Lögberg - 10.12.1936, Blaðsíða 6
6
LÖOBERG, FIMTUDAGINN 10. DESEMBER 1936
Þræll Arabahöfðingjans
Skáldsaga, eftir Albert M. Treynor.
Nú var búið að leggja á úlfaldana og
klyíja þá, og þeim síðan skipað á fætur.
Caverly heyrði skipanir þessar og gat af þeim
ráðið í það, sem sann ekki sá. Alt í einu
heyrði hann úlfaldana fara að hreyfa sig úr
stað, og skildi hann' af traðkinu, að nú voru
þeir að skipa sér í sína venjulegu lestar-röð.
Svo lögðu þeir af stað. Hjarta hans sló
óþarflega hratt og sterkt. Þeir héldu á stað—
raddirnar íjarlægðust og deyfðust, hófatakið
dofnaði — þeir héldu á brott!
Hljóðið f jarlægðist og varð daufara með
hverri sekúndu, sem leið. Caverly lá kyr og
hreyfingarlaus og fann gieinilega, að titring-
urinn í jörðinni smá minkaði stöðugt. Hann
hlustaði gaumgæfilega, unz úlfaldalestar-
hljóðið heyrðist aðeinss sem f jarlægur og
hverfandi niður. Og loksins breiddist auðn-
arkyrðin og algerð þögn aftur yfir alt um-
hverfið. — Eyðimerkurþögnin grúfði aftur
vfir alt umhverfið. — Eyðimerkurþögnin
grúði aftur yfir sandhæðunum.
Hann beið lengi, lengi eftir að hann þótt-
ist viss um að þeir væru allir á brott. En
loksins var þolinmæði hans á enda. Hann
lyfti höfðinu og tók léreftið frá andlitinu.
Kyrðin og tunglsljósið heilsuðu honum.
Hin ægilega kvrð, sem öllu gat leynt.
Hann settist upp og hristi af sér sandinn
og skreiddist svo á fætur. Fætur hans voru
kaldir og dofnir upp að knjám, og hann fann
engann lífsvott í þeim, þó hann stigi í þá
og stappaði þeim niður. Ekkert líf var að
sjá, eins langt og augað eygði á hinu óskemti-
lega leiksviði milli sandhæðanna.
“Bó!” sagði hann og laut niður. Hann
gróf í sandinn og fann hendi hennar og hand-
legg. Svo sópaði hann sandinum burtu og
lyfti ungu stúlkunni upp úr gryfjunni.
Það var víst bezt að sjá ekki hin blóðugu
spor, sem Tagar hafði látið eftir sig. Hún
ætti að minsta kosti ekki að sjá þau.
Hann reisti hana á fætur, og áðúr en
hálfblinduð augu hennar höfðu getað greint
nokkuð umhverfis sig, hafði hann snúið henni
við, svo hún sneri andlitinu að hæztu sand-
öldunni. Hann tók utan um hana og studdi
hana upp sandölduna og dálítið ofan eftir
hinum megin. Þar hneig hún niður á sandinn
og horfði hálfringluð út yfir sofandi eyði-
mörkina.
Caverly horfði hvössum augum út að
sjóndeildarliring. Hin breiða slóð eftir úlf-
aldahófana lá eins og dökk braut í bugðum út
yfir sandöldurnar, en ræningjahópurinn var
horfinn með herfang sitt út yfir yztu öld-
urnar. Hvergi var líf né hreyfingu að sjá,
eins langt og augað eygði.
“Eg geng sem allra snöggvast ofan að
tjaldstæðinu aftur,” sagði hann. “ Verið þér
kyr hér á meðan. Og látið mig undir eins
vita, ef þér skylduð verða einhvers vör. E‘g
kem aftur, eins fljótt og eg get. ”
Unga stúlkan andaði nú aftur rólega og
jafnt. “Carl Lontzen?” sagði hún. Það
voru fyrstu orðin, sem hún sagði, eftir þján-
ingarvistina í sandgröfinni.
