Lögberg - 19.12.1935, Blaðsíða 6

fí
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. DESEMBEÍR, 1935.
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
Auk Jiess sá hann fram á að hann
mundi verða að tapa einhverju af sérréttind-
um sínum og mundi þurfa að hliðra til fyrir
þeim, bæði með því að eftirláta þeim sætið
sitt við arininn og borðið, og taka lakari sæti
sjálfur, hann sá og fram á það að liann mundi
verða að gera sér að góðu að fá bara hálsinn
af fuglunum og sporðinn af fiskunum, sem
væru bornir á borð, í sinn hlut. Hann sagði
að drengir væru alt af látnir sitja á hakanum
fyrir stúlkunum, og hann sagðist alt annað en
hlakka til komu þeirra. Hann var svo óánægð-
ur með þetta ráðslag bróður síns, að hann
steig á stokk og hét því, að hann skvkli kvelja
og stríða þessum stelpum eins mikið og hann
mögulega gæti.
Stúlkur að koma til þess að vera hér næt-
ur og daga og eta og drekka og sofa,
xsitja og sauma, ganga hér út og inn —
stúlkur, já, eg veit hvernig þær eru, montnar
með nefið upp í loftið og þykjast svo miklar
— stúlkur —pah! Það var bókstaflega óþol-
andi. Hann gat ekki skilið í bróður sínum,
sem var orðinn—-já, gamall piparsveinn;
já, piparsveinar geta stundum verið hálf
skrítnir, liugsaði Paul.
Thurston vissi vel hvernig slá átti á
steininn og leynd samhygðarinnar í hjarta
drengsins. Hann ansaði engu rausinu í Paul,
en kvöldið sem Miriam litla kom, kallaði hann
Paul inn í setustofuna, þar .sem Miriam litla
sat einsömul og benti honum á hana og sagði
í lágum og viðkvæmum róm:
“Sjáðu þessa litlu stúlku; hún hefir mi.st
alla vini sína, og á engan að, hún kom hingað
frá gröf móður sinnar, sem var jörðuð í dag;
hún er ókunnug, sorgmædd og einmana.
Forðu og revndu að gleðja hana.”
“Eg er að fara til hennar, þó eg varla
viti hvers vegna,” svaraði drengurinn, og
færði sig nær litlu stúlkunni, þar sem hún sat,
utan við sig af söknuði.
“Heitir þú Miriam?” sagði hann, eins
og til að byrja með samtal við hana.
“Já,” svaraði hún, milt og feimnislega.
“Það er eitthvað svo heiðinglegt! — eg
meina, það er fallegt nafn, Miriam er Biblíu-
nafn líka. Það getur líka vel verið dýrðlings-
nafn, þó eg viti það ekki.”
Litla stúlkan svaraði þessu ekki, og
drengurinn varð ráðalaus hvað hann ætti að
segja næst. Hann fetaði sig áfram og færðist
nær henni og sagði: “Miriam, á eg að sýna
þér bækurnar mínar — Scotts ljóðmæli, eða
skáldsögur Waverleys eða Miltons Paradís.”
“Nei, þakka þér fyrir,” greip hún fram
í fyrir honum.
“ Jæja, heldurðu ekki að þú hefðir gaman
af að sjá myndirnar mínar, eg á tvær storar
bækur með allra handa mvndum, og bók í
arkarbroti með uppdráttum?”
“Nei, þakka þér fyrir.”
“Eg á fulla skúffu af allra handa málm-
tegundum, langar þigekki til að sjá það?”
“Nei, eg held eg hafi ekkert gaman af
því. ’ ’
“Jæja þá, en heldurðu ekki að þú hefðir
gaman af að sjá safnið mitt af þurkuðum
allra handa pöddum og fiðrildum; eg á mörg
spjöld af því, sem eg geymi í gleröskjum,
og”— '
“Nei, þakk fyrir, mig langar ekki til að
sjá það. ”
‘ ‘ Eg er nú svo sem alveg hissa! Eg hefi
ekki neitt annað til að sýna þér. Til hvers
langar þig?” sagði Paul alveg ráðalaus og
gekk snúðugt í burtu frá henni.
