Lögberg - 30.04.1936, Blaðsíða 5

LÖGBERG. FIMTTJDAGINN 30. APRIL, 1936
5
VJE’RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
.By P. N. Britt_
I always try,
When things go wrong,
To lilt a tune
Or sing a song.”
* * *
TV7HEN this little quotation slipped
” from Major Bowes’ lips in his
Sunday morning broadcast, it set me
wondering why more of us don’t do
this when things go cock-eyed. It
would get us away from throwing
fits, or smashing dishes or windows,
or cuffing the kiddies, or whatever
we are in the habit of doing when
we go screwy.
* » *
IDERSONALLY, I am a poor singer
—to be frank about it, I wouldn’t
know how to sing a song or hum a
tune. Which is probably why I have
a habit of turning to prayer, believe
it or not, when I find myself in a
squeeze of some kind. Folks who
have an ear for music and can lilt
or sing have an edge on the rest of
us who can’t lilt or sing. Maybe
some of us could, if we had the nerve
to try it. I have a notion to give
humming a break—in the basement,
probably, to begin with, until I get
feeling that my lilting is not too ter-
rible—for prayer, no matter how
fervent, of late, seems almost un-
availing.
WJHICH doesn’t at all mean th;
™ am losing the faith, for I
that I
losing the faith, for I am
thinking that I am not entitled to
what I seem to crave, or think is
“wrong”, and am getting all I am
entitled to, in view of the troubles
other folks have.
* * *
TTOWEVER, it was a happy thought
of Major Bowes to pass along to
his air audience, those lovely lines:
“I always try,
When things go wrong,
To lilt a tune
Or sing a song.”
Here and there, I am sure, hope-
less souls will be comforted, and
even some assault and battery inci-
dents “when things go wrong” will
be cancelled.
* * *
CO the railroads are reducing fares.
It’s too bad they didn’t think of
that before they started raising
fares. Fares, even away back in the
early days were about all the traffic
could stand—about to the very edge
of what it was “humanly possible”
for travelers to pay. And the meals,
unmistakably swell, but a big item
of the trip. The roads were doing
quite nicely, railroad stocks were
gilt.-edged, railroad workers were
getting fat pay envelopes. Boys and
gals were crowding each other to
get into the railways where real
salaries, real vacations with trans-
portation, made railroading the
peaches-and-cream of all lines of
human endeavor.
But the financial experts got to
showing the railroads how they
could get “more” out of the unsus-
pecting traveling public, and they
fell for it, with the result that Ihe
traveling public began to find that
they couldn’t travel b'y rail. They
just had to stay home and wait until
they found that they could get from
here to there cheaper by bus or
truck or trailer. So they traveled by
bus, or truck, or trailer, and it’s re-
markable that not till now did the
railroads discover that they had lost
their business. And, not only that,
but many railroaders who had been
doing so well, maybe too well, lost
their jobs.
It is just all too bad, but is only
another illustration of the inexor-
able fact, that it’s poor business to
kill the goose that lays the golden
egg.
I cannot understand why anybody
would want to travel any other way
than by rail, and maybe they’ll get
back to it if the fare reductions en-
able them to travel by rail. There’s
comfort in travelling by rail and,
besides “the line” those conductors
have, and the attention those brake-
men and baggagemen give one makes
it such a pleasure to travel by rail.
Besides, the passenger agents are so
nice, and so full of concern for the
passengers’ comfort, that everybody
will be glad to see everybody travel-
ling by rail and not getting out of
trucks and trailers here and there,
unwashed and unshaven, or un-lip-
sticked or un-combed and un-fresh
looking.
Hurrah for the reduced fares on
the railroads. They’re like an invi-
tation from Beatty or Hungerford
to “come around and see me some-
time.”
* * *
TTURING most of the winter I have
been burning maple and elm and
ash and basswood. I was much con-
cerned about burning the wood from
such lovely trees—maple, elm and
ash. I mentioned to an old crony,
who agreed with me that for every
tree cut two should have been
planted. He sent me this:
* * *
“ODE TO A LOAD OF
CORDWOOD”
Read this before you throw an-
other stick in the furnace.—Cap.
