Lögberg - 05.11.1936, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. NÓVEMBER 1936
Ræða
flutt við útför Kristjáns N.
Júlíus að Mountain af Rögnv.
Péturssyni.
“Víst hefir upphaf og endir
Alt sem við gerum hér.”
“Hverf er haustgríma,” stendur í
fornum málum. Er þaÖ orÖa sann-
ast. Hefir til þeirra hluta brugÖið
í þetta sinn. Haustnóttin er hverful,
snöggum breytingum háð. En hún
hefir gert nú þau umskifti er meiru
varða en vér fáum gert oss í hug.
Umskifti þessi eru ekki eingöngu
þau er ávalt fylgja haustnóttum,
stytting dags og lenging nætur — og
þó eru þau það, — heldur eru þau
þetta hvorttveggja í senn, í tvöföld-
um skilningi. Það hefir lengt nótt
og stytt dag. En það hefir sérstak-
lega lengt nótt og stytt dag við burt-
fiir samferðamannsins, sem vér er-
um nú að kveðja, skáldsins K. N.
Júlíus, þó hann sjálfur teldi sig um-
komuminstan allra manna.
Einkennilegt er það, en þó ekki
einstætt, að umkomufæðin eða stað-
an í mannfélaginu segja ekki ákveð-
ið til um alla hluti; og sízt að þessu
sinni. Mætti færa óteljandi rök að
því ef þess væri þörf, því til þess
eru mörg dæmi þó vér látum þait
ótalin. Dagurinn lengdist, nóttin
styttist við komu slíkra manna sem
Bólu Hjálmaís, St. G. St., Þorst.
Erl., Sig. Br., og fleiri, sem vér
könnumst við. Og nóttin lengdist
eins og nú, og dagurinn styttist við
burtför þeirra. Með réttu mætti
spyrja: Réðu þessir menn eða ráða
slíkir menn, yfir ljósinu til að stýra
deginum og stytta nóttina?
Þessari spurningu þurfum vér þó
ekki að svara. Svarið liggur opið
fyrir þeim, sem vilja leita þess, en
minna mætti á orðin í hinni fornu
helgisögu, er samfara hinni algengu
merkingu, eiga líka sina dýpri þýð-
ingtn “Þá kom myrkur mikið yfir
alt land, — frá sjöttu til níundu
stundar.” Það dimdi í sannleika, er
hann, er aldirnar, er fram hjá hafa
liðið, hafa nefnt ljós heimsins, hvarf
burt af jörðu.
Það lengdi nóttina, það stytti dag-
inn.
Ljós heimsins sloknar ekki, svo
að eklci dimmT á vegferðinni, fram
á vegamótunum, í þjóðlifinu, í höll-
um. höfðingjanna og í hreysi smæl-
ingjans. Á þeirn timamótum endar
gangan út á landsbygðina í húmi, í
langri nótt, og enginn er undir nátt-
staðinn búinn, nema hann beri með
mér blys af því ljósi, inn að sæng-
beðinum. Og óskin og vonin helzta
verður sú, sem falin er í orðunum:
“Vertu hjá oss, því að kvölda tekur,
og á daginn líður.” Hann réð, og
ræður yfir ljósi, því ljósi, er stýrir
deginum og styttir nóttina.
Hljótum vér þá ekki líka að á-
lykta, að eins sé farið með hina
smærri bræður hans, að þeir hafi
ráðið yfir ljósi og i því efni sé hinn
burtsofnaði vinur engin undantekn-
ing. Talsmenn hinna undirokuðu og
þjáðu; talsmenn auðnuleysingjanna,
hinna smáðu og lítilmótlegu; tals-
menn minsta bróðursins, hinna sorg-
mæddu og snauðu, þeir ráða yfir
ljósi. Fegursta ljósið er það, sem
skin innan að frá, út frá hjartanu.
Þaðan kom ljósið, birtan og ylurinn,
sem hið látna skáld veitti samtið
sinni. Það ljós lagði aldrei fyrir
neinum vindi, það blakti ekki, þó
gustasamt yrði fram á athafnasviði
þjóðfélagsins, það brann jafn björt-
urn logum fyrir því og birtu þess
lagði til allra jafnt, inn í hvern krók
og kima.
Sjálfur gerði hann grein fyrir
starfi sínu á þessa leið :
“Mér leiddist hin eilífa þunglyndis
þögn,
því þá urðu kvöldin svo löng.”
