Lögberg - 20.01.1936, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. JANÚAR, 1936
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
• ..................~ “
“I allra heilagra nafni, hvað hefir komið
þér til að ímvnda þér að eg hafi framið jafn
óhugsanlegan glæp?”
“Eg hefi nægar sannanir í höndum, —
það eru átta ár, í þessum mánuði, síðan þú
giftist Marian Mayfield, í litlu Methodista
kapellunni niður við herskipastöðina í borg-
inni Washington — og fyrir réttum sjö árum
síðan, í álíka illviðri og núna, var það sem þú
mættir Marian Mayfield, á ströndinni fyrir
neðan furuskógar-nefið, og myrtir liana. Eg
fer til lögregludómarans á morgun og segi,
honum alt sem eg veit, og fæ honum í hendur
þær sannanir, sem eg hefi og klaga þig sem
morðingja!”
“Með hverju hygst J>ú að sanna það?”
“Það var ungur maður, sem var heyrn-
ar- og sjónarvottur að því, þegar þið Marian
voruð gift’; og hann er lifandi enn; eg liefi
böggul af sendibréfum, .sem eru á frönsku,
sem þú hefir skrifað frá Glasgow til Marian
vorið 182—, og eg hefi og miða, sem fanst í
kjólvasa hennar, þar sem þú biður hana að
mæta þér á ákveðnum tíma niður við strönd-
ina þetta sama kvöld, sem hún var myrt.
Eg liefi tvo lækna, sem geta borið vitni um
það, að þú varst burtu frá heimili þínu alla
nóttina, þegar afi þinn dó, sem var sama nótt-
in og Marian var myrt, og um útlit þitt og
hátt-semi er þú komst heirn um morguninn.”
“Og þetta,” sagði Thurston og_starði
undrandi á hana; “þetta er barnið, sem eg
hefi nært og annast og.alið upp í húsi mínu!
Hún ætti að vita að hún getur ekki sakað mig
um þennan hræðilega glæp — en hún getur
með þessu svift mig mannorði og heiðri.”
“Þetta er ófrávíkjanleg skylda mín. Eg
hefi lofast til þess með dýrum eiði. Eg
kemst ekki hjá því. Bg veit eg lifi það ekki
af. ó, himininn er svartur af fyrirdæmingu,
og öll jörðin lituð blóði!” hrópaði Miriam
upp í ofsakendri geðshræringu.
“Þú ert ekki með öllu viti, vesalings
barn!” sagði Thurston í hluttekningarmál-
róm.
“Betur svo væri! betur svo væri! En
eg er með öllu viti! Eg er ekki brjáluð! Mér
er það fullvel minnistætt, að eg hefi svarið
þess eið að finna þann, sem mvrti Marian,
og fá hann hengdann! Eg verð að gera það!
Eg verð að gera það, þó eg viti að hjartað í
brjósti mér springi af harmi, eins og það líka
gerir. Eg afber það ekki.”
‘ ‘ Og þú heldur að eg sé sekur um að hafa
framið þennan voða glæp?”
“Sannanirnar ákæra þig! Forsjónin
gæfi að þær væru ekki til! ó, eg vildi óska
að þær væru ekki til!”
“Hlustaðu á mig, kæra Miriam mín,”
sagði hann rólega, því hann var búinn að ná
fullu valdi yfir tilfinningum sínum. “Eg er
alveg saklaus af þessum glæp, sem þú eignar
mér. Hvernig ætti eg að geta verið annað en
saklaus ?, Eg skal skýra fyrir þér allar kring-
umstæðurnar, og það sem þú hefir heyrt eða
verið sagt.” Hann rétti henni hendina og
ætlaði að leika hana til sætis. En hún hljóð-
aði upp og kipti að sér hendinni og sagði í
hamslausr æsingu:
“Snertu ekki á mér! Ef þú snertir mig
þá líður yfir mig og blóðið storknar í æðum
mínum!”
‘ ‘ Þú heldur þá að hendin mín sé blóðlituð
morðingjahendi ? ’ ’
“Sannanirnar! sannanirnar! ”
“Eg skal gera þér ljósa grein fyrir hverj-
ar þessar sannanir eru, sem þú óttast svo
mjög. Seztu niður, kæra bamið mitt — eins
fjarri mér og þér líkar — aðeins það nærri
að þú heyrir hvað eg segi. Aliti eg þig fylli-
lega með réttu ráði, Miriam, þá gæti svo farið
að sorg og gremja lokaði munni mínum, og
eg talaði ekki framar við þig um þetta mál-
efni; en eg álít að þú sért að einhverju leyti
miður þín eftir veikindin, og kannske af öðr-
um orsökum — þá þykir mér rétt að segja
þér alla söguna. Seztu nú niður og hlustaðu
á mig.”
