Lögberg - 20.08.1936, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. ÁGÚST, 1936.
Högfteng
OeflB flt hvern flmtudag af
THE COLUMBIA PRESS LIMITED
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LÖGBERG, 69 5 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
VerO 53.00 um áriS—Borgist fyrirfram
The "Lögberg” ls printed and published by The Columbia
Press, Limíted. 695 Sargent Avenue, Winnipeg, Manitoba.
PHONE 86 327
Leátrarfélagið á Gimli
A föstudagskvöldið var, mintust Gimli-
búar þoss með veglegum mannfagnaSi í sam-
komuhöll bæjariná, aS lestrarfélag bygÖar-
manna átti þá fjórSungsaldar afmæli. ViS-
eigandi var þaS og í rauninni sjálfsagt, aS
jafn mikilvæg tímamót í sögu þessara menn-
ingarsamtaka, yrSi eigi þöguS í hel eSa fram-
hjá þeim meS öllu gengiS, ekki sízt er tekiS er
tillit til ]>ess, aS í vor sem leiÖ kom félagiS sér
upp prýSilegu húsi fyrir bókasafn sitt, er nú
mun telja nálægt tólf hundruSum ágætra og
vel innbundinna bóka. — BókasafniÖ, og þá
ekki hvaS sízt hiS nýreista heimili þess, ber
þess ljósan vott, hve miklu má áorka, þrátt
fvrir kreppuna og erfiSar aSstæSur, ef unniÖ
er í einingu aS því, sem barist er fyrir, og
hugur fvlgir máli.
I ])jó8ræknismálum vorum, engu síSur
en öSrum mannfélagsmálum, verSa þaS vita-
skuld verkin, sem ávalt tala hæzt. Mannfagn-
aSur sá, er lestrarfélagiÖ efndi til í tilefni af
afmæli sínu, var hinn virÖulegasti, ríkmann-
legur veizlukostur og skemtiskrá fjölbreytt.
Séra Jóhann Bjarnason skipaÖi forsæti. Er-
lendur GuSmundsson fræÖimaÖur, rakti ítar-
lega tildrögin aS stofnun lestrarfélagsins og
skýrSi jafnframt starfsferil þess og þróunar-
sögu frá fyrstu tíS; er Erlencfur, sem þjóÖ-
kunnugt er, sérlega greinargóÖur maSur,
sögufróSur og stálminnugur; er þess aS vænta
aS þetta sögulega yfirlit hans komi fyrir al-
mennings sjónir áSur en langt um líSur.—
Séra B. Theodore SigurSsson frá Selkirk,
flutti all-langt erindi um íslenzka menning og
nauSsyn þjóÖernislegra samtaka vor á meSal;
var erindiS hvorttveggja í senn, þrungiÖ af
eldmóSi og samiÖ á gullaldarmáli. Er gott til
þess aS vita, er vestræn, íslenzk æska á í hópi
sínum jafn glæsilega forvígismenn og séra
Theodore svo augljóslega er.
Hljómsveit, undir forustu Ola Thor-
steinssonar hljómfræSikennara, skemti veizlu-
gestum hiS bezta. Hefir Óli nú um langt
skeiS veriS brautryÖjandi á sviSi söngmenn-
ingarinnar meÖal fólks vors í bygSum Nýja
íslands; munu bygSarlögin lengi bera vott
þeirra menningar áhrifa, er hann hefir kveikt
og viÖhaldiÖ innan vébanda þeirra.
Frú SigríÖur Olson, þessi vængjaSa og
volduga söngvadís í félagslífi vor íslendinga
vestan hafs, söng fjölda laga eftir ýms hin
nýrri tónskáld þjóÖar vorrar; vakti hin
unaÖslega rödd hennar, ásamt frábærri túlk-
an viÖfangsefnanna, þá hrifningu, er seint
þeim úr minni líSa, er á hlýddu.