SALUTE TO THE TREES
Many a tree is found in the wood,
And every tree for its use is good;
Some for the strength of the gnarled
root,
Some for the sweetness of flower
or fruit;
Some for the shelter against the
storm,
And some to keep the hearth-stone
warm; ,
Some for the roof and some for the
beam,
And some fcrr the boat to breast the
stream—
In the wealth of the woods since the
world began
The trees have offered their gifts
to man.
But the glory of trees is more than
their gifts
’Tis a beautiful wonder of life that
lifts,
From a wrinkled seed in an earth-
bound clod;
A column, an arch in the temple of
God;
A pillar of power, a dome of delight,
A shrine of song, and a joy of sight.
Their roots are the nurses of rivers
in birth;
Their leaves are alive with the
breath of the earth:
They shelter the dwellings of man;
and they bend
O’er his grave with the look of a
loving friend.
I have camped in the whispering
forest of pines,
I have slept in the shadow of olives
and vines;
In the knees of an oalc, at the foot
of a palm,
I have found good rest and slumber’s
balm.
And now when the morning gilds
the boughs
Of the vaulted elm at the door of
my house,
I open my window and make salut.e:
“God bless thy branches and feed
thy root!
Thou Írast lived before, live after me,
Thou ancient, friendly, faithful tree.”
—Henry van Dyke.
I love a tree, don’t you?
[ never forget a big maple tree, in
an old Manitoba town ,in which
I lived forty years ago. One hot
summer the heat was so intense that
the south side of the trunks of
a .lot of maples cracked. I noticed
the crack in this big tree, and
I filled it with putty, painted
it thickly with grey paint, and
wound it with a lot of canvas bags.
The leaves on the south side of the
tree had gone yellow, and I feared
the tree would die. Next year the
leaves were a month later in coming
out on the south side of the tree
than on the north side, but by fall it
was a good all round healthy-looking
tree.
Every time I go back there I go
around to see that dear old maple
tree. May it live to be one thousand
years old. I honestly feel that I
saved its life—and that’s something.
prófessors, sem um langt skeið var
fcrstjóri fjöllistaskólans (Polytech-
nisk Læreanstalt) í Khöfn; en frú
hans er dóttir alkunns víxlara i
Khöfn, Aug. Lunn. Varð eg þess
fljótt áskynja, að eg var þar kominn
í góðra manna hendur og veit eg
með vissu, að eg verð aldrei svo
gamali, að eg gleymi þessu elskulega
heimili og dvölinni þar þessa i ^
daga, sem eg dvaldist í París.
Þótt heimili þetta væri fyrir utan
borgina, var það þó ekki f jær henni
en svo, að eg gat á 8 mínútum kom-
ist að Signufljóti, og þegar komið
var yfir það, tók við Bologneskög-
urinn, sem löngum hefir verið við-
brugðið fyrir fegurð. Og frá glugg.
unum á herbergi minu i Av. Bel-
montet blasti borgin við mér með
öllum turnum hennar og stórhýsum
og Eiffel-turninum berandi við
himinn. Veit eg varla hvort áhrifa-
meira var að sjá þessa sjón í ljóma
morgunsólarinnar eða á kve'din í
ljósadýrðinni, en einnig þá har af
öllu turninn mikli uppljómaður af
rafljósum neðan frá- jorðu og upp
að efsta tindi.
Að mörgu leyti mátti eg fagna
því, að heimili mitt var utanborgar.
Skarkalans á götum borgarinnar
gætti sama sem alls ekki úti þar og
með járnbraut var auðfarið á 15
mínútum inn að hjarta borgarinnar,
en til brautarstöðvarinnar var að-
eins 5 mínútna gangur frá heimili
mínu.
