Lögberg - 06.02.1936, Blaðsíða 6

6
LÖGliERGr, FIMTUDAGINN 6. FEBRÚAR 1936
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
“En hún getur valdið svo miklum vand-
ræðum. Og þú?”
“Eg er reiðubúinn að mæta hverju sem
að höndum ber!”
“Undarleg brjálsemi, að hún skuli halda
að þú — eg vil ekki særa þig með að tala út
setninguna.”
“Hún trúir því ekki í hjarta sínu að eg
sé sekur — hún ræður ekki við hugarstríð sitt.
Hún er með eiðnum bundin því bandi, sem
hún getur ekki losað sig úr, og þess vegna
verður hún að fara eftir því, sem hún heldur
að sé sannanir, frekar en þeirri sannfæringu
sem hún hefir í hjarta sínu; og þessar sann-
anir, sem liún hefir í höndum vitna miklu
mcira á móti mér, Paul, en þú hefir nokkra
hugmynd um. Komdu með mér inn í lestrar-
stofuna, eg skal segja þér alla söguna.”
34. Kapítuli.
Nokkrum klukkutímum seinna en það
gerðist er síðast var frá sagt, sat Thornton
hérshöfðingi, sem var lögregludómari í C—,
á embættisskrifstofu sinni. Það voru tólf
manneskjur, karlar og konur, hvítar og svart-
ar, inni í skrifstofunni, sem biðu eftir að fá
sig afgreiddar. Hann hafði lokið við að úr-
skurða tvö smá þjófnaðar- og skuldamál, og
var nú að yfirheyra horðan og hungraðan
svertingja vesaling, sem var sakaður um að
hafa stolið kind, þegar inn kom ung stúlka
með blæju fvrir andlitinu, og settist á stól úti
í horni, sem lengt frá þeim, sem inni voru.
Þjófnaðarmálinu var fljótt lokið. Dómaran-
um þótti sannanirnar gegn þessum vesaling
ónógar, og sýknaði hann og sagði honum að
hann mætti fara heim til sín. Þetta var síð-
asta málið, sem átti að koma fyrir þann dag;
svo dómarinn stóð upp úr sæti sínu og sagði
öllum að fara, sem ekki hefðu meiri erindum ,
við sig að lúka.
Þegar fólkið var farið út úr skrifstofu
dómarans, gaf unga stúlkan sig fram, gekk
fram fyrir dómarann og tók blæjuna frá and-
litinu, til þess að svna hver hún væri.
“Góðan daginn, ungfrú Shields,” sagði
Thornton hershöfðingi góðlátlega, og sýndi
enga undrun yfir því að sjá hana þarna svo
óvænt fyrir framan sig. Hann stóð upp og
leiddi hana til sætis og settist svo hjá henni
og beið þess að hún bæri upp erindið.
“Thornton herforingi, þú manst eftir
Marian Mavfield, og hversu hún dó á vofeif-
legan hátt, og allri þeirri sorg ogsöknuði, sem
var hér í sveitinni út af dauða hennar, fyrir
sjö árum síðan.”
Skugga brá yfir andlit gamla mannsins
og djúpir drættir mynduðust á hinu góðmann-
lega andliti hans.
“ Já, ungfrú, eg man það.”
“Eg er komin hingað til þess að ákæra
þann, sem myrti hana.”
Thornton hershöfðingi tók sér penna í
hönd og dróg að sér, eyðublað til að skrifa á
kæruna. Hann horfði stöðugt á liana og beið
með eftirvæntingu þtess er hún ætlaði að
seg.ja. Henni var tregt um andardrátt, eins
og hún ætlaði að kafna, málrómurinn var ó-
eðlilegur og hás, þegar hún loksins sagði:
“Þú gerir svo vel að gefa út fvrirskipun
um að láta taka Thurston Wilcoxen fastan.”
Thornton hershöfðingi stóð upp úr sæti
sínu og lagði frá sér pennann; hann tók í
hendi hennar og horfði á hana fullur undr-
unar og meðaumkunar.
“Kæra barn, þér líður ekki vel, þú ert
ekki heilbrigð. Má eg spyrja þig: eru vinir
þínir hér í bænum í dag, eða ert þú einsömul ? ’ ’
‘ ‘ Eg er hér einsömul. Eg er ekki brjáluð,
hr. hershöfðingi, þó þú haldir að eg sé það.”
“Nei, nei, ekki brjúluð, bara dálítið æst,”
sagði hershöfðinginn án þess þó að breyta
skoðun sinni hið minsta.