Miriam fremur datt en settist á næsta
stól. Hr. Wilcoxen tók annan stól og bvrjaði
á frásögn sinni:
“Það er talsverður sannleikur í því, sem
þér hefir verið sagt, Miriam. Hvernig að þú
hefir öðlast þann sannleika, ætla eg ekki að
spyrja þig um núna. Það getur komið að því
síðar. Eg var giftur, eins og þú hefir ein-
hvern veginn komist að, Marian Mayfield,
rétt áður en eg fór til Evrópu. Eg skrifaði
henni nokkur bréf meðan eg var í Glasgow.
Hg beiddi hana að finna mig við víkina þetta
örlagaríka kvöld — hvert augnamiðið var að
því sinni, er þýðingarlaust að segja þér, úr
því fundum okkar ekki bar saman. Rétt áður
en eg ætlaði að leggja á stað til fundar við
hana fékk afi minn slag. Eg gat ekki farið
frá honum fyr en læknarnir komu. En þegar
kvölda tók og óveðrið var að skella yfir, varð
eg svo hræddur um Marian, að eg sendi
Melchisedek í léttivagni, til þess að koma
með hana hingað heim í þetta hús, til þess að
fara héðan aldrei aftur. IMiriam, þegar
drengurinn kom niður að víkinni fann hani)
hana í sandinum, liggjandi í blóði sínu, dána
eða deyjandi. Hann varð miður sín af
hræðslu og flýtti sér heim í dauðans ósköp'um,
til þess að segja mér hvernig komið var. Eg
glevmdi afa mínum þar sem hann lá deyjandi
— gleymdi öllu nema konunni minni elsku-
legu, liggjandi særðri þarna á malarkambin-
um í þessu óskapa veðri. Egtók án allra um-
svifa reiðhest ininn og hljóp á bak og reið alt
sem hesturinn gat komist þangað sem hún
var. En þegar eg kom }>ar hafði óveðrið og
regnið náð liámarki sínu, og hinar æðandi
brimöhlur gengu langt upp á land, og sópuðu
úti í djúpið öllu, er lá á ströndinni.” Hann
tók sér augnabliks málhvíld og bar hendina
upp að augunulb og hélt svo áfram: “Já,
hún var horfin, elskulega konan mín; bylgj-
urnar höfðu skolað henni út í djúpið. Eg
gekk með fram ströndinni alla nóttina, kall-
andi nafn hennar, en fékk ekkert svar. Þegar
morgnaði snéri eg lieim, og þá var afi minn
dáinn. Heimilisfólkið og læknirinn undraðist
mjög yfil* því að eg skvldi hafa farið að
heman, ]>egar svona stóð á. Þetta er öll sag-
an, eins og hún er, Miriam. ”
Miriam sat þögul og lét enga undrun í
ljósi, og sag$i ekki orð. Hr. Wilcoxen virt-
ist eins og hún hefði ekki veitt því setn hann
var að segja, hina minstu (‘ftirtekt.
“Hvað segirðu nú, Miriam mín?”
“Ekkert.”
“Dettur þér í hug áð eg hafi sagt þér
nokkuð nema sannleikann í þessu máli?”
“Eg hugsa ekki. Eg bara kvelst af efa
og ágiskunum. Eig verð að fara eftir þeim
sönnunargögnum, sem eg hefi í höndum, en
ekki eftir því, sem tilfinningar mínar segja
mér, eða hvernig þú útskýrir þetta mál,”
sagði Miriam, eins og utan við sig, og stóð
upp og bjóst til að ganga út.
“Þú ætlar þá að kæra mig fyrir morð,
Miriam?”
“Það er óhjákvæmileg skylda mín; for-
lögin hafa dæmt mig til þess! Eg verð að gera
það, þó það kosti líf mitt!”
“Og samt ætlar þú að gera það!”
“ Já, eg geri það!”
“Stanzaðu snöggvast, Miriam mín; líttu
snöggvast á mig og taktu í hendina á mér. Ef
það er ómótstæðileg nauðsyn, sem knýr þig
til þessa, mundu að láta ekki augnabliks reiði
eða hefnigirni stjórna áformum þínum.
Komdu og taktu í hendina á mér.”
