Lögberg - 02.01.1936, Blaðsíða 5

LÖG-BERG, FIMTUDAGINN 2. JANÚAR, 1936.
5
góð ráð dýr. Sáuin við okkur
ekki annað fært en að leggja á
hraunið. Komumst við alla leið
og varð ekki að slysi.
Nú víkur sögunni að Bessa.
Hann jiaut áfram eins og kólfi
væri skotið á heimleið að Austur-
hlíð. Sást það til ferða hans, að
þegar hann nálgaðist iæk nokk-
urn, sem rennur nærri leiðinni,
að hann setti sig í lækinn þar sem
hann er dýpstur; sentist hann
upp úr læknum og í moldarborð
þar nærri og velti sér, tók síðan
á rás heim að Austurhlíð; hljóp
hann yfir vallargarðinn eins og
sléttan völl, þótt hár væri; stökk
hann yfir heysæti og hvað sem
fyrir var, skimandi í allar áttir
cins og hann væri að horfa eftir
liúsbónda sínum; hélt hann strik-
ið heim á hlað, stanzaði við bað-
stofuglugga og gerði vart við sig
með því að hneggja. Guðrún
kona Hjartar var í baðstofu og
Hjörtur. Leit hún út um glugg-
an er hún heyrði til Bessa og
þóttist hún sjá hann fyrir utan.
Gekk þá Hjörtur út og var Bessi
þar kominn. Blés hann þungan,
var löðrandi af svita og stóð af
honum hitamökkur. Var hann
aurugur upp á eyru og hékk nið-
ur, sýnilega uppgefinn; barst
hann við hið versta.
Gekk nú Eyvindur sonur Hjart-
ar að og allir aðrir til að skoða
ásigkomulag Bessa. Þótti öllum
þetta mikil undur og leiddu menn
margar getur að því hver myndi
hafa leikið hestinn svona hart.
Var nú Bessi leiddur að stalli og
honum gefin nýslegin taða. Undi
hann við hið bezta. Get eg vel
ímyndað mér að Bessi hefði hleg-
ið í hjarta sínu, hefði hann getað
gert sér grein fyrir þeim vand-
ræðum, sem hann kom okkur i.
Eg læt nú Bessa una við krásir
sínar um stund og vík að okkur
félögum.
Við héldum alla leið heim að
Hrauntúni. Var okkur vel fagn-
að, því fólk var orðið hrætt um
okkur. Var okkur sagt að hest-
arnir væru fundnir, sem við átt-
um að finna. Sögðum við ferða-
sögu okkar, og vorum átaldir
harðlega fyrir hests-tökuna. Hélt
eg síðan heim.
Seinna um kveldið kom Guð-
mundur félagi minn til mín og
sagði mér, að nú væri verra í
efni—myndi eiga að gera ítarlega
rannsókn um hcsts-tökuna. Gat 'hjarta,” scgir Paul Morand.
og uggandi mjög út af þessu í ar í Evrópu, en á milli þeirra
vandræðamáli. Forðaðist eg að jkoma hestavagnar, sem minna á,
koma fyrir augu Bessa, og ásetti að þrátt fyrir alt er maður á
mér að fara ekki í kirkju, en eg ; líalkan, en ekki langt frá Rúss-
varð að fara, hvort sem eg vildi
eða ekki. Hlaut eg sæti hjá
Hirti; var ekkert sæti, sem eg
hefði síður kosið. Mun eg hafa
numið lítt af ræðu prestsins.
Eftir messu var mönnum boðið
inn í baðstofu og gefið sætt kaffi
og brauð. Voru þar auk prests-
ins Hjörtur í Austurhlíð og aðrir
vildarmenn og konur sveitarinn-
ar.
Vakti nú Hjörtur máls á stuldi
Bessa; ræddu menn um það fram
og aftur. Sagðist Guðmundur
hróðir Hjartar hafa séð mann á
gangi á heiðinni; fylgdi honum
hundur og kvaðst hafa þekt að
það var fjárhundur minn; til-
greindi hann stað og stund þegar
hann sá manninn. Þótti mörgum
böndin berast að mér, en aðrir
andæfðu.
