Lögberg - 05.11.1936, Blaðsíða 3
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. NÓVEMBER 1936
3
hressir. Eg heyrði þar aldrei neinn
(hvorki karl né konu) kvarta eða
tala æðru-orð, hversu þung sem
lífskjörin voru.
Vel man eg það, þegar íslending-
ar a Mooselands-hálsum héldu
fyrstu samkomu sína í skólahús-
inu; það var vorið 1876 (eða það
minnir mig). Þá var rætt um það,
meðal annars, hvað nýlendan ætti
að heita, og voru það aðallega þeir
Brynjólfur Brysjólfsson (frá
Skeggjastöðum í Húnaþingi), skáld-
ið Sigurður Jóhannesson (frá
Manaskál), Jón Rögnvaldsson (frá
Hóli á Skaga)- og Guðbrandur Er-
lendsson, sem tóku til máls á þeim
fundi. Og kom öllum saman um
það, að nýlendan skyldi heita
Markland. Ekki veit eg með vissu,
hver það var, sem íyrstur hreyfði
því, að nýlendan væri nefnd Mark-
land; en mér þykir liklegt, að Brynj-
ólfur Brynjólfsson hafi gert það.
Að minsta kosti hefðu landnáms-
mennirnir þar aldrei kallað nýlend-
una því nafni, ef Brynjólfi hefði
ekki álitist það viðeigandi, því að álit
hans var af öllum mikils metið, og
allir vildu hans ráðum hlíta. En mig
minnir, að það væri Guðbrandur,
sem bar fram uppástunguna á fund-
inum. — Eg man það, að á þessum
fundi talaði Guðbrandur vel og á-
heyrilega. En það var í eina skift-
ið, sem eg heyrði harin tala á manna-
mótum.
Haustið 1880 vann eg hjá Guð-
brandi við bókhveitisuppskeruna. Eg
var þá fjórtán ára gamall. Bók-
hveitið var skorið upp með sigðum,
og þótti eldra fólkinu það fremur
seinlegt verk og þreytandi. Að-
ferðinni lýsir Guðbrandur þannig:
"Öll uppskeran var skorin með
sigð, á þann hátt, að maður stakk
niður öðru hnénu, greip handfylli
með vinstri hendi um kornstöngina,
skar svo undir með hinni hægri. Svo
þegar komið var hæfilega nóg í
bindi, var bundið með stráinu, nema
bókhveitið, sem var reist upp í
hrauka. Flestir nýbyggjar þresktu
það (bókhveitið) á akrinum. Það
sparaði mikla vinnu; fyrst og
fremst var kornið laust á stönginni,
og svo í annan stað fríaðist maður
við að fjytja heim stráið, sem öllu
strái er lélegra. Barið var úr með
priki, er þannig var gert, að fest var
ólar-lykkja á svo sem þriggja feta
langt prik, er haldið var um; í þá
lykkju var dregin ól, sem fest vai
við nokkuð styttra prik, er ætlað var
til að slá á kornstöngina. Og þótt
fleygar þessir væru i sjálfu sér létt-
ir, var þreytandi að sveifla þeim.
Það þótti vel að verið, ef maðurinn
þreskti sex mæla af hveiti á dag.
Var þá kaup hans einn mælir.”
Eg man það, að mér leið mjög vel
þann tíma, sem eg var hjá Guð-
brandi. Hann- sagði mér margar
fallegar sögur, sem hann hafði lært
í æsku, og þar á meðal söguna af
Kaupmanninum í Feneyjum, (en þó
ofurlítið öðruvísi en Merchant of
Venice eftir Shakespeare)'. Sagði
Guðbrandur 'sérlega vel og skil-
merkilega frá, og fundust mér þeir
dagar ekki langir, setn eg var á
Grænavatni. Það voru sólrikir dag-
ar, fanst mér. Sérstaklega man eg
glögt eftir einum björtum góðviðr-
isdegi það haust. Þann dag var
skáldið Sigurður Jóhannesson (frá
Manaskál) með okkur. Þótti mér
sönn unun að hlýða á tal þeirra
Guðbrands og hans, því að þeir
sögðu marga skemtilega smásögu og
fóru með marga vel orta vísu. Sög-
ur þær, sem Sigurður sagði, voru
flestar frá Norðurlandi, einkum úr
Húnaþingi, en sögur Guðbrands frá
Austfjörðum. Og allar voru sögur
þeirra fallegar og skemtilegar.