“Thornton hershöfðingi, ef það er eitt-
hvað óvanalegt og undarlegt við útlit mitt -og
hegðun, þá stafar það af þeim ógeðfeldu
kringumstæðum sem eg er í. ”
“Ungfrú Thornton er stödd hér í gisti-
húsinu í dag. Viltu ekki lofa mér að fara með
þig til hennar!”
“Þú getur gert eins og þér þóknast hr.
hershöfðingi, þegar þú ert búinn að heyra
framburð minn og rannsaka þau sönnunar-
gögn, sem eg ætla að leggja fram fyrir þig.
Eftir það getur þú dæmt um hvort eg sé með
réttu ráði eða ekki. En hvort heldur er, þá
hefir það engin áhri.f á þær sannanir, sem eg
ætla að leggja fram fyrir þig,” sagði hún, og
lagði bréfaböggul á borðið milli þeirra. Það
var eitthvað í fasi hennar og framkomu, sem
nevddi dómarann til að veita orðum hennar
athygli.
“A eg að skilja þig svo að þú sakir hr.
Wilcoxen um dauða ungfrú Marian?”
“ Já,” sagði Miriam og hneigði sig.
“Hvaða ástæðu hefir þú fyrir því að bera
fram jafn stórkostlega og hræðilega ákæru!”
“Eg er hingað komin í þeim tilgangi að
segja þér, ef þú gefur leyfi til, hverjar ástæð-
ur að eg hefi fyrir slíkri kæru. Þar eð þú
efast um að eg sé með öllu ráði, bið eg þig
ekki um að taka orð mín trúanleg, órökstudd
með öðrum sönnunum. ”
“ Jæja, hattu áfram sögunni, eg er tilbú-
inn að hlusta á þig.”
“Á eg ekki að sverja hinn vanalega rétt-
areið áður ?”
‘ ‘ Nei, ungfrú Shields; eg ætla fyrst að
hlusta á sögu þína, eins og vinur, en ekki sem
dórnari.”
“Þú heldur að þú þurfir ekki að beita
meira valdi í þessu móli en svo? Jæja, eg
vildi óska að svo væri,” sagði Miriam og
byrjaði að segja honum alt sem hún hafði
heyrt í sambandi við þau Mr. Wilcoxen og
Marian, og að síðustu fékk hún honum bréf-
böggulinn.
Thornton hershöfðingi skrifaði niður
jafnóðum og iiún sagði frá; þegar hún lauk
sögu sinni, lagði hann pennann frá sér, snéri
sér að henni og spurði:
“Trúir þú því að hr. Wilcoxen hafi fram-
ið þetta morð ?”
“Eg veit það ekki — eg byggi bara á
sönnunargögnunum. ’ ’
“Þessar sannanir, sem eru bygðar á lík-
um, eru oft eins villandi og þær eru hættuleg-
ar. Heldurðu að það sé mögulegt að hr. Wil-
coxen hafi framið slíkan gíæp?”
“Nei, nei, nei! Eig hefi aldrei hugsað
það! Ef hann hefir gert það, þá hefir það
verið óvilja verk, án tilætlunar, slysatilfelli,
út úr einhverri misklíð í ástamálum á milli
þeirra; einhver augnabiks æsing, afbrýðis-
semi eða eg veit ekki hvað það hefði getað
verið.”
“Segðu mér j)á hversvegna að þú kemur
af frjálsum vilja til að kæra hann um svona
hræðilegan glæp?”
“Vegna þess eg verð að gera það. Viltu
gera svo vel og segja mér, hvort þessi sönn-
unargögn, sem eg hefi lagt fram eru nokkurs
virði, eða ekki?” spurði Miriam í vonarróm,
því hún hugsaði ekkert um sjálfa sig, aðeins
að hún fullnægði loforði sínu og að bróðir
hennar yrði fyrir engri óvirðingu.
“Nei, þvert á móti, eg held að þessar
sannanir séu svo þýðingarmiklar, að eg get
ekki gengið fram hjá þeim og er neyddur til
að gofa út skipunarbréfa strax, til að láta
taka hr. Thurston Wilcoxen fastan,” sagði
Thornton hershöfðingi, og skrifaði af kappi
á púnktuðu línurnar á^skipunarskjalinu, sem
hann hafði fyrir framan sig. Því næst
hringdi hann kiukku, og inn komu nokkrir
lögregluþjónar. Hann fékk þeim er fyrstur
skipunarskjalið og sagði:
Þú ferð strax og birtir hr. Thurston
Wilcoxen þetta skjal. ” En hinum lögreglu-
þjónunum fékk hann einar tólf vitnastefnur,
sem hann sagði þeim að vera búna að birta
fyrir klukkan tólf næsta morgun.
