Lögberg - 11.06.1936, Blaðsíða 2

9
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. JÚNÍ 1936
Hjögiíers
GeflC út hvern fimtudag af
THE COLTTMBIA PRESS LIMITED
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjðrans:
EDITOR LÖGBERG, 695 SARQENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Veró <3.00 um áriO—Borgist fyrirfram
Thfe ''Lögberg” is printed and published by The Columbia
Press, Limíted, 695 Sargent Avenue, Winnipeg, Manitoba.
PHONE 86 327
“Ólsons safnið”
Nöfn sumra manna, sumra hluta og
sumra stofnana festast svo í minnum vorum,
að þau verða þar óafmáanleg.
Vestur-íslendingar töldu það víst sjálf-
sagt um alllangt skeið eftir að hingað var
komið, að tunga vor og þjóðerni héldust hér
við um aldur og æfL Þegar lesnar eru ræður
og ritgerðir frumb}fggjanna í gömlu blöðun-
um kemur þetta greinilega í ljós.
Á fvrstu árunum er eins og engir — eða
örfáir—hugsi svo langt fram í tímann, eða
athugi svo vel alt framtíðar viðhorf, að þeir
skilji það lögmál lífsins að hið stóra gleypir
bækur — og jafnvel bókasöfn, sem þeir nú
orðið hafa lítil not af. Þegar þessir menn,
sem flestir eru aldurhnignir, falla frá, fara
bækur þeirra oftast út í veður og vind —
stundum beint í eldinn. Allar þessar bækur
gætu komið að góðu liði, ef þær kæmust á ein-
hvern öruggan og heppilegan stað. Og það
er víst að um engan stað er að ræða jafn-
öruggan og Manitobaháskólann. Þær ættu
l>ví allar að sendast þangað, og það sem allra
fyrst. Þeir, sem bækur hafa og vildu koma
þeim þangað, þurfa ekki annað en að skrifa
prófessor -Skúla Johnson, sem er umsjónar-
maður safnsins.
En vo er annað: Sökum þess að liér er
um mikið og merkilegt menningarmál að
ræða, sem orðið getur og verða hlýtur ættjörð
vorri til hins mesta gagns og sóma, ætti að
fara fram á það að safninu yrði sent ókeypis
að heiman eitt eintak af hverri einustu bók,
öllum blöðum og tímaritum, sem þar koma
út. Þetta efast eg ekki um að yrði fúslega
gert og með því stækkaði safnið óðum.
Nöfn sumra manna, sumra hluta og
sumra stofnana festast svo í minnum \rorum,
að þau verða þar óafmáanleg.—
Ein þessara stofnana verður “Ólsons
safnið. ”
Sig. Júl. Jóhannesson.
hið litla — með öðrum orðum: að dropinn
hlýtur að hverfa í sjóinn.
Þegar tímar liðu fram lieyrðust einstak-
ar raddir hér og þar sem lirópandi á eyði-
mörkinni og bentu á óhjákvæmilegar hreyt-
ingar. Þessum röddum smá-fjölgaði þangað
til nú að svo er komið að flestir sjá það og
skilja að vér verðum að lúta sama lögmáli og
alt annað — íslenzki dropinn hér hlýtur
smámsaman að hverfa í hinn marghlandaða
vestræna sjó. Tunga vor hlýtur að hverfa —
sem mælt mál; móti því verður ekki spornað,
hvort sem oss fellur það betur eða ver. Vér
getum tafið fyrir því; það gerum vér að sjálf-
sögðu og eigum að gera; en dauðanum forðar
enginn í þeim skilningi fremur en öðrsm.
t stað þess að hugsa sér nýtt ísland í
Vesturheimi, eins og vér gerðum fýrst í stað,
er nú aðalpumingin þessi: “Hvað eigum vér
að gera og hvernig eigum vér að haga oss til
þess að vér getum bjargað voru andlega lífi
—getum risið upp sáluhólpnir, þegar vér er-
um líkamlega liðnir í þjóðræknislegum skiln-
ingi. Hvað eigum vér að gera til þess að
dropinn megi skapa sem fegurstan lit og
valda sem mestri heilbrigði, þegar hann er
horfinn í sjóinn.
