Lögberg - 13.02.1936, Qupperneq 5
I
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 13. FEBRÚAR, 1936
WE'RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
-----------By P. N. Britt----
unum einhvern veturinn milli
í 1850 og 1860, að maður nokkur
hljóp inn í svonefnda Fischers-
! búð, sem var í húsinu við Aðal-
stræti, þar sem nú er Ingólfs-
apótek. Maður þessi stökk upp
á búðarborðið og þreif ofan hatt,
sein hékk þar i loftinu, en um
M Y permit could not be found, he
said, when I suddenly happened
to need a throat-wash, to set back a
troublesome hoarseness, which had
become very annoying.
Which, he continued, might mean
it was so seldom used that it .iust got
lost, or that I had been pulling it
out of my pocket so frequently that
I must have dropped it somewhere.
But that doesn’t matter.
I was at the counter, he went on,
getting a new permit. Sometimes,
I am accused of writing a careless
old-fashioned hand. not easy to read.
The clerk hesitated at the signature.
“George Wilson,” said someone,
lust behind me in the line, and he
had it correct. I turned to look at
the fellow, an utter stranger to me.
His nerve, to blurt out my name in
such a place annoyed me.
Don’t mind me helping the clerk
out on that, he said, nleasantly, as
he came out of the line with me.
I’ve known you for forty years, but
I am sure you do not remember me.
That’s quite all right. Every time
I’ve seen your name in print or your
picture in the paper, pleaSant recol-
lections have come to me of thirty-
five years ago. The plot was thick-
nr>'ng
w ELL, Mr. Wilson, the stranger
went on. this recalls one of the
6ig thrills of my life. One night
away back in the days when old Sel-
kirk Hall was the concert hall de
luxe of this bustling city—-sure vou
remember old Selkirk Hall. Öne
night you walked in there with your
girl. When you #were buying your
tickets, you dropped something on
the floor, or, I was pretty sure you
did. There were several people
around, any of whom might have
dropped it.
I was a twelve-year-old usher,
standing around the ticket office in
idle moments. I saw this little pack-
age as it dropped on the floor, and
you were right around where it
dropped. I picked it up and took
you and your gal to your seats.
Then, I went to the boss and gave
him the package, asking him to call
you out and ask you if you had
lost aný money. Ýou understand,
we had to be sure about such things,
as lots of fellows then, as now, would
grab anything like that.
The boss went in and told you he
would like to see you at the box
office. You had your coat off and
were settled and the show was on
and you said you would not come
out. He said it was important, said
he had to see you at the box office.
TTINALLY, you came out, and I was
standing right there. The boss
asked you if you had lost any money.
“No!” you replied curtly, showing
your annoyance at having to leave
your girl alone. Fi'nally he induced
you to look in your pocket.
“Yes!” you said, your eyes almost
popping out. “I’ve lost fifty dol-
lars!” He handed you the little roll,
saying that I had picked it up on
the floor, and picked you from the
crowd as being the owner.
Long og Símun av Skarði, en þeir
eru einnig báðir meðal helztu
skálda Færeyinga, Símun af eldri
kynslóðinni, en Rikard úr hópi
hi nna yngri; er hann íslenzkrar
íettar. En þar sem minst er á
Þessi skáld, má bæta því við, að
læreyingar eiga næsta miklar og
blómlegar nútíðarbókmentir, þeg-
ar mannfæð þeirra og allar ástæð-
ur eru teknar með í reikninginn.
Lkki er neinum blöðum um
það að fletta, að þessi ferð drengj-
anna hefir orðið þeim hin lær-
dómsrikasta, aukið þeim víðsýni
°g samúð ineð öðrum mönnum.
Ferðasaga þeirra er því hinn holl-
asti lestur öðrum unglingum, sem
einnig mun þykja góð skemtun,
að fvlgja jafnöldrum sínum í
spor á utanför þeirra. Fjöldi
mynda prýðir bókina, og eru
sumar þeirra teknar eða teikn-
aðar af drengjunum sjálfum.