Þegar þessu var lokið stóð Miriam upp
og gekk til dómarans og sagði:
“Hvað heldurðu um þessi sönnunar-
gögn?”
“Þau eru moira en nóg til þess að taka
hr. Thurston Wilcoxen fyrir réttinn; þau geta
ef til vill kostað hann lífið.”
Náfölva sló á andlit hennar; hún sneri
á leið til að fara út úr skrifstofunni, en það
var oins og hendi dauðans hefði gripið um
hjarta hennar og stöðvað það; hún gaf frá sér
veikt hljóð og féll meðvitundarlaus á gólfið.
Það var lítið um dýrðir á Dell Delight,
þennan dag, eins og oftar. Thurston var eins
og vant var í lestrarstofunni, að skrifa og
lesa. Paul eigraði úr einum stað í annan um
húsið, tók snöggvast upp bók til að lesa, en
fleygði henni frá sér undir eins; stundum var
og ríða til Carlette Hall, til að vita um Mir-
hann að því kominn að taka reiðhestinn sinn
iam, en svo hvarf hann frá því, því hann var
hræddur um að eitthvað kynni að koma fyrir
heima, meðan hann væri í burtu. Þannig leið
fram til seinni parts dags.
Paul ráfaði í djúpum hugsunum fram og
aftur í súlnagöngunum með fram húsinu; það
var í fyrsta sinni á æfi hans, að honum hafði
verið svo þungt í skapi, að hann hafði ekki
veitt hina minstu athygli hinum nýút-
sprungnu vorblómum og dýrð náttúrunnar,
sem nú var að klæðast unaði og prýði vorsins;
hann gat ekki fest hugann við þetta; hann var
mjög kvíðafullur fyrir því hvað mundi verða
af Miriam og hverjar afleiðingar að erindi
hennar til lögregludómarans mundi hafa. Alt
þetta og fjöldi annara spurninga brutust
fram í huga hans, og heimtuðu svar;—en alt
var óvissa.
Alt í einu kom hann auga á jóreyk, sem
þyrlaðist upp á veginum æðilangt í burtu,
sem dróg athygli hans að sér. Hann sá brátt
að það var lausríðandi maður og fór geyst.
Hann hafði ekki augun af þessum ferða-
manni, þar til hann veik út af þjóðveginum
og heim að húsinu.
Paul þekti hann samstundis og hljóp á
móti honum til að fagna honum, og kom út að
tröðunum rétt í því að Claudy steig af baki
við hestasteininn. Þeir fögnuðu hvor öðrum
innilega. 1 huga Claudy var innileg gleði og
fögnuður yfir því að vera kominn heim til
vina sinna og skyldmenna á æskustöðvar sín-
ar, en í huga Paul var það óvænt gleði í fá-
sinninu, sem livíldi yfir öllu á heimilinu.
Spurningar og svör skiftust á í óaðskiljan-
legri bendu á leiðinni inn í húsið.
Skipið, sem Claudy var á hafði fengið
skipun um að koma heim fyr en búist var við.
Það var rétt vikaþetta kvöld, síðan hann kom
til Norfolk, og þá fékk hann sér strax hest og
liélt á stað heim. Hann kom þannig öllum á
óvænt.
“Hvernig líður Tliurston? Hvernig líð-
ur Miriam? Hvernig líður á Luckenough?”
“Það líður öllum vel; fjölskyldan á
Luckenough er í burtu, fór suður til Louis-
iana, en það er von á því til baka núna ein-
hveni daginn. ’ ’
“En hvað er Miriam?”
“Hún fór inn í þorpið í morgun. ”
“En hvar er Thurston?”
‘ ‘ Hann er í lestrarstofunni, eins og hann
er vanur,” sagði Paul, og hringdi eftir þjóni
til þess að senda eftir hr. Wilcoxen.
“Ertu búinn að hafa nokkurn miðdags-
verð í dag, Claudy?”
“Nei, eg fékk mér svolítinn bita í þorp-
i nu; hafðu ekkert fyrir með mat, eg vil held-
ur bíða til kvöldverðarins.”
Hurðin var opnuð með hægð og hr. Wil-
coxen kom inn.
Ilvaða dulinn harmur og áhyggjur, sem
kunna að liafa legið á liug hans og hjarta, var
ekkert sjáanlegt á útliti lians og framkomu;
hann brosti innilega og rétti fram hendina til
að fagna frænda sínum og æsku-leikbróður og
sagði honum hersu mikill og óvæntur fögn-
uður sér væri að sjá hann.
