Lögberg - 02.01.1936, Blaðsíða 2

2
LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 2. JANÚAR, 1936.
Á landmærum Austur-
ríkis og Þýzkalands
Eftir Knút Arngrímsson.
Þar sem landamerkjalínan milH
Þýzkalands og Austurríkis sveigir
lengst til suðausturs, ættu menn að
geta fundiÖ á kortinu nafnið
Eerclitesg'aden. En þaÖ er land-
svæði er telst til Þýzkalands, og
sama nafn ber stærsti bærinn í
þessu héraði. AÖ þvi liggur aust-
urrískt land á þrjá vegu, og fljótt á
litið mætti álykta, að þessi útskagi
þýzkrar landareignar væri afskekt-
ur og lítt færður í frásögur. En
samt liggja til þess ýmsar orsakir, að
þegar Þjóðverjar eru spurðir um,
hvar fegurstu staðanna í landi þeirra
sé að leita, tilnefna þeir undantekn-
ingarlitið þetta hérað og þá sérstak-
lega stöðuvatnið Konungsvatn
(Königssee) og umhverfi þess.
í Múnchen er þetta nafn svo að
segja á hvers manns vörum, og við
höfum ekki dvalið nema fáéina daga
þar í borg, er við vorum orðin sann-
færð um, að við mættum ekki það-
an fara, svo við hefðum ekki séð
Konungsvatn. Þangað er þriggja til
f jögra stunda ferð með járnbrautar-
lest frá Múnchen, og í fyrrahaust
bauðst okkur tækifæri til að bregða
okkur þangað, en við vorum þeirrar
skoðunar, að betra væri að fresta
þeirri ferð til vorsins. Og um hvíta-
sunnuleytið í vor, er við dvöldum i
sveitaþorpi einu á láglendinu norður
af Berchtesgaden, bauðst okkur loks
annað tækifæri til að sjá þessar
rómuðu stöðvar; tveir Þjóðverjar,
er voru kunnugir á þessum slóðum
buðu okkur að fara þangað með sér
í bíl, og tókm við því kostaboði.
Heilan dag, frá sólarupprás fram
í rökkur, vorum við á ferðinni um
Berchtesgaden-héraðið. Við skoð-
uðum Konungsvatn, og fanst mikið
til um fegurð þess. Við fórum ofan
í saltnámu hjá bænum Berchtes-
gaden og fórum langar leiðir um
völundarhús það, sem menn hafa
grafið þar mörg hundruð metra inn
í f jallið. Og ýmsa aðra merkilega
staði þar í grendinni sáum við þenn-
an dag. Eg mun nú leitast við að
lýsa í eftirfarandi köflum því helzta,
sem við sáum þarna í undralandinu,
þar sem Austurríki og Þýzkaland
mætast.
Þjóðsagan um Unterberg.
Meðan billinn brunaði suður ás-
ótt undirlendið, beint inn i útbreidd-
anfaðm Alpanna, sögðu samferða-
mennirnir okkur sögur og munn-
mæli, sem tengd eru við f jöllin, sem
blasa við í suðri og austri. Þau
munnmæli hafa geymst svo öldum
skiftir á vörum sveitafóll<s í Aust-
ur- Bayern. Þeir sögðu okkur t. d.
af dvergum, sem áttu að hafa búið
í Teisenberg, og mintu þær sögur á
íslenzkar huldufólkssögur. En mest
þótti okkur koma til sögunnar um
Unterberg. Það fjall stendur á
landamærum Austurrikis og Þýzka-
lands. Það er eins og kista í laginu,
og eru þar marmaranámur. Ein-
hverntima fyr á öldum urðu til þau
munnmæli, að andi Friðriks keisara
Rauðskeggs (Barbarossa) byggi í
þessu fjalli. En þegar öll þýzka
þjóðin sameinaðist í eitt ríki, myndi
Rauðskeggur ganga út úr fjallinu
og taka sér veldissprotann í hönd,
og yrði það upphaf mikillar gull-
aldar. (Aðrir hafa hér Karl keisara
i hinn mikla i stað Friðriks Barbar-
| ossa, en hann er talinn stofnandi
klaustursins St. Zeno, sem stendur
vestan undir fjallinu).
