Lögberg - 20.08.1936, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. AGÚS'T, 1936.
Sir Gordon og Laurie Stewart
“Nei, ekki ef eg má ráða,” sagði Hard-
ross.
“Eg hefi ekki átt mjög gleðilega daga,”
sagði hún með angurværri en blíðri rödd, “en
síðan við kyntumst hefir hann ávalt reyn,st
mér sem sannur vinur. E|g hefi aðeins einu
sinni kyst hann, Eiríkur; en nú kveð eg hann
í síðasta sinn; má eg kyssa hann einu sinni
enn ?”
“Já, ef þig langar sérlega mikið til þess;
það er mér óviðkomandi, ’ ’ svaraði hann. En
hann stóð og gaf henni nánar gætur með ó-
duldri afbrýði í augum sínum.
Hún kom til mín og lyfti föla andlitinu
sínu upp að mínu; saklausu varirnar hennar
snertu mínar á þann hátt, sem systir kyssir
framliðinn bróður.
“Vertu sæll, góði minn,” sagði hún, “ó,
hve góður og vingjarnlegur þú hefir verið
við mig. Vertu sæll.”
Mig furðar enn í dag á því, að eg skyldi
ekki deyja á sama augnabliki.
Nú kom hann til hennar.
“Stattu kyr,” sagði hann lágt, en með
ískrandi vonzku. Hún hlýddi honum.
“Taktu af þér þetta glingur,” hrópaði
hann um leið og hann benti á gimsteinana,
sem frænka mín hafði gefið henni. Það var
með naumindum að hinar skjálfandi hendur
hennar gætu losað hana við þá; en hann vildi
ekki bíða. Hann sleit hina kostbæru háls-
keðju af henni, svo gimsteinarnir duttu á
gólfið sem gljáandi stjörnur.
“Taktu alla hringina af fingrum þín-
um,” öskraði hann.
Ilún gerði eins og hann skipaði, ogjagði
þá á lítið borð, sem stóð í nánd. Hann leit á
hvítu, skjálfandi fingurnar hennar. “Hvar
er trúlofunarhringurinn, sem eg gaf þér?”
spurði hann alt í einu. Hún leit á mig spyrj-
andi augum.
“Hann er hjá mér, Hardross skipstjóri,”
sagði eg. “Þegar eg gerði mér von um að
þessi persóna ætti að verða kona mín, tók eg
hann frá henni.”
“Þér getið ekki neitað að fá mér hann
aftur, ” sagði hann — og enginn getur getið
sér til þeirrar beiskju, sem þá fylti liuga
minn. Eg-tók hringinn upp úr vasa mínum
og lagði hann á borðið. Hann tók hann og lét
hann á fingur hennar. Eg sá stunu læðast
vfir varir hennar.
“ Jæja, þá, nú ertu tilbúin, Laurie. Eg er
orðinn leiður á öllu þessu.”
Hún rétti mér hendi sína, en eg þorði
ekki að snerta hana.
“Jæja, vertu þá sæll,” sagði hún, og eg
sneri mér undan með brennandi tár í aug-
um ]>egar þau gengu út í rökkurdimmuna.
17. Kapítuli.
Hvernig þau komust af stað, hefi eg
aldrei fengið fulla vitneskju um. Eg man að
eg heyrði vagnskrölt; það sárnaði mér afar-
mikið að heyra. Svo — en mér fanst það
vera löngu seinna —kom lafði Meretoun til
mín svo vingjarnleg og ástrík eins og hún
væri móðir mín, lagði höndur sínar um háls
mér og sagði:
“Ó, hvað eg er hrygg þín vegna, Gor-
don.”
“Það gagnar ekki að tala um það,
frænka, en gerðu mér greiða, máske þann síð-
asta sem eg bið þig um, sjáðu um að eg kom-
ist í burtu, án þess aðrir sjái það, og láttu
svo gestina fara. Einn get eg borið þessi
vonbrigði, þessa sorg, en ef einhver kemur
til að reyna að hugga mig eða sýna mér hlut-
tekningu, þá geðjast mér ekki að því.”