Eg var nú kallaður inn í bað-
stofu og spurði Hjörtur mig um
ferðir rnínar á heiðinni; spurði
hann hvort eg hefði ekki tekið
Bessa til að hvíla mig á. Neitaði
eg að hafa tekið hann. Var þá
gefið í skyn að það hefði sést til
Iandi. Hestarnir eru með rauða
slaul’u í enninu, til verndar gegn
“illum augum.” Á ökusætunum
sitja “ökuþórarnir” í dragsíðum
flauelskápum bg með breitt belti
um sig miðja. Þetta eru hinir
nafnkendu “muscals.” Þeir eru
allir úr einkennilegu trúarfélagi
og geldingar, samkvæmt lögum
þess félags. En þeir eru þó heim-
ilisfeður og eru ekki geltir fyr
en þeir hafa átt eitt barn.
Bukarest er nafntoguð fyrir
það hvar þar séu fagrar konur.
Þær, sem maður mætir á Calea
Victoriei, eru af öllum sauðahús-
um, og margar af þeim eru því
of mikið málaðar, en flestar eru
með svört augu, svart hár, fallegt
hörund, fallega fætur og bera sig
eins og drotningar. Hattar þeirra
svara vel til hinna óteljandi ein
kennisbúninga, sem sjá má í göt-
unni. Daglegir einkennisbúning-
ar rúmenskra liðsforingja eru
mjög skrautlegir, þó tekur yfir
þegar þeir fara í sparibúningana
—eins og á afmæli konungsins
um daginn. Og þeir kunna að
ferða minna, og var tilgreindur j bera einkennisbúninga, ekki síð-
staður og stund. Sagði eg að það j ur_ en hinii ítölsku frændur
væri fjarstæða, að það hefði ver- j Þeirra-
( Yfirleitt má sjá mynd auðlegð-
ar og óhófs í Calea Vi&oriei, þeg-
i eg, því eg hefði þá verið á ferð
austur hjá Eystrihálsi, sem er
óravegur þaðan. Tók nú heldur ar mest er þar um fólkið, en þó
að harðna ræðan. Sagði eg að skýtur þar víða í tvö horn: þar
Magnús í Miðhúsum gæti horið erl> herfættir blaðasalar í ógur-
um það, hvort eg segði ekki satt. jlegum görmum og með háar
Var Magnús kallaður inn, og skinnhúfur á höfði, óþriflegar
sannaði hann sögu mína, og að Sigaunakonur með sígarettu upp
Guðmundur hefði alls ekki getað 1 ser og hlóm í höndum.
Búkarest er, miklu fremur en
Búdapest, b o r g Sigaunanna.
Þangað komu þeir á 13. öld, ham-
ingjan ma vita hvaðan, ef til vill
frá Egyptalandi, frá Úral, eða frá
Indlandi. Lengi voru þeir þræl-
ar, en fyrir hundrað árum var
þeim veitt frelsi að nafninu. Enn
eru þeir þó hin fyrirlitna mann-
félagsstétt, ekki vegna þess að
þess, að Eyvindur á Austurhlíð
hefði komið með því augnamiði
að grenzlast um þetta, en fór jafn
nær^heim aftur.
“Það á víst að komast að þessu
i kvrþey; mun Guðmundur í
Austurhlíð hafa orðið var ferða
minna um heiðina, en halda að
það hafir verið þú. Skaltu nú
standa þig vel og neita þvi, að
þú hafir verið á ferð þar sem
Guðmundur sá manninn á þeim
tíma, sem hann segir. En þú
verður að gæta þess að minnast
ekkert á mig, annars er málið
tapað.”
Þegar eg var spurður um hests-
tökuna, svaraði eg með því að
spyrja, hvort menn teldu líklegt,
að eg hefði náð Bessa, sem aldrei
leyfði neinum að koma nálægt
sér utanréttar, og hvort þeir teldu
það líklegt, að eg myndi hafa þor-
að að fara á bak slíkum fjör-
gapa? Var eg ekki spurður um
þetta frekar; þóttust menn sjá,
að eg væri ekkert riðinn við það
mál.
