Lögberg - 23.01.1936, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. JANÚAR, 1936
5
WE’RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
---------------------------By P. N. Britt___________________________
If you’re getting by
Things ain’t so bad, .
So, I wonder why
You can’t be glad.
* » *
JT doesn’t get anybody anywhere to go around with a long face—as
if all his relatives were dead, and all his friends in the penitentiary.
That gloom stuff gives folks headaches. Most people have troubles
enough of their own.
And, besides this there are glib trouble makers, fomenting unrest
and suspicion to a point which ensures a nice income for the promoters.
Maybe you haven’t noticed that, but garrulous agitators and organizers
are seldom, if ever, “down at the heels.” They always know where they
are going to sleep or eat, and quite a few of them are doing even better
than that. The age of martyrs is a long time past, if you know what
I mean. Most of the long faces are pulled for a purpose, by folks who
ought to behave themselves and be darned glad they are alive.
* ♦ *
'T'HOSE who are really feeling the pinch and are on the verge of desti-
tution, are taking it bravely, hoping for tomorrow, next week, next
month, glad Spring and warm Summer. They are heroes, God bless
them, and help them to carry on, in patience, till the tide turns for them.
» * *
In desperate plight at the moment, and for years past, is “Cooky”.
He’s only fifteen now. His overcoat is a sieve, other clothing (what
there is of it) is threadbare. He has no home life, no father. It’s pretty
tough to have no father, at fifteen. This day, “Cooky” was at
school on time. Maybe had no breakfast. When class was over, he
was out on the ice, into the game.
“Have you had your lunch already, Cooky,” someone asked. “No,
I forgot it—but, c’mon, let us play.” Poor “Cooky,” he hadn’t forgotten
it. He just didn’t have it to bring. There are a lot of Cookys around,
and not so many bothering very much about them. Some do, though,
God bless them. But, they are not the folks who pull the long faces.
* * *
T HAD dozed off to sleep, stretched out on the old sofa, in a corner of
the big 18x20 kitchen. Uncle Jack, sound asleep, was on a couch
in the front room. There was a big cookstove in the kitchen, and another,
the new one, in the front room. Aunt Mary was snoring in her room
near by, the only break in the peaceful stillness about. “Watch,” the
Collie, slumbered, on a big hooked mat, on the kitchen floor, a few feet
from me.
The doors were all latched and the blinds pulled down. Dinner was
over, the dishes washed, and everything spick and span. It was the
noontime slumber hour, after a hot morning’s work, but mid-day slumber
hour came each day summer and winter—a glorious, peaceful, refreshing
rest.
Suddenly, “Watch” sprang to his feet, and with a loud bark, the
sweet slumber hour was all shot, and we were soon on the way back to
work.
I had a dream the other night, a dream of the old farm, out on the
sidelines of Ontario—more than fifty years ago.
* * *
44W/ HY do we grudge our sweets so to the living,
” Who, God knows, find at best too much of gall,
And then with generous, open hands, kneel, giving
Unto the dead our all.
“Why do we pierce the warm hearts, sin or sorrow,
With idle jests, or scorn, or cruel sneers,
And when it cannot know, on some tomorrow
Speak of its woe through tears?
“What do the dead care for the tender token—
The love, the praise, the floral offerings?
But palpitating, living hearts are broken
For want of just these things.”
* * * -
44 TT AVE these on me,” she said, in a scrawling note, just before Christ-
mas. There was a turkey and a couple of chickens in the package,
from a farm out on almost the fringe of civilization. The birds were
perfectly dressed and ready for the pan. She said she had had none
to ship to market' this year—feed was too hard to get. She had raised
only these for us and a few for herself and Harry.
• They have been out on that farm, just the two of them, for twenty
years, through twenty cold winters. During twenty years, from the
first day of Spring, on through the Summer sun and rain, till the end of
Fall, they have patiently labored. Once, they had saved enough to
send Alice on a trip home, to Ramsgate by the sea. On the eve of her
departure, she became ill, and when the doctor and hospital were paid,
the ocean trip passage money was gone, and she went back home to
the farm. Disappointed, maybe, but no complaint, and thankful for
being well again.
Good souls are Alice and Harry. We’ve known them since they
came to Canada, tried always to encourage them, in days of adversity,
in the city and on the farm. Their gratitude is sincere and unbounded.
They never forget.