Þegar dagsett var og dimt orðið, kom
vagn akandi að aðaldyrunum; eg sté inn í
vagninn og ók í burtu, en hvert eg átti að
fara, það vissi eg ekki. Atti eg aftur að fara
til útlanda og ef til vill verða fyrir nýrri sorg
og vonbrigðum. Hingað til hafði eg ekki þekt
mótlæti eða sorg, eg hafði alt af lifað í sól-
skini; að undanteknu skipbrotinu og dvölinni
á eynni, hafði eg öll þau lífsþægindi sem eg
gat óskað mér. Nú var afarmikil breyting
orðin á högum mínum, og eg hafði hvorki
kjark né þolgæði í fullum mæli, til að geta
þolað hana; eg held jafnvel að hún hafi tekið
nokkuð af skynsemi minni með sér. Eg man
það, að þegar Hardross skipstjóri kom inn
í gestasal frænku minnar, var sem sverði væri
stungið gegnum hjarta mitt og mér fanst sem
heilinn væri að brenna — og eg gat alls ekki
hugsað. Bg hafði mist hana, sem eg elskaði
svo innilega — eg átti aldrei að fá að sjá hana
aftur; mér fanst sem eg væri staddur í myrkri
og gæti ekkert séð, en eg hafði óljósa hug-
mvnd um, að aðeins hún væri fær um að eyða
þessu myrkri.
Eg varðveitti minningu hennar hreina
og óflckkaða; eg þaut ekki út í sollinn — eg
bar sorg mína í kyrð, ásamt stöðugri endur-
minningu um hana. Eg ferðaðist langar
leiðir í burtu frá St. Romas og höfðingja-
setri frænku minnar, ekki til þess að dvelja
þar þangað til sorg mín væri gleymd — held-
ur til þess að verða frískaði, kjarkbetri og
hæfari til að bera hana. Þá ætlaði eg aftur
að fara til Egremont, og byrja þar á lífsstarfi
nínu að nýju; en eftir að eg kom þangað,
gekk eg aldrei inn í það herberg, sem eg hafði
ætlað minni elskulegu Laurie, og útbúið var
öllum þeim lífsþægindum er veita áttu henni
ánægjulega tilveru. Eg lét hengja blæjur fyr-
ir gluggana — alveg eins og þar væri fram-
liðin persóna til staðar. Aldrei grenslaðist
eg eftir því hvar Laurie væri, né hvernig
henni liði. Lafði Meretoun skrifaði mér og
sagði, að hr. Stewart hefði farið heim til sín
mjög sorgbtin, en um Laurie frétti eg ekkert.
Eg vogaði ekki að spyrja neinn um hana.
Ári síðar var eg í Egremont ennþá; eg
var mjög einmana og mér fnast tíminn vera
lengi að líða. Þá las eg í einu Lundúnablað-
inu, að Eiríkur Hardross skipstjóri væri far-
inn til yalpariso, sem formaður á skipimi
“Royal Albert;” á farþegalistanum var einn-
ig getið um konu hans, frú Hardross. Ó, eg
óskaði með sjálfum mér að eg hefði aldrei séð
þetta, því hugsunin um það kvaldi mig, bæði
dag og nótt. Laurie aftur á sjónum. Laurie,
sem var svo voðalega hrædd við hann. Laurie
úti á hinu stór, lymska, prettótta hafi án mín,
án nokkurs, sem gæti hjálpað henni, verið
henni til skemtunar, aukið kjark hennar ofur-
lítið þegar hræðslan greip hana. Eg gat ekki
þolað að hugsa um það, það gerði mig næstum
vitstola. Þessi heitt elskaða Laurie, svo ein-
mana, svo hjálparlaus, hún, sem hefði orðið
svo gæfurík með mér.