Bókina má fá frá Aðalsteini
kennara Sigmundssyni (Pósthólf
406, Reykjavík). Hann hefir
• einnig snúið á íslenzku hinni
heimsfrægu æskulýðsbók Selmu
Lagerlöf, Njáls sögu þumalings,
er að framan var nefnd, og kostar
bún kr. 5.00 óbundin, en kr. 6.50
t l>andi.
Trúi eg ekki öðru, en að vestur-
islenzkum börnum og unglingum,
á annað borð lesa íslenzku
ser til gagns og eiga sæmilega
fi óðleikshneigð — sérstaklega
diengjunum — myndi þykja
Ríitnan að umræddum bókum. Og
e'lnæA áhrif þeirra á unga les-
endur þarf enginn að draga í efa.
Richard Bcck.
Frá 8 bæjum í Austurríki og
morgum borgum i Þýzkalandi og
Sviss hefir Gunnari Ounnarssyni
skáldi verið boðið að koma og halda
fyrirlestra um ísland.
You thanked the boss most pro-
fusely, and generously peeled a five ;
spot off the roll and handed it to
me. At that moment, you made me
(12 years old) feel that I was the
richest man in Winnipeg, sitting on
top of the world. It’s still the big
thrill with me, when it is recalled.
“Glad I met you again, Mr. Wil-
son!” he said, “after forty years—
one night at Selkirk Hall.”
And off he went, laughing. I re-
membered the incident quite clearly.
The loss of fifty away back there
would have set me back for a year.
That honest boy saved a life.
* * *
A BOUT thirty years ago, two
sisters came from a neighboring
town to reside in Winnipeg. They
were office girls, honest, efficient
and industrious. Canadians, they
were active in the Native Daughters
and ardent workers in the Auld
Kirk. They held responsible office
positions, seldom missed a day from
work.
Fifteen years ago, when times were
good and the outlook bright, they
built a nice little house on a lot they
had held for some time. The craving
for a home of their own was at last
gratified. It was a bright, cheerful,
happy home. Friends spent many
pleasant evenings there. The sisters
were wholesome, kindly folks with
always a warm welcome for old
friends and acquaintances.
• * *
TT was a remarkable home, the
home of these sisters, and there
was about an evening there the at-
snosphere of “old scenes, old songs,
old friends again.” Not an unkind
word about anybody—just a pleasant
friendly evening of good cheer, with-
out the usual grey shades of conten-
tious conversation, the narrowness
of creeds, or fantastic notions.
It was real joy to visit there, with
those friendly, human, kindly sisters.
They began to get old, with the rest
of us. Maybe we all noticed it. One
of them was notified that the office
staff was being reduced. Her job
was gone. There were no office jobs
for folks along in years, she found.
She remained idle at home for many
months. Gradually a change came
in the atmosphere of that home, there
was a noticeable air of quietness and
concern.
THE other sister suddenly became
ill, and after a long sickness, she
died in her sleep two years ago.
The remaining sister, grief-strick-
en, tried to carry on, alone in the
home the two had worked hard to
make for themselves. Brave soul
went along, hoping against hope,
through the long days and longer
nights in the silent home.
Óne day recently, a phone call told
me she died suddenly, from a heart
attack—alone, in her home, once so
happy. Poor soul. The old heart,
torn with grief, had ceased.
They were fine women—those two
sisters.
Einkennilegt fólk
eftir Guðbrand Jónsson
Tveir skrítnir
Þeir tveir menn, sem verður
sagt frá, eru eingöngu teknir sam-
an hér vegna handhægðar, en
ekki vegna þess, að neitt samband
væri á milli þeirra, eða þeir lík-
ir að neinu leyti.
Sveinn lati var maður nefnd-
ur. Hann hafðist við í Reykjavík
um og eftir iniðja síðustu öld, en
var ættaður að vestan og var ög-
mundsson. Hann var málari og
var líka kallaður Sveinn málari,
en hitt viðurnefnið var almenn-
ingi tamara, enda átti það nafn
miklu betur við, því að hann
stundaði það iðjuleysi, sem það
lýsir af miklu meira kappi, held-
ur en iðjuna, sem hitt greinir
frá.