Daginn eftir, til allrar hamingju hepnað-
ist Paul betur tilraunir sínar, að finna eitt-
hvað, sem Miriam hefði skemtun af. Hann
átti taminn, snjóhvítan héra, og honum datt
í hug að litlu stúlkunni mundi þykja vænt um
að fá hann til að leika sér að og hafa fyrir
uppáhald, svo hann fór snemma á fætur um
morguninn og þvoði hérann, svo hann liti út
eins hvítur og snjór; og lét hann undir hrein-
an kassa, svo hann þornaði, meðan hann reið
til C— og keypti bláan borða til að binda um
hálsinn á honum. Sökum allra þessara snún-
inga varð Paul nokkuð seinn að koma til
morgunverðar; en hann þóttist fá vel borgað
fyrir það, þegar hann seinna um daginn fékk
Jenny gömlu hérann og beiddi hana. að gefa
litlu stúlkunni hann,—og þegar hann heyrði
hana segja með fögnuði: “Ó, hvað hann er
fallegur! Þakkaðu Paul kærlega fvrir hann!”
Eftir þetta fór Paul smátt og smátt að kynn-
ast Miriam og hún hætti að vera feimin við
hann. Hann fór að taka hana með sér og róa
með hana í litla bátnum sínum út á vatnið,
eða hann lánaði henni litla Shetlands hestinn
sinn, en reið sjálfur öðrum hesti; en hann
hélt því fram, eins og áður, að yfirleitt líkaði
sér stúlkur mjög illa, en hún væri ólík öðrum
stúlkum. En hr. Wilcoxen gladdist svo inni-
lega yfir því að sjá, hversu eiginleg vinátta
var að myndast milli þeirra, því þau voru
þær einu lifandi verur í heiminum, sem hann
helgaði alla umönnun sína, sameiginlega.
Þau áttu mjög vel saman og höfðu góð áhrif
hvort á annars lundarlag; hin síglaða og
frjálsmannlega framkoma Pauls kætti Miriam
og eyddi köstunum, sem stundum vildu sækja
• á hana, en Paul lærði það af lundarveiklun
hennar, feimni og hræðslu, að stilla í hóf
mikilmensku sinni, hennar vegna.
Frú Waugh liafði ekki gleymt sínum
unga og munaðarlausa skjólstæðing; hún kom
eins oft og hún gat til Dell Delight, til þess að
vita um hvernig IMiriam litlu liði.
Eftir að þessum slysa og óhappa öldum
lægði, sem gengið höfðu yfir sveitina að und-
anförnu, beittist athygli fólksins að öðru utn-
hugsunarefni, sem var eins og græðandi
smyrsl á hina særðu tilfinningar fólksins.
Það var altalað að Thurston Wilcoxen hefði
dreg’ið sig út úr öllu félagslífi og heimsum-
svifum, til þess sem bezt að geta búið sig
undir að takast á hendur prestsembætti. Þessi
orðrómur var staðfestur sem sannleikur, þeg-
ar Thurston, tólf mánuðum síðar var gerður
meðlimur hinnar “helgu reglu.”
Thurston vanrækti ekki að hugsa um vel-
ferð þeirra Paul og Miriam; hann tók þau
undir sína hendi til þess sjálfur að sjá um
mentun þeirra og upþeldi.
“Það hafa margir prestar tekið að sér
að kenna unglingum fyrir borgun, því skyldi
eg þá (>kki, sem hefi nógan tíma afgangs frá
starfi mínu, ekki taka að mér að kenna bróð-
ur mínum og kjördóttur minni,” sagði hann.
Hann lét búa til litla kenslustofu við hliðina á
lestrarstofunni sinni, þar sem í nærveru frú
Morris, Miriam og Paul stunduðu nám sitt,
og Thurston hafði stöðugt eftirlit með þeim
sjálfur. Frú Morris kéndi þeim þau fög, sem
sérstaklega voru í hennar verkahring, en hr.