“Claudy sagði lionum hvernig stæði á
því að hann hefði komið heim löngu áður en
búist var við, og þegar hann var að ljúka
við söguna, kom Jenny gamla inn hlæjandi
út að eyrum af fögnuði yfir því að sjá hann
kominn heim; en hún dvaldi ekki lengi í stof-
unni, heldur liraðaði sér út í eldhúsið, til þess
að láta í ljós fögnuð sinn með því að tilreiða
honum góða máltíð.
“Og þú ert ógiftur ennþá, Thurston, eg
er alveg liissa, eins og stúlkurnar héldu upp á
þig! Hvernig stendur á því? 1 hvert sinn er
eg kem heim, býst eg við að verða gerður
kunnugur frú Wilcoxen, en alt er við það
sama. Hvernig stendur á því?”
‘ ‘ Eg hefi líklega trú á að prestar eigi að
lifa einlífi.” ,
“Þú hefir kannske aldrei getað gleymt
vonbrigðunum sem þú varðst fyrir með ung-
frú Le Roy ?”
“Mundu það Claudy að þeir, sem búa í
glerhúsum ættu ekki að henda steinum; eg
býst við að þú dæmir mig eftir sjálfum þér.
En livernig er það með þig Claudy? Hefii*
engri af öllum þeim fallegu stúlkum, sem þú
hefir séð, tekist að kenna þér að gleyma æsku-
ást þinni til Jacqueline?”
Claudy lirökk við, en reyndi að dylja það
með hlátri og galsa.
“ Ó, eg hefi verið — já, hver veit hvað oft
í ástamálum. Eg er alt af í ástamálum; það
er bara ein.óslitin hringferð, sem aldrei tek-
ur enda.”
“ Jæja, fyrst svo er, þá er Jacqueline litla
til allrar hamingju gleymd og horfin úr huga
þínum.”
“Nei, hiin er ekki gleymd; eg gerði henni
rangt til ef eg gleymdi henni, eða gæti gleymt
lienni! Allar aðrar ástir eru útlendar hafnir,
sem eg kem til, sem umflakkandi sjómaður,
6. FEBRÚAR 1936
af og til. Lina er lieimalandið. Eg veit ekki
hvernig það er. 1 flestum vonbrigðistilfell-
um, eins og með þig og pngfrú Le Roy, er eins
og söknuðurinn vari ekki lengi; en þegar ást-
úð og samhygð eru partur af tilveru manns
frá barnæsku, þá er sambandið ekki eins og
eitthvað sem hefir þotið upp fyrir augnabliks
hrifningu; það er gróðursett í sál manns,
lijarta og blóði, ef svo mætti að orði komast,
það er bergmál samvizkunnar og óaðskiljan-
legt lífi manns.”
“Hefirðu nokkurn tíma séð hana?”
“Séð hana! Já; en hvernig? — Jú, eg
hefi alt af farið að sjá hana þegar eg hefi
komið til hafnar. Eg get fengið að sjá hana
gegnum járngeind, sem er höfð á milli okkar;
hún afskræmir sig með þessum viðbjóðslega
búningi, svörtum slopp og svartri skýlu, og
iieldur að hún þurfi að leggja á sig píslir og
líða fyrir afdrif Dr. Grimsliaw, sem eins og
naðra stakk sjálfan sig til bana með sinni
eigin ólyfjan í brjálæðis afbrýði. Hún hefir
gengið í nunnuklaustur. Kalla j)ær sig “Náð-
ar systurnar.” Þær stunda hjúkrun og góð-
gerðasemi í klaustrinu, og fara þaðan ekki
nema j>egar hættulegir sjúkdómar, júágur og
liugursneyð amar að; þá fara þær hvert sem
er til þess að hjúkra og líkna þeim, sem líða
og bágt eiga, hverjir svo sem ]>að eru. Hún
hjúkraði mér jægar eg lá í gulusýkinni, í New
Orleans, en þegar eg' var farinn að hressast
])að mikið að eg fór að veita eftirtekt því sem
var í kringum mig, þá þekti eg hana, en þá
hvarf hún, — eins og gufaði upp — varð að
engu — aðeins mvnd hennar í liuga mínum —
og önnur systir kom í hennar stað.”
“Hefirðu nokkurn tíma séð hana síðan?”