Og liann lýsti upp kvöldin, stytti
nóttina og rauf “þunglyndisþögn-
ina,” með gamansamri vísu. Það
varð æfistarf hans að kveða, ekki
eingöngu kvöldin glöð heldur allar
stundir og eyða þunglyndisþögninni
í þjóðlífi voru, frá fyrstu landnáms-
tíð og fram á þenna dag. Eigi var
þó svo að kjör hans væri þau, að
lionum væri þetta léttara en öllum
mönnum öðrurn. Hann var fátæk-
ur alla æfi, hann var einstæðingur,
hánn var nænnir og viðkvæmur eins
og barn og sjálf hneigðist lund hans,
eins og þeirra sem við slik kjör eiga
að búa, að þunglyndi. Mun honum
hafa fundist á stundum að hann
naumast geta látið ljóð sín brosa.
Kemur það á stökum stöðum fram
í kvæðum hans, án þess þó að hann
fari með kvartanir, því það var hon-
um ekki lagið. Mun honum hafa
stundum fundist erfitt að kveðja sér
hljóðs og ljóðin vilja falla í þögn.
í kvæði er hann orti ekki alls fyrir
lntigu segir hann:
“Mig brast ekki viljann, en breyzkur
eg var,
—er búinn að hreyfa mig ögn.—
Eldurinn brennur sem útkulnað skar
Svo enda eg kvæðið með þögn.”
Og sjálfsagt hafa rrtörg kvæði
hans byrjað og endað með þögn, en
sem betur fer, urðu þau líka mörg
sem öðluðust glaðan búning.
Hin þýða og góðviljaða barns-
lund hans lýsir sér i öllum hans
kvæðum, þó á mismunandi hátt sé.
í öllum hans gamanvísum leynir sér,
undir gamninni, leikur og góðvild,
og i þeim hljómar léttur æskuhlát-
ur. 1 hinum, er ræða hin þyngri
rök, lýsir sér innileiki barnshugans,
sem þó er fullorðinn að skilningi.
Þar kemur fram einlægur söknuður,
hreinn og ósérplægur, trygð og
kærieikur, minningar saknaðarglað-
ar, sem tíminn fyrnir ekki. yfir.
Hann rifjar upp gamanleika með
þeim sem farnir eru og ræðir við þá
eins og þeir væri ennþá hjá honum.
Minnist eg þar sérstaklega vísunnar
er hann kvað fýrir 20 árum síðan
við hið nýorpna leiði Magnúsar heit-
ins Brynjólfssonar í Mountain graf-
reit, er kista Magnúsar var færð
þangað. Talar skáldið þar út frá
eigin hjarta við nærstaddan vin:
“Eg hefi gert það gamli vinur minn
í góðu skyni, að breyta um legstað
þinn;
ipoc
o
>OC=>OC=30C
Verzlunarmentun
*
Oumflýanleg nú á tímum!
Vaknandi viðskiftalíf krefst vaxandi vinnukrafts. Við-
skiftavenjur nútímans krefjast sérþekkingar á öllum
sviðum. Þessvegna er verzlunarmentun blátt áfram
óumflýjanleg. Bnda er nú svo komið, að verzlunar-
skólanám er talið óhjákvæmilegt skilyrði fyrir atvinnu
við skrifstofu- og verzlunarstörf.
UNGIR PILTAR og UNGAR STÚLKUR, sem ætla
sér að ganga á verzlunarskóla (Business Oollege) í
Winnipeg, ættu að spyrjast fyrir á skrifstofu Lög-
bergs; það verður þeim til drjúgra hagsmuna.
Komið inn á skrifstofuna, eða skrifið
The Columbia Press Limited
TORONTO 0g SARGENT, WINNIPEG
!>0<ZZZ>0CZZ>0CZZ>QCZZ30<ZZZ>0CZZZ>0CZ=ttCZ=>0CZ30<~~-~>0<->0<HZ=>0CrT7>0<=I>0<IZ=>0C
Eg veit þér leiddist lífið norður frá,
Um langar aldir fátt er þar að sjá.
En eins og barnið þegar sól er sezt
Þú sefur værst hjá þeim er unnir
bezt.
Or frjálsa svipnum forna gleðin
skín
Eg finn það glögt, þú brosir hlýtt til
min.”
