Lögberg - 13.02.1936, Page 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. FEBRÚAR, 1936
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
‘ ‘ HugsaSu ekki um mig! Eg ætti ekki að
vera ókunnugur hérna á heimilinu. Láttu mig
ekki standa í vegi, blessaður farðu þessvegna;
eg vona og treysti því, að það sé ekki nein ó-
þægileg málefni, sem kalla þig svona alt í einu
að lieiman. Eitthvað af sóknarbörnum þín-
um veikt eða deyjandi1, sem þráir að heyra
huggunar- og hughreytingarorð frá þér ? ’ ’
“Ó-nei,” sagði Thurston brosandi.
“Eg er glaður að heyra það; blessaður
farðu. Eg læt mér líða vel þangað til þú kem-
ur aftur,” sagði Claudy, og gekk um gólf í
ákafa, blístrandi ástarlag og hugsandi um
Jacquejine. Tilhugsunin til hennar tífaldað-
ist þegar hann kóm heim, og alt minti hann
á æsku þeirra og bernskuást.^
“Ilr. Jerkins, viltu gera svo vel og koma
með mér inn í lestrarstofuna mína?” sagði
Thurston. Lögregluþjónninn hneigði sig til
samþykkis, og fór inn í lestrarstofuna með
honum, til þess eftir beiðni Thurstons, að
Joka og innsigla öllum liirzlum er þar voru
inni. Þegar J>eir komu út aftur biðu þeir í
stofunni, liinn lögreglumaðurinn og Paul.
“Er vagninn tilbúinn?”, spurði hr. Wil-
coxen.
“Já, herra,” svai’aði lögFegluþjónninn.
“Eg hugsa að við séum þá allir tilbúnir,
eða er ekki svo?”
Lögregluþjónninn kinkaði kolli til sam-
þykkis. Hr. Wilcoxen gekk til Claudy og
rétti honum hendina og sagði: “Vertu bless-
aður og sæll, Claudy; Paul verður líklega
kominn heim fyrir kvöldverðartíma, en það
getur skeð að eg verði lengur í burtu.”
“Þii þarft ekkert að flýta þér mín vegna.
Eg læt mér líða vel. Jenny getur annast um
mig,” sagði Claudy glaðlega og þrýs^i inni-
lega hönd Tliurstons.
Paul treysti sér ekki að líta framan í
Claudy, en sagði: “v#rtu sæll,” og snéri sér
undan og fylgdi hr. Wilcoxen og lögregluþjón-
unnm út að vagninum.
Hr. Wilcoxen, yfirlögreglumaðurinn og
Paul fóru upp í vagninn, en hinn lögreg'lu-
maðurinn fylgdi þeim ríðandi; þannig lögðu
þeir allir á stað til Charlotte Hall.
Tíminn leið. Jenny gamla var atl af á
ferðinni út og inn. Þegar leið að kvöldverð-
artíma, bar hún á borðið eins og vant var
fyrir alla, en Claudy var einn við borðið, og
gerði sér gott af því, sem fram var reitt.
Jenny gamla hafði margt að segja, enda lét
hún dæluna ganga, eins og henni fyndist það
skylda sín að halda uppi samræðum fyrir alla
fjölskylduna, sem nú var að heiman.
“Herra minn trúr, eg er glöð að þú ert
kominn heim. Það er dauft héma á heimil-
inu. Miriam hefir verið fjarska undarleg
síðan þau komu frá Washington; eg held að
eitthvað hafi komið fvrir hana, liún fór til
þorpsins í morgun svo snemma, áður en nokk-
ur var kominn á fætur, og borðaði engan
morgunmat. Enginn vissi hvað hún ætlaði
fyrir sér. Nú eru bræðurnir farnir, og’ éng-
inn til að gæta hússins, nema eg og þú! Það
er eitthvað á seyði!”