Hún snéri við og staðnæmdist fyrir
framan hann. Hvílík mynd táralausra þján-
inga! Við það að horfa á hans góðmannlega
oghluttekningarríka andlit, var eins og hún
kæmi til sjálfrar sín, — það yfirbugaði hana.
“Ó, Guð gæfi að eg dæi strax, svo eg
þyrfti ekki að framkvæma þetta. Ó, að eg
mætti deyja strax. Eg kenni svo mikið í
brjósti um þig; eg elska þig svo innilega, hefi
aklrei elskað þig meira en nú, bróðir minn,
bróðir minn!”
Hún féll áfram, greip hendi hans, og grét
með sárum ekka.
“Ilvað segir þú Miriam, að þú elskir mig,
en heldur þó að eg sé morðingi.”
“Að ])ú hafir verið sekur — ekki að þú
sért sekur — þú hefir iðrast öll þessi löngu
saknaðarár, þau hafa verið ein óslitin iðrun;
]>að hefir þvegið sektina af þér. ”
“Og ])ú getur nú strokið og grátið yfir
þeirri hendi, sem þú hehlur að einu sinni hafi
verið roðin lífsblóði þíns fyrsta og bezta vin-
ar?”
“Já, já! Eg óska að þessi tár, sem eru
útheltar tilfinningar hjarta míns, gætu þveg-
ið þær hvítar aftur! Já, já, hvort þú ert sek-
ur, eða ekki, bróðir minn! Því meir sem eg
læt tilfinningar mínar ráða, því vænna þykir
mér um þig — því meira elska eg þig!”
“Það er af því að þú hefir vitrara hjarta
en höfuð, Miriam! Það er Guðs-eðlið í lijarta
þínu, sem fríkennir og afsakar, en hefnigirn-
in sem ásakar. Gerðu eins og þér finst að
skyldan og réttlætið krefjist af þér, kæra
Miriam mín — en við skulum halda áfram að
vera bróðir og systir, eins og við höfum verið.
Komdu barnið mitt, og komdu og faðmaðu
mig einu sinni að þér, eins og þú varst vön,
þogar ])ú varst lítil.”
Viti sínu fjær af angist og sálarkvöl
fleygði hún sér í faðm honum eitt augnablik,
sleit sig svo lausa með krampakendu við-
bragði og hljóp út og til herbergis síns, þar
sem hún með hálf-ringlaðan heila og brotið
hjarta, eins og leikari, sem móti vilja sínum
neyðist til að leika voðalegt hlutverk í ægi-
legum sorgarleik, fór að safna saman því, sem
lmn hafði af sönnunum — bréfunum — og
koma þeim fyrir í rétta röð, og annað sem hún
þurfti að undirbúa, svo alt væri í reglu og
hún gæti lagt snemma á stað næsta morgun,
til þess að koma þessu óskaplega áformi sínu
sem fyrst í framkvæmd.
Miriam var snemma á fótum næsta morg-
un, áður en fólkið var komið á fætur. Hún
bjó sig í skyndi og lagði á stað út úr húsinu.
Jlún gekk hljóðlega eftir ganginum, en er Jfún
kom á móts við svefnherbergisdyr hr. Wil-
,coxens, staðnæmdist hún eitt augnablik. Það
var eins og hjartað stöðvaðist í brjósti henn-
ar og hún næði ekki andanum, hún fórnaði
upp höndunum, eins og í bæn; hún átti í átak-
anlegu stríði við tilfinningar sínar, sem næst-
um því voru búnar að yfirbuga viljann, en
hún hrökk snögglega við og ákvörðunin náði
yfirhöndinni, og hvin flýtti sér ofan stigann
sem mest hún gat. Henni fanst hún vera að
kveðja þetta hús í síðasta sinn, þetta heimili
þar sem hún hafði notið ástar og umönnunar
síðan hún var barn, þetta heimili, þar sem
allar hennar sælustu endurminningar og
hjartfólgnustu framtíðarvonir voru óaðskilj-
anh>ga tengdar við; til þess líklega að koma
þangað aldrei framar. Svo hún hugsaði sér
að fara svo hljóðlega út úr húsinu að enginn
yrði þess var.
Þegar hún kom ofan í forstofuna, varð
henni bylt við, að sjá Paul standa í dyrunum
og stara út í hálfmyrkrið; hann vék sér að
lienni og sagði:
“Hvert ert þú að fara svona snemma,
Miriam?”
“Til Thorntons hershöfðingja.”
