Lögberg - 16.01.1936, Blaðsíða 5

LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 16. JANUAR 1936
5
WE’RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
.By P. N. Britt_
'J' HE more I think of us, the more
nutty we seem. I have come to
the conclusion that we are beyond
redemption. It used to annoy me,
but I am not bothering about it any
more. I know that I cannot help it,
so why horn in, and maybe block
the traffic? If I could think of any-
thing to do about it, I wouldn’t do
it. Some glib, callous, suave savage
could walk in on us, and organize a
company to manufacture boot-jacks,
and if his line of talk was good
enough, nobody would ever ask him
“What’s a boot-jack?” if there was
a “split commission” on each sale of
shares.
In his comic strip, one day recent-
ly, “Skippy” stood hopeless (back
view), on one or other leg in three
of the pictures. In the fourth he ex-
claimed: “Oh, gee, I’m getting so
tired of me.” It set me to wondering
if we’ll ever snap out of it and go
sane and natural—try to get some-
where, if you know what I mean.
* * *
rP HIRTY years ago, Rudyard Kip-
ling predicted that animals would
get accustomed to automobiles, and
just watch them go by or never
notice them at all. But, he did not
mention that the time would come
when pedestrians would have a heck
of a time avoiding being knocked
down and run over. And, it’s getting
no better fast.
If you run across
When the light is red,
You may get a toss
That’ll hurt your head.
* * »
XT ARRY Klatt, R.R. No. 1, Oliver,
•*■■*• B. C., writes: Please send the
prices on the following items: Powd-
ered alum, potter’s clay, plaster of
paris, tanning oil, lastic acid, glass
eyes, taxidermist tool, ambroid,
powdered arsenic, braid, papier
mache, o-softo, oil paints in tubes,
staples, twine, tow, varnish, colored
wax, modeling wax, wire, wood wall,
gum arabic, neat foot oil.” We did
not have the stuff, so we didn’t
bother about it. But, we wondered
what kind of business Harry, out
there on the side of some rural road,
would be carrying on, or trying to
get by at. Sorta nutty, Harry seems.
* * *
TT is amazing to what lengths some
■*• people will go to annoy and in-
convenience the rest of the popula-
tion. Out in Saskatchewan last week,
some eleven thousand men and wom-
en were milling around in twenty
below zero weather, getting their
noses and ears frozen, a bit of in-
fluenza maybe—and a general all-
round headache over being forced
to endure the annoyance. It was a
wholly unnecessary election, nobody
in the province cared to contest it.
But, along came a professional- agi-
tator and the fat was in the fire.
Twenty or thirty thousand dollars
of public money was wasted in the
contest, probably as much more in
loss of time. We must be nutty, or
we would have some way of curb-
ing designing, no account individ-
uals who compel us to run around
rings in the dead of winter for their
amusement.
* * *
I have just noticed where a hard-
boiled writer says: “There are doz-
ens of people I’d love to be rude to,
but I am so shy that I have to be
stewed, to.” I wouldn’t go to that
bother about it.
* * »
I’m slowing up, and slipping some,
Get lonesome like, and blue;
I’m hoping that with Spring will
come
Some peaceful rest—it’s due.
The daily grind’s too much to bear,
The scramble’s got too tough;
I’m sorry, but I must declare
That I have had enough.
I want to go, but don’t know where,
To rest, and dream all day;
Wish someone, who is settled there,
To me, would show the way.
• * *
Do you still keep on noticing that
people are always readier to share
hardship than to share good luck?
in. I lok áramótasamkomunnar tal-
aði Gunnar Matthíasson. SagÖi hann
skemtilega frá ýmsum bernsku-
minningum, bæÖi frá Odda og Ak-
ureyri. Mintist hann föður síns sér-
staklega. þegar hann skemti börnum
sínum með sögum eða vísna-gamni,
glaður og næmur á alt i þeirra hugs-
anaheimi.
Einnig mintist lwinn móður sinn-
ar með rnestu aðdáun. — og undir
ræðu hans og lestri sendibréfa, mátti
segja að skiftust á hjá áheyrendun-
um “bros og gullin tár.” — Báðurn
áminstum samkomum var slitið með
því að allir sungu “Faðir andanna.’'
