Lögberg - 13.08.1936, Blaðsíða 6

6
LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 13. AGÚST, 1936.
Sir Gordon og Laurie Stewart
Það var hlýjan síðari hluta dags, sem
við komum til Doon Abbey. Aldrei hafði eg
efast um að frænka mín, lafði Meretoun
myndi taka vel á móti Laurie og bjóða hana
velkomna, en sú móttaka. sem við fengum, var
miklu alúðlegri, já, hátíðlegri heldur en eg
gat hugsað mér. Hún skoðaði Laurie hátt og
lágt, og dáðist að hinni undurfögru veru, sem
nú stóð fyrir framan hana, og þegar þe&sari
athugan var lokið, kysti hún hana svo inni-
lega og sagði:
“Góða Laurie mín, eg var hissa á því
vali, sem Sir Gordon hafði gert, en nú er eg
það ekki lengur. Hér sé eg þá brúði, sem
hann hefir valið sér, og nú skil eg alt.”
En hvað Laurie var glöð yfir vinsemd
frænku minnar, og hve ákafar brúðarmeyj-
arnar voru með að sýna henni alls konar vin-
semd. Hr. Stewart var heldur ekki gleymt.
En eg hefi alveg gleymt að geta þess, að sam-
kvæmt innilegri ósk Laurie, var frú Vann
boðin til að vera viðstödd hjónavígsluna, og
■*frá því augnabliki að hún kom, gerði hún alt
sem hún gat til að skemta honum.
“Gordon,” sagði frænka mín, þegar eng-
inn heyrði til okkar, “])ú hefir ágætan smekk.
Þessi Laurie þín er fallegasta stúlkan, sem eg
hefi séð á æfi minni. Það eina sem eg ekki
skil, er það, hvemig hún gat fengið sig til að
giftast skipstjóra, jafn smekkvís og tilfinn-
ingarík sem hún er. Hún verður þér sannar-
lega heimilisprýði, og máske hin fegursta
húsmóðir, sem nokkru sinni hefir verið á þínu
gamla höfðingjasetri, Egremont. Já, eg hefi
felt sterka ást til Laurie Stewart.”
Eg gat ekki varist hlátri og sagði henni,
að jafnvel á meðan hún var frú Hardross,
hefði eg alt af hugsað um hana sem Laurie
Stewart.
Þetta kvöld sá eg Laurie sjaldan, frænka
mín tók hana með sér inn í einkaherbergi sitt.
En seint um kvöldið fékk hún þó tækifæri til
að hvísla að mér:
“ó, Gordon, frænka þín, lafði Meretoun,
hefir gert mig skömmustulega; hún hefir gef-
ið mér svo marga skrautmuni, að eg hefi
aldrei á æfi minni séð neitt líkt þeim.”
“Það er samt í öllum heiminum ekkert
til, sem er jafn fagurt og þú sjálf,” hrópaði
eg um leið og hún skaust burtu — hún vildi
nefnilega ekki heyra mitt hrós um sjálfa sig.
16. Kapítuli.
A morgun er brúðkaupsdagur minn, ” og
öll náttúran virtist að bjóða hann velkominn.
Mér er erfitt að muna hvernig hinn 3. júní
Ieið; eins og í draumi sá eg fögur andlit,
heyrði unaðsfagrar raddir, alstaðar úði og
grúði af ilmríkum blómum, menn hlóu, brostu,
og sungu; oftar en einu sinni var hvíslað í
eyra mér: “Nei, Sir Gordon, en hvað konu-
efnið yðar er elskulegt og fagurt.” Laurie
fjarlægðist mig meira þenna dag, heldur en
eg áleit þarflegt; en það er líklega viðtekinn
siður, að brúðurin eigi að vera eins ófram-
færin og einurðarlítil þenna dag, og henni er
mögulegt.
