Lögberg - 17.12.1936, Side 1

PHONE 86 311
Seven Lines
Ro'1'
iot
d
V
c«t-
sl>
^'cVS^0"
"vA For
Service
and Satisfaction
PHONE 86 311
Seven Lines
\V

d
fe***
"'Vv.'vS

Cot-
For
Better
Dry Cleaning
and Laundry
49. ÁRGANGUR || WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 17. DESEMBER, 1936 NÚMER 51
1 FRIÐUR A JÖRÐU OG VELÞÓKNAN YFIR MÖNNUNUM! |
Norrænn dagur
Kvæði þetta birtist á íslenzku, og í norskri þýð-
ingu eftir Kristm. Guðmundsson, í norska blað-
inu “ Aftenposten” á norræna daginn.
1 f jarska blika jöklarnir í fannahvítum logum
og fjöllin spegla tindana i sUfurbláum vogum.
Ungir vinir vaka
og viltir fuglar kvaka.
1 blœnum syngja bjarkirnar
svo björgin undir taka.
í f jarska blika jöklarnir og frá þeim kemur svalinn,
sem faðmar að sér bygðina, streymir niður dalinn.
Þegar harnti fer að halla
er húmið gott við alla.
1 bœjunum er björg og skjól
að baki hárra fjalla.
Og loksins sveipar veturinn landið hvítum feldi
og leikur sér á nóttunni að köldum stjörnueldi.
Þá leggur ystu ósa
og ár og lækir frjósa,
og loftið skin og iðar alt
af eldi norðurljósa.
Við himin gnæfa jöklarnir og holskeflurnar rísa,
en harka þeirra mildast af bænum góðra dísa.
Þvi eftir is og snjóa
fara akrarnir að gróa,
og æskan leikwr ör og frjáls
um iðjagræna skóga.
Veit nokkur annað fegra en næturnar á vorin
er náttúran er vóknuð, frjáls og endurborin,
og svanir yfir sundum
og sól i grænum lundum.
Þá hefir nóttin fangið fult
af fögrum óskastundum.
1 fjarska blika jöklarnir og fritt er upp til dala,
og frjálsborinn er sonurinn, sem norðrið hét að ala.
Hann elskar allar þjóðir
er allra manna bróðir,
en höfði sínu hallar
að hjarta þinu, móðirr
* # #
Við heiðan himin
háturnar gnæfa,
fjöll fagurblá,
fannhvítir jöklar.
Um musterið mikla
Vefst mánasilfur,
glit gullroðið
og glóð stjarna.
Stendur þar stalli
af steini gerður,
ristur rúnum
og roðinn blóði.
Einn skal sá eiðúr,
um aldaraðir
gæddur goðmagni
og guðavilja.
Margoft mætast
við musteriseldinn
fimm frændþjóðir
fœddar í norðri.
Einn skal sá eiður,
sem allir sverja,
einn sá andi,
sem éldinn kyndir.
# # #
Svo látum þennan mikla drottins dag
slá dýrð um hverja bygð á Norðurlöndum.
Við biðjum öll um bættan þjóðarhag.
Við blessum, hvern, sem vinnur þveyttum hóndum.
Við hyllum þann, sem högg af öðrunn ber.
Við hötum þann, sem tjón vill öðrum vinna.
Vargur er sá, er vébönd heilög sker
og virðir einkis frelsi bræðra sinna.
Við getum aldrei rofið blóðsins bönd—
hún ber þess merki, öll hin forna saga.
Og þeim, sem virða okkar hug og hönd,
skal heita sætt og friði alla daga.
Við höfum sigrað feigð og forlög grimm
og frelsi okkar leyst úr heljarböndum.
1 dag er bjart um frændþjóðirnar fimm
og friður yfir öllum Norðurlöndum.
DAVIÐ STEFANSSON
frá Fagraskógi.
—Lesbók Morgunbl.
Vetrar sólhvörf
Eftir Hjálmar Gíslason.
Vetri vangafölum
veröld lýtur köld.
Nú er dimt í dölum,
dauðinn hefur völd;
auðnir öllu megin,
áfram gengur smátt;
mörgum villir veginn
viðhorf hélugrátt.
Er sem illar vættir
alt í kring hér sé,
gegnum þoku gættir
grillir frosin tré.
Hér til höfuðs settar
hræddum forulýð,
trjónur grana grettar
gægjast fram úr hríð.
Lognský himin hylja,
hlustin greinir þó
aðsig illra bylja
yfir myrkan skóg,
sem að svikum staðinn
sé—og rjúfi grið,—
kyrðin kvíða 'hlaðin
kippist aðeins við.
Hríða lopinn langi
lokar hverri slóð.
Er sem illspá hangi
yfir sekri þjóð;
fjarar táp úr taugum
traust og kjarkjur dvin,
övænting úr augum
óttafrosnum skín.
II.
Lúta vetrar völdum
vill ei hugur minn,
lyftir tímans tjóldum
til að sjá þar inn.
Oft t samtíð sá hann
sorgir, skugga stríð;
Úti’ í framtíð á hann
óskalöndin frið.
Yfir dimma dali,
dauðans kyrru sæng,
upp í sólar sali
svífur skjótum væng.
Nýjum sjónum sér hann
sorg og gleði skil,
vona blærinn ber hann
betri landa til.
um
að
III.
Iljá framtíð er Ijúft
litast
frá Ijóshæðum útsýn er glögg.
Eg horfi á héluna á trjánum.
Er hún ekki frosin döggf
Þó eikurnar beygi í bili