“They long for a glimpse of the old home, over the ocean, and are
always hoping for that, but are thankful and contented with a living
where they are,” said Old Bill, moist-eyed, with memories maybe of
his own old stamping ground of long, long ago,
þeim var svo skipað börnum, ætt- um sínum þetta kveld. Að skemti-
taönnum, venzlafólki og vinum. skránni lokinni voru bornar fram
sinn á Lvrópu síðan 1789, i frönsku
byltingunni og fram að 1900 voru
borgararnir sigrandi stétt í sífeldri
framsókn, en síðan hafa þeir að
mörgu leyti verið á undanhaldi und-
an ásókn öreiganna og talsvert tap-
að trúnni á sjálfa sig. Það er eig-
inlega alveg nýtilkomið, að borgar-
inn efist um sjálfan sig. Áður vann
liann sigra sína í öruggu sjálfs-
trausti, sigraði konungsvald og léns-
vald og notaði til ]?ess, með góðri
samvisku,Jöll ráð styrjaldar og bylt-
ingar, áróður og fjármálaofbeldi og
hugsaði ekki meira um það, hvað
löglegt væri, en aðrir höfðu gert á
undan honum. Sigurinn varð að
vísu aldrei fullkominn, því að kon-
ungsveldi og aðli var ekki útrýmt og
áhrif þeirra héldust að ýmsu leyti á
hugi manna. Hugsunarháttur bænd-
anna um bólfestu og ættarerfðir
hélst einnig að miklu leyti þrátt fyr-
ir vaxandi tilhneigingu löggjafar-
innar til þess að minka muninn. Alt
um þetta voru það borgararnir, sem
settu mestan svip sinn á nítjándu
öldina.
Borgarinn bjó sér fljótlega til sitt
eigið hugmyndakerfi — frjálslynd-
ið, og það hélst, að minsta kosti
fram að 1914, hér um bil einlægt
j í hendur við lýðræðið, þó að þetta
j tvent þurfi annars ekki að fara sam-
■ an. Aftur á móti er annað borgara-
! legt höfuðeinkenni óaðskiljanlegt
frjálslyndinu; það er sjálfsábyrgð-
artilfinningin. Þess verður ekki
krafist, að maðurinn beri ábyrgð á
sjálfum sér, ef hann fær ekki að
ráða sjálfum sér, eða ef hann nýtur
ekki persónulegs frelsis. Sjálfsá-
tyrgðin í fjármálum gerir því ráð
fyrir verzlunar- og atvinnufrelsi,
stjórnarfarsleg sjálfsábyrgð gerir
ráð fyrir frjálsu, opinberu lífi og
stjórnum, sem bera ábyrgð gerða
sinna og siðferðileg sjálfsábyrgð
gerir ráð fyrir þjóðernisfrelsi, og
auk þess fyrir hugsanafrelsi og
prentfrelsi og fyrir almennings-
fræðslu og mannúðarlegu réttarfari.
Alt þetta eru borgaralegar hugsjón-
ir. En höfuðhugsun borgarans er
sú, að hann eigi sjálfur að bera á-
byrgð á sjálfum sér, þar sem aftur
á móti hugsjón erfðaaðalsins bygg-
ist á skoðun hans á hlutverki hins
útvalda og á ábyrgð ættarinnar.
Lífsskoðun bóndans er mótuð af
hugsuninni um bólfestuna og af á-
byrgðartilf inningunni gagnvart
jörðinni, bænum og ættinni. Hug-
sjón öreiganna og samheldnin. En
sjálfsábyrgðin, persónuleg, lífsskoð-
un og grundvallarkenning borgar-
ans öðrum fremur.
Þessi borgaralega lífsskoðun á sér
rætur langt aftur í aldirnar. Luther,
Zwingli og Calvin voru að vissu
leyti fyrirrennarar og spámenn
Þrestur safnaðarins lét syngja sálm
flutti bæn. Hófst að þvi end-
uðu skemtiskráin. Milli gleðisöngva
sem sungnir voru af öllum, skemtu
með einsöng: Óli Anderson, Agnes
Nordal, Esther Arason, Helgi
Peters og Eyvi Walterson. Duet
sungu þau einnig Miss Arason og
Mr. Anderson. Stutta ræðu, fyrir
minni heiðursgestanna, flutti prest-
ur bygðarinnar. Afhenti hann þeim
um leið fagran vinarbikar úr silfri,
sem sýnilegan 'vott þakka og ham-
ingjuóska vinanna. Frá kvenfélagi
bygðarinnar flutti forseti þess, Mrs.