Um kvöldið fundumst við öll við dag-
verðarborðið; aldrei hafði ég séð Laurie jafn
fagra—lafði Moretoun hafði séð um að
klæðnaður hennar skyldi vera aðlaðandi.
Laurie leit til mín óframfærnu augnaráði
eins og hún vildi segja: “Eg get ekki gert að
því, að eg er svo -yndisleg ásýndum, það er
öðrum að kenna en mér. ”
Hún var skreytt öllu, sem prýtt gat unga
stúlku. Bg gat ekki varist því að horfa sí-
felt á hana, en loksins, tveim stundum síðar
en staðið var upp frá borði, fékk eg tækifæri
til að tala við hana. Brúðarmeyjarnar höfðu
nefnilega lagt löghald á hana. En nú gat eg
aðeins sagt þetta: “Laurie, komdu og gaktu
með mér litla stund úti, tunglskinið er svo
bjart og fagurt.”
Frænka sýndist vera hnuggin mín vegna.
“Farðu með honum, Laurie. Gordon hefir
naumast séð þig í dag.”
Mér hafði fundist að ]>að yrði svo yndis-
legt að fá að tala við hana, en nú, þegar eg
hafði tækifæri til þess þetta indæla kvöld, gat
eg naumast sagt eitt einasta orð; eg var svo
hrifinn af því að vita, að það var eg sem átti
að leiða þessa óviðjafnanlegu brúði að altar-
inu.”
En svo jafnaði eg mig svo mikið að eg
gat sagt: “Ó, hve óviðjafnanlega mikið eg
elska þig, mín kæra Laurie, og á morgun er
brúðkaupsdagur okkar.”
Eg tók litlu, hvítu hendurnar hennar og
kysti þær. Meðan við stóðum þarna svo yfir-
burða ánægð, fanst okkur liðni tíminn vera
sem draumur — “Water Queen,” hið voða-
Iega illviðri, hið rólega, sólbjarta haf, skip-
brotið og hinar ánægjulegu vikur á frjósömu
hitabeltiseyjunni. Hvað við máttum vera
þakklát fyrir að hafa sloppið svo vel frá hin-
um yfirvofandi dauða.
Það var blæjalogn þetta kvöld, og við
heyrðum bárugjálfrið við hina fjarlægu
strönd. Það þu,rfti ekki meira en sjávar-
hljóðið til að gera hana hrædda.
“Gordon,” hvíslaði hún, “hugsaðu þér,
eg heyri til hafsins.”
“Góða mín, skeyttu ekkert um það,”
sagði eg og hló. “Bylgjumar syngja lukku-
óskir til okkar komandi brúðkaupsdags. ” En
þar eð eg vissi að henni var ógeðfelt að heyra
til hafsins, sagði eg að okkur væri bezt að
fara inn aftur. “Það sem mér gekk til að
fá þig út var það, að geta verið fáein augna-
blik einn hjá þér, og fá að heyra að þú elsk-
aðir mig, kæra Laurie mín. Elskar þú mig,
Laurie!”
“Já, Gordon, eg elska þig sannarlega
meira en eg fæ með orðum lýst.”
■ Svo gengum við aftur inn í samkomu-
salinn, og þar voru allir gestimir staddir.
Þar voru ýmsir aðrir en brúðarmeyjarnar.
Það var stungið upp á því að leika á hljóð-
færi, og eg man það, að ung stúlka söng upp-
áhaldslagið mitt, “Annie Laurie.”
Meðan þetta lag var sungið, opnaði þjónn
dvrnar og gekk þangað sem lafði Meretoun
sat. Hann hvíslaði nokkrum orðum að henni
og hún stóð upp agndofa af hræðslu. Hún
bað stúlkuna afsökunar, sem hún var að tala
við, og fór svo út.
Eg var svo hrifinn af þessum fagra
söng, að eg gekk beint tli Laurie til þess að
heyra hann betur.
Þá voru dyrnar opnaðar og inn kom lafði
Meretoun; andlit hennar var mjallahvítt og
hún leit út fyrir að vera afarhrædd, hún rétti
hendurnar í áttina til mín.