Með þeirri ástúð mælir hann, en
svo hljóðlátlega, eins og hann vilji
ekki raska hinni djúpu ró og hin-
um væra og endurnærandi svefni,
að mannleg trygð og vinátta og góð-
vild eiga naumast fegurri orð. Inn
í orðin les maður auðveldlega þessa
hugsun, sem göfgar og vegsamar líf-
ið þrátt fyrir mörg vonbrigði þess
og leyndan sviða sem það veldur, að
vér mennirnir búum á hinu mikla
heimili Móður Jarðar og að hann,
grafreitsvörðurinn, er þjónn við
einn svefnskálann, og velur vinum
og ættingjum náttstað, í náinunda
hvern við annan. Þar er enn barnið.
en vaxið að vizku og þekkingu í
skóla lífsins, með óspiltar og djúp-
ar tilfinningar fyrir vináttu og ætt-
arrækt, sem talar hlýjum og hug-
mildum orðum.
Eg minnist þess hversu, fyrir
nokkrum árum, hann hvislaði klökt
og hljótt að mér vísu einni, er við
gengum út úr þessum sama reit frá
þvi að fela í moldu fornan vin hans
og góðan. Efni vísunnar var það,
að þar fjölgaði alt af vinum hans,
þar dveldi hann oftast, horfði lengst
af upp úr gröfinni upp í heiðan him-
ininn svo að hér, og hvergi annars-
staðar, ætti hann því orðið heirria.
Söknuður ómaði frá orðunum, en
mjúkur og hlýr eins og regndropar
sumarskúrinnar.
Gleðin var honum veitt að vöggu-
gjöf, segja menn, og þá þunglyndið
líka. Og einmitt fyrir það var
fyndni hans og gamansemi ómenguð
og hrein, að hún spratt upp úr þeim
jarðvegi. Sá, sem ekki þekkir al-
vöruþunga lífsins hann þekkir ekki
heldur hvað að réttu lagi eigi að
vera haft að leikfangi, hann greinir
ekki i sundur hið þýðingarverða og
einskisverða. Það að kunna að
greina þetta rétt og kunna að nota
hvert um sig á viðeigandi hátt, til
þess að varpa ljósi yfir viðfangs-
efni lífsins, leysir úr þrautinni að
gera beinan lífsins veg og snúa
þreytu í hvíld. Það veitir skamman
fögnuð að hæða andvörp gamal-
mennisins eða grát barnsins, þó
hvorttveggja sé af smáum rökum
runnin. Hvorttveggja er verulegt og
fylgir vaxandi og þverrandi lífs-
þrótti og eiginleikanum að finna til.
Eg hefi hvergi orðið þess var í því
sem skáldið hefir ritað, eða með
þeim kynnum, sem eg hefi af honum
haft, að hann gerði sársaukann að
hlátursefni. Hann gat það ekki,
samúð hans með liðandi og örvasa
lýð var of einlæg, of sterk til þess.
Hvað er hlægilegt við eymd eða
orkuleysi? “Alþjóð fyrir augum
verður gamals þegns gengileysi,”
orti Egill Skallagrímsson. Þetta var
skáldinu vel ljóst. Barnið, sem tár-
ast yfir sínum ofursmáu raunum
vex upp til fullkomnara sjálfstæðis
og getur léttilega yfirstigið þúsund-
faldan mótgang siðar. Gamalmenn-
ið steig einu sinni þyngra til jarðar
og þoldi andviðrin betur en nú.
Það var heimskan, sem menn-
irnir bera svo stóra umönnun fyrir,
sem var að hlátursefni hafandi,
heimskan, sem hefð og siðir halda
ríkast við, heimskan, sem þjóðfé-
lagið hefur upp til skýjanna, heimsk-
an, sem trúarbrögðin hafa of oft
haldið uppi hlífiskildi fyrir, þetta
stuf aldanna, sem lagt hefir rykhttð
sina yfir skilning og aðra hvora
hugsun mannanna, það var gegn
henni sem hann beitti fyndni sinni
og gamansemi. Það er þessi
heimska, innan allra stétta, á öllum
þeim menningarsviðum, sem eg hefi
talið upp, sem er hið rétta hláturs-
efni og sem hann kom oss til að
brosa að í stað þess að dá eða ótt-
ast. Þar í er höfuðstarf hans fólg-
ið fyrir yfirstandandi og komandi
tíð. Til þess að geta áttað sig sem
bezt á þessu verða gamanljóð hans
að vera lesin í ljósi þeirra atburða
er gerðust frá ári til árs í sögu vorri
alt frá landnámstíð. Hið annað,
sem var að hlátursefni hafandi, var
hégómaskapurinn og tildrið sem er
látið koma í stað menningar og sið-
fágunar. Þar var unt mikið yrkis-
efni að ræða, næst um því ótæmandi
námu, enda sótti hann þangað margt
og mikið efni og smíðaði úr vísur og
“kviÖ'linga” er aldrei fyrnast.