Tvö kvæÖi, helguÖ lestrarfélaginu og af-
mæli þess, eftir þá J. H. HúnfjörS og rit-
stjóra þessa blaÖs, voru lesin á minningar-
móti þessu.—
Jafnskjótt og lestrarfélagi Gimli-búa vex
efnalega fiskur um hrygg, sem og reyndar
samskonar félögum hvar annarsstaSar sem er
í nýbygSum vorum, er þess brýn þörf, æskunn-
ar vegna, aS aflaS sé jafnframt hollra bóka á
ensku máli; ekki hvaS sízt bóka, er um ís-
lenzk málefni fjalla.; slíkt þolir helzt enga
biS. Ritstjóri þessa blaÖs getur af reynsl-
unni um þetta dæmt af liinum mörgu fyrir-
spurnum, er Lögbergi sýknt og heilagt berast
víSsvegar aS viÖvíkjandi bókum á ensku. sem
gera íslenzka menning aS umtalsefni, eSa ís-
lenzkum bókum þýddum á ensku. Vil val
slíkra bóka kæmi þaS aS góSu haldi aS stySj-
ast \ÚS hina vönduSu og fróSlegu bókaskrá
I)r. Rirhards Beck “ A List of Selected Books
in English on Icelandic Subjects,” sem birt
var í XVII. árgangi Tímarits ÞjóSræknisfé-
lagsins.—
Lestrarfélag Gimlibúa hefir jafnan haft
mætum mönnum á aÖ skipa, aS því er bóka-
vörslu og aSra forgöngu áhrærir. Bókavörslu
félagsins hefir meS höndum um þessar mund-
ir, hr. Hjálmur Þorsteinsson, skýrleiksmaS-
ur hinn mesti, skáldmæltur vel og fróSur um
margt.
I
Minni Islands
Flutt að Gimli 3. ágúst, 1936
Eftir E. Hjálmar Björnson.
Margir ræÖumenn byrja mál sitt meS af-
sökunum. Þeir telja sér ófært og ofvaxiS aS
gera sæmileg skil ræÖuefni því, sem þeim hef-
ir veriÖ úthlutaS. Fáir munu hafa eins gilda
ástæSu til aS byrja meS afsökunum eihs og
eg, en ef eg færi aS telja upp alla annmarka
á mér sem íslenzkum ræSumanni—þá mundi
dagur aS kvöldi kominn áSur en annaS um-
íalsefni kæmist aS.
Eg náttúrlega skil og veit aS þessi “Is-
lendingadagur” er “hátíSlegt tækifæri” þar
sem allir ættu aS vera íklæddir veizlubúningi,
l>æSi andlega og líkamlega. Bn svo stendur
nú á fyrir mér aS eg á engin íslenzk kjólföt,
ekki einu sinni Islendingadags-sparibuxur aS
hleypa'mér í, og verS þessvegna, hvaS máliÖ
snerlir, aS koma til dyranna eins'og eg er
klæddur — í stagbættum “overalls” meS
Ameríkönsku sniSi, “])arna aS sunnan.”
ÞaS fer líklegast fyrir mér meS íslenzk-
una eins og fór fyrir konunni suSur frá meÖ
enskuna. Hún og maSur hennar voru ný-sezt
aS á heimilisréttarlandi einhversstaSar á
“sléttunum ómælandi.” ÞaS var langt á milli
manna, langt á milli nábúanna — svo langt aS
nábúi var eiginlega fjarbúi en ekki nábúi.
Jæja, Jón og SigríSur voru búin aÖ koma upp
hreysi yfir sig. Þau höfSu náÖ sér í tvær
kýr, þrjú svín, nokkur hænsni, tvo uxa og eitt
folald. Engum höfSu þau kynst nema Manga
gamla og Jórunni — enda var skemst til
þeirra frá Jóni og SigríÖi, aSeins þrjár mílur.
ÞaS er einn morgun árla aS Jón kemur inn
frá því aS gá til veSurs, og er mikiS fas á
honum. Hann veSur upp aS rúmstokknum
hjá SigríÖi og segir: “Komdu á fætur, kona,
búpeningurinn er allur kominn til andskotans,
ekki einu sinni fjöSur af hænu eftir!” Eins
og nærri má geta tók SigríSur viÖbragÖ" og
þaS þarf ekki aS orÖlengja þaS að innan
drykklangrar stundar var hún komin á staS
aS leita. Eftir klukkutíma gang er hún kom-
in til Manga gamla, en ekkert hefir sézt til
búpenings SigríÖar þar. Jórunn var meS
kaffi á könnunni og þáSi SigríÖur hressing-
una meÖ þökkum. Hún leggur svo á staS aS
nýju og eftir liSugan tíma gang er hún komin
aS bjálkakofa. HurS er í hálfa gátt og sér
hún dúkaÖ borS og stóra mynd á vegg.