Hétum við Guðmundur hvor
öðrum fullum trúleika i þessu og
skilduin með vináttu.
Næsta sunnudag var enn rætt
i Austurhlíð um meðferðina á
Bessa. Lagði Hjörtur það til,
sem hafði lagt fátt til þess máls,
að bezt myndi að sleppa því máli;
sagði að klárinn væri nú jafn-
góður og hann væri nú við hend-
ina fyrir vikið. Andæfðu menn og
sögðu að þetta væri eftir honum,
sem vildi gera gott úr öllu. Mun
hafa valdið tillögum Hjartar
ekki aðeins geðprýði hans heldur
og líka það, að hann þóttist þess
viss, að lítt myndi vinnast við
frekari aðgerðir. Hefði verið
jafngott að hlíta tillögun Hjartar,
eins og kom á daginn. Aðrir
töldu ófært að láta hestaþjófinn
reka undan óhegndan.
Það var messað í úthliðar-
kirkju þennan dag; var veður
gott og fjölment við kirkju; var
þar og Hjörtur og heimilisfólk
hans.
Mjög var mér órótt þcnnan dag
séð mig eftir því sem hann hélt
fram. Kvaðst Magnús telja það
lítinn vegsauka fyrir menn, að
vera að reyna vefja óharðnaðan
ungling og hregða honum um
það, sem hann ekki hefði gert.
ónýttist nú málið fyrir þeim sem
vildu bera á mig sakir; þótti auð-
sætt að eg væri laus við þær. Varð
eg ekki lítið feginn að sleppa úr
þessum vandræðum. j þeir kfæðast í litsterka larfa eða
En heldur kólnaði vináttan 1 pokadruslur, ekki vegna þess
nieð okkur Bessa upp frá þessu. að þeir voru út af fyrir sig og
--------------------- j unnu þau verk, sem engir aðrir
vildu líta við, heldur vegna þess
að þeir voru af öðruin kynþætti.
| Sigaunar skiftast í ýmsar stétt-
þar ir: hljóðfæraleikendur eða “laut-
öllu ari” (menn sem syngja heilla-
jsöngva, eins og hinir suð-frönsku
Hann hefir rétt að mæla. ,trouhadorar), “oursaris” eða
Bukarest er fremst, skrautleg- (bjarnatemjarar, og “lingurari”
ust og þar er fjörugast líf í öllum ^ eðu málinsmiðir, sem gera við
höfuðborgum Balkanríkjanna, Potta og pönnur og smíða pjátur-
enda þótt hún sé austust. Belgrad muni.
Sigaunaborgin
“Bukarest er eina borgin
sem menn hlæja enn af
i.
kappkostar að verða evropeisk
stórborg, Sofia hefir ekki gert
Yfir sigaunum er konungur,
Mikael II., sem kosinn var fyrir
neina tilraun til þess—Bukarest j tveimur árum á ráðstefnu skamt
er orðin það fyrir löngu. frá Varsjá. Þar greiddu fulltrú
Er Bukarest þá gömul og fögur
borg? Hún hefir eyðilagst í jarð-
skjálftum, eldi og af ránum, svo
að það er ekki mikið eftir af
því gamla. Carol I. af Hohen-
zollern hefir sett sinn svip á borg-
ina. Nú er alt bygt í funkisstíl,
eins og í öllum nýtísku borgum.
Og mikið cr bygt. Alla þá pen-
inga, sem Rúmenar geta ekki
flutt lir landi nota þeir til þess að
byggja fyrir. Og nóg er land-
rýmið. Borgin er að flatarmáli
jafnstór París. Þar eru 700,000
íbúar, og þeim fjölgar stöðugt. En
Bukarest er líka höfuðborg Stór-
Rúmeníu, þar sem nú eru 20
miljónir íbúa.
Hjá Athenée Palace getur að
líta svip borgarinnar, alveg eins
og hjá Palace í Madrid. Stjórn-
málamenn stinga saman nefjum,
hlaðamenn sitja um menn til þess
að ná tali af þeim, þar eru haldn-
ar ráðstefnur og stefnumót, þar
fær maður bezta viðkynningu af
þessari þjóð, sem bæði er bjart-
sýn og svartsýn, en aldrei smá-
smugleg. Þar finnur maður, að
maður er í latnesku ríki.