—Stemning var þarna mjög einlæg-
lega íslenzk. og alveg sérstakur inni-
leiki fylgdi, þar sem Gunnar og
hans vinsæla heimili hefir verið hér
svo lengi að góðu kunnugt. Einnig
voru þarna viðstaddir nokkrir af-
komendur Sumarliða, æskuvinar
Matthíasar—og ekkju hans.
Að vísu yrkir Gunnar ekki, svo
kunnugt sé, en hér hefir hann í
langa tíð sungið fyrir íslendinga á
öllum þeirra gleðisamfundum — og
einnig margan “landnemann sungið
til rnoldar,” eins og St. G. St. orðar
það.
Með vinsamlegum kveðjum og
óskum góðs árs. til blaðsins og les-
enda þess,
Jakobína Johnson.
kindum þessum áður en dimmdi.
Nú tók veður að breytast; dimm.
ir klakkar þeyttust upp og loftið
varð dimmt og þungbúið, og það
byrjaði að hríða; angurþrunginn,
nornalegur sterkviðris hvinur barst
um fjöll og hjalla; áður en nokkurn
varði, var brostin á óstjórnleg blind-
viðrishríð með fannfergju og frost-
grimd; kastvindar komu úr ýmsurn
áttum, sem gerðu stefnuna óvissa;
enda vissi nú ekk.i leitarmaður hvert
hann stefndi. Ófærðin jókst á hverri
stundu og gerði leiðina torsótta;
samt hélt hann áfram þar til að
hungur og þreyta gerði honum ó-
mögulegt að halda lengra. Settist
hann niður til að hvíla sig og hal!-
aði sér út af í dúnmjúka mjöllina.
Ilann hugsaði heim til bjartra og
hlýrra heimkynna. Hryllingsleg
nepja læsti sig inn í brjóst og undir;
fátt er hræðilegra en að bíða dauða
síns einmana í skammdegis fárviðri
uppi á reginfjöllum, fjarri allri
hjálp og hjúkrun.
Svefninn seig nú í brjóst með
mildri ró og hvíld, og útrýmdi þján-
'n8' og kvíða.
Hin mislynda. íslenzka náttúra
kvað kaldranaleg vögguljóð við barn
sitt, meðan það var að festa blund-
inn.-----
Viku seinna kom hundurinn frarn
í sveitinni. var þá hafist handa og
gerð ítrekuð leit; fundu menn nest-
'Ö. en vegsummerki engin önnur.
Þegar menn voru úrktila vonar, var
úætt leitinni. Oft var rætt um hvarf
mannsins svo árum skifti, gátu
menn upp á ýmsu. En enginn vissi
ne>tt öðruni fremur. Liðu mörg ár.
Þar til að siðustu að gangnamanni
Varð reikað fram á beinagrind af
manni; lágu leyfar af göngustaf hjá
ðeinunum ;þektu menn þar göngu-
staf hins horfna manns. Hafði hann
[arið ad langan veg afleiðis, norður
a svokallaðar Hágöngur, og látið
>ar fyrirberast. — “Er það löngunt
er,dir á Islendinga sögum.”
at ^ess' er snnn í öllum aðal-
f Cn nakvæmari lýsing á
bví ^ ag* ^'nS viita manns víkur að
ÉfSeni ?æti ve^ hafa átt sér stað.
til bess nV\" 8æt' ^ess' frásaSa orðið
óbygðir. að neða um fjoll og
Hitíð verður atburður þessi mér i
fersku minni, sv0 miki8 he ði
11111 hann a æskuárum.
S. N. C.
Rödd úr vestri
Seattle, 3. janúar, 1936.
Kæri ritstjóri Lögbergs,—
Þess var getið á dögunum, að við
Seattle-íslendingar hefðum frestað
því til gamlárskvölds, að minnast
aldarafmælis Matthíasar Jochums-
sonar. Þetta kvöld hefir lestrarfé-
lagið Vestri, í meir en 30 ár, staðið
fytir myndarlegri samkomu. Það
þótti viðeigandi og sjálfsagt að þessu
! sinni, að helga hana minningu lár-
viðarskáldsins.