Það gengi nú fífldirfsku næst ef
eg léti mér detta í hug að reyna að
lýsa Parísarborg fyrir lesendum
mínum, eftir 13 daga dvöl þar í
borginni, Borgin er svo mikilfeng-
leg, að eg ætla, að ekki veiti af fullu
inisseri til að kynnast henni svo, að
nokkuru haldi komi, og ræður þá að
líkum, að um djúpfær kynni geti
ekki verið að ræða eftir hálfsmán-
aðardvöl þar. Eg skal því hlífa les-
endum. mínum við nokkurri tilraun
í þá átt. Alt að einu fékk eg margt
að sjá, sem mér var bæði til fróð-
leiks og ánægju, og á eg ekki sizt
það að þakka hinum elskulegu hús-
bændum mínum, sem reyndust mér
í öllu eins og í hlut ætti unglingur,
sem í fyrsta sinn á æfinni fer að
heiman. Húsbóndinn fór á hverj-
um morgni til skrifstofu sinnar inni
í borginni meþ járnbrautarlestinni
og varð eg honum oftast samferða.
Og flesta dagana var eg sóttur á
þingfundastaðinn um 5-leytið af
sjálfri húsmóðurinni, svo að eg ekki
viltist á heimleiðinni! En þegar svo
langt var liðið á daginn var eg orð-
inn þreyttur og hvildarþurfi, sem
sízt er láandi manni á mínum aldri.
Dagana þrjá áður en þingið hófst
fóru þau hjón með mig víðsvegar
um borgina, til þess að sýna mér
ýmis af stórhýsum hennar, og ann-
að það, sem aðkomumönnum er
mest forvitni á að sjá. Vil eg aðeins
nefna kirkjurnar þrjár: Frúar-
kirkju (Notre Darne), kirkju hins
heilaga hjarta (Basilique du Sacré
Coer) og kirkju hins heilaga Loð-
viks (Dome des Invalides) með leg-
stað Napóleons mikla. Hygg eg, að
ekkert hafi fengið meir á mig en að
koma í Notre Danie og sjá það
meistaraverk hins hreinasta gotn-
eska kirkjustíls miðaldanna (sjálft
kirkjurúmið er 415 fet á lengd, 150
fet á breidd og 115 fet undir þak).
\’eitir ekki af mánuðum, til þess að
fá fulla hugmynd um hvílíki listn-
verk kirkja þessi er. Hornsteininn
að henni var lagður 1163 í viðurvist
Alexanders III. páfa, en fullger var
kirkjan ekki fyr en seint á 13 ö’d.
Sacré Coer-kirkjan er bygð í rómari.
býzantiskum stíl og rmiklu yngri.
Var ekki byrjað á byggingu hennar
fyr en 1875. En skrautleg er hún
og dásamleg í fegurð sinni bæði að
innan og utan.' Feginn hefði eg
viljað skoða fleiri af kirkjuhúsum
borgarinnar, t. a. m. St. Germain
des Prés, í hreinum rómönskum stíl,
og La Madeleine, í basilisku-stíl —
en til þess vanst enginn tími, svo
að eg varð að láta mér nægja að
hafa séð þær að utan. Hið sama
er að segja um hið fræga Pantheon,
reist á árunum 2764—90, þar sem á
miðöldunum stóð hin forna St.
Geneviéve-kirkja er upphaflega var
kirkja fyrir hið samnefnda klaust-
11 r með hinum fræga skóla, sem þar
var haldinn, þar sem fræðimenn eins
og Abailard og Petrus Lombardus
gerðu á 12. öld garðinn frægan. En
upp úr skólunum á Geneviéve-hæð-
inni og dómskólanum við Notre
Dame myndast höfuðskóli miðald-
anna, Parísarháskóli. Aftur skoð-
aði eg Sorbonne, er upphaflega var
stúdentaheimili, sem Robert af Sor-
bon setti á fót 1250. í Sorbonne
gerðu garðinn frægan andans stór-
menni eins og Tómas Akvinas,
Bonaventura, Duns Scotus, Vil-
hjálmur frá Occum, Pétur frá Ailly,
Johannes Gerson, sem um lengri og
skemri tíma voru við þennan há-
skóla riðnir sem kennarar. Gjarn-
an hefði eg einnig viljað sjá og
skoða Collége de France, sem á 15.
öld var kornið á stofn til þess að
draga úr áhrifum Sorbonne-háskól-
ans, og starfar fram á þennan dag
óháð háskólanum. En til þess vanst
ekki tími.