“Hann skildi yður eftir, góða mín!”
Á augabragði komu harðir og gremju-
legir drættir um munn hennar, og hún beit
fast saman tönnunum. ‘ ‘ Gerið svo vel að láta
vera að kalla mig góÖa mín,” svaraði hún.
Hún starði í suðvestur og sagði svo við sjálfa
sig, án þess að taka nokkurt tillit til Caverly:
“Hann hlýtur að hafa fallið, eða hann befir
verið handtekinn. ”
“ Yður skjátlast. Hann komst undan. Og
á þessu augnabliki ríður hann einhversstaðar
úti á eyðimörkinni og lemur úlfaldann sinn
áfram, eins og hann frekast getur. Hefði
hann verið drepinn eða handtekinn, þá værum
við ekki hérna. Eg þér hugsið yður dálítið
um, munuð þér eflaust komast að sömu nið-
urstöðu?”
Caverly hélt nú af stað ofan í dældina,
þar sem tjöld Lontzens höfðu staðið. Það
var eins og hann hikaði við að vitja aftur j
þessa sundurtroðna blóðvallar. Hann kom
aftur að liðugum stundarf jórðungi liðnum og
bar þá í fangi sér fatahrúgu, sem blikaði í
skrautlegum litum í tunglsljósinu og skrjáf-
aði eins og silki.
Hann fleygði -fötunufn frá sér niður í
sandinn og stóð nú eins og varðmaður hæzt á
sandöldunni og virti gaumgæfilega fyrir sér
yztu sjónarröndina. Fyrir handan svart-
bláan skugga fjærstu sandhæðanna sá hann
ofurlítinn gulbleikan bjarma.
“Þarna koma þeir,” sagði hann. “Nú
eru þeir að tjalda. Ofan á þetta frækilega
dagsverk sitt býst eg ekki við, að þeir fari
langt fyrst'um sinn.”
“Hvað voruð þér að gera þarna neðra!”
spurði hún fremur kuldalega.
Það leit út fyrir að Caverly hefði ekki
heyrt spurningu hennar.
“Nii þyrpast þeir utan um bálið og hæla
sér af afreksverkum sínum. Svo éta þeir og
drekka, eins og ekkert hafi í skorist. — Allah
sverti á þeim smettin! ’ ’
“Þetta eru föt Sídí Sassí!” §agði hún.
“Friður sé með honum!” mælti Caverly.
Hann settist niður við hliðina á ungu
stúlkunni, horfði stundarkom á hana í djúp-
um hugsunum, en leit svo» upp í himindjúpið
stjörnum stráða, sem hvelfdist yf'ir þeim á
alia vegu.
‘ ‘ Langt í burtu í þessa átt liggur Rauða-
hafið og Mekka — það era á að giska f jögur
hundruð mílur þangað. ” Rödd hans var vin-
gjamleg, en alveg eins og væri hann að tala
við einhvern ungan kæruleysingja, en þó
nægilega skynsaman til þess að skilja, hvað
um væri að ræða. Hann leit ekki á ungu
stúlkuna, en horfði framvegis á stjörnurnar.
“Hér um bil í hánorður liggja Kúfara-
landeyjarnar,” mælti hann íhyglilega. “Þar
halda til lang-verstu ofstækisþorparar Mú-
hameðstrúarmanna, sem til era á þessari
jörðu. Þar eru hvítir menn ekki velkomnir.
Við myndum líka vera löngu dauð úr hung-ri
og þorsta, áður en við næðum svo langt. Það
er ora leið. ’ ’
“1 suðri,” mælti hann, “sjáið þér Cano-
pus — hina bláu stjörnu Múhameðs ? Ef þér
hélduð í þá átt og gengjuð í hundrað daga,
gætuð þér fengið munnfylli yðar af vatni í E1
Fasher. Á vinstri hönd liggur líjnd Túareg-
anna, og til hægri Ríbíanna, sem eru ennþá
verri. ”
Hann spyrnti af sér skóm Lontzens og
stakk fótunum ofan í sandinn. “Þér skiljið
víst þetta?”