“Ó, Gordon!” sagði hún til að byrja
með. Meira gat eg ekki heyrt, því bak við
hana stóð — hafi eg verið með fullu viti—
Eiríkur Hardross, eiginmaður minnar heitt-
elskuðu Laurie. Og að hugsa sér, eg átti að
giftast, henni á morgun.
Eg hljóðaði ekki, en það kom dimm þoka
fyrir augu mín; mér virtist eg heyra brim-
ldjóð frá hafinu. 1 þessu ofboði rétti eg fram
hendur mínar, og snart hina skrautklæddu
Laurie og indæla hárið hennar; svo veit eg
ekki hve langur tími leið, heldur ekki hvað
fram fór, en brátt varð eg þess var að allir
voru farnir út úr salnum, nema við þrjú—
Laurie, Hardross skipstjóri og eg; við stóð-
um þar og horfðum hvor á annan. Eg hélt
ennþá utan um hana, eins og ekkert, ekki einu
sinni dauðiifn, gæti sjkilijð okkur að. Yið
störðum hvort á annað — það er ómögulegt
að segja hvort okkar bar stærri hræðslumerki.
Nokkrar voðalegar mínútur liðu; eg gat
heyrt slög hjarta míns og sömuleiðis hennar.
Svo gekk hann til okkar, þreif í handlegg
minn eins og með járnbreipum, fleygði hon-
um frá henni og hrópaði:
“Hún er mín eigin! Hún er kona mín!
Látið þér mig fá hana!”
Þetta var satt — voðalegur sannleikur
-—hún var í raun og veru kona hans. Eg þekti
ekki mína eigin rödd þegar eg sagði:
“Eg — við — héldum að þér hefðuð
druknað.”
“Já, það lítur út fyrir það. Þið hélduð
að þið væruð laus við mig um allan ókominn
tíma. Þið megið trúa því að mér þykir leitt
að valda ykkur slíkum vonbrigðum með því
að koma lifandi aftur. Staðreyndin er — af-
sakið að eg kem lifandi aftur — að eg ætlaði
mér að drukna um leið og “Water Queen”
sökk.
“Já, það var sagt svo; fyrsti stýrimað-
ur sagði mér, að hann hefði séð yður sökkva
með skipinu.”
“Eg gerði það líka,” svaraði hann, “en
það vildi svo til, að skipið var kyrt á sjávar-
botni en eg kom upp aftur, og þá náði eg í
bjálka sem flaut ofansjávar; margar klukku-
stundir lá eg þannig og flaut um kring, en
einmitt þgear eg var við það að deyja, kom
gufuskip, sem ætlaði til Kína, og tók mig með
sér þangað; hve margar vikur eg lá þar veik-
ur, veit eg ekki, né heldur hvað fram fór í
kringum mig; eg veit aðeins, að löngu seinna
kom eg til Englands í því skyni að finna
konu mína þar. 1 enskum blöðum hafði eg
séð að henni varð bjargað. Eg fór til St.
Romas, og þar var mér sagt að hún hefði
ferðast burt með föður sínum til að gifta sig.
Eg hló að þeim, sem sagði mér þetta. “Til
þess að gifta sig!” hrópaði eg, “en eg er
maðurinn hennar.” Þá sögðu ]>eir mér að
maðurinn hennar hefði druknað fyrir ári síð-
an, þegar skipið, sem hann var skipstjóri á,
fórst. “Þekkið þið mig þá ekkif ” spurði eg,
en þeir hopuðu á hæl dauðhræddir og sögðu:
“Guð minn góður,.það er hann.” “Hverjum
ætlar kona mín að giftast?” spurði eg, og eg
hefði getað bölvað yður, þegar þeir sögðu:
“honum Sir Gordon” — landamerkjaridd-
aranum mínum, sem eg bar fult traust til.”