Eitt af því, sem gerir Paris að
dásamlegustu borg veraldarinnar,
eru torgin miklu, sem þar eru og
setja svo einkennilegas svip á borg-
ina. Vil eg þar einkum nefna Ven.
dome-, Concorde-, og Bastillu-torg-
in. Á Cendome-torginu var Lodvik
XVI. og drotning hans hálshöggv-
inn (21. jan. 1793). Þá rná ekki
heldur gleyma hinum mörgu og
fögru brúm, sem reistar eru yfir
Signu. Fegurst þeirra allra virtist
mér brúin, sem kend er við Alex-
ander III. Mörg eru strætin fögur
og breið (enda umferðin geysileg),
en tilkomumest þótti mér stræiið,
sem kent er við Champs Elysées.
Loks verð eg að nefna Sigurbog-
ann mikla (L’Arc de Triomphe)
með gýöf “ókunna hermannsins.”
Eg var á leið til dansk-íslenzka
sendiherrans Oldenburg, sem býr
þar skamt frá (í Avenue Marceau
77), en var heldur snemma á ferð-
inni. Sá eg þá sigurbogann blasa
við mér og hélt eg þangað til þess að
eyða tímanum. Ekki vissi eg, að
gröf “ókunna hermanndins’’ væri
þar. En rétt fyrir framan bogantt
sá eg að logaði upp úr götunni og
allmargt manna stóðu þar og horfðu
á. Þegar eg kom nær, sá eg, að all-
ir karlmenn stóðu þar berhöfðaðir
og ennfremur, að menn sem fram
hjá gengu tóku allir ofan höfuð-
föt sín, eins og væru þeir að heilsa
einhverjum. Þegar eg svo komst
gegnum mannhringinn og sá aila
blómsveigana, sem lágu þar, rann
upp ljós fyrir mtér, enda sá eg nú
áletrunina: “La tombe du Soldat
Inconnu,” og að sjálfsögðu flýtti
eg mér að taka ofan eins og aðrir
gerðu. Ekki veit eg, hvort eg í
annað sinn þar í borginni hafi verið
gripinn meiri geðhrifum en þama
við gtöf ókunna hermannsins, þar
sem hinn óslökkvandi eldur brann.
Kom eg fleirum sinnum síðar að
gröfinni, þó meðfram til þess að
virða nánar fyrir mér hinn stór-
fagra og tigarlega sigurboga, sem
mér, sannast talað, þótti enn til-
komumeiri en sjálfur Eiffel-turn-
inn.
Skal eg svo ekki dvelja frekar við
hið marga og rnikla, sem eg fékk að
sjá þar í borginni. Það kann vel
að vera, að mörgum þeim, sem í
París hafa dvalist, finnist eg hafi
hér frá fremur litlu að segja, enda
vil eg við það kannast, að þegar á alt
er litið séu það smámunir einir i
samanburði við hið marga og mikla.
sem eg fékk ekki að sjá, af því að
mér vanst ekki nægur tími ti! þess
þennan hálfa rnánuð tæpan, sem eg
dvaldist þar.
En með þau heildar-áhrif í huga,
sem. skoðun borgarinnar hafði á
mig, finst mér, að eg skilji nú betur
en áður dálæti ferðamanna á þessari
borg, fremur öllum borgum öðrum,
sem mér áður veitti erfitt að skilja.
Og beri eg París, eins og hún kom
mér fyrir sjónir, saman við aðrar
stórborgir, sem eg hefi séð, t. d.
Berlín og New York, þá verðui
niðurstaðan sú, að þær síðarnefndu
þoli þar blátt áfram engan samjöfn.
uð, enda eru þær báðar miklu, miklu
yngri og hafa frá miklu minna að
segja, en þessi borg, sem getur talið
æfiár sín frá dögum Júlíusar Cæs-
ars, þótt þá væri í reifum og héti
öðru nafni en nú (Lutetia).
(Framh.)
Spámaður eitthvað
annað ?
Gömul vísa.
Sigga, Vigga, Sunnef ja,
Salka, Valka, Halldóra,
Þorbjörg, Herborg, Þorkatla,
Þórunn, Jórunn, Arnóra.
Mér kom þessi gamla vísa í hug,
þegar eg heyrði um nýjustu sögu
Lfalldórs Kiljan Laxness, “Salka
Valka.”