“Þér hafði ekki sagt neitt um, hvað sé
í vestri,” sagði hún lágt og auðmjúklega.
‘ ‘ Þar eru Tíbestí-f jöllin. Eg veit þar um
uppsprettulind eina. Þangað eru sjö dag-
leiðir héðan, þ. e. a. s., ef við værum ríðandi
eins og Túaregarnir, og gætum matast á hest-
baki. En við höfum ekki einn einasta úlfalda,
og hvorki vatnsdropa né eina einustu döðlu til
matar. ”
“Hún sneri sér að honum í sárustu ör-
væntingu. “Hvað eigum við þá að gera?”
“Tagar og menn hans halda heim til
Gazim á morgun. Það eru þrjár dagleiðir
héðan. Annað hvort förum við með Tagar til
Gazim eða------”
Hann þagnaði í miðju kafi. Það var ó-
þarft að ljúka setningunni.
“Já — en — ” Unga stúlkan horfði
dauðskelkuð á hann. “Það væri — það væri
miklu verra!”
“Heyrið þér nú, Bó. Sonur Tagars,
Sassí, var smádrengur, þegar hann 'fór að
heiman. Enginn í Gazim myndi þekkja hann
aftur, þegar hann kæmi sem fullorðinn mað-
ur. Hann hafði á sér rúbín-hring með álétr-
un, og líka ýmsa verndargripi og þess háttar
dót. — Það var með þessum gripum, sem
hann átti að gefa sig til kynna. Eg hefi þetta
alt saman hérna í vasanum, og eg hefi fötin
hans.”
Unga stúlkan var alt of hissa til þess að
geta komið upp einu orði. Hún glápti aðeins
á Caverly og vissi sýnilega ekki, hvaðan á sig
stóð veðrið.
“Eg, fyrverandi þræll, sem kann tungu
þeirra, sný nú aftur á þeirra fund, skrýddur
silkiskrúða höfðingjasonarins. Maður með
mit^isskýlu eina og maður í skrautlegum
höfðingjaskrúða eru ólíkir menn. Bf til vili
þekkja þeir mig aftur, og ef til vill ekki. Við
neyðumst til að eiga það á hættu. Annað
hvort fer eg til Gazim sem prins, eða við er-
um dauðadæmd.”
“Já, en hvað á þá að verða af mér?”
spurði hún.
“Það var úlfaldadrengur af lágum stétt-
um með í lestinni. Fötin hans voru of léleg
til þess að þorpararnir kærðu sig um þau. Eg
tók þau með mér. Þér neyðist til að færa
yður í Garrong og vefjarhött og vera dreng-
ur. Þér eruð þræll höfðingjasonárins Sídí'
Sassí Kreddache.”
VI.
Ungi þrællinn Bó.
Ungu stúlkunni varð illa hverft við og
það sljákkaði sem allra snöggvast í benni.
Yfirlætisbragurinn hvarf af henni og það var
auðséð, að uppástunga Caverly hafði alger-
lega gert hana ruglaða. Hún sat í sandinum
með annan fótinn kreptan innundir sig og
starði út á eyðimörkina hrygg í bragði. Alt
til þessa hafði lífið verið svo ánægjulegt og
þægilegt, en nú virtist það alt í einu snúa
ranghverfunni út. Hún sat alveg mállaus,
ráðþrota, hrygg og þverúðug.
“Þegar eg segi, að þér eigið að vera
þræll,” mælti Caverly á ný, “þá þýðir það
raunverulega þræll. Það er enginn kátbros-
legur grímu-dansleikur, sem eg er að tilkynna
vður, heldur fylsta alvara.”
“Eg geri það ekki,” mælti hún.
“Þér og eg eigum nú fyrir höndum, að
dansa á nálaroddi yfir hyldýpisgjá, ” mælti
hann, án þess að gefa nokkurn gaum að mót-
mælum hennar. “Það verður algerlega að
girða fyrir að okkur geti orðið tötaskortur.