Það var einn dag um haustið, sem
eg var hjá Guðbrandi, að við fórum
með nokkrar skeppur af bókhveiti á
vagni til mylnunnar, sem var í Mus-
quodoboid-dalnum fagra, um níu
mílur frá Grænavatni. Fyrir vagn-
inum gengu uxar, og voru þeir frem-
ur seinir í förum, enda sjaldan á þá
hottað, og vorum við því nokkuð
lengi á leiðinni. Það var víst komið
um sólsetur, þegar búið var að mala
bókhveitið og við gátum lagt af stað
heimleiðis. Og eg man, að það var
komið dagsetur, þegar við vorum
komnir upp úr dalnum og fórum inn
á .brautina, sem lá í gegnuin skóg-
inn til nýlendunnar. Þá voru sjö
rnílur eftir af leiðinni heim. En
tunglið var komið upp, og veðrið
var kyrt og blítt. IJxarnir héldu á-
fram í hægðum sínum og jórtruðu í
mestu makindum, og voru þeir lengi
að fara hverja míluna. En þessi
ferð heirn um nóttina er mér enn þá
minnisstæð fyrir þá sök, að Guð-
brandur skemti mér með því að
segja mér fallegar sögur, sem hann
hafði lesið á dönsku, þegar hann var
ungur á Valþjófsstað, og svo söng
hann með köflum vísur eftir þá
bræðurna Jón Ólafsson og Pál á
Hallfreðarstöðum. Gleymi eg því
aldrei, hvað mér þótti sá söngur
fagur og skemtilegur. Mér fanst
einhver draumkendur unaðs-blær
hvíla yfir skóginum á Mooselands-
hálsum, þessa björtu haustnótt.
Rödd Guðbrands var undurfögur og
fýð. Eg hefi aldrei á æfinni heyrt
fegurri og yndislegri karlmanns-
rödd.
Eftir að Guðbrandur fór burt úr
nýlendunni á Mooselandshæðum, en
það var haustið 1881,-eins og eg hefi
áður tekið fram, sá eg hann ekki
fyr en sumarið 1903, að eg var ‘ á
ferð í Norður-Dakota. Þá dvaldi
eg í húsi hans í tvo daga í góðu
yfirlæti. Var hann þá enn ern og
ungur í anda, og var skemtilegt að
hlýða á tal hans. Og siðast sá eg
hann i bænum Cavalier í Norður-
Dakota vorið 1905. Eftir það skrif-
aði hann mér tvö bréf á hverju ári,
og voru þau öll mjög skemtileg og
alúðarrík; mintu þau mig ávalt á
nóttina björtu og blíðu, þegar við
ókum á uxavagninum í tunglsljós-
inu gegnum skóginn á Mooselands-
hálsum. Og enn þann dag í dag er
endurminningin um þá ferð skýr og
glpgg í huga mínum.
Æfikvöld Guðbrands Erlendsson-
ar var fagurt, kyrt og bjart. Hann
undir sér svo vel meðal barna sinna
og barnabarna þeirra. Hugur hans
og hjarta var ávalt hjá þeim og vin-
unum hans. Hann var elskulegur
eiginmaður, ástríkur faðir og trú-
fastur vinur. Allir, sem nokkuð
kyntust honum, báru hlýjan hug til
hans og virtu hann mikils. Allir
höfðu gott af því að kynnast hon-
um, því að hann vildi öllum vel, var
góður maður og hreinhjartaður,
yfirlætislaus og viðmótsþýður. Hann
var i orðsins sönnu merkigu: hóg-
látur snildarmaður.
—Eimreiðin.
Um séra Pál Pálsson
í Þingmula
Nú eru rétt 100 ár frá því að séra
Páll í Þingmúla fæddist, en það vai
hinn 4. dag októbermánaðar árið
1836. Voru foreldrar hans Páll
prófastur í Hörgsdal, Pálsson
kíausturhaldara á Elliðavatni Jóns-
sonar og síðari kona prófasts, Guð-
ríður Jónsdóttir, Magnússonar.