Svarið liggur heint við. Auk þess sem
Vestur-lslendingar hafa óunnið sér traust og
virðingu á ýmsum svæðum, eiga þeir að koma
sér upp einhverjum þeim mjinnisvarða, er
lialdi nafni þeirra á lofti, svo þeir geti ekki
glevmst. Á bezt við að sá minnisvarði sé að
einhverju leyti bókmentalegs eðlis, því þar
hafa íslendingar staðið framar en á öðrum
sviðum á liðnum öldum. Ef hægt yrði að
finna einhver ráð til þess að ryðja íslenzkum
bókmentum braut inn á keppisvið heimsbók-
mentanna, þá mundu söngfuglinum fagra í
litla búrinu vaxa vængir svo sterkir og stórir
að hann brytist út og flýgi yfir víða veröld.
Þetta verður með því eina móti gert, að
sem víðast verði stofnuð íslenzk bókasöfn og
kennaraembætti í íslenzku og norrænum
fræðum, við háskóla hér í landi og annars-
staðar, eins og t. d. í Grand Forks og New
York,~ þar sem hinir ágætu menn Halldór
Ilermannsson og Richard Beck standa á
verði og veita íslenzkum fræðslulindum út
um allan heim.
1 Manitoba hefði fyrir löngu átt að
leggja grundvöllinn að samskonar stofnun.
Hefir stundum verið um það rætt, en aldrei
orðið úr .framkvæmdum fyr en nú að íslenzk-
ur maður hefir hafist handa einn síns liðs og
gefið háskólanum glæsilegt bókasafn. Hefir
bæði forseti háskólans og Dafoe ritstjóri
Free Press lýst því yfir, að með “ólafsons
safninu” eins og þeir, hafa skírt það, séi
grundvöllur lagður, sem ofan á eigi að byggj-
ast — það sé byrjun þeirra stofnana, sem eg
mintist á: íslenzks bókasafns og prófessors-
embættis í íslenzku hér við háskólann. Segja
þeir, eins og satt er, að í Winnipeg séu fleiri
íslendingar samankomnir en á nokkrum öðr-
um stað á bygðu bóli, að undanteknum höfuð-
stað Islands. Er mikið talað um þessa gjöf
meðal hérlendra manna og það álitið sjálf-
sagt að íslendingar hefjist hanada nú þegar
og leggist allir á eitt til þess að auka og auðga
þetta bókasafn og flýta þeirri stund að kenn-
araembættið verði stofnað.
Þegar þetta hefir vakið eins mikla eftir-
tekt og eins mikið umtal meðal leiðandi
mentamanna hérlendra, ættum vér íslending-
ar sjálfir sízt að þegja eða halda að oss hönd-
um. Hér hefir fátækur alþýðumaður hafist
handa og lagt grundvöilinn að stofnun þeirri,
sem vér höfum áður aðeins séð í draumi. Nú
liggur það í augum uppi hvað Vestur-lslend-
ingar eiga að gera. Úti um bygðir vorar víðs-
vegar hér í álfu eru einstakir menn, sem eiga |
Stjórnarforma&ur Frakklands
Við völdum tók á Frakklandi í vikunni
sem leið ný vinstri manna stjóm; forustu-
maður hennar er Eeon Blum, kominn af Gyð-
ingaætt. Síðan 1918. eða frá því í lok styrj-
aldarinnar miklu, hefir hinn nýi stjórnarfor-
maður staðið framarla í fylkingu hinna rót-
tækari jafnaðarmanna og verið náinn vinur
Herriots fyrverandi forsætisráðgjafa. Leon
Blum er fæddur í París þann 9. dag apríl-
mánaðar árið 1872; var hann snemma til
merta settur og lauk prófi f heimspeki átján
ára að aldri; þótti hann fyrir gáfna sakir og
rökfimi mjög skara fram úr jafnöldrum sín-
um og samferðamönnum. Ungur tók Blum
að gefa sig við ritstörfum; mátti svo að orði
kveða að hann skrifaði um alla skapaða hluti
milli himins og jarðar. Að því er þjóðfélags-
málin áhrærði, varð hann fvrir dýpstum á-
hrifum frá sfefnu Karls Marx og hefir fram
á þennan dag grundvallað að miklu leyti á
henni lífsskoðun sína. Leon Blum er ákveð-
inn og eldheitur bindindismaður, er telur
nautn áfengra drykkja eitt hið allra skaðvæn-
legasta böl mannkjmsins; er mönnum oft tíð-
rætt um þetta vegna þess, að hann er þing-
maður fyrir kjördæmi, þar sem svo hagar til
að “þrúgna gullu tárin glóa” svo að segja í
hvaða átt sem litið er.