Sveinn átti heima í Grjóta-
þorpi í koti einu þar, sem kallað
var Grímsbær. Hafðist hann við
í eldhúsinu og var þar pallur,
sem rétt tók rúmflet Sveins og
málarakrúsir hans. Sveinn var
bókhneigður maður, fróður og
vel gefinn, og hann er heimild-
annaður að nokkrum sögum í
Þjóðsögum Jóns Árnasonar. Aðr-
ir hlutir flestir voru Sveini held-
ur illa gefnir, og var hann auk
þess sem hann var latur, einn
hinn argasti sóði; var rúmbælið
hans annálað fyrir hvað það var
ógeðslegt.
Leti Sveins var þó mest ann-
áluð af öllu i fari hans, og mun
hann í því efni átt fáa sína lika.
Til er af því saga, sem tekur af
öll tvímæli, en hún er sönn, því
að hægt er að sanna hana ineð
réttarbókum Reykjavíkur, og
hún er svona:
Það er eitt kveld i ljósaskift-
þær mundir var siður að hengja
sumar vörur í loftið svo sem til
sýnis. Maðurinn hljóp siðan út
úr húðinni og snaraðist vestur
Götuhúsastíg, en hann er nú kall-
aður Fischerssund. Þetta varð
| alt með svo snöggum hætti, að
' búðarmennirnir gátu hvorki þekt
j manninn né handsamað hann.
I Var Jietta nú kært fvrir Vilhjálmi
í Finsen, síðan hæstaréttardómara,
j sem þá var bæjarfógeti hér, og
I vitni yfirheyrð um málið. Bar
' eitt þeirra, sem hafði komið að i
því, að þjófurinn hljóp út úr búð-
t inni, að því hefði sýnst það vera
Sveinn ögmundsson málari. Var
Sveinn nú kallaður fyrir og hon-
um kyntur framburður þessa
1 vitnis, en er hann heyrði, að hann
hefði átt að hlaupa út úr búðinni,
1 varð hann sem þrumu lostinn og
sagði: “Guð minn góður, eg sem
aldrei hleyp.” Nú var Sveinn
áreiðanlega heiðarlegur maður,
en þessi orð hans þóttu þegar
taka af skarið um sakleysi hans,
og var honum strax slept.
j Á fyrri hluta aldarinnar, sem
leið, var í Reykjavík erlendur
skóari, sem Diðrik hét Hölter.
Hann gat son við ógiftri stúlku,
Margréti ólafsdóttur úr Hafnar-
firði, systir Valgerðar konu
James kaupmanns Robb, og hét
hann Vilhelm. Ekki er mér
kunnugt, hvað hann starfaði, en
hins vegar mun það ekki hafa
verið mjög mikið, því að hann
var drykkfeldur mjög og iðjufæl-
inn. Engu að síður var hann
oflátungur hinn mesti, montinn
og spjátrungur mikill í klæða-
burði og gekk venjulega á svo-
j nefndum diplómatfrakka úr
svörtu klæði, en á vetrum var
hann á dökkbláum vetrarfrakka
1 utanyfir. Hann var flakkari og
fór víða um land og vildi láta
hafa mikið við sig. Þegar Hölter
var staddur í Reykjavík, var
hann í sífeldum heimsóknum í
eldhús heldra fólksins hjá þjón-
ustustúlkunum og var mikill
j vinur þeirra, enda réttu þær
margan góðan sopann og bitann
að honum.
Vilhelin Hölter var hagmæltur
nokkuð, en þóttist sjálfur vera
stórskáld og vildi láta fara með
sig eftir því. En þó að kvæði hans
væru í sjálfu sér argasti leir, gat
hann samt stundum verið all-
fyndinn og nieinlegur. Um þetta
leyti var stéttamunur mjög
glöggur hér í Reykjavík, og héldu
hinir svonefndu heldrimenn sig
vendilega út af fyrir sig, bæði
alment og í skemtanalífi bæjar-
ins, og voru þjónustu stúlkur
auðvitað ekki taldar með heldra
fólki; þær og þeirra líkar urðu
því að hafa dansleiki og aðrar
skemtanir fyrir sig. Voru dans-
leikir þeirra kallaðir píuböll og
þóttu fult eins skemtilegir eins
og dansleikir oddborgaranna. Var
oft kveðið um þessi píuböll, og
sumt ekki sem fegurst. Varð Vil-
helm Hölter eitt sinn til þess að
kveða einn slikan brag, og þótti
hann svo móðgandi fyrir stúlk-
urnar, að hann kom sér með hon-
um með öllu út úr paradís heldri
manna eldhúsanna í Reykjavík.