Claudy hló að henni og reyndi að koma
henni í gott skap, moð spaugi. Hann sagði
henni ýmsar hlægiilegar skrítlur og Jenny
gamla hafði margt hlægilegt á takteinum til
frásagnar líka.
Að kvöldverði loknum tók Jenny gamla
af borðinu og fór að tiúa upp rúm fvrir
Claudy, svo hann gæti farið að sofa.
Það var orðið áliðið kvölds, en hvorugur
þeirra bra*ðra kom heim. Claudy var farinn
að verða hræddur um að eitthvað óvænt hefði
komið fvrir þá, og tafið þá. Þegar klukkan
var ellefu stóð hann upp og ætlaði að ganga
til svefnherbergis síns, en þá heyrði hann
hunda gelta úti, og að ekið var vagni heim að
liúsinu, og innan fárra mínútna var hurðinni
hrundið upp og inn ,kom Paul Douglas, ná-
fölur og æðislegur.
“Paul, Paul, hvað hefir komið fvrir,
hvaða ósköp eru að sjá þig?” sagði Claudv
undrandi og óttasleginn, við að sjá hvernig
liann leit út.
“Ó, það endaði með því að hann var tek-
inn fastur! tekinn fastur! og sendur strax í
kvöld í ríkisfangelsið í Leonardtown, undir
gæzlu tveggja lögreglumanna! ”
“Hver er tekinn fastur? Hvað ertu að
tala um, Paul?” sagði Claudy og tók vin-
gjarnlega í hönd honum og leit framan í
hann.
Við þessi hluttekningar atlot sefaðist
Paul svolítið og áttaði sig.
“Þú veizt ekki! Þú hefir ekki grun um
það, Claudy! Ó, það er svo hræðileg óham-
ingja! Lofaðu mér að setjast niður; eg skal
segja þér frá því.”
Paul Douglas hlassaði sér Jireytulega
niður í stól; hann þagði um stund og varp
mæðilega öndinni, en lióf svo að segja Claudy,
í æstum róm og sundurslitnum setningum, at-
vikin og orsakirnar, sem láu til þess að Thurs-
ton Wilcoxen var tekinn fastur og sakaður
um að hafa myrt Marian Mayfield. Þegar
hann hafði lokið þessari óskaplegu sögu, stóð
Claudy upp, tók hatt sinn og var í þann veg-
inn að fara út úr stofunni.
“Hvert ætlarðu, Claudy?”
“Út í hesthús til að söðla hestinn minn;
svo ríð eg til Leonardtown í nótt!”
“Klukkan er nærri því tálf, veiztu það
ekki ?”
“Jú, eg veit það; en með því að ríða
hart verð eg' kominn til Leonardtown í fyrra-
málið og, get verið kominn til Thurstons
undir eins og fangelsið verður opnað. En eg
a*tla að biðja þig, Paul, að gera mér þann
greiða að sækja ferðatöskurnar mínar til
Benedict, og koma með þær til Leonardtown,
því eg verð þar hjá Thurston eins leng'i og
hann þarf á minni aðstoð að halda.”
‘ ‘ Guð blessi þig, Claudy! Eg grátbændi
liann um að lofa mér að vera hjá sér, en hann
vildi það með engu móti, — hann sagði mér
að fara heim, til að annast um vesalings
Fannv og heimilið.”
Clandy beið ekki eftir að heyra hvað
Paul hafði að segja, en hraðaði sér sem mest
út í hesthúsið, tók hest sinn og lagði á hann
hnakkinn í flýti, og hljóp á bak og var innan
stundar horfinn út í skógarkjarrið, sem þakti
láglendið langt inn frá ströndinni.
Eftir átta klukkustunda reið kom Claudý
til Leonardtown. Hann kom hestinum strax
fyrir til gevmslu, og spurðist fyrir hvar
fangelsið væri, og hraðaði sér þangað.