Meðal einkunnarorða Leons Blum, ber
einkum og sérílagi að telja þessi:
“Fólkið, sem auðsýndi oss traust með
atkvæði sínu, á heimting á því að við segjum
því allan sannleikann hreinskilnislega og
undandráttarlaust. Athafnir vorar í utan-
ríkismálum og viðskiftum við aðrar þjóðir
verða að stjórnast af gagnkvæmum góðvilja.
Og með þetta fyrir augum skal stefna vor
vera sú, að stuðla að öryggi heima og erlendis
með afvopnuðum eða vopnlausum friði. ”—•
Leon Blum er vingjamlegur í framkomu
og yfirlætislaus. Um eitt skeið var hann vel
við álnir; inest af tekjum hans rann jafnað-
arlegast til fátækra skyldmenna og í kosn-
ingasjóð; þó má svo heita, að hann sé efna-
lega nokkurn veginn sjálfstæður.
Meðan Hitler steytir hnefann og hrópar
af magni raddar sinnar: “Deutschland Uber
Alles,” hvíslar Leon Blum til þúsundanna:
“Friður umfram alt.”
Þau eru ekki ávalt langlíf ráðuneytin á
Frakklandi, og það er engan veginn víst að
þetta nýja Blum-ráðuneyti verði það heldur.
þó yfirfljótanlegs þingstyrks njóti það sem
stendur. En hvernig helzt sem stjórnmála-
hjólið snýst, má gera sér nokkra von um það,
að núverandi ráðuneyti Frakka reynist nokk-
uru þjálla í alþjóðamálum en fyrirrennarar
þess, og er þá betur farið en heima setið.
Stríð milli Kína og Japan
1 lok síðustu viku flutti síminn þau tíð-
indi vítt um heim, að stjórnin í Suður-Kína
hefði formlega sagt Japönum stríð á hendur.
Fylgdi það sögunni, að hin kínverska stjórn
hefði þegar sent tvö hundruð þúsundir vígra
manna til móts við Japani til þess að stemma
stigu, ef áuðið yrði, fyrir innrás þeirra í hið
svonefndá Hunanfylki.
Svo hafa Japanir verið jafnt og þétt að
færa sig upp á skaftið í landeignum Kína, að
sízt er að undra þó hinum síðarnefndu lítist
ekki á blikuna. Aðstæður þessara tveggja
þjóða, ef til verulegs ófriðar kæmi, yrði þó
að sjálfsögðu næsta ólíkar og ójafnar. Jap-
anir eiga yfir að ráða þaulæfðum og vel-
týgjuðum her, en Kínverjar litlu nema höfða-
tölunni einni. —
Höfundur íslenzkrar
leiklistar
Effgum íslendingi verður erfitt
um svar, þegar spurt er, hver sé
höfundur íslenzkrar leiklistar. Því
aS þó samin hafi verið leikrit áður
en Indriði Einarsson kom við sögu,
og leikin leikrit hér á landi fyrir
hans daga, þá var þetta hvorttveggja
reikult og ekki persónubundið. For-
inginn í málinu varð Indriði Ein-
arsson, bæði sem leikritaskáld og ó_
þreytandi bardagamaður fyrir efl-
ingu hinnar dramatisku listar. Þetta
varð hans annað æfistarf.
Nú er þessi brautryðjandi að
verðadiálfníræður. Maður verður
að trúa því, þó að manni finnist það
líkast lygasögu, er maður sér hann
á götunni, teinréttan í baki, léttan i
spori, bjartan yfirlitum og heyrir
glaðleg tilsvör hans. En þó spyr
maður: Er þetta satt?
Já, það er vist alveg satt, svarar
hann, grafalvarlegur. — Að vísu
man eg nú ekki eftir þeim atburði
sjálfur, þó að það sé vitanlega einn
allra merkasti atburðurinn í minu
lífi. En móðir mín sagði mér,—og
hún hlýtur að vita það og var trú-
verðug kona — að eg væri fæddur
síðasta apríl 1851.
—Og þér eruð Skagfirðingur ?
—Já, guði sé lof! Eg er fæddur
á Húsabakka í Skagafirði, en flutt-
ist að Krossanesi í sömu sýslu og
ólst þar upp. Faðir minn, Einar
Magnússon, bjó þar þangað til hann
dó, 1868. Móðir mín, Efemía, dótt-
ir Gisla Konráðssonar fræðaþuls,
lifði hann i 13 ár.