í þessum brag er meðal annars
þessi vísa:
En mörg var mæðan þunga
fyrir Möngu “sunnan á,”
hún sat með sorgardrunga
sífelt vfir þá.
Fauk í flestöll skjólin
fyrir menjagná,
þá sá hún silkikjólinn
Siggu “blönku” á.
Eftir þetta varð Hölter nokkuð
alþýðlegri i vali vinkvenna sinna
og lagði nú leiðir sínar í tómhús-
in.
Diðrik Hölter, faðir Vilhelms,
átti Elínu Egilsdóttur Sandholt,
og var hún því stjúpa hans. Þau
bjuggu í Diðriksbæ, er stóð þar
sem nú er Reykjavíkur Apótek.
Þeim Vilhelm og stjúpu hans
lynti heldur illa saman, og um
hana kvað hann þessa vísu:
Mín er stjúpa músagrá,
mjög er illileg að sjá,
hún er bráðum fallin frá,
fjörgömul með rauðan skjá.
Þetta kvað hann einnig um hana :
Senn mun stjúpa lífið láta
og leysast heimi frá;
Vilhjálmur mun varla gráta,
veizlu fær hann þá.
Þessu líkur var l'lestallur skáld-
skapur Vilhelms Hölters.
Hver afdrif Vilhelms Hölters
urðu uni síðir, veit eg ekki.
—Fálkinn 4. jan. 1936.
Silfurbrúðkaup
Mr. og Mrs. G. J. Oleson,
Glenboro, Man.
Mánudagskveldið io. febrúar var
gert að sérstöku gleðikvöldi meðal
íslendinga í Glenboro og grend, þeg-
ar þeir söfnuðust saman til gle'ði-
móts, að minnast tuttugu og fimm
ára giftingarafmælis Guðna JtV.íusar
Oleson og konu hans Kristínar
(fædd Thompson).
Vinir þeirra stóðu að samsætinu
og það þýðir, að margir hafi þar
átt hönd i bagga, því hjónin eru vin.
sæl og vinainörg. Allir vildu mega
eiga þátt í minningu þessari, 'og hef-
ir sjaldan verið unnið saman af
jafnmikilli kátínu og áhuga á því,
sem framkvæma þurfti, eins^og vi'o
þetta tækifæri. Olesons eiga ítök i
mörgum íslenzkum hjörtum, sem svo
slóu hraðar í þetta sinn, vegna viii-
anna sem gleðja átti.
Borð voru sett í skemtisal kirkj
unnar íslenzku. Skipuðu heiðurs-
gestirnir þar hæsta borð, ásamt ást-
vinum sínum og skyldfólki. Salur-
inn var fullskipaður, sem búast mátti
við. Prestur safnaðarins skipaði
forsæti og hófst minning þessi með
sálmasöng, biblíukafla og bæn, er
séra Fáfnis fíutti. Því næst byrj-
aði skemtiskráin. Bárust heiðurs-
gestunum ávörp og kveðjur víðs-
vegar að, að láta í ljós gleði sína og
óska til hamingju þennan dýra dag
æfi þeirra.
Frá íslenzkum vinum flutti séra
E. H. Fáfnis ávarp og afhenti um
leið silfurbrúðhjónunum vandaða
slagklukku og dýrindis silfurbikar
í minningu um þessa hamingjustund
þeirra og vinanna mörgu. Frá kven_
félaginu flutti forseti þess, Mrs. E.
H. Fáfnis, þakkarávarp til silfur-
brúðarinnar, þakkandi fyrir gott og
gæfuríkt starf hennar i þeim félags-
skap; fylgdi með því fagur blóm-
vöndur frá félagssystrum hennar,
sem var afhentur af Esther Mar-
garet Aarskaug, dótturdóttur Mrs.