Bráðlega eru við komin inn á millj
Alpanna. Vegurinn liggur eftir
bugðóttum dölum milli brattra skógi
l klæddra kalksteinsf jalla. Við létt-
I um ekki fyr en við Konungsvatn.
I Þetta vatn liggur í þröngum og
löngum dal, 602 metra yfir sjávar-
1 mál. Lengd þess er 8 km., breidd-
j in til jafnaðar x km. og mesta dýpi
180 metrar.
Klukkan er rúmlega átta um
morguninn, er við komum að norð-
urenda vatnsins, þar sem lystiskip
leggur af stað til að flytja fólk eftir
( vatninu. Við komum mátulega til
þess að vera með því í fyrtu ferð-
inni. Sólskinið baðar vesturhliðarn-
ar, en koldimmur skuggi grúfir enn
yfir austurhlíðum dalsins. Meðan
fleytan klýfur lygnan og dimm-
’ grænan vatnsflötinn, virðum við
fyrir okkur fjöllin, sem standa á
verði sitt hvoru megin við dalinn.
Þau eru lægst við norðurenda vatns.
ins, — aðeins 12—1300 metrar, en
því sunnar sem dregur, því hærri
verða tindarnir. Hæstur þeirra er
^ Watsmann 2,714 metrar. Hæð hans
yfir Konungsvatn er álíka og öræfa-
| jökuls yfir sjávarmál.
Víða eru fjöllin svo brött, að
! gróður .hefir ekki fest þar rætur
j Blasir þar við Ijósgrár kalksteinn-
J inn, og fram af þverhýpinu fossa
j f jallalækir. Einn þeírra rnyndar yfir
j 800 metra háan foss. En þar sem
I brattinn er minni, klæðir skógur
hlíðarnar, — barrtré og lauftré
neðan til, en síðan verður grenið
eitt síns liðs, en þar sem því sleppir,
klæðir lágvaxin og kræklótt “Alpa-
fura” (Latsche) hæstu stalla og á-
vala kolla. Þannig skiptast á í f jöll.
unum ljósar kalksteinsskellur og
dimmgrænt skógarflos. En í hæstu
fjöllunum í dældum og dokkum
sitja fannir. Á nokkrum stöðum
bera fjallahlíðarnar þess merki, að
snjóflóð hafa fallið þar að vetrinum
og rifið upp trén með rótum.
Á nesi, sem gengur fram í vatnið
að vestan, standa veiðihöll og klaust.
urkirkjan Et. Bartholomá, hvort-
tveggja bygð á 17 öld. Rauð hvolf-
þök kirkjunnar spegla sig í vatninu
og sjást langt til. Fyrrum þótti þessi
staður helgur, og voru farnar þang-
að pílagrímsferðir.
í vogi einum þar sem gríðarhátt
standberg gnæfir við himin, nemur
skipið staðar. Leiðsögumaður grip-
ur lúður og leikur á hann brot úr
lagi. Brátt endurómar standbergið
tónana, og litlu síðar “kveður við
sama tón” í klettunum hinu megin
við vatnið, og þannig heldur berg-
málið áfram, þangað tll lagbrotið
heyrist í sjöunda sinn einhversstað-
ar hátt uppi í hlíðunum.
í öðrum vogi er hægt á ferðinni.
Upp frá honum gnæfir klettavegg-
ur, sem ýmsum verður starsýnt á.
Það er einna líkast því, að náttúran
hafi byrjað að móta þarna í bergið
margvíslegar myndir manna og dýra,
en hlaupið svo frá öllu hálfgerðu.