En sunnudaginn á undan var sér-
stök hátíða guðsþjónusta í kirkju
| séra A. E. Kristjánssonar. Hann
! flutti snjalla ræðu um skáldið, með
tilliti til frjálslyndis í trúarskoðun-
um. — Allir sálmarnir voru eftir
M: J., og Gunnar Matthíasson söng
“Guð minn guð eg hrópa,” — lag
eftir Tryggp'a Björnsson. Kir.kjan
var öll prýdd virkilegum lárviðar-
fléttum og fyrir stafni stór sveigur
umhverfis mynd skáldsins og fána
ætjarðarinnar. Viðstaddir voru urn
50 manns, úr báðum söfnuðunum
hér. Á eftir bauð kvenfélag kirkj-
unnar öllum til kaffiveizlu að heim-
ili Gunnars. Þar var meðal annars
skemt sér við að rifja upp þá söngva
eftir Matthías, sem allir íslendingar
kunna, og hafa unnað frá barnæsku
sinni, þó í fjarlæga heimsálfu hafi
fluzt.
Á gamlárskvöld var komið saman
i borðsal lútersku kirkjunnar kl. 7.
Fyrst sungu allir “Ó Guð vors
lands.” Síðan settust þar að ágætri
islenzkri máltíð 80—90 manns. Þeg-
ar hinum “þjóðlegu” réttum höfðu
verið gerð skil, ávarpaði Jón Magn.
ússon, forseti Vestra, samkomuna;
bað svo alla að syngja “Lýsti sól.”—
Þar næst flutti undirrituð minni
skáldsins í stuttri ræðu, en allir
sungu á eftir “Fósturlandsins
Freyja." — Séra A. E. Kristjáns-
son flutti ræðu um víðsýni skálds-
ins, en séra K. K. ólafsson um
sálmaskáldskap hans. Frú Maria
Frederick (dóttir Sumarliða æsku-
vinar M. J.)bar fram þýðingar und-
irritaðarar á “Forsjónin” og “Ó
Guð vors lands,” en bróðurdóttir
hennar Kristín lék þýtt undirspil á
hörpu. — Á milli voru sungin ljóð
eftir M. J. — og Gunnar endurtók
sönginn “Guð minn. Guð tninn eg
hrópa.” Ungfrú Sigrún Ólafsson
aðstoðaði við hljóðfærið bæði kvöld-
Nýjung og nýmœli
Winnipeg íslendingar hafa oft
átt kost á að horfa á sjónleiki enska
og íslenzka—áhrifamikla sjónleiki—
sjónleiki, sem sýna atburði löngu
liðinna tíma; hugsunarhátt fjarlægs
j fólks, þjóðtrú, hjátrú og hindur-
vitni, og menn sækja þá sér til gam-
ans, gagns og dægrastyttingar. Nú
býðst fólki upp á nokkuð nýtt,—upp
á sjónleik, sem byggist á frumbýl-
ingslífi hér í Winnipeg, — leik, sem
snertir frumbýlingslíf allra frum-
j býlinga þessa bæjar og fylkis, og
| því líf okkar allra, sem á þessum
| slóðum búum. Ef það er nokkurt
' efni, sem ná ætti til allra Winnipeg
: og Manitobafylkis búa, þá er það
j baráttan við frumbýlings erfiðleik-
ana fyrstu. Hugrekki mannanna og
j kvennanna, sem þrek höfðu til þess,
| að leggja út í auðnir og óvissu Vest.
urlandsins og hugrökk gengu á móti
hverri þraut, sem að höndum bar
' og kunnu hvorki að hræðast eða
hörfa undan. Slíkt er sjónarsvið
þessa nýja frumbýlingaleiks, sem
J sýndur verður í Góðtemplarahúsinu
' á Sargent Ave. þann 27. og 28. þessa
! mánaðar.
Stjórnarnefnd stórstúku Mani-
tobafylkis hefir tekist á hendur að
gangast fyrir að leikur þe^si verður
sýndur á meðal íslendinga, og á hún
þakkir skilið fyrir þá framtaks- og
hugulsenii að gefa íslendingum kost
á að sjá þennan merkilega leik og
ættu því allir sem vetlingi geta vald-
ið, að nota sér þetta tækifæri.
Bindindisvinur.
