Lögberg - 17.12.1936, Blaðsíða 10

10
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 17. DESEMBER, 1936
Þræll Arabahöfóingjans
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
“ Þrælastrákar reykja ekki vindlinga.”
' Sem allra snöggvast leit Caverly hlýlega
tif hennar. Hann fleygði vindlingahylkinu frá
sér. “Eg fer að halda að þessi glæfralega á-
ætlun okkar ætli að hepnast fyrir okkur,”
sagði hann.
Hann leit í litla vasaspegilinn, sem fylgdi
dóti Sídí Sassí og virti nákvæmlega fyrir sér
tveggja ára gamlan skeggvöxt sinn. Það var
hnetubrúnt, flókið alskegg, sem skýldi tveim
þriðju hlutum af andliti hans. Það var hepni,
að Sassí hafði tekið naglaskærin sín með sér
út í eyðimörkina.
Caverly settist niður með spegilinn á
hnjánum og klipti hvern lagðinn af skegginu
á fætur öðrum. Bó Traves settist niður á
sandhrúgu og krosslagði fæturna og starði
þunglyndislega út í bláinn.
Caverly klipti nú skegg sitt á þann hátt,
sem hinir herskáu Arabahöfðingjar eru van-
ir að gera; var það snöggklipt frá neðri vör-
inni og ofan á hökuna og myndaði síðan odd-
hvassan topp undir hökunni. Yfirskeggið
var snúið í mjóa þræði, sem héngu niður sitt
hvoru megin. Andlit hans varð þannig lengra
og mjórra á að líta, og svipurinn breyttist að
mun, varð hvatskeytlegri og íbygginn mjög.
Að lokum notaði hann rakhefilinn og sneri
sér svo að ungu stúlkunni.
“Jæja, hvernig lízt yður á þetta?”
“Hversvegna ætti mér svo sem að lítast á
það ? Eg hefi andstygð á skeggi. Og svo
hafið þér ofan í kaupið klipt það skakt.” Hún
stóð upp og virti hann kæruleysislega fyrir
sér. Svo lagðist hún á kné fyrir framan hann
og þreif skærin frá honum.
“Svona!” Hún klipti dálítið burtu
hægra megin, svo að samræmi náðist. Hún
virti árangurinn nákvæmlega fyrir sér með
því að halla höfðinu á víxl.
“Nú er það gott,” sagði hún kuldalega
og gekk á burt frá honum. “Úr því þér endi-
lega viljið líkjast þessum hræðilegu Aröbum,
þá hefir það tekist prýðilega. ”
“Ef svo er,” svaraði hann og hljóp á
fætur, “þá verðum við fyrst að leita gæfunn-
ar í garði Tagars.”
Langt úti á eyðimörkinni sáu þau blika
á tjaldbál i^ouaianna. Þau sneru nú baki við
dauðansdal þeim, þar sem Carl Lontzen hafði
haft áfangastað, og héldu nú fótgangandi af
stað til að grenfelast eftir hvað þessi við-
burðaríka nótt hefði enn í skauti sínu þeim
til handa.
“Eg verð að fá að vita alt, sem yður er
kunnugt um Sassí, ” sagði Caverly við ungu
stúlkuna, sem stritaðist við að halda sig sam-
hliða honum. Hann gekk hratt með sveifl-
andi hreyfingum, sem einkenna gang eyði-
merkurbúa.
“Við fengum vitneskju um heilmargt,
sem á daga hans hafði drifið,” sagði Bó.
“Hann sagðist hafa verið sendur tli Norður-
álfu, þegar hann var á áttunda árinu.”
“ Já, eg veit það. Tagar Kreddache sendi
hann þangað til að læra nýtízku hernaðarlist
þegar á unga aldri.”