Klukkan var að verða níu um morgun-
inn og slæpingar farnir að hópa sig saman á
götuhornunum og ræða um nýjustu viðbnrði
sín á milli; hann lieyrði að alstaðar var talað
um sama efnið, sem voru þær einkennilegu
og óvæntu fréttir, að hinn nafnfrægi og al-
þekti prestur, Thurston Wilcoxen, hefði ver-
ið tekinn fastur og sakaður um morð.
Claudy Veitti þessu tali litla eftirtekt, en
hraðaði sér alt hvað hann gat til fangelsisins.
Honum var orðalaust veitt innganga og fylgt
til klefans, sem fanginn var í. Thurston var
í sama búningi eins og þegar hann fór að
heiman; hann sat við lítið borð, og var í óða
önn að skrifa. Hann stóð upp og rétti Claudy
brosandi hendina og sagði:
“Þetta er mjög vel gert af þér, Claudy.
Þú hlýtur að hafa riðið f.jarska hratt.”
“Já, eg hraðaði ferðinni alt sem hægt
var. Viltu gera svo vel og lofa okkur að vera
hér í næði saman, vinur minn,” sagði Claudy
og snéri sér að fangaverðinum.
Fangavörðurinn kinkaði kolli og gekk út
og lokaði hurðinni.
“Þetta er óskemtileg heimkoma fyrir
]>ig, Claudv; en það gerir ekki svo mikið til,
það hefir alt góðan enda.”
“Óskemtilegt?, Það er hræðílegt, þó eg
sé ekki í minsta vafa um endalokin; en sví-
virðingin sem þér er gerð! Eg gæti! Eg
gæti—”
“Vertu rólegur, Claudy minn. Hefirðu
lieyrt nokkuð um orsakirnar, sem valda
þessu?”
“Já, Paul sagði mér eitthvað um það;
en liann er ekki með sjálfum sér, og það var
alt sundurslitið og óskiljanlegt. Mér þætti
vænt um, Thurston, ef þú vilt gera svo vel og
hefir ekkert á móti því, að þú segir mér alla
sögnna sjálfur, svo eg geti sem bezt áttað mig
á því, ef eg gæti fundið eitthvað í sambandi
við það, þér til'varnar.”
“Vesalings Paul! hann tekur sér þetta
of nærri. Seztu niður, en eg hefi ekki annað
sæti að bjóða þér, en þennan stólgarm, eða
stokkinn á fletinu þarna.”
Claudy settist á fletið.
“Já, vissulega vil eg segja þér alla sög-
una, Claudy,” sagði Thurston, og hóf sögu
sína.
Thurston sagði frá hverju atviki rólega
og greinilega í þeirri röð, sem hvað eina hafði
gerst. Þegar frásögninni var lokið, spurði
Claudv margra spurninga, sérstaklega um alt,.
sem borið hafði við daginn sem sorgartilfellið
skeði. Þegar spurningum hans var svarað,
sat hann um stund í þungum þönkum. Að
stundu liðinni rankar hann við sér, og spyr
Thurston hvort hann hafi fengið lögmann til
þess að verja málið fyrir réttinum.
Thurston sagði honum að lir. Romford
hefði verið hjá sér þá um morguninn.
“Erjiann góður lögmaður?”
“Bezti lögmaðurinn í ríkinu.”
“Hvenær verður réttarhaldið?”
“A mánudaginn, viku hér frá. ”
“Veiztu hvort þitt mál muni verða tekið
fyrir fvrri eða seinni part dags?”
“Eg býst við að það komi fyrir fyrri
part dagsins; hr. Romford sagði mér að það
væru aðeins fá mál sem lægi fyrir réttinum.”
“Hamingjunni sé lof, þú þarft þá ekki
að sitja hér innilokaður mjög lengi. En þar
sem það er ekki um lengri tíma að ræða, verð
eg að hafa hraðann á borði. Eg kom liingað
með þeim einbeitta ásetningi að vera hér í
bænum eins lengi og þér væri lialdið hér í
þessari djöfuls gryfju, en eg verð að yfirgefa
þig strax.”