“ Já, eimPsinni. Eg fór í klaustrið og
ætlaði mér að tala við hana, og fá hana til
þess að endurnýja ekki klausturheitið fyrir
annað ár, — þær vinna klausturheitið fyrir
eitt ár í senn. ’ ’
“Gastu liaft nokkur áhrif á liugarfar
hennar?” spurði Thurston, með meiri áhuga
fyrir málefninu en liann hafði sýnt áður.
“Haft nokkur álirif á hana! Nei, eg
reyndi það alls ekki. Hvernig hefði eg getað
það, sem bara sá hana gegnum járngrindur og
til annarar handar hennar var abbadísin en
til hinnar dyragæzlu nunnan. Þessi heimsókn
mín í klaustrið var ömurlega þögul, ömurlega
stutt og ömurlega leiðinleg. Því getur lnin
ekki komið út úr þessu óeðlilega svartholi?
Hvað hefi eg unnið til þess að vera gerður
óhamingjusamur ? Eg verðskulda það ekki.
Það er eg viss um að það er eng'inn maður í
Bandaríkja sjóhernum, sem líður ver en
mér.”
Meðan Claudy talaði var Jenny gamla á
fleygiferð á milli eldhússins og hússins; hún
var önnum kafin við að leggja á borðið, og'
koma öllu í sem bezt lag. Hún kom alt í einu
inn með miklu fasi, henti hurðinni upp á gátt
og sagði:
“Tveir menn komnir, sem vilja finna
húsbóndann. ’ ’
Tlmrston stóð á fætur og gekk til móts
við þá. Paul fölnaði upp er hann sá að það
voru tveir lögregluþjónar.
“Góðan daginn hr. Wilcoxen; góðan dag-
inn, fólk, sagði sá, er var eins og fyrirmann-
legri, tók ofan hattinn og hneigði sig fyrir
fólkinu, sem inni var. Hann setti hattinn á
liöfuð sér aftur og sagði: “Ilr. Wilcoxen, má
eg biðja þig að gera svo vel og tala fáein orð
við mig ? ’ ’ Hann veik afsíðis út að gluggan-
um og Thurston með honum.
Paul stóð eins og agndofa og starði á þá
með hörkulegu og ákveðnu augnaráði, og
samanþrýstum vörum. En Claudy — alger-
lega grunlaus um hvað var að gerast — stóð
fyrir framan arininn og blístraði sjómanna-
vísur.
“Hr. Wilcoxen, þú getur lefeið þetta skjal
sjálfur og séð hvert er innihald þess,” sagði
lögregluþjónninn og fékk honum kæruskjalið.
Tliurston las það yfir með stillingu og
fékk lögregluþjóninum það svo aftur.
“Hr. Wilcoxen,” sagði lögregluþjónn-
inn, “eg og félagi minn komum hingað ríð-
andi; eg vildi leggja til að þú kæmir með
okkur í vagninum þínum og bara annar okkar
verður með þér í vagninum; þá verður ferða-
lagi okkar enginn gaumur gefinn. ”
“Eg er þér þakklátur fyrir þessa bend-
ingu, hr. Jenkins; eg var einmitt að hugsa um
það sama,” sagði Thurston og benti bróður
sínum að koma.
“Paul, eg er fangi. Segðu Claudy ekk-
ert um það fyrst um sinn; láttu hann hugsa
að eg lmfi þurft frá í einhverjum erindagerð-
um, og' farðu og láttu setja hestana fyrir
vagninn minn, svo lítið beri á.”
“Dr. Douglas, þú verður að koma með
okkur líka,” sagði lögregluþjónninn, og las
upp fyrir honum stefnuna.
Paul nísti saman tönnunum og hraðaði
sér út úr húsinu.
“Hafðu auga á þessum unga manni,”
sagði sá lögregluþjónninn, sem eins og var
fyrir, við félaga sinn, og fylgdu honum út í
hesthúsið og vertu lijá honum meðan hann
setur liestana fyrir vagninn.
Geðshræringin og flaustrið, sem var á
Paul, hafði vakið eftirtekt Claudy’s; hann
skildi ekkert í þessu háttalagi og horfði á það
sem fram fór, með undrun og eftirgrenslan.
“Claudy,” sagði Thurston, og gekk til
hans, “eg hefi mjög brýnt erindi til C— í dag,
svo eg verð að fara strax. Paul verður að
fara með mér. Það getur skeð að eg geti
ekki komið heim í kvöld, en Paul kemur á-
reiðanlega heim. í millitíðinni, æskuvinur
minn, gerðu þig eins heimakominn og þér lík-
ar og láttu þér líða eins vel og þú getur.”