hinn blýþungi vetrarsnær,
Ijósélskan lifir i greinum
og lífshjartað undir slær.
Eg lít yfir fangvíðar fannir
og finn að—í álögum þó—
liðinna sóldægra sálir
sofa í þeim kalda snjó.
Og vængjaþyt vorsins eg heyri
en vetrarins hverfa ský,
eg sé þær úr læðingi leystar
'og lífinu þjóna á ný.
Og nú sé eg ávexti andans
með öðrum og fegurri lit,
er hitinn frá hjartanu streymir
um höfuðsins kalin vit.
A skilningstré ávextir anga
og eplanna njóta menn vel,
þau vald’ ekki synd eða sorgum
því safinn er: bróðurþel.
IV.
Vængir stuðla stefi
stika víðan geim,
létt með lauf í nefi
leita eg aftur heim.
Skuggi í hmdu lækkar,
léttan syng eg brag.
Sól á himni hækkar
hænufet í dag.
Birth of the Snowdrop
By Helen Swinburne
Kneeling on the ground, repentant
And with head bowed low,
Eve ivas weeping in her anguish
Long and long ago;
Banished from her lovély garden
Trembling, she prayed tó God for pardon.
Through the snowflakes gently falling
Gabriel drew near,
Silently he watched the woman
Praying in her fear,
And listened to her sobbing breath
Fraught ivith dread of life and death.
Gabriel the angel holy,
Caught a flake of snow,
Changed it to a little snowdrop
Long and long ago,
And, with pity in his eyes,
Gently bade the woman rise.
Then the angél gave to Eve
The fair and fragile flower
As a living sign of hope
In her darkest hour,
And ever since that distant morn
Snowdrops have bloomed for hope reborn.
Vofan
(Vikivaki)
Nýjung þessa Fróni frá
frostgolan mér bar:
Aður ókunn vofa
er á ferðum þar.
Sást hún óvænt og ein út’ á Húsavík.
—Sveimar þar um sand og höfða sæfugli lík.
Sægt er heim í Ilólmavað
hafi ’ún leitað fyrst.
Út’ á grœnum engjum
öldung nokkrum birzt.
Tíndi fífil úr flekk — fólk að slætti var.
Gekk svo inn í Grýlubæ og geymir sig þar.
Sást hún næst á Sjávarborg,
—sagði frá því mær,—
þar sem þrílit fjóla
þétt við klettinn grær.
Festi blóm sér í barm,—björt var nótt og heið.
Sólin rann—og dreglað ský tihDrangeyjar leið.
Grindavík er henni höfn,
heyrist fagurt lag.
Leikur létt um garðinn
við lækn/is hörpuslag.
—En ef opnuð er hurð, eða borið Ijós,
sézt, þar hvíhur þoku hnoðri hverfa til sjós.
Þegar tignir svanir sjást
sigla’ á Ýíkur Tjörn,
—út í hólma æður
með ótal syfjuð börn,—
hafa sjáendur séð, sumarkvöldum á,
bjartri vofu bregða fyrir björkunum hjá.
Kynt er þar á nýjársnótt
næsta fagurt bál.
Unga tsland dansar
með eld og fjör í sál.
—Læðist vofan í leik, Ijúflings klæði ber.
Alfakonu enginn nema Indriði sér!
Desember 1936 Jakobína Johnson.
Christmas Morning
By Richard Beck
With pen of golden beams the mornmg writes
The ever-joyous tidings: “Peace on Earth!”
On swan-white plains and winter-silvered heights,
Proclaiming to a grieving world the birth
Of Him tvhose hand could still the raging seas,
And, gently speaking, troubled hearts appease.
His kindly face smiles in the rose-hued dawn
This Christmas morn, had we but eyes to seé.
To visioned realms of hope He leads us on,
Would we but follow, give our hearts in fee.
Above the tumult, distant cannon’s roar,
IIis voice is calling, gently as of yore.
I Winnipeg um Jólin
(Eftir Rose Fyleman)
1 Wvnnipeg um jólin er voða mikill snjór;
hann glóir eins og geislatjald,
hann glitrar eins og jólaspjald;
harður, hvítur snjór.
Snjór á húsasnögum
og snjór á götunum.
Og Viktoria úr steini steypt;
um sniðgreitt hár er snjónum dreift,
og snjór á fótunum.
/ Winnipeg um jólin við strætin standa tré,
í löngum röðum rísá þau,
með rauðu og grænu lýsa þau,
svo fátt eg fegra sé.
1 loðnum fötum ferðast
Þar fullorðnir og börn.
Og sleðar minna á myndabók;
en pólitíin kæn og klók,
og klædd sem skógarbjörn.
I Winnipeg nm jólin er fólkið gott og glatt.
Þar ungt og gamalt gjafir fær;
það gleðst og dansar, syngw, hlær;
eg segi þér alveg satt:
Ef vaka viltu um jólin,
en veizt þó ekki hvar,
þá reyndu strax—það ráðlegg eg—
að finna veg til Winnipeg,
eg veit þér likar þar.
Sig. Júl. Jóhannesson þýddi.