“Hvað liggur þér á að fara löngu fyrir
morgunverð?”
“Já, eg verð að flýta mér.”
Hánn tók um báðar hendur hennar og
horfði einarðlega í andlit hennar — þetta
náföla andlit — sem enginn lífsroði var sjá-
anlegur í, nema tveir dimmrauðir blettir,
sinn á hvorri kinn, og starandi brennandi
augu.
“Miriam, ])ú ert veik. Komdu inn í dag-
stofuna,” sagði hann og tók í hendina á henni
og ætlaði að leiða hana inn.
“Nei, Paul, nei! Eg verð að flýta mér,”
sagði hún, og vildi ekki fara inn.
“Hversvegna ekki?”
“Þig varðaí- ekki um það! Sleptu mér.”
“Mig varðar um það, Miriam, því mig
grunar í hvaða erindagerðum þú sért. Komdu
inn í stofuna með mér. Þetta brjálæði má
ekki halda áfram svona.”
“Það getur vel skeð að eg sé brjáluð, og
orð mín og tilraunir verði árangurslaus. Eg
vona líka að það verði svo. ”
‘ ‘ Miriam, eg verð að tala við þig, en ekki
hérna, það getur einhver komið á hverju
augnabliki, og heyrt samtal okkar, komdu inn
í stofuna, að minsta kosti fyrir fáein augna-
blik. ”
Hún lét tilleiðast, og lofaði honum að
leiða sig inn. Hann rétti henni stól og settist,
við hlið hennar; hann tók hendi hennar milli
handa sér og beiddi hana með mildum og lað-
andi orðum að hætta við þetta áform sitt;
hann leiddi henni þetta óheillavænlega tiltæki
fyrir sjónir á allan mögulegan hátt, hann
sýndi henni fram á hvernig hún með þessu
eyðilegði ást þeirra og hamingju; hvernig
hún eyðilegði mannorð bróður þeirra, sem
hefði annast hana og elskað eins og sitt barn;
og gæti kannske orðið til þess að hann misti
lífið fyrir þetta brjálæðis-tiltæki hennar.
Hún svaraði honum aðeins:
“Bg hugsa ekkert um mig, eða það sem
mér er kærast, Paul. — Eg hugsa bara um
hann, og það er sem kvelur mig. ”
“Þú ert ekki með fullu ráði, Miriam; þú
verður að gæta að því, að með þessu brjálæðis
framferði þínu geturðu valdið stórvandræð-
um, ekki einungis fyrir bróður okkar, heldur
og fyrir þig og mig. Það er ekki líklegt að
nokkur dómari taki aðrar eins sannanir og
þú heldur að þú hafir, til greina, til þess að
levfa að höfða glæpamál á hendur öðrum eins
manni og hr. Wilcoxen, sem er annálaður
fvrir prúðmensku og mannkosti.”
“Megi hamingjan gefa að svo yrði.”
“ Vertu nú róleg og hugsaðu þig rækilega
um. Þessi sönnunargögn, sem ])ú hyg'gst að
leggja fram verða líklega ekki álitin svo þýð-
ingarmikil, að ]>eim verði nrtkkur gaumur
gefinn; en hvað verður hugsað um þig, sem
ótilknúin kemur með slíkt fram fyrir rétt-
inn?”
“Eg hefi ekkert hugsað út í það, en nú
er þú vekur máls á því, þá segi eg, að mér er
alveg sama hvað um mig verður hugsað eoa
sagt. ”
“En ef nú að þessar sannanir þínar yrðu
teknar til greina og hr. Wilcoxen kallaður
fyrir réttinn og fundinn saklaus, eins og hann
áreiðanlega verður—”
‘ ‘ Guð gæfi að svo yrði! ’ ’
“Og þessi saga bærist út um alt landið
— hvernig heldurðu að þú litir út í liugum
fólksins?”
‘ ‘ Eg veit það ekki, og kæri mig ekki lield-
ur neitt um það. Hamingjan gæfi að eg yrði
eina manneskjan, sem liði fyrir þetta! Eg er
vilju<j að taka skömmina á mig. ”
“Þú yrðir álitinn sem vanþakklátur, illa
innrættur, samvizkulaus svikari, já, regluleg-
ur kvendjöfull. Allir mundu hata þig og for-
smá. Nafn þitt yrði viðbjóður öllu heiðarlegu
fólki.”