Það ryfjast aftur upp fyrir mér,
þegar eg les ritdóm L. F. í Lögbergi,
23. apríl, 1936.
Einn velþektur rithöfundur í
Bandaríkjunum kvað ekki stan^ast
reiðari, en þegar einhver segir hon-
um að sér falli vel það sem hann
skrifar ,að hann hafi sannarlcga
skrifað skemtilega bók. Segir hann
að bækur skuli ei skrifaðar til að
skemta mönnum, heldur til þess að
vekja hugann.
Samkvæmt ]ieim ritdómum, seni
eg hefi séð utn bækur Halldórs Kilj-
an Laxness, þarf sá maður sízt að
kvarta undan því, að hann sé
skemdur af oflofi, heldur má hann
vera nokkuð ánægður með það, hve
vel hann vekur hugi manna, þó eigi
snúist þeir með honum.
Eg hefi aldrei lesið heila bók eftir
hr. Halldór Kiljan Laxness, en að-
eins örstutta smásögu, fyrir mörg-
um árum síðan. Ekki man eg nafn
hennar, enda gerir það ekki til, en
hin andlegu rök sögupersónanna,
eins og höfundur setur þau fram.
hafa aldrei fallið úr huga mínum,
né gætu allir ritdómarar ]>essarar
veraldar sannfært mig um það, að
Halldór Kiljan Laxness hafi ekkert
af skáldinu í sér.
Seinna las eg ritgerð eftir hann,
| þar sem mér fanst leika tvímæli á,
j hvort liann væri allsgáður. Hann
^ talar þar um heilagan anda — gráan
með ljós í rófunni. — Jseja, kanske
| þetta komi einhverjum, sem ekki
hefir hugsað rnikið út í þetta atriði,
til þess að ígrunda eitthvað um það,
hvað heilagur andi sé. Nokkrar
linur eða um blaðsíðu, las eg úr
“Vefaranum mikla.” Þær innihéldu
lýsingu af manni, sem virtist vera
að gera einhver heljartök, til þess
að komast að sannleika tilverunnar.
Annað hefi eg eigi lesið eftir
þennan títt umrædda höfund.
Hjálmar Gíslason skrifaði um
sögu eftir Halldór Kiljan Laxness
í vetur* og var síður en svo ánægð-
ur. Hjálmar er vænn maður, vel
gefinn og hið mesta prúðmenni i
dagfari. Hlýtur bókin að hafa korh-
ið meir en lítið við hann, er hann
reit svo skorinort um hann.
Nú kernur ritdómur um Sölku
Völku, eftir L. F. Minnist eg eigi
að hafa séð öllu skorinorðara mál.
og alt í andúð við bókina. Veit eg
náttúrlega ekkert um það, hvor hef-
ir réttara fyrir sér um innihald bók-
arinnar, höfundurinn eða ritdómar-
inn, því nú er langt síðan eg fór frá
Islandi, en vísan gamla kom mér t’l
hugar, þar með nokkuð annað.
Fjögur af nöfnunum í vísunni
eru stytt: Sigríður, Vigdis, Salvör
og Valgerður. Nú er það bending
um að menningin sé farin að halla
undir flatt, þegar út fyrir fjöl-
skylduhringinn kemur og menn
stytta skirnarnöfn sín eða annara.
Það er alveg sama og “þú” fyrir
alla, karla og konur, kunnuga eða
ókunnuga, æðri og lægrh
Eftir að eg hafði verið tuttugu
og fimm ár í Ameríku, flæktist mér
bókstaflega tunga um tönn á hreinni
íslenzku, einu sinni, er eg átti tal
við vestur-íslenzkan embættismann,
svo hræðilega illa féll mér að þurfa
að þúa hann.
Oft endrarnær hefi eg fundið til
þess sama. Það skal enginn ímynda
sér, að það sé vottur um hið sanna
lítillæti að verða óþarflega nær-
göngull hver öðrum í daglegu lifi.
Salka Valka þýðir Salvör og VaL
gerður.
Er Halldór Kiljan Laxness spá-
maður, er segir samtíð sinni til
syndanna. Fari út í hvert dimt
og óhreint skot og drífi undirokaða
smælingja fram í dagsljósið og kæri
sig kollóttan um örvadrífur heims-
ins?
