Lögberg - 19.12.1935, Side 1

48. ARQANGUB || WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 19. DESEMBBR, 1935. NÚMER 51 1
i FRIÐUR Á JÖRÐU OG VELÞÓKNAN YFIR MÖNNUNUM! |
Ljóð
Eftir Jakobínu Johyson.
VÖKUDRAUMUR VIÐ VATNIÐ
• (Þingvallavatn)
Brot úr Jólakvœði
Eftir Charlotte Petenyi,
Jólatrén ilma! Englar Drottins ncerri!
Æskunnar gleði er hugljúfari og skærri!
Eilífum friði ástarletruð saga,
opin og skýrð í faðmi jóladaga. /
Töfrahjúpur friðarsælu fagur
færist yfir löndin. Nótt og Dagur
höfuð beygðu hljótt og þakkir gjörðu:
Herrann sagði: “Verði kveld á jörðu.”
Ljósbylgjur hægar úr frá arineldi
eilifðar blómum strá á jólakveldi.
Hjörtum er undan sorg og kulda svtða
send eru jólin til að mýkja og þíða.
Stjömur frá löngu liðnum jólakvöldum
lýsa nú skært á horfins tíma öldum.
Finn eg í rústum framliðinna ára
falinn er ylur margra sælutára.
Mannvizkan hljóðnar, hjartað eitt má tala
heitustu þránni verður nú að svala.
Astvinir kvaddir upp af tímans bárum—
örmum vefjast — sem á liðnum árum.
Jólatrén ilma enn frá æskudögum,
ómurinn deyr af tímans vængjaslögum.
Fylling það mundi minna dýpstu vona,
mætti eg, Drottinn, lifa um eilífð svona!
Watson Kirkconnell: Canadian Overtones.
Hjálmar Gislason tslenzkaði.
Bláátjarnan
Er skammdegið húmslæðum hampar
og hafaldan gnauðar við skor,
úr firðinni blástjarnan brosir
svo bliðlega niður til vor.
Hún glampar frá himnanna höllu
í heiðríkju niður á jörð
og lýsir upp húmstigans heima
og heldur að nóttugmi vörð.
1 seiðandi náttrökkurs næði
við niðandi elfinnar mögn,
lauga sig blástjörnu börnin
og blunda í heilagri þögn.—
Og hver, sem að manngöfgi meitlar
í mannkynsins útþrá og spor,
er glampi af blástjörnu brosi
og blikstafur Ijóss meðal vor.
Davíð Björnsson.
Jólin í Ási 1933
Klukkan var orðin 6, drengirnir
voru ekki komnir mieð féð. Úti var
svarta myrkur eins og )>að getur orð-
ið svartast í alauðri jörð um jóla-
leytið.
Það var svo hljótt í kringum mig
í eldhúsinu. Litlu stúlkurnar voru
inni að reyna að skreyta gömlu bað-
stofuna og færa hana í jólastakk.
1 þögninni ryfjast upp svo margar
minningar. En í kvöld mátti ekki
bugast af tárum og trega, í kvöld
varð eg að vera sterk og glöð—eina
fullorðna manneskjan á bænum varð
að hafa vald á sínum eigin tilfinn-
ingum. Eg hafði líka svo margt að
þakka. Og nú í kvöld vorum við
enn öll heilbrigð, og allur hópurinn
minn enn þá heima hjá mér. Sá,
sem alt gefur hafði styrkt og bless-
að þetta veika heimili, svo að ekki
hafði þurft að leita hjálpar annara,
og með nægjusemii höfðum við nóg.
Að sönnu gat eg engar jólagjafir
gefið börnunum. En eg hafði svo
oft og einlæglega beðið hinn mikla
mátt, að gefa okkur öllum gleðina
að jólagjöf, og eg treysti að hann
hefði heyrt þá bæn.
Bæritin var opnaður og dreng-
irnir komu inn hressir í bragði. “Við
fundum allar kindurnar, en vorum
svona lengi af því að við gáfum
öllum skepnunum aukabita, af því
það er jólanótt; og þær urðu svo
glaðar. Þú hefðir átt að sjá það,
mamma!” Nú var mál að fara að
baða sig og laga sig til. Systurnar
aftóku að nokkur fengi að koma
inn nema veya alveg hreinn. Það var
orðið svo “fínt” inni, og np voru
þær að útbúa lampana og ljósáhöld-
in. í göngunum átti að loga á lukt-
inni en gamla, íslenzka lýsislamp-
ann voru þær að dubba upp i f jósið,
kýrnar máttu ekki vera í myrkrinu í
kvöld. I Ási var aðal jólaeyðslan
fólgin í ljósunum.