SigríÖur hugsar meS sér, um leiS og hún hag-
ræSir svuntunni framan á sér, “þetta hlýtur
aS vera ein af þessum fínu “Jankum’ sem
fólk talar um.” Hálf feimin ber SigríSur aS
dyrum meS því aS drepa högg á dyrustafinn.
HurÖinn er strax hrundiÖ upp og kona stend-
ur fyrir innan þröskuldinn. SigríSur kastar á
hana þeirri einu ensku kveSju sem hún kann:
“Hello!” Svo dettur henni í hug aS bezt sé
aS komast sem fyrst aS efninu, og rullar úr
sér í einni lotu: “Haf þú seen one uxa, one kú
og kalf, og tíu kjiknur?” ÞaS hefir kostaS
SigríSi æSi mikiÖ lífs- og sálarþrek aS tala
svona mikiS viS “enska Janka” konu, og hún
stendur næstum því á öndinni þegar búiS er.
Hin konan horfir á SigríÖi í mestu rólegheit-
um, en segir svo, í spyrjandi rómi: “HvaS
ertu aS segja, kona?” SigríSi féll alfur ketill
í eld, en segir loksins: “ Ja, ertu þá íslenzk?
—og hér hefi eg staSiÖ í allan þennan tíma og
talaS tóma ensku!”
Eg er ósköp hræddur um aS íslenzkan á
erindinu sem eg er aS reyna aS stama.út úr
mér verSi ekki óáþekk enskunni hennar Sig-
ríSra. En einu get eg lofaS og eitt get eg efnt
—og þaS er aS vera stuttorÖur.
ÞaS er hlutverk mitt á þessum fáu mín-
útum, sem mér eru ætlaÖar á þessari dagskrá,
aS minnast íslands; mér dettur ekki í hug aS
segja aS eg mæli fyrir minni Islands; þaS
væri alt of djúpt í árinni tekiS.
Eitt finst mér merkilegast þegar hér-
lendir og óíslenzkir menn tala um ísland —
nefnilega aS sú eftirtekt sem þeir veita landi
og þjóS er oftast bygS á einhverjum einkenn-
um sem þeir þykjast finna í eSli og náttúru
þjóðar og lands.
Mannfrœðingurinn (the anthropologist)
snýr sér til Islands, því þar finnur hann renna
í óbreyttum farvegi þúsund ára gamlan þjóð-
flokksstraum.
Stjórnmálamaðurinn gefur íslandi gaum
því aS þaS felur í skauti sínu sögu hins forna
lýSveldis þar sem löggjöf og dómsvald héld-
ust höndum og stjórnuðu landi og lýð, án kon-
unglegs yfirvmlds né nokkurs manns fram-
k væmd a r - f o r s töð u.
Málfrœðingurinn, tungumála garpurinn,
snýr sér að íslehzkunni, því aS hér finnur
hann mál af fomum frumstofni, sem breyti-
]>róun aldanna hefir lítt unniS á. ÞaS er
freistandi aS reyna aS gera heildar-yfirlit á
sviði málbreytinganna, eins og tíminn leiðir
þær í ljós. En slíkt getur ekki átt sér staS
innan takmarka þessa stutta erindis. Við-
eigandi finst mér sarnt aÖ minnast
í fáum orðum á eitt atvik í þessu
sambandi. ÞaÖ eru nú meira en
þúsund ár síðan víkingarnir, er töl-
uðu norrænu — sama málið sem við
nú köllum íslenzku — fóru sigur-
farir ttm England. Margir þessara
Norðmanna urðu búsettir á hinum
brezku eyjum og þar af leiðandi
finnum vér í ensku máli í dag á
milli fimm og sex hundruð orð, sem
eru annaðhvort óbreytt úr forn-nor-
rænu máli, eða dregin af því. Svo
gott sem óteljandi eru þau orð, sem
rót sína eiga að rekja til hins nor-
ræna tungustofns. Ættarmót með
forn-ensku og norrænu voru svo
sterk að það gtti lítt þá svo skyldir
sætu sambekkja. Svo lík voru mál-
in reyndar að skáldið Gunnlaugur
ormstunga gat rætt við Aðalráð
Breta-konung án fyrirstöðu. Gunn.
laugur mælti á norræna tungu, en
Aðalráður á tíundu aldar ensku-
og þeir skildu hvör annan án nokk-
urra erfiðleika. En nú er það fyrir
löngu um garð gengið að málin séu
svona lík.