A. Josephson, Glenboro.
Ávarp var þú lesið af forseta frá
lúterska söfnuðinum í Glenboro.
Þeim söfnuði hafa hjónin tilheyrt
frá byrjun og jafnan staðið þar í
fremstu röð. Síðastliðin mörg ár
hefir Mr. Oleson verið forseti safn-
aðarins. Einnig var ávarp frá
sunnudagaskólanum lesið; flutti það
skrifari skólans, Mr. A. E. John-
son. Mintist hann á hve trúlega
Olesons fjölskyldan öll hefði stutt
skólann með tíma sínum og hæfi-
leikum. Mr. Oleson er forstöðu-
maður skólans.
Þá barst heiðursgestunum og
kvæði frá Einari P. Jónssyni, rit-
stjóra Lögbergs, sem birt er á öðr-
um stað hér í blaðinu, og heillaósk
í ljóði frá B. B. Mýrdal í Glenboro.
Auk þessa barst silfurbrúðhjón-
unum fjöldi skeyta, bæði símleiðis
og bréfleiðis; nefni eg hér nokkur
þeirra: Karlaklúbburinn í Glenboro,
Dr. Rögnvaldur Pétursson, Mr.
Stefán Einarsson, Mr. og Mrs. O.
Frederickson, Mrs. A. S. Arason,
Mrs. Steinunn Nordal og börn, Mrs,
Helga Johnson, Miss S. Eydal, Mr.
og Mrs. G. G. Thordarson, Mr. og
Mrs. H. Bjarnason, Dr. og Mrs. M.
J. Hjaltason, Mrs. Guðbjörg John-
son, Miss Veiga Oleson, Mrs. G.
Jóhannesson, Mrs. S. Christjánsson,
alt frá Winnipeg, Man. Miss Emily
Oleson, Carman, Man.; Mr. og Mrs.
S. J. Sveinbjörnsson. Kandahar,
Sask.; Mr. og Mrs. Guðm. Free-
man, Upham, N. Dak.; K. N.; Mr.
B. J. Lifman, Árborg; ,J. J. Henry,
Petersfield; Mr. og Mrs. J. Sig-
valdason, Longmont, Colorado; Mr.
og Mrs. H. J. Hallgrímsson, Moun-
tain, N. Dak.; Mr. og Mrs. O. S.
Arason, Argyle. Man.; Rev og Mrs. I
K. K. Ólafson, Seattle, Wash. og j
skeytin halda áfram að koma erfnþá.
Að lokinni hinni settu skemtiskrá I
var sezt að drykkju. Var af rausn
veitt og fagurlega frani borið, sem
vænta mátti. Meðan setið var und-
ir borðum tóku nokkrir til máls, og
nefni eg þessa: A. E. Johnson,
Gunnar Ólafsson, Guðm. Jónsson og
Mrs. A. Josephson. Létu þau öll í.
ljós hug sinn til heiðursgestanna,
sem sýndi glögt hve mikillar þakk-
ar og virðingar sæmdarhjón þessi
njóta hjá öllum er þekkja þau.
Silfurbrúðguminn þakkaði fyrir
sig með ágætri tölu; mintist allra
þeirra vinamerkja, sem þeim hjón-
um hefðu verið sýnd, en þá sérstak-
lega þess hugar, sem hann fann að
streymdi til sín frá þessurn dýrmæta
vinahóp. Einnig þakkaði silfur-
brúðurin með hlýjum orðum fyrir
gjafir og hamingjuóskir til sin sér-
staklega. Milli ræðuhaldanna skemtu
menn sér við sanrsöng íslenzkra
þjóðlaga. Þetta mæta kvöld hæfði
vel mætum hjónum á einum þeirra
mætasta degi.
E. H. Fáfnis.
Islenzkur hagleiks-
maður
Framh. frá bls. I
hæðarhlutföll. En nú hefir Axel
fundið upp töflu, sem líkist nokkuð
margföldunartöflu, en sem léttir
mjög við útreikning hæðarhlutfalla.