Samsœti var Jóni Hannessyni
bónda í Deildartungu haldið á Hótel
Borg á sunnudaginn var, en Jón átti
þá fimtugsafmæli. Sátu það um 50
manns. Bjarni Ásgeirsson alþm.
mælti fyrir minni afmælisbarnsins,
en Jónas Jónsson alþm. fyrir minni
konu og barna. Aðrir ræðumenn
voru : Andrés Eyjólfsson, Síðumúla,
Árni Eylands ráðunautur, Björn
Jakobsson, Stóra-Kroppi, Einar
Árnason, alþm., sr. Eiríkur Alberts.
son, Guðmundur Jónsson Hvítár-
völlum, Guðbrandur Magnússon
forstjóri, Páll Hermannsson alþm.,
Pétur Ottesen alþm. og Vigfús
Guðmundsson forstjóri. Afmælis-
barnið þakkaði með snjallri ræðu.
í samsætinu var tilkynt, að vinir
Jóns í Reykjavík hefði ákveðið að
gefa honurn og Reykholtsskóla
brjóstmynd af honum, gerða af Rík.
arði Jónssyni.—N. dagbl. 15. des.
Gamli Hjálmar
(Framh. frá bls. 3)
onto-borgar. En enska og franska
gullu þar í allra eyru. fslenzka
bygðin i North Dakota stóð þá
í miklum metum fyrir landkosti
sína. Þangað höfðu flutt og
voru búsettir margir frændur og
vinir þeirra hjóna. Jón bróðir
Hjálmars, móðir þeirra og fleiri
nákomnir frændur bjuggu nálægt
bænum Hallson i þessari nefndu
bygð. f nágrenni við þetta ætt-
fólk sitt fýsti Hjálmar að búa.
Sðldi hann þvi fasteignir sinar í
Toronto árið 1888 og flutti til
North Dakota, 5 mílur norðvest-
ur frá bæjar þorpinu Hallson í
svonefndri Liberty-bygð. Þarna
bjó hann með fjölskyldu sinni
sem landbóndi um 39 ár við góð-
an elnahag i sveit með samlönd-
uin sínum, frændum og vinuin
frá fslandi. f þessari nefndu
bvgð fæddist yngsti sonur þeirra,
Gestur Ernest, 11. ágúst 1892;
heitir fyrra nafninu eftir Gesti
Pálssyni rithöfundi og skáldi sem
dó um það leyti sem þessi fædd-
ist. Þessi Gestur var á fjórða ár
i Canada hernum í stríðinu mikla,
Sem svo er nefnt, og hlaut nafn-
bætur fyrir röska framgöngu í
þeim hildarleik (Military Medal
and Bar). Nú hefir hann verið
verzlunarmaður um nokkur ár
hér í Winnipegosis og er bæjar-
stjóri nú, kosinn fyrir 2 ár. Hann
er giftur konu af enskum ættum;
þau eiga fjögur börn, öll á æsku-
skeiði.
Jafnframt landbúnaðinum vann
Hjálmar oft að handiðn sinni,
múrhleðslu. Klæddi timburhús
utan með múrsteini, hlóð reyk-
háfa og fleira sem unnið er úr
því byggingaefni og þótti ávalt
trúverður og velvirkur við það
starf. Þess er getið að þegar stór
hluti af járnbrautarbænum Ham-
ilton í North Dakota brann til
kaldra kola, hafi reykháfarnir,
sem bygðir voru neðan úr kjöll-
urunum, staðið einir eftir ó-
skaddaðir nokkrum árum eftir
að brunin átti sér stað, þvi ekki
hafði verið bygt þar aftur. Einu
sinni sem oftar kom þangað fs-
lendingur. Varð honum ærið
starsýnt á þessa sóta sem gnæfðu
þar upp úr brunarústunum, sem
höfðu auðsjáanlega staðið af sér
margra ára stríð við sjálfar höf-
uðskepnurnar. Spurði þá komu-
maður aldraðann mann, sem bú-
ið hafði lengi þar í bænum. hvort
hann vissi hver hefði bygt þessa
tröllauknu reykhafa, sem héldu
vörð þar um brunarústirnar?
Já, svaraði hann, fslendingurinr
Hjálmarson bygði þá. Þessa er
aðeins getið til að sýna mönnum
hvaða traustasmíði er hægt að
byggja úr því efni þegar trúvirkni
og kunnátta vinna saman.
