóns, og barnið aðeins
viku gamalt. Eftir að hann lagði á f jallið versnaði veðrið; gekk
að með mestu fannkomu og frosti, en hann með nýfætt barnið í
fanginu. Sigurjón sagði þeim er þetta ritar, að þetta hafi verið
erfið ganga. Hann ekki einasta óttaðist um heilsu og líf barnsins,
heldur líka þar sem nóttin náði honum á fjallinu, fanst honum
tvísýnt um að hann næði heimili sínu, en hann sagðist hafa beðið
Guð heitt og innilega, og hann hefði leitt sig farsællega til heimilis
síns. Og ísfold litlu varð ekkert meint við þetta ferðalag.
Sigurjón ól ísfold upp og naut hún sama ástríkis hjá honum
sem hans eigið barn væri, enda elskaði hún hann heitt og innilega.
ísfnld giftist Arna Ólafssyni 1906, og eiga þaú sjö mannvænleg
börn. Nöfn þeirra eru: Ólafur, Florence Jónína, Ragnheiður,
Sigurjón Gisli, Anna Ingibjörg, Árni og Margrét.
Þeim Árna og ísfold farnast vel. Eiga eitt bezta heimilið í
þessari bygð. Hjá þeim var Sigurjón til heimilis síðustu ár sin.
eða frá því þeir feðgar hættu búskap og leigðu lönd sín 1926, og til
þess er hann fór í heimsókn til Thorkels sonar síns í Winnipeg, en
þar veiktist hann og dó eftir örstutta legu.
Sigurjón var jarðsettur við hlið konu sinnar, Önnu, í grafreit
bygðarinnar, se'm er á landi því er hann átti, þann 24. apríl 1934,
að viðstöddu bygðarfólki og nokkrum vinum lengra að. Sóknar-
prestur okkar hér, séra Haraldur Sigmar frá Mountain, jarðsöng.
Sigurjón óttaðist ekki dauðann. í hans augum var dauðinn
ekki annað en aðeins stigbreyting. Hann leit á dauðann með
sömu augum og skáldið sem kvað:
“og dauðinn — hann er aðeins breyting öllum,
og okkar jarðlífs svið
er útborg ein frá Drottins dýrðarhöllum,
og dauðinn bara hlið.”
Thorst. J. Gíslason.
1
Fjárkláða hefir orðið vart í Rang-
árvallasýslu bæði í haust og vor,
þrátt fyrir að böðun fór fram á öllu
sauðfé þar s. 1. vetur. Var hún fyrir.
skipuð af stjórnarráðinu og fram-
kvæmd undir eftirliti Jóns Pálsson-
ar dýralæknis.—Timinn.
DANARMINNING
Guðný Bjarnadóttir dó á heimili
sínu að Silver Bay, Man., þ. 12.
nóv. 1935.
Guðný sál. var fædd á Hallbjarn.
arstöðum i Skógum í Suður-Múla-
sýslu þ. 20. júlí 1843, var 92 ára og
4 mánaða er hún dó.
Foreklrar hennar voru hjónin
Bjarnj og Guðný frá Ilallbjarnar-
stöðum í sömu sveit. Móðir henn-
ar var kölluð skáldkona, og er henn-
ar viða getið í íslenzkum sögum, til
dæmis i þjóðsögum Sigf. Sigfús-
sonar.
Guðný átti tvö systkini, Bjarna
og Áslaugu, og munu þau bæði dáin.
Á unga aldri giftist Guðný Arn-
finni Þorlákssyni frá Hrjót í Hjalta.
staðarþinghá, og bjuggu þau lengi í
Hróarstungu, í Jökulsárhlíð og fleiri
stöðum. Þau áttu eitt harn, sem dó
á unga aldri, en tóku til fósturs tvo
bræður Jón og Guðna, syni Björns
Hannessonar og konu hans Stein-
unnar Eiríksdóttur frá Hnitbjörg-
um í Jökulsárhlíð.
Manninn misti Guðný árið 1898.
Hann dó snögglega úr blóðeitrun.
