Lögberg - 24.09.1936, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. SEPTEMBER, 1936
3
má ekki gleyma núverandi forseta
kvenfélagsins, sem um margra ára
skeiÖ hefir skipaS forsetaembætti,
sjálfri sér til sóma og félaginu til
blessunar.
Firntíu ár er stærsti hluti bverrar
mannsæfi, jafnvel þó hún sé óvana-
lega löng. Af þeim, sem í byrjun
innskrifu'Öust sem meðlimir kvenfé-
lags Fyrsta lútérska safnaðar, er a'Ö.
eins ein kona á lífi, og er hún hér
stödd í kvöld, Mrs. Albert. Henni
vil egj sérstaklega færa hugheilar
lukkuóskir safnaÖarins um Íeið og
eg þakka henni fyrir vel unniÖ dags.
verk. Hún á því láni aÖ fagna, að
vera ekki 75 ára gömul, heldur 75
ára ung.
Ef við lítum til baka yfir sögu
þessara 50 ára, má eflaust sjá margt
sem betur hefði mátt fara. Líka má
sjá margt, sem er ánægjulegt og
hughreystandi. Margar torfærur
hafa verið yfirstignar, mörgum
steini úr götu velt, enn með nýjum
tímum koma nýjar ráðgátur, ný
spursmál, sem krefjast úrlausnar.
Hver kynslóð verður að leysa úr
sínum eigin spursmálum á þann hátt
sem þáverandi kringumstæður
heimta. Spursmál nútímans eru
ekki spursmál frumherjans, heldur
spursmál nýrra tíma, nýrrar aldar.
En hver sú kynslóð, sem gengur út
í baráttu lífsins með þá hugsjón að
lífið sé sigur og guðleg náð, hefir
ekkert að óttast.
Það er ætíð ánægja í því falin, að
veita heiður þeim, sem heiður ber.
Þessvegna er það óvenjulega mikil
ánægja í því að votta kvenfélagi
Fyrsta lúterska safnaðar þökk og
virðingu fyrir þeirra mikla og göf-
uga starf á hinum liðnu 50 árum. I
þeirra starfi hefir ætíð verið augljós
andi samúðar og einlægs góðvilja til
alls starfs safnaðarins. Ef sá andi
fær að ríkja í okkar félagslífi, þá
er ekkert að óttast, þá getum við
með björtum augum og öruggum
hjörtum litið til framtíðarinnar.
Fyrir okkur sjálfa og niðja vora, ef
við höldum fast við hugsjónir feðra
vorra, verður lífið sigur og guðleg
náð, eins og það var hjá hinni fyrstu
kynslóð íslendinga í Vesturheimi.
Rœða
flutt á 50 ára afmæli Jcvenfél.
Fyrsta lút.erska safnaðar.
Bftir frú Hansínu Olson
Kæru vinir:—
Mér hefir verið falið á hendur að
segja ágrip af sögu kvenfélags
Fyrsta lút. safnaðar yfir tímabilið
frá 1886—1936, með öðrum orðum
siðastliðin 50 ár, og það er óefað, að
það hefði átt að vera langt erindi, til
þess að geta gert því nokkur skil,
en tíminn, sem mér er ætlaður, er
15—20 mínútur, svo það sem eg
hefi að segja verða aðeins fáeinir
drættir úr starfssögu kvenfélagsins.
Kvenfélag Fyrsta lút. safnaðar
var stofnað 5. ágúst 1886, og var því
félagið fimtíu ára þann 5. ágúst síð-
astliðinn.
Félagið var stofnað af frú Láru
Bjarnason, og var hún þá þegar
kosjn forseti, og hélt Wún þeirri
stöðu þar til árið 1915, að hún sagði
af sér forsetaembætti. Var hún þá
kjosin hqiðursfonseti fVélagsinjs, og
var það til dauðadags. Hún hafði
þá verið forseti í 28 ár, og munu
þess fá dæmi meðal íslenzkra kvenna
að kona hafi verði forseti svo lengi.
Sjö konur voru viðstaddar á
stofnfundinum, ein af þeim er lif-
andi enn, það er Mrs. Kristján
Albert. Á fyrstu fimm mánuðun-
um eftir stofnfundinn, höfðu gengið
inn 6 konur, tvær af þeim eru á lífi.
Frú Lára stjómaði félaginu með
hinni mestu lipurð og kristilegum
kærleika, og gleymist það aldrei
þeim konum, sem með henni unnu.