“Eg hélt að þér væruð dauður,” svaraði
eg.
“Þér hefðuð getað beðið ögn lengur, til
að sjá—”
Hann þagnaði skyndilega, Hin ógæfu-
sama unga kona, sem hafði horft á hann föl
og óttaslegin, datt niður við fætur hans, án
nokkurrar stunu og nokkurs orðs. Hann ætl-
aði að lyfta henni upp, en eg varð fyrri til
þess.
“Snertið þér hana ekki, ” hrópaði hann
með þrumuraust, 1 ‘ hún er mín kona. ’ ’
“Eg veit nú,” sagði eg alúðlega, “að
hún tilheyrir yður — mér kemur ekki til hug-
ar að þræta um heimild yðar til hennar — en
leyfið mér að lvfta henni upp í þetta sinn—
svo hún geti séð andlit mitt um leið og hún
opnar augun.”
“Mig gæti langað til að drepa yður,”
sagði hann æðisgenginn; “þér hafið stolið
hjarta konu minnar frá mér! Eg bölva fagra
andlitinu yðar, mjúku röddinni og viðfeldnu
framkomunni. Þér hafið stolið hjarta lienn-
ar frá mér. ”
“Þér gleymið,” svaraði eg rólegur, “að
eg áleit yður dauðan. Þér getið ekki neitað
því, að eg hafði heimild til að giftast þessari
ógæfusömu konu, þegar við vorum bæði sann-
færð um að þér væruð dáinn.”
“Hún er konan mín,” endurtók hann
grár í andliti af reiði.
Þegar eg leit á andlit Laurie, fanst mér
það betra fyrir hana, að hún væri dauð þar
sem hún lá, heldur en að vakna til lífsins aft-
ur. En þá lauk hún upp augunum, og eg sá
í þeim sömu takmarkalausu hræðsluna, sem
eg hafði svo oft séð á skipinu, þegar hún sá
mig, brosti hún veiklulega.
“Hvað er þetta, Gordon?” hvíslaði hún,
j)á reyndi Hardross að rífa mig frá henni.
“Það er sem þér sýnst, frú Ilardross.
Eg er ekki dauður, eg er hér bráðlifandi til
þess að krefjast þín. ”
Eg hafði legið á knjám fyrir framan
liana, til þess að reisa hana upp; en nú sá eg
að það var tilgangslaust að lengja kvalatíma
okkar, og stóð því upp.
“Maðurinn þinn er kominn aftur,
Laurie,” sagði eg; um leið og eg leit á liann,
sagði eg: “Hér þarf engin óviðeigandi of-
ííkisstörf, Hardross skipstjóri, en þér verðið
að leyfa mér að kveðja þessa persónu, sem á
morgun átti að verða kona mín.”
Laurie tóð upp skjálfandi, og leit frá
honum á mig, síðan spurði hún með þeirri
rödd, sem eg aldrei gleymi:
“ Verð eg að fara með honum, Gordon?”
“Auðvitað,” svaraði maður hennar.
Hvers vegna spyr þú um slíkt? Það er
skylda konunnar að vera hjá eiginmanni sín-
um. ’ ’
Hún horfði enn á mig með sama óvissa
svipnum.
“Ertu viss um það, Gordon, að eg verði
að fara burtu héðan — burtu frá þér?”
“Eg er viss um það, kona, hvað sem
liann svo segir,” sagði Hardross skipstjóri.
Bn eg gat ekki staðist þessa biðjandi, ang-
urværu rödd, og sagði því:
“Þú skalt ekki fara héðan, Laurie, ef það
er gagnstætt vilja þínum.”
Hardross hló.
“Það lítur út fyrir að þér séuð fróður
um lög, og rétt, Sir Gordon; mér þætti gaman
að vita hvaða lög heimila yður að halda konu
minni hér?”
