Lögberg - 06.08.1936, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. AGCST, 1936
Sir Gordon og Laurie Stewart
-■»—■——•—-—■■ • -
“Eg get ekki lý.st þjáning minni. Eg
hafði ekki hugsað um ókomna tímann; mér
haíði ekki komið til hugar að -eg yrði að ferð-
ast um sjóinn með manni, sem eg var hrædd
við. Eg hafði aðeins hugsað um pabba og
mömmu. Honum var nú borgið, og eg varð
að borga fyrir frelsun hans. Ö, guð minn
góður, en þær þjáningar sem fyrir mér láu,
en ekki vildi eg ganga á bak orða minna, eg
hafði lofað þessu og vildi líka enda það, en á
giftingardegi mínum fan.st, mér að öll von,
gleði og gæfa, æska og ást, væri horfið. Eg
var að öllu leyti sú ógæfusamasta brúður, sem
hugsast gat. Eg var leið af lífinu. Dag-
inn sem skipið átti að fara, Bað eg mann minn
knéfallandi að lofa mér að vera kyrri heima,
en um það vildi hann ekki heyra eitt orð. Eg
sagði honum hve mjög eg væri hrædd við
.sjóinn, en nei, )>að dugði alls ekkert, hann
hló meðan sviti angistarinnar braust út á
enni mínu, og hendur mínar skulfu.
“ Eg varð að fara með honum — það var
hans fasti ásetningur. Þegar eg sagði hon-
um að eg mundí deyja af hræðslu, svaraði
hann, að dauðinn \Tæri eins nálægur á landi
sem sjó. Frá þessari stundu virtist hann
hata mig eins mikið og hann elskaði mig.
Stundum virtist hann líta svo á, að hræðsla
mín við sjóinn væri móðgun gegn honum. ‘Ef
þér þætti vænt um mig/ hrópaði hann,
‘myndi þér þykja vænt um það, sem eg elska.’
Mér var gagnslaust að segja honum, að eg
hefði frá æsku verið hrædd við sjóinn, hann
gaf því engan gaum. Eg var aðeins nokkrar
vikur með honum, en það voru langar vikur.
fullar af kvölum og kvíða. Þegar stormur
var, eða einhver óvanalegur hávaði á skipinu,
varð eg vanalega nærri frávita af hræðslu,
og þá var hann ekki sérlega góður eða um-
burðarlyndur við mig, eins og þú veizt.”
Mér duttu í hug handleggirnir, sem vöfðu
sig um liann, og höggið sem hann gaf henni,
og þá sauð reiðin í mér, en eg bældi hana
niður; maðurinn, sem barði hana var dauð-
ur. Eg tók hana í faðm minn og kysti hana,
kallaði hana öllum þeim gælunöfnum, sem
mér duttu í hug; sagði henni að hjá mér yrði
hún laus við alla sorg og mótlæti, og að eg
skyldi gera það sem í mínu valdi stæði til
þess, að hún gæti glevmt öllu mótlæti sínu.
Hún lyfti upp andliti sínu og kysti mig, mín
saklausa, góða Laurie — það var í fyrsta
skifti sem hún gerði það, og hún gerði það
ekki oftar meðan við vorum á eyjunni.
“Þú ert svo góður við mig, Gordon,”
sagði hún svo ástúðlega, “ekki vissi eg að
karlmenn væru svo blíðir og þolinmóðir.”
“Það er mikill munur á mönnum,
Laurie,” sagði eg.
A þessu augnabliki leit hún út yfir hafið
og sagði: “Gordon, eg sé stórt, hvítt segl í
vestri.”
Eg leit þangað og sá það sama. Frelsun
vor var í nánd.
14. Kapítuli.
•
Okkur var samt ekki bjargað það kvöld.