“Ha, ha! Hvernig dettur þér í hug, að
(“g- muni vera að hugsa um sjálfa mig, undir
slíkum kringumstæðum sem þessum? Nei,
nei! Megi hamingjan gefa að svo fari sem
þú segir, að bróðir minn verði fríkendur, og
eg sú eina sem líð. Eg er viljug að líða smán
og dauða fyrir hann, sem eg ætla að ákæra.
Lofaðu mér nú að fara, Paul; þú ert búinn að
tefja mig of lengi.”
“Er ekki hægt með neinu móti að fá þig
til að hætta við þetta illa áform þitt?”
“Nei, með engu móti, Paul!”
“Með alls engu móti ?”
“Nei; svo hjálpi með guð! Farðu úr
veginum og lofaðu mér að fara!”
“Miriam, það dugar ekki, þú mátt ekki
fara.”
“Bg verð, og skal — og það undir eins.
Farðu frá mér og lofaðu mér út.”
“Þú skalt ekki fara.”
“Skal ekki?”
“Já, eg sagði, þú skalt ekki.”
“Hver getur varnað mér að fara?”
“Það get eg! Þú ert vitstola, Miriam,
það verður að loka þig inni, svo þú getir ekki
komið öllu í uppnám hér í nágrenninu.”
“Þú verður þá að gæta mín alla æfina,
ef það á að duga—.”
I þessum svifum var liurðin opnuð með
hægð, og hr. Wilcoxen kom inn í stofuna.
Miriam brá mjög hastarlega við, og sleit sig
lausa frá Paul, sem hélt í hendur hennar; og
hún flýtti sér að dyrunum. Paul hljóp á eftir
henni og náði henni.
“Iivað á þetta að þýða?” spurði lir. Wil-
coxen og gekk til þeirra.
“Það þýðir að hún er vitlaus og vill
verða sér eða öðrum að stórslysi,” sagði Paul
harkalega.
“Þetta er svívirðilegt, Paul, sleptu henni
undir eins,” sagði hr. Wilcoxen í skipandi
málróm.
“Mundir þú sleppa vitlausri manneskju,
sem ætlaði að kveikja í húsinu?” svaraði Paul
önuglega.
“Hún er enginn vitfirringur; sleptu
henni strax og láttu hana fara.”
Paul stundi við, hugsaði sig um augna-
blik og lét hana lausa. Miriam snéri sér að
lir. Wilcoxen leit angistaraugum á hann,
fleygði sér á kné við fætur hans, greip hendur
hans og þrýsti innilega og sagði með grát-
ekka í röddinni:
“Eg bið þig ekki að fvrirgefa mér — eg
þori það ekki. Guð varðveiti þig, þó eg verði
brennimerkt sem illræmdur svikari og níð-
ingur fyrir ákæruna, sem eg ætla að fá lög-
regludómaranum í hendur. Guð blessi þig
æfinlega!” Hún stóð upp í skyndi og þaut
út úr stofunni.
Bræðurnir stóðu hljóðir og litu hvor á
annan.
“Thurston- veiztu livert lmn ætlar og
hvað hún ætlar að gera ?”
“ Já.”
“Veiztu það?”
“Já, svo sannarlega.”
“Og þú vildir ekki koma í veg fyrir að
hún færi?”
“Nei, aldeilis ekki.”
Paul, horfði aldeilis hissa á bróður sinn;
eftir því sem hann horfði lengur, livarf allur
grunur og efi úr huga hans; það var eins og
þegar sólin brýst fram undan svörtum skýja-
flóka og uppljómar allan geiminn. Hann tók
í hendi bróður síns, í hjartanlegri gleðihrifn-
ingu.
“Guð blessi þig, Thurston! Eg endur-
tek bænina hennar: Guð blessi þig æfinlega!
En, bróðir minn, mundi það ekki hafa verið
hyggilegra að varna henni frá að fara?”
“Hvernig þá? Mundir þú liafa beitt
ofbeldi við hana — svift hana persónulegu
frelsi?”
“ Já, eg hefði gert ]>að! ’ ’
“Það liefði ekki aðeins verið rangt, held-
ur og algerlega gagnslaust; því ef hennar
innilega ástúð til okkar var ekki nógu sterk til
að halda lienni frá því, þá máttu vera viss um
að líkamlegt vald hofði lítið dugað; hún hefði
komið máli sínu á framfæri á einlivern hátt,
og við hefðumj moð ])ví að beita ofbeldi við
hana, spilt okkar málstað. Og þar að auki
hefði eg skammast mín fyrir að hafa það á
samvizkunni að beita hana varnalausa of-
beldi.”