Ef við misstígum okkur minstu vitund, er úti
um okkur. Þessir Zo&íav era tortryggnir að
eðlisifari og skarpskygnir eins og hræfuglar.
Þeir sjá alt, sem fyrir augun ber. Og í þeirra
augum er þræll þræll og ekkert annað.”
“Aldrei!” sagði hún. “Eg geri þetta
ekki! ’ ’
“ Aldrei hefir til verið nokkur Arabi með
yðar háralit og yfirbragði. Eg er ekki að
slá yður gullhamra, en eg er aðeins að gera
yður skiljanlegt, að þér getið ekki gefið yður
út fyrir Araba — jafnvel þó þér kynnuð
tung-umál þeirra, sem þér auðvitað kunnið nú
ekki. Og enginn hvítur maður fær að stíga
fæti inn fyrir Gazim, nema hann sé þræll ein-
hvers Araba.”
‘ ‘ Hvítur maður getur aldrei lært arabisku
svo til fullnustu, að hann geti leikið á inn-
lendan mann, ’.’ mælti hann. ‘ ‘ En það verður
nú að hætta á það. Erlendi hreimurinn í máli
Sídí Sassí mundi efalaust hafa hljómað und-
arlega í eyrum landa hans, eftir að hann hafði
verið svo mörg ár f jarverandi. Eg held nærri
því, að eg geti leikið sannari Bedúína en
hann.”
■ *
“Þér getið auðvitað gert eins og yður
sýnist.” mælti Bó Treves. “En eg fyrir
minn part vil miklu heldur, að Tagar drepi
mig. Og þá er öllu lokið. ’ ’
‘ ‘ Því miður myndi hann ekki drepa yður.
Og þér eruð eiginlega ekki líkleg til að gera
það sjálf heldur.”
Þögn hennar var eins konar samþykki á
þessu sviði.
‘ ‘ Það era því engin önnur úrræði, ” mælti
liann ákveðið.
“Hvað sem öllu líður,” mælti hún, “þá
vil eg heldur vera það sem eg er. Eg vil
hvorki né get leikið þennan skrípaleik, sem
þér stingið upp á. Eg á ekki að vera þræll
nokkurs manns.”
“Á þrælamarkaði Túareganna er borgað
lðilega helmingi hærra verð fyrir ungar am-
báttir en unga þræla,” mælti Caverly rólega.
Stúlkurnar hafa nefnilega sérstakt verð-
mæti. ”
Hann horfði fast og einbeittlega. í augu
henni og slept þeim ekki. “Því verðmætari
sem hluturinn er, því betrþer hann fyrir eig-
andann — en það er ekki æfinlega hið bezta
fýrir hlutinn sjálfan.”
Nú fölnaði hún alt í einu í fyrsta sinn.
Hún greip andann á lofti, og djúpur roði
breiddist frá hálsinum upp yfir alt andlit
hennar.
Caverly res á fætur og tók nú að skilja
sundur fatahrúguna, sem hann hafði komið
með neðan úr dældinni. Hann rétti benni tvö
—þrjú léreftsplögg, er einhverntíma höfðu
verið hvít, en nú var ekki sérlega mikið sýni-
legt af þeim lit. “Þarna er búningur yðar.
Þér getið ekki komið inn í tjaldborg Tagars
með svo mikið sem eina tætlu af yðar eigin
búningi á yður. Þér verðið að fara úr öllum
vðar spjörum og í þetta hérna.”
Hún var enn þá blóðrjóð í framan. “Mér
dettur það ekki í hug!” mælti hún og stóð
upp úr sandinum.