“ Já, það er sjálfsagt, kæri Claudy minn,
eg get ekki búist við að þú farir að sitja hér
í bænum í nokkurs konar varðhaldi, mér til
skemtunar, svona undir eins og þú ert slopp-
inn út úr einangruninni á herskipinu!”
“Þú skilur mig ekki. Heldurðu að eg
ætli í burtu í eigin erindum, eða til að skemta
mér, meðan þú situr hér innilokaður? Þá
mætti fjandinn eiga mig! Fyrirgefðu að eg
blóta. Nei, eg ætla að fara til að leita Jacque-
line uppi. Eftir að eg heyrði sögu þína, sér-
staklega um komu þína til Luckenough, um
morguninn áður en Marian dó, og um alt, sem
þar skcði, hafa veikar ímyndanir mínar
glæðst, og' eg hefi sannfærst um að Jacqueline
geti gefið eirihverjar upplýsingar í þessu
máli. ”
“Virkilega! Því dettur þér það í hug?”
‘ ‘ Það er ýmislfegt, sem veltur þá ímyndun
lijá mér, sem eg', nú sem stendur, hefi hvorki
tíma né löngun til að segja þér meira um, því
séu þær ekki í sambandi við aðra hliðstæða
atburði og kringumstæður, þá virðast þær
ekki mikils virði; en geti eg komist fyrir ýms
smáatvik, s(*m hvert út af fyrir sig virðast
eklci mjög upplýsandi, en öll til samans geta
þau varpað talsverðu ljósi á þessa harmsögu,
og haft mikla þýðingu. Að minsta kosti er
það mín sannfæring, og eg verð að fara undir
eins og ná í Jacqueline. Það er engum tíma
að eyða, Tliurston. Það liggur skip hérna
við bryggjuna, sem er á förum til Baltimore,
ef það er þá ekki farið, sem eg verð að ná í.
Það tekur mig tvo dhga að komast til Balti-
more, og dag þaðan að komast til klausturs-
ins, og þó ferðin gangi vel, þá get eg ekki
verið kominn hingað aftur fyr en eftir 5 til
6 daga. Vertu í Guðs friði, Thurston. Megi
hamingjan vera með þér og frelsa þig sem
fyrst lit úr þessum vandræðum!” Claudy
i’aðmaði Thurston bróðurlega að sér að skiln-
aði, gaf svo fangaverðinum merki um að opna
dyrnar, með ])ví að berja á hurðina, og innan
stundar var hann kominn á sjóinn aftur, á-
leiðis til Baltimore.
35. Kapítidi.
Það var engin smáræðis undrun og um-
tal sem það vakti meðal fólks, þegar fréttin
um það barst út, að arinar eins lærdóms og
mentamaður, fyrirmyndar prestur og orð-
lagður mannvinur, eins og hr. Thurston Wil-
coxen, hafði verið tekinn fastur og settur í
fangelsi og sakaður um að hafa framið eitt
hið liryllilegasta morð. Það var ekki um
annað hugsað og talað, nær og f jær. Það var
eins og fólk hefði gleymt öllu öðru, og menn
vanræktu störf sín úti og inni. Kaupmenn-
irnir, í staðinn fyrir að afgreiða viðskifta-
fólk sitt, lágu fram’á búðarborðin og kapp-
ræddu um þetta óvænta mál með mesta spek-
ingssvip, um sekt eða sakleysi hr. Wilcoxens.
Konurnar gleymdu að sinna heimilisstörfum
sínum og æddu hús úr liúsi hver til annarar,
ýmist hryggar eða reiðar út af þessum ósköp-
um, sem komið hafði fyrir þeirra elskaða
sálusorgara, hr. Thurston Wilcoxen, því hver
gat hugsað til að njóta svefns eða matar með-
an hann var lokaður inni í fangaklefa, sakað-
ur um glæp.