LTm langt skeið hefir Axel haft i
hyggju að gera líkan af öllu Islaudi,
sem yrði 15 fermetrar að stærð og
stærðarhlutfall 1:100,000. Hann er
mjög viljafastur og mun einskis láta
ófreistað, að koma þessu í fram-
kvæmd. Og hann mun vera einn
þeirra manna, sem fúsastur mun
vera til að leggja á sig mikið erfiði
fyrir áhugaefni sitt.
Sökum stserðar sinnar yrði þetta
kort að vera undir beru lofti og
myndi þannig ef laust geta orðið bæði
til gagns og gleði fyrir almenning.
Það virðist því ekki vera nema
eðlileg krafa, að hinn ungi hagleiks-
maður sé studdur til að framkvæma
þetta og eins að það sé trygt, að hag-
leiksgáfa hans geti notið sín við auk-
in verkefni, sem megi koma alþjóð
manna að gagni. — Við megum alls
ekki við því lengur, að þeir kraftar
sem leitt geti til aukinnar verklegrar
menningar, fari forgörðum.
Nýja dagbl. 7. jan.
TILTRÚ
Á dögunum, er vér vorum að
blaða í gamalli bók, komum vér
niður á spakmæli sem er sann-
nefnd skær vísdóms perla, en
sem vér álítum að megi heim-
færa sérstaklega upp á oss og
verzlun vora:
“Sá sem öðlast hefir tiltrú
Tekur við mikilvægu umboði.”
Vér höfum áður getið þess í rit-
gerðum vorum, að með því
mesta, ef ekki hið allra mesta, í
eigu Eaton's, er TILTRÚIN
sem félagið hefir öðlast i Vest-
urlandinu — tiltrú, sem bygð er
á sameiginlegri virðingú, er
hvort hefir borið til annars, í
meira en tuttugu og fimm ár. En
sögunni er ekki þar með lokið.
Þvi jafnframt þvi sem oss er
ljóst dýrmæti þessarar tiltrúar,
finnum vér til þeirrar ábyrgðar-
skyldu, sem tiltrú þessi krefst af
oss. Og við þeirri ábyrgð tökum
vér með alvörugefni, og leitumst
við að fullnægja henni út í yztu
æsar. Verk það, sem vér leggj-
um í það að ná öllu á sem hag-
kvæmustu verði er heimsmark-
aðurinn hefir að bjóða — hin
stöðuga gæzla sem Rannsóknar-
stofa vor hefir á efnisgæðum
alls, sem vér höfurn að selja —
Eaton’s ábyrgðin sjálf — “Sé ó-
ánægja með vörurnar er pening-
unum skilað aftur” — lýsir að-
eins, að nokkru leyti, hinum
staðfesta ásetningi vorutn, að til-
trú sú sem Vesturlandið ber til
Eaton’s og verzlunar aðferðar
Eaton’s skuli aldrei vera svikin.
EATON’S
Þúsund ljósa landiÖ mitt,
blómarikið, bjarta hvelið,
barnalundin, vinaþelið.
Erfðin þeirra er heilir hyggja
á höfundinn og landið byggja.
Þúsund ljósa landið mitt.
Væna vonalandið mitt.
Aldavenjur útsýn loka,
erfðaneistann vefur þoka.
Einn í krókum, annar beinna,
en allir lenda, fyr og seinna.
Væna vonalandið mitt.
Fr. Guðmnndsson.
G00DGARDEN
PlenUjcfEmijtlm
tcEat-Fre
andi&G,
Big Oversize Packefs
MFAYDENSEEDS
OnlD 3c-4‘
PER P/kCKET
PAV 5*An®’0<
McFAYDEN FRÆ KOSTAR LlTIÐ
EN FRAMLEIÐIR MIKIÐ
Stærri en venjulegir pakkar af Mc-
Fayden fræi—-afieins 3c—4c hver
Pvt að borga 5c og lOc?
Mestu hlunnindin við McFayden
fræ liggja ekki t lftgu verði, heldur
hinu, að hver tegund um sig ai
reyndu fyrsta flokks útsæði, tryggir
mesta og bezta uppskeru, og sendast
beint heim til yðar-en koma ekki frá
umboðssölu hylkjunum í búðunum.