Nordal, silfurbrúðurinni fagurt á-
varP og þakkaði samvinnu og góð-
hug allan í þeirra garð, fylgdi þar
með yndislegur blómvöndur til
minningar um þetta kveld. Þá flutti
kveðju Mr. Óli Stefánsson, var hún
frá móður brúðarinnar og systkin-
um beggja; kveðjunni fylgdi vönd-
uð bjölluslagklukka, er bar áritun
gefenda.
Einnig tóku til máls Óli Ander-
®on frá Baldur, Jack Snydal frá
, ran<3on og Mrs. S. Gunnlaugsscn
ur beimabygðinni. Kom fram í orð-
111,1 Þeirra allra sú virðing og vin-
sæld, er þau hjónin njóta hjá einum
°g öllum. En auk alls þessa barst
sil furbrúðhjónunum slíkur fjöldi
skeyta og bréfa, sem voru þarna les-
In, að maður fann að fjarlægðir
hömluðu ekki hugum f jarstaddra að
slást í hópinn og gleðjast með vin-
veitingar; var þar íslenzk rausn og
höfðinglega veitt. Að hófinu end-
uðu stigu menn og konur dans, unz
heim var haldið að enduðu ánægju-
ríku kveldi.
Að gleðjast með glöðum, af glað-
værri lund,
það lengir oss lífið, og léttir oss
stund.
Megi hamingjan fylgja Mr. og
Mrs. J. Anderson alla æfi.
E. H. Fáfnis.
Um víða veröld
Borgarinn og sjálfsábyrgðin.
Hugsjónir og framtíð borgara-
stéttarinnar.
Eftir Vilhj. Þ. Gíslason.
Borgararnir eru sú stétt manna,
sem mest liefir borið uppi breytingar
þær, sem orðið hafa á þjóðlífi síð-
ustu alda, og sett svip sinn á véla-
menninguna. Borgarastéttin er einn.
ig sú stétt, sem nú um skeið hefi-
orðið fyrir hörðustum árásum.
Sagnfræðingar og þjóðfélagsfræð-
ingar hafa lengi gert ýmsar tilraunir
til þess að skýra uppruna og eðli
þessarar stéttar og til þess að spá
um framtíð hennar. Nýlega hefir
t. d. Rútger Rssén skrifað um þetta
nokkurar athyglisverðar athuganir.
Borgararnir hafa mest sett svip
borgaralegrar stefnu. Þeir boðuðu
sjálfsábyrgð í trú, í afstöðu ein-
staklingsins til guðs, en áður hafði
heilög kirkja annast slíkar ábyrgðir
fyrir menn. Og kirkjan hefir þann-
ig sennilega skilið betur en við-
skiftamennirnir sálarlíf múgsins,
því að hún vissi það af reynslu. að
miðlungsmaðurinn þolir það ekki að
standa á sínum eigin veiku fótum
augliti til auglitis við guðdóminn, og
það var þess vegna ómannúðlegt, að
ætlast til þess, að hann gerði það.
En samt urðu kröfur siðbótamann-
anna grundvöllur að öllum síðari
frelsiskröfunum og þótt mótmæl.
endakirkjurnar tækju oft eins föst-
um tökum á sauðum sínum og páp-
iskan gerði áður^ þá lifði sífelt hin
hetjulega krafa Lúthers um trúar-
lega sjálfsábyrgð. En úr henni
varð seinna “hið kategoreska im-
perativ” Kants. Önnur uppspretta
borgaralegrar lífsskoðunar er hjá
ríkisréttarfræðingum síðmiðalda og
endurreisnartímans, hjá öllum þeim,
sem börðust á móti guðveldinu, hjá
Dante og Machiavelli, hjá Bodén og
Hobbes.
Efnalegur uppruni og grundvöll-
ur borgaranna er betur þ^þtur.
Hann er fólginn i sigri iðnmenn-
ingarinnar og stórframleiðslunnar,
og blómatími borgaranna hefir ver-
ið sá tími þégar véltæknin sigfaði
heiminn, en hinsvégar er það ekki j
víst, að breytingar á tækninni, sem
væntanlega eru framundan, muni
fara fram undir stjórn borgaranna.
