Lögberg - 12.12.1935, Blaðsíða 2

o
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. DESEMBER, 1935
Trúmaður og skáld
A morgun, á aldarafmœli skálds-
ins, kemur lít bók með fjölda mörg-
um bréfum hans til ýmissa manna.
Menningarsjóður gefur bókina út,
en Steingrímur læknir, sonur skálds-
ins, hefir séð um útgáfuna og samið
formála.
1 bréfum þessum birtist Matthías j
eíns og hann var í liinu daglcga lífi |
og viðhorf hans á hverjum tíma. |
Bcr þar að sjálfsögðu mest á trú-
manninum og skáldinu.
Birtist hér hrafl úr bréfum þess-
umf og er það alis ekki tœmandi til
að sýna allan hug skáldsins og kenni-
mannsins til þessara mála, en cetti þó
að geta verið sjálfslýsing hans, í fá-
um dráttum,
1 einu af bréfum sínum til séra
Vald. Briems (1895) segir Matt-
hías:
“Svona mála eg,” skrifaði Rafael
Holbeini og dró beint stryk á bréf.
Svona hugsa eg, er eg, yrki eg.”
Þetta lýsir Matthíasi ef til vill
einna bezt í fæstum orðum, og á við
um bréfkafla þá, sem hcr fara á
eftir.
TROARBRÖGÐ
Or bréfum til séra Jóns
Bjarnasonar:
. . . Eg held hér kvöldsöngva 2.
hvert sunnudagskvöld í Glasgow,
fyrir troðfullu húsi, og trompa móti
fjandanum og öllum hérvilluskap
kirkjulegra og konunglegra hænsna.
Mitt kennimannlega prógram er
eiginlega að sýna þeim, sem vilja
sjá, að menn hafi enga trú, heldur
húmbug, ímyndun, hjátrú, kreddur,
svo og bendi eg á vissar guðleysur
eða göt í traditíónunum, þar sem eg
sé að það á við. Minn seinasti texti
var: “Vér erum ekki reiðinnar börn,
heldur ljóssins börn.”
Hefir þú lesið tröllið Parker?
(Discourses on Religion). Mikið
yfirtak! Af öllum líberalistum í
trúarefnum, sem eg þekki, kemst
þó enginn nálægt hinum góða og
guðdómlega W. E. Channing, og
flestar hans skoðanir tileinka eg
mér af hug og hjarta og — stend
við það! Að öðru leyti prédika eg
hér ekki opinberan unitarismus, því
um þrenningarlærdóminn hér má
segja, að það gildi einu hvar frómur
flækist, það er annað og meira vit-
laust í kirkju- (torf-kirkju-) garmi
landsins, kóngsins og biskupsins og
(eg vænti) Drottins, en sú kredda,
enda er réttast að taka þess konar
á þessum tímum með föðurlegri
mildi og fyrirsjón, en engum asa
(1876).
. . . Þú trúir ekki hver viðbjóður
brennur í mér gegn húmbúgi
“kreddanna.” Norska synódan er
mér hrein og bein viðurstygð og
lítið þægilegri en autodaféar trú
metódista, baptista og annara kirkju-
legra obscurasta, stendur og fellur,
hvað autoritet snertir, með hjátrúnni
og — engu öðru. Aftur getur andi
og ideur Jesú Krists aldrei eyðst né
glatast, af því hans skilyrði, er ekki
hjátrú éða neitt jarðneskt autoritet,
ekki heldur beinlínis neitt, sem við
getum formúlerað eða gert okkur
doktrín af (1878) . . .
. . . Blessaður kauptu hið sænska
rit Sanningsökaren, Tidskrift för
fornuft och praktisk kristendom!
Hafi maður einn neista af móral og
sannri guðdómsmeðvitund þá er
skylda manns að skila af sér, sem
allra fyrst, allri kirkjunnar dogma-
tik (1879).