Nóttin var að nálgast þegar við sáum skipið,
en á þessum slóðum dimmir fljótt. Eg áleit
réttast að minnast ekki á skipið við hinar
stúlkurnar, því eg var ekki búinn að glevma
því, hve slæm áhrif vonbrigðin með hið fyrra
skip liöfðu á þær. Will Atkinson og eg héld-
um ráðstefnu, ásamt hinum tveimur sjó-
mÖnnunum.
“Við skulum bíða þangað til kvenfólkið
er sofnað,” sagði Atkinson, “það er bezt að
þær verði ekki jiarraðar aftur.”
Svo sungum við kvöldsálmana okkar öll
.saman, og nóttin færðist yfir lan'd og sjó.
Við biðum stundarkom, og þegar algerð
kvrð var komin á í laufskálanum, fórum við
yfir á hina hlið eyjarinnar. Við tókum með
okkur eldspýtna-öskjuna, sem var okkur dvr-
mætari en gull. Við hlóðum saman stóran
haug af við, greinum og blöðum, og brátt log-
aði hann allur. En hve hátt upp í loftið log-
nn flaug, og þeir breztir og brak. Eg vissi,
að ef skipið héldi sömu stefnu, mundi loginn
sjást á því. Ein eftir aðra af stúlkunum vakn-
aði, og komu þjótandi til okkar til að vita
hvað nú væri á ferðum. Við sögðum þeim
að við gerðum það til gamans og umbreyt-
ingar, að kveikja einu sinni verulega stórt
bál; svo fóru þær aftur til svefnklefa síns, og
álitu okkur allundarlega menn, sem fyndum
gaman í þessu eins og smástrákar. í dag-
renningu sáum við stórt skip stefna til okkar.
Frelsun var í vændum.
Margt einkennilegt og áhrifamikið hefi
eg séð um dagana, en ekkert sem líktist því,
hve glaðar stúlkurnar urðu þegar þær vissu
um komu skipsins. Eg gleymi því aldrei.
Þær vissu ekki, eins og menn segja í gamni.
hverjum fætinum þær áttu að stíga niður,
þegar þær komu á þilfar skipsins, sem bjarg-
aði okkur. 0g mennirnir á skipinu, hvað þeir
voru glaðir yfir að hafa bjargað okkur. Þrátt
fyrir gleðina yfir frelsuninni, gleymdum við
þó ekki við burtförina að veifa þakklátri
kveðju til litlu, fögru eyjarinnar, sem . um
nokkrar vikur hafði verið heimili okkar.
Það var gufuskipið “Red Star,” sem
bjargaði okkur frá neyðinni; það var á leið-
inni frá Calcutta til London. Skipstjórinn sá
fyrstur eldmerkið okkar, og þóttist strax viss
um að það væru skipbrotsmenn, sem kveikt
hefðu það. Seinna gátu blöðin um frelsun
okkar út um alt England.
Þá vorum við nú aftur komin af stað.
“Alt, sem eg óska mér,” sagði frú Vann svo
munarblíðum rómi, “það er að stíga fæti
mínum á föðurland mitt, og þá skal eg aldrei
oftar á skipsfjöl stíga. ” Þá fyrst fékk eg að
vila, að hr. Vann og kona hans höfðu lagt
upp í þessa ferð af þeirri orsök, að hann ætl-
aði að sækja-fillmikinn arf, sem framliðinn
bróðir hans hafði skilið eftir handa honum.
Ferðin heim gekk fremur seint, en loks
komum við þó til London. Þar dvöldum við
ekki lengi og þar skildum við, sem átt höfðum
saman illa og góða daga á litlu fallegu eynni
í hinu stóra hafi. Það gladdi frú Vann mikið,
að eg bauð henni, strax og hún gæti komið
bví við; að heimsækja lafði Meretoun í Doon
Abbey; eg sagði frúnni að hún mundi taka
vel á móti henni, þðgar hún fengi að vita að
við hefðum mætt sömu ógæfunni bæði á hinu
eyðilag'ða skipi, og að okkur liði nú vel. Auk
þess skrifaði eg lafði Mereton meðmælabréf
við þetla tækifæri, og enginn var glaðari yfir
því en frú Vann.