Vogurinn nefnist Málaravogur,
vegna þess hve margir málarar hafa
spreytt sig á að rnála þennan kletta-
vegg og útsýnið þaðan yfir vatnið
og fjallahringinn.
Við suðurenda vatnsins legst skip-
ið að bryggju. Ferðafólkið dreifir
sér. Sumir stefna til fjalls, fneð
stafi í höndum og naglrekna skó á
fótum. Aðrir reika meðfram strönd-
inni og upp eftir grasigróinni ákriðu,
sem hefir fylt upp dalbotninn á all-
breiðu svæði. Innan við skriðuna er
1 litið stöðuvatn, sem heitir Obersee
I (Efravatn). Skriðan féll á miðeld-
um úr vesturf jallinu og skildi Efra.
j vatn frá Konungsvatni. Enn þá sézt
í fjallinu örið eftir áverkann, sem
j því var þá yeittur.
Þegar hér var komið ferðinni,
var orðið svo áliðið, að sólskinið
j baðaði báðar hliðar dalsins. Og þá
var þess ekki heldur langt að bíða,
að steikjandi hiti yrði þarna inni i
skjólríkum dalbotninum. Dagg-
perlurnar á grasinu leystust upp í
skyndi, og eðlurnar komu á kreik.
Skræpótt á lit og frá á fæti skopp-
uðu þessi fjörugu dýr yfir steinana.
Og í grasinu hlykkuðust stálormar
og leituðu sér að æti. En höggorm
sáum við engan í þessari Paradis
Alpanna.
Fyrir þá, sem hafa gaman af að
! j sjá samansafnaðar á tiltölulega litl-
um bletti flestar þær plöntutegundir
sem einkenna gróðurfar Alpanna, er
þessi dalbotn sannnefnd gullkista.
Og til þess að svo megi verða fram-
vegis, hefir þetta landsvæði verið
friðað. Það er þjóðgarður (national
park) til verndar suðurþýzkum
jurtagróðri, ásarnt tveimur svæðum
öðrum (Karwendel-f jöllum og Am-
mergau ölpum). Mönnum er bann-
að að slíta þarna upp blóm eða
brjóta kvisti af trjám, og mér þætti
ekki ólíklegt, að því boði væri yfir-
leitt hlýtt. Hreinleikur þessara
smágerðu fjallablóma og kyrðin,
sem ríkir í þessum óbygða f jalladal
vekur hjá manni þá tilfinningu, að
þarna sé heilög jörð, sem aðeins
rnegi horfa á og dást að, en ekki ó-
hreinka né spilla.
Á leiðinni til baka með skipinu,
hefir annar samferðamaður okkar,
sem ferðast hefir um Noreg, orð á
því, að Konungsvatn minni sig á
suma af norsku fjörðunum. En mér
verður ósjálfrátt að gera saman-
burð á fjöllunum þarna og fjöllum
á íslandi. Sæbröttu fjöllin á Vest-
fjörðum eða Auðstfjörðum koma
þar helzt til samanburðar. Fossandi
lækir, fannir. og klettaveggir, eru
báðum sameiginleg. En annað flest
er ólikt. Strandfjöllin okkar, þar
sem hvert blágrýtislagið Hggur yfir
öðru, eru dimm og drungaleg í sam.
anburði við þessi björtu kalksteins-
f jöll með skógarspildunum. Þau eru
alvarleg — næstum þunglyndisleg á
svip í samanburði við þessar hlæj-
andi, sólböðuðu hlíðar, — en þó
fögur — á sinn eiginn hátt. — Og
meðan eg leitast við að gefa föru-
nauturn okkar hugmynd um blágrýt-
ishallir landvættanna á ættjörð
minni, hægir skipið á sér, og ferð-
inni um Konungsvatn er lokið.—
Berchtesgaden.