“1 Norðurálfu lærði Sídí Sassí reiðlist,
skilmingar og skotlist, ” sagði Bó Treves
ennfremur. “Hann lærði einnig hernaðar-
fræði og alt sem heyrir hernaðarlist til, Hann
dvaldi lengst af í París og komst þar ein-
hvem veginn inn á herforingjaskólann. En
það var ekki fyr en hann var orðinn fullorð-
inn. Ástæðan til þess að Tagar sendi hann
burt á bamsaldri, var sú, að hann var hrædd-
ur um líf bamsins.”
“Eg'hefi ekki heyrt þess getið fyr,”
mælti Caverly. Þau voru nú komin á slóð
ræningjaflokksins, og Caverly sneri nú í suð-
vestur iog fylgdi krókqlttif úlfaldasTóðinni.
“Hann var ef til vill heilsulítill?”
“Nei, það var hann ekki. En eftir því
sem mér hefir skilist átti Kreddahe höfð-
ingjaættin óvini. Einn þeirra var höfðingi
yfir ættkvísl er átti heima nálægt Gazim. ”
“Já, í Khadrim,” sagði Caverly. “Það
er höfðinginn Zaad ibn Dheila, sem á þar
heima. Það eru blóðugir bardagar milli
Tagar og Zaad, gamalt ættarhatur, sem hald-
ist hefir í marga ættliðu. Tagar óskar einskis
heitar en að vinna Khadrim og höggva höf-
uðið af Zaad, og á hinn bóginn ber Zaad sömu
ósk í brjósti gegn Tagar og Gazim. En alt til
þessa hefir hvoragur þeirra árætt að hefja
óeirðirnar. Lendi þeim saman á annað borð,
linnir eigi þeim ófriði, fyr en yfir lýkur, og
annar hvor þeirra verður algerlega yfirunn-
inn og þorp hans lagt í rústir.”
‘ ‘ Því hefir verið spáð, ’ ’ mælti unga stúlk-
an, að þegar Sídí Sassí verði 25 ára, muni
hann vinna Khadrim. Það kvað hafa verið
einhver eyðimerkur-spámaður, sem hefir
spáð þessu.”
Caveríy leit skáhalt til förunauts síns
og horfði síðan hugsandi í áttina til tjald-
bálanna, er nú urðu æ skírari og skýrari hinu
megin við sandöldurnar.
“Hvar hafið þér heyrt þetta?” spurði
hann.
“Sassí sagði okkhr það sjálfur. Að öll-
um líkindum hefir Zaad heyrt um spádóm
þennan, og er hræddur um að hann rætist.
Þess vegna sendi Tagar son sinn á brott. Sídí
sagði okkur, að það hefðu verið gerðar ítrek-
aðar tilraunir að drepa hann á eitri, meðan
hann var á bamsaldri. Zaad hafði þá annað
hvort mútað einhverjum af mönnum Tagars
eða þá sent einn af sínum mönnum inn f
Gazim. En hvað um það. Sökudólgurinn
fanst ekki, og svo var Sassí sendur til Norð-
urálfu. ”
“Það er þá ýmislegt, sem ekki er haft
orð á í þrælastíunni,” mælti Caverly.
“Drengurinn var sendur að heiman und-
ir umsjón eins af prestum Tagars,” ^agði
unga stúlkan,” svo að uppeldi hans færi fram
í samræmi við siði og trúarbrögð þjóðar hans.
Prestur þessi dó, þegar höfðingjasonurinn
var átján ára, en Sassí leyndi föður sinn því.
Honum geðjaðist bezt að tilverunni eins og
þá var komið. Hann tók nú sjálfur við pen-
ingum þeim, sem sendir voru til að greiða
með uppeldi hans, og fyrir fé þetta skemti
hann sér svo dýrðlega í Parísarborg. ”
Caverly blístraði. “Jæja. Það er þá
svona lagað! Það var svei mér dálaglegur
höfðingjasonur að fá heim aftur sem fitlærð-
an hernaðai fræðing. Það hefði orðið heldur
en ekki skrípaleikur, þegar honum hefir lent
saman við annan eins eyðimerkurúlf og gamla
Zaad.”