Árið 1903 fluttist hún til Ame-
ríku með fóstursonum sinum. Þau
settust að nálægt Lundar, Man. Ár_
ið 1911 giftist Jón fóstursonur
hennar Sigríði Johnson frá Lundar,
Man. Nokkrum árum seinna flutt-
ist Jón ,búferlum til Silver Bay
Man. Guðný sál. var hjá þeim hjón-
um til dauðadags.
Hún var 60 ára er hún kom til
þessa lands og settj sig því aldrei
inn í þessa lands siði, venjur eða
mál og var því eins og svo margt af
eldra fólki, sem til þessa lands kem-
ur, útlendingur í framandi landi.
Hún var trúkona mikil. og eins og
margt af okkar gömlu íslendingum,
kunni hún mikið af sálmum og las
mikið Guðs orð.
Hún var skapstór, fór sínu fram,
var þó viðkvæm og nærgætin, og
góð að leita til er á þurfti. Þeim
þótti vænt um hana er þektu, og sér
í lagi börnum.
Hún var jarðsungin frá heimili
sínu, að Silver Bay, Manitoba, af
séra Jóhanni Friðrikssyni þ. 19. þ.
m. Margir af vinum hinnar látnu
voru við kveðjustundina.
Blöð á íslandi eru beðin að gera
svo vel að geta um lát þessarar konu.
Jóhann Fredriksson.
Um Ólaf Davíðsson
Framhald frá bls. 3
frá neinum. Hatm lifði sinu eigin
lifi, og hafði til þess fullan rétt. Og
nú er svo komið, að honum heyrist
aldrei hallmælt, en allir, sem bezt
þektu hann, minnast hans með að-
dáun og söknuði.
Ljúfari mann gat ekki í umgengni.
Venjuíega var hann sarnur og jafn,
hógvær og yfirlætislaus. Sjaldan var
hann f jörugur, en þó skemtilegur og
skrafhreyfinn við þá, sem hann gaf
sig á tal við, og þá sífræðandi, án
þess þó að reyna að sýna yfirburði
sina. Komið gat þó fyrir, að hann
talaði fátt eða ekkert dögum saman.
Eins gat hann verið stuttorður og
skjótorður, og eru mörg tilsvör hans
landfleyg. Hagmæltur var hann
vel, en lagði litla rækt við þá gáfu.
Bezt undi Ólafur sér í fámenni.
Foreldrum sínum og systkinum unni
hann hugástum, annars átti hann fáa
aldavini, en var meinlaust við flesta.
Og þó voru til menn, sem hann vildi
hvorki heyra né sjá, — helzt ekki
vera undir sama þaki og þeir. Voru
það einkum uppskafningar og sterti-
menn, því ekkert var honum f jær en
drembilæti og hégómadýrð. Þegar
Ólafur neyddist til að vera samvist.
um við slíka menn, var hann þur og
þyrkingslegur, og undi sér illa.
Aldrei mat hann menn eftir stöðu
þeirra og lærdómi, heldur leitaði að
manngildi þeirra, og mat þá eftir
því.
Sjálfur var hann fjarri því, að
leitast eftir mannvirðingum, og
skrifaði aldrei með það fyrir aug-
um, að upskera þakkir eða f jármuni,
heldur af því að honum var það eig.
inlegt að vinna, hann hafði ást á
starfinu, á þjóð sinni og fræðum
hennar.
Tveir vinir Ólafs kváðu eftir hann
látinn, séra Matthías og dr. Jón Þor-
kelsson. Kvæði þeirra beggja eru
ekki aðeins listaverk, heldur einnig
aðdáanlega góðar og sannar lýsing-
ar á Ólafi. Sá maður, sem jafn-
vitrir menn kveða um jafn innilega
og fagurt, hlýtur að hafa verið
gæddur óvanalegum gáfum og
mannkostum.
tslenzkuiv þjóðfræðum er vegs-
auki að verkum og nafni Ólafs
Davíðssonar. Og sögur um ýms
atvik úr lifi hans berast ennþá mann
frá manni, og eru að breytast í þjóð-
sagnir og æfintýr. — Lesb. Mbl.