Vi& höfðum ekið viðstöðulaust
gegnum bæinn Berchtesgaden á suð.
urleið um morguninn. Nú höfum
við þar all-langa viðdvöl. Þessi bær
hefir hátt á 4. þús. íbúa. Flest bús-
-íiuiniiiiiiiiu
irannnERiiniiiiiBnsniraiiiinntnnRBiniiiiiniiitniinBiiiiinfliRiBiiiiiBRiniiiiiiiraBBiMBiiRifliwiiitiiinninninitniinoiiDnniRiinniioiiiiniinnnnniiiinniiinnnniiiniiiiininniiiiniiinniinnniiiniiinnintiiuitniiniiHinninininniiniinniiii^^
I THOSE WHOM WE SERVE I
IN THE FIELD OF COMMERCIAL PRINTING
AND PUBLISHING BECOME LASTING FRIENDS
BECA USE—
OVER THIRTY YEARS EXPERIENCE IN ENGRAV-
ING, PRINTING AND PUBLISHING IS PART OF
THE SERVICE WE SELL WITH EVERY ORDER
WE DELIVER.
COLUMBIA PRESS LIMITED
695 SARGENT AVENUE
WINNIPEG
PHONE 86 327
UlilllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllUllllllllllllUIIIIIIIIII p-
in standa á hjalla í f jallshlíð, er veit
að djúpum dal. Fljótt á litið sjást
þess lítil nterki, að íbúar bæjarins
séu dalabændur, skógarhöggsmenn,
tréskerar og saltnemar, því það er
ferðafólkið og sumargestirnir, sem
setja svip sinn á bæjarlífið. Hvert
sem litið er, verða veitinga- og gisti-
hús á vegi manns. En í veitinga-
sölunx þeirra sézt naumast nokkur
maður. í annari eins veðurblíðu og
ríkir þennan dag, setjast menn held-
ur að snæðingi i skugga kastaníu-
trjánna í görðunum utan við veiv
ingahúsin.
"Undirheimaför”
Rétt hjá bænum er opið á salt-
námu, sem grafin hefir verið langar
leiðir inn í fjallið. Svo lengi, sem
rnenn hafa sögur af, hefir verið
grafið þarna eftir salti, og nú er
heilt net af neðanjarðargöngum
undir fjallinu í allar áttir. Vissan
hluta námunnar fá ferðamenn að
sjá, en þó ekki þann hluta, setn nú
er verið að vinna í, og fylgdarlaust
er engum slept þar inn, enda lítil
eftirsókn í því að villast um þetta
völundarhús, hver veit hve langt inn
í f jallið og verða þar ef til vill hung-
urmorða.
Framan við námuopið eru öllum
fengin hlífðarföt og húfuskupla til
þess að verjast saltvatnsdropum,
sem alt af má búast við að leki ofan
á menn, þegar inn í námuna kemur.
Síðan er heilli tylft af þannig
“gölluðu” fólki raðað á vagn einti
lágan og spaugilegan í laginu. Geng-
ur hann eftir spori, og setjast menn
klofvega á hann og halda sér hver
í annan. Brunar vagninn síðan af
stað inn í göngin. Brátt verður
kolniðamyrkur, og er haldið þannig
áfram í nokkrar mínútur. Loks sézt
dauf ljósglæta framundan og er þá
nurnið staðar, og eru menn fegnir
að stíga af vagninum. Menn eru
staddir i víðri hvelfingu, hálfan kíló-
meter neðan við yfirborð jarðar.
Ljósker meðfram veggjunum lýsa
upp þennan tröllasal, þó ekki betur
en svo. að bleik andlit fólksins, virð-
ast svífa í lausu lofti.
Síðan er haldið fótgangandi gegn-
unx líý og ný göng úr einu hólfinu
i annað. Veggir þessara jarðhúsa
eru dökkgráir á lit. Saltið er
blandað ýmsum öðrum efnum. Þar
sem nýlega hafa verið höggnar flís-
ar úr berginu, stirnir þó í saltkryst-
alla. En við áhrif saggans i loftinu
hverfa þeir þegar frá líður. Svo
dökt er alt á litinn, að maður gæti
eins vel haldið, að þarna væru kola-
eða járnnámur en ekki salt. Það
er ekkert sem minnir á hinar al-
kunnu lýsingar af saltnámunum í
Wieliczka í Galiziu.