‘ ‘ Eg held að hann hafi ekki verið sérlega
iðinn við hernaðarnám sitt,” sagði unga
stúlkan. “Ilann myndi tæplega hafa orðið
fær til þess að láta gamla spádóminn rætast.”
“Hm!” murraði Caverly. “En hann
kunni samt að skilmast og hafði lært riddara-
liðsfræði og allskonar merkjasendingar og
hernaðarfræði — já, það er svei mér skringi-
legur heimur, sem við lifum í nú á dögum. ”
Hann stóð í djúpum hugsunum og sneri
stóra hringnum, sem hann bar á vísifingri.
Það var hringur með afar stórum blóðrauð-
um lúbín. Litur steinsins var eins og hinn
rauði eldur, sem brann í blóði allra höfðingja
Kreddache-ættarinnar.
“Tagar sendir syni sínum byssukúlu í
gegnum ennið, undir eins og hann kemur
heim aftur, og í hans stað fær hann svo
svika-son og erfingja, er samt hefir dálítið
hugboð um riddaraliðsfræði og eyðimerkur-
hernað. Hann getur því í rauninni verið á-
nægður með skiftin.”
Hann brosti við og leit upp í bleikt tungl-
ið. “Eíg segi þetta ekki af gorti, en út úr
bitrustu hjartans gremju. Ef Tagar skyldi
glæpast á mér og viðurkenna mig sem son
sinn, þá mun hann kref jast þess, að eg leggi
af stað og drepi Zaad. Og með liðsstyrk
þorparalýðsins í Gazim er eg smeikur um að
mér myndi takast þetta. En hatur mitt bein-
ist ekki að Zaad, heldur að Tagar.”
Nú gengu þau all-lengi án þess að mæla
orð af munni. Caverly lét hugann fljúga og
augu hans störðu sífelt í áttina til silfur-
skærrar línu sjóndeildarhringsins framund-
an. Unga stúlkan stalst öðru hvora til að líta
hikandi og órólegum augum á hið hörkulega
andlit hans; en hún sagði ekki neitt.
Svo sagði hann alt í einu: ‘ ‘ Það versta
er, að við hlaupum bæði upp í hringekjuna,
án þess að hafa nokkur skilyrði til að ákveða
sjálf, hvenær við viljum stíga út úr henni aft-
ur. Við getum auðvitað kvatt og þakkað fyrir
okkur, þegar tækifæri gefst, en hvenær það
verður, má skollinn vita. ”
Hann gekk enn spölkom og sagði því
næst í hryggum róm: “Nú hefi eg árum sam-
an ráfað um heiminn og leitað að hvíld og
friði, en mér virðist eigi ætlað að fmna það.”
Þau gengu nú upp bratta sandöldu og
staðnæmdust allra snöggvast á háhryggnum
og lituðust um. Tjaldbálin voru nú ekki langt
undan. Þau gátu nú greint hvítklæddu mann-
verurnar, sem eldslogarnir glömpuðu á, og
næturkaldinn bar til þeirra ægileg hróp og
hávaða. Zouai-arnir héldu nú sigurhátíð
sína.
“Hvernig í ósköpunum gat yður dottið
í hug að leggja í ferðalag hingað suður?”
spurði Caverly alt í einu.
Bó Treves lét fyrst eins og hún hefði
ekki heyrt spurningu hans. Hún hlustaði á
háreystina, sem barst til hennar eins og geig-
vænlegt bergmál gegnum eyðimerkurkyrðina.
Það fór hrollur um hana, og hún vafði kyrtl-
inum fastar að sér.
“Mér var farið að leiðast heima,” svar-
aði hún loksins.
“Á yðar aldri?”
“Eg er tuttugu og tveggja ára.”
“Nú, jæja, það er annað mál. Á þeim
aldri getur maður svo sem orðið dauðþreytt-
ur á lífinu.”
Húíi lét kaldhæðni hans ekkért á sig fá.