Á þessum tímamótum þykir hlýða
að rifja upp helztu æfiatriði séra
Páls, er af samtíðarmönnum sínum,
er til þektu, var kallaður einn ör-
gáfaðasti atgerfismaður, sem dæmi
eru til, og má það vera jafnsatt fyrit
því, þó að ekki hafi þar að öllu hald-
ist í hendur gæfa og gervileiki. En
það er kunnara en frá þurfi að
segja, að maðurinn mótast engu síð-
ur af samtíð sinni en hún mótast aí
honum. Fyrir því verður hann
sjaldnast einhlítur, mælikvarðinn,
sem lagður er á afbragðsmenn og
þjóðskörunga, þar eð gæta verður
alls i senn, hæfileika mannsins
sjálfs, samtíðarinnar og þroskastigs
þjóðainnar, m. a. ef miðað er við
aðrar þjóðir.
Séra Páll var gildur maður á allan
vöxt, hvatlegur og svipmikill, og
þótti jafnan fyrir öðrum mönnum,
hvar sem hann fór. Hann var
hvers manns hugljúfi, þeirra, sem
bezt þektu hann, og svo skjótur til
viðbragðs og andsvars, að varla festi
á auga né eyra, og sóttust menn
mjög eftir návist hans, enda var
hann landskunnur maður. Það er
haft eftir manni nokkrum í Skaft-
árþingi, að 3 menn hafi hann vitað
orðhepnasta: “Skarphéðin Njálsson,
Gretti Ásmundarson — og séra Pál
að Síðunni.” Menn greinir reynd-
ar á um það, hvort þar sé talað unt
séra Pál í Þingmúla eða Pál pró-
fast, föður hans. Heimilisprúðari
mann en séra Pál þykjast heima-
menn hans ekki hafa þekt. Var það
ekki um skör fram, þó að flestum
hnykti við, er þessi tilkomumikli
maður var í einni svipan horfinn
sjónum þeirra og hafði runnið til
enda sitt óvenju viðburðaríka, en
stutta æfiskeið, aðeins réttra 54 ára
gamall.
Séra Páll’var tvíkvæntur, svo sent
síðar getur, og eru börn hans af
fyrra hjónabandi Ragnheiður, gift
Jóni vegaverkstjóra ísleifssyni á
Eskifirði, og Páll kennari og bóndi
í Reyðarfirði. En af síðara hjóna-
bandi 4 synir: Jón trésmiður, Sveinn
bóndi og kaupmaður að Hábæ í
Vogum, Geir trésmíðameistari i
Reykjavík og Arnfinnur. Erú þeir
Jón og Arnfinnur báðir látnir —
druknuðu fyrir mörgum árum.
Æfisaga séra Páls verður ekki
betur sögð en gert hefir dr. Jón
þjóðskjalavörður Þorkelsson í
Sunnanfara (III, 8—febrúar 1894),
en ltann var þá útgefandi þess blaðs.
Var dr. Jón, sem kunnugt er, systur-
son séra Páls og lærði hjá honum
undir skóla, en hitt er og á allra vit-
orði, að snjallari mannlýsingar en dr.
Jóns ntuni torgætar, og fara nú hér
á eftir óbreytt minningarorð hans
um séra Pál.
“— — Séra Páll var fæddur í
Hörgsdal á Síðu 4. okt. 1836; var
móðir hans Guðr.ður dóttir Jóns
Magnússonar hins eyfirska, hrepp-
stjóra á Kirkjubæjarklaustri, og var
hún þá ráðskona hjá Páli prófasti
Pálssyni, en til faðemis er að nefna
Pétur son Jóns hospítalshaldara á
Hörgslandi. Páll ólst upp í Hörgs-
dal með móður sinni, er síðar varð
seinni kona Páls prófasts. Þegar
hann var fermdur, ættleiddi pró-
fastur hann og lét hann nefna sig
Pálsson upp frá því. Páll lærði
undir skóla að mestu hjá séra Þor-
keli Eyjólfssyni, er þá var prestur
í Asum í Skaftártungu. Hann kom
í Reykjavíkurskóla 22 júlí 1850 og
var í 1. bekk um veturinn 1850—'51,
en var sagður úr skóla 24. febr.