Eg hafði ráðið það við mig, að fylgja
Laurie til St. Romas, en það var með naum-
indum að eg fékk hana til að samþykkkja það.
“Hvað heldurðu að þeir segi um mig?”
spurði hún niðurlút, um leið og hún lék sér
að úrkeðjunni minni.
“Við hverja áttu, kæra Laurie mín?”
varð mér á að spyrja.
‘ ‘ Pabba og mömmu og alla aðra. Eg hlýt
að skammast mín. Eg fór burt með Hard-
ross skipstjóra og kem svo aftur með þér.
Þeim mun finnast eg vera býsna léttúðug og
flögrandi.”
“Nei, Laurie, góða mín, þeim skal ekki
koma slíkt til hugar. Við nefnum ekki með
einu orði, að við ætlum að legg'ja framtíð okk-
ar saman; eg fvlgi þér heim til foreldra })inna
af því, að við vorum bæði á skipi því sem
sökk, og að okkur var bjargað af sama skip-
inu ásamt nokkrum öðrum. Enginn þarf enn
að vita að mín elskaða Laurie ætlar að verða
mín þegar stundir líða.”
“En eg er hrædd um að fólk geti sér til
þess,” sagði hún með gletnislegu tilliti.
“Við hvað áttu? Það fær enginn að vita
neitt um þetta.”
“JÚ, eg skal segja þér það blátt áfram.
Andlit þitt sýnir mjög glögt að þér þykir
vænt um mig, og áður en tvær mínútur eru
liðnar, vita þeir sem á þig horfa að þú elskar
mig. ’ ’
“Já, en eg skal vera varkár, eg skal á-
valt láta svo, að mér sé það ógeðfelt að fylgja
þér til St. Romas, og að eg sé glaður yfir að
því starfi sé lokið. Get eg gert meira?”
Hún hló aðeins og við fórum til gamla
heimilisins hennar. Þeim hafði ekki fundist
það mjög þungbært að hún yfirgaf þau, þau
liöfðu ekki íhugað það, að hún, einkabarnið
þeirra, átti að ferðast til framandi landa með
harðráðum, alvarlegum manni, sem að vissu
leyti hafði keypt hana. Faðir hennar hefir
líklega lagt meiri áherzlu á sinn eigin hagnað,
en á það sem hann fórnaði til þess að ná
honum. Gæfa dóttur hans hefir verið honum
aukaatriði, og þó þótti honum vænt um hana
á sinn hátt. Foreldrar hennar höfðu frétt
það gegnum blöðin, að “Water Queen” hefði
farist og töldu víst að dóttir þeirra hefði
druknað. Þau liöfðu grátið missir hennar
—'en fengu hana aftur svo óvænt, að þau
gátu naumast trúað sínum eigin augum.
Faðir hennar kysti hana, en hopaði svo
á hæl til að sjá hana betur.
“En er þetta þá í raun og veru Laurie,
mín eigin kæra Laurie?” hrópaði hann.
Það leið nokkur stund áður en foreldr-
arnir gátu til fulls áttað sig á því, að þau
hefðu fengið dóttur sína aftur frá hinu ó-
trygga hafi, en móðir hennar þreyttist aldrei
á að horfa á hana.
“Og maðurinn þinn? Eg man að eg las
það í blöðunum, að hann var hugrakkur og
kjarkgóður til síðustu stundar, og hann sökk
með skipinu. Eftir að þú varst farin, Laurie,
fór eg að hugsa meira um þig. Hardross
skipstjóri var of gamall til að giftast þér,
auk })ess var hann svo alvarlegur og með ó-
sveigjanlegan vilja. En honum }>ótti vænt
um þig, það sá eg, og það hafði mikla þýðingu
fyrir mig. Honum þótti vænt um þig, Laurie,
var það ekki ?” spurði hann, þegar hann ekk-
ert svar fékk.