Bókmentamaðurinn snýr sér til ís-
lands vegna Eddanna, Heimskringlu,
og okkar óviðjafnanlegu sagna, sem
við tölum svo oft um en sem við höf.
um samt ekki öll lesið. Á íslenzku
máli finnast bókmentir svo þýðing-
armiklar að nú-orðið er varla hægt
að fá doktors-nafnbót í enskum
bókmentum hérlendis, án þess að
kynnast fyrst íslenzkum bókment-
um.
Landfrœðingurinn og sá, er nemur
náttúruvísindi, telur ísland ein
kennilegt land, því að þar, við norð-
urheimskautin, finnur hann sjóð-
heitar uppsprettur og gjósandi hveri
Sjálft orðið “geyser” á ensku kem-
ur af nafni vel þekta hversins,
Geysir.
Ferðamaðurinn, eins og enski rit-
höfundurinn Thomas Hardy spáði
fyrir hálfri öld, befir “fundið” ís-
land — og í þeirri “landkönnun”
hefir hann verið mest hrifinn af
hinni einkennilegu fegurð landsins.
Þau áhrif sem ferðamannastraum-
urinn mun hafa á íslandi valda tvi-
rtiælum. Tákn komu hans eru, á
mörgum sviðum, óafmáanleg. Til
dæmis, steyptu ferðamenn svo mik.
illi sápu í gamla Geysir, að hann
varð alveg aflþrota. Ekki fyr en í
fyrra tókst löndum vorum að koma
Geysi í sitt gamla horf — og þá var
það mögulegt bara með því móti að
sprengja jörðina í kringum hverinn
og dreifa þeim deyfandi áhrifum,
sem sápu-burður ferðamanna hafði
skilið eftir. Stundum finst mér að
æskilegt væri að nota einhvers kon-
ar sprengi-öfl á andlegum sviðum
líka. Ferðamenn hlóðu sápu i
stærsta hverinn heima þangað til afl
hans dofnaði nærri því algjörlega.
Erlendir mentamenn — ef maður
má nota sama orðatiltækið — hafa
“hlaðið” hóli á ísland og íslendinga
í svo mörg ár að maður undrast um
hvort svipuð dofnun í andlegum
efnum verði ekki lika árangurinn.
Lofsöngvar hljóma vel í eyrum;
okkur þykir gott að hlusta á þá —
og ef okkur finst að kraft vanti í
sönginn, þá raulum við undir oftast
nær sjálfir.
Einn af okkar leiðandi Vestur-
íslenzku kennimönnum sagði einu
sinni að sér fyndist þjóðræknisstarf-
semin hjá okkur vera alt of oft ein.
tómt “sjálfshól og hanagal á heima.
þúfum.” -Má vera að svo sé. Við
verður að kunna að virða að mak-
legleikum og gera okkur sem ljós-
asta grein fyrir þvi, hvað þetta þjóð-
erni er sem við viljum vernda og
varðveita. Við verðum að leitast við
að kynna okkur uppruna oð ekli,
kosti og lesti. “Þéktti sjálfan þig,”
sagði spekingurinn. Sá fær aldrei
þekkingu á sjálfum sér, sem hlustar
aðeins á hól vina og “hanagal skjall-
ara. Þjóðræknis-ofstopi er einskis
virði. Því miður er ekki fritt við að
við íslendingar höfum heldur mikið
af ættjarðarstolti. En sleppum því.
Það sem mest ríður á er að sýna á
borði en ekki aðeins í orði að við
eigum réttmætt tilkall til arfs innan
vébanda þess þjóðernis sem við er-
um svo óþreytanlega stoltir af.
En nú er eg að höggva i sama
farið sem flestir Islendingadags
ræðumenn hafa gert í meira en
mannsaldur. Hugmyndirnar eru
þær sömu — og hvað annað er eig-
inlega hægt að segja þegar maður
bindur sig við efnið? Við heyrum
ekki nýjar ræður á íslendingadags-
skemtiskrám — nýja ræðumenn,
kannske, en umtalsefni hin sömu —
framsetning hugsananna breytt, en
efni og innihald sama. Vér höfum
sameiginlega eign — hver og einn
okkar á hlut í dýnmætum arfi.