Og mun það mikið hennar góðu.og
viturlegu stjórn að þakka, hvað fé-
lagið hefir þroskast og farnast vel,
og ætti því nú á þessari fimtíu ára
minningarhátíð þakklæti að vera efst
í huganum, bæði fyrir hana, sem við
fengum að njóta svo lengi, og hina
margföldu blessun á öllum okkar
fyrirtækjum.
Já, nú eru liðin 50 ár, og við sem
höfum fengið að fylgjast með
straumnum1 í gegnum árin, höfum
séð framfarirnar. Þvílík breyting
frá því sem var! Ekki er úr vegi
að rifja upp fáein atriði frá frum-
býlingsárunum. Enginn samkomu-
salur, sem við áttum ráð á, engin
ljós nema olíulampar, ekkert vatn
nema í brunnunum, engir strætis-
vagnar, engir símar; við áttum ekk.
ert leirtau, urðum að fá það lánað
og bera það í bölum á milli, en þó
ýmislegt væri erfitt, þá ríkti ánægja
og eining í félagsskapnum, svo alt
gekk vel.
Starfssaga félags vors er fremur
einföld; aðal mark og mið félagsins
er að styrkja söfnuðinn, sem það
tilheyrir, og svo hefir það látið sér
ant um öll fyrirtæki kirkjufélagsins,
einnig hefir það viljað liðsinna fá-
tækum og einstæðingum.
Fjánnuna hefir félagið aflað sér
með handavinnu meðlima sinna, og
um eitt tímabil fyrir löngu síðan,
með hinum svokölluðu 10 centa sam-
skotum, og með gjöldum meðlima.
Fyrst framan af árum var félagið
kallað saumafélag, því þá komu kon-
ur saman kl. 2 á hverjum fimtudegi;
var þá strax byrjað að sauma og oft
saumað til kl. 6, fundir voru þá
haldnir í heimahúsum, og mátti þá
oft sjá drengina okkar, sem nú fyrir
löngu eru fullorðnir menn, með hina
svokölluðu “kvenfélagskistu” á litl-
um sleða eða vagni, á leið á milli
húsa.
Það sem saumað var, var mest-
megnis bama og kvennafatnaður,
sem félagið seldi svo. Um eitt
tímabil var saumað fyrir utanfélags.
fólk, bæði íslenzkt og enskt, og hafði
félagið góðan ábata af því.
Nú í seinni tíð hefir félagið fundi
aðrar hverja viku, og þá er ekki
saumað, en félaginu er skift í deild-
ir, og á deildarfundum er ýms
handavinna, og svo sauma konur og
vinna að ýmsu heima hjá sér.
Síðan 1900 hefir félagið haft
“bazaar” árlega og stundum tvisvar
á ári, og var það um eitt skeið
stærsta tekjugrein félagsins, en nú í
seinni tíð hefir orðið breyting.
Bazararnir eru ekki eins og þeir
voru, og er það eðlileg afleiðing
hinna erfiðu tíma.
En svo hefir ýmislegt annað verið
gert til að auka inntektir, til dæmis
hin svokölluðu “Silver Tea” og sölur
á heimatilbúnum mat, í 2 síðastliðin
ár, hafa verið mjög f jölmenn “Silver
Tea” í Eatons búðinni að haustinu.
Tvær fastákveðnar samkomur
hefir félagið, sumardags fyrsta sam-
komu og svo afmælissamkomu fyrir
“Betel,” og ágóðinn af þeirri sam-
komu gengur til að kaupa nauð-
syngjar fyrir heimilið “Betel.”
Einnig hafði félagið í mörg ár sam.
komu á þakklætisdaginn að haust-
inu.
Á þeim: árum, þegar iðnaðarsýn-
ingin var haldin hér í borginni,
hafði félagið greiðasölu í sambandi
við sýninguna, og má óhætt fullyrða
að þá hafi konur lagt meira á sig en
nokkurn annan tíma, í þarfir félags-
ins, og verður það aldrei augljóst
livað margar konur tóku nærri sér
þá, en arðurinn var mikill, aldrei
minna að meðaltali en $500.00 fyrir
tímabilið, sem var vanalega vika.
Þetta var á árunum frá 1903-1912.
Jesús sagði við Mörtu: “Marta,
Marta! Þú hefir miklar áhyggjur og
umsvif fyrir mörgu, en eitt er nauð.
synlegt.” Eg veit að við höfum
‘haft miklar áhyggjur og umsvif fyr-
ir mörgu, en trúarneistinn um að
eitt væri nauðsynlegt hefir lifað í
hjörtum kvennanna, og þessvegna
hefir alt gengið vel.