“Og jú, pabbi, og svo vissi eg að þú
varst laus við alla þína sorg og kvíða, og það
var þó það sem gat glatt mig. ’ ’
Nú var það eg sem næst var talað um; eg
liafði auðvitað staðið afsíðis — fyrst urðu
þau að tala saman og gleðjast.
“Hver er svo þessi maður, Laurie?”
spurði faðir hennar. “Er hann einn af vin-
um Hardross skipstjóra ?”
“Já,” flýtti eg mér að segja, “eg var
einn af vinum Hardross skipstjóra. Þegar
hann sá að uppáhaldsgoðið hans, hið aðdá-
anlega skip, “Water Queen” varð að sökkva,
og að hann gat ekkert gert fyrir konu sína,
bað hann mig að annast liana. Því ætlunar-
verki, sem hann fól mér á hendur, hefi eg nú
lokið, með því að flytja hana aftur til þess
heimilis, sem hún yfirgaf, þegar hún fór með
honum.”
“Það var mjög vel gert af yður,” sagði
hann. “Það er lítið, sem eg hefi að bjóða,' en
}>að segi eg yður satt, að þér eruð sá mest
velkomni gestur, sem við gátum fengið.
Laurie, þú verður að segja okkur nafn þessa
manns, mitt nafn hefir þú líklega sagt honum
fyrir löngu?”
Kærasta mín, því það var hún, og hún
verður mér alt af kærust af öllum, kynti mig
nú foreldrum sínum, sem bæði rak í roga-
stanz við að heyra nafn mitt.
“Sir Gordon,” sagði faðir Laurie, “eg
hefi fyrir mörgum árum heyrt talað um
móðurbróður yðar, sem einn hinn eðallynd-
asta og göfugasta mann í mörgu tilliti.
Hann bauð mér að vera hjá sér nokkra
daga, en eg verð um leið að láta þess getið,
að eg lézt vera mjög þreyttur eftir ferða-
lagið, einmitt í því skyni að fá slíkt tilboð.
Mér sýndist Laurie líta svo út, eins og hún
vildi biðja mig að afþakka }>etta, en eg gerði
það ekki og dvaldi tvo daga á heimili for-
eklra hennar. Þeim féll báðum vel við mig,
en Laurie þvingaði sig til að vera svo varkár,
að hún leit naumast á mig.
Hr. Stewart bað mig að heimsækja þau
aftur, og því lofaði eg. Eftir endurteknar
tilraunir fékk eg Laurie til að fylgja mér til
járnbrautarstöðvarinnar, og þá trúði hún
mér fyrir því, að faðir hennar hefði sagt, að
eg væri áreiðanlega eins góður og eg væri
fallegur. En þegar eg ætlaði að kyssa hana
í kveðjuskyni, hélt hún hendinni fyrir fram-
an varir sínar. Eg varð því að yfirgefa
liana með því aðeins að þrýsta hendi hennar,
en það fann eg, að tæplega mundi finnast
nokkur maður, sem væri jafn ástfanginn og
eg var, af minni ástkæru Laurie.
15. Kapítuli.
Það var um yndisfagran morgun, hinn
fvrsta júní, eg stóð á grasfletinum við Egre-
mont, og horfði á hina gömlu, fögru bygg-
ingu, sem eg liafði búið undir að taka á móti
henni, sem síðar meir átti að verða kona mín,
og það held eg að eg geti með sanni sagt, að
eg átti fallegt heimili að bjóða hana vel-
komna á. Það var enn þá snemma dags, en
náttúran var klædd sínu bezta skrauti, og
eitt var eg sannfærður um, að Laurie mundi
elska Egremont, því bygginguna, landslagið,
já, alla hina viðfeldnu landeign, sem var
mín, mundi hún meta mikils; hún hafði auk
þess þau meðmæli, að hún var fjarri hinu
gráðuga ótrygga hafi. Hún myndi eflaust
kunna vel við sig hér, og eg ætlaði að 'gera
alt til þess, að við gætum átt viðfeldið heimili.