. . . Það er einkum að þakka
“vini” okkar Jóni Ól. að eg snerist
svo fljótt á móti únítarahúmbúginu
ykkar. En þeir únítarar eru til, sem
mér geðjast bezt allra guðfræðinga,
svo sem Channing, Martineau og
ýmsir fleiri. Annars er mér hjart-
anlega sama um confessiones, ef
menn elska og óttast guð (1895).
. . . Fyrir mitt leyti er eg nú meir
en ánægður með tímans mikla intel-
lectualismi — það sem vitið á að
hafa 8 rétti til matar í hvert mál, en
hjartað fær eintóman reykinn af
réttunum! (1901). .
. . . Að þú kristiserar Brandesar-
bók kemur mér reyndar ekki á óvart,
enda þekki eg fyrir löngu ókosti Br.,
nl. gorgeir hans sálar og “dæmpede
orientalske Lidenskab.” Hans sym_
anti- og autopatíur eru risavaxnar,
t. d. hans kristindómsantipati, sem
er fanatisk, en hans snilli í fram-
setningu og flugvit hans, fróðieikur
og fjör er makalaust. Hins vegar
hans hærra gáfnafar ólíkt og hjá
þeim Davíð, Esajasi, Jesú Kristi og
Páli; þar er hann api, þar sem þeir
eru ljón og ernir. Þeir eru lifandi
fiskar í vatni, hann kryddaður fisk-
ur upp úr pækli (1884).
. . . Ekkert sýnir betur kirkjulegt
volæði í Noregi en saga Björnson.
Hefði Björnson alist upp við fætur
Channings, hefði hann ekki próstitu-
erað sig svo hroðalega sem trúar-
bragðaflón. En þegar eg átti tal við
hann 1872, var hann eins orthodox
og gamall hestur eða hánorskur
prestur. B. er undarlegt sambland
af stórskáldi og sérvitring — ýmist
niðri í norsku gljúfragili eða skoð-
andi öll ríki veraldar og vizku ofan
af Skagastólstindi; hann er hálfilla
að sér og ákaflega innbildskur og
ákaflega mikill “pólitíkus” af hin-
um fjósrauða flokki Norðmanna
(1886) . . .
. . . Pantaðu Saamanden, sem
Kristoffer Janson í Minneapolis
gefur út. Þar sér níaður hreinskil.
inn og einarðan guðfræðing og
kennimann. J. B. og þeirra “Sam.”
er bráðónýt og alt þeirra hierachi-
húmbug er mér — þér að segja —
abomination (1891).
. . . Útskúfunarlærdómurinn er sá
langversti refur í kirkjunnar hjörð;
hann eyðir meiru en allir aðrir varg.
ar til samans.
. . . Eg hefi aldrei trúað á, því
síður kent' Krist sem tóman mann,
því það er vist, að kristindómurinn
er farinn, hætti menn að trúa á Guð
í Kristó. Þar fyrir geta únitarar haft
réttara en hinir orthodoxu í fiestum
greinum. Hitt er að regera aftur í
páfamyrkur, þrældóm og idiotismus
(1891). . . .
. . . Þó eg sé mjög fjarri ortho-
doxíunní, vil eg annað hvort hafa
positívan kristindóm eða engan
(1894). . . .
. . . Eg er orðinn trúaður á spirit-
ismann og þykist hreykinn af. Að
almenningur aðhyllist þá hreyfingu,
er engin von, því auk hins ótrúlega
og alveg óskiljanlega í fyrirbrigðun-
um, sem menn helzt þurfa að sjá 0g
margsjá — hljóta hleypidómar
manna að fá nægilegan tíma til að
gefa upp andann, þeir eru lífseigar
bakteríur. Bæði trúlausir og trú-
aðir eru illa staddir að vígi. Þannig
reynist þetta í flestum löndum. Eg
stóð betur að vigi en fjöldinn, því
að eg var orðinn svo dauðþreyttur
á fræðum hinna positivu spekinga,
sem kitluðu mig fyr^t, en kvöjdu
! mig síðan (1909). . . .