—Eg veit til að þér eruð mikill
göngumaður, en á erfitt með að
skilja, að það komi göngumenn úr
Skagafirði, mesta hestahéraði lands-
ins.
—Þetta finst mér móðgun við
Skagfirðinga — að halda að þeir
kunni ekki að ganga, þó þeir eigi
góða hesta og marga. Jú, eg lýg
engu, "þó eg segi, að Skafirðingar
séu göngumenn ekki síður en aðrir.
Og fyrstu göngur mínar, sem
reyndu nokkuð á, voru til Glaum-
bæjarkirkju. !Faðir minn var þar
forsöngvari og eg fór oft gangandi
með honum. Og hann var lang-
stígur en eg lítill og stuttstigur og
varð því að hlaupa við fót, likt og
þegar hvolpur vappar með manni
sem gengur hratt. Það voru mínar
fyrstu göngur.
—En fyrsta langferðin mín var
til Reykjavíkur haustið 1865. Eg
var þá 14 ára og átti að læra undir
skóla um veturinn. Við riðum
suður tíu saman og ætluðum Kúlu-
heiði og Stórasand og eg var á grá-
um gæðingi frá föður mínum. Það
ferðalag var öðruvísi en ferðir eru
nú. Við. lentum í miklum byl og
komumst úr leið vestur á Gríms-
tunguheíðj og vorum sjö daga frá
Guðlaugsstöðum og suður að Kal-
manstungu. Tvö tjöld höfðum við
og eg var settur í tjaldið með kven-
fólkinu, af því að eg var svo lítill.
Karlmannatjaldið var verra og þeir
urðu að liggja hálfir útundan tjald-
skörinni. En það kom sér vel, að
móðir mín hafði nestað mig ríku-
lega. Hnakktaskan mín var svo út-
troðin, að það voru vandræði að
komast á bak, en taskan varð hægari
viðfangs þessa daga, því að nestið
fór i sameiginlegan sjóð. Það voru
nefnilega fæstir í ferðinni, sem
höfðu búið sig undir að verða sjö
daga suður að Kalmanstungu.
—Hvernig kom Reykjavik yður
fyrir sjónir þá?
—Mér fanst þetta vitanlega
merkilegur staður, þó að lítið væri
þar nema tún og kálgarðar í sam-
anburði^við það sem nú er. Það
sem eg rak helzt augun í var vind-
myllan við Bakarastíginn og svo
Dómkirkjan. Hún þótti mér merki-
leg og ekki síður það, að koma þar
inn og sjá alla þá dýrð og heyra
sönginn. Annað eins hafði eg aldrei
heyrt, enda var söngurinn ágætur,
einkum kvennaraddirnar.
—Var áhugi yðar fyrir leiklist
ekki vaknaður, þegar þér komuð til
Reykjavíkur ?
—Nei, eg vissi ekki hvað leiklist
var. Eg þekti Hrólf og Narfa Sig-
urðar Péturssonar, því að þeir höfðu
verið lesnir á kvöldvökunni heima.
Þegar hingað kom sá eg nokkra
danska leiki en það sem vakti mig
voru “Útilegumenn” Matthíasar
Jochumssonar. Annars er Sigurður
Pétursson merkilegur fyrir það, að
samtalsháttur hans var hér við lýði
hjá íslenzkum leikritahöfundum alt
þangað til Jóhann Sigurjónsson fór
að skrifa. Hann breytti “tradition.
inni.”
— Og svo kom Nýjársnóttin
gamla. Hún var leikin í fyrsta sinn
á 3. i jólum 1871. Nú þekkja hana
fæstir, því að það er næsta lítið af
henni í seinni útgáfunni. Og gamla
Nýjársnóttin hefir verið ófáanleg í
fjöldamörg ár. Hún kom út 1872
og hefir ekki verið endurprentuð.
-—Skrifuðuð þér ekki fleiri leiki
í skóla?
—Eg samdi Hellismenn að mestu
leyti í skóla, en þeir voru ekki leikn-
ir fyr en eftir að eg kom til Kaup-
mannahafnar. Eg sigldi til háskól-
ans haustið 1872 og fékk beiðni
þangað um Hellismennina frá félagi,
sem þá hélt uppi leiksýningum í
Glasgow. Þá gekk eg frá leiknum
til fullnustu.