'Fræ er lifandi vera. pví fyr er
það kemur þangað, sem þvt skal sáð,
þess betra fyrir það sjálft, og þann
er sáir.
KREFJIST DAGSETTRA PAKKA
Hverjura manni ber réttur til að
vita að fræ þaðý sem hann kaupir
sé Itfrænt og nýtt. Með nýttzku á-
höldum kostar það ekkert meira, að
setja dagsetningu á pakkana, þegar
frá þeim er gengið.
pvl Á EKKI DAGSETNINGIN A®
STANDA?
Hin nýja breyting á útsæðislög-
unum lyefst ekki dagsetningar á
pökkunum, en við höfum samt enga
breytingu gert.
KITNNIST ÚTSÆÐI YÐAR
Hver pakki og hver únza af Mc-
Fayden fræi, er dagsett með skýru
letri. McFayden fræ er vfsindalega
rannsakað og fult af ltfi; alt pröfað
tvisvar. Fyrst rétt eftir kornslátt,
og svo aftur I Dominion Seed Testing
Laboratory.
Væri McFayden Seeds sent I búðir
f umboðssölu pökkum myndum vér
eiga mikið öselt I lok hverrar árs-
ttðar. Ef afganginum væri fleygt,
yrði þar um slfkt tap að ræða, er
hlyti að hafa í för með sér hækkað
verð á útsæði. Ef vér gerðum það
ekki, og sendum það út t pökkum
aftur, værum við að selja gamalt
fræ. Pessvegna seljum vér aðeins
beint til yðar, og notum ekki um-
boðssöluhylkin; fræ vort er ávalt
nýtt og með þvf að Acaupa það, eruð
þér að tryggja árangur og spara.
rðÆnm.zmii*. n •ln m ii
Tíu pakkar af fullri
'mf'pfa stærð, frá 5 til 10 centa
V virði, fást fyrir 25 cents,
og þér fáið 25 centin til baka með
fyrstu pöntun gegn “refund cou-
pon," sem hægt er að borga með
næstu pöntun, hún sendist með þessu
safni. Sendið peninga, þö má senda
frímerki. Safn þetta er falleg gjöf;
kostar lítið, en gefur mikla uppskeru.
Pantið garðfræ yðar strax; þér
þurfið þeirra með hvort sem er.
McFayden hefir verið bezta félagið
stðan 1910.
NEW-TESTED SEED
Evcry Packet Dated
BEETS—Detroit Dark Red. The best
all round Red Beet. Sufficient
seed for 20 ft. of row.
CARROTS—Half Long Chantenay.
The best all round Carrot.
Enough Seed for 40 to 50 ft.
of row.
CUCUMBER—Early Fortune. Pickles
sweet or sour add zest to any
meal. This packet will sow 10
to 12 hills.
LETTUCE—Grand Rapids, Loose
Leaf variety. Cool, crisp, green
lettuce. This packet will sow 20
to 25 ft. of row.
ONION—Yellow Globe Danvers. A
splendid winter keeper.
ONION—AVhite Portugal. A popular
white onion for cooking or
pickles. Packet will sow 15 or
20 ft. of drill.
PARSNIP—Half Long Guernsey.
Sufficient to sow 4 0 to 50 ft. of
drill.
RADISH—French Breakfast. Cool,
crisp, quick-growing variety.
This packet will sow 2 5 to 30
ft. of drill.
TTTRNIP—Wh'te Summer Table.
Early, quick-growing. Packet
will sow 2 5 to 30 ft. of drill.
SWEDE TURNIP—Canadian Gem.
Ounce sows 75 ft. of row.
$20QS.° Cash Prizes$2QQSP
í hveiti ðætltinar aamkepni vorri, er
viöskiftav^nir vor’r preta tekið þíitt í.
Upplýainerar í MeFayden Seed Liist,
sem sendtir er með ofangrreindu fræ-
safni. cfi'* refrn pöntun.
ÓKEYP’S—KHnpiíS úr l?essa aug-
lýsing’ti oor ókevpis stóran pakka
af föerr,,m blómum.
Mikill afstyttur til fflapa og er
frá prí skýrt í frœskránni.
McFnyden Seed Co., Winnipeg