En hvað hefir svo félagið gert
við þá peninga, sem það hefir aflað
sér?
Fyrstu hlutir, sem félagið keypti
voru skírnar og altarisgöngu tæki
fyrir kirkjuna; það var í maí 1888,
og nokkru seinna, sama ár, lét fé-
lagið smíða prédikunarstól.
Félagið leggur til nokkra f járupp.
hæð til safnaðarins árlega, og hefir
þar að auki keypt ýmsa hluti fyrir
kirkjuna. Einnig hefir það lagt i
trúboðssjóð kirkjufélagsins, þar til
tvö síðastliðin ár, að kringumstæður
leyfðu það ekki.
Eitt af þeirn málum, sem frú Lára
Bjarnason hafði borið fyrir brjósti,
var heimili fyrir íslenzk gamal.
menni, og lagði hún það mál fyrir
félagið i janúar 1901, og var oft um
það talað og mikið rætt, en vegna
þess að félagið var fátækt og málið
mætti mótspyrnu, þá var það ekki
fyr en í október 1906 að félagið
fékk kjark til að leggja fram 50
dollara, til að mynda sjóð, og þar
með var lagður fyrstu steinninn í
eitt hið þarfasta og bezta fyrirtæki
meðal Vestur-Islendinga.
Eftir að sjóðurinn var myndaður,
var farið að vinna að því að auka
hann á ýmsan hátt, til dæmis var
skrifað til kvenfélaganna út um
bygðir, og þau beðin að leggja í
sjóðinn. Það fékk góðar undirtekt-
ir og söfnuðust nokkrir peningar, en
ekki svo að hægt væri að koma í
verk framkvæmdum.
Árið 1913 afhenti félagið kirkju-
félaginu sjóðinn, sem nam þá 3,000
dollurum. öllum er kunnugt um
hvernig það fyrirtæki hefir blessast
og blómgast í höndum kirkjufélags-
ins.
Óefað má þakka kvenfélaginu
fyrir kvendjákna-starfsemi innan
safnaðarins, og væri rétt að rifja
upp hvemig það atvikaðist.
Kvenfélagið hafði ætíð nefnd
kvenna, sem vann að því gleðja fá-
tæka og einstæðinga um jólin. Það
var um jólin 1903, að kvenfélagið
kaus nefndina til að annast þetta á-
minsta verk fyr en vanalega, og
gafst því konunum ætkifæri til að
kynnast kringumstæðum fólks bet-
ur, og komst nefndin að því að það
voru margir, sem þörfnuðust hjálp-
ar á ýmsan hátt. Konurnar söfnuðu
bæði peningum og fötum, fyrir utan
það, sem félagið lagði til, svo þær
gátu leyst meira verk af hendi en
undanfarandi jól, svo þegar nefnd.
in skilaði af sér, lagði hún til að
fastanefnd væri kosin til að íhuga
ráð til aukinnar líknarstarfsemi inn-
an safnaðarins. Dr. Jón Bjarnason
var viðstaddur á fundinum, og tók
hann málið að sér, sagði að það væri
safnaðarmál.
Árangurinn varð að á næsta safn-
aðarfundi útnefndi hann þá fyrstu
kvendjákna, til að vinna þetta um-
talaða verk í söfnuðinum.
Framan af árum hafði félagið
saumaskóla fyrir litlar stúlkur. Það
var áður en farið var að kenna
sauma í alþýðuskólunum, og mun
sá skóli hafa lukkast vel og haft
góðan árangur.
Þegar stríðið mikla stóð yfir, þá
tók félag þetta þátt í “Red Cross”
verki, aðallega saumum, og hefir
félagið hlotið heiðursviðurkenning
frá “Red Cross” félaginu fyrir það.
Fyrir nokkrum árum gaf félagið
út matreiðslubók, sem alment hefir
hlotið hrós, og gaf félaginu góðan
•fjárhagslegan ábata.
Það var bæði fyrir og eftir alda-
mótin, að félagið hafði þann sið, að
hafa heimboð fyrir safnaðarkonur
einu sinni á ári, og voru þá stærstu
húsin valin hjá félagskonum:, fyrir
þessi heimboð, og mun það hafa
aukið samúð og hlýhug meðal
kvennanna.