“Hún gæti fengið skilnað frá yður, af
því þér hafið verið vondur við hana,” svar-
aði eg; bæði eg og aðrir hafa séð yður berja
hana. ”
Hann gekk fáein skref frá henni við að
heyra þessi orð, og unaðsblíður svipur kom
í ljós á andliti hans.
“Hefi eg verið grimmur við þig, Laurie?
Ó, eg var búinn að gleyma því — þú gerðir
mig stundum svo tryltan. Þú komst mér til
að elska þig og hata á sama augnabliki. Eg
skal aldrei gera það aftur, góða. ’ ’
“Segðu orðið, Lurie,” sagði eg. “Þessi
maður hefir barið þig og farið illa með þig.
Segðu orðið. Eg fer héðan í kvöld, og sé
þig aldrei aftur, en frænka mín skal annast
]»ig og varðveita þig. Þú skalt eiga heima
hjá henni, og lögmaður hennar skal taka mál
]>itt til meðferðar. Þú þarft aldrei að fara
aftur til þessa manns, ef þú vilt það ekki.”
Hardross var orðinn mjög fölur.
“Laurie,” sagði hann, “þessi orð eru
fölsk, — láttu þau ekki freista þín. Bnginn
maður getur eyðilagt lög biblíunnar, sem
gerðu þig að konu minni, og skipa að þú skul-
ir halda áfram að vera það.”
Það er engin furða þó Laurie horfði á
ókkur á víxl, í algerðri óvissu. Þetta var
voðaleg stund fyrir hana; við elskuðum hvort
annað svo innilega.
“Laurie,” sagði Hardross skipstjóri,
‘ ‘ eg er að náttúrufari ruddalegur og harður
maður, en þegar eg giftist þér, elskaði eg þig
eins heitt og nokkrum manni er mögulegt að
gera. Þegar eg sá þig í fyrsta sinn, varð eg
afarástfanginn af þér, og þessi takmarka-
lausa ást mín varð mér til ógæfu. Þú varst
svo ung, alt of ung, alt of blíð, auðmjúk og
tilfinninganæm til þess að vera kona mín. Eg
sá þetta ekki fyr en seinna, en þegar eg varð
✓
þess var, varð eg gripinn af æði. Þegar eg
var verstur við þig, þótti mér vænst um þig.
Gramastur varð eg þegar eg sá að þú varst
hrædd við mig og alt sem mig snerti. Laurie,
eg skal aldrei oftar vera vondur við þig.”
Hann nálgaðist hana, en hún flúði undan
honum, eins og hún væri hrædd við að hann
mundi berja sig. Þegar Eiríkur Hardross sá
]>etta, byrgði hann andlitið með höndum sín-
um og kveinaði sárt.
Nú varð aftur löng og þreytandi þögn.
Laurie áttaði sig fyrst. Þangað til nú held eg
hún hafi verið alveg magnlaus, og ekki vitað
hvað hún átti að segja eða gera. Nú settist
liún niður, strauk hendinni um enni sitt, eins
og hún vildi strjúka burt allar sínar hálf-
rugluðu hugsanir. Svo stóð hún upp mjög
róleg, og leit út sem sönn myndastytta hinn-
ar dýpstu sorgar. 1 allri framkomu hennar
og dökku augunum var auðvelt að lesa hana.
“Eg hefi gleymt,” sagði hún alúðlega
og sneri sér að manni sínum, “að eg var
fyllilega sannfærð um að þú værir dauður.
Þegar eg því sá þig hér, varð eg alveg utan
við mig og gat ekki hugsað. Alt sem þú hefir
sagt er satt, eg er kona þín, og eg á að vera
hjá þér.
hún talaði rólega, en hreimurinn í rödd lienn-
ar gaf til kynna, að hún væri næstum frávita
af sorg. “Eg ætla að fara með þér,” sagði
hún, “en þú verður að vera þolinmóður og
sýna mér umburðarlyndi. ”
Svo talaði eg:
“Er það með fullum og frjálsum vilja
að þú ætlar að fara með honum, Laurie?