Og svo held eg út í Calea Vic-
toriei, í brennandi sólskini, sem
blindar mig nærri því eins og alt
litaskrautið, sem geislarnir falla
á.
f þessari þröngu götu, sem nær
frá konungshöllinni til þjóðleik-
hússins, iðar ótölulegur mann-
grúi fram og aftur. Og hvar sést
annað eins litasafn?
Fólkstraumurinn fer ekki að-
eins eftir gangstéttunum, heldur
einnig eftir götunni sjálfri. Það
er rétt svo að bilarnir komast á-
frarú, og láta þeir þó til sín heyra.
Það eru “lúxusbílar,” Hispano
Suisa og Rolls Royce, dýrustu bíl-
arnir atkvæði með fingraförum.
Konungurinn er á sífeldum flæk-
ingi, en hefir fulltrúa í hverju
landi. Hann hefir nú í huga að
safna öllum Sigaunum saman og
fá leyfi Breta til þess að þeir megi
stofna sitt eigið ríki á bökkum
Ganges í Indlandi.
Enn eru Sigaunar stöðugt á
ferli fram og aftur, eigi sízt í
Rúmeníu. Ekki eru þeir vinsæl-
ir—þegar eg var að taka mynd af
tveimur Sigaunablómasölukonum
fyrir utan gistihús mitt, sagði
maður, sem fram hjá gekk: “Þér
ættuð heldur að skjóta þær!”—
en það verður varla koinist af án
þeirra, í Rúmeníu að minsta
kosti. Þeir hafa þar sitt hlutverk
að vinna á ýmsum sviðum: við
skírnarveizlur, giftingar og jarð-
arfarir eru það ætíð Sigaunar,
sem leika á hljóðfæri. Og það
kunna þeir. Um alla Búkarest
hljóma Sígaunalög og breiða feg-
urð yfir borgarlífið.
Og þar sem matreiðsla er svo
góð í rúmensku veitingahúsun-
um, þá getur verið að Sígaunar
eigi ekki minst af hróðrinum.
Því að þeir eru snillingar í mat-
reiðslu.
í Búkarest eru mörg góð veit-
ingahús, og þar er góður matur
og ódýr. Fyrst fær maður sér
eitt glas af “tsouica,” sterku og
bragðgóðu plómubrennivíni og
borðar með svarta olíuviðará-
vexti, eða kávíar. Því að nóg er
til af káviar í landinu. Og hann
er ekki síðri en sá rússneski og er
ein aðal litflutningsvaran. Svo
koma óteljandi réttir, ekki allir
rúmenskir heldur rússneskir,
tyrkneskir, búlgarskir og ung-
verskir. Einn réttinn verður þó
að nefna, því að það er þjóðar-
rétturinn og heitir “mamaliga”—
nokkurskonar grautur, sem etinn
er í öll mál. .
Enda þótt nóg veiðist af fiski
í Dóná og Svartahafi, borða Rúm-
enar mestmegnis kjöt og drekka
með sín ágætu vín, reykja sínar
ágætu sígarettur og drekka svo
tyrkneskt kaffi á eftir. Þeir lifa
vel í mat og drykk í Rúmeníu.
Og það er einkennilegt og
margbrotið líf á veitingastöðun-
um. Þar er nú inasað! En þegar
Sígaunarnir leika “l’Alonette,”
svo að manni finst maður heyra
og jafnvel sjá lævirkjann sveifla
sér syngjandi upp í sólþrungið
loftið—þá þagnar alt mas og klið-
ur í veitingasalnum.—(úr frétta-
bréfi frá Búkarest).—Lesb. Mbl.
Hellar í Hvolhrepp
Eftir Bergstein Kristjánsson
Þinghúsið
Eitt af því marga einkennilega,
sem gefur að líta í hinni fjöl-
breyttu náttúru íslands eru hell-
arnir. Þeim má skifta í tvo aðal-
flokka eftir uppruna, hraunhella
og hella í móbergi eða grágrýti.