Sökum eiginleika hans, samúðar
og samlíðunar með mönnunum, vann
hann úr efni þessu á annan hátt en
flestir aðrir. Hann hallaði ekki á
meðbræðurna, ekki á nokkurn mann.
llann hafði mennina ekki að skot-
spæni, heldur hleypidómana, sem
þeir voru háðir, sem voru og eru
svo mörgu eftirsóknarverðu farar-
tálmi. Þessvegna er hann líka sér-
stæður í bókmentum vorum og sem
næst í flokki sér.
Með samúð sinni, með góðvild
sinni, með glaðværð sinni, og með
hinu.ljúfa og heillandi þunglyndi
sinu dreifði hann skuggunum. Hann
færði ljós inn á vegu samferðasveit-
arinnar, hann sneri margri amasemi
í hlátur og myrkri tómleikastund í
bjarta sumarnótt. Fyrir þetta bless-
! um vér minningu 'hans, þökkum
! verkin hans og finnum til saknaðar
j við burtför hans, þess minnug þó,
1 sem hann sjálfur varar við að : “Vist
hefir upphaf og enda, alt sem við
1 ;,ernm hér.” Vera hans á meðal vor
jók við daginn og stytti nóttina.
Vel sé þér, aldni vinur, fyrir þetta
alt. Fyrir mína hönd, sem gamals
vinar, fyrir hönd Þjóðræknisfélags
: íslendinga í Vesturheimi og fyrir
hönd sveitunga þinna, klúbbsins
Helga Magra, færi eg þér hjartans
kveðju og þökk. Frá samverustund-
unum með þér, geymum vér öll glað-
ar og ljúfar minningar. Þær verða
oss til gleði og fagnaðar hvenær sem
vér hugsum til þeirra, fram að lok-
um hinna hraðfleygu æfistunda.
Þær lengja daginn, rjúfa “þung-
lyndisþögn” og stytta nóttina. —
Kæru vinir, svo eg víki aftur
að orðum þeim, sem eg hóf máls
með, — “Hverf er haustgríma.” Já,
en haustnótt mannsæfinnar er þó
hvað helzt hverful. Fyrir rúmu ári
síðan er vér sátum með honum
fagnaðarmót hefði oss sízt til hug-
ar komið að svo skjótt kæmi að, “hin
svala nótt, er svefn í skauti ber.”
I Oss fanst enn svo miklu leyfa af
heilsu hans og kröftum. Eða var það
I hitt að oss fanst ekki dauðinn eiga
samleið með honum ? En hvað um
það, vér erum aldrei viðbúin um-
skiftunum, hinnar hverfulu haust-
grímu. Vér sjáum að vísu að degi
hallar. Vér spyrjum : “Næturvörð-
hann að hrygðardegi. — Það myndi
vera fjarri upplagi hans, en hann
þakkar og gleðst yfir hverri hlýrri
hugsun og einlægri kveðju er vér
látum fylgja honum yfir á eilífðar-
landið. — Blessum svo burtför hans
og þökkum guði og föður fyrir það,
að hann gaf hann vorri fámennu
þjóð einmitt á þeim tíma, sem hann
var á meðal vor.
Guð blessi þig, gamli vinur, hann
láti sína ásjónu lýsa yfir þig og sé
þér náðugur. Hans er ríRið, máttur-
inn og dýrðin að eilífu.
ur, hvað liður nóttunni?” En svo
þegar oss er svarað: “Nóttin er
komin, þá enginn getur unnið,”
drúpir hugur vor, og vér lútum
höfðum. Þetta kemur oss svo óvænt
að oss stanzar við og vér spyrjum á
ný: “Hví húmar svo skjótt, svo alt
í einu?”