—í Kaupmannahöfn hafið þér
farið mikið í leikhús?
—Já, eftir því sem efni leyfðu.
En þó voru það sérstakar tegundir
leikja, sem eg lagði mig mest eftir.
Annarsvegar harmleikir um norræn
efni, svo sem Víkingarnir á Háloga.
landi og ýmsir leikir Oehlenschlág-
ers, sem kgl. leikhúsið sýndi, oghins
,vegar “ulstyrs”-leikirnir á Casino.
Og beztu leikendurnir, sem eg sá
þá, voru Wilhelm Wiehe, frú Nyrop
og Stigaard.
—Og þér sömduð leikrit á þess-
um árum ?
—Það var ekki svo mikið. Eg
samdi leikrit með líku efni og “Pyg-
malion og Galathea” eftir Gilbert.
Það hét “Systkinin frá Fremstadal”
og var leikið hér i Fjalakettinum. En
handritið týndist og það gerir ekki
svo mikið til, því að eg var aldrei
ánægður með það.
—Næst kom Skipið sekkur. Eg
hafði mikið fyrir því — var sjö ár
að umskrifa það. Og 1897 — 98
samdi eg Sverð og bágal. Næst kom
svo nýja Nýjársnóttin 1907; hún
hefjir verið leikin oftast allra minna
leikja, um 100 sinnum hér og á
Akureyri. Þá var næst Stúlkan frá
Tungu (1914), sem gekk ekki nema
sjö sinnum, og svo Dansinn í Hruna.
Og nú er “Síðasti víkingurinn” —
Jörundur Hundadagakonungur á
döfinni hjá Leikfálaginu.
—Segið mér svo eitthvað um
leikritaþýðingar yðar.
—Sú saga byrjar nú þannig, að
1918 fékk eg lausn frá skrifstofu-
stjóraembætti í Stjórnarráðinu og
var látinn njóta fullra launa áfram.
Eg gekk nærri því heilt ár iðjulaus
og drepleiddist. Hvað átti eg að
gera? Emilía dóttir mín réð fram
úr þeim vanda. “Þýddu Shake-
speare!” sagði hún. Og eg settist
og fór að þýða. Nú er eg búinn með
þýðingar af fjórtán leikritum þessa
goðumborna leikskálds, en aðeins
tvö þeirra hafa verið leikin. Matt-
hías og Steingrímur höfðu þýtt
fimm harmleiki Shakespeares og
þeim sneyddi eg vitanlega hjá. —
Þessar þýðingar mínar verða arfur
til Þjóðleikhússins þegar til kemur.
Flér hefir verið rakið í stuttu máli
rithöfundarstarf Indriða Einarsson.
ar. Það er umfangsmikið þegar þess
er gætt, að hann hefir lengst af æf-
innar haft erfitt aðalstarf með hönd-
um, fyrst sem endurskoðandi opin-
berra reikninga og síðan sem skrif-
stofustjóri fjármáladeildarinnar.
Þegar Indriði kom heim frá Kaup-
mannahöfn 1877, sem fyrsti íslend-
ingurinn sem hafði tekið próf í hag-
fræði, varð hann aðstoðarmaður og
endurskoðandi hjá landfógeta, er þá
hafði allar fjárreiður með höndum.
Áður hafði landfógeti engan endur_
skoðanda haft — “en það gerði ekk-
ert til, því að landfógetinn var Árni
Thorsteinsson” segir Indriði. Hann
er endurskoðandi landsreikninganna
í tíð landshöfðingjanna Hilmars
Finsen, Bergs Thorberg og Magnús-
ar Stephensen og rómar engan
þeirra eins og þann fyrsta, þó margt
telji hann gott um hina. Og með
stofnun stjórnarráðsins verður hann
fulltrúi í f jármáladeildinni þar,
fyrstu fimm árin og síðan skrif-
stofustjóri. — Það er margt fróð-
legt, sem Indriði kann frá að segja
úr þessu starfi sínu, og margt sem
kemur einkennilega fyrir sjónir nú,
svo mjög sem öll fjármál landsins
hafa breyst á þessum nær 60 ára
tímabili. En rúmsins vegna verður
að sleppa þeirri sögu.
—Við vorum áðan að tala um
göngumensku. Mig langar til að
heyra meira um hana.