Eins og vanalega í svona tilfellum var
lítið um rólega yfirvegun að ræða, bygði því
fólk dóma sína á tilfinningum sínum, án nán-
ari þekkingar á kringumstæðunum.
Næsta sunnudag eftir að þetta kom fyrir,
var ekki messað í sóknarkirkjunni, því enginn
var til að prédika, enda hafði söfnuðurinn
skifst í tvo flokka með og móti hr. Wilcoxen,
og var þegar orðið æði mikið kapp á milli
flokkanna. Næsta sunnudag þar á eftir, sem
var sunnudagurinn áður en hr. Thurston átti
að koma fyrir réttinn, var fenginn nágranna
prestur til að messa í kirkju hr. Wilcoxens,
og fólkið kom sáman til að hlýða messunni og
heyra evangelíið boðað frá prédikunarstóln-
um oinu sinni ennþá, sér til huggunar og sálu-
bótar. Ræðutextinn var: “Eg hefi séð hinn
óguðlega í miklu veldi, og blómgast eins og
grænt tré á vatnabökkum. Eg fór fram hjá,
en hann var horfinn; eg leitaði hans, en bú-
staður hans fanst hvergi.”
Ræðan var öll stíluð upp á hr. Wilcoxen,
upphefð lians og hina sviplegu niðurlægingu.
Sumu af safnaðarfólkinu geðjaðist mjög vel
að ræðunni, öðrum afar illa, og sögðu að það
sem stýrt hefði huga og tungu þessa nýja
prests væri öfund og hatur, og þar hefði verið
gerð lúaleg tilraun til þess að gera sér hreiður
á rústum hins fallna fyrirrennara; og meiri
hluti safnaðarins fór heim til sín í æstu og
illu skapi og strengdu þess heit að stí^a aldrei
fæti sínum inn í kirkjuna, fyr en þeirra elsk-
aði og vítri prestur væri með heiðri sýknaður
og' allir óvinir hans og róberar væru orðnir
sér til skammar.
Æsingin og flokkadrátturinn magnaðist
og breiddist út, eins og sléttueldur. Blöðin
gerðu það að umræðuefni og skiftust í flokka
með og mót, eins og fólkið hafði gert; og eins
og nafn Thurstons Wilcoxens áður var sveip-
að frægðarljóma, eins var það nú útatað smán
og fyrirlitningu, og þeim, sem jafnvel aldrei
höfðu heyrt hans áður getið, og þektu ekkert
til hans og hans miklu hæfileika og göfuga,
mannkærleiksríka lífernis, var nú kent að
þekkja hann sem níðing og viðbjóðslegan
glæpamann. Það var eins og þessum orðróm
væri tekið með fögnuði, sem sannaði það, að
afburða- og ágætismenn eru svo fáir, borið
saman við hina sem lélegri eru.
Þessi tíðindi flugu eins og eldur í sinu um
alt landið, þvert og endilangt, og vöktu al-
staðar hina mestu undrun og æsingu; en þó
sló þessum tíðindum niður með meira heljar
afli og sárari tilfinningum í hjörtu þriggja
manneskja, erii nokkurra annara. Fréttin
smaug' gegnum líkama þeirra og sál, eins og
þrumufleygur, og fylti hjörtu þéirra beisk-
um harmi og hluttekningu, en þó gengu þessi
tíðindi næst hinu milda og kærleiksríka hjarta
Marian.
1 i>rívatstofu í kyrlátu gistiliúsi í borg
einni í Austurríkjunum, sat stúlka við borð
og' skrifaði í ákafa bréf og skjöl. Hún var á
að gizka um þrítug að aldri, og í fegursta
blóma þroskaáranna. Hún var nýkomin frá
Evrópu sem stjórnandi g'óðgerða- og líknar-
stofnana, sem hún hafði gert að lífsstarfi sínu
að koma á fót og annast um. * Það var komið
undir kvöld og kvöldsólargeislarnir uppljóm-
uðu stofuna og slóu gull-lit á borðið, sem hún
sat við og ýmist blaðaði í bókum eða skrifaði
af kappi, bréf og' skýrslur áhrærandi erindi
hennar til Ameríku.