Þegar við vorum sezt að borði,
hrein og glöð, sá eg að það voru
Tjölduð er búð mín og tilbúin hvíla,
tunglskinið býður mér þó næturferð.
Glampar á vatnið — en dreymandi drangar
draga’ að sér hug minn, og eg lúýða verð.
Héraðið sefur — en eg hlýða verð.
“ Velkomin,” 'heyri eg frá vinlegum kletti,
“ velkomin, heitast þráða ástin mín!
Hönd minni treystu — og horf mér í augu,
hér hef eg langan aldur beðið þín,—
bent þér á klettinn minn og beðið þín!”
A eg að trúa og treysta þvi, eg vakif
Talar þar huldu-sveinn við opnar dyrf
—Örugg eg trúi, því augu hans lýsa
ástúð — og Ijóðum, sem eg kunni fyr,—
islenzkum Ijóðum, sem eg unni fyr.
Geng eg í klettinn, — þar gefur á að líta
gimsteina fagra, sem hann býður mér,
hafi eg viljann og hug til að vaka,
hug til að lifa fagran draum með sér,—
dýrgripi eignast þar og draum með sér.
Nóttin er liðin, og loforð batt eg,
loforð við huldut-svein í Jóru-kleif.
—Iluldur og vættir mér hjálpi’ að efna:
hugrökk að treysta hverjum draum, er sveif—
út fyrir önn og myrkur órugt sveif.
ÞÚ RÉTTIR MÉR ILMVÖND
Þú réttir mér ilmvönd af íslenzkum reyr,
—eg atburðinn geymi.
Hvert árið sem líður eg ann honmn meir,
þó öðrum eg gleymi.
Mig greip einhver suðræn og seiðandi þrá
að syngja hér lengur.
Við íslenzkan vor-ilm til viðkvæmni brá,
svo vaknaði strengur.
Þann ilm-vönd, sem gaf mér þín islenzka hönd,
er unun að geyma.
Eg flyt hann með ástúð að fjarlægri strönd
úr fjalldalnum heima.
TIL DALBÚANS I AÐALDAL
(14. júlí 1935)
Et kyngi fylgdi kveðju
á kærum bernskuslóðum,
þá yrði möl að akri,
en úfið hraun að Ijóðum.
1 morgun þegar mistwr
var mærum geislum rofið,
kom hugur minn úr hringferð
og hafði hvergi sofið.
Hann leið um bjartar leiðir
á leið til bernskudaga.
—Þeir urðu eftir “heima,”
og ufrá þvi varð saga. ’
Þeir urðu eftir “ heima,”
en eru þó að kalla.
með Laxár nið hjá Nesi
og návist Kinnarfjalla.
Og hvenær sem eg sá þá,
eg sá þá skýrt í spegli,
í umgjörð aftanroðans,
með æfintýra dregli.
Þvi fann eg þig við flóann,
er fór eg “heim” að leita.
—Að leita að Ijúfum þáttum,
sem Ijóð og fjarlægð skreyta.
Þú beiðst með breiddan faðm-
inn, ,
—eg blómin heyrði tala.
Og fákur þinn var fleygur,
þú fluttir mig til dala.
KVEÐJUR
Klettaborg og blóm á vengi
bjóða hug til vinaþings.
—Breiðu höfin brúar lengi
bróður-kveðja Þingeyings.
Eitt er það sem a/ndinn kviðir,
eins þá glöð með vinum hlæ,
—eg hlýt kveðja ein um síðir
ættfólk mitt á hverjum bæ.
Hvislar höfug undiralda,
eins þó ræður hljómi’ í sal,—
fley þitt bíður, burt skal halda,
burt úr kærum æskudal.’
Þégar blærinn ber mér orðið,
bið eg fjöllin Ijá mér þrótt.
Kveðjuljóð mitt legg á borðið,
léynist síðan bwrt um nótt.
Færi elliár mér kulda,
eða sigli von í strand,
leita mun í dalinn dulda
draumfley mitt um Norðurland.
“Eimreiðin.”
næstum undur hvað litlu stúlkurnar
höfðu orkað að gefa gömlu baðstof.
unni sérkennilegan jólablæ.
Elzti drengurinn, húsbóndinn, 15
ára gamiall, sagði alt i einu:
“Mamma, eg ætla að syngja fyrir
þig sálminn ‘Heims! um ból,’ eg
kann hann vel og lagið líka, og eg
finn að eg get sungið núna.” Og
yngri drengurinn sagði þá brosandi:
“Eg á líka dálítið, eg er búinn að
smíÖa jólatré og láta einir og beiti-
lyng á það, og við eigum ögn af
kertum síðan í fyrra.” En yngsta
stúlkan 6 ára, bjartasta jólaljósið
okkar allra, kom með hendurnar
upp um hálsinn á mér og sagði: “Eg
bara kyssi mömmu.”