Því að nú er svo komið, að minsta
kosti síðan 1914, að þessi mannteg-
und er farin að missa yfirráð sín
yfir heiminum og traust sitt á sjálfri
sér. Sjálfsábyrgðin, sem siðferði-
legt áhugamál, á ekki upp á pall-
borðið hjá þeirri þjóðfélagsstétt,
iðnverkamönnum, eða öreigunum,
sem farið hefir sigrandi í fótspor
borgaranna síðan í lok átjándu ald-
ar. Þjóðfélagsskoðun þessara manna
á réttlætanlegan grundvöll í þvi, að
þessir menn hafa oft staðið uppi
varnarlausir og þessvegna leitað sér
hjálp'ar í samheldninni, sem borgar-
arnir þurfa nú að verjast. Þetta er
aðallega því að kenna, að millistétt
þjóðfélagsins hefir færst í öreiga-
áttina, vegna lággengis, skatta og
nýs skipulags atvinnulífsins. Eng-
land og Holland hafa verið og eru
enn helztu vígi borgaranna. í
Frakklandi hnignar stéttinni. I
Þýzkalandi hefir hún mist fótfestu,
og sömuleiðis í ítalíu, í Rússlandi
er hún alveg afnumin. í Póllandi,
Ungverjalandi og á Balkan þarf hún
að taka vaxandi tillit til iðnverka-
manna. í'Tjekkoslovakiu, Rúmeníu
og Grikklandi á hún ítök, en ræður
ekki. Það sem á veltur er þetta,
hvort nýjar hreyfingar, eins og fas-
cismi og nazismi, verða borgaraleg-
ar eða ekki, þegar til lengdar lætur,
en þær höfðu báðar, og einkum
fascisminn, í upphafi í sér mikið af
eðli öreigans. Þess vegna eru þeir
einnig margir, sem trúa því, að ein-
mitt þessar stefnur eigi það eftir,
með hjálp öflugs ríkisvalds og þjóð-
rækni, að skapa nýja úrvalsstétt,
sem finni skynsamlegan meðalveg
milli samheldnisáhuga og verkalýðs.
ins og sjálfsábyrgðar borgaranna.
—Lögrétta.
Mannfagnaður
Bellingham, Wash.
15. jan., 1936.
Silfurbrúðkaup áttu 17. desember
s.l., hjónin Mr. og Mrs. Thórður
Anderson, 1917 — 3561 St. So.,
Bellingham. Þennan aldarfjórðung
hafa þau búið í Bellingham, og á-
unnið sér mikla vinsemd og virðingu
hjá samborgurum sínum, enda eru
þau samtaka í gestrisni og hjálp-
semi, ef til þeirra er leitað.—
Þeirra mörgu vinir söfnuðust
saman þriðjudagskvöldið kl. 8, þ.
17. desember, á heimili Mr. og Mrs.
Thor. Johnson, 2521 Nevada St., til
að gleðjast með þeim og óska þcim
til hamingju. Var silfurbrúðhjón-
unum boðið þangað, og haldið veg-
legt samsæti, i 'tilefni af þessum
heiðursdegi þeirra.
Stjórn samsætisins hafði með
hödum, Mr. Ársæll Augustson, og
fórst það sérlega vel, enda er hann
mesta lipurmenni.
Bauð hann silfurbrúðhjónin og
gesti velkomna, og bað alla að
syngja “Hvað er svo glatt sem góðra
vina fundur.” Sjálfur stýrði Mr.
Augustson söngnum. Næst var
sugið: “Heyr börn þín, Guð faðir,
sem biðja þig nú.”
Þá ávarpaði Mr. Augustson heið-
ursgestina með velvöldum orðum, og
skýrði frá i hvaða tilgangi vinir
þeirra hefði safnast hér saman þetta
kvöld til að gleðjast með þeim, því
nú væru þau búin að vera^gift í 25
ár. v Óskaði þeim til lukku og bless-
unar í framtíðinni; þakkaði þeim
einnig samveruna á liðnu árunum.
Mr. Augustson tók það strax fram,
að langa ræðu ætlaði hann ekki að
halda, því allir þeir, er hér væri
riiættir þektu Mr. og Mrs. Ander-
son eins vel og hann. Bað Mr.
Augustson forstöðukonu samsætis-
ins, Mrs. Thor. Johnson, að koma
fram. Ávarpaði Mrs. Johnson silf-
urbrúðhjónin með nokkrum orðum,
og las upp mjög vingjarnlegt bréf
frá manni sínum til brúðhjónanna,
því Mr. Johnson gat ekki verið við.
staddur, var fjarverandi.
Afhenti Mrs. Johnson silfur-
brúðhjónunum mjög vandað radio,
og dóttir Mrs. Johnson, Aurora, af-
henti brúðurinni mjög falleg blóm.