Byggingin stóra var að mörgu leyti end-
urbætt, og öll herbergin höfðu fengið nýtízku
snið; alt var fágað og fagurt. Fyrir tilvon-
^indi konu mína hafði eg látið búa til mál-
stofu, og þar sá eg sjálfur um að alt skyldi
vera eins snoturt og vel viðeigandi eins og
kostur var á að gera það. Umhverfið áleit eg
að skyldi og ætti að vera samboðið minni
indælu Laurie. Það voru aðeins fáir dagar
þangað til giftingin átti fram að fara.
Lafði Moretoun, náskyld frænka mín, var
mér mjög vingjamleg og bar mikla umhyggju
fyrir mér. Eg hafði sagt henni frá öllu ó-
gæfusama ferðalaginu og ástaræfintýri mínu,
og hiín var mér samþykk, en lét þó á sér skilja
að hún hefði heldur viljað að eg hefði valið
mér konu af heldra tagi.
“Ekkja skipstjóra, Gordon? Já, já, en
þú hefðir getað litið dálítið hærra upp.”
‘ ‘ En þú getur ekki ímyndað þér, frænka,
hve vænt mér þykir um hana; aldrei hefi eg
elskað aðra kvenpersónu og geri það aldrei.
Sönn, heit og innileg ást, ætti að vera eina
ástæðan fyrir mig að giftast, alt annað hefi
eg.”
“Eg held nú raunar að þú hafir rétt fyrir
þér,” svaraði hún, “og það veizt þú frá fyrri
I ímum, að það er skoðun mín, að ekkert hjóna-
band aúti að eiga sér stað, sem ekki byggist á
ást. En samt sem áður hefði eg þín vegna
viljað, að konuefni þitt væri af hærri stig-
um. ”
“Kn fyrst að eg er nú ánægður með
þetta,” sagði eg.
Frænka sagði ekki meira, hún virtist
helzt vilja að eg tæki ekkert tillit til orða
þeirra er hún hafði talað, og hélt því fast
fram að brúðkaup okkar skyldi haldið í
hennar húsi, hinu fagra höfðingjasetri Doon
Abbey. Eg hafði hugsað mér að Laurie og'
eg yrðum gefin saman í St. Romas kirkjunni
í kyrþey, en það mátti hún ekki heyra nefnt.
En hvað mér þótti vænt um þessa velvild
frænku minnar, og þó var það einkum hve vel
henni geðjaðist að Laurie og þótti vænt um
hana, sem mestan og sterkastan þátt átti í
hugþokka mínum til hennar. Hún áleit sig
hafa einkarétt til að gefa brúður minni
klæðnað og skrautmuni, sem hún skyldi bera
við giftinguna; hún vildi líka fá að velja þær
sex brúðarmeyjar, sem áttu að fylgja henni
ð altarinu.
“En góða frænka, þú gerir Laurie
hrædda með öllu þessu skrauti,” sagði eg, en
hún sat við sinn keip.
“Kvenfólk áttar sig fljótt á þessu og
skilur það, svaraði hún.
“En Laurie er ekki fullorðin kvenmaður,
Hún er aðeins ung stúlka,” sagði eg.
“Þá verður hún enn fljótari að skilja í
}»essu,” svaraði frænka.
# # #
Fyrsta júní lagði eg af stað til þess að
verða giftur. Annan júní átti Laurie og eg
að koma til Doon Abbey, hinn þriðja áttum
við að vera kyr hjá frænku minni í ró og næði,
og hinn fjórða átti giftingin fram að fara.
Eg hom til St. Romas sama daginn og eg fór
frá Egremont, og var hjá foreldrum Laurie
})angað til daginn eftir.