Eg gat hvergi unað mér; landið sem hún
hafði elskað svo innilega, misti nú alt að-
dráttarafl fvrir mig. Hvert skifti sem mér
varð litið á tré eða blóm, varð eg að hugsa
um hana; það sama var tilfellið þegar fugl-
arnir sungu. Loks komst þessi óþreyja svo
langt með mig, að mig sárlangaði til að fara
út á sjóinn, út á hafið. Mér fanst eins og eg
gæti á þann hátt tekið þátt í hættum hennar.
Næstu fimm árin heimsótti eg á þenna hátt
mörg framandi lönd. Á Egremont bjó eng-
inn, eg leigði öðrum bændum afnot jarðar-
innar. Lafði Meretoun skrifaði mér við og
við, og bað mig að hætta þessu flakki og koma
heim. \
“Það eru fleiri kvenmenn í heiminum en
Laurie Stewart,” skrifaði hún. Þegar eg
las þessi orð, sagði eg við sjálfan mig: “Ekki
fyrir mig.” Hún var sú eina í heiminum, sem
mér geðjaðist að; eg fann enga aðra. Eg
elskaði að eins hana, og þessa ást geymdi eg
nákvæmlega.
Loks kom eg aftur til Englands í byrjun
maímánaðar. Eg lenti við Dover, og fann
þar einn gamlan kunningja minn, Sir Albert
Pomtret. Hann var nýbúinn að kaupa stóra
og fallega skemtiskútu, og var að safna sam-
an fólki, sem vildi taka þátt í skemtiferð á
skútunni með honum. Eg varð að fara og sjá
ýja skipið hans, sem hann var eins hreykinn
yfir og barn yfir nýju leikfangi, eða nýgiftur
maður yfir konu sinni.
“Hvað heitir skipið?” spurði eg, en hann
hló og sagði:
‘ ‘ Þú skalt velja því nafn fyrir mig. ’ ’
Án þess að hugsa mig um eitt augnablik
sagði eg: “Kallaðu það Annie Laurie.”
Hann kunni vel við nafnið og samþykti
það undir eins.
Þar eg skútan hafði nú hlotið nafn minn-
ar ástkæru vinu, þótti mér eins vænt um hana
og liún væri lifandi. Eg gat ekki án hennar
■erið, eg vildi alt af vera á skipinu — hvað
Jítði sem snerti hana, var mér mjög umhugað,
um. Sir Albert hló að þessu.
Mig furðaði á hve mörgum hann hafði
boðið að koma með sér — könu sinni, systur
hennar, nokkrum herforingjum, ungfrú Harr-
old„ sem var falleg ljóshærð stúlka — alls yfir
meira en ein tylft af gestum, og 10 menn sem
hyrðu skipinu til. Við áttum að sigla milli
ensku eyjanna, en ekki úti á rúmsjó, og við
vorum öll í góðu og glöðu skapi.
Getur nokkur nokkuru sinni lifað tveim-
ur lífum? Kf ]>að er mögulegt, þá gerði eg
það. Eg talaði, át og drakk, eg hló með hin-
um, eg talaði við þá, og eg var alveg eins kát-
ur og þeir — og samt var eg alt af að hugsa
um Laurie.
Tíminn hefir hlotið að líða fljótt, enda
}>ótt mér fyndist langt síðan við fórum frá
Dover. Alt gekk ágætlega í indælu sólskini,
heiðríkum himni og þægilegum vindi. ‘ ‘ Annie
Laurie reyndist ágætt seglskip, og það var
líka orsökin til þess hve allir voru glaðir og
kátir. En þegar skipið sigldi fyrir stórt og
langt nes, breyttust ástæðurnar allmikið.
Eg var uppi á þilfarinu; mér kom vel að
vera þar einn út af fyrir mig, ganga aftur og
fram, horfa á sjóinn og dreyma um það, sem
eg hafði mist. Allir hinir farþegarnir voru
niðri, og neyttu einnar af litlu úrvalsmáltíð-
unum, sem Sir Albert mat svo mikils. Þegar
eg leit til norðurs, sá eg svart ský, sem í raun-
inni var ekki stærra en hendi mín. Fyrst datt
mér ekki í hug að þetta hefði neina þýðingu,
og allra sízt að það gæti leitt dauðann yfir
okkur. Sir Albert var sá fyrsti sem kom
upp á þilfarið, og eg benti honum á þenna litla
skýhnoðra á heiðríkum himninum. Hann hló.