Skylda okkar sem skynsams fólks er
—fyrst og fremst — að kannast við
eignina, að læra það að arfurinn sé
mikils virði. Svo hvílir á okkur ekki
minni ábyrgð — sú að varðveita
þennan arf, að “ávaxta pundið” sem
okkur hefir verið gefið, til þess að
komandi kynslóðir njóti hans og
hann verði vakandi og starfandi afl
í hinu nýja þjóðlifi, sem skapast
hefir hér vestra.
En kæru vinir, mér vai sagt að
mæla fyrir minni íslands — og lík-
ast til er eg kominn inn á svið ann-
ara ræðumanna hér í dag. Eg hefi
aldrei séð ísland sjálfur. Eg þekki
landið bara af sögusögn og lestri.
Margir, sem hér eru í dag eru fædd.
ir þar sem þeir — og við — köllum
“heima.” Og margir í þeirra tölu
hafa ekki séð gamla landið í hálfa
öld. En þeir hafa fylgst með breyt-
ingum og endurbótum þjóðlífsins
heima þrátt fyrir mikla f jarlægð og
meira eða minna slitið samband. En
að mestu leyti nærist ættjarðarást
þeirra á gömlum endurminningum.
Þess gerist ekki þörf að lýsa til
hlítar öllum þeim breytingum, sem
hafa orðið á íslandi. Þær hafa
komið flestar sj|5an að ungmenni á
mínum aldri fæddust. Síminn hefir
tengt ísland öðrum þjóðum, og lagt
undir sig sveita-strjálbýlið. Ykkur,
sem komuð að heiman fyrir manns-
aldri siðan getur varla skilist hvaða
breytingar eru orðnar í gömlu átt- J
högunum. Gamla landið er að ,
mörgu leyti orðið nýtt land, þjóðin 1
önnur þjóð ■— ný stjórn, nýir siðir,
nýir vegir, nýjar hugsjónir, nýtt
starf.
Bílvegir liggja um land alt. Bil-
ferðir landshornanna á milli eru al-
gengar. Nýjar brýr, nýjar bygging-
ar, nýtízku framfarir á öllum svið-
um, hafa breytt algjörlega þeirri
menningu, sem að eldri íslendingar
hér í dag muna eftir. ísland fylgir
nú með alheimsstefnunni; véla-
menningin hefir rutt sér veg á “Eld-
gömlu ísafold.” Og sú menning
hefir ekki náð þroska þar án þess
að hin eldri hafi fundið til. “Gam-
aldags” menning á erfitt með að lifa
í breyttu umhverfi — sérstaklega
þar sem að andlegar breytingar
fylgja nærri því ósjálfrátt þeim
efnislegu. Við tölum mikið um
framfarir ekki aðeins á íslandi,
heldur alstaðar — en við verðum að
viðurkenna um leið að tóm breyting
er ekki æfinlega framför. Oft er
minst á “endurgjalds-lög” í lífinu—
“the law of campensation.” Tap
fylgir flestum vinningum; fátt er
einhliða. Framfarirnar hafa óhjá-
kvæmilega flutt með sér glötun
margs þess er við kveðjum með
söknuði. Málsmetandi maður á fs-
landi, sagði, ekki alls fyrir löngu, að
þörf væri að koma meir af kaup-
staðamenning inn í sveitalífið, og
meir af sveitamenning inn í kaup-
staðalífið. Sú þörf er auðsæ víða.
Hið gamla og hið nýja ætti að hald-
ast i hendur. Andlegur veruleiki
hefir ævarandi gildi. Á því sviði
eru “þúsund ár dagur — ei meir.”
Við megum ekki leggja'alla áherzlu
á hið sýnilega, er breytist með hverj-
um dutlungi tízkunnar. Hið ósýni-
lega er kannske ekki áþreifanlegt
eða mælandi, en ekki er það minna
virði fyrir það. Vorar efnalegu
framfarir mega ekki blinda okkur
fyrir verðmæti hins andlega.