. . . “Öll slík fyrirbrigði, þó engin
j brögð séu höfð í tafli, eru tele-
! pathisk,, clairvoyant, subliminær”
I etc. segja hinir vantrúuðu. En slíkt
! er óhugsandi þeim, sem sjálfir
1 reyna þessa staðhætti. Og niður-
j staðan er: Óumræðilegt nýtt evang-
elíum fyrir mannkynið, hið hálf-
æðra mannkyn með hinar mygluðu
dogmur og botnlausu vísindi nátt-
úruspekinnar (sem fer engu nær
I sannleikanum en skólaspeki miðald-
■ anna. . . .) Hér á Norðurlöndum
hefir hreyfingin lítinn þrótt enn,
enda er þess engin furða, þó að slík
j óumræðileg nýlunda þurfi meiri en
I einn mannsaldpr til þess að vinna
j sér heil lönd, eða háskóla. En við
1 skulum sjá eftir 100 ár-(i909).
SKALDSKAPUR
: Úr brcfum til séra Jóns
j B jarnasonar.
—t-Mikil deila gengur um Biblíu-
ljóð vinar vors. . . . Eg aðvaraði
séra V. B. fyrir 18—20 árum þegar
eg fyrst heyrði ljóð þessi (þ. e. út af
Nýjatestamentinu), að gæta vel að
og með fullri diskretion, að hér væri
ekki við lamb að leika sér;
sagði að hann skorti bæði nýja, ein-
falda trú og orientalskt hjartnæmi
til að vaða þann eld. Bæði þú og
Jfjörn Olsen (ekki að nefna séra J.
Helgason) sláið honum of mikla
gullhamra.
. . . Fyrir nærfelt 20 árum sendi
V. B. mér heila syrpu af biblíuljóð-
um sínum. . . . Mér þótti hann ieika
sér um of eða fara of léttilega með
hið yfirnáttúrlega, þ. e. Eg sá ekki
hvort hann trúði því eða ekki, og
sumstaðar, eða víða, fann eg ekki
neitt hjarta slá í kvæðunum, fann
ekkert nema fegurð, vísnasnild og
andríki. Hvort hann yrkir (eða
trúir) um bibl. sem bókstafl. innspír.
eða ekki hefir litla þýðingu fyrir
mcr (aðrir segi fyrir sig) en hitt,
hvort hinn heilagi forni eldur frá
Sinai brennur og logar í ljóðinu, það
er mér aðalspursmálið (1897). . . .
. . . Þú ert töluvert meira censor.
ius í garð séra Vald., þar sem þú
dæmir um síðari partinn. . . . En
rnáske sérðu nú það, sem þið ekki
gátuð eða vilduð sjá í fyrri partin-
um: að skáldið yrkir ekki eins og
orthodox prestur, heldur ekki sem
sérlegur tilfinningamaður, heldur
sem andríkur nútímamaður. Ljóðin
eru og ekki eiginlega löguð til upp-
hyggingar, eða andaktar, til þess eru
flest þeirra svo artificial (1898).
Or bréfum til séra
Valdimars Briem.
. . . Aðalgalli Sálmabókarinnar í
mínum augum er hinn fornorthodoxi
blær og andi (efni og efnismeðferð)
hennar. Sá sálmaboðskapur á ekki
við rétta bragliðu og kveðandi vorra
tima, og því síður við vort hugsunai -
form, sjón, heyrn, smekk, ilman, til-
finning, trú, von og kærleika.