Fylgdarmaður heldur langar og
fróðlegar ræður um saltnám fyr og
nú á þessum stöðvum, en vegna ó-
nógrar birtu eru engin tök á að
skrifa hjá sér tölur og aðra punkta,
sem eru óhjákvæmileg uppistaða
þess fróðleiks.
Minnisstæðar verða lýsingarríar
af þvi, hvernig menn tóku vatnið í
þjónustu sína við saltvinsluna. Það
er meðal annars með þeim hætti, að
vatni er hleypt í hólf og göng ein-
hvers hluta námunnar, og er það
hefir leyst saltið úr berginu í veggj-
um þessara hólfa, er því veitt eða
dælt burt. Er svo vatnið hitað og
látið gufa upp. Situr þá saltið pftir.
Við komum eftir all-langt göngu-
lag inn í feyki-vítt hólf. Þar er 200
metra löng þró og um 100 metra
breið, full af vatni. Þangað eru
leiddar vatnsæðar, sem opnast hafa
hér og þar í námunni, og þaðan
liggur svo afrensli í víðum pípum út
úr fjallinu. Bjarminn af ljóskerum.
sem raðað er meðfram veggjum
hólfsins speglast í vatnsfletinum, og
allmikið eykur það á æfintýrablæ
þessarar farar, að ferðafólkið er
ferjað á bát yfir vatnið.
Loks komum við þar, sem vagn
bíður okkar, samskonar og sá,, er
flutti okkur inn í námuna. Og aft-
ur er ekið eftir dimmum og þröng-
um göngum, sem auk þess eru krók.
ótt, og þegar maður kemur loks út i
sólskinið, fær maður ofbirtu í aug-
un og endalausan hnerra.
Einkaheimili rikisforingjans.
Við höldum síðan frá Berchtes-
gaden yfir háls og eftir hlíð og nem-
um staðar eftir rúman stundarfjórð-
ung, þar sem víðsýnt er yfir dal og
hæðir til snæviþakinna fjallatinda.
Þroskamikill greniskógur klæðir
hlíðina á stóru svæði, en í rjóðrinu
eru akrar og engi. í einu rjóðrinu
stendur hús. Það er í öllurn atrið
um eins tilsýndar og sveitabæirnir
þarna í dölunum. Neðri hluti þess
er hlaðinn úr rauðum múrsteini, en
eðri hæðin úr timbri. Þakskeggin
eru breið og ofan á þakflögur úr tré
er smekklega raðað steinum, eins og
altitt er þar um slóðir. Það er
naumast nokkuð álengdar að sjá,
sem gæti komið manni til að halda,
að þarna byggi-ekki einhver yfir-
lætislaus dalabóndi, er hyggi skóg
sinn og hirti kýr sínar sjálfur. En
samt er eigandi og ábúandi jarðar-
innar enginn annar en rikisforing-
inn, Adolf Iiitler.
All-löngu áður en hann konxst til
valda, hafði.hann eignast þetta býli.
Milli þess sem hann fór sínar póli-
tísku herferðir um landið, hafðist
hann þarna við og hugsaði ráð sitt.
Og nú eftir það, að þjóðin hefir
falið honum alræðisvald, flýgur
hann frá Bérlín eða Múnchen þarna
suður öðru hvoru. Kunnugir segja,
að í hvert sinn er hann eigi við örð-
ugustu vandamál að glíma, leiti hann
sér næðis til umhugsunar á þessum
fagra og kyrláta stað.
Víðsvegar um þýzka ríkið standa
glæsilegar hallir frá dögum konunga
og keisaravalds, sem þessurn mikil
virka valdhafa myndi í lófa lagið að
láta “skinna upp á” og gera að
einkaheimkynni sínu. En hann
heldur í þess stað trygð við þetta
sveitabýli og gerir þar í tómstundum
sínum gælur við hund sinn eðá geng-
ur á f jöll.