Fjórtánda júlí 1926 lézt Frið-
rika kona Hjálmars í sjúkrahús-
inu í Grafton, N. Dak. Við frá-
fall hennar má svo að orði kveða
að Hjálmar hafi mist aðra hönd
sína. Eg ætla að láta nokkur orð
úr æfiminning Friðriku heitinn-
ar fylgja þessum línum til að
sýna þeim sem nú lifa hvaða álit
samtíðarfólk hennar hafði á
henni meðan hún varð þvi sam-
ferða í lestaferð lífsins.
“Fnðrika var fædd á Skinna-
lóni á Melrakkasléttu i Þingeyj-
arsýslu ári, 1848, og var því ná-
lægt 78 ára gömul. En hér í landi
hafði hún dvalið nálega 53 ár.
Friðrika hafði meðfædda mikla
hæfileika. Hún hafði ekki því
láni að fagna að fá mentun í
uppvextinum, því það var lítið
um skólagöngu á Melrakkasléttu
þegar hún var að alast upp.
Friðrika var mesta dugnaðar-
kona, góð móðir og trygg í lund
öllum, sem hún hafði viðkynn-
ingu af. Hún hafði skarpan
skilning á lífinu, og skrafaði
heimspekilega um hin mörgu tor-
skildu mál mannanna. Hennar
andlegi sjóndeildarhringur var
yfirgripsmikill og aðdáanlegur;
hún mátti kallast fjölfróð af ó-
mentaðri konu. Hún var bjart-
sýn og glaðlynd og vildi láta sól-
arbirtuna skína sem skærast á alt
böl og mótlæti mannanna. Enda
var hún sólin á hiinni heimilis-
ins i meira en hálfa öld.”
Þessi hjón, Hjálmar og Frið-
rika, höfðu fylgst að i farsælu
hjónabandi viku skemur en 52
ár. Við fráfall konu sinnar sá
Hjálmar fljótt að hann hafði tap-
að af lífsknör sínum þeim há-
setanum, sem bæði í blíðu og
striðu hafði róið veðurborða. Eft-
ir þetta tilfelli mun Hjálmari
hafa sýnst sér vera stefnt frá
því að stunda lengur búskap.
Hann var þá sjálfur orðinn hnig-
inn að aldri, 77 ára; starfskraft-
arnir að mestu þrotnir, en elli og
lúi ófrávíkjandi förunautar.
Hann hætti þvi búskap og flutti
sig til bæjarins Mountain. Þar
dvaldi hann nokkur ár, eða þar
til Gestur, sonur hans, áður
nefndur, sótti hann þangað fyrir
fimm árum. Hér biður nú gamli
öklungurinn æfináttmála sinna
og hinstu hvíldar.
Meðan Hjálmar stóð á upp-
réttum fótum mun hann hafa
verið meðalmaður á hæð, og gild-
ur að því skapi, dökkur á hár,
augun móbrún, ennið hátt og
kúpt, nefið beint og þykt', ein-
arðlegur og góðmannlegur á
svip. Hann er nú á áttugasta og
sjöunda aldursárinu, hefir litla
fótaferð, klæðist þó daglega.
Sjón heíir hann allgóða og heyrn
en minnið er orðið sljóft. Hann
lítur til baka yfir liðna æfidaga
og minnist þess, að þó hann sjálf-
ur hverfi úr lestaferð samtíðar
sinnar, þá standi þó eftir, að
minsta kosti um stundar sakir,
suin af dagsverkum hans, sem ef
til vill minna á nafn hans, þegar
hann er látinn. ,
Svo raular gamli maðurinn
þessa vísu:
Þegar eg við hinsta hörg
hniginn er og fallinn;
reykháfar og múrhús mörg,
minna þá á karlinn.
F. Hjálmarsson.
STIIDV
BUSINESS
At Western Canada’s
Largest and Most
Modern Commercial
School
For a thorough training, enroll DAY
SCHOOL
For added business qualifications, enroll
NIGHT SCHOOL
The Dominion Business College
offers individual instruction in—
Secretaryship
Stenography
Clerical Efíiciency
Merchandising
Accountancy
Bookkeeping
Comptometry
—and many. other profitable lines of work
EMPLOYMENT DEPARTMENT
places graduates regularly
DOMINIQN
BUSINESS CDLLEGE
On the MALL and at ELMWOOD,
ST. JAMES and ST. JOHN’S