‘ ‘ Ský, sem ekki er stærra en hendi manns,
þurfið þér alls ekki að vera hræddur við, Sir
Gordon! ’ ’
Eg vissi vel, að hvað sjálfan mig snerti
var ekki um neina hræðslu að tala, eg var
(>kki hið minsta hræddur við dauðann, því
lífið átti ekkert aðlaðandi fyrir mig. En það
voru svo margar aðrar manneskjur á skipinu,
sem maður gat borið kvíðboða fyrir. Eg
kallaði á skipstjórann, og sýndi honum þenna
litla, dökka skýhnoðra.
“Eg hefi reynt það, að þessir litlu svörtu
skýhnoðrar í norðrinu boða aldrei neitt
g’ott,” sagði hann hugsandi; “eg skal búa
okkur undir að geta tekið á móti ofviðri, ef
til þess kemur.”
Litli skýhnoðrinn fór ávalt stækkandi.
Lafði Pomfret og fleira af kvenfólkinu kom
nú upp á þilfarið. Hún leit í kringum sig
með hryllingi.
“Sir Gordon, þér hafði sannarlega'ást á
}>ví óþægilega, að því er séð verður,” sagði
hún. “Því eruð þér hér uppi á þilfari, fyrst
að skýin eru svona dökk og ógeðsleg og vind-
urinn kaldur og óviðfeldinn? Við höfum ver-
ið að spila vist og skemt okkur vel. Komið
þér ofan með okkur, viljið þér?”
Eg þakkaði henni fyrir boðið, en þáði
það ekki; stormurinn sem í vændum var, hafði
eitthvað aðlaðandi fyrir mig. Kvenfólkið fór
aftur ofan í káetuna, þaðan ómaði söngur og
hlátur; en eg sá að hásetarnir voru kvíðandi;
þessvegna sendi eg boð til Sir Albert og sagði
honum frá þessu. Nú voru skýin kolsvört, og
sum þeirra lögðust á sjóinn, að því er okkur
sýndist. Vindurinn var eins og skrækjandi,
ekki eins og sá, sem maður heyrir þjóta gegn-
um skóginn, heldur mjög ógeðslegt væl. En
samt sem áður hló Sir Albert að þessu.
“Það er stormur í vændum, það er auð-
séð, en það er engin ástæða til að vera hrædd-
ur. Við höfum gott skip og æfða sjómenn;
við þurfum ekki að skeyta um það, þó vindur-
inn verði hvass og nokkur sjógangur eigi sér
stað; skútan okkar þolir það alt.”
Mér þótti vænt um að hann var ekki
hræddur. Hann fór ofan aftur þegar dimma
tók, en og var kyr uppi. Af því eg var svo
þreyttur á lífinu, svo þunglyndur af hinni
endalausu sorg, sem knúði mig, hafði eg oft
hlakkað til að fá að deyja. Skyldi dauðinn
finna mig í þetta sinn? Var svarta skýið og
skrækjandi vindurinn fyrirboði storms, sem
mundi sökkva okkur?
18. Kapítuli.
Enn voru liðnar þrjár klukkustundir, og
skipið okkar var statt í voðalegum stormi.
Bárurnar voru afarstórar, og gengu stundum
yfir skipið, sem kastaðist til og frá, stundum
var það uppi á .báruhryggnum, stundum niðri
í djúpum dal. Öllum hlerum og hlemmum á
skipinu var lokað, og kvenfólkið hnipraði sig
saman þar niðri, og sumir af karlmönnunum
voru eins hræddir og þær. Skipsmennirnir
höfðu nóg að gera, og það leit út fyrir að þeir
byggist við hinu versta; það var engum efa
andirorpið að stormurinn fór vaxandi.