Yfir landamœrin.
Við leggjum krók á leið okkar
suður eftir þröngum dal, sem áin
Saalaoh rennur eftir. Landamsérin
milli Þýzkalands og Austurrikis
l'ggja þar þvert yfir dalinn. Hjá
þorpinu Melleck liggur girðing yfir
veginn. Þar standa þýzkir landa-
mæraverðir. Þar verða samferða-
menn okkar og bíllinn eftir, en við
leggjum af stað fótgangandi “inn í
Austurríki.” Handan við djúpt ár-
gil standa austurrisku landamæra-
verðirnir.
Þar er önnur girðing yfir veginn.
Þeir brosa góðlátlega, er við segjum
þeim, að við höfum ekki viljað láta
okkur úr greipum ganga fyrsta tæki-
færið til að stíga fæti á austurríska
landareigln, enda þótt ekki sé til
annars en bregða okkur spölkorn
inn í dalinn.—
Við reikum þarna urn all-langa
stund, og eiginlega ber ekkert nýtt
fyrir augu. Dalurinn er sá sami,
hvort sem hann heitir þýzkur eða
austurrískur. Fjöllin eru skellótt
og snarbrött, svo vel mætti búast
við, að þau hrynji ofan í dalinn ein_
hvern daginn.
Hér eru engin náttúrleg landa-
rnæri og því siður þjóðernisleg. í
þorpinu Unken inni í dalnum, er
fólkið ekkert frábrugðið fólkinu í
Melleck úti í dalnum. Mállýzkan
er hin sama, svipur fólksins og sið-
ur þeir sömu. Manni liggur við að
halda, að munurinn sé sá einn, að
vegunum er ver haldið við Austur-
ríkis-megin.
Nú er það vitanlega rangt, að
hafa í frammi nokkrar fullyrðingar
um alla landamæralínuna milli
Þýzkalands og Austurríkis — frá
Bodenvatni og Dóná — bygðar á
því einu, er fyrir augu ber í þess-
um þrönga fjalladal. En við kom-
umst ekki hjá því þennan dag, að
verða vör við ýmsa þá meinbugi,
sem nú eru á sambúð þjóðanna sitt
hvoru megin við þessi landamæri.
í Melleck, Þýzkalandsmegin, sitja
samferðamenn oklcar, Þjóðverjarnir
og horfa með söknuði yfir til fjalla-
hringsins Loferer Steinberge, sem
lokar fyrir suðurátt með jökultind-
um sínum. Stjórnárvöldin í landi
þeirra banna þeim og öðrum þýzk-
um þegnum — nema með sérstakri
undanþágu, að stíga fæti inn á aust-
urríska landareign. Tildrög þess
banns voru þau, að þýzkum þjóð-
ernisjafnaðarmönnum var borið á
brýn, að þeir rækju undirróðurs-
EF ÞÉR KENNIÐ MAGNLEYSIS,
NOTIÐ NUGA-TONE
pau hin ýmsu eiturefni, er setjast a8
í llkamanum og frá meltingarleysi stafa,
verða að rýma sæti, er NUGA-TONE
kemur til sögunnar; gildir þetta einnig
um höfuðverk, o. s. frv.
NUGA-TONE vísar ðhollum efnum á
dyr, enda eiga miljðnir manna og
kvenna þvl heilsu slna að þakka.
Kaupið aðeins ekta NUGA-TONE I
ábyggilegum lyfjabúðum.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50e.
starfsemi í Austurríki. Þýzka
stjórnin vill forðast alt, sem geíið
getur tilefni til slíkra ásakana. Sam-
eining Þýzkalands og Austurríkis
var þó æskuhugsjón Hitlers og eitt
af stefnumálum flokks hans.
En Austurríkismegin við girðing-
arnar, kvað það kosta ekki rninna en
hálfsmánaðar fangelsi að segja Heil
Hitler!