Nú í seinni tíð hefir félagið byrj.
að á því að bjóða mæðrum ferming.
arbarna á fund til sín í samkomusal
kirkjunnar að vorinu, rétt á undan
fermingunni, og hefir það aukið á-
nægju að kynnast konunum og sýna
þeim velvild í sambandi við það al-
varlega spor, sem börnin þeirra voru
að stíga.
Það var fyrir framkvæmdir kven.
félags Fyrsta lúterska safnaðar, að
Bandalag lúterskra kvenna var
stofnað, sem nú samanstendur af 17
safnaðakvenfélögum innan kirkju-
félagsins, og er það ómetanlegt gagn
fyrir konur, sérstaklega út um sveit.
ir, að hafa svona lagað samband;
mætast einu sinni á ári, kynnast og
læra að vinna saman.
Félagskonur hafa oft fundið til
þess, að þær ættu að leggja meiri
áherzlu á að uppbyggjast og fræðast
á fundum félagsins, en það sýndist
ekki vera tími til þess, við áttum ætíg
svo annríkt við þessi algengu störf
félagsins, en samt hefir verið ráðin
dálítil bót á því nú í seinni tið, við
höfum1 fengið bæði menn og konur
til að fIytja erindi á fundum félags-
ins, og hefir það þótt bæði fróðlegt
og skemtilegt, og nú síðastliðið ár,
voru fyrir áhrif frá B. L. K. fimm
erindi flutt á fundum félagsins,
fjögur af þeim voru flutt af félags-
konum sjálfum og eitt af presti
NUGA-TONE ENDURNÝJAE
HEILSUNA
NUGA-TONE styi-kir hin einstöku
líffæri, eykur matarlyst, skerpir melt-
inguna og annað þar að lútandi. Veitir
vöðvunum nýtt starfsþrek og stuðlar að
almennri velllðan. Hefir oft hjálpað
er annað brást. Nokkurra daga notkun
veitir bata. NUGA-TONE fæst hjá lyf-
sölum. Gætið þess að kaupa aðeins ekta
NUGA-TONE.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
safnaðarins.
Fyrir nokkuð mörgum árum varð
kvenfélagskonum það ljóst, að þær
voru að eldast og þarafleiðandi
starfskraftar að minka, en eigi að
síður vissu þær að það voru miklir
starfskraftar utan félags vor.s., þar
sem ungu konurnar voru, en vegna
þess að allir okkar fundir fara fram
á íslenzku mun það hafa haldið þeim
til baka, að ganga í okkar félag
vegna málsins; það var því ekki lítil
gleði fyrir kvenfélagið, þegar ungu
konurnar stofnuðu sinn félagsskap
“Junior Ladies’ Aid (þar sem alt fer
fram á ensku). Með því var vissa
fengin fyrir því að það héldi áfram
kvenfélagsstarfsemi innan safnaðar.
ins, þó garnla kvenfélagið félli frá.
Nú er þetta félag, “Junior Ladies’
Aid” sem er bæði fjölment og göf-
ugt, búið að vinna nærri sex ár, og
hefir það verið stórkostleg framför
i söfnuðinum. Það er því óblandin
fögnuður fyrir kvenfélagið að vita
um þeirra dugnað og árvekni í fé-
lagsskapnum, og munu tilfinningar'
kvenfélagsins gagnvart “Junior
Ladies’ Aid” líkt og móðurinnar
gagnvart dætrunum.
Það, sem nú hefir verið sagt, eru
aðeins nokkrir drættir úr sögu kven-
félagsins, en hið innra líf félagslima
verður ekki sett á pappírinn. Við
sem ‘höfum búíð saman í félaginu í
40 ár og yfir, finnum bezt hvað
mikið við eigum þessum félagsskap
að þakka.
Ekki einungis fyrir hinar mörgu
verklegu framkvæmdir, heldur einn.
ig fyrir innbyrðis samúð og kær-
leika á meðal félagssystranna, eigum
vér margar ljúfar endurminningar
frá liðnu árunum.
Eg ætla að leyfa mér að lesa fá-
einar setningar úr ársskýrslu frú
Láru sál. Bjarnason; það er fyrir
árið 1904. Það sýnir bezt hvernig
hún óskaði að félagslíf vort væri.