Vér söknum vina vorra, hörmum
að horfa þeim á bak en vitum þó, að
hjá því verður ekki komist. Eg er
þess viss að svo muni ávalt ganga til
að vér söknum góðra vina. Og eg
fyrir mitt leyti þakka það, því það
gerir heiminn hlýrri, samúðarfyllri,
en ef á þessu ætti að verða breyting.
Látum oss bera fölskvalausa trygð
til vina, þó það eigi að kosta oss
það, að vér söknum og^ syrgjum
þegar degi lýkur og þeir eru heimtir
á burt.------
Eg veit að skáldið óskar ekki eft-
ir að vér gerum kveðjustundina við
Kornræktin í Reykholti
Nokkrir áhugamenn i Reykholts-
dal í Borgarfirði stofnuðu fyrir
þremur árum félag með sér til að
gera tilraunir með kornrækt. Félag
þetta nefnist “Kornræktin í Reyk-
holti” og hefir haft með höndum
all-umfangsmikla starfseini.
Hefir Nýja dagblaðið átt tal við
Þóri Steinþórsson, bónda í Reyk-
holti um framkvæmdir félagsins, en
hann skipar stjórn þess ásamt Jóni
Hannessyni, bónda í Deildartungu
og Þorgils Guðmundssyni kennara í
Reykholti.
—Félagið tók á leigu um 14 hekt-
ara lands í Reykholti og var sumarið
1934 byrjað á framkvæmdum, m. a.
bygð kornhlaða og gerðar tilraunir
á landinu.
I fyrravor var Andrés Kjerulf
frá Hafursá á Fljótsdalshéraði, en
áður starfandi á tilraunastöðinni á
Sámsstöðum, fenginn til að standa
fyrir kornræktinni. Var í fyrra-
sumar sáð byggi og höfrum í 10
hektara lands og var uppskeran
rúmlega 200 tunnur. Seldum við
hverja tunnu á 18—22 kr. til hænsna
og hestafóðurs og er markaður næg-
ur í héraðinu. Útsæði seldum við
út um land á kr. 30 tunnuna á skips-
fjöl í Borgarnesi.
—Hvernig er uppskeran í haust?
—Hún verður sennilega ámóta og
í fyrra. Sáð var í ámóta stórt
svæði, höfrum i um 2 hektara, en
byggi í 8 hektara. Var spretta nokk-
uð misjöfn, ágæt þar sem þurt var
í vor, en lakari þar sem jörð var
blautari. Er akurinn allur full-
þroska, nema þar sem síðast var sáð
höfrum, en von er um að þeir verði
lika fullþroska.
Sáð var 3 tegundum af byggi,
mest af Donnes-byggi, sem gefur
mikla uppskeru, Solen-bygg þrosk-
ast norðar, er öruggara, en gefur
eigi svo mikla uppskeru. Guld-bygg
þarf lengri þroskunartíma, er tví-
raða, en hefir ýmsa kosti fram yfir
hinar tegundirnar, er m. a. síður
hætt við foki, en í ofviðrinu í síð-
asta mánuði urðu t. d. töluverðir
skaðar á ökrunum í Reykholti végna
þess, að bygg fauk úr öxum. — Auk
kornræktarinnar voru ' kartöflur
ræktaðar í einum hektara lands og
er uppskera góð í nokkrum hluta
landsins, þar sem áður var ræktað
en nokkru lakari í nýræktinni.
—Hve margir starfa að ræktun-
inni ?
—I vor unnu að henni 4 menn i
þriggja vikna tíma í sambandi við
verklegt námskeið í kornrækt, en
sennilega hefðu 3 menn nægt. Ak-
urinn þarf lítillar nmhirðu við yfir
sumartímann, en í haust starfa 6
menn að upskerunni. Er henni enn
eigi lokið.
—Hvaða mannvirki hafa verið
gerð í sambandi við kornræktina?
—Bygð kornhlaða 10x14 111 • Er
loft yfir henni hálfri auk hanabjálka
lofts. Þreskivél er höf ð þar. Etin-
fremur hafa verið bygð tvö bú-
peningshús. Voru þar fóðraðir s.l.
vetur 6 hestar félagsins og auk þess
teknir 8 kálfar og 80 kindur til fóð-
urs. Er fúðrað á hálmi þeim er til
fellur.