“Alt það sama dag eftir dag, sömu radd-
irnar, sömu andlitin — maður getur svei mér
orðið þreyttur á því. Mig langaði því til að
komast burt þaðan og svipast um í heimin-
um. ”
“Og verða Lontzen samferða?”
“Eg rakst á liann af tilviljun í Cairo.
Eg hafði ekki séð Carl frænda, síðan eg var
barn. 1 mínum augum var hann alt af vafinn
einskonar æfintýraljóma. Eg vissi að hann
var mesti ferðalangur, og það þótti mér svo
dásamlegt. Hann var einmitt að undirbúa
ferð sína til Gazim og mér tókst að fá hann
til að taka mig með sér. Það var æfintýra-
þrá mín, sem nú átti að ná takmarki sínu. ”
“Æjá, — þessi æifntýraþrá, þessi æfin-
týraþrá!” mælti Caverly.
“Ef til vill. Það er annars ekki gott að
vita, hvort það var það eða ekki. ” Bó brosti
með samanbitnum vörum. “Það var ef til
vill sjálft æfintýrið — hið raunverulega—”
“Maður finnur venjulega það sem mað-
ur ^eitar að,” mælti Caverly, “og þegar mað-
ur hefir fundið það, reynist það nærri undan-
tekningarlaust að vera alt annað, en maður
hélt. Það er sorglegt.”
“Eg er fús til að trúa, að Lontzen hafi
talið sér trú um, að Sídí Sassí myndi geta
verndað yður,” mælti Caverly eftir ofurlitla
þögn. “Annars hefði hann óefað leyft yður
að fara með mér. ”
“Það gat engan grunað, að Sassí mundi
verða drepinn, áður en hann gæti gefið sig
til kynna,” aridmælti unga stúlkan.
“Það hefði svo sem ekki gert hvorki frá
eða til” sagði Caverly. “Hvorki Lontzen
né Sassí sjálfur hefðu getað hnikað Tagar
minstu vitund. Tagar hatar kristna Inenn.
Hann myndi fyr láta flá sig lifandi heldur en
að leyfa hvítum manni aðgang að aðalstöð
sinni, Gazim — nema sem þræli. Sídí Sassí
liefði jafnvel engu getað áorkað. Lontzen
liefði verið dauðadæmdur — og þér líka.”
Þau nálguðust nú dæld þá milli sand-
hryggjanna, þar sem hinir sigur-ölvuðu
Zouai-hermenn höfðu tekið sér náttstað.
Gegnum skörðin í sandöldunum gátu þau nú
séð rétt ofan í dalverpið, þar sem tjaldið var
reist, og bjarminn frá bálunum málaði sand-'
hlíðarnar gyltar og blóðrauðar.
Ölvaðir menn slöguðu fram og aftur á
milli bálanna. Tapparnir höfðu verið teknir
úr hinum stóru vínkútum, og vínið var nú
tekið að ólga í blóði þeirra, sem enn var heitt
og í æsingu eftir hryðjuverkin, er þeir höfðu
unnið fyr um nóttina. Sumir sungu hásum
rómi — nakinn dervish dansaði á rauðglóandi
kolum. Gljáandi líkami hans hringsnerist í
hrnigiðu af eldsneistum, og utan um hann
vafðist blikandi baugur tveggja sverða, er
liann sveiflaði kringum sig. Utarlega í tjald-
borginni sat einn varðmannanna og lamdi
trumbukólfum í vömbiná á emjandi úlfalda
og gaulaði hástöfum hersöng Zbuaianna.
Caverly greip ósjálfrátt hönd förunauts
síns og þrýsti hana fast.