Hún segir: “Eitt af því sem við
þurfum ávalt að hafa fyrir augum
er það, að það er ekki það eina mark.
mið félags vors, að græða fé í safn-
aðarins þarfir; við höfum æðra
mið, það að leita upp á við, að vaxa
sem kristnar konur, að láta ljós vort
skína sem lærisveinar Krists, ef það
ekki sézt í neinu á göngu vorri í
gegnum lífið, að vér viljum fylgja
honum, þá förum við fram hjá
markinu sem kvenfélag kristins
safnaðar. Það, sem á að auðkenna
oss er hið auðmjúka yfirlætislausa
framferði vort, það að þekkja ekk-
ert smávægilegt eða taka það upp í
illri meiningu, það, að kannast við
ef okkur verður eitthvað á, að þykj-
ast ekki meiri en við erum.”
Og svo fáein orð úr ársskýrslu
1915, þegar frú Lára sagði af sér
forseta embætti, og þau orð eiga við
nú, eins og þau áttu við þá. Þar
segir hún: “Það er fleira, sem getur
gjört eitt félag sterkt og gagnlegt,
en peningar, sameiginleg trú á kraft
Guðs orðs skapar “karakter” og þá
staðfestu, sem alstaðar og í öllu er
nauðsynleg til þess að lífið verði
sigur, 'hvað sem ytri kjörum líður.
Sá tíðarandi, sem nú ræður er í
sannleika þannig, að þörf er á stað-
festu og vissu hjá einstaklingum á
guðdómi Jesú Krists, ekkert nema
sú trú, getur veitt viðnám þvi illa, og
með því afli verðum vér að berjast.
Já, með auðmýkt játum vér að
margt hefir verið ófullkomið og
vangjört í félagi voru, en við treyst.
um að hann, sem þekkir veikleikann
dæmi það vægt.
Eg mintist á það í fyrstu að það
ætti að vakna þakklæti í hugum vor.
um á þessurn fimtíu ára minningar-
degi. Eg endurtek það, — þakklæti
fyrir allar móðurlegu og kærleiks-
riku leiðbeiningarnar frá henni, sem
veitti oss forstöðu ,svo lengi, þakk-
læti fyrir öll liðnu árin, og þá bless.
un drottins, sem hefir hvílt yfir
starfi voru, þakklæti fyrir alla góðu
vinina, sem við höfum eignast í fé-
laginu, þakklæti til þeirra, sem hafa
styrkt vorn félagsskap á einn eða
annan hátt, með nærveru sinni eða*
annari hjálp.
Með lotning minnumst vér þeirra
félagssystra vorra, sem vér höfum
orðið að sjá á bak, og drottinn hefir
kallað heim til sín, heim þangað sem
við eigum allar að mætast, er vér
höfum fullkomnað skeið vort hér í
timanum.
Ávarp
Flutt á 50 ára afmæli kvenfél.
Fyrsta lút. safnaðar
Eftir Mrs. Eggert Eéldsted
Madam President,
Senior Ladies’ Aid,
Friends:—
It gives me great pleasure, on
behalf of the Junior Ladies Aid, to
extend hearty vongratulations to the
Senior Ladies Aid, on this their
fiftieth anniversary. On this occa-
sion we, the members of the Junior
Ladies Aid feel keenly how young
and inexperienced we are. Our five
years seem very short as compared
with your half century of service.
Our small effort is like a drop in
the ocean compared with the sacri-
fices, time and labor that you have
given, down through the years. It
must be with a^ feeling of great
satisfaction and also thanksgiving
that you gather together to celebrate
this your jubilee. Satisfaction with
what you have accomplished, —
thanksgiving for the courage,
strength and perseverance you have
been given to accomplish. The mem.
bers of our society felt they would
like to commenmorate this jubilee
in some tangible form, so we have
donated $50 to the church fund —
the fund that you have struggled and
strived for all these years. This
money to symbolize your fifty years
of service. Opinion being divided
as to whether these few remarks be
made in English or Icelandic I de-
cided to use both.
# # *
Kvenfélagið hefir verið mér kært
frá barnæsku. Eg man svo vel hvað
það var mikil gleði að mega fara
með mömmu á kvenfélagsfund og
sitja ósköp stilt á meðan Mrs.
Bjarnason las biblíukaflann, — mér
finst eg geti séð hana nú í anda lesa,
"Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.” Ég vona að Guð
gefi að við gleymum því aldrei,
hvernig hún, sem stofnaði þetta
kvenfélag, leiddi okkur, þá yngri
sem eldri, í Jesú nafni.
Það var hún, sem kendi okkur að
syngja jólasálmana og á sunnudaga.
skóla picnic-unum í Elm Park, þá
var það Mrs. Bjarnason, sem stýrði
söngnum, er við sungum, “Nú er
veðrið svo gott, nú er loftið svo létt,
nú mig langar að ganga um skóg-
lendin slétt.”