—Eg gekk mikið í Kaupmanna-
höfn. Við Kristján Jónsson, síðar
dómstjóri gengum oft saman og
komum okkur saman um að ganga
“eins og menn.” Við gengum vel
tvær milur (7J4 km.) á tveimur
timum, en að ganga þrjár mílur á
þremur reyndist okkur ofviða. Og
eftir að eg kom heim gekk eg venju-
lega fimm kortér á dag, áður en eg
borðaði miðdegisverð. Það er góð
hreyfing og heldur manni við.
—Eg hefi heyrt eitthvað um, að
-þér hafið einu sinni lent í “æfintýri
á gönguför” austan af Eyrarbakka
og hingað. Hvernig var það?
—Eg var austur á Eyrarbakka og
þar var haldið ball kvöldið áður en
eg ætlaði suður. Og fólkið var svo
ákaflega gestrisið og þægilegt við
mig og allar dömurnar vildu dansa
við mig, svo að þetta ætlaði aldrei
að enda. Eg dansaði til klukkan
f jögur og hélt svo af stað gangandi
kl. 6 um morguninn. Mér var fylgt
en er komið var út á Kambabrún var
bezta veður og við sáum til manns á
undan okkur, svo að fylgdarmaður-
inn sneri aftur og eg bjóst við að
verða samferða þessum manni, sem
á undan var. En þegar til kom bar
hann svo mikið og gekk þessvegna
svo hægt að við áttum enga sam-
leið. Eg hélt áfram á undan og
niður á Kolviðarhól, hvíldi mig þar
um stund og hélt svo áfram. En nú
rauk upp bylur á norðan. Eg vissi
af Sæluhúsinu fyrir neðan Sand-
skeið, en þorði ekki að fara þangað
til að láta berast fyrir, því að hver
vissi nema dauður maður lægi í hús-
inu og eg hefi alla tíð verið lík-
hræddur. Sennilega hefi eg vilst af
réttri leið við að sveigja of langt til
vinstri þegar eg fór hjá Sæluhús-
inu. Svo mikið er vist að eg ramm-
viltist, komst suður fyrir Kaldársel
og var að hringsóla þar í hrauninu
lengi. Loks rakst eg á litla gigholu
kl. ny2 um kvöldið og ekki var við-
lit að halda áfram fyr en birti. Eg
sá öðru hverju til Pólstjörnunnar,
en það var erfitt að miða áttir við
hana. Þarna sat eg í gjótunni til kl.
6 um morguninn. Það kom í mig
hrollur og stundum helnístingur, en
eg gætti þess vel að halla mér ekki
aftur á bak svo eg sofnaði ekki fast,
þvi að þá hefði eg aldrei vaknað
aftur-. Eg sat álútur og var að
gleynaa mér öðru hverju og þá var
eg alt af kominn í ballsalinn á Eyr-
arbakka. Mér fanst alt í tvisýnu en
þá tók eg það ráð sem dugði..
Eg fór að syngja! Eg söng alt
sem eg kunni, og söng við raust.
Þegar eg söng “Enginn grætur ís-
lending” slepti eg alt af seinasta
vísuorðinu en rak í staðinn upp
skelli hlátur og kallaði: “Þú verður
aldrei grafinn.” — Aldrei hafa betri
hljómleikar verið haldnir hér á
landi, og aldrei hefir nokkurt blað
þorað að minnast á þá, því að þá
yrðu allir landsins söngmenn svo af-
brýðissamir, að ilt gæti hlotist af.
Og aldrei hefi eg haft jafn þakk-
láta áheyrendur að söng. Fjölskyld-
an mín er nefnilega svo þrælmúsík-
ölsk, að heima var verið að þagga
niður í mér þegar eg leyfði mér að
syngja. Jæja, nóg um það. Eg
komst heilu og höldnu til Hafnar-
f jarðar þegar rofaði til um morgun-
inn. En söngnum má eg þakka það
að eg lifði þá nótt af.
Hér hefir enn ekki verið minst á
það mál, sem Indriði Einarsson er
frumhöfundur að, og hefir barist ó.
sleitilegar fyrir en allir aðrir sam-
tíðarmenn hans til samans. Það er
þjóðleikhúsmálið. En af því að víða
hefir verið rakið það mál og svo til
nýlega, skal ekki út í það farið.
En með þjóðleikhúsinu hefir Ind-
riði Einarsson reist sér minnisvarða
í lifanda lífi, sem lengi mun standa.
Framh. á bls. 4