(1886).. . .
| THOSE WHOM WE SERVE |
IN THE FIELD OF COMMERCIAL PRINTING sjj
AND PUBLISHING BECOME LASTING FRIENDS =
BECA USE— |
OVER THIRTY YEARS EXPERIENCE IN ENGRAV- ÍS
ING, PRINTING AND PUBLISHING IS PART OF H
THE SERVICE WE SELL WITH EVERY ORDER §§
WE DELIVER. =
| COLUMBIA PRESS LIMITED |
695 SARGENT AVENUE - WINNIPEG - PHONE 86 327
^^niHimniiliili||i|1|1|1||||ruil||||>|||11||||||1|1|1||||11||11111|llllull|1111|Wtulluul|1||1111111|lllil|11111||1111|lllu|inil||1111111|1|lulimilul|1111|llul|limu|1111|!|1111111111.......................11
. . . Við erum svo f jarri strauma.
brotum hins stórfelda mentalífs, og
svo margnegldir og bundnir í okkar
traditionum og idosynkrasium, að
æfin er farin hjá flestum á fimtugs
aldri. Svo er ;með Stgr.; mér finst
það litla, sem1 hann hefir kveðið síð-
ustu 15—20 ár, æði auðvirðilegt.
Gröndal má vera með, þó ólíku sé
elastiskari. Um nýju skáldin vil eg
fátt segja, Þ. Erl. er skástur og hef-
ir möguleika. Hannes hefir mest
flug og skap, en hans hugur er mér
helzt til mikið af þessum heimi.
(1895)-
. . . Það er fjarri sjálfs míns
skoðun að eg megi teljast “helzta
skáld, sem landið hefir átt,” að eg
þykist hadviss um, að það er góð-
feldni og þokkasæld, sem meir veld-
ur dálæti fjöldans á mér, en sann-
færing um yfirburði mma. Hvorki
Steingr. né Gr. eru sérlega vinsælir
menn, t. d. og það hefir myndað, að
eg hygg, eitt af orsakahvötunum á-
varpsins frá Reykjavík. Og svo eru
örfá önnur atvik. Skáld eru illa
comen surabel. Egill stendur oss
fremstur fyrir Torrekið og teknik
sína, H. Pét. fyrir trúarandríki, B.
Thor. fyrir — já, fyrir Eldg. Isa-
fold og Odd Hjaltalín (fyrir fátt
fleira er hann stórskáld — nema
tísku og tilbúna venju) ; og svo er
J. H. Hann er skáldið par excellence
sins köllunartíma og landsins, en
abstract enginn afburðalistamaður
eða stórmenni andans. Það erum við
heldur ekki neinir hinir. Steingrím.
ur er djúphygginn og fyndinn, við
Gröndal höfum mál og braglist bet-
ur til taks, svo og allir eða flestir
hinir yngri, sem standa á herðum
okkar. Að viti og braglist ert þú
jafnari og hreinni í orði og verki en
við allir. . . .
.... Vera má að viss tilþrif og
“spotaneitet” komi fram hjá mér,
en þá fylgja þeim guðvef ótal bless-
aðir bláþræðir og fátækt. Því mig
hefir alt af angrað einhver efna. og
getuskortur mitt í þvi að nóg eða
of mikið var fyrir framan hendurn-
ar, að mér sjálfum fanst (1905). . .
. . . Geri eg lítið úr Bjarna? Alls
ekki. En andríki og afl gerir engan
mikið skáld, heldur góð og auðug
ljóðagerð. En sem annar dioscuri
má hann mín vegna hafa annað önd.
vegið — helzt það syðra samt! Eg
las í rúmi minu “Tvistirnrö.” Þeir
byrja laglega báðir þeir besefar, og
þó Slembir betur, en ekkert kvæðið
lofar miklu, eða hefir nýjan neista
að eg get fundið, og síður bvrja
þeir en báðir aðal-Gvendarnir gera:
sá á Sandi og hinn á gandi (1906)
. . . Eg hefi stúderað hinn ramma
Stephan G. í Klettaf jöllunum. Ekki
impónerar hann mér né fullnægir til
lengdar — fremur en E. Ben. Hann
er höf uð-sliiúd, en hjarta-skáld ekki.