“Tagar er einvaldur yfir þessu fólki, og
Sídí Sassí er eigi mætari né meiri, en Tagar
vill vera láta. Við getum væntanlega leikið
á þá og talið þeim trú um, að eg sé Sídí Sassí,
sonur Tagars og erfingi. En höfðinginn sjálf-
ur er bæði lögin og dómarinn. Munið nú eftir
því, að þér eruð aðeins þræll Sassís. Og
gleymið því, að við erum bæði glataðar sálir. ”
Hann spretti fingram. “Umfram alt
verðið þér að varast öll mistök, því annars
væri oss betra, að við hefðum aldrei fæðst í
þenna heim. ”
Il^nn gekk nú fram á sandöldukambinn
rétt upp yfir tjaldborginni og kallaði hátt og
snjalt, svo rödd hans skar gegnum háreyst-
ina fyrir neðan hann:
“Heyr raust mína, faðir minn! Það er
eg, Sídí Sassí Kreddaohe! Herra minn og
drottinn, eg fleygi mér fyrir fætur þína!”
VII.
Höfðingjasonyrinn.
i
Hin djöfullega háreysti þagnaði og gaura-
gangurinn hjaðnaði á svipstundu. Hlátra-
sköllin og öskrin köfnuðu í miðju kafi. Eyði-
merkurpresturinn nam staðar í miðri eldið-
unni, sjötíu æðisgengnir hermenn stóðu sem
steini lostnir og störðu upp á sandhrygginn.
Dauðaþögn sú, er á svipstundu hafði
fallið yfir tjaldborgina, var á sinn hátt jafn
ægileg og tryllingurihn hafði verið rétt áður.
En Caverly stóð í höfðingjabúningi sínum
rólegur og ákveðinn uppi á öldukambinum.
Svipur hans og yfirbragð lýsti fullkomnu
kæruleysi og yfirlæti. Teningnum var kast-
að. Og nú var það hugrekkið eitt, sem gat
aflað honum sigurs. Hann varð að taka á
öllu, eins og nú horfði við. Að hika var sama
og að tapa.
Hann sá nú að alt komst á hreyfingu
framan við hið stóra tjald höfðingjans. Hár
maður vexti ruddi sér braut gegnum mann-
þyrpinguna. Það var Tagar Kreddache.
Höfðinginn starði upp til háa mannsins
á sandhryggnum, og er hann tók til máls, var
ekki snefill af geðshræringu í rödd hans,
hvorki undrun, gleði né tortrygni.
“Ef þú ert Sídí Sassí, eða hver sem þú
ert, þá komdu undir eins liingað!” kallaði
hann í skipunarróm.
Caveriy lyfti hendinni upp að hálsmál-
inu og l>reifaði eftir litla fílabeins verndar-
gripnum, sem höfðingjasonurinn eflaust
liafði borið á sér frá fæðingu. Síðan hélt
liann af stað hægt og virðulega ofan sand-
brekkuna þangað sem Tagar Kreddache stóð
og beið. Búbínhringurinn glóði á fingri hans,
og hin skrautlegu, gimsteinum prýddu hjöltu
stutta bogsverðsins blikuðu og leiftraðu ofan
við mittisrefilinn vinstra megin.
Bó Treves gekk á eftir Caverly, lítil og
niðurlút.
Á svipstundu hafði ræningjaflokkur
Tagars umkringt þau bæði.
Dökkleitir skeggkarlar störðu á þau úr
öllum áttum. Caverly þekti hvern einasta
þeirra alt of vel: Motlag hinn eineygða, sem
með sínu eina auga sá lengra og skarpara en
flestir aðrir með báðum sínum. Mansor, sem
bar í hendi þrælasvipuna tvítunguðu. Alí
Móhab, er gekk næstur Tagar að völdum og
gortaði af því að hafa drepið fjöratíu manns
með eigin hendi. Mahmed Taib, hinn eyrnar-
lausa, er lifði aðeins til þess að hefna sín á
Zaad, er einu sinni hafði tekið hann til fanga
og skorið af honum eyrun. Achmed og Hamd
skilmingameistarann, ásamt hinum slóttuga
og halta Zúwalla. — Caverly hefði getað kall-
að þá með nafni, alla þessa sjötíu ræningja,
og helt úr sér skömmum og bölbænum yfir
hvern þeirra.