Jú, víst mátti eg vera þakklát, enn
var eg auðug af því sem bezt er i
þessum heimi, þrátt fyrir minn
mikla missi og djúpu sorg.
Ljósin loguðu skært og litlu and-
litin voru glaðleg og raddirnar hreiti-
ar og skærar, þegar systkinin gengu
í kringum jólatréð og sungu.
From a Flower Legend
(By Helen Swinburne, Midnapore)
Within a garden fresh and cool with dew,
God walked — and saw each lovely thing
Alight with color, heard the song birds sing
Their melodies anew.
Around His feet, the daisies in the grass
Watched their Creator pass;
And then"— God heard a sad complaining sigh—
A voice that sobbed “80 small—so white am I!”
“ Amongst tþe glowing colors and the grace
Of roses, and of poppies all aflame,
Amongst a myriad of flowers, I came
With only a white face
And golden eye that opened wide to see
Others surpassing me,
Only a daisy from a bud uncurled
Giving a little beauty to the world.”
The mournful voice was still, and then God spake:
“So shall the little daisy be, from hence
The emblem of childhood and of innocence,
And higher thoughts awake
Within the heart, than any other flower.”
Rejoicing in its power
The daisy blushed, and from that day it grows
In happiness, its petals tinged with rose.
Chriátmas
By Richard Beek
Across the silver-waves of crusted snow
Bells chime the song of Christmas once again,—
The song of songs, the heavenly symphony:
“Peace unto earth — good will among men!”
Above tþe hoof-beats of the wintry wind
Softly the “still, small voice” is heard again,
Sweet as the morning-breeze when spring is young:
“Peace unto earth — good will among men!”
Upon the blue of heaven’s endless sea
The starry hosts the tidings ivrite again,
Coursing their orbs in speechless ecstasy:
“ Peace unto earth — good will among men!”
Ring, clear-voiced bells; speak loud, ye shining stars;
Let every lieart take up the glad refrain;
Whisper it, breeze; proclaim it, morning sun:
“Pcacegmto earth — good will among men!”
Vissulega hefir Drottinn sjálfur
svift í burtu sorg og áhyggjum og
gefið gleði í hjörtun, — heyrt bæn-
ir okkar. Þegar börnin'voru háttuð
í litlu rúmin sín las eg jólanætur-
lesturinn, hina dásamlegu ræðu séra
Haraldar Níelssonar: “Það er yfir
oss vakað.” Á eftir lásu þau með
mér “faðir vor” öll í einu. Að því
loknu buðu þau góða nótt og sofn-
uðu vært. Eg sat um stund og lof-
aði huganum að reika aftur og frani
um liðna og ókomna tíð. Alt af
sama leitin og sama niðurstaðan
traust og hjálp var hvergi að finna,
nema hjá honum einum, sem allar
bænir heyrir, alla neyð sér.
Eg gekk til hvílu þakklát í hjarta.
LTndarlega sjóndapurt ert þú, manns
auga! Eflaust er vinurinn okkar
horfni hjá okkur í kvöld. Eg finn
það svo glögt, en eg fæ ekki að sjá
hann fyr en hinn líknsami svefn lok.
ar augum mínum. Guð gefi að hug-
ir okkar væru nógu hreinir til að
gleðja hann.
Einnig munu neistar frá hugumi
fleiri vina hafa ylað hér upp í kvöld,
og munu oftar gera, hvaða leiðir
sem þeir koma um ómælisgeiminn.
Drottinn, gefðu okkur öllum gleði
og styrk til að vinna það hlutverk,
er þú hefir okkur ætlað.
Með hugheilu þakklæti sendum
við séra Birni B. Jónssyni þessi fá-
tæklegu orð, fyrir hans hlýhug og
fyrirbænir til okkar. Vonum að
hans hlýhugur hvarfli sem oftast til
okkar í torfbænum á jólunum.
Með beztu óskurn.
Sigríður Jóhanncsdóttir
“Ekkjan í Ási.”
JÓLAKVEÐJA TIL VINA
Sólin á jólunum signaða, bjarta,
Sólin i ásjónu Guðs og hjarta,
Sólin i jötunni, landa og lýða,'
Lífssólin bjartasta eilífra tíða.
Vinunum okkar sé vorhlýja sólin,
Vef ji þá hlýjustum geislum um jólis
Lýsi þeim eilífa ljósið Guðs bjarta,
Ljósið í ásýnd Guðs sonar og hjarta.
Einlæglegast,
Erika, og Steingrímur Thorlákssrn.