1852, sökunr veikinda, og lá hann í
Laugarnesl um veturinn, og var þá
mállaus. En um miðjan vetur 1853
fór hann til Kaupmannahafnar með
póstskipinu nokkuð af skyndingu og
var þá samferða Jóni Thoroddsen
og Agli bókbindara Jónssyni. 1858
útskrifaðist hann við latínuskólann
sem utanskólasveinn og fékk 1. ein-
kunn. 1861 útskrifaðist hann af
Prestaskólanum með ágætiseinkunn
og var sama ár aðstoðarprestur hjá
föður sínum. Fékk 1862 Meðal-
landsþing og 1863 Mosfell í Mos-
fellssveit, en fluttist aldrei þangað,
heldur var honum sama ár veitt
Kálfafell í Fljótshverfi, og þar var
hann þangað til 1869, að honum var
veitt Kirkjubæjarklaustur eftir lát
séra Þorvarðs Jónssonar, en'aðstoð-
armaður hans hafði hann gerst utn
vorið. Þar var hann þangað til
hann fékk Stafafell 1877, en Þing-
múla og Hallormsstað fékk hanti
1880, og þar var hann til dauðadags.
Hann andaðist með skjótum atburð-
um á afmælisdag sinn, 4. október
1890, druknaði í Grímsá á Völlum.
Séra Páll var þingmaður Vestur-
Skaftfellinga 1869—1879. — Hann
var frjálslyndur maður, og er fram-
koma hans á þingi honum til sóma.
Hann var í bezta lagi máli farinn.
1867 fékk hann styrk og fór utan
til þess að læra málleysingjakenslu.
Hann sagðist vita, hvað það væri,
að vera mállaus og rann til rif ja, að
allur þorri ntálleysingja á Islandi
fengi ekki svo ntikið sem að læra
kristindóminn. Hann kendi mál-
leysingjum upp frá því, og kendi
þeim mætavel, bæði til bókarinnar
og vandi þá við vinnu; hélt og
kennara handa þeim. Hanrt kendi
og að jafnaði ungum mönnum og
breiddi mikið út mentun í kringum
sig. Undir skóla kendi hann ýms-
um, svo sem séra Sveini Eiríkssyni
í Ásum, Kjartani prófasti Einars-
syni í Holti og þeim, sem þetta rit-
ar. Hann var góður kennari, þegar
annir hindruðu ekki, en hann átti
oftast annríkt, því að bæði var
heimilið umfangsmikið og svo þjón-
aði hann lengi, þegar vér munurn,
þretn prestaköllum í senn, Síðunni,
Skaftártungunni og Fljótshverfinu.
I lann þótti afbrigða góður kenni-
maÖur. Hann var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Guðrún Þorsfeins-
dóttir, lögregluþjóns Bjarnasonar í
Iveykjavík, en síðari kona Steinunn
Eiríksdóttir frá Illíð í Skaftár-
tungu.
Það hefir verið margt rætt um
þennan mann, og sjáifsagt ekki síð-
ur en annarsstaðar “tendrað það,
sem ver stendr,” en ekki hirðum vér
um það, heldur munum vér segja
það eitt, er vér trúum sannast, og
þektum vér hann vel um hríð, og er
vor dórnur i stuttu máli á þá leið,
að hann var einhver mesti atgerfis-
maður um flest, og ef það er gott,
að rnega ekkert auint sjá og vera
hjartagóður og hjálpsamur, þá var
hann líka að ósjálfráðu einhver
bezti maður. Gáfurnar voru miklar,
liðugur og mjög fjölhæfur, og ör-
lyndið var að sama skapi, en það er
hlutur, sem er vandfarið með. Hon-
um þótti, því miður, eins og mörg-
um, of góður sopinn, og kom það þó
aldrei fratn við embættisverk, en það
jók á örlyndi hans um alt. Hann
var í sjálfu sér búforkur, en fjár-
gæzlan var ekki að sama skapi, og
hægri höndin vissi ekki hvað hin
vinstri gerði. Hann sást ekki fyrir,
og öðrum var jafnheimilt það, er
hann átti, sem sjálfum honum.
Þeitn monnum, sem svo eru gerðir,
hættir oft við að vænta af öðrum
hins sama, og er það vorkunn. Hann
vildi gera mikið gott og gerði inargt
vel, en gerði minna vel en hann vildi.
Hann var úrræðagóður maður, og
getur það oft komið sér vel fyrir
menn, því að ekki er. víst, að alt af
sé liægt að fara yfir á því brotinu,
sem bezt fellur, heldur verði menn
að sæta því, sem .tæpara er, og dug-
ir ekki að horfa í það:
Tu ne cede malis, sed contra
audentior ito. Ausa verður, þótt á
gefi.