Hraunhellarnir fara ekki dult
með uppruna sinn, það er ekki
neitt vafamál að þeir eru til orðn-
ir á þeim tímum, sem vellandi
hraunflóð æddi yfir jörðina og
eyddi öllu lífi sem á vegi þess
varð. En i köldu loftslagi hefir
hraunbreiðan storknað fyr á yf-
irborðinu og hafa þá myndast
stærri og smærri hellar og gjögur.
En um uppruna hinna hellanna
er meiri vafi, þó sennilegt sé að
flestir þeirra séu höggnir af
mannahöndum og notaðir sem
hús fyrir fénað og máske lólk,
þegar fátæktin sat í öndvegi og
húsaviður var dýr og máske ófá-
anlegur,
Það er ekki meining mín með
þessum línum að ræða frekar um
uppruna hella yfirleitt. Til þess
skortir mig hæði þekkingu og
skarpskygni fornfræðingsins. En
það sem eg vildi hér ræða um,
eru þrír sérstakir hellar. Tveir
af þeim voru grafnir upp haustið
1904 á æskuheimili mínu, en sá
þriðji hefir lengi verið notaður
sem hús.
Fyrir ofan bæinn á Árgilsstöð-
um voru í æsku minni tvö hellis-
gjogur, sem nefnd voru Grýlu-
hellar, enginn gat hugsað að neitt
væri merkilegt við þau, annað
var að vísu djúpt og dimt og höfð-
um við krakkarnir oft að leik að
láta steina velta inn um munnann
og ofan í myrkrið, og það var
nokkuð dularfult í okkar augum
að hellirinn gleipti steininn en
var eftir sem áður þögull og kald-
ur. Hitt gjögrið var svo grunt
að það olli okkur ekki neinum
geig, því við gátum fyrirhafnar-
laust séð í botn þess. Ekki veit
eg hvað því olli að hellar þessir
fengu þetta draugalega nafn,
mætti þó geta þess til, að það
hafi verið til þess að fæla ung-
viðið frá þeim, þvi í þá var ýmsu
fleygt, sem börn gátu skaðað sig
á, svo sem járnarusli og glerbrot-
Um.
En hvort sem nafn hellanna
hefir verið haft svo draugalegt í
þeim tilgangi eða ekki, þá er það
víst að það átti sinn þátt í því,
að þegar rökkva tók sneiddum
við hjá þessuin stöðum og fórum
hljóðlega i návist þeirra, enda
var ekki sparað að segja okkur
af huldufólki sem hyggi þar í
hólum og hæðum, og vissast væri
að gera þar ekki jarðrask, en
réttast að láta sér þar ha'gt og
prúðmannlega.
Þannig höfðu þessi hellisgjög-
ur staðið þögul ár eftir ár og eng-
inn raskað ró þeirra, eða forvitn-
ast um fortið þeirra, og svo
mundi enn vera, ef viss atvik
hefðu ekki, árið 1904, orðið til
þess að þau voru krafin til sagna
um fortíð sína eftir sennilega alt
að 100 ára þögn.
Skal nú stuttlega frá því sagt.
Eins og kunnugt er var fyrir-
skipuð kláðaböðun á sauðfé um
Suðurland veturinn 1904—1905
undir yfirstjórn Myklestad hins
norska. Þetta þóttu þá mikil tíð-
indi og ill, því þá höfðu menn
aðra skoðun á sauðfjárböðun en
nú. En verst þótti þetta á þeim
jörðum, þar sem mest var trevst
á útigang og því ekki hús til
fyrir nema nokkurn hluta fjárs-
ins. Þeir, sem þannig var ástatt
fyrir, urðu því að byggja hús
fyrir féð, því ekki kom til mála
að hafa það úti eftir böðunina.