Voru það gjafir frá vinum þeirra.
Næst talaði Mr. Stefán Johnson,
forseti lestrarfélagsins “Kára.”
Þakkaði hann Mr. Anderson fyrir
góða samvvinnu i félagsmálum. Mr.
og Mrs. Anderson voru meðal stofn-
enda þess félags, 1914, og hefir Mr.
Anderson verið forseti þess 1922-
23 1927-28 og 1930. Aðrar skemt-
anir voru söngur, samræður, spil og
leikir.
Um klukkan n var sezt að borð-
um. Var brúðarborðið vel skreytt.
Brúðarkakan var heldur engin ó-
mynd, enda eru íslenzku konurnar
í Bellingham fyrir löngu viðurkend-
ar fyrir rausnarlegar veitingar.
Séra Valdimar J. Eylands og frú
hans gátu ekki komið fyr en nokkuð
seint, sökum annríkis. Var það því
hlutverk séra Eylands að tala undir
borðum. Ávarpaði hann silfurbrúð-
hjónin með snjallri ræðu, eins og
hourn er lagið, því séra Eylands er
ræðumaður góður. Frú Eylands er
mikil söngkona og söng hún nokkra
einsöngva. Mr. Ársæll Agustson
spilaði á piano.
Mr. Anderson óskaði eftir að
mega segja fáein orð. Þakkaði hann
með velvöldum orðum, gjafirnar og
þann heiður, er þeim hjónum hefði
verið sýndur við þetta tækifæri, sem
hann gæti tæplega séð að þau ættu
með réttu, en svo bjartsýnn sagðist
Mr. Anderson æfinlega hafa verið
í lífinu að sér hafi fundist að hann
eða þau hjónin væru ekki með öllu
vinalaus, en að þau ættu eins marga
vini og hér væru saman komnir,
hefði hann ekki haft hugmynd um.
Nöfn viðstaddra: Mr. og Mrs.
Thórður Anderson, Mr. og Mrs.
Ársæll Augustson og þeirra börn,
August, Fanny, Pearl og Edith,
Mrs. Thor Johnson og dætur, Lily
og Aurora, Mr. og Mrs. C. J. And-
erson, Mr. og Mrs. E. M. Einarsson,
Mr. og Mrs. Stefán Johnson, Mr.
og Mrs. J. W. Johnson, svaramenn
silfurbrúðhjónanná 17. des. 1910.
Rev. og Mrs. V. J. Eylands, Mr. og
Mrs. N. J. Massey, Mr. og Mrs.
Gus. Johnson, Mr. og Mrs. J. E.
Westford, Mr. og Mrs. Vernon
Vine, Mr. og Mrs. F. Sophuson, Mr.
og Mrs. Hall Arnason, Mr. og Mrs.
Sig. Hjaltalin, Mr. og Mrs. A.
Bjarnason, Mr. og Mrs. Siggi Good-
man, Mrs. P. Gislason, Mrs. Thor.
Kristjánsson og dóttir Lillian, Mrs.
F. J. Sigfússon, Mrs. Jakob Sig-
urðsson og dóttir Jessie, Mrs.
Sarah Goodman, Mrs. M. G. John-
son, Mrs. S. Bjarnason, Mrs. H. T.
Framh. á bls. 8.
Important
Announcement!
Effective January 15th
BARGAIN IIOURS ON PERSON-TO-PERSON
LONG DISTANCE CALLS
Recently the reduced evening rates for Long Distanee 011
Station-to-Station calls were allowed to extend continu-
ouslv from 7 p.m. Saturday to 4.30 a.m. Monday. Now
another great saving 011
LONG DISTANCE CALLS
is going into effect. Under the new scliedule of rates
a discount will be allowed 011 all
Person - to - Person Calls
between the hours of 7 p.m. and 4.30 a.m. and all day
Sunday.
The reduction on Person-to-Person Nieht and Sundav calls
will be exactly the same in amount 1 'ox ’n perccntage) as
on Station-to-Station calls to the same place. For example,
on a call where the
DAY Station-to-Station rate is 40c for 3 minutes
the NIGHT Station-to-Station rate is 25c for 3 minutes
—difference 15c.
DAY Person-to-Person rate is 50c for 3 mmutes
the NIGHT Person-to-Person rate is 35c for 3 minutes
—difference 15c.
Use LONG DISTANCE for Your Out-of-Town Business
MANITOBA TELEPHONE SYSTEM