Menn, sem hvorki eiga trú eða von
né kærleika, duga lítt sem skáld.
(1910). • • •
. . . Hann gellur hátt, en flýgur
Iágt, eins og viss fríður fugl, og
sem lyriskt skáld skortir hann arn-
súg og eðlilegt flug; yrkir vel með
höfðinu, en sem Ieirskáld með hjart-
anu. Eg lofaði hann að vísu sem
spakan mann og orðhagan, en sagði
honum prívat hvað mér þætti helzt
að, og tók hann því með ró, sem
skjallinu. Sem karakter er hann á
sinn hátt mikilmenni, og hefir með
gáfum sínum snemma lært “nil
admirari” — Fari hann vel! Hann,
eins og E. Ben. og G. á Sandi, eru
allir af sama tæi. Og svo lítið frum,
legt, sem eftir okkur eldri liggur,
verður ef til vill dómurinn sá, að
enn minna orginalt fylgi þeirra
ljóðalist. (1917).
Or bréfi til séra Jóns
Jónssonar, Stafafelli.
. . . Mikið býðst af bókunum!
Hvernig á landið að rísa undir öll-
um þessum ósköpum, sem á þjoð-
ina er rutt af viti og vitleysu ? Þetta
ætlar að vera eins konar seltsem-
gullöld, sem ætti að boða ekta gull-
öld 3014! Er það of djúpt tekið í
árinni? Svo heldur víst okkar lipr-
asti lyrikus Guðm. Guðm., því í
Ljósaskiftum sínum lætur hann
okkar öld birtast Þorgeiri eins og
gullöld; en svo bjartsýnn er eg síður
en ekki. En þó eru þau ljóð Guðm.
gull — það sem þau ná, og mátuleg
ádeila móti Örlögum guðanna —
hinu dárlegasta kvæði, sem á íslandi
hefir verið ort. En sem eþiskt eða
sögulegt skáldrit er þessi fagra
Ijóðagerð alt of naividealismus, og
alþýðu að litlum notum; vantar alt
raunverulegt; þ^Ö er symfoni frem-
ur en söguljóð. — Guðm. þarf að
sigla; hann er of dreymandi og rósa-
skýjalegur fyrir þjóðina, en brag-
snillingur er hann og verður. Bæk-
ur þeirra Guðm. Magn. og E. Hjörl.
eru bókmentum vorum yfirleitt til
sóma; svo og leikur E. H. Lénharð-
ur. — Stórmerkilegur er sá furore
og frægð, sem okkar millibilspoetar
gera í Danmörku. (1914).
Or bréfi til Kristjáns
Albertssonar.
. . . Látið mig heyra ef þér yrkið
lítið og einfalt ljóð (Ballade), t. d.
“Andlát Jóns Vídalíns,” eða “Snorri
goði horfir á hraunið brenna,” eða
visu um “Æra-Tobba” eða — —
bvað? Annars eiga ung skáld að
eiga fúlla licentiam poet. quid-quid
liceat Componendi et eligendi. Les-
ið aldrei nema góð skáld, aldrei
nema andríkar bækur, aldrei nema
göfugustu og beztu höfunda. Höf-
uðskáld Norðmanna, og meiri B. B.
og Ibsen, var og er Wergeland; höf.
uðskáld Svía voru Tegnér og V.
Rydberg, Finna Runeberg og Tope-
Iius. Síðan eru rýrari skáld, einnig
hjá Dönum, síðan þeirra beztu mær-
ingar dóu: Oehlenchlæger, Paludan-
Múller og H. C. Andersen. Hjá
oss enga vert að elska nema Jónas
einn (1914). —Lesb. Morgunbl.
10. nóv. 1935.
Hans á Seljamýrum
Eftir Johann Bojer.