Að lokum getur Þórir þess, að fé-
lagið hafi í hyggju að fá myllu til
að mala kornið til kúafóðurs, en
heilt er það mest notað til að fóðra
hesta og hænsni.—N. dagbl-. 3. okt.
“BALDURSBRÁ”
Eftirfylgjandi menn og konur
hafa góðfúslega lofast til að veita
móttöku áskriftargjöldum fyrir
Baldursbrá í hinum ýmsu bygðum
íslendinga. 1 þeiin bygðum sem eng-
ir eru nafngreindir væri óskandi að
| einhver gæfi sig fram að taka á móti
gjöldum og koma þeim til ráðs-
mannsins, B. E. Johnson, 1016 Do-
minion St., Winnipeg. Gjaldið er
| 50 cents fyrir árið, sent póstfrítt, og
’ verður að borgast fyrirfram. Þeir
tveir árgangar, sem út eru konmir,
fást enn keyptir og verða sendir
póstfrítt fyrir 50 cents hver, til
: þeirra sem óska. Útgáfunefndin
1 þakkar þessu fólki innilega fyrir
samvinnu og hlýhug þess, og öllum
þeim, sem kynnu að finna hvöt hjá
sér að greiða veg fyrir þessu þarfa
fyrirtæki.
Sigurður Indriðason, Selkirk, Man.
Rév. Carl J. Olson, Selkirk, Man.
Páll Guðmundsson, Leslie, Sask.
Jóhannes Einarsson, Calder, Sask.
Jóhann K. Johnson, Hecla, Man.
Rev. E. H. Fáfnis, Glenboro, Man.
Jón Jóhannsson, Wynyard, Sask.
Séra Jak. Jónsson, Wynyard, Sask.
Jón Gíslason, Bredenbury, Sask.
John Arnórsson, Piney, Man.
Rev. G. Árnason, Lundar, Man.
Miss Kristjana Fjeldsted, Lundar
Rev. S. Ólafsson, Árborg, Man.
Rev. B. Bjarnason, Gimli, Man.
Egill Egilsson, Gimli, Man.
Mrs. T. J. Gíslason, Brown, Man.
Mrs. Aldís Peterson, Víðir, Man.
Mrs. S. O. Sveinson, Keewatin, Ont.
: Mrs. Margaret Benedictson, 1920—
8th St., Anacortis, Wash.
, Mrs. Ingibjörg Sverrisson, Bantry,
N. Dak.
j Stefán Einarsson, Upham, N.D.
Dr. R. Beck, University of North
Dakota, Grand Forks
| Gam. Thorleifsson, Garðar, N. D.
| Th. Thorfinnsson, Mountain, N. D.
Mrs. O. Anderson, Baldur, Man.
Mrs. J. H. Guðmundsson, Elfros,
Sask.
Rev. G. Guttormsson, Minneota,
Minn.
Mrs. E. B. Johnson, Oak Point,
Man.
Árni Björnson, Reykjavík, Man.
Aug. Johnson, Winnipegosis, Man.
Marino Briem, Riverton, Man.
Mrs. Jakobína Johnson, 820—25th
Ave. N.W., Seattle, Wash.
Mrs. T. Böðvarsson, Geysir, Man.
Mrs. Lilja Bjarnason, Langruth,
Man.
Mrs. P. Einarsson, 3314 N. Kilaise,
Irving Park Station, Chicago
Páll ísfeld, Winnipeg Beach, Man.
— llllllllIllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!lllllllllllllllll!lll!llllll!l!ll!llll!!ll!lllllll!!l!lllllíil!!llllllllllllllllllllllll!lll!llll!llllllllll!IIII!!lllll!!'!lí''l!lll!lil!!llll!llin!lllll!!!!IIIIIIIIIII!!IIIIIIIU!l

I THOSE WHOM WE SERVE I
IN THE FIELD OF COMMERCIAL PRINTING
AND PUBLISHING BECOME LASTING FRIENDS
BECA USE—
OVER THIRTY YEARS EXPERIENCE IN ENGRAV-
ING, PRINTING AND PUBLISHING IS PART OF
THE SERVICE WE SELL WITH EVERY ORDER
WE DELIVER.
COLUMBIA PRESS LIMITED
695 SARGENT AVENUE
WINNIPEG
PHONE 86 327
IHUIII!!I!IIIIIIII -