Faðir minn var einn þeirra
manna, sem þurfti að bæta við
fjárhús sin; vantaði hann liús
fyrir nálega 70 fjár. Bvgði hann
hús fyrir 35 en afréð að freista
að grafa upp Grýluhella og hýsa
þar afganginn. Eg man þó að
móðir mín latti þeirra verka, en
ekki tjáði það, enda fylgdi hún
því ekki fast eftir, en sagði að
altaf hefði legið sá orðrómur á
hellunum og hólunum umhverfis,
að ekki mætti hreyfa þar við
neinu. Slik trú er ekkert eins-
dæmi hér á landi, heldur eru
þeir staðir óteljandi, sem svona
orð liggur á. Og þó engin skyn-
samleg rök bendi til þess að slík-
ur orðrómur sé að neinu hafandi,
vil eg ekki láta þess ógetið, að
næstu árin á eftir, varð fjöl-
skylda okkar fvrir þungri
reynslu. Hellarnir, sem grafnir
voru upp, voru tveir, og skal þeim
nú lýst í stuttu máli.
Annar hellirinn mátti heita að
væri á jafnsléttu; var grafið nið-
ur í hann í munnanum svo sem
mannhæð niður og dálítið inn i
hann, hvelfing var flöt og vatn
sótti að honum, einkum að glugg-
anum, sem var í norðurenda
hans, en munni mót suðri. Þeg-
ar komið var lítið niður var kom-
ið niður á sauðfjárskán, og var
hún mjög þykk, er því liklegt að
sauðfé hafi leitað þar skjóls, án
þess að vera beinlínis hýst þar,
og hafi því ekki verið hirt um að
stinga hellirinn út. Þessi hellir
reyndist ekki hæfur til að geyma
í fé, hann lá svo lágt, og sótti að
honum vatn.
Hinn hellirinn var grafinn upp
og notaður fyrir 30—40 lömb.
Hann var í hól lítið eitt upp í
brekkunni og snéru dyr i vestuf
en gluggi í suður, því op var á
báðum endum. Að innan var
hann mjög fallegur, beinir veggir
og kúpt hvelfing. Inst í honum
var lítill afhellir, en ekki var
hann tekinn til nota þvi hvelfing
hans lak. Nokkuð bar á vatni í
hellinum og var því gert í hann
lokræsi. Við það verk kom það
í Ijós að klöpp var líka í botnin-
um, en þegar verið var að byggja
þetta lokræsi, kom það í ljós, að
áður hafði verið lokræsi í hellin-
um og við enda þess dálítil vilpa
sem vatninu var ætlað að síga
niður iir. Yfir henni lá hella og
undir brúnum hennar sást móta
fyrir fjórum spýtum, sem voru
svo fúnar, að aðeins sást að verið
hafði tré. Af skán var litið í hell-
inum en þó nóg til þess að bera
þess vitni að í honum hafði verið
geynit sauðfé. Þessi hellir var
notaður fyrir sauðfé í þrjá vetur.
En strax sem hætt var að halda
honum í horfi, fór að falla að
honum mold, og mun hann nú
lita svipað út, og áður en hann
var grafinn upp.
Hinn hellirinn fyltist strax af
mold og markar nú varla fyrir
honum.
Þegar hellarnir voru grafnir
upp var móðir mín 56 ára. Þá
var og á bænum föðursystir henn-
ar í hárri elli. Bæði þær og feð-
ur þeirra höfðu alið allan aldur
siniT á Árgilsstöðum og mundu
þær ekki eftir að hafa heyrt getið
um að hellarnir hafi verið not-
aðir.
Þriðji hellirinn, sem eg vildi
geta um, er í litlu gili í túninu
á Kirkjulækjarkoti í Fljótshlíð.
Af kunnugum er mér sagl, að
stærð hans muni vera 12x8 m. og
vel manngengur í miðju.
Einkcnnilegast við hann er
það, að hann var um langt skeið
notaður sem þingstaður Fljóts-
hlíðinga, og það er ekki lengra
síðan hann var lagður niður sein
þingstaður en svo, að tveir öld-
ungar, þeir Jón Bergsteinsson fra
Torfastöðum og Auðunn Jónsson
á Eyvindarmúla voru þar fyrst
kosnir í sVeitarstjórn 1894. En
báðir þessir menn tóku mildnn
þátt í stjórn sveitarinnar næstu
áratugi, og sýndu þar fágæta
vitsmuni og drengskap.