Hann bjó langt inni á milli fjall-
anna, en raunverulega átti hann
heima á sjónum; það var nú það
kynlega við Hans.
Þegar hann var ungur, ók hann
á sleða viðum úr smiðju og gamalli
skemmu neðan úr sveitinni og inn á
heiðarnar. Hann bygði úr þeim lítið
hús, til að búa í, og f jós undir sama
þaki, langt frá öllum mannabygð-
um. Þegar stundir liðu, ræktaði
hann landsskika kring um hreysið,
til þess að geta aflað heyja handa
kúnni og nokkrum kindum.
Leiðin niður í sveitina var löng og
trfið. Fyrst var tveggja tíma gang.
ur eftir fjárstíg, sem lá yfir ása og
kamba, síðan tók við þjóðvegurinn,
sem lá í ótal bugðum niður brattar
hlíðar, langt, langt niður. Það
reyndi á hnén að ganga undan öllum
þessum brekkum. En gangan upp-
eftir var þó miklu erfiðari, því þá
bar hann bagga á baki, og þá reyndi
bæði á bakið og fæturna, og svo
lungun. En einn góðan veðurdag
var með honum lítil stúlka, þegar
hann fór upp eftir. Og nú var hann
orðinn svo efnaður að eiga hjólbör-
ur. Á þær hafði hann f jötrað skrín.
ið hennar og dragkistuna, því að
þau voru á leið upp á milli f jallanna
og ætluðu að verða hjón. En þegar
þjóðvegurinn endaði, var ekki leng-
ur hægt að aka hjólbörunum, því
göturnar voru krókóttar og grýttar
fyrir þetta farartæki. Og loks varð
hann neyddur til að taka flutning
konunnar á bakið og bera hann.
Áður hafði hann flutt rúmið sitt og
koffortið á sama hátt. Bakið á hon-
um var óbilandi.
Öllum var það ráðgáta, hvers-
vega hann hafði bygt sér bæ langt
uppi til fjalla. Því hann var sjó-
maður, óvenjulega góður sjómaður,
sögðu menn.
Sjaldan Iét hann sjá sig í sveit-
inni, nema hann kæmi til að róa. En
þegar hann hitti menn að máli, lét
hann dæluna ganga, og það sem
hann sagði, kom alt öfugt út úr hon-
um og var hlegið að því um alla
sveitina.
En við skulum virða hann fyrir
okkur á sjónum. Ekki á langferð,
ekki á stóru skipi með stórri áhöfn
og vönduðum útbúnaði. Nei. Hann
átti sjálfur lítinn bát og í honum átti
hann raunverulega heima, þar leið
honum vel,—bezt þegar hann var
aleinn. Hann var sá bezti fiskimað-
ur, sem sögur fóru af.
BC-2
STYRKIR TAUGAR OG VEITIK
NÝJA HEILSU
N U G A-T O N E styrldr taugarnar.
skerpir matarlyst, iiressir upp á melt-
ingarfæri, stuðlar að værum svefni. og
bætir heilsuna yfirleitt.
NUGA-TONE hefir gengið manna á
meðal í 45 ár, og hefir reynst konum
sem körlum sönn hjálparhella. Notið
NUGA-TONE. pað fæst í öllum iyfja-
búðum. Kaupið hið hreina NUGA-
TONE, því fá meðöl bera slíkan árang-
ur.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
Á vorin í apríllok, þegar vetrar-
stormana lægir og fjörðurinn er
orðinn lygn og fagur milli fjallanna,
fer ufsinn að ganga. Það eru ef til
vill nokkrir smábátar að veiða lýsu
eða stútung nálægt landinu, en alt í
einu líta fiskimennirnir upp. Þeir
heyra garg og læti utan af firðinum.
Ha, — ufsinn er kominn. Þeir inn-
byrða færin í snatri, leggja að landi
og búa sig út með betri veiðarfæri
og beitu. Og svo róa þeir út á f jörð.