Maðurinn vildi gera öllum gott,
en það getur enginn, og hann var
höfðingi i lund og góðgjarn langt
yfir efni fram, og vita það fáir eins
og það er, því að ekki var hver
greiðinn auglýstur. Hann var fjör-
maður og gleðimaður og manna
skemtilegastur. — Þorvarður lækn-
ir Kjerúlf kvað um hann látinn:
Vígmóður í volki heims,
var þó jafnan glaður;
öllum veitti án auðs og seims,
afbragðs gáfumaður.”
—Vísir.
Islendingasögur á ensku
Hinn frægi enski tungumálasér-
fræðingur, E. V. Gordon, sent er
prófessor við háskólann í Man-
chester, hefir undanfarna daga dval-
ið í Kaupntannahöfn, og stendur
ferð hans þangað í sambandi við
hina miklu útgáfu íslendingasagn-
anna á ensku, sem dr. Ejnar Munks-
gaard ráðgerir að efna til.
Fréttaritari útvarpsins í Kaup-
mannahöfn hefir átt tal við próf.
Gordon og farast honum svo orð:
“Prófessor Sigurður Nordal og
eg höfum rætt við dr. Ejnar Munks-
gaard um þá hugmynd okkar, að
ráðist yrði i nýja útgáfu á Islend-
ingasögunum og Eddunum í enskri
þýðingu. Það hefir nú orðið að
samkomulagi, að Levin og Munks-
gaard gefi út þýðingu á nokkrum af
sögunum og verður útgáfan af lík-
indum aukin síðar. Aðal-útgáfu-
stjórn munu skipa próf. Gordon,
Manchester, próf. Halldór Her-
mannsson, við Cornell-háskólann, og
próf. Sigurður Nordal í Reykjavík.
Þá segir í fréttinni, að út muni
koma um 10 bindi og er ætlast til að
þau muni verða um 10 ár að koma
út. ÖH verða bindin t stóru broti,
með textaskýringum a s. frv. og
verða i þeint myndir af viðkomandi
sögustöðum á Islandi. Fyrsta bind-
ið kemur út í ársbyrjun 1937; á það
að heita "The Wineland Sagas,” eða
“Sögur Vínlands hins góða,” og
verður þýtt af próf. Halldóri Her-
mannssyni. Fjögur næstu bindi
verða: “Njálssaga,” þýdd af E. C.
Llewellyn, Cardiff, “Egilssaga,”
þýdd af próf. J. R. R. Tolkieti, Ox-
ford, “Lardæla saga” í þýðingu
! próf. R. W. Chambers, London, og
“Grettis saga,” þýdd af próf. Gor-
' don.
I viðtalinu segir próf. Gordon
ennfremur: “Áhugi fyrir bókment-
um og menningu Norðurlanda fer
hægt en stöðugt vaxandi á Englandi.
Menn leggja stund á nýju Norður-
landamálin, einkum við háskólann í
London, en á forn-norsku og forn-
íslenzku við nálega alla háskóla á
Englandi. Forn-islenzka hefir ný-
lega verið gerð að hjálpar-náms-
grein við háskólann í London, og
fyrsta árið lögðu 12 stúdentar þessa
námsgrein fyrir sig. Það sem eink-
um vanhagar um, er kennarastóll í
skandinaviskum fræðum, við ein-
hvern enskan háskóla, helst háskól-
ann í Oxford, með deild þar sem
hægt væri að leggja stund á öll
Norðurlandamálin, forn og ný, en
með forn-íslenzku og forn-norsku
sem megin grundvöll. Því miður ei
ekki um að ræða neinn sjóð, sem
verja mætti til stofnunar slikri deild,
en þó er ekki óhugsandi að hún væri
nú þegar orðin að veruleika, ef f jár-
hagskreppa undanfarinna ára hefði
ekki tafið stofnun hennar.
“Tveir enskir háskólar, háskól-
inn í Leeds og Manchester, hafa nú
ráðgert að koma á stúdentaskiftum
við Háskóla íslands, og er það upp-
haf þeirra, að tveir Islendingar hafa
þegar kontið til Englands, og all-
margir enskir stúdentar heimsótt Is-
land, aðallega í rannsóknarerind-
um.”
Próf. Gordon heimsótti Island ár-
ið 1930. Lætur hann mjög vel af
þeirri ferð, og rómar þau kynni er
hann hafi fengið af landi og þjóð.
Hann hefir í hyggju að fara til ís-
lands aftur árið 1938, og þá með
fjölskyldu sína.—Vísir 5. okt.