Wilcoxen kendi þeim sjálfur hinar fornu bók-
mentir, stærðfræði og tungumál. Þannig liðu
mánuirnir, og með hverjum mánuðinum, sem
leið, urðu þau Paul og Miriam samrýmdari
sín á milli, og við hr. Thurston, sem þau skoð-
uðu sem föður sinn og verndara.
Thurston Wilcoxen varð uppáhald allra,
sem honum kyntust. Hann naut almennings
álits, sem réttlátur, góðviljaður og einlægur
mannvinur. Hann bygði kirkju og frískóla
og kostaði viðhald og starfrækslu livoru-
tveggja af sínu fé. Fimm árum eftir að hann
hafði tekið við arfleifð sinni, var hann kosinn
prestur, til sóknarkirkjunnar sinnar. Þannig
liðu árin, sem báru í skauti sínu hið næsta
atburðaríka tímabil í þessari sögu, sem hefst
þegar Miriam er sextán ára.
30. Kapítuli.
Sex ár voru liðiu frá því hinir sorglegu
viðburðir gerðust, sem greint hefir verið frá.
Thurston Wilcoxen var elskaður og virtur af
öllum, sem maður, og eins þótti hann bera af
öllum prestum sinnar síðar, í öllu ríkinu.
Kirkjan hans var alt af troðfull, nema ef
hann skifti við einhvern embættisbróður sinn,
en þá fylgdi flest fólkið úr söfnuði 'hans hon-
um, þangað sem hann messaði. Honum hafði
verið gerð mörg tilboð, og sendar margar
bænaskrár frá hinum stóru söfnuðum í borg-
unum; en hann ætlaði sér að vera kyr hjá
sínum litla söfnuði eins lengi og fólkið vildi
hlusta á hann.
Eftir því sem Miriam eltist og þroskað-
ist, gætti hún meiri varúðar, um að minnast
ekki á liinn einkennilega eið, sem hún liafði
svarið móður sinni. Hún geymdi vandlega i
minni sér alt það, sem hún hafði beyrt og séð,
o^- hún liélt að gæti orðið sér til nokkurrar
leiðbeiningar í Jiessu máli; hún mundi vel
eftir því þegar Marian kom frá Washington,
og þeirri breytingu, sem liún hafði tekið þar;
Hún mundi eftir þunglyndisköstunum sem
hún fékk þegar hún kom heim frá pósthúsinu
og hafði ekki fengið neitt bréf, og hún mundi
eftir hvað hún var glöð og ánægð þegar hún
fékk bréf, sem hún fór afsíðis með til að lesa,
og hún sá hana stinga bréfunum inn á brjóst
sér og þegar hún var spurð hvaðan og frá
hverjum hún hefði fengið bréf, neitaði hún alt
af að segja nokkuð um það; hún mundi eftir
þegar hún kom heim seint um kvöld í illviðr-
inu, svo fjarska hrygg og sorgmædd, og grét
alla nóttina; og hvað henni leið illa og hvað
sorgmædd hún var lengi á eftir, Miriam hugs-
aði vandlega um alt þetta, og reyndi að koma
því í eitthvert samhengi, ef ske kynni að það
gæti orðið henni einhvemtíma til leiðbeining-
ar að komast á slóð þess, sem myrti Marian.
Wiítl) tfje (granb anb dðloriouö Cfjriötmas ásæaöon!
AND WHEN THE FESTIVE CHIMES HAVE DIED AWAY, THE
FORWARD-LOOKING YOUNG MAN OR YOUNG WOMAN
MAKES THE FOLLOWING
NEW YEAR’S RESOLUTION
“I will make a definite start on my business training. I will stop
drifting and waiting for something to turn up, and I will begin
NOW to prepare for a responsible position that carries a good
salary.
I will enroll Monday,
for the New Term at the
“ In other words
January 6th, 1936,
Four Schools in Winnipeg---On The Mall, and at Ehnwood, St. James an<
Inquire for details of Home Study Courses hy Correspondence