Einn hluti þessa gamla arfs hefir
vakið( eftirtekt á ný í sumar. Kon-
ungskoman til íslands er fyrir
skömmu afstaðin. Mikið hefir ver.
ið ritað um hana, og mér finst tíma-
bært að Ijúka máli mínu með þvi að
vitna í eina þessa ritgjörð. Hún
birtist í hinu velþekta ameriska dag-
blaði, “New York Herald-Tribune”.
Greinin er löng og er með fyrir-
sögninni: “ísland undir hinum
gamla sáttmála” (Iceland Under
“The Old Law”). Eg leyfi mér að
þýða lauslega nokkrar setningar, (
sem fylgir:
“Amerika og Ameríkumenn ættu
að þekkja ísland betur. Dvöl Krist-
jáns Tíunda frá Danmörku í þessu
jafnhliða ríki sínu veitir nú tæki-
færi að benda á það, að ísland er
ein sú merkilegasta (‘tilraunastöð” í
stjórnarfarslegri merkingu, sem
heiimurinn á — og þess vegna sér-
staklega þýðingarmikið land fyrir
Ameríkumenn. . . . Flótti landnáms-
manna Islands frá Noregi kom fyr-
ir fullum sjö öldum, áður en svipað-
ur flótti brezkra frelsishetja lagði
grundvöll þjóðar vorrar. Einmitt
áhugamál nútímans sýnist að hafa
verið reynsla þessara forp-íslend-
inga. Þeir flúðu innleiðslu harð-
stjórnar og einokunar svipaða ein-
mitt þeirri, sem að Hitler hefir reynt
nú í sinu eigin landi að tengja við
forn-norrænan hugsunarhátt. Slíkt
samandregið stjórnarvald hefir nú
lika upp á síðkastið verið málað
fögrum litum sem æskileg uppbót
þess lýðveldis sem að landnáms-
menn bæði íslands og Ameríku unnu
svo heitt.”
(Framh.)
GULLHRINGUR BBEYTIB
LIT
í seinasta heftinu af British Medi-
cal Journal er sagt frá gullhring,
sem breytir lit þegar sú, sem á hann,
verður veik. Það er kona, sem fædd
er á Indlandi, og hefir aldrei getað
þolað loftslagið í Englandi, og þjá-
ist þvi oft af máttleysi og höfuð-
verk. En í hvert skifti sem hún fær
þessi köst, hverfur gullsliturinn af
hringnum og hann verður á litinn
eins og platína. Ef hún tekur hring-
inn af sér, fær hann smám saman
sinn rétta lit. En hún er treg til
að taka hann af sér, því að þá standa
veikindaköstin lengur en ella. Lækn-
arnir skilja ekkert í þessu fyrir-
brigði, og halda helzt að konan þjá-
ist af einhverjum óþektum austur-
landa sjúkdómi, sem geti “smitað”
málma. — Lesb. Mbl.
Móður
eftir Jane Dee
Mörg tilmæli hafa oss borist
um leiðbeiningar uim móðinn,
til aðstoðar fyrir þær konur,
sem hvorki hafa tíma eða tæki-
færi til þess að fylgjast sjálfar
með hinum yfirstandandi
breytingum sem hann tekur.
Vegna þess hefir Eaton’s
sett á stofn deild til leiðbein-
ingar um tizku klæðnað, fyrir
þær utanbæjar konur, sem á-
huga hafa fyrir nýjustu tízku,
og langa til að vera vel til fara.
Langar yður til að vita um
nýjustu lita samböndin er not.
uð verða í haust — um finustu
dúkaefnin fyrir síðdegis og
kveldkjóla, — um hinn rétta
sokkalit, er fer með hinum
mismunandi lita samböndum
—nýjustu tízku í skrautgrip-
uim, skóm, vetlingum, höttum,
handtöskum, o. fl. ? Hikið ekki
við að skrifa mér og eg skal
með ánægju reyna að aðstoða
yður og hjálpa til að leysa úr
þessum spurningum.
En munið að þetta snertir
aðeins tízku-málin en er ekki
verzlun viðkomandi. Eg starfa
aðeins sem ráðunautur viðvikj-
andi tizku dagsins og reyni í
því sambandi að gefa hinar
réttustu leiðbeiningar sem unt
er, gagnvart fyrirspurnum yð-
ar. Ef það er eitthvað sem þér
óskið eftir að kaupa og ekki er
að finna í vöruskránni, þá
gjörið svo vel og sendið þær
pantanir til The Shopper.
EATON’S