En um þetta leyti mun þing-
staðurinn hafa verið fluttur að
Teigi og þinghús hygt, en hellir-
inn síðan notaður fyrir sauðfé.
Ef við svo að síðustu rennum
huganum til manntalsþings í
Fljótshlíð fvrir 1894 og höfum i
huga þær kröfur sem nú eru
gerðar til slíkra samkomustaða,
verður munurinn undraverður,
og okkur flýgur ósjálfrátt í hug,
að þá væri vel ef drengskapur og
vitsmunir þeirra manna, sem fara
ineð vandamál almennings tæki
svo skjótum framförum.
Við sjáum hellirinn með ein-
um glugga á öðrum enda hjá dyr-
unum og hurðarfleka lagðan fyr-
ir dyrnar. Yzt í hellinum er
sæmileg birta, þar er borð sýslu-
manns. Innar í hellinum er
skuggalegt og sitja menn þar á
trébekkjum og þ. h. Sýslumað-
ur kallar menn fram til að greiða
gjöld sín, og koma þeir til hans
að borðinu fram úr skugganum,
og greiða það sem þeim ber í
smjöri, tólg, skinnum eða öðr-
um landaurum.
Vörurnar eru þarna vegnar og
metnar og siðan fluttar að heim-
ili sýslumanns.
í Fljótshliðinni munu hafa ver-
ið 50—60 bændur, svo gera má
ráð fvrir að þetta þinghald hafi
tekið nokkuð langan tima, og ver-
ið talsvert umsvifamikið verk og
vörurnar sem inn komu að sama
skapi fyrirferðarmiklar.
-^Lesb. Mbl.
Otvarp frá Islandi
Klukkan 7 í kveld (gamlárskveld)
verður útvarpað frá Landakots
kirkju í Reykjavík áramótakveðju,
yfir National Broadcast WJZ stöð,
760 kilocycles. Þessi frétt nær ein-
ungis til þeirra Winnipeg íslendinga,
er fá Lögberg í dag (þriðjudag).
FRA ISLANDI
Afturelding 6. tbl. II. árg. er ný-
lega komið út. Flytur það m. a.
grein, sem nefnist “Abessinía og ó-
vissan.” — Ritstjóri og útgefandi er
Eric Ericsson, trúboði, Vestmanna-
eyjum. -----
Finnur Níelsson. skósmiður á
Siglufirði, er byrjaður á nýjum skó.
iðnaði. Býr hann til trébotnuð vað-
stígvél og tréskó. — Vörur þessar
líta fullkomlega út fyrir að jafnast
á við erlendar vörur samskonar.
Lik Hannesar Sigurðssonar frá
Hjarðarhafa á Jökuldal fanst í
fyrrakveld á afdcepslausum mel á
brún Jökuldalsheiðar. — Hiannes
hvarf úr smalamensku 28. nóv., sem
fyr er getið. Hann virðist hafa ver-
ið á réttri leið heim til sín, er hann
lézt.
Atkvæðagreiðslu um sérveitingu
til rafvirkjunar á Siglufirði lauk í
gærkveldi. — Alls greiddu atkvæði
653 af 1,444 á kjörskrá. Með sér-
leyfi voru 383, en á móti 281. Fjög-
ur atkvæði voru ógild og fitum seðl-
ar auðir. —Vísir 16. nóv.
Eitt gamalt ár enn hefir
horfiÖ vit yfir sjóndeildar-
hring tímans. Annað nýtt
ár blasir við framundan
oss.
Um leið og hið nýja ár,
1936, fer í hönd, grípum
vér tækifærið til þess að
láta Islendingum í Canada
í ljós þökk fyrir viðskifti
þeirra á liðnu ári, og ár-
unum þar á undan. Megi
hin sömu, ánægjulegu sam-
bönd haldast við á nýja
árinu og á öllum komandi
árum. Og svo færnm vér
öllum íslendingum í þessu
landi vorar einlægustu
óskir um hamingju og vel-
sæld á nýja árinu.
EATON'S