“Eg við getum komist fram hjá Grigs-
by,” sagði stýrimaður, “þá er öllu borgið; ef
við komumst út, í opinn sæ, þá mun mega
verja skipið. En ef okkur rekur að landi, þá
má guð miskunna sig yfir okkur. ’ ’
Bkki var kvenfólkinu með einu orði sagt
frá hættunni, sem yfir vofði, og Sir Albert
ímyndaði sér að engin hætta væri á ferð.
“Skip, sem eru helmingi lélegri en þetta,
hafa staðið af sér verra veður,” sagði hann.
Hann fór ofan, en eg var kyr uppi. Þetta
átti að verða annað skipbrotið mitt; því eg
var sannfærður um að það myndi koma fyrir.
“Water Queen” sökk þegar sjórinn var ró-
legur og brhsandi. “Annie Laurie” barðist,
við ofsafeiíginn storm og ólgandi sjó. Eg
sá afturseglsrána hverfa í sjóinn, og reiðinn
skemdist svo mikið að hann var óbrúkandi;
skipið fleygðist hingað og þaugað eins og
])ungur trébjálki.
“Eg vildi að guð gæfi að við kæmumst
burt frá Grigsby rifjunum,” sagði stýrimað-
ur, “en eg sé ekki betur en við hrekjumst
])angað beina leið.”
Meðan stormurinn orgaði og hamaðist í
kringum okkur, og bárurnar voru sem há
fjöll, sagði hann mér hvað Grigsby-rifin
væru. Það væru sandbakkar eða rif, s<“m all-
ir sjómenn væru hræddir við. Þar hefði fleiri
skip liðið skipbrot og eyðilagst, en nokkurs-
staðar annarsstaðar.
“Er þar enginn viti í nánd?” spurði eg.
“Jú, þar er vitaturn og björgunarbát-
ur.”
Á sama augnabliki sáum við stórt Ijós
glampa úti yfir sjóinn, og stýrimaður hrópaði
í skelfingu:
“Guð hjálpi okkur, við erum við Grigs-
by-rifin. ’ ’
Hávaðinn og hrópin á skipinu, keyrðu
fram úr hófi; Sir Albert lét eins og brjálaður
maður.
“Guð á himnum,” öskraði hann, “liefi
(>g tekið manneskjurnar með mér í því*<skyni
að skemta þeim, og samstundis stofnað ])eim
í dauðans hættu.”
Það var verra að ráða við hann en skip-
ið, sem rétt bráðum átti að lenda á einu rifinu.
Bylgjurnar gengu yfir það og til lands var
ein míla. Björgun virtist ómögnileg — enginn
bátur gat flotið í þessu öskrandi brimi. Við
sendum hvern flugeldinn á fætur öðrum upp
í loftið, og loksins heyrðist hrópað: “Björg-
unarbátur! Björgunarbátur! 1 einhvers
konar æði endurtóku þeir þetta hvor við ann-
an. Þeir liöfðu verið svo vissir um að drukna,
að vonin um að verða bjargað, svifti þá allri
sjálfsstjórn: “Björgunarbáturinn! Björg-
unarbáturinn! Ó, guð gefi að hann komist til
okkar sem fyrst!” Líf mannanna hékk á
veikum þræði. Þeir störðu og störðu með
angistarfullri von. Hann kom nær og nær.
Innileg húrraóp frá mönnunum í björgunar-
bátnum bárust til eyrna vorra, yfir hinum
hræðilegu og hættulegu bylgjum. Bráðlega
komu nokkrir úr bátnum upp á skipið.
Dreymdi mig, eða hafði hinn nálægi
dauði vakið hjá mér missýningar og flutt
undarlegar myndir fyrir augu mín! For-
maður þessara djörfu óhræddu manna, sá
kjarkmesti, sterkasti sá hærsti, sem með sínu
aðdáanlega afli virtist að ráða við hinar
hrikalegu höfuðskepnur — var áreiðanlega
Eiríkur Hardross. Var þetta draumur?”