Hugurinn flýgur til baka og þá sé
eg skýrast kvenfélagskonurnar vinn.
andi úti í sýningargarðinum, — sá
kafli í sögu kvenfélagsins finst mér
að sýni betur en nokkurt annað
tímabil, það þrek, dugnað og sjálfs-
afneitun, sem þær höfðu yfir að
ráða. Þegar við hugsum nú til þess
að í viku og stundum tvær vikur
nirftu þær að vera komnar á morgn.
ana fyrir klukkan sjö út í garðinn,
engir bílar voru þá fáanlegir, ekki
einu sinni' strætisvagn, heldur þurftu
þær að ganga í gegnum C.P.R. yards
sem við kölluðum, standa svo allan
daginn við matreiðslu. Eg get enn
séð Mrs. P. S. Bardal og mömmu
mtna við að búa til “pie.” Auk held-
ur þar skaraði kvenfélagið fram úr,
— allir sögðu að bezti maturinn
fengist hjá kvenfélagi Fyrsta lút.
safnaðar. Konurnar í kvenfélaginu
hafa verið sannar hetjur, og við i
yngra kvenfélaginu höfum hátt
markmið, er við reynum að feta í
fótspor ykkar. Við, sem erum enn
svo ungar í starfinu, getum vel fylgt
skáldsins orðum:
Legg þú á djúpið, þú, sem enn ert
ungur,
og æðrast ei þótt straumur lífs sé
þungur,
en set þér snemma háleitt mark og
■mið,
haf Guðs orð fyrir leiðarstein í
stafni
og stýrðu síðan beint í Jesú nafni
á himinshlið.
Svo vil eg þakka kvenfélagskon-
unum fyrir þá alúð og þann kærleik,
sem þær hafa sýnt mér frá barn-
æsku.
Ávarp og blómakranz
frá kvenfélagi Fyrsta lúterska
safnaðar til Mrs. Kr. Albert
Kæra Mrs. Albert:—
Félagssystur þínar þakka þér fyr.
ir liðnu árin og allar þær indælu
stundir, sem þær hafa átt með þér,
og þó mamma sé nokkuð farin að
eldast, er andinn ungur og kærleik-
ur hennar til þeirra, sem hún hefir
svo lengi unnið með, óþrjótandi.
Megi ilmur og fegurð blómanna
færa þér kærleik þeirra til þín. Guð
gefi okkur margar fleiri glaðar
stundir.
HAUST-ERINDI
Lækkar nú sól, lýða um ból,
lengjast nú skuggarnir, haustið þeit
boða.
Vindur í garð, eyðandi arð,
æðir svo geyst að fátt náir stoða.
Jurtir og blóm dauða við dóm
drúpa niður og hníga að foldu.
Landið gjörvalt, læsist þá alt,
lifandi fræin samt geymast í moldu.
Hretviðrin hörð, halda þá vörð,
heimilin fátæk í hlekkina toga.
Grimmur og þrár, grettinn og grár
geysar Noðri um vötn, elfur, voga.
Harðvítug IJel hristir nú stél,
heimtar þjóðirnar blóðs út á völlinn.
Engin fást ráð, dygðir og dáð
drepa myrkravalds ágirndar tröllin.
Hvert er að flú ? töpuð er trú,
togast þjóðir í kúgunarhlekki.
Hrópum nú hátt Herrans á mátt,
hann hefir oss kunngjört að sína
hann þekki.
Magnús Einarsson.
i?oc
Verzlunarmentun
Oumflýanleg nú á tímum!
Vaknandi viðskiftalíf krefst vaxandi vinnukrafts. Við-
skiftavenjur nútímans krefjast sérþekkingar á öllum
sviðum. Þessvegna er verzlunarmentun blátt áfram
óumflýjanleg. Enda er nú svo komið, að verzlunar-
skólanám er talið óhjákvæmilegt skilyrði fyrir atvinnu
við skrifstofu- og verzlunarstörf.
UNGIR PILTAR og UNGAÆ STÚLKUR, sem ætla
sér að ganga á verzlunarskóla (Business Oollege) í
Winnipeg, ættu að spyrjast fyrir á skrifstofu Lög-
bergs; það verður þeim til dr júgra hagsmuna.
Komið iwn á skrifstofuna, eða skrifið
The Columbia Press Limited
TORONTO og SARGENT, WINNIPEG
>o<z==>oc=>oczr>ociz>oo