Þetta kvöld sagði hún mér alla sína
æfisög'u; af henni mátti það sjá að skip-
stjóri hefir hlotið að fella óstjórnlega ást til
hennar þegar hann sá hana fyrst. Hann hefir
aðeins hugsað um sjálfan sig þegar hann
giftist henni, en ekkert hugsað um hana, né
neitt tillit tekið til tilfinninga hennar. Þegar
hann svo seinna varð þess var að hún var
hræðsugjarnt og taugaóstyrkt barn, sem
hann næstum deyddi með ótta við hina löngu
sjóferð er hann neyddi hana til að fara með
sér, þá breyttist ást hans í afbrýði og því sem
næst í hatur, við og við kom þó ást hans í ljós.
Ó, hve mikið hún hafði þjáðst af meðferð
þessa harða manns. Við komum okkur saman
um að bezt mundi vera að ipinnast aldrei á
þetta málefni oftar — alt slíkt- ætti að gleym-
ast sem fyrst.
“Þú áttir við sorg og illindi að lifa frá
byrjun, Laurie; en nú skalt þú, að svo miklu
leyti sem eg fæ við ráðið, fá að lifa við á-
nægju og frið. Reyndu að hugsa og trúa því,
að eg sé sá fyrsti, sem þú hefir elskað, og eg
vona líka að eg sé það, er það ekki, Laurie?”
Hún hvíslaði “jú,” og eg tók trúlofun-
arhring skipstjórans af hendi hennar.
“Þú mátt ekki bera þenna hring lengur,
Laurie,” sagði eg, “ha-nn minnir þig aðeins
á það, sem eg vil að þá gleymir sem fyrst.”
Já, mér lá við að brjóta hringinn í tvent,
og troða á hann með fótum mínum, en þá
datt mér í hug að það mundi særa hana, svo
eg lét hann í vasa minn og hún tók eftir því.
Þegar eg kom inn í hús tengdaföður míns
tilvonandi, kom hr. Stewart á móti mér sam-
kvæmt sínum, gömlu venjum. Hann átti bágt
með að skilja að hin unga dóttir sín ætti að
gifta sig aftur. Frú Stewart sagði nær því
ekkert; en hún fullvissaði okkur um það, að
hún vildi enga fyrirhöfn hafa af þessari
giftingu okkar Laurie.
Bg heyrði hr. Siewart óska dóttur sinni
allrar mögulegrar gæfu með þessari álitlegu
giftingu, sem hún átti nú fyrir höndum; hann
var allmikið upp með sér yfir þessari ungu
dóttur.
Þegar við lögðum af stað til frænku
minnar, var faðir Laurie afar hamingjusam-
ur, og gerði sér mikið ómak til að líta sem
bezt út, það sá eg; hann hefir eflaust álitið að
hann, sem faðir brúðarinnar, mundi vekja
mikla eftirtekt. Vegna Laurie reyndi eg að
láta mér geðjast að honum, en ekki gat eg
gleymt ])ví, að hann hafði selt lífsgæfu dóttur
sinnar til þess að komast sjálfur úr peninga-
þröng.
“Þér mun ekki lítast eins vel á höfðingja-
setur frænku minnar og Egremont, ’ ’ sagði eg
við Laurie, “af því það liggur í nánd við
lmfið.”
Hún fölnaði við að heyra þessi orð.
“Hafið,” lirópaði hún, “þetta grimma,
lvmska haf. Ó, Gordon, eg vil ekki sjá það
oftar. ”
“Elskulega Laurie, þú skalt ekki þurfa
að sjá það oftar, ’ ’ sagði eg til að hugga hana.
Við erum búin að ferðast nóg; við skulum
lifa gæfuríku lífi heima hjá okkur.”
Hún sagði mér með upplyftum höndum.
live undarlegt það væri að eignast sitt eigið
heimili. Hún gæti ekki skilið það — hemili,
)>ar sem hún ætti að vera húsmóðir og gest-
gjafi, þar sem hennar óskir ættu að vera lög,
og þar sem ástin héldi á veldissprotanum.
Hjarta mitt eins og hitnaði, þegar eg hugsaði
um hve gæfusöm hún skyldi verða á þessn
lieimili, þar sem hún til enda lífsins skyldi
hljóta ró, frið og ást.