Bn hann bar höfuðið hátt og borgin-
mannlega og leit hvorki til hægri né vinstri,
er hann ruddi sér braut gegnum þyrpinguna,
sem þokaði hægt og hægt til hliðar. Það var
eigi sýnilegt, að hann gæfi þeim nokkurn
gaum, en samt fór hrollur um hann, er þessi
þorparalýður glápti á hann með augunum, og
mest af öllu óttaðist hann hið eina leiftrandi
auga Motlags gamla. Nú var hann kominn
inn í miðjan ljósbjarmann frá bálinu, og enn
hafði enginn látið til sín heyra.
Hann gekk beint fram fyrir Tagar Kred-
dache og fleygði sér flötum niður fyrir fætur
hans.i “Faðir minn!” mælti hann.
Næstu augnablikin þorði hann ekki að
draga andann.
En svo var þessi ægilega bið rofin, er
höfðinginn lirópaði í skipunarróm:
“Sta'ttu upp!”
Nú stóðu þessir tveir menn andspænis
hvor öðrum og horfðust í augu. Háir og
sinastæltir vora þeir báðir, og undir köldu
yfirbragði þeirra tóku þeir mat hver á öðrum
eins og tvö villidýr, er mætast af tilviljun.
Augu Tagars voru köld og óbreytileg, og þó
var Caverly alveg viss um, að hann hafði þekt
aftur bæði hringinn og fílabeinsverndargrip-
inn. Alt í einu rauf hann þögnina, og það
skeði svo skyndilega og óvænt, að jafnvel
hermenn hans hrukku við.
“Bjóðið höfðingjasoninn velkominn!”
hrópaði liann. Hann breiddi út faðminn og
svipur hans varð eins og ofurlítið mildari.
“ í’aðmaðu mig, sonur minn!” mælti hann.
Sverðin ruku úr slíðrum beint í loft upp.
Kliður af syngjandi stáli og dynjandi raddir
rufu á ný eyðimerkur-kyrðina, er allur hóp-
urinn hrópaði: “Velkominn!”
Tagar steig eitt skref aftur á bak og leit
hvössum rannsóknaraugum á komumann.
Það var auðséð, að hann dróg eigi kensl á
'strokuþræl sinn. Hann virtist eigi vera í vafa
um, að þessi stæriláti, skrautklæddi maður
væri raunverulega Sídí Sassí, sonur hans, er
nú væri orðinn fullþroska maður, mikill á
velli eíns og Kreddache-ættin átti að sér. Nú
væri aðeins eftir að komast að því, hvers
konar maður væri orðinn úr höfðingja synin-
um.
“Hvaðan kemurðu?” spurði hann.
Caverly kinkaði kolli í norð-vestur. “Eg
kom frá hafi gegnum eyðimörkina.”
‘ ‘ Fylgdarlaus ? Gangandi ? ’ ’
“Fylgdarlið mitt var drepið, og rílföld-
um mínum stolið.”
Tagar hleypti brúnum. “Hverjir gerðu
það?”
“Það ætti þér að vera kunnast um,”
mælli Caverly rólega.
Dauðaþögn féll á mannþyrpinguna um-
hverfis bálin. Menn skotruðu augum hver
til annars, en enginn mælti orð af munni. Hið
skeggjaða andlit Tagars var alveg sviplaust,
en glytti í arnaraugu hans undir þungum
brúnunum.
“Voru menn þínir félagar eða vinir þín-
ir?” spurði hann loksins.
“Aðeins fylgdarmenn,” mælti Caverly,
“og þrælar.”
“Þá er alt gott! trlfaldar þínir og far-
angur eru hérna. Þú hefir aðeins mist menn-
ina.” Tagar sveiflaði handleggnum út yfir
hermannahóp sinn, er þyrptist utan um þá.
“Og þú hefir unnið meira en þú mistir!”
Nú var okinu létt af hópnum. Þeir ráku
upp glymjandi hlátur, og höfðinginn hló einn-
ig. “Spaugið hverfur aftur og hittir Tagar
fyrir,” mælti hann góðlátlega.