“En í hamingjubænum!” greip hann
liastarlega fram í. “Þið menningarfólk erað
alveg óþolandi með alla ykkar fordóma og í-
mynduðu feimni. Haldið þér ekki, að eg hafi
annað að gera en að glápa á yður, eða brjóta
heilann um það minstu vitund, þó mér kynni
að verða litið á yður? Það er líf yðar, sem
hér er um að ræða, og það sem er meira um
vert, en Guð hjálpi mér, ef þér eruð ekki of
feimin til að hafa fataskifti!”
‘ ‘ Eg var bara að hugsa um drenginn, sem
var í tuskunum þeim ama,” svaraði húp með
ákefð. Það var andstyggilegur náungi, skit-
inn og leiðinlegur. Hann minti helst á rottu.
Mig langaði bara ekki til að smeygja mér í
hans föt — annað var alls ekki um að ræða.
Hún beygði sig snögt og ákveðið og reif
aðra fótvefjuna af sér. “Þér þurfið ekki að
hæðast að mér. Það er ekki eg, sem er hlægi-
leg. Það eruð þér sjálfur. Eg er alls ekki
vansköpuð, ef það er það, sem þér hafið í-
myndað yður. Mér er svei mér alveg sama,
liver það er sem sér mig.” — Hún reif af sér
blússuna. “Réttið mér þá fatatuskurnar. ”
Það hefði enginn getað séð á svip Cav-
erlys, að hann þættist nú hafa borið sigur úr
býtum. Hann fl|?ygði til hennar tuskipi
Arabadrengsins, sneri svo baki við henni og
fór að tína saman fataplöggin, sem heyrðu til
viðhafnarbúningi Sídí Sassí.
Fyrst fór hann í hinar sallafínu hvítu
buxur, sem pokuðust um hnén og voru festar
niðri á leggnum, því næst stígvélin, sem
skálmunum var stungið niður í. Þau voru úr
mjúku grábrúnu skinni með silfurþráðar-
saumi. Svo fór hann í hárauðu treyjuna og
því næst hinn skrautlega jelabia, svarta silki-
kápu með djúpum fellingum og fóðraða með
silfurgljáandi efrii.
“Jæja, hvernig gengur það?” spurði
hann án þess að snúa höfðinu og líta í áttina
til stúlkunnar.
Hún svaraði ekki, en hann heyrði hreyf-
ingar hennar. Hún var augljóslega að strita
við að koma fataleppunum sem haganlegast
fyrir á sér.
Caverly lauk við að klæða sig. Hár hans
var bæði sítt og úfið og vanhirt á allan hátt,
en hann gat skýlt því undir húfunni, sem féll
fast að höfðinu. Bedúínar kalla húfur þessar
ma-araka, og má draga þær alveg ofan fyrir
eyru eins og kvenliatta þá, sem Norðurálfu-
konur bera á seinni árum. Utan um húfuna
batt hann svo rauða höfuðdúknum og batt
síðan mittisreflinum utan um sig. Hann var
hárauður á lit eins og liöfuðdúkurinn og svo
langur, að liægt var að þrívefja honum utan
um sig, og síðan voru kögurendarnir hnýttir
á vinstri mjöðminni.
Nú var aðeins eftir að binda utan um sig
stutta bogsverðinu í flauelsslíðranum og láta
það vera vinstra megin en hægra megin átti
að stinga eins konar daggarði, flissa, niður
með mittisreflinum.
Hann snéri sér á hæl dróg bogsverðið úr
skeiðum og brá því, svo hvein við í loftinu.
Augu lians leiftruðu ískyggilega, og í fyrsta
sinn heyrði stúlkan hann lilæja liátt. “Eg er
alls ekki svo lélegur skilmingamaður, stúlka
mín, ” sagði hann í ákveðnum róm.
Bó Treves glápti á hann, blikandi augum,
steinhissa og forviða. Það voru sannarlega
merkileg hamskifti, sem hún hér var sjónar-
vottur að, á fáeinum mínútum var þessi nakti,
skinhoraði náungi úr þrælastíunni orðinn að
glæsilegasta fyrirbrigði — að höfðingja í
höfðingjaskrúða — að hreinum og óblönduð-
um Bedúína.