Ufsinn er kominn!
Ufsinn! segir hálfblindur karl í
einum fiskikofanum, og hann fær
stúlku með sér ofan að bátnum og
leggur síðan frá landi. Og langt
inni á heiði er gamall maður með
rautt skegg og gult hár, sem fellur
silkimjúkt niður á herðar. Augna-
hár'hans eru hvít. Þetta er Hans á
Seljamýrum. Hann var að binda
stóra viðarbyrgði og beygir sig siðan
niður til þess að láta hana á bakið.
En hann sezt og horfir um stund út
á fjörðinn. 1 dag er hann bjartur
og skínandi, líkt og silfurrönd milli
hárra bláu fjallanna. Þarna að
ofan er gott útsýni, hann minnir á
öm, sem lítur yfir undirlendið. En
hingað, þar sem annars finst aðeins
mosa- og skógarilmur, berst þó eigi
að síður einskonar sjávaríykt, þó að
enginn nema hann greini hana.
Nasirnar titra lítið eitt. Hann býr
á fjöllum og finnur sjávarlykt. Það
á nú við hann. Hann langar til að
syngja, og hann fer að raula vísu,
sem hann lærði, þegar hann var
ungur.
Nú, — þarna er bátunum róið út
á f jörð. Skygnið er víst ekki eins
gott og áður. En það er áreiðan-
legt, að bátunum er ýtt frá landi.
nesinu, Fugl! Máfar! Það er ufsi
Og er ekki hvítt ský þarna úti hjá
á firðinum ! Ufsinn er kominn !
Hans á Seljamýrum stekkur á
fætur og hleypur beina leið niður
fjallið. Það verður að hafa það þó
að hann komi ekki heim í kvöld.
Ufsinn er kominn. Bognir fætur
hans eru liðugir á vegleysunni,
hann hoppar á stein af steini, á þúfu
af þúfu, ekkert spor er misstigið og
hann hrasar aldrei. Skógurinn
kemst á hreyfingu, þar sem hann
smýgur beint í gegnum hann. Það
kólnar úti á firðinum, þegar liður á
kvöldið, en enginn spyr eftir því,
hvort gamli maðurinn sé skjóllega
búinn. Nei, það er annað, sem skift-
ir meira máli: Hann Hans ætlar á
sjó. Ufsinn er kominn !
Bátarnir róa aftur og fram þar
sem fuglinn ríkir. Rárnar skaga
marga faðma aftur fyrir bátinn. Þær
eru þrjár hvoru megin og ein við
stefnið. Og lengra aftur sjást lín-
urnar með öngul á endanum og
beitu sumar, en aðrar með lítinn tin-
fisk, sem hefir öngul út úr munnin.
um. Stöngin svignar alt í einu, því
fiskur hefir bitið á og vill ekki láta
undan, stöngin svignar meira og
meira. Það gljáir á fisk í vatns-
skorpunni, hann er dreginn nær, og
við siðasta átakið virðist hann ætla
að sprikla upp í bátinn. í sama bili
svignar önnur stöng á sama hátt, og
sú þriðja, — allar í einu, gáðu nú
vel að, nú er um að gera að vera
handfljótur!
Smáufsinn er sprettharfur. Hann
tekur sveiflur líkt og í dansi á bylgj-
unum, hann langar til þess aS
skemta sér í kvöld. Hann spriklar
og ólátast, hoppar og leikur sér,.
honum leyfist víst að vera gáska-
fullur, þó að hann sé ekki annað en
smáufsi. Og máfarnir uppi í loftinu
stinga sér eftir honum, garga, lyfta
sér með eitthvað gljáandi í nefinu,
sem spriklar; þeir eru neyddir til að
sleppa tökum oft og einatt, því að
bráðin er þung og stór. Garg á nýj-
an leik, — bræði vanmáttarins, væl
og ólæti.