Eða er hann hugsýktur rnaður?
í'slenzka '.samtíðin hlýtur hð vita
eitthvað um það.
Rannveig Kristín Guðmundsdóttir
Sigbjörnsson.
SEXTIU OG NIU AR
AÐ BAKI
Framh. frá bls. 1
Fredrick, Mr. J. Magnússon, Mr.
H. Magnússon og Mr. S. Björnson,
til afmælisbarnsins, öll nákvæmlega
í sama anda og sama rómi og fyrsti
ræðumaðurinn mælti, og vissulega
átti Mrs. Johnson með réttu alt það
lof, sem að henni barst þessa af-
mæliskvöldstund. Að skemtiskránni
lokinni kom Mrs. B. O. Jóhannsson
fram með vandaðan “electric” gólf-
lampa, sem hún afhenti Mrs. John-
son i nafni félagsins “Eining,” og
lét nokkur kjarngóð orð fylgja
gjöfinni; sagði að lampinn ætti að
vera tákn Ijóss og leiðarvísir á æfi-
kvöldinu og einnig tákn þakklætis
fyrir langa og dygga þjónustu í fé-
lagssystra hópnum í Seattle, og von
um happasæla lifdaga til æfiloka.—
Mrs. Johnson rejs þá úr sæti og
þakkaði ilieð mörgum hlýjum orð-
um þann heiður og virðing, sem sér
væri sýnd með þessu samsæti, ásamt
hinni virðulegu gjöf sér óverðskuld-
aða.
"ÍCaffi og gómsætir bakningar af
íslenzkri gerð, ásamt hinni ljúf-
fengu afmælisköku, var þá borið á
milli boðsgesta, og skemt sér vel
með samræðum út kvöldið. Margir
sem ekki gátu kornið, en voru boðn-
ir, sendu afimælissþjöld og blóm.
Mrs. Johnson er ættuð úr Mýra-
sýslu á íslandi; foreldrar hennar
, voru Jónas Helgason bóndi að
Lækjarkoti í Þverárhlíð í sömu
sýslu, og Margrét Gísladóttir, syst-
ir Ásmundar Gíslasonar harnakenn-
ara frá Kvennabrekku. Johnsons
nafnið her Helga frá því að hún
giftist Tryggva Jónssyni frá Húsa.
felli i Borgarf jarðarsýslu, föður
áðurnefndra barna þeirra. Einn
bróður á Mrs. Johnson í Apieríku,
Jósafat, er var i Flin F]on, Mani-
toba, Canada, síðast er hún frétti af
honum. Er hann þektur af mörg-
um sem ættfræðingur og af öðrum
andans hæfileikum. Systir hans,
Helga, hefir búið hér í þessari borg
samfleytt í 27 ár, og sýnt af sér frá-
bæran dugnað og elju í að hafa ofan
af íyrir sér og vera aldrei upp á
aðra komin. Hefir hún haldið vinnu
stöðugt í 18 ár í einni stærstu deild-
sölubúð borgarinnar “The Bon
Marche,” og vinnur hún þar enn.
Á stríðstímunum var hún um tima
í viðarmyllum og vann þar í buxum
Framh. á bls. 8
MiJihMMrialM
PlentijcfímijtJwuj
tclat-Fresh’
cmdfcrL,
'WntoJ
Big Oversize Packets
MFAYDENSEEDS
oniy 3-4r
PER PACKET
PAY 5<t ANp '°4
McFAYDEN FRÆ KOSTAR LlTIÐ
EN FRAMLEIÐIR MIKIÐ
Stærri en venjulegir pakkar af Mc-
Fayden fræi—aðeins 3c—4c hver
Pví aS borga 5c og lOc?
Mestu hlunnindin- viS McFayden
fræ liggja ekki í lágu verSi, heldur
hinu, aS hver tegund um sig af
reyndu fyrsta flokks útsæSi, tryggir
mesta og bezta uppskeru, og sendast
beint heim til ySar en koma ekki frá
umboSssölu hylkjunum I búSunum.