Enda þótt bylgjurnar gengi yfir okkur,
þekti eg dökka andlitið hans. Eg nefndi ekki
nafn lians, en athugaði í kyrþey afl hans og
hugprýði. Það var liann sem bar kvenfólkið
í yfirliði og hálfdautt af hræðslu ofan í bát-
inn. Að sjá hann, virtist fylla sálu mína með
kveljandi ótta — a*lt, sem eg hafði liðið við
að missa Laurie, vaknaði nú í liuga mínum—
allar endurminningar um mína sárt söknuðu
heitt elskuðu brúði.
Bg hefi heyrt talað um menn, sem beittu
öllu lífsafli sínu til að frelsa líf sitt, en gátu
það þó ekki. Ðg hefi heyrt um aðra sem
þráðu dauðan, en fundu liann samt ekki. Eg
þráði hann, en hann kom ekki. Eg stóð kyr
á þilfarinu, meðan bárumar gengu yfir mig,
en engin þeirra vildi taka mig með sér.
Björgunarbáturinn hafði tekið eins marga
menn og hann gat, en samt voru margir eftir
á hinni dauðadæmdu “Annie Laurie.”
“Við skulum koma aftur,” hrópaði
Hardross skipstjóri. “Verið þið kjarkgóðir,
við komum!” og björgunarbáturinn fór.
“Bið verðum allir dauðir áður en þeir
koma aftur,” sagði einn af skpiverjunum við
mig. “Skútan er full af sjó.”
Tíminn virtist æðilangur þangað til
björgunarbáturinn kom aftur tli að sækja þá
sem eftir voru. Stormurinn hafði vaxið,
bylgjurnar voru enn liærri og brothljóðin í
skipinu líktust þrumum.
“Fljótt, piltar, ef ykkur þykir vænt um
lífið,” hrópaði Eiríkur Hardross. “Fljótt!”
Skipverjar fóru ofan í bátinn, hver á eft-
ir öðrum, dauðþreyttir eins og þeir voru.
“Enga fleiri,” hrópaði maðurinn, sem
líta átti eftir í bátnum, “við getum naumlega
náð landi með ])á sem við höfum. “Fljótt,
Ilardross skipstjóri!”
“Eru engir fleiri á skipinu?” hrópaði
Hardross; þá svraaði skipverji einn, sem var
hálfdauður af ])reytu:
“Sir Gorrlon er eftir.”
“Hvað þá? Sir Gordon?” hrópaði Ilard-
ross.
Á næsta augnabliki stóðum við báðir, sem
þegar við sáumst síðas’t, skildum með hatri
og öfund í hugum okkar, í næturmyrkrinu
með dauðann við hlið okkar, andliti til and-
litis.
“Sir Gordon!” lirópaði hann, “eruð það
þér?”
“Látið þér mig vera þar sem eg er, skip-
stjóri,” svaraði eg. “Eg er leiðui*, þreyttur
og gramur yfir lífinu, og eg ætla ekki að
]>akka vður fvrir þó þér frelsið það. Eg
lievrði að maðurinn sagði að það væri ekki
pláss noma fyrir einn mann enn — þar er
ekki pláss fyrir tvo. Þér takið það.”
Hann hopaði á hæl.
í flýti vildi eg þó fá að vita hvernig
Laurie liði. Ilún hefði alt af verið ánægð;
liún þráði mig. Nú vildi hann hennar vegna
frelsa líf mitt en fórna sínu.
Á sama augnabliki greip hann mig með
vfimáttúrlegu afli og lét mig ofan í bátinn.
‘ ‘ Af stað með ykkur undir eins! ’ ’ öskraði
hann. ‘ ‘ Þið getið komið aftur og sótt mig. ’ ’
En hann vissi mjög vel að sér yrði ekki
bjargað. Skipið yrði brotið í spón og eyðl-
lagt áður en báturinn næði landi. Eg hrópaði
og sagði að það væri eg sem ætti að vera eftir.
En rödd mín heyrðist ekki fyrir brimhljóðinu.