Hún stóð glápandi með opinn munninn;
en alt í einu lokaði hún honum og beit á vör-
ina. Reiðbuxur liennar, blússa og silkinærföt
lágu í lirúgu fyrir fótum bennar. Hún leit
ofan yfir fataleppana sína, sem hún hafði
reynt að láta hylja sem mest af líkama sínum.
Það var eins konar ermalaus kyrtill eða
skyrta, er náði ofan undir kné. En hún vissi
augljóslega ekki, hvað hún átti að gera við
langa léreftsrenninginn, sem fylgdi búningn-
um.
“Nei!” Caverly tók af henni rennings-
rytjuna. “Undir hendina og upp yfir öxl-
ina!” Hann þrívafði renningnum í sauð-
band. ‘ ‘ Svona og svona! Takið nú vel eftir,
hvernig á að gera þetta. ” Hann batt endana
saman í slaufu, fljótfærnislega, en þó fast.
Svo steig hann eitt skref aftur á bak og leit
á hana rannsóknaraugum og gat varla varist
hlátri.
Hún var sannarlega meira en lítið skringi-
leg á að líta. Ofurlítil öskubuska, indæl og
hrífandi í skitnu fatagörmunum sínum. Fæt-
ur hennar og leggir voru berir, og handlegg-
urinn var ber alveg upp að mjúkri og fagurri
öxlinni. Hún bar höfuðið hátt og djarfmann-
lega, kvenleg og fögur.
Það var sannarlega synd að fela fallega
hárið hennar, sem glóði í tunglsljósinu; en
Caverly mátti ekki vera að neinni viðkvæmni.
Hann tók handfylli sína af hárinu, batt það
saman í skúf og faldi það undir slitnum túr-
ban (vefjarhetti), sem hann steypti á höfuð
henni.
“Nú líkist þér helzt hvítum smástrák,
sem hæfir mest til að hlaupa í vindi,” mælti
hann og virti liana fyrir sér gaumgæfilega.
“En þér eruð samt alt of hrein.”
llann tók annan enda léreftsrenningsins,
sem auðsjáanlega hafði atast af viðarkolun-
um í tjaldbálunum. Það komu drættir í and-
lit ungu stúlkunnar, en liún mælti þó ekki orð,
meðan hann var að sverta andlit hennar,
handleggi og fögra hendur . Síðan steig hann
eitt skref aítur á bak og virti liana rækilega
fyrir sér.
I “Nú eruð þér sæmilega útlítandi,” mælti
hann. “Þrælsnáði! Eg vona, að þér þurfið
aldrei að finna til þrælasvipunnar.”
Hún leit hægt niður. “Það lítur út fyrir,
að þér skemtið yður ágætlega yfir þessu öllu
saman,” sagði hún.
‘ ‘ Eg er að reyna það, ” mælti hann. ‘ ‘ Eg
hefi nú mánuðum saman verið að leita að ein-
liverju til að skemta mér við. Þér getið reynt
til að nota ilskóna þá þarna, en eg býst við
að þér getið ekki hamið þá á fótunum.”
“Eg vil beldur vera án þeirra,” mælti
hún.
“En þér verðið blóðrisa á fótunum, áður
en þér eruð búnar að herða þá nægilega. ’ ’
“Jæja, þá það,” sagði hún kæruleysis-
lega.
Caverly hafði tekið með sér silfursaum-
aðan handpoka Sídí Sassí. Hann opnaði hann
og fann þar á meðal ýmra verndargripa og
annara kennitákna, heilmargt smámuna, svo
sem ilmvatnsflösku, litla gylta rakvél, nagla-
skæri, hársmyrsl, gimsteinum prýdd hylki
undir /eldspýtur og vindlinga, skrautlegt úr
og ofurlítinn áttavita í lýsigullsumgerð.
Hann rétti Bó Treves vindlingahylkið.
“Viljið þér fá yður eina?”
“Nei. ”
“ Hvers vegna ekki?”
I