Hugsaðu um það, að ekekrt vald í heiminum
getur flutt þig héðan án þess þá viljir það
sjálf.”
“Það er skylda mín,” svaraði hún með
sama tilfinningarlausa rómnum, “eg á ekki
á öðru val.”
“ Af því eg er eins fús að deyja fyrir þig
og lifa fyrir þig,” sagði eg.
Ösegjanlegt traust lýsti sér í angurværa
brosinu heimar til mín.
“Eg veit það,” sagði liún, og svo mælti
Hardross:
‘ ‘ Eg fól konu mína í yðar vernd, og bað
yður að gæta heímar, Sir Gordon, en ekki
ætlaðist eg til áð þér stæluð hjarta hennar
frá mér. Ef til vill hefði hún með tímanum
lært að elska mig, hefði ekki skipbrotið og
þér komið til sögunnar.”
“Eg get ekki dæmt um þetta efni,” svar-
aði eg, “en eg get ekki ímyndað mér að
nokkur kona geti elskað þann mann, sem ber
hana. ’ ’
Ilún sneri föla, fallega andlitinu að mér.
“Þey, Gordon, við skulum ekki tala hörð
og bitur orð, það er eins og hann sé risinn
upp frá þeim dauðu.”
Mér leið í rauninni afar lila, en samt
varð eg glaður yfir því, hve vingjarnlega liún
ávarpaði okkur báða. Skipstjórinn reyndi að
taka hendi hennar.
“Þykir þér vænt um að sjá mig?” spurði
liann.
“Ertu glöð yfir því að eg druknaði
ekki ? ’ ’
“ Já,” svaraði hún alúðlega, “mér þykir
vænt um að þú ert lifandi og frískur.”
“Það er ekki þess konar kveðja, sem mig
liefir dreymt um í marga mánuði,” sagði
hann gremjulega; “en eg er einn þeirra
manna sem ekki fæ sjálfur að velja. Eg finn
að menn leyfa mér að vera hér, en bjóða mig
ekki velkominn hlýlega; þess gat eg heldur
ekki vænst.”
Andlit skipstjórans sýndi að reiðin fékk
meira og meira vald yfir honum; andlitið
varð dökt og augun skutu eldingum.
‘ ‘ Eg skal verða ánægður ef þú fylgir mér
héðan undir eins,” sagði hann.
Laure leit á hann kvíðasdi augum.
* ‘ Svo fljótt, Eiríkur ? Faðir minn er hér
og þú vilt þó að líkindum sjá hann?”
“Er það of fljótt? Hvert augnablik sem
])ú dvelur í þessu húsi, er móðgun gegn mér.
Mig langar ekki til að sjá föður þinn, mig
langar ekki til annars en að koma konu minni
sem fyrst í f jarlægð frá þeim manni, sem hef-
ir dirfst að elska hana.”
Eg vildi ekki tala meira við hana, eg
vildi ekki þræta við hann í nærveru hennar,
enda þótt eg þættist sjá á honum, að hann
langaði til að eg gerði það.
“Laurie,” sagði eg einu sinni enn,
“segðu nú þetta áríðandi orð, ekki eingöngu
mín vegna, heldur sjálfrar þín vegna. Segðu
að þú viljir helzt ekki fara með honum, og eg
er sannfærður um, að ef þú gerir það, líður
þér aldrei vel.”
‘ ‘ Þá sem Guð hefir sameinað, skal engin
manneskja aðskilja,” sagði hún. “Bg fer
burt með eiginmanni mínum, Gordon, og eg
fer héðan strax.”
Hún snéri sér að manni sínum svo yndis-
leg og blíð. “Eg hefi elskað hann svo heitt,
Eiríkur,” sagði hún ofur hægt, “hann hefir
yerið svo góður við mig, og nú yfirgef eg
hann fyrir fult og alt; eg sé hann aldrei aft-
ur.”