Síðastliðin sjö ár liöfðu ekki breytt
Marian mikið, — en ]>etta var hún. — Hún
var ef til vill ekki eins liörundsbjört og áður,
og blóminn á kinnunum svolítið fölari og dá-
lítið meiri alvörublær á hinum engilfögru
augabrúnum; liinir þykku og mjúku hárlokk-
ar hennar voru svolítið dekkri og mýkri, og
láu sléttara; út úr hennar skæru, bláu augum
skein móðurleg umhyggja og ást; málrómur-
inn var mildari og hreyfingarnar mýkri. Það
var öll sú breyting sem sjáanlegt var, að liiin
hefðitekið.
Hún var klædd í óskreyttan, látlausan
búning úr þunnum ullardúk, sem samsvaraði
hennar yfirlætislausu framkomu. Enginn
skrautbúnaður hefði getað samsvarað fegurð
hennar og blíðu látleysi eins og þessi yfirlæt-
islausi búningur. Það tæki listmálara að lýsa
henni eins og liún var — þessu dásamlega
anditi og höfði, hinu tignarlega vaxtarlagi og
mjúku lireyfingum, sem alt til samans gaf
hinum látlausa búningi svo vndislega viðfeld-
inn blæ. Öll hegðun hennar og látbragð bar
vott um andlegan og líkamlegan þrótt, g’laða
og saklausa sjálfsvitund, sem getur litið til
baka yfir farinn veg án blygðunar og eftir-
sjár; lund, sem getur notið líðandi stundar,
og óttalaust horft fram á veginn til þess ó-
komna.
Stundum leit hún upp frá verki sínu á
litla stúlku, sem sat í ruggustól skamt frá
henni; þessi litla stúlka var svo hæg og stilt,
að naumast hefði verið tekið eftir henni nema
fyrir það að Marian var að líta af og til til
hennar og brosa framan í hana. Þessi litla
stúlka var fimm ára gömul; það var ekki hægt
að segja að hún væri fríð, en litla andlitið
hennar bar þess ljósan vott að hún hafði ekki
þekt annað en ást og mildi, enda var útlit
hennar svo liýrt og frjálslegt og svo milt og
blítt, að það hlaut að vekja ánægju og aðdáun
að horfa í litla andlitið hennar. Hún hafði
verið munaðarleysingi frá því hún fæddist, og
þegar hún var aðeins fárra daga gömul, hafði
Marian tekið liana á barnaheimilið sitt.
Marian hafði aldrei gert upp á milli
barnanna, en þessi vesalingur var svo aumur
og vesæll þegar hún kom á heimilið, að Marian
tók hana sérstaklega að sér og annaðist hana
nótt og dag, með þeim kærleika og móðurlegri
umhyggju sem lienni var svo eðlileg. Ef
nokkurn tíma að göfugt og fórnfúst móður-
Irjarta hefir slegið í ungmeyjarbrjósti, þá var
það í brjósti Marian. Eins og hún hafði ann-
ast Miriam, svm annaðist hún og hlúði að
Angel litlu, enda var hún jafnt elskuð af
bóðum. Þannig hafði Angel í fimm ár verið
óaðskiljanlegur félagi og skjólstÉeðingur
Marian. Hún sat í ruggiistólnum sínum og
réri með litla snæhérann sinn, eða lék sér að
gullunum sínum á gólfinu, þegar Marian.var
að sinna skrifstörfum sínum; og þegar þær
fóru út leiddi Marian hana við hönd sér og
lét hana sitja í vagnsætinu hjá sér þegar hún
keyrði út, og við borðið lét hún hana sitja við
hlið sér og á nóttunni hjúfraði litla Angel sig
að brjósti hennar.