Fræ er lifandi vera. pvf fyr er
þaS kemur þangaS, sem því skal sáS,
þess betra fyrir þaS sjálft, og þann
er sáir.
KREFJIST DAGSETTRA PAKKA
. Hverjurri manni ber réttur til aS
vita aS fræ þaS, sem hann kaupir
sé lífrænt og nýtt. MeS nýtfzku á-
höldum kostar þaS ekkert ijieira, aS
setja dagsetningu á pakkana, þegar
frá þeim er gengiS.
pvl A EKKI DAGSETNINGIN AD
STANDA?
Hin nýja breyting á útsæSislög-
unum krefst ekki dagsetningar á
pökkunum, en viS höfum samt enga
breytingu ger.t.
KYNNIST IITSÆÐI YÐÁR
Hver pakki og hver únza af Mc-
Fayden fræi, er dagsett meS skýru
letri. MeFayden fræ er vísindalega
rannsakaS og fult af Iffi; alt prðfaS
tvisvar. Fyrst rétt eftir kornslátt,
og svo aftur í Dominion Seed Testing
Laboratory.
Væri McFayden Seeds sent I búSir
f umboSssölu pökkum myndum vér
eiga mikiS ðselt f lok hverrar árs-
tfSar. Ef afganginum væri fleygt,
yrSi þar um slfkt tap aS ræSa, er
hlyti aS hafa í för meS sér hækkaS
verS á útsæSi. Ef vér gerSum þaS
ekki, og sendum þaS út f pökkum
aftur, værum viS aS selja gamalt
fræ. pessvegna seljum vér aSeins
beint til ySar, og notum ekkl um-
boSssöluhylkin; fræ vort er ávalt
nýtt og meS þvf aS kaupa þaS, eruB
þér aB tryggja árangur og spara.
Tfu pakkar af fullri
stærS, frá 5 til 10 centa
virSi, fást fyrir 25 cents,
og þér fáiS 25 centin til baka meS
fyrstu pöntun gegn "refund cou-
pon," sem hægt er aS borga meS
næstu pöntun, hún sendist meS þessu
safni. SendiS peninga, þð má senda
frfmerki. Safn þetta er falleg gjöf;
kostar lítiS, en gefur mikla uppskeru.
PantiS garðfræ yðar strax; þér
þurfiS þeirra með hvort sem er.
McFayden hefir veriS bezta félagíS
sfðan 1910.
NEW-TESTED SEED
Every, Packet Dated
BEETS—Detroit Dark Red. The best
all round Red Beet. Sufficient
seed for 20 ft. of row.
CARROTS—Half Long Chantenay.
The best all round Carrot.
Enough Seed for 40 to 60 ft.
of row.
CIJCUMBER--Early Fortune. Pickles
sweet or sour add zest to any
meal. This packet will sow 10
to 12 hills.
LETTUCE—Grand Rapids, Loose
Leaf variety. Cool, crisp, green
lettuce. This packet will sow 20
to 25 ft. of row.
ONION—Yellow Globe Danvers. A
snlendid winter keeper.
ONION—White Portugal. A popular
white onion for cooking or
pickles. Packet will sow 15 or
20 ft. of drill.
PARSNIP—Half Long Guernsey.
Sufficient to sow 40 to 50 ft. of
drill.
RADTSH—French Breakfast. Cool,
crisp, quick-growing variety.
This packet will sow 25 to S0
ft. of drill.
TURNIP—White Rrnnmer Table.
Early, quick-growing. Packet
will sow 25 to 30 ft. of drill.
SWEDE TITRNIP—Canadian Gem.
Ounce sows 7 5 ft. of row.
$200°?Cash Prizes$200~°
I hvelti áætlunar samkepni vorri, er
viSskiftavinir vorir geta tekiS þátt 1.
Upplýsingar f McFayden Seed List,
sem sendur er meS ofangreindu fræ-
saGti. eða gegn pöntun.
ÓKEYPIS —KlinpiS úr þessa aug-
lýsingu og fáið ðkevpis stðran pakka
af fögrum blðmnm.
MiMll afnldttur til fflaaa oq er
frá því skýrt i frœskránni.
McFsyden Seed Co., Winnipejr