En þó er austurrískum þegnum
frjálst að bregða sér til Þýzkalands,
og þar láta margir þeirra hispurs-
laust í ljós fylgi sitt við sameining-
una.
I fyrravetur gekk í Vínarborg sú
fyndni manna á milli—í lægri nót-
um,—að líkja Schussnigg, hinum
raunverulega einvalda Austurríkis,
við Pontíus Pílatus, því með þeirn
væri það sameiginlegt að fara með
skattlandsstjórn fyrir Rómverja í
“gyðinglegu” skattlandi. Vildu þeir,
sem fyndninni fleygðu á milli sín,
lýsa þeim staðreyndum á kaldhæð-
inn hátt, — að valdhafar Austur-
ríkis væru umboðsmenn Rómverja
(þ. e. ítala og Frakka), en Gyðing-
arnir i Vinarborg væru þeir einu,
er stæðu upp úr f járhagslega i rík-
inu.
"Heil Hitler!”
Niðri í dalnum Þýzkalandsmegin
mætum við hverri fjölmennisbif-
reiðinni eftir aðra. í bifreiðunum
er fólk á skemtiferðalagi, — gáska.
fullur æskulýður, sem leikur við
hvern sinn fingur.
Merkin á bifreiðunum og mál-
hreimur fólksins segir til sín: Það
eru ungir Vinarbúar i Alpaför.
En hvar sem þeir inæta einhverj-
um á veginum, heilsa þeir með út-
réttri hendi að hætti þjóðernisjafn-
aðarmanna og hrópa “Heil Hitler!”
Er þetta aðeins gamla sagan, að
mest þykir garnan það, sem meinað
er. Veita þessir tilburðir, sem Vín.
arbúunum eru stranglega bannaðir
heima fyrir, en leyfilegir—og meir
en það—þarna megin við merkin,
samskonar skemtun og þá er ýmsir
hafa af að brjóta leirtau í Tivoli?
—Eða brjótast þarna upp blossar af
falinni eimyrju undirokaðra áhuga-
mála — hugsjónum austurríska
þjóðernisflokksins, sem flekkaði illu
heilli hendur sínar í blóði Dollfuss
á síðastliðnu ári PAnnaðhvort — ef
til vill hvorugt.
En Vínarbúarnir hrópa Heil! Bif _
reiðarnar bruna eftir pallsléttum
brautum. Sólgylt fjöllin standa á
höfði í rjómalygnum vötnum, og
árnar glitra eins og bráðið gull.
Við förum fram hjá hlíðum Reit-
er Alpanna. Þar var það herlið æft
fyrir heimsstyrjöldina miklu, sem
barðist á f jallavígstöðvunum. Og
þar myndu enn verða æfðar þær lið-
sveitir, sem sendar yrðu út í orra-
hríð, ef ófriður brytist út milli Þjóð-
verja og ítala. Og hægt og hægt
læðist inn í huga manns—þrátt fyrir
hrifninguna af allri Alpadýrðinni—
sársaukablandin meðvitund um að
þarna—á þessum undurfögru stöðv.
um — er einn viðkvæmasti blettur
Evrópu, landamæragirðingar, sem
orsakað geta nýja skálmöld og hrak-
ið hvítar þjóðir á heljarþröm, — ef
sömu stefnu verður haldið í við-
skiftum þjóða framvegis eins og
hingað til.
Og i ferðálok verður mér litið til
baka af hásléttunni suður til fjall-
anna, þar sem landamæraf jallið
Untersberg rís eins og tröllaukið
skrín. Og mér finst það nú enn
merkilegra að þau munnmæli, sem
förunautar okkar sögðu okkur um
morguninn, skyldu myndast um
þetta f jall, löngu áður en það ástand
skapaðist, sem nú ríkir sitt hvoru
megin við þýzk-austurrisku landa-
mærin. —Lesb. Mbl.