Flutningserfiðleikar.
I enska tímaritinu Importers
Guide fyrir október 1935 eru nokkr-
ar töflur, sent á skemtilegan hátt
sýna hinar geysilega miklu framfar-
ir verklegra visinda og hæfileika
okkar til að glíma við flutnings- og
umferðamál nú á tímum. Gengið út
frá Cheopspýramídanum, sem álitið
er að sé 7 miljón tonn að þyngd,
hefir blaðið reiknað út, að þa‘ð þurfi
næstum 238 miljónir manna til að
lyfta honum upp og snúa honum
einn hring. Ef notaðir væru burð-
arasnar, myndu 69 miljónir nægja,
en 2,4 miljón hestar, spentir fyrir
sama vagninn, myndu nægja þeim,
er vildu taka pýramídann með sér —
eða 714,000 bílar. Til þess að flytja
pýramídann sjóveg þyrfti annað
hvort 23,800 stór seglskip, eins og
þau voru á sinni blómatið, eða 1,429
stór gufu-vöruflutningaskip. 715
vöruflutninga-eimlestir mundu einn-
ig vera færar um flutninginn.—Tím,-
inn, sem þarf til að fara leiðina frá
Berlín til París, sem er 660 mílur, er
fyrir fótgangandi mann 17 dagar, á
hesti 9L2 dagur, í bil 14 klukku-
stundir, í hraðlest 12 klst. og í flug-
vél 3L2 klst.
Business and Professional Cards
PHYSICIANS and SURGEONS
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og: Kennedy Sts. Phone 21 834—Office tímar 2-3 Heimili: 214 WAVERLEY ST. Phone 403 288 Winnipeg, Manitoba DR. B. H.OLSON Phones: 35 076 906 047 Consultation by Appointment Only Heimili: 5 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba
Dr. Herbert J. Scott Dr. P. H. T. Thorlakson
306-7 BOYD BLDG. 205 Medical Arts Bldg.
Stundar augna-, eyrna-, nef- og Cor. Graham og Kennedy Sts.
kverka-sjúkdóma
Phones: 21213—21144
Viðtalstími 2-5, by appointment
Sími 80 745 Res. 114 GRENFELL BLVD.
Gleraugu útveguö Phone 62 200 •
Dr. S. J. Johannesson DR. JON A. BILDFELL 216 Medical Arts Bldg.
Viðtalstími 3-5 e. h. Viðtalstfmi frá 4-6 e. h., nema öðruvlsi sé ráðstafað.
218 SHERBURN ST. Sími 21834
Simi 30 877 Heimili 238 Arlington Street. Sfmi 72 740
BARRISTERS, SOLICITORS, ETC.
H. A. BERGMAN, K.C. islenzkur lögfrœðingur J. T. THORSON, K.C.
Skrifstofa: Room 811 McArthur íslenzkur lögfrœöingur
Building, Portage Ave.
R.O. Box 1656 ■800 GREAT WEST PERM. BLD.
PHONES 9 5 052 og 39 043 Phone 94 668
RUSINESS CARDS
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
41 FURBY STREET
Phone 36137
Símið og semjið um samtalstima
Ákjósanlegur gislistaöur
Fyrir Islendingal
Vingjarnleg áðbúð.
Sanngjarnt verð.
Comwall Hotel
MAIN & RUPERT
Sími 94 742
A.S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
. minnisvarða og legsteina.
Skiðfstofu talsími: 86 607
Heimilis talsimi: 601 562
A. C. JOHNSON
907 CONFEDERATION LIFE
BUILDING, WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyrir-
spurnum svarað samstundis.
Skrifst.s. 96 757— Heimas. 33 328
DRS. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlœknar
406 TORONTO GENERAL
TRUSTS BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 545 WINNIPEG
DR. T. GREENBERG
Dentist
Hours 10 a.m. to 9 p.m.
PHONES:
Office 36 196 Res. 51 455
STE. 4 NORMAN APTS.
814 Sargent Ave., Winnipeg
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Ot-
vega peningalán og eldsábyrgð af
öllu tægi.
PHONE 94 221
ST. REGIS HOTEL
285 SMITH ST., WINNIPEG
pægilegur og rólegur bústaöur {
miöbiki borgarinnar.
Herbergi $2.00 og þar yfir; með
baðklefa $3.00 og þar yfir.
Ágætar